Η φύση

[RObiN-HoOD]

Και τώρα τα δάκρυα μου δίνω

 

Τα δάκρυα που με ποτίζεις

 

Είναι ο πόνος μου

 

Είσαι η δροσιά μου

 

 

 

Μια θάλασσα πνοής

 

Αέρας επί γης

 

Κρύος μα και ζεστός

 

Πάντα αγαπητός

 

 

 

Το πράσινο το φτύνω,

 

Το βλέπω να γεννά

 

Το θέλεις;

 

Όσο το μάτι πάει μακριά

 

 

 

Άγριο μέρος το σώμα μου

 

Μ’ αρέσει πολύ

 

Μεγάλο σίγουρο

 

Κι’ ακόμα πιο πολύ

 

 

 

Όμως τη φύση μου τη πέταξες

 

Όχι προσπαθώ

 

Πότε θα’ ρθείς εδώ ψηλά;

 

Μα προσπαθώ

[Ιρμάντα]

Αυτό πάλι βλέπω πως είμαι η πρώτη που το σχολιάζω. Γιατί, τους τρόμαξες τόσο με την ποίησή σου; Τόσο για γερά στομάχια πια;

Το ποίημα αυτό είναι πολύ καλύτερο από το αμέσως προηγούμενο που διάβασα. Μου κάθησαν στραβά:

 

• Το πράσινο το φτύνω_δεν κατάλαβα τι σημαίνει.
• Όμως τη φύση μου τη πέταξες_ επίσης δεν κατάλαβα τι σημαίνει.

Γενικώς, ενώ είναι πολύ πιο στρωτό δεν έβγαλα άκρη με το νόημά του. Μου φάνηκε ότι ο τύπος είναι πεθαμένος (πότε θα 'ρθεις εδώ ψηλά;) και μιλάει στην αγαπημένη του.

Αλλά βέβαια μπορεί να μιλάει για κάτι εντελώς διαφορετικό....

Edited July 4, 2016 by Ιρμάντα

[Cyrano]

Είναι όντως για γερά στομάχια. Αρχικά με ξένισαν κι εμένα οι στίχοι που αναφέρει η Ειρήνη, αλλά μετά σκέφτηκα : “Bite the bullet, σε τι σόι αφηγητή θα ταίριαζε κάτι τέτοιο;”. Μου ταίριαξαν στο μυαλό ο Νίτσε κι ο Ζενέ (τουλάχιστον όπως τους έχω στο κεφάλι μου). Το ξαναδιάβασα και μου άρεσε ακόμη περισσότερο.