pericles Posted January 25, 2010 Share Posted January 25, 2010 (edited) Όνομα Συγγραφέα: Pericles Είδος: Επιστημονική φαντασία Βία; Όχι Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων: 4.974 (περίπου 10 σελίδες Α4) Αυτοτελής; Όχι (Κεφάλαια 1, 2) Χαιρετώ σας, Αγαπητά μέλη του forum, αναρτώ εδώ τα πρώτα δύο κεφάλαια μιάς ιστορίας επιστημονικής φαντασίας που γράφω αυτόν τον καιρό και δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί (αν και στο περίπου, η εξέλιξή της έχει οργανωθεί στο μυαλό μου). Είναι η πρώτη ιστορία επιστημονικής φαντασίας που γράφω, και ζητώ την κατανόησή σας για τυχόν λάθη μιάς και είμαι αρχάριος σε αυτόν τον τομέα. Θα ήθελα, αν έχετε την ευγενή καλοσύνη, να τα διαβάσετε και κατόπιν να μου πείτε την γνώμη σας. Θα ήθελα την άποψή σας ιδίως στα παρακάτω θέματα: Σας προκαλεί την διάθεση να διαβάσετε παρακάτω; Στην προσπάθεια μου να μεταδώσω όχι απλά μια διήγηση άλλα έναν ολόκληρό κόσμο μαζί με τις πολιτισμικές και ηθικές του εκφάνσεις, αναλύω κάποια πράγματα όπως κουλτούρες, ηθικές νόρμες και τεχνολογίες. Πιστεύετε πως το παρακάνω, είναι αρκετά, ή θέλουν παραπάνω παρουσίαση; Οι χαρακτήρες σαν κινούν το ενδιαφέρον; (όσο έχουν παρουσιαστεί ως τώρα). Η γραφή είναι στρωτή, εύκολη, ή βαριά και βαρετή; Εννοείται πως οποιαδήποτε άλλη συμβουλή ή παρατήρηση είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτη. Θα χαρώ πάρα πολύ δω τις παρατηρήσεις και τις επισημάνσεις σας. Χωρίς περαιτέρω ενοχλήσεις σας αφήνω να διαβάσετε το κείμενο. Καλή σας ανάγνωση. —: Ο ΔΟΚΙΜΟΣ :— ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 «Όνομα;» Ρώτησε ο υπάλληλος υπηρεσίας υποδοχής Διαπλανητικού Αερολιμένα του πλανήτη Άρη. «Αβδούλ Χακ Τανάκα», απάντησε ο νεαρός. «Πολυμυγάς;» ρώτησε ο υπάλληλος, με μάλλον χλευαστικό τόνο καθώς παρακολουθούσε τα δεδομένα στην προσαρμοσμένη στα μάτια του μικροβιοοθόνη. «Μπορείτε να το πείτε κι’ έτσι», απάντησε ο Τανάκα. «Φαίνεται απ’ την όλη εμφάνισή σας. Πυκνά μαύρα μαλλιά, μέτριος στο ύψος, λίγο σχιστά μάτια... Για πείτε μου, είστε μουσουλμάνος, αγνωστικιστής ή κάτι άλλο;» συνέχισε ο υπάλληλος. «Δεν θα έλεγα πως είμαι πολύ πιστός... Αν κι’ έχω και εγώ τις αρχές μου». «Το εύχομαι», απάντησε ο υπάλληλος καθώς τελείωνε το σκανάρισμα του ηλεκτρονικού φακέλου του Τανάκα. «Το τελευταίο πράγμα που θέλουμε είναι κι’ άλλοι θρηκοθανατικοί να έρθουν στον Άρη και να ταράξουν το ήδη προβληματικό μας σύστημα». Ο Τανάκα έβγαλε έναν πνιχτό αναστεναγμό, προσπαθώντας να ελέγξει τα νεύρα του, συνδυάζοντας τον με μιά υποσυνείδητη κίνηση του χεριού του που το σήκωσε σηκώθηκε και βούρτσισε τα φρεσκοκοντοκουρεμένα μαλλιά του. «Βλέπω πως έχετε έρθει για δουλειά κύριε Τάνακα;» «Μάλιστα...» «Θα μπορούσατε να μου την περιγράψετε;» «Μα τον Αλλάχ! Αφού έχετε όλο τον φάκελό μου μπροστά σας! Γιατί με ρωτάτε;» «Βασικά, γιατί αυτή είναι η δουλειά μου», είπε με αυστηρό τόνο ο υπάλληλος. «Και γιατί θέλω να βεβαιωθώ πως ο φάκελος που έχω μπροστά μου αντιστοιχεί πραγματικά στον άνθρωπο που έχω επίσης μπροστά μου. Γι’ αυτό πείτε μου λίγα πράγματα για τον εαυτό σας... Παρακαλώ...» «Μάλιστα...» άλλος ένας αναστεναγμός βγήκε από το στόμα του Τανάκα. «Λέγομαι Αβδούλ Χακ Τανακα. Μυγάς –όπως είπατε– με τριπλή υπηκοότητα: Ιαπωνική, Ινδική και Νεοαραβική. Γεννήθηκα στην γη, στην Ιαπωνία στις δεκατέσσερης Δεκεμβρίου του δύο χιλιάδες διακόσια τριάντα δύο. Είμαι εικοσιτεσσάρων ετών και πριν τρεις μήνες αποφοίτησα από την Αφρικανοσοβιετική Σχολή Διαστημικής Αεροπλοΐας. Ήρθα στον Άρη κατόπιν εντολής της σχολής μου για να κάνω το πρώτο μου διαπλανητικό εκπαιδευτικό ταξίδι ως δόκιμος καπετάνιος στο σκάφος “Φιλαδέλφια ΙΙΙ/345-12” υπό τις διαταγές του πλοιάρχου Τζόν Μαρς... Ε... Έικαμ! Αν... μ’ αφήσετε να περάσω, θα τον συναντήσω τ’ απόγευμα στην αποβάθρα... μισό λεπτό... Γ-18/34409... νομίζω...» Στην τελευταία φράση του Αβδούλ ο υπάλληλος σήκωσε το φρύδι του φανερά ενοχλημένος. Ακολούθησε μια παρατεταμένη σιωπή μεταξύ των δύο ανδρών προτού την σπάσει ο υπάλληλος. «Τα λεγόμενά σας συμφωνούν με τις εγγραφές του φακέλου σας, οπότε... δεν έχω λόγο να σας εμποδίσω να εισέλθετε στον πλανήτη... Αν και –λέω– καλό θα ήταν να μάθετε να είστε λίγο πιο υπομονετικός και να θυμάστε πως απλά κάνω κάτι το οποίο μου ζητήθηκε και γι’ αυτό πληρώνομαι. Αν έχετε παράπονα, να τα αναφέρετε τους νεοφιλελεύθερους της κυβέρνησής μας που κατήργησαν την διάταξη για την υποχρεωτική εμφύτευση όλων των δεδομένων σας στο προσωπικό σας τσιπ και την αυτόματή πρόσβασή μας στα δεδομένα σας... Παλιά η δουλειά μας ήτανε πολύ πιο εύκολη ξέρετε... και δεν θα ταλαιπωρούσασταν τόσο πολύ...» «Δεν είμαι μέσα στα πολιτικά πράγματα—» «Τότε καλό θα ήταν να μην γκρινιάζετε και να μην παραπονιέστε για τον έλεγχο που υποχρεούμαι να σας κάνω», τον διέκοψε απότομα υπάλληλος που τόνισε το τέλος του μαθήματος πολιτικής ευαισθησίας με ένα κάρφωμα των ματιών του. «Τέλος πάντων... Μπορώ να περάσω;» «Ναι...» είπε ο υπάλληλος και τεντώθηκε πάνω στην αεροκαρέκλα του. «Ο φάκελος σας έχει εγκριθεί και καταχωρηθεί στις βάσεις δεδομένων και... όσο δεν κάνετε κάτι χαζό ή παράνομο στον πλανήτη, θα μπορείτε να εισέρχεστε χωρίς ελέγχους και άλλα...» «Μάλιστα... Σας ευχαριστώ...» «Καλό ταξίδι κύριε Τανάκα». Ο υπάλληλος πήρε πάλι όρθια θέση στην αεροκαρέκλα και φώναξε δυνατά: «Επόμενος!» Ο Τανάκα σήκωσε την βαλίτσα του και περπάτησε μέχρι τον κυλιόμενο διάδρομο. Σύντομα έφτασε στο τέλος της αποβάθρας και βρέθηκε στο κέντρο της διαστημικής πλατφόρμας εισόδου. Φωτεινές ταμπέλες που αιωρούνταν στον αέρα τον ενημέρωναν στην γλώσσα επιλογής του –σαρώνοντας απευθείας την επιλογή του από το προσωπικό του εμφυτευμένο τσίπ, στο τμήμα δεδομένων δημόσιας πρόσβασης– για τις επιλογές ταξιδιού. Μπορούσε να κατέβει στον πλανήτη Άρη είτε με αεροταξί ή να περιμένει το αερολεωφορείο. Χάρη στην οικονομική κρίση που μάστιζε τον πλανήτη τους τελευταίους μήνες, οι τιμές ήταν πολύ χαμηλότερες απ’ ό,τι στην Γή, έτσι προτίμησε να προσφέρει στον εαυτό του λίγη παραπάνω άνεση και κατευθύνθηκε προς την αποβάθρα των αεροταξί. Πριν φτάσει, αγόρασε από έναν πλανόδιο πωλητή ένα Τόξικ-Κόλα και έκανε μια μικρή στάση για να μελετήσει την πλατφόρμα. Απογοητεύτηκε κάπως γιατί το όλο σκηνικό του έδινε μιά αίσθηση παρακμιακής εγκατάλειψης. Όταν είχε έρθει τελευταία φορά στον Άρη ήτανε μόλις οχτώ ετών. Είχε έρθει οικογενειακώς για να γιορτάσει όλη η οικογένεια μαζί τα πεντηκοστά γενέθλια του πατέρα του. Τότε, η όλη κίνηση, η βαβούρα, τα μαγαζιά με τις υπερβολικά φωτεινές επιγραφές και τα διαπλανητικά σκευάσματα που πουλούσανε με θέα τον κοκκινωπό πλανήτη στο βάθος, του είχανε κάνει μιά πολύ μαγική εντύπωση που τον είχε κατενθουσιάσει. Τώρα αναρωτιότανε τί στο καλό του είχε αρέσει τόσο. Μόλις τελείωσε την Τοξικ-Κολα του, πέταξε το ποτήρι στον κάδο ανακύκλωσης και κατευθύνθηκε με βήμα ταχύ προς την αποβάθρα να πάρει το αεροταξί. Για καλή του τύχη ο ταξιτζής που είχε σειρά φάνηκε να τον συμπαθεί· τουλάχιστον, έτσι του έλεγε το ένστικτό του. «Για πού κύριος;» τον ρώτησε ο ταξιτζής «Αποβάθρα Γ-18/... εχμ... 34409... Όπου κι’ αν είναι αυτό. Είναι μακριά;» «Ναι, είναι απ’ την άλλη πλευρά. Τώρα εκεί είναι νύχτα. Εύχομαι να σε περιμένουν;...» «Πιστεύω πως ναι· πρέπει να με περιμένουνε. Η διαδρομή... Θα κοστίσει πολύ δηλαδή;» «Περίπου διακόσια Μάρς...» «Περίπου;...» «Ε, μπορεί να πέσουμε σε κίνηση βρε αδερφέ! Όχου...» «Καλά-καλά... Απλά ρώτησα για να σιγουρευτώ πως έχω τα χρήματα που χρειάζομαι...» «Τα έχεις;» «Ναι». «Τότε μπες μέσα», είπε ο ταξιτζής που μ’ ένα νεύμα άνοιξε την πόρτα του συνοδηγού. Ο Τανάκα μπήκε μέσα και τράβηξε την πόρτα. Ακούστηκε το σφύριγμα καθώς η αερομόνωση την ασφάλισε γερά στην θέση της. «Πέτα την βαλίτσα πίσω», του είπε εύθυμα ο οδηγός καθώς πατούσε το δακτυλικό του αποτύπωμα στο κέντρο του τιμονιού για να πάρει μπρος το αεροταξί. Μ’ έναν απότομο ελιγμό το όχημα άρχισε να κατεβαίνει προς τον κόκκινο πλανήτη. «Πρώτη φορά;» τον ρώτησε ο ταξιτζής. «Όχι, είχα έρθει όταν ήμουνα μικρός. Είχα περάσει πολύ ωραία τότε». «Α... Άσε να μαντέψω. Πήγατε στο “Ocean Paradise” και ξετρελάθηκες να παίζεις με το νερό και τον τρόπο που κινείται στην χαμηλή βαρύτητα του Άρη;» «Ναι!... Πού το κατάλαβες;» «Φίλε, το να έρθεις στον Άρη για διακοπές με τα παιδιά σου και να μην πας στο “Ocean Paradise” είναι σαν να πάς στην Γή και να μην πάς σε κάποιο πάρκο της Disney!» «Χμ... Δεν ξέρω ποια είναι τα αξιοθέατά σας εδώ γύρω, αλλά πάντως τότε το είχα λατρέψει. Σχεδόν όλη μέρα σεργιάνιζα στην παραλία φορώντας μονάχα το μαγιό μου και τσαλαβουτούσα στα κύματα. Ένοιωθα τόσο ελαφρύς μέσα στο νερό που ήτανε πιο ανάλαφρο απ’ ότι στην Γή. Έβαζα δύναμη στα πόδια μου και εκτοξευόμουνα κυριολεκτικά έξω από το νερό... Ολόκληρος! Περιττό να σου πω πως όσες φορές το προσπάθησα πίσω στην Γή έκανα μια τρύπα στο νερό». «Τί να σου πώ; Δεν έχω πάει ποτέ στην Γή. Είμαι γέννημα θρέμμα Αριανός». «Σου εύχομαι να την επισκεφτείς κάποτε...» «Ποιός ξέρει; Ίσως... Προς το παρόν ετοιμάσου γιατί σε κάνα δεκάλεπτο φτάνουμε». «Κι’ όλας;» «Ναι... Μπαίνουμε στην σκοτεινή πλευρά τώρα. Θα σ’ αρέσει. Θα δεις την πλατφόρμα απογείωσής σου σε λίγο. Είναι αρκετά μεγάλη και με τόσα φώτα που έχει θα την δεις να ξεχωρίζει από μακριά». Το αεροταξί κατέβηκε κι’ άλλο στην ατμόσφαιρα και ο οδηγός μπήκε σ’ έναν αεροδιάδρομο ταχείας κυκλοφορίας. Περιτριγυρισμένοι από ιπτάμενα οχήματα, ο ταξιτζής συγκέντρωσε την προσοχή του στην κίνηση και παράτησε για λίγο την συζήτηση. Ο Τανάκα κοιτούσε κάτω τις διάσπαρτες αποικίες με τους στρόγγυλους βιοθόλους τους να ξεχωρίζουν από τον φωτισμό τους. Άλλες ήτανε μεγάλες πόλεις με προάστια, κι’ άλλες, μικρά χωριά, εργαστήρια ή φάρμες. Σύντομα την προσοχή του τράβηξε μιά υπερυψωμένη πλατφόρμα σε ύψος περίπου πενήντα χιλιάδων μέτρων που φαινότανε να στηρίζεται σε δύο τεράστιες κολόνες, που τα χιλιάδες διάστικτά φωτάκια τους πρόδιδαν πως οι κατασκευές ήταν κατοικήσιμες και στέγαζαν χιλιάδες αποίκους. «Σε περίπτωση που δεν το κατάλαβες ακόμη, αυτός είναι ο προορισμός σου φιλαράκι». «Το κατάλαβα. Μη φοβάσαι». «Πού ακριβώς θέλεις να σ’ αφήσω φιλαράκι;» «Κλειδί... 34409 νομίζω...» Σύντομα το ταξί έφτασε στην πρώτη κολόνα που από κοντά πια έμοιαζε τεράστια. Από τα πλάγια είχε προφανώς κατοικίες, αλλά από την άλλη μεριά, τεράστια ανοίγματα στέγαζαν διαστημόπλοια όλων των ειδών που φόρτωναν και εκφόρτωναν εμπορεύματα απ’ όλες τις εσχατιές του ηλιακού συστήματος. «Α!» έβγαλε μιά κραυγή έκπληξης ο οδηγός. «Τί όμορφο σκαρί...» «Δεν κατάλαβα;» ρώτησε ο Τανάκα. «Το πλοίο σου μικρέ... Κλασσικό! Παλιό αλλά... κλασσικό ιστιοφόρο! Θά ’χεις ένα μακρύ και βαρετό ταξίδι». «Εννοείς...» «Ναι, αυτό εκεί το ιστιοφόρο είναι το δικό σου, αφού είναι στο κλειδί που είπες». «Γαμώ το! Αυτό δεν μου τό ’χαν πεί!» Ο οδηγός γέλασε δυνατά. «Πρωτάρη! Μην χαλιέσαι. Έτσι είναι: σιγά-σιγά. Τί νόμιζες; Πως θα σε βάζανε απ’ την πρώτη μέρα υποπλοίαρχο στο Βλαδίβ;» «Το Βλαδίβ;» «Ένα γνωστό υπερωκεάνιο που κάνει κρουαζιέρες προς τον Ουρανό. Είναι από τα καμάρια του Άριανού στόλου». «Πώς ήξερες ότι είμαι δόκιμος;» «Είσαι λίγο αργός μικρέ, έτσι; Φοράς την στολή! Δεν μπορούσες να περιμένεις να φτάσεις και να την φορέσεις στο πλοίο ε;» Ο Τανάκα κοκκίνισε στα μάγουλα. Ο ταξιτζής έσκασε για άλλη μιά φορά στα γέλια. «Υποπτεύομαι πως κοιμήθηκες και μ’ αυτήν, άλλα δε’ θα σε ρωτήσω. Ετοίμασε τα χρήματα γιατί προσγειωνόμαστε». Και με αυτά τα λόγια, το όχημα έκανε έναν απότομο ελιγμό και χώθηκε μέσα στο άνοιγμα, κάτω από την κύτη του ιστιοφόρου. Προσγειώθηκαν μ’ ένα απαλό τράνταγμα. Ο Τανάκα πίεσε τον αντίχειρά του στο καντράν που είχε μπροστά του και με μία κίνηση στο μενού επιβεβαίωσε την χρέωση των διακοσίων δέκα Μαρς. «Ευχαριστώ φιλαράκι. Μην ξεχάσεις την βαλίτσα σου». «Δεν πρόκειται...» Καθώς ο ταξιτζής απογειωνότανε, ο Τανάκα τον άκουσε να φωνάζει ένα «καλό ταξίδι», και δευτερόλεπτα μετά το ταξί είχε χαθεί μέσα στο πλήθος των οχημάτων που κινούνταν αστραπιαία στους αεροδιάδρομους. Γύρισε για να δει την έρημη από κόσμο πλατφόρμα. Εκτός από τον βόμβο του συστήματος της αεροθυρίδας που φρόντιζε να εξισορροπεί την πίεση μέσα στον χώρο του κλειδιού σε σχέση με την έξω, σχεδόν ανύπαρκτη, ατμόσφαιρα, δεν ακουγόταν άλλος θόρυβος. Ο Τανάκα αναρωτήθηκε αν υπήρχε κανείς εκεί για να τον υποδεχτεί. Περπάτησε λίγα βήματα κοιτάζοντας το κύτος του πλοίου που αιωρούνταν πάνω από το κεφάλι του. Φαινότανε ταλαιπωρημένο, με αρκετές γρατσουνιές και βαθουλώματα που πρόδιδαν την ηλικία του, αλλά ταυτόχρονα, οι ραφές ένωσης των τμημάτων του υποδείκνυαν πως ήτανε ένα γερό σκαρί. Να πάρει, σκεφτικέ. Απ’ όλα τα σενάρια, αυτό δεν μου πέρασε απ’ το μυαλό. Εύχομαι τουλάχιστον να μην είναι αργό σαν τα πρώτα ιστιοφόρα και να έχει μεγάλες καμπίνες για να μη νιώσω ότι πνίγομαι. «Είναι κανείς εδώ;» φώναξε αδύναμα. Καμιά απάντηση. Ξαναφώναξε το ίδιο πράγμα πιο δυνατά. Πάλι καμία απάντηση. Μα που πήγανε όλοι; αναρωτήθηκε. ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2 Ξαφνικά ακούστηκε ένας μεταλλικός ήχος συνοδευόμενος από μιά δέσμη φωτός που τράβηξαν την προσοχή του Τανάκα. Σε ένα σημείο στο κάτω μέρος του κύτους του σκάφους, είχε εμφανιστεί ένα άνοιγμα και μία μεταλλική γλώσσα άρχισε να κατεβαίνει. Δευτερόλεπτα μετά η γλώσσα, που στην πραγματικότητα ήτανε μία αναδιπλούμενη κυλιόμενη σκάλα, ακούμπησε στο έδαφος κι’ άρχισε να κινείται προς τα κάτω. Μία φιγούρα εμφανίστηκε από το άνοιγμα η οποία άρχισε να κατεβαίνει. «Οκέι, νεαρέ. Δεν είναι ανάγκη να φωνάζετε...» είπε ο νεοεμφανιζόμενος. «Συγγνώμη κύριε. Απλά μόλις έφτασα και δεν είδα κανέναν και...» Η σκάλα σταμάτησε απαλά και άντρας κατέβηκε το τελευταίο σκαλοπάτι. Ο Τανάκα τον παρατηρούσε με περιέργεια. Ήταν ψηλότερος και πιο γεροδεμένος από αυτόν, αρκετά μυώδη, αν και με μια μικρή υποψία κοιλίτσας που την τόνιζε κάπως η σφιχτή ζώνη της στολής που φορούσε. Η φωτογραφία που είχε δεί στον φάκελο, όταν του αναθέσανε την θέση στην ακαδημία, πρέπει να ήτανε τουλάχιστον μίας δεκαετίας, σκέφτηκε ο Αβδούλ. «Ειδοποιήθηκα από το σύστημα για την άφιξή σας, αλλά έκανα έλεγχο τα συστήματα εκείνη την ώρα και γι’ αυτό άργησα», είπε ο άγνωστος άνδρας. «Τζόν Μαρς Έικαμ, Κυβερνήτης του πλοίου», συστήθηκε κι’ έτεινε το χέρι προς χειραψία. «Αβδούλ Χακ Τανάκα» συστήθηκε ο δόκιμος σφίγγοντας το χέρι του Έικαμ. «Είσθε ο δόκιμός μου για φέτος λοιπόν;» «Μάλιστα, κύριε». «Παρακαλώ, συντονιστείτε στην συχνότητά μου και δώστε μου τα διαπιστευτήριά σας». Χρειάστηκαν κλάσματα δευτερολέπτου για να κάνουν σύζευξη τα εμφυτευμένα στον εγκέφαλό τους μικροτσίπ και να ανταλλάξουν τους βουλιμικούς κωδικούς ασφαλείας. Μόλις άνοιξε η ζεύξη, έγινε η μεταφορά των αρχείων και των διαπιστευτηρίων στον εγκέφαλο του κυβερνήτη Έικαμ. Ο πλοίαρχος έκλεισε τα μάτια του για λίγα δευτερόλεπτα προσπαθώντας να συγκεντρωθεί στα νεοαποκτηθέντα δεδομένα του δοκίμου. Όταν διαβεβαιώθηκε για τα διαπιστευτήρια, απάντησε με μία αποστολή κωδικών ασφαλείας για την είσοδο στο σκάφος και τον βασικό χειρισμό του, μαζί με άλλα δεδομένα όπως για παράδειγμα ένας τρισδιάστατος χάρτης του πλοίου. Ο Αβδούλ αφομοίωσε τα δεδομένα κι’ ένοιωσε έτοιμος να επιβιβαστεί στο σκάφος. Γνώριζε τον δρόμο και τους χώρους σαν να βρισκότανε σε αυτό για χρόνια. «Έτοιμος κύριε Τανάκα;» «Μάλιστα, κύριε». «Θα προτιμούσα να με αποκαλείτε πλοίαρχο... ή κυβερνήτη. Συγχωρέστε μου αυτή την αυστηρότητα, άλλα είναι για το καλό σας. Είναι μέρος της πρώτης σας αληθινής πρακτικής εκπαίδευσης. Πρέπει να μάθετε να τηρείτε τους τύπους και την ιεραρχία στο σκάφος όπου υπηρετείτε κύριε Τανάκα. Με αντιλαμβάνεστε;» «Μάλιστα, πλοίαρχε». Ο Έικαμ έκανε μεταβολή και μόλις πάτησε το πόδι του στο πρώτο σκαλί η σκάλα ζωντάνεψε με κίνηση προς τα πάνω. Ο Τανάκα ακολούθησε κρατώντας την βαλίτσα του. Μόλις βρεθήκανε μέσα στο σκάφος και έκαναν μερικά βήματα στον διάδρομο η κυλιόμενη σκάλα αναδιπλώθηκε στον θάλαμό της και η πόρτα έκλεισε πίσω τους με έναν μεταλλικό ήχο. Ο πλοίαρχος Έικαμ προχωρούσε μπροστά με τα χέρια του πιασμένα πίσω στην πλάτη. Η όλη ευθυτενή στάση του σώματός του έκανε εντύπωση στον Τανάκα. Έδειχνέ μια άνεση στο βάδισμα και τις όλες κινήσεις του, που υποσυνείδητα του απέπνεαν μιά αίσθηση ασφάλειας. Φαίνεται σοβαρός, σκέφτηκε ο Τανάκα. Είναι απ’ τους παλιούς τύπους που θέλουν τα πάντα να γίνονται σύμφωνα με το βιβλίο... Μάλλον θα με παιδέψει, αλλά δεν πειράζει. Επιτέλους γίνομαι δόκιμος και θα πετάξω με σκάφος που θα το κυβερνάω εγώ! Για να δούμε πώς θα μας πάει... «Φαντάζομαι πως όταν σας είπανε για το σκάφος θα πρέπει ν’ απογοητευτήκατε λιγάκι...» ρώτησε ο πλοίαρχος Έικαμ. «Όχι, Πλοίαρχε. Δεν—» Χωρίς να γυρίσει την πλάτη του ο πλοίαρχος τον διέκοψε: «Δηλαδή, θέλετε να μου πείτε πως είστε μιά από τις σπάνιες εξαιρέσεις νέων που λατρεύουν τα παλιά ιστιοφόρα διαστημόπλοια και όχι τα καινούργια και γρήγορα διαστημόπλοια με κινητήρες αντιιόντων;» Ο τόνος της φωνής του πρόδιδε αμφισβήτηση. «Όχι, κύριε... Πλοίαρχε!... Δεν γνώριζα τον τύπο του σκάφους... Για να είμαι ειλικρινής μαζί σας, το έμαθα μόλις είδα το πλοίο καθώς ερχόμουνα με το ταξί». «Α... Αυτό βγάζει νόημα». «Όχι πως με ενοχλεί πλοίαρχε». «Νεαρέ! Ας αφήσουμε τις φιλοφρονήσεις σας παρακαλώ. Είστε νέος και έχετε όρεξη για το διάστημα –ελπίζω δηλαδή– και είναι λογικό να σας αρέσει η ταχύτητα. Λυπάμαι που σας το λέω αλλά τούτο το πλοίο δεν φημίζεται για την ταχύτητά του. Είμαι βέβαιος όμως πως όλο και κάτι θα σας διδάξανε στην ακαδημία για την εποχή των ιστιοφόρων...» «Μάλιστα πλοίαρχε. Κάποια βασικά όμως. Γνωρίζω πως η παραγωγή αυτού του τύπου σκαφών σταμάτησε πριν από... εξήντα –νομίζω;– χρόνια». «Εξήντα τρία για την ακρίβεια. Ναι, σωστά. Παρ’ όλ’ αυτά όμως μερικά εξακολουθούν να λειτουργούνε γιατί είχαν και έχουν ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Και ξέρετε ποιο είναι αυτό;» «Μάλιστα, πλοίαρχε. Μεταφέρουν μεγάλα φορτία με σχεδόν μηδενικό κόστος λόγο της χρήσης του ηλιακού ανέμου σε συνδυασμό με ανεπτυγμένους φωτοβολταϊκούς συλλέκτες από τους οποίους αποτελούνται τα πανιά. Μία τεχνολογία που είχε αναπτυχθεί πρώτη φορά από τον—» «Οκέι-οκέι. Δεν σας ζήτησα μαθήματα ιστορίας κύριε Τανάκα... Είδα στον φάκελό σας πως ήσασταν καλός μαθητής· όχι από τους άριστους, αλλά καλός. Κι’ αυτό μου φτάνει. Αλλά είστε και λίγο λάθος. Ένας άλλος λόγος που αυτά τα σκαριά υπάρχουν ακόμα είναι διότι αρέσουν σε λίγους ανθρώπους που πλέον θέλουν ν’ απολαμβάνουν τους αργούς χρόνους του διαστήματος. Ανθρώπους σαν κι’ εμένα δηλαδή. Σας ζητώ λοιπόν να με συγχωρέσετε που δεν θα σας προσφέρω την συγκίνηση ενός Βέλους-ΙΙΙ που πάνε από τον Άρη στην Γή σε δώδεκα μέρες, και που δίπλα μου θα μάθετε να εκτιμάτε την αξία ενός Sodoku γραμμάτων». «Μου αρέσει το Γραμματο-Sodoku», απάντησε ο Τανάκα. Ο πλοίαρχος σταμάτησε απότομα και γύρισε να κοιτάξει τον Τανάκα που σχεδόν τράκαρε επάνω του. «Σας αρέσει στ’ αλήθεια;» «Ε... Ναι... Μικρός ήμουνα και σε ομάδα.» «Ένας νέος που δεν κλαίει ακόμη για την τύχη του που τον οδήγησε πάνω σ’ ένα κλασσικό ιστιοφόρο, και, που του αρέσει το γραμματό-Sodoku... Έχετε κι’ άλλες τέτοιες εκπλήξεις κύριε Τανάκα;» «Τί σας πω...» «Τίποτα!» είπε ο πλοίαρχος που στράφηκε και άρχισε πάλι να βαδίζει. Σύντομα βρέθηκαν στον κεντρικό μακρύ διάδρομο που διέτρεχε ολόκληρο το πλοίο από την πρύμνη ως την πλώρη. Μόλις πάτησαν το πόδι τους στον φαρδύ κυλιόμενο διάδρομο, αρχίσανε να κυλάνε προς την πλώρη όπου βρισκότανε η γέφυρα. «Μου αρέσει ν’ ανακαλύπτω εγώ τις όποιες εκπλήξεις», συνέχισε ο πλοίαρχος. «Οπότε κρατήστε τις όποιες αυτοσυστάσεις για τον εαυτό σας. Εν τω μεταξύ ας πούμε τα βασικά για το πλοίο. »Το σκάφος μου είναι ένα από τα τρία τελευταία Hoking-III που είχαν κατασκευαστεί στις αρχές του εικοστού δεύτερου αιώνα. Η τελευταία γενιά διαστημικών ιστιοφόρων μαζικής παραγωγής. Η εκμετάλλευση του ηλιακού ανέμου φτάνει το ενενήντα πέντε τοις εκατό, ενώ οι φωτοβολταϊκοί συλλέκτες συλλέγουν αρκετό φως για την ηλεκτροδότηση του σκάφους, και, την συλλογή εφεδρικής ενέργειας για τους κινητήρες εκτάκτου ανάγκης. Με απλά λόγια, αυτά τα σκάφη δεν θέλουν ανεφοδιασμό και καύσιμα. Έτσι, έχουν και μεγαλύτερο χώρο φορτίου... »Το μειονέκτημα τους απ’ την άλλη είναι ο μεγάλος χώρος που καταλαμβάνουν όταν έχουν ανεπτυγμένα τα ιστία και τα πανιά. Τώρα, για παράδειγμα, τα ιστία είναι διπλωμένα. Όταν όμως ανοίξουν στο μέγιστο, το κεντρικό ιστίο φτάνει τα εξακόσια τριάντα μέτρα. Αν σκεφτείς πως το ίδιο συμβαίνει και από την κάτω πλευρά του σκάφους, μιλάμε για σχεδόν ένα μίλι ύψος. Κάτι, όχι πολύ βολικό όταν το σκάφος λιμενίζεται σε μικρά λιμάνια και σταθμούς, ή, προσγειώνεται σε κάποια μικρή βάση ενός πλανήτη... »Παλιά χρειαζότανε πολύ προσωπικό για τον έλεγχο όλων των πανιών, αλλά μετά την τελευταία αναβάθμιση πριν από τριάντα χρόνια τα πάντα ελέγχονται πλέον από τους υπολογιστές. Οπότε, δεν νομίζω πως θα ζοριστείτε πολύ». «Πόσα άτομα είναι το προσωπικό, πλοίαρχε;» «Εσείς, ο μηχανικός του σκάφους κύριος Βασίλιετς Καρβάνοβ κι’ εγώ, κύριε Τανάκα...» «Μόνο;» Ο κυλιόμενος διάδρομος έφτασε στο τέρμα του και μόλις ο πλοίαρχος πάτησε το πόδι του σε σταθερό δάπεδο ξαναγύρισε να κοιτάξει τον Τανάκα. «Φαντάζομαι πως θα σας έχει μείνει η εικόνα των παλιών ταινιών όπου εκατοντάδες ναύτες και πειρατές ανεβοκατέβαιναν τα ιστία των πλοίων τους, μιμούμενοι τις ταινίες του εικοστού αιώνα;» «Εχμ... Μάλλον, ναι...» «Δεν υπάρχουν τέτοια νεαρέ. Ποτέ δεν υπήρξανε. Από την πρώτη τεχνολογία των ηλιακών ιστιοφόρων, κανένας, κάτω από φυσιολογικές συνθήκες πάντα, δεν χρειαζότανε να βγει στο διάστημα με την στολή του για να μαζέψει τα πανιά. Αυτά είναι ρομαντικές ιστορίες που επινοήθηκαν για να συμβιβαστεί ο άνθρωπος με τις νέες τεχνολογίες που εξελίσσονταν υπερβολικά γρήγορα για να της αφομοιώσουν οι άνθρωποι του εικοστού πρώτου αιώνα. Εδώ, όλα γίνονται από την γέφυρα». Και καθώς είπε αυτά τα λόγια, ο πλοίαρχος έκανε μερικά βήματα και η πόρτα μπροστά του άνοιξε με έναν απαλό μεταλλικό ήχο, φανερώνοντας την γέφυρα ελέγχου. Ο Τανάκα τον ακολούθησε. Η γέφυρα ήτανε αρκετά μεγάλη. Πέντε αναπαυτικές αεροκαρέκλες με καντράν πλοήγησης μπροστά τους και πλήθος από συσκευές απεικόνισης κι’ ελέγχου καταλάμβαναν τον κεντρικό χώρο. Ενώ γύρω-γύρω μιά φαρδιά διαφανή λωρίδα πρόσφερε θέα σχεδόν σε τρία τεταρτημόρια, η οποία κατά εντολή, μετατρεπότανε σε γιγάντια οθόνη. Αυτή θα είναι η γέφυρά μου, σκέφτηκε ο Αβδούλ, και ένοιωσε συγκίνηση. Προς στιγμήν, του έφυγε η στεναχώρια για το γεγονός πως βρισκότανε σε ένα ιστιοφόρο. Από εδώ, θα κυβερνάω ένα σκάφος. Αυτή είναι η θέση μου. Δεν το πιστεύω... «Όπως βλέπετε κύριε Τανάκα», πήρε τον λόγο ο πλοίαρχος, «Μπορεί το σκάφος να είναι μιάς ηλικίας, το εσωτερικό όμως πληρεί όλες τις σύγχρονες προδιαγραφές σύμφωνα με τους διαπλανητικούς κανονισμούς COSMODIRECT-2251 όπως υιοθετήθηκε από όλους τους κατασκευαστές διαστημόπλοιων. Το σκάφος μου δεν πάει πίσω και είναι πλήρως ανακαινισμένο. Θέλω να ελπίζω πως σας είναι γνώριμο το περιβάλλον;» «Είναι... Ακριβώς σαν τους εξομοιωτές στους οποίους μαθαίναμε στην σχολή. »Στο κέντρο μπροστά είναι η θέση σας, του πλοίαρχου. Δεξιά σας η δική μου, του υποπλοιάρχου. Δεξιά μου ο Μηχανικός, ενώ αριστερά σας είναι ο ανιχνευτής και έπειτα η θέση του υπεύθυνου γενικών καθηκόντων. Μόνο που –όπως είπατε κι’ ο ίδιος– σ’ αυτό το ταξίδι θα είμαστε μόνο τρεις...» «Ακριβώς. Πολύ σωστά», είπε ο πλοίαρχος. «Βλέπω με χαρά πως γνωρίζετε τα βασικά κύριε Τανάκα. Τώρα, αν μου επιτρέπετε, ελάτε να σας δείξω λίγο γρήγορα τους χώρους διαβίωσης του πληρώματος, και μετά να μου επιτρέψετε να σας αφήσω για λίγο για να κατέβω στον πλανήτη για κάτι τελευταίες δουλειές που έχω» Έκανε μία παύση και κοίταξε μιά οθόνη με ενδείξεις. «Ναι... Σε τρεις ώρες, δεκαοχτώ λεπτά και σαράντα... τρία δευτερόλεπτα θα πρέπει να αναχωρήσουμε και να ελευθερώσουμε το κλειδί. Αλλιώς θα φάμε πρόστιμο. Γι’ αυτό ας μην χρονοτριβούμε παραπάνω. Ακολουθήστε με». Και λέγοντας αυτά έκανε πάλι μεταβολή και εξήλθε από ίδια πόρτα οπου είχανε μπει προηγουμένως. Ο Τανάκα φυσικά και γνώριζε που πήγαινανε, μιάς και είχε ήδη στο μυαλό του τον τρισδιάστατο χάρτη του σκάφους. Παρ’ όλα αυτά μπορούσε να δει την διακόσμηση και τις λεπτομερειακές αλλαγές που φέρνει η χρήση ενός χώρου από ανθρώπους. Διάφορες αφίσες –μερικές αρκετά παλιές– κοσμούσανε σε κάποια σημεία τον διάδρομο που οδηγούσε στον κεντρικό χώρο διαβίωσης. Μία γλάστρα με έναν μεταλλαγμένο αριανό μπλέφυλλο φίκο βρισκότανε σε μιά εσοχή. Τα πεσμένα φύλλα του υποδείκνυαν πως δεν τύγχανε ιδιαίτερης προσοχής. Φτάσανε σε μία πόρτα η οποία άνοιξε μόλις την πλησίασαν αρκετά. Βρέθηκανε στο εντευκτήριο, σε ένα κεντρικό σαλόνι. Ήτανε αρκετά ευρύχωρο. Ο Τανάκα το υπολόγισε σε τουλάχιστον τριακόσια τετραγωνικά. Ήτανε τετράγωνο και χωρισμένο με πάγκους και διαχωριστικά σε διάφορους τομείς. Όλη η μπροστινή πλευρά, έτσι όπως μπήκανε από την πόρτα, ήτανε ένα τεράστιο τζάμι που έβλεπε έξω· προς το παρόν βέβαια φαινότανε μονάχα το εσωτερικό του κλειδιού της εξέδρας. Ο πλοίαρχος Έικαμ πήρε τον λόγο: «Στα δεξιά, κοντά στο μεγάλο παράθυρο, βρίσκεται η κουζίνα. Έχει τα πάντα που χρειάζονται για την παρασκευή του φαγητού με όλα τα συμβατικά μέσα μαγειρικής. Δίπλα, όπως βλέπετε, είναι η τραπεζαρία. Έχει δέκα καρέκλες, άλλα όπως σας είπα, πλέον είμαστε λίγοι οι συνδαιτυμόνες, οπότε, συνήθως τρώμε όπου μας αρέσει —εξόν της γέφυρας! Θα ήθελα από τώρα να σας το επισημάνω κύριε Τανάκα. Ένας καφές –κάτι– είναι δεκτό, άλλα θα ήθελα να ξέρετε πως δεν θέλω να παίρνετε φαγητό μαζί σας όταν είστε στην γέφυρα. Είμαι κατανοητός;» «Μάλιστα, πλοίαρχε. Κατανοώ». «Χαίρομαι. Πάμε παρακάτω. Δίπλα είναι ο αποθηκευτικός χώρος. Εκεί βρίσκονται τα τρόφιμα. Υπάρχουν τεράστια ψυγεία και άλλοι αποθηκευτικοί χώροι αποθήκευσης φαγητού. Σύμφωνα με τους κανόνες, έχει τρόφιμα για εικοσιτέσσερης μήνες. Αν και σπάνια τα ταξίδια μας διαρκούνε τόσο πολύ. Φυσικά ο χώρος δεν φτάνει και υπάρχει ένας μικρός ανελκυστήρας που πάει κάτω στα αμπάρια όπου υπάρχουνε περισσότεροι χώροι φύλαξης τροφίμων και νερού. Φαντάζομαι πως θα το βλέπετε νοερά στο μυαλό σας;» «Μάλιστα, πλοίαρχε. Βλέπω τον χάρτη στο μυαλό μου». «Ωραία... Ωραία... Στο κέντρο είναι διάφοροι καναπέδες και τραπεζάκια όπου μπορείτε –αν το επιθυμείτε φυσικά– να δείτε τηλεόραση, να πλοηγηθείτε στο δίκτυο, ή να κάνετε όποια χαλαρωτική δημόσια δραστηριότητα θέλετε. Αν επιθυμείτε, όλα αυτά μπορείτε και να τα κάνετε στον ιδιωτικό σας χώρο —εννοείται πως δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. »Στα αριστερά, βλέπετε πως είναι το γυμναστήριο, με αρκετά όργανα γυμναστικής. Στις μέρες μας δεν είναι πια υποχρεωτικό να γυμνάζονται οι ναύτες στα πλοία, άλλα εγώ πιστεύω πως η γυμναστική βοηθάει, όχι τόσο στην καλή τους φυσική κατάσταση, μα περισσότερο βοηθάει στο να εκτονώνονται οι ναύτες και να είναι πιο ήρεμοι. Πιστέψτε με, όταν ήμουν νέος υπηρέτησα σε πλοίο που δεν είχε γυμναστήριο, και θυμάμαι ακόμα τους καυγάδες που είχαμε ανάμεσα στα μέλη του πληρώματος. Επιτρέψτε μου λοιπόν να σας συμβουλεύσω να γυμνάζεστε λιγάκι, γιατί το πλοίο είναι μεγάλο και εμείς πολύ λίγοι. »Τέλος, η πόρτα αριστερά, οδηγεί στους κοιτώνες. Υπάρχουν δώδεκα συνολικά. Αν και βέβαια κάποτε ήταν πολύ περισσότεροι. Στην προπροηγούμενη ανακαίνιση αφαιρέθηκαν και μετατράπηκαν σε αποθηκευτικούς χώρους εμπορευμάτων... »Ντους και τουαλέτες υπάρχουν σε κάθε δωμάτιο. Θέλετε να τους δούμε;» «Όχι... Νομίζω πως τα είπατε όλα. Και είπατε πως θέλετε να πάτε να κάνετε κάποιες δουλειές και δεν θα ήθελα να σας καθυστερήσω», απάντησε ο Τανάκα. «Χμμ... Πολύ ευγενικό από μέρους σας. Υπάρχει καμιά ερώτηση που επείγει;» «Μάλιστα πλοίαρχε. Δύο όλο κι’ όλο. Το δωμάτιό μου ποιό είναι;» «Μα φυσικά! Τί χαζό! Το πρώτο είναι το δικό μου. Στο διπλανό μένει ο μηχανικός. Εσείς μπορείτε να πάρετε το διπλανό του ή το απέναντι από το δικό μου· τα άλλά θα παραμείνουν σφραγισμένα για λόγους οικονομίας. Σας διαβεβαιώνω πως είναι πανομοιότυπα, οπότε δεν έχει σημασία ποιο θα διαλέξετε. Είναι θέμα γούστου». «Εντάξει πλοίαρχε. Θα πάρω το απέναντι από το δικό σας —αν δεν είναι πρόβλημα...» «Κανένα πρόβλημα απολύτως. Μισό να δώσω τις εντολές...» Ο πλοίαρχος έδωσε νοερά τις εντολές και η ένδειξη στην πόρτα άναψε δείχνοντας πως το δωμάτιο είναι κατοικήσιμο. Κλάσματα δευτερολέπτου μετά, εμφανίστηκε στην οθόνη το όνομα του δόκιμου: «Αβδούλ Χακ Τανάκα, Υποπλοίαρχος (δόκιμος)» «Το δωμάτιο σας θα ζεσταθεί σε λίγα λεπτά. Θα έρθουν και τα ρομπότ καθαρισμού και θα το καθαρίσουνε λιγάκι, αν και δεν θέλει πολύ δουλειά. Ποια είναι η άλλη σας ερώτηση;» «Για την κουζίνα... πλοίαρχε... Δεν είδα το ρομπότ...» «Α, θα εννοείται το ρομπότ-μάγειρα... Ναι... Δεν έχουμε». «Μα...» «Είμαστε πλοίο με λίγα άτομα, και το κυριότερο: αργό —Πολύ αργό! Ο χρόνος συνήθως περισσεύει. Η Παγκόσμια Ένωση Ψυχολογίας έχει προτείνει σε τέτοιες περιπτώσεις να μειώνονται οι αυτοματισμοί ώστε οι άνθρωποι να έχουν περισσότερες ασχολείες που να τους αναγκάζουν να εκτονώνουν τις ορμές τους, τα άγχη τους... Με αντιλαμβάνεστε;» «Ναι... Αν και... Έχω ένα πρόβλημα με την μαγειρική... Πλοίαρχε». «Ευελπιστώ να ξέρετε να τηγανίζετε ένα αυγό; Ή να φτιάχνετε ένα σάντουιτς;...» «Ε, ναι... Φυσικά... Εγώ—» «Τότε μην ανησυχείτε, δεν θα πεινάσετε. Όπως όλα τα παιδιά, θα πήρατε τα βασικά μαθήματα μαγειρικής στο γυμνάσιο και στο λύκειο, οπότε δεν θα πεινάσετε. Αν και... κάτι μου λέει πως από την βαρεμάρα σας, στο τέλος, από μόνος σας θα ψάχνετε στο δίκτυο για συνταγές και θα μαγειρεύετε για να περάσει η ώρα. Θα σας βοηθήσει κι ο Βασίλιετς αν το θελήσετε· είναι καλός μάγειρας. Αλήθεια, φάγατε τίποτα;» «Ε... όχι... Ήπια μονάχα μια Τόξικ-Κόλα στον—» «Απαίσια σκευάσματα!» είπε απότομα ο Έικαμ. «Απορώ πώς η νεολαία τα πίνει. Αν και, τί λόγος μου πέφτει; Τέλος πάντων... Εάν δεν έχετε κάτι άλλο να με ρωτήσετε κύριε Τανάκα...» Ο Τανάκα παρέμεινε σιωπηλός και ο πλοίαρχος συνέχισε: Θα σας αφήσω να εγκατασταθείτε στο δωμάτιό σας. Δοκιμάστε κι’ επ’ ευκαιρίας την κουζίνα μας και τηγανιστέ κάνα αυγό· να εξοικειωθείτε με το περιβάλλον. Εγώ θα φύγω για λίγο και θα επιστρέψω. Αν ακούσετε θόρυβο και δείτε έναν ψηλό, νταβραντισμένο μουστακαλή άνδρα με βαριά φωνή να έρχεται, μην τρομάξετε· είναι ο μηχανικός Βασίλιετς. Είναι έξω κι’ αυτός, άλλα θα πρέπει να έρθει όπου νά ’ναι. Εντάξει;» «Όλα εντάξει πλοίαρχε», είπε ο Τανάκα. «Α!... Τώρα που θα λείπω, είστε πλέον υπεύθυνος για το πλοίο. Σας το τονίζω αυτό. Τώρα είστε εκτός σχολής και βρίσκεστε σ’ ένα αληθινό πλοίο... και είστε υπεύθυνος γι’ αυτό. Με αντιλαμβάνεστε;» «Μάλιστα πλοίαρχε». «Καλώς... Σας αφήνω λοιπόν», είπε ο Έικαμ και με μία απότομη μεταβολή βγήκε από την αίθουσα. Μόλις ο Έικαμ έφυγε, ο Τανάκα πίεσε τον αντίχειρά του στην οθόνη της πόρτας του δωματίου του. Δευτερόλεπτα μετά το δωμάτιο καταχώρισε στην βάση δεδομένων του σκάφους το αποτύπωμα του ως αυτό του κύριου ενοίκου του. Εφεξής, η πόρτα αυτή μπορούσε να ανοίγει μονάχα κατόπιν εντολής του Τανάκα και του Πλοιάρχου· είχε αυτό το δικαίωμα ως ανώτερος στην ιεραρχία. Η πόρτα άνοιξε μ’ έναν απαλό ήχο, σχεδόν σαν μία ελαφρά ριπή ανέμου. Μόλις μπήκε μέσα ο φωτισμός ενεργοποιήθηκε αυτόματα και η πόρτα έκλεισε το ίδιο απαλά όπως είχε ανοίξει. Περιεργάστηκε για λίγο το δωμάτιο. Φαινότανε άνετο. Ήτανε ορθογώνιο. Στα αριστερά βρισκότανε το κρεβάτι, αρκετά ευρύχωρο για ένα άτομο. Δίπλα του διαγραφότανε το περίγραμμα του ανοίγματος της εντοιχιζόμενης ντουλάπας για τα ρούχα. Στα δεξιά του ένα μεγάλο τραπέζι που λειτουργούσε και ως γραφείο. Στο κέντρο του ξεχώριζαν τα βασικά πλήκτρα λειτουργίας για την σύνδεση στο δίκτυο. Στο βάθος, υπήρχε μία πόρτα που οδηγούσε στο μπάνιο. Ο υπόλοιπός τοίχος ήτανε μια τεράστια βιντεοθόνη που ως προεπιλεγμένη εντολή εμφάνιζε την θέα όπως θα φαινότανε αν ήτανε παράθυρό στα πλευρά του πλοίου. «Μιά χαρά μου φαίνεται», είπε ο Τανάκα φωναχτά. «Δεν είναι τόσο άσχημα όσο το φοβόμουν... Όντως, είναι ανακαινισμένο αρκετά καλά». Άφησε την βαλίτσα του πάνω στο τραπέζι και με παιδιάστικό τρόπο βούτηξε στο κρεβάτι του. Το αερόστρομα αμέσως προσαρμοστικέ στο βάρος και την ορμή της πτώσης του σώματός του. Λίγα λικνίσματα μετά ο Τανάκα έβγαλε έναν βαθύ αναστεναγμό κι’ έκλεισε τα μάτια του για να χαλαρώσει. Επιτέλους. Βρισκότανε σ’ ένα πλοίο που θα υπηρετούσε την πρώτη του αληθηνή εκπαιδευτική αποστολή! Αποφάσισε να δώσει εντολή κλήσης στο τσιπ επικοινωνίας του. Συνδέθηκε στον προσωπικό λογαριασμό του σε κλάσματα δευτερολέπτου και συνέταξε νοερά ένα σύντομο μήνυμα το οποίο δημοσίευσε στην προσωπική του ιστοσελίδα αναφέροντας πως βρισκότανε πλέον στο πλοίο του. Μετά περιηγήθηκε στις σελίδες των φίλων του για να ενημερωθεί για τα δικά τους νέα· ήδη μερικοί είχαν αναλάβει πόστα σε άλλα πλοία. Την περιήγησή του στο δίκτυο την διέκοψε μια εισερχόμενη κλήση από τον πλοίαρχο Έικαμ. Η νοερή επικοινωνία τους δεν διήρκησε πολύ: «Ξέχασα να σου πω», είπε ο Έικαμ, «αν ο Βασίλιετς σε δει και έχει ένα χαζό... πονηρό χαμόγελο... απόφυγε τον. Χαιρέτησε τον απλά και κλείσου στο δωμάτιό σου. Εντάξει;» «Τρέχει κάτι πλοίαρχε;» «Θα σου πω από κοντά· απλά κάνε όπως σου είπα. Αν το δεις να ενεργεί... φυσιολογικά, τότε καθίστε και γνωριστείτε, αλλιώς, μείνε μέσα. Σ’ αφήνω. Τέλος». Τα λόγια του πλοιάρχου του κάνανε εντύπωση. Τί ήθελε να πει ο πλοίαρχος; Τί έτρεχε με αυτόν τον Βασίλιετς; Ο Τανάκα ανασηκώθηκε και ευθείς το αερόστρομα πήρε νέα μορφή και στήριξε την πλάτη του. Πάντα μέσω του εμφυτευμένου τσίπ που είχε εμφυτευμένο από γεννησιμιού του πάνω στον εγκέφαλο, έψαξε στα αρχεία του πλοίου να βρει την καρτέλα του μηχανικού. Την διάβασε εν τάχει μα δεν βρήκε κάτι το ιδιαίτερο. Βέβαια, εννοείται πως δεν είχε πρόσβαση σε όλα τα δεδομένα, όπως για παράδειγμα τον ιατρικό του φάκελο. Μα δεν είδε καμία επισήμανση που να δείχνει πως υπήρχε το οποιοδήποτε πρόβλημα με το άτομό του. Έδωσε εντολή τερματισμού κι’ επέστρεψε στην πραγματικότητα του δωματίου του. Περίεργα πράγματα, σκέφτηκε. Άλλα η ανησυχία του δεν κράτησε πολύ. Σύντομα άρχισε πάλι να ονειροπολεί το ταξίδι. Συνεχίζεται;... Edited January 26, 2010 by pericles Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Drake Ramore Posted January 26, 2010 Share Posted January 26, 2010 Θα απαντήσω κυρίως στις ερωτήσεις που έθεσες στον πρόλογο. Μου προκαλεί την διάθεση να διαβάσω παρακάτω. Δεν είναι κουραστικό και φαίνεται να έχει μια ροή που υπόσχεται δράση. Η προσπάθεια σου να μας δώσεις την εικόνα του χώρου που κινείται η ιστορία δεν θέλει παραπάνω εμπλουτισμό. Θα έλεγα πως θέλει χτένισμα και αφαίρεση σημείων. Είναι κάποια σημεία πολυλογίας χωρίς ουσία. Επίσης πρόσεξε ιδιαίτερα το πως περνάς συμβολισμούς ή μηνύματα μέσα στο κείμενο. Δεν χρειάζεται να γνωρίζουμε τα συμπεράσματα που έχει ο υπάλληλος. Εκτός αν θέλεις να συμβολίσεις πως σε κάθε τόπο και χρόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι έτσι, οι ρατσιστές υπάρχουν και το σύστημα χωλαίνει. Εκεί βέβαια πέφτεις σε ακόμα χειρότερη παγίδα μιας και φαίνεται ξεκάθαρα πως είναι η γνώμη του συγγραφέα. Τοξικ -κόλα; Αλήθεια; Οκ καταλαβαίνω τι θέλεις να πεις αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θέλω να το δω σε ένα κείμενο.Προσοχή! Πάλι περνάς την θέση σου. Αλλο σημείο στο ίδιο μήκος κύματος: Περνάς ακόμα ένα μήνυμα για τον μεγάλο αδερφό που βλέπει τα πάντα, είναι όλα φακελωμένα και τσιπαρισμένα, και εμείς κολλάμε στο τσιπ προσωπικών δεδομένων που μέσα σε όλα τα άλλα είναι σταγόνα στον ωκεανό. Μην πετάς τα παραπάνω στην μούρη τοτυ αναγνώστη. Δεν θέλω να διαβάσω κοινωνικοπολιτικές απόψεις σε μια ιστορία ΣΦ, θέλω να διαβάσω την ιστορία. Νομίζω πως το παράκανες με τους συμβολισμούς και τα μηνύματα. Οι διάλογοι είναι ωραίοι, και στα σωστά σημεία. Λίγο κόψιμο σε κάποια περιττά που δεν έχουν άμεση σχέση με την ιστορία ίσως να επιβάλλεται, αλλά αυτό το γνωρίζεις μόνο εσύ. Μπορεί όλα όσα λένε στην συνέχεια να έχουν σημασία. Πρόσεξε λίγο κάποιες εκφράσεις. π.χ "...Να ανταλλάξουν τους βουλιμικούς κωδικούς ασφαλείας..." Πιστεύεις αλήθεια πως οι κώδικοί ασφαλείας μπορεί να είναι βουλιμικοί; Απέφυγε τέτοιες εκφράσεις.Πληγώνουν το κείμενο. Το κάνουν να δείχνει αδύναμο. Επίσης χτένισε το τουλάχιστον για ορθογραφικά πριν το ανεβάσεις. Ο Τανάκα στην τελευταία παράγραφο γίνεται Τανάνα. Καλή συνέχεια! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
pericles Posted January 26, 2010 Author Share Posted January 26, 2010 Φίλτατε, Κατ’ αρχάς σ’ ευχαριστώ για τον κόπο που κατέβαλες να διαβάσεις το κείμενο και να απαντήσεις. Σειρά μου να εξηγήσω λοιπόν. Θα απαντήσω κυρίως στις ερωτήσεις που έθεσες στον πρόλογο. Μου προκαλεί την διάθεση να διαβάσω παρακάτω. Δεν είναι κουραστικό και φαίνεται να έχει μια ροή που υπόσχεται δράση. Η προσπάθεια σου να μας δώσεις την εικόνα του χώρου που κινείται η ιστορία δεν θέλει παραπάνω εμπλουτισμό. Θα έλεγα πως θέλει χτένισμα και αφαίρεση σημείων. Είναι κάποια σημεία πολυλογίας χωρίς ουσία. Επίσης πρόσεξε ιδιαίτερα το πως περνάς συμβολισμούς ή μηνύματα μέσα στο κείμενο. Δεν χρειάζεται να γνωρίζουμε τα συμπεράσματα που έχει ο υπάλληλος. Εκτός αν θέλεις να συμβολίσεις πως σε κάθε τόπο και χρόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι έτσι, οι ρατσιστές υπάρχουν και το σύστημα χωλαίνει. Εκεί βέβαια πέφτεις σε ακόμα χειρότερη παγίδα μιας και φαίνεται ξεκάθαρα πως είναι η γνώμη του συγγραφέα. 1. Το κείμενο θα είναι αρκετά μεγάλο και θα χρειαστεί ο αναγνώστης να έχει μια άλφα γνώση του κόσμου, της τεχνολογίας και των πολιτισμικών του νόρμων. Όντος, θέλει δουλειά ακόμη. Ζητώ συγγνώμη· απλά ήθελα μια πρώτη άποψη για το αν κινούμε προς την σωστή κατεύθυνση. Τοξικ -κόλα; Αλήθεια; Οκ καταλαβαίνω τι θέλεις να πεις αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θέλω να το δω σε ένα κείμενο.Προσοχή! Πάλι περνάς την θέση σου. 2. Γιατί να μην υποθέσουμε πως και στο μέλλον θα πίνουνε αναψυκτικά; Αλλο σημείο στο ίδιο μήκος κύματος: Περνάς ακόμα ένα μήνυμα για τον μεγάλο αδερφό που βλέπει τα πάντα, είναι όλα φακελωμένα και τσιπαρισμένα, και εμείς κολλάμε στο τσιπ προσωπικών δεδομένων που μέσα σε όλα τα άλλα είναι σταγόνα στον ωκεανό. 3. ΕΥΓΕ!! Μέσα έπεσες. Σ’ έναν κόσμο όπου τα πάντα θα είναι ψηφιακά, φυσικά και υπάρχει Μεγάλος Αδερφός. Δεν θέλω να πω περισσότερα. Αλλά έπιασες το κλίμα. Ή είσαι πολύ καλός, ή εγώ είμαι για τα μπάζα αφού τα έβγαλα όλα από τα πρώτα δυό κεφάλαια... Μην πετάς τα παραπάνω στην μούρη τοτυ αναγνώστη. Δεν θέλω να διαβάσω κοινωνικοπολιτικές απόψεις σε μια ιστορία ΣΦ, θέλω να διαβάσω την ιστορία. Νομίζω πως το παράκανες με τους συμβολισμούς και τα μηνύματα. 4. Βασικά, μου αρέσουν πολύ οι κοινωνικοπολιτικές ιστορίες και τα ψυχογραφήματα. Η ιστορία μου κινείται σε αυτά τα επίπεδα. Όταν με το καλό το τελειώσω θα πρέπει να πάρω το e-ψαλίδι και να κόψω τα «βαριά» κομμάτια για να μην γίνει Ντοστογιεφσκικό (Οποία ύβρης!!). Θα δώ πώς θα το κάνω πιο «εύπεπτο». Ευχαριστώ για την επισήμανση. Οι διάλογοι είναι ωραίοι, και στα σωστά σημεία. Λίγο κόψιμο σε κάποια περιττά που δεν έχουν άμεση σχέση με την ιστορία ίσως να επιβάλλεται, αλλά αυτό το γνωρίζεις μόνο εσύ. Μπορεί όλα όσα λένε στην συνέχεια να έχουν σημασία. 5. Ευχαριστώ. Θα τα τσεκάρω. Πρόσεξε λίγο κάποιες εκφράσεις. π.χ "...Να ανταλλάξουν τους βουλιμικούς κωδικούς ασφαλείας..." Πιστεύεις αλήθεια πως οι κώδικοί ασφαλείας μπορεί να είναι βουλιμικοί; Απέφυγε τέτοιες εκφράσεις.Πληγώνουν το κείμενο. Το κάνουν να δείχνει αδύναμο. 6. Βασικά, αυτό που θέλω να πω είναι το εξής: Στο μέλλον, από γεννησιμιού, σε όλους εμφυτεύεται ένα μικροτσίπ. Αυτό έχει τα πάντα. Επιτρέπει νοητική επικοινωνία, αποθήκευση προσωπικών δεδομένων, άλλα και λειτουργεί ως ταυτότητα. Κάποια τμήματα πληροφοριών είναι δημόσια, όπως π.χ. οι ρυθμίσεις γλώσσας κλπ για άλλες συσκευές όπως πινακίδες κ.λ.π. Άλλα είναι βουλημικά, δηλαδή, τα ανταλλάσσουμε με όποιους εμείς θέλουμε. Ενώ άλλα, είναι αυστηρώς κρατικά στα οποία έχουν πρόσβαση η αστυνομία, ο γιατρός κλπ· ανάλογα με την περίπτωση. Ίσως θα πρέπει να βρω έναν τρόπο να το εξηγήσω καλύτερα και λιγότερο περίπλοκα. Επίσης χτένισε το τουλάχιστον για ορθογραφικά πριν το ανεβάσεις. Ο Τανάκα στην τελευταία παράγραφο γίνεται Τανάνα. 7. Δυστυχώς ανήκω σε μια κατηγορία ανθρώπων λίαν βραδύνοων που αδυνατούνε να αφομοιώσουνε κανόνες γραμματικούς, συντακτικούς κλπ. Ό,τι κάνω το κάνω εμπειρικά και... μάλλον υποσυνείδητα. Δίνω μεγάλο αγώνα με τον εαυτό μου να το βελτιώνω όσο μπορώ. Εννοείται πως αν/ή/όταν το τελειώσω και θελήσω να το μοιραστώ με τον κόσμο, θα ζητήσω την συνδρομή άλλων ανθρώπων που κατέχουν την γλώσσα. Καλή συνέχεια! 8. Εν τέλει, και πάλι σ’ ευχαριστώ για τον κόπο και τις γνώμες σου. Θα με βοηθήσουν να σκεφτώ και ν’ αναθεωρήσω κάποια πράγματα. Να είσαι καλά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
KELAINO Posted January 26, 2010 Share Posted January 26, 2010 Γεια κι από μένα. Συμφωνώ σε γενικές γραμμές με τον προηγούμενο. Θα ήθελα οπωσδήποτε να διαβάσω τη συνέχεια, έστω και μόνο από περιέργεια να δω που το πάει. Δε μας δίνεις κανένα στοιχείο ως τώρα για την ίδια την ιστορία (κάποια αποστολή, κάποιο ανταγωνισμό, μια υφέρπουσα απειλή βρε παιδί μου) οπότε περιμένουμε να δούμε τώρα τί ακριβώς θα γίνει. Και στο άλλο σημείο συμφωνώ, ότι το "ηθικό δίδαγμα" ας πούμε είναι αρκετά προφανές. Το πρόβλημα με το "τόξικ κόλα" είναι στο "τόξικ", όπου διαφαίνεται ο συγγραφέας και η γνώμη του για την κόλα. Τη συμμερίζομαι 1000%, αλλά σαν αναγνώστης θέλω να βγάζω μόνη μου κι αβίαστα τα συμπεράσματά σου. Εκείνο το "βουλιμικοί", κατάλαβα μεν αμέσως τί εννοούσες, αλλά η ίδια η λέξη παραπέμπει σε διατροφική διαταραχή. Ίσως το "βουλητικοί" να είναι πιο δόκιμος όρος; Μ' άρεσαν τα στοιχεία της μελλοντικής τεχνολογίας και ο τρόπος που παρουσιάζονταν στο κείμενο, σαν αυτονόητη καθημερινότητα. Το τσιπάκι και οι λειτουργίες του, πολύ καλό. Και το ιστιοφόρο επίσης, καθώς και η όλη κουλτούρα γύρω από τους διάφορους τύπους πλοίων. Ο καπετάνιος μιλούσε καμμιά φορά κάπως χαλαρά και άνετα για τυπολάτρη, κατά τα άλλα ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Τη συνέχεια πάντως τη θέλω οπωσδήποτε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
pericles Posted January 28, 2010 Author Share Posted January 28, 2010 Γεια κι από μένα. Συμφωνώ σε γενικές γραμμές με τον προηγούμενο. Θα ήθελα οπωσδήποτε να διαβάσω τη συνέχεια, έστω και μόνο από περιέργεια να δω που το πάει. Δε μας δίνεις κανένα στοιχείο ως τώρα για την ίδια την ιστορία (κάποια αποστολή, κάποιο ανταγωνισμό, μια υφέρπουσα απειλή βρε παιδί μου) οπότε περιμένουμε να δούμε τώρα τί ακριβώς θα γίνει. Ναι, έχεις δίκιο. Αυτό το μαθαίνουμε στο τρίτο κεφάλαιο. Να μην σε κρατάω σε αγωνία: Αποστολή προμηθειών στον δορυφόρο του Δια, Ευρώπη, σε μία επιστημονική βάση. Εκεί που λές όμως... Μισό!! Τηλέφωνο!! Ναι;;; Θεία εσύ;!!! Τί νέα; Πές μου όλα τα νέα της οικογένειας στο Miami!! Σ'αφήνω... θα πάρει ώρα... Και στο άλλο σημείο συμφωνώ, ότι το "ηθικό δίδαγμα" ας πούμε είναι αρκετά προφανές. Το πρόβλημα με το "τόξικ κόλα" είναι στο "τόξικ", όπου διαφαίνεται ο συγγραφέας και η γνώμη του για την κόλα. Τη συμμερίζομαι 1000%, αλλά σαν αναγνώστης θέλω να βγάζω μόνη μου κι αβίαστα τα συμπεράσματά σου. Κοίτα να δεις τί μαθαίνει κανείς μοιράζοντας τις ιστορίες του με τους άλλους. Ούτε καν μου πέρασε από το μυαλό αυτό. Απλά ήθελα ένα «πιασάρικο» όνομα. Δεν είχε σχέση με κριτική. Μπορεί βέβαια να συνέβη υποσυνείδητα. Συνήθως όταν γράφω μπαίνω σ’ ένα είδος trance... Θα δω αν μπορώ να δώσω ένα άλλο όνομα ή απλά να το βγάλω και να βάλω την λέξη «αναψυκτικό» και να τελειώνει εκεί. Χμμ... Εκείνο το "βουλιμικοί", κατάλαβα μεν αμέσως τί εννοούσες, αλλά η ίδια η λέξη παραπέμπει σε διατροφική διαταραχή. Ίσως το "βουλητικοί" να είναι πιο δόκιμος όρος; Δεν έχεις άδικο. Πήρα ως ρίζα την «βουλιμιά». Μπορεί να έχεις δίκιο... Θα το τσεκάρω!! Χίλια ευχαριστώ για την υπόδειξη. Μ' άρεσαν τα στοιχεία της μελλοντικής τεχνολογίας και ο τρόπος που παρουσιάζονταν στο κείμενο, σαν αυτονόητη καθημερινότητα. Το τσιπάκι και οι λειτουργίες του, πολύ καλό. Και το ιστιοφόρο επίσης, καθώς και η όλη κουλτούρα γύρω από τους διάφορους τύπους πλοίων. Ο καπετάνιος μιλούσε καμμιά φορά κάπως χαλαρά και άνετα για τυπολάτρη, κατά τα άλλα ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Ναι, έχεις δίκιο. Ο καπετάνιος θέλει δουλειά. Απλά το κείμενο είναι κάπως raw (ωμό), ακατέργαστο, αν και έχει ήδη υποστεί αρκετές διορθώσεις. Απλά ήθελα να δω αν τραβάει και αξίζει να δουλευτεί. Δεν είναι μικρή ιστορία και δεν ήθελα να βάλω τόση δουλειά σε κάτι που μπορεί να μην άξιζε. Φυσικά και θα συνεχιστεί κι’ ελπίζω να αρέσει. Τη συνέχεια πάντως τη θέλω οπωσδήποτε. Ευχαριστώ, μου δίνεις κουράγιο να συνεχίσω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
OuterHeaven Posted February 5, 2010 Share Posted February 5, 2010 Έχω απογοητευτεί...που δεν υπάρχει η συνέχεια να τη διαβάσω Μου άρεσε. Σε τεχνικές λεπτομέρειες δεν θα μπω, γιατί δεν είμαι γνώστης ώστε να το κάνω. Με ταξίδεψε πάντως και το διάβασα ευχάριστα. Ανυπομονώ για τη συνέχεια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.