Η Μοναξιά του Γκιούλιβερ

[DinoHajiyorgi]

Άφησαν πίσω τους τις μνήμες της τελευταίας τους μάχης και ακολουθώντας τις νέες συντεταγμένες πέταξαν προς το νέο σημείο που όριζε το ραντεβού. Το σμήνος τον ακολουθούσε πειθήνια, εναρμονισμένο με την ταχύτητα του, θαρρείς όμως ένιωθε και την μελαγχολία του. Ο σχηματισμός τους στιγμές-στιγμές έχανε την συνοχή του, όχι και η καλύτερη εικόνα που απαιτούνταν να δείξουν στον αντίπαλο τους. Είχαν να κάνουν με αδίστακτα τέρατα και έπρεπε να βρίσκονται συνέχεια στην κόψη του παιχνιδιού, πιο αμείλικτοι από τον τρομερό τους εχθρό. Η ευθύνη του Γκιούλιβερ ήταν μεγάλη. Εκείνος καθόριζε την χημεία του σμήνους, υπεύθυνος καθώς ήταν για την μαχητικότητα εκατοντάδων σκαφών.

 

Τελευταία όμως δεν μπορούσε να απαλλαγεί από την σκιά που του άφηναν τα όνειρα του. Η Ελίζαμπεθ, η γλυκιά, αιθέρια μορφή της, ανακουφιστική ανάπαυλα στα διαλείμματα ύπνου μεταξύ των πεδίων των μαχών, είχε μετατραπεί σε πηγή άγχους και μαρτυρίου. Την ονειρευόταν όλο και πιο σπάνια να του χαμογελάει, ή να τον αποκαλεί «Τζον» με την τρυφερή, ζεστή φωνή της. Εμφανιζόταν δακρυσμένη, απελπισμένη και απόμακρη. Πάσχιζε να την φτάσει αλλά ο εφιάλτης την είχε τυλίξει στα πλοκάμια του και την τραβούσε ολοένα μακριά του. Εκείνη κραύγαζε βουβά και εκείνος, αδύναμος να τη σώσει, ξυπνούσε στην μαύρη του πραγματικότητα. Ο πόλεμος με τα θηρία συνεχιζόταν.

 

Πόσον καιρό είχε να δει την Ελίζαμπεθ; Να την δει στ’αλήθεια; Πότε είχε ακούσει την φωνή της ζωντανά, πότε είχε αγγίξει τελευταία το βελούδινο, ευωδιαστό της δέρμα; Βόγκηξε στη σκέψη. Ήταν σαν να ήταν κλεισμένος σε αυτό το σκάφος από πάντα, ένας με το μέταλλο που τον περιέκλειε. Ένιωθε περισσότερο μηχανή παρά…άνθρωπος; Η ζωή του ένας συνεχόμενος, ζωντανός εφιάλτης σφαγών, καταστροφών, αιματοχυσίας. Αν τελικά έπρεπε να αναρωτιέται ποιος ήταν, φοβόταν μήπως ήταν ήδη πολύ αργά για τον ίδιο. Τον πόλεμο τον κέρδιζαν, μάχη στη μάχη, από τη μια νίκη στην άλλη, ο πόλεμος όμως δεν έλεγε να τελειώσει. Τα εξώκοσμα τέρατα ήταν ατελείωτα και πεισματικά αφιερωμένα στον σκοπό τους. Εξόντωναν ολόκληρες αποικίες εστιασμένα με ακλόνητη αποφασιστικότητα να αφανίσουν τον κόσμο των ανθρώπων. Ήταν επουσιώδες να έχουν παραταγμένη απέναντι τους άμυνα το ίδιο ακλόνητη και αποφασιστική. Το ήξερε αυτό ο Γκιούλιβερ. Το καθήκον του τον ξεπερνούσε. Μαχόταν για την Ελίζαμπεθ και δισεκατομμύρια ακόμα ζωές. Δεν μπορούσε όμως με τίποτα να αποδιώξει την μελαγχολία που θόλωνε τελευταία την ετοιμότητα του.

 

Μόλις διαπέρασαν το νεφέλωμα που έφραζε τον ορίζοντα τους, αντίκρισαν το πεδίο της επερχόμενης τους σύγκρουσης. Ο Γκιούλιβερ ταράχτηκε από το θέαμα. Η σκοπιά του εγχειρήματος έδειχνε μεγαλύτερη από οτιδήποτε είχαν αντιμετωπίσει μέχρι τότε. Ο εχθρός ήταν τετραπλάσιος σε αριθμό, η καταστροφή βιβλική και οι πιθανότητες διάσωσης μηδαμινές. Η κατά μέτωπο τυφλή επέλαση ισχύος δεν θα έφερνε κανένα αποτέλεσμα. Δεν ήταν ακατόρθωτο, αλλά απαιτούσε στρατηγική με κατάλληλη επιμονή και υπομονή. Και ήταν αυτό το ένα πράγμα που ο Γκιούλιβερ αδυνατούσε να εφαρμόσει στην κατάσταση του. Πέρασε στο σμήνος του την μία εντολή που δεν είχε δώσει ποτέ πριν. Υποχώρηση, συσπείρωση, επαναπροσδιορισμός αποστολής. Τα σκάφη ακολούθησαν τον ηγέτη τους σε απόσταση ασφαλείας από το πεδίο σύγκρουσης και μαζεμένα ανέμεναν τις νέες οδηγίες. Ο Γκιούλιβερ ακολούθησε με άλλη μια καινοτομία. Σπάζοντας σιγή επικοινωνίας, έστειλε μήνυμα στα κεντρικά. Ήταν ένα μήνυμα προς την Ελίζαμπεθ.

 

Τον ξύπνησε το τηλέφωνο. Ανασηκώθηκε βαρύς στο κρεβάτι του και σκούπισε τα δάκρυα του. Δεν θυμόταν τι είχε ονειρευτεί, πάλι όμως θα ήταν κάτι σχετικό με τα νιάτα του. Τελευταία ολοένα και χειροτέρευε. Θα έπρεπε να το εξομολογηθεί στον γιατρό του μήπως και του έγραφε κανένα καλό χάπι. Δεν άντεχε άλλο να αναπολεί όλα αυτά που είχε χάσει, έστω και υποσυνείδητα.

«Ποιος είναι;» ρώτησε στο κενό δωμάτιο.

Αυτόματα σταμάτησε το ενοχλητικό κουδούνισμα και άνοιξαν τα φώτα, σε ένα άνετο μισοσκόταδο.

«Λίο Φορτένσκι, Ζυρίχη» απάντησε ο υπολογιστής στην προγραμματισμένη γυναικεία φωνή.

Ο Λίο, τι να ήθελε τέτοια ώρα; Ο Τζον γλίστρησε τα πόδια του στον εξωσκελετό των κάτω άκρων και σηκώθηκε από το κρεβάτι του. Του έλειπε το αναπηρικό του καροτσάκι. Ποιος τους είπε πως γούσταρε αυτή την εξαναγκαστική γυμναστική; Δεν ήταν φυσιολογικό για την ηλικία του. Κάθισε μπροστά στην οθόνη του τοίχου και πίεσε την πλακέτα επικοινωνίας στο μικρό γραφείο.

 

Το πρόσωπο του Λίο γέμισε το μαύρο γυαλί φωτίζοντας επιπρόσθετα το δωμάτιο. Ο πρώην βοηθός και συνέταιρος του χαμογελούσε αχνά, καθόταν όμως πολύ κοντά στην κάμερα δίνοντας στο πρόσωπο του μια κωμική, ευρυγώνια οπτική. Εμφανέστατα ήταν στρεσαρισμένος από σοβαρό λόγο.

«Τζον, σε ξύπνησα» είπε σαν διαπίστωση, χωρίς διάθεση να ζητήσει συγνώμη.

«Δεν πειράζει. Έχω ανάγκη να ξυπνάω πότε-πότε. Δεν κατακτήσαμε την μακροζωία για να την χαραμίζουμε στον ύπνο, δεν νομίζεις; Αν και το σώμα αντιστέκεται και μας λέει πως κάπου το πιάσαμε λάθος το νόημα, Λίο. Αν είχα το σθένος θα επανεξέταζα πολλές από τις παλιές μου θεωρίες…»

Πρόσεξε την ανυπομονησία στο πρόσωπο του άντρα στην οθόνη.

«Συγνώμη…πες μου τι τρέχει Λίο.»

«Ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας υπέστη ένα εγκεφαλικό επεισόδιο πριν δέκα ώρες περίπου. Πάνω στη σύσκεψη με το Ισλαμικό Παραπέτασμα. Τα πράγματα είναι κρίσιμα όπως αντιλαμβάνεσαι…»

«Λυπάμαι πολύ…»

«Κληθήκαμε αμέσως για άμεση επέμβαση…»

Δίστασε να συνεχίσει.

«Και εισάγατε το πρόγραμμα Γκιούλιβερ» βοήθησε ο Τζον.

«Ναι…»

«Και;»

«Έχουμε πρόβλημα. Προέκυψε ελάττωμα.»

«Ελάττωμα;!»

Ο Λίο καθάρισε τον λαιμό του.

«Τζον, δώσαμε τις οδηγίες όπως κάνουμε πάντα…αλλά οι νανίτες δεν υπακούν. Ο Γκιούλιβερ αρνήθηκε να διεκπεραιώσει!»

«Τι έκανε λέει;»

«Το πρόγραμμα ανταπάντησε στις οδηγίες μας. Θέλει, λέει, να μιλήσει στην Ελίζαμπεθ.»

Ο Τζον έμεινε με το στόμα ανοιχτό. Δεν πίστευε στα αφτιά του. Αυτό όμως κράτησε για λίγο. Μια νέα λάμψη αναδύθηκε στο βλέμμα του άντρα.

«Το φοβόμουν αυτό.»

«Τι συμβαίνει Τζον;» συνέχισε ο Λίο, «Τι τρέχει με το πρόγραμμα; Τι έκανες;»

Τι είχε κάνει πράγματι;

 

Στην κούρσα της νανοτεχνολογίας, στην ιατρική, συντελούνταν εντυπωσιακά άλματα που πήγαιναν την τεχνολογία τρία βήματα πίσω για κάθε ένα βήμα που έκαναν προς τα εμπρός. Οι νανίτες ήταν ρομπότ που ακολουθούσαν τυφλά εντολές με αποτέλεσμα, καμιά φορά, η ζημιά που προκαλούσαν να είναι χειρότερη από τα καρκινώματα που πολεμούσαν. Συχνά, με εντατική παρακολούθηση, η αλλαγή πλεύσης αποφασιζόταν τόσο αργά που δεν υπήρχαν περιθώρια να διορθωθεί και να διασωθεί μια κατάσταση. Μέχρι την μέρα που ο Τζον Μπίντερ, κατασκεύασε τον πρώτο νοήμονα νανοϋπολογιστή, όταν εκείνη η τεχνολογία στα φυσιολογικά μεγέθη ήταν ακόμα στα σπάργανα. Ένας νανίτης που θα έπαιρνε αποφάσεις και θα προσαρμοζόταν στις περιστάσεις έγκαιρα, άμεσα, υπολογίζοντας πιθανότητες, δίνοντας αναφορά στους χρήστες του και αν χρειαζόταν να επέλεγε μόνος του την καλύτερη επιλογή. Ονομάστηκε Γκιούλιβερ και κατεύθυνε και συντόνιζε όλους τους υπόλοιπους νανίτες που τον πλαισίωναν.

 

«Τι είπες Τζον;»

«Είναι ένας νανοναύτης» επανέλαβε ο Τζον μειδιώντας.

«Νανοναύτης;»

«Mea culpa φίλε μου. Συγνώμη που σας παραπλάνησα. Δεν είναι μηχανή. Είναι οργανικός.»

Ο Λίο κοιτούσε σαστισμένος από την οθόνη του.

«Δεν καταλαβαίνω τι μου λες Τζον. Μου λες ότι μέσα στο φουλερένιο κάθεται ένα μικρό ανθρωπάκι με ασημένια στολή αστροναύτη;»

«Όχι Λίο. Ο Γκιούλιβερ είναι ένας νοήμον αλλά ασπόνδυλος οργανισμός. Φαντάσου μια αμοιβάδα ενσωματωμένη στο σφαιρίδιο που την εμπεριέχει. Δεν μπορούσα να δώσω αυτό που υποσχέθηκα, δεν ήταν εφικτό μηχανικά. Ο Γκιούλιβερ αποτελείται από ανθρώπινο DNA και… έχει ανθρώπινη συνείδηση.»

Ο Λίο είχε μείνει το ίδιο εμβρόντητος. Δεν ήξερε ποια ήταν η επόμενη σωστή ερώτηση.

«Τίνος DNA Τζον; Τίνος συνείδηση;»

Ο Τζον σήκωσε το χέρι του σα να ήθελε να ζωγραφίσει την απάντηση στον αέρα. Το χέρι του έπεσε πάλι βαρύ πάνω στο γραφείο.

«Το δικό μου φυσικά» είπε βραχνά.

Έπεσε μια σύντομη παύση ανάμεσα τους.

«Και γιατί αρνείται να κάνει την επέμβαση;» ρώτησε ο Λίο.

«Τι είπε… στο μήνυμα του;»

«Ανάγκη επικοινωνίας με Ελίζαμπεθ!»

«Να σε πάρω σε λίγο;»

«Η κατάσταση του Αντόν Κλαβιέ χειροτερεύει Τζον.»

«Υπόσχομαι να μην αργήσω.»

 

Μετακινήθηκε στο μικρό κομοδίνο και άνοιξε το τελευταίο συρτάρι. Από μέσα έβγαλε ένα παλιό, ξύλινο κουτί που του είχε μείνει από εκείνη. Όποτε το άνοιγε μύριζε ακόμα τα καλλυντικά της, κυρίως από τις κρέμες με τις οποίες ευωδίαζε η επιδερμίδα της. Εδώ κρατούσε όλες του τις πολύτιμες αναμνήσεις από την Ελίζαμπεθ. Είχε μείνει μακριά της στις τελευταίες της στιγμές, παραδομένος στον πυρετό του να προλάβει να τελειώσει τον Γκιούλιβερ, για να της σώσει τη ζωή. Αλλά δεν τα είχε καταφέρει. Ο νανοναύτης του ήταν έτοιμος μια βδομάδα αφού την διεκδίκησε ο θάνατος. Εδώ στο κουτί είχε φωτογραφίες και γράμματα της. Αντικείμενα που είχε αγγίξει και εκείνη. Η Ελίζαμπεθ δεν είχε ζεσταθεί ποτέ τις νέες τεχνολογίες, προτιμούσε τα παλιά, απτά πράγματα. Και όντως, ό,τι από εκείνη είχε αποθηκευμένο σε ηλεκτρονικούς φακέλους δεν τον συγκινούσε όσο το περιεχόμενο αυτού του κουτιού. Ψηλάφιζε τα αντικείμενα και ήταν σαν να άγγιζε εκείνη. Η Ελίζαμπεθ είχε αποδεχτεί το τέλος της ζωής της πολύ πριν το κατορθώσει και ο ίδιος.

«Μου λείπεις» είχε γράψει, «Βιώνω την καθημερινότητα μου, την κάθε μου επώδυνη ανάσα, με την απουσία σου, υπενθυμίζοντας στον εαυτό μου πως αφιερωμένος στο καθήκον σου, δίνεις έναν αγώνα που αφορά και τους δύο μας. Έναν αγώνα που αφορά και τόσες άλλες ζωές. Δεν μου είναι εύκολο να το αποδεχτώ, ξέροντας πρώτη πόσο εγωιστικό συναίσθημα είναι η αγάπη. Αν είναι ένας από τους δύο μας να φανεί ανώτερος, σου χαρίζω το σκήπτρο λατρεμένε μου. Εγώ σε θέλω εδώ, δίπλα μου, στην αγκαλιά μου, σε θέλω δικό μου για όσο ζω και αναπνέω. Και μας έχει μείνει τόσο λίγος χρόνος.»

Τον περίμενε άδικα στο πλευρό της. Δεν μπορούσε να ξεπεράσει το πόσο οικτρά είχε αποτύχει μαζί της σε όλα τα σημεία.

 

Η ζωή ενός συνειδητοποιημένου νανονάφτη θα ήταν μια φυλακή, ένα συνεχόμενο μαρτύριο. Ο αρχικός προγραμματισμός του ήταν να του δώσει κάποιο σκοπό, ένα ανώτερο καθήκον. Θα ζούσε μέσα στην ψευδαίσθηση μιας διαγαλαξιακής σύρραξης με κάποιον εξωγήινο εχθρό. Και βέβαια αυτό δεν θα απείχε πολύ μακριά από την πραγματικότητα. Η ψυχολογική ισορροπία του Γκιούλιβερ στηρίχτηκε στην ικανότητα του νανοναύτη να κοιμάται και να ονειρεύεται. Εκεί, στην άλλη συνείδηση, θα βίωνε την άλλη ψεύτικη ζωή, αυτή που θα τον συμπλήρωνε. Μια οικιακή ζωή, στο πλευρό της όμορφης του γυναίκας, με μπάρμπεκιου στον κήπο με τους γείτονες, βόλτες με τον σκύλο δίπλα στη λίμνη, και τρυφερές νύχτες έρωτα κάτω από τα άστρα. Τώρα ο Τζον φοβόταν πως αυτός ο Γκιούλιβερ είχε φτάσει στα όρια του, τα όνειρα δεν τον χόρταιναν πια. Η μοναξιά του κέρδιζε συνειδητό έδαφος. Νοσταλγούσε την γυναίκα του. Και ο Τζον τον καταλάβαινε απόλυτα.

 

«Τι θα κάνουμε Τζον;» ρώτησε ο Λίο.

«Θα του στείλουμε αυτό που ζητάει Λίο. Ένα γράμμα από την Ελίζαμπεθ.»

 

Παρακολουθούσαν από απόσταση τον εχθρό να κατατρώγει τις βάσεις. Η σφαγή ήταν ανελέητη και σε λίγο θα ήταν σχεδόν μη αναστρέψιμη. Δεν μπορούσε όμως να διατάξει την επίθεση, του ήταν αδύνατο. Είχε αρχίσει να απελπίζεται όταν αναπάντεχα ήχησαν οι συνάψεις στον εγκέφαλο του. Είχε έρθει απάντηση από τα κεντρικά. Η Ελίζαμπεθ του είχε στείλει μήνυμα. Δεν το ονειρευόταν.

«Τζον, αγαπημένε μου. Μου λείπεις. Βιώνω την καθημερινότητα μου υπενθυμίζοντας στον εαυτό μου πως αφιερωμένος στο καθήκον σου δίνεις έναν αγώνα που αφορά και τους δύο μας. Έναν αγώνα που αφορά και τόσες άλλες ζωές. Έχεις να διεκπεραιώσεις σημαντική αποστολή, ίσως την πιο σημαντική που είχες μέχρι σήμερα. Δεν ανησυχώ, ξέρω πως για άλλη μια φορά θα τα καταφέρεις, θα κάνεις τον κόσμο μας πιο ασφαλή για όλους. Δικαιούσαι επίσης να γευτείς και εσύ τα αποτελέσματα όλων σου των κόπων, να νιώσεις το αντίκρισμα της θυσίας σου. Μετά το πέρας της τελευταίας σου μάχης, μου υποσχέθηκαν ότι θα σου επιτρέψουν σημαντική ανάπαυλα για να βρεθούμε επιτέλους μαζί. Δεν θα ήταν υπέροχο αυτό καλέ μου; Θα έρθεις σπίτι, θα είμαστε πάλι ζευγάρι, θα σου δείξω όλες τις αλλαγές που έκανα, και θα διαλέξουμε ένα δωμάτιο για το παιδί. Τίποτα πια δεν μας εμποδίζει να πραγματοποιήσουμε όλα όσα σχεδιάζαμε. Μην αργείς, όλα είναι στα χέρια μας. Θα σε περιμένω ανυπόμονη. Σε φιλώ, Ελίζαμπεθ.»

Ένιωσε να τον πλημμυρίζει έντονη συγκίνηση. Θα κρατούσε την γυναίκα του μέσα στην αγκαλιά του, θα γευόταν το δέρμα της και θα ριγούσε πάλι στα φιλιά της. Και το μόνο εμπόδιο προς εκείνη ήταν αυτά τα κτήνη εκεί έξω. Τον διαπέρασε νέα αποφασιστικότητα και την μετέδωσε αμέσως στον σχηματισμό. Το σμήνος ξεχύθηκε ασυγκράτητο στο πεδίο της μάχης. Τους περίμενε γλυκιά ανάπαυλα μετά την νίκη τους.

 

«Πως είναι ο κύριος Πρόεδρος;»

«Πολύ καλά. Αναρρώνει. Βγήκαμε ευτυχώς ασπροπρόσωποι, αν και την τελευταία στιγμή.»

«Και οι νανίτες;»

«Αποσύρθηκαν.»

«Ο Γκιούλιβερ;»

«Εξουδετερώθηκε. Λυπάμαι Τζον;»

Κούνησε το κεφάλι του. Μια ισχνή γκριμάτσα φανέρωσε τα συναισθήματα του. Πολύ περισσότερο τον είχε πονέσει η αναγκαστική παραποίηση του γράμματος της αγαπημένης του Ελίζαμπεθ. Βαθιά μέσα του ευχόταν να έρθει σύντομα η μέρα που θα αποσύρονταν η δική του τρισάθλια σάρκα, που πεισματικά κρατούσε σε αυτή τη ζωή το προσωπικό του κοκτέιλ από νανίτες.

«Δεν υπήρχε άλλος τρόπος.»

«Δεν είχαμε χρόνο Λίο.»

«Και οι άλλοι Γκιούλιβερ; Πιστεύεις πως θα εκδηλώσουν παρόμοια δυσλειτουργία;»

«Δεν έχουμε παρά να περιμένουμε και θα δούμε.»

Ήταν πάντοτε θέμα χρόνου, η εκδήλωση ενός τόσο βασικού, ανθρώπινου ελαττώματος.

 

Τέλος

[mman]

Οι εξηγήσεις για τους νοήμονες νανίτες πέφτουν ξερά στη μέση του τηλεφωνήματος, αντί να περάσουν αβίαστα στον αναγνώστη, μέσα από κάποιον φυσικό διάλογο ή σκόρπιες αναφορές στην αφήγηση.

Το ίδιο και οι εξηγήσεις για το ποια ήταν η Ελίζαμπεθ και η ιστορία της. Το επισημαίνω, επειδή ως αναγνώστης νιώθω ότι κερδίζω πολλά όταν τα ανακαλύπτω μόνος του μέσα από την αδιατάρακτη ροή της ιστορίας και αυτό δεν συνέβη εδώ.

Δεν μας εξηγήθηκε πώς επικοινωνούσαν με τον Γκιούλιβερ. Κάτι τέτοιο, ακριβώς επειδή είναι πολύ δύσκολο να εξηγηθεί, θα αναβάθμιζε ποιοτικά το διήγημα, αλλά σε προλαβαίνω πριν διαμαρτυρηθείς: Όχι, δεν βρίσκω αυτή την έλλειψη σημαντική, αφού έχεις πολύ σωστά ρίξει το βάρος της ιστορίας σου αλλού.

Καλή ιδέα

του νανίτη με την ανθρωπίνη συνείδηση, που όμως δεν είναι άνθρωπος,

και φυσικά η σύνδεσή της

με το πραγματικό ανθρώπινο ζευγάρι

. Επίσης μου άρεσε που ο κεντρικός χαρακτήρας ήταν μεγάλος στην ηλικία, το κουτί των αναμνήσεων και

η αναγκαστική παραποίηση του γράμματός της

.

Γενικά μια καλή ιστορία που με κράτησε μαζί της.

[Nocturnal]

Πανέξυπνο ...Θα το αγόραζα.... ( if you know what i mean ) ;)

 

Όσο και αν προσπάθησα να κάνω τον σχολιασμό μου αποδοτικότερο, δεν κατάφερα να βρω ψεγάδια, είτε (προφανώς) γιατί δεν μπορώ - ακόμη - είτε γιατί ΔΕΝ υπάρχουν

 

Μόνο σε αυτό το σημείο

Ένιωθε περισσότερο μηχανή παρά…άνθρωπος;

 

Γιατί έβαλες ερωτηματικό στο τέλος; Ας είναι σίγουρος για την ανθρωπιά του, απλά να νιώθει την αληθινή του φύση βαθιά, τόσο ώστε να μην είναι ικανό αυτό να ξεπερναει τις εντολές που του έχουν δωθεί. Να μην έχει απορίες ...

 

*

εδώ :

 

[Ο αρχικός προγραμματισμός του ήταν να του δώσει κάποιο σκοπό, ένα ανώτερο καθήκον. Θα ζούσε μέσα στην ψευδαίσθηση μιας διαγαλαξιακής σύρραξης με κάποιον εξωγήινο εχθρό.

 

Μου έπεσε το σαγόνι στο γόνατα ,,,, Αυτό νομίζω λέει πολλα !!!

Edited January 31, 2010 by Nocturnal

[Drake Ramore]

Είναι πολύ ωραία και στρωτή η ιστορία. Η αφήγηση είναι στα συνηθισμένα υψηλά στάνταρ που μας έχεις συνηθίσει και κυλάει αβίαστα.

 

 

Το μόνο σημείο που έχω ένα (μικρό) κενό είναι στην διάρκεια του τηλεφωνήματος που αποκαλύπτεται η αλήθεια για τους νανίτες. Λέει στον Λίο τι έχει κάνει τόσο αβίαστα και φυσικά που με προβλημάτισε. Σαν να το περίμενε; Δεν ξέρω, αλλά κάποιος που κρύβει κάτι τέτοιο για τόσο καιρό δεν το δίνει έτσι αβίαστα και απενοχοποιημένα.

 

Η παραποίηση του γράμματος ήταν όλα τα λεφτά. Μέχρι κι εγώ ένιωσα το ζόρι του!

 

 

 

 

 

 

 

 

[Adicto]

Πολύ καλογραμμένο, αλλά αυτό δεν είναι εκπληξη όταν μιλάμε για την αγαπημένη πένα του Ντίνου. Δεν είδα κάποιο ψεγάδι σε αυτή την ιστορία παρά μόνο το ότι είναι ίσως πιο περιγραφική απο ότι θα ήθελα σε κάποια σημεία (αλλά αυτό είναι δικιά μου ιδιαιτερότητα, δεν σημαίνει κάτι). Μου άρεσε και η επιλογή του ελλατώματος!

 

Με τσίγκλησε συναισθηματικά και η παραποίηση του γράμματος, με συγκίνησε θα έλεγα. Λυπάμαι που δεν έχω να γράψω πιο πολλά, το ξέρω οτι δεν σε πολυβοηθάω έτσι, αλλά αυτό παθαίνω όταν διαβάζω κάτι που μου αρέσει.

Και η ιστορία σου ήταν όμορφη!

 

 

[SpirosK]

Πολύ όμορφη, συγκινητική (as usual) και καλογραμμένη (as usual) ιστορία, όμως έχω μια ένσταση: Θα προτιμούσα

οι νανίτες να είχαν προγραμματισμένο τον εγκέφαλό του σε μικρογραφία, παρά να είναι αμοιβάδες με ανθρώπινο DNA και συνείδηση. Είναι δυνατόν κάτι τόσο πολύπλοκο όσο η συνείδηση και εν γένει όλος ο ανθρώπινος εγκέφαλος να χωρέσει σε μια αμοιβάδα, ακόμα και αν μοιράζεται το DNA μας;;

. Ίσως απλώς δεν έχω καταλάβει την περιγραφή των νανιτών.

[pericles]

 

Οι εξηγήσεις για τους νοήμονες νανίτες πέφτουν ξερά στη μέση του τηλεφωνήματος, αντί να περάσουν αβίαστα στον αναγνώστη, μέσα από κάποιον φυσικό διάλογο ή σκόρπιες αναφορές στην αφήγηση.

 

[...]

 

Χαιρετώ σε,

 

Θα συμφωνήσω με τον προλαλήσαντα. Η όλη ιστορία είναι καταπληκτική και σε σύλληψη και σε αφήγηση εκτός από αυτό το σημείο. Εκεί πραγματικά ένοιωσα κάτι να με κλοτσάει εκτός ιστορίας. Πιστεύω πως αν ξανάγραφες το κομμάτι εκείνο με τρόπο που να δένει με την ιστορία, δεν θα μπορούσα να προσάψω τίποτα το αρνητικό.

 

Μου άρεσε πολύ παντός και το απόλαυσα. Και εις ανώτερα.

[KELAINO]

Καταπληκτική η σύλληψη με την

ενσυνείδητη αμοιβάδα που είναι ενσωματωμένη στο "σκάφος" και νομίζει ότι είναι άνθρωπος και πολεμάει κακούς εξωγήινους αλλά συχνά αισθάνεται σα να το έκανε αυτό σε όλη της τη ζωή...

 

 

Χρειάστηκε να το ξαναδιαβάσω φυσικά, και μ' άρεσε το ότι στη δεύτερη ανάγνωση οι πρώτες παράγραφοι αποκτούν τελείως άλλο νόημα.

 

Για το πως δίνονται οι πληροφορίες θα συμφωνήσω κι εγώ, είναι κάπως "διεκπεραιωτικά", αν μπορούμε να το πούμε έτσι.

Επίσης κόλλησα κάπως εδώ:

"Στην κούρσα της νανοτεχνολογίας συντελούνταν εντυπωσιακά άλματα που πήγαιναν την τεχνολογία τρία βήματα πίσω για κάθε ένα βήμα που έκαναν προς τα εμπρός"

αλλά εκτός από αυτό δεν είδα πουθενά αλλού πρόβλημα.

 

Πέραν τούτου τη βρήκα πολύ καλή, χωρίς λογικά κενά, με ενδιαφέροντες χαρακτήρες και κάποια δυνατά σημεία (τα σχετικά με την Ελίζαμπεθ, κυρίως).

[dagoncult]

Χμ… ο ρυθμός είναι οκ, τρέχει(όπως τουλάχιστον μου φάνηκε) και δεν αντιμετώπισα προβλήματα σε κανένα σημείο, έφτασα στο τέλος άνετα και ξεκούραστα. Από κει και πέρα, η ίδια η ιστορία δεν νομίζω ότι θα μου μείνει και χαραγμένη στο μυαλό. Δεν είχε το κάτι παραπάνω για να κρατήσει τη μνήμη μου εκεί.

Πάντως άρχισε πολύ καλά, τόσο καλά που θα προτιμούσα να μείνεις αρκετά περισσότερο στον Γκιούλιβερ. Η κατάστασή του προσφέρει πάρα πολλές δυνατότητες, ανοίγει πάρα πολλά μονοπάτια. Θα ήθελα να τον δω από πιο κοντά, να μου δώσεις περισσότερα για τον πόνο και τις σκέψεις του. Ακόμα, το ίδιο το περιβάλλον στο οποίο δρα, είναι ασύγκριτα (για μένα) πιο ενδιαφέρον από αυτό του Τζον. Εννοώ ότι ο ένας τη βγάζει στο καρότσι και ο άλλος πολεμάει τέρατα… ποιον λες να θέλω να δω; Σκέψου τις περιγραφές από το εσωτερικό του οργανισμού που δεν έδωσες και την ένταση που θα μπορούσαν να βγάλουν οι μάχες και η μοναξιά που δεν περιέγραψες. Εντάξει, κατανοώ ότι αν ήθελες κάτι τέτοιο θα το είχες κάνει, απλά θέλω να σου πω που πήγε το δικό μου μυαλό (κατά τη έναρξη). Νομίζω εντόπισα κάτι λαθάκια που ίσως ξέφυγαν του χτενίσματος, αλλά όχι κάτι σημαντικό.

 

 

 

Ψιλά:

 

 

‘’Σπάζοντας σιγή επικοινωνίας, έστειλε μήνυμα στα κεντρικά.’’

-Και ‘σιγή ασυρμάτου είναι οκ.

 

 

 

‘’«Λίο Φορτένσκι, Ζυρίχη» απάντησε ο υπολογιστής στην προγραμματισμένη γυναικεία φωνή.’’

 

-Ή μήπως ‘με την…’;

 

 

‘’Η Ελίζαμπεθ δεν είχε ζεσταθεί ποτέ τις νέες τεχνολογίες’’

 

-Η λέξη ‘ζεσταθεί’ δεν μου πολυστέκεται εκεί, έτσι.

 

 

‘’«Μου λείπεις» είχε γράψει, «Βιώνω την καθημερινότητα μου, την κάθε μου επώδυνη ανάσα, με την απουσία σου, υπενθυμίζοντας στον εαυτό μου πως αφιερωμένος στο καθήκον σου, δίνεις έναν αγώνα που αφορά και τους δύο μας. Έναν αγώνα που αφορά και τόσες άλλες ζωές. Δεν μου είναι εύκολο να το αποδεχτώ, ξέροντας πρώτη πόσο εγωιστικό συναίσθημα είναι η αγάπη. Αν είναι ένας από τους δύο μας να φανεί ανώτερος, σου χαρίζω το σκήπτρο λατρεμένε μου. Εγώ σε θέλω εδώ, δίπλα μου, στην αγκαλιά μου, σε θέλω δικό μου για όσο ζω και αναπνέω. Και μας έχει μείνει τόσο λίγος χρόνος.»’’

 

-Ωραίο.

[Tiessa]

Πολύ συγκινητική η μοναξιά του Γκιούλιβερ. Ωραίο το παιχνίδι ανάμεσα στους δυο κόσμους.

Εξαιρετική η χρήση του ελαττώματος.

Στην πρώτη ανάγνωση μού φάνηκε κάπως λίγο και βιαστικό το γράμμα, σαν να τελείωσε η ιστορία πιο γρήγορα απ' όσο θα ήθελα. Μετά όμως αισθάνθηκα ότι ίσως ο τρόπος που δόθηκε ήταν ο καλύτερος.

 

 

Πραγματικά δεν είχαν χρόνο και πραγματικά όσο περισσότερο βραδυπορεί κανείς σε κάτι που τον πονάει τόσο περισσότερο δυσκολεύει τα πράγματα.

 

 

Το μόνο που θα ήθελα λίγο περισσότερο θα ήταν λίγη ακόμα μάχη και ίσως

 

 

μια ηρωική πτώση του Γκιούλιβερ, την οποία να εξηγούσαν μετά με τις προτάσεις

 

«Και οι νανίτες;»

«Αποσύρθηκαν.»

«Ο Γκιούλιβερ;»

«Εξουδετερώθηκε...»

 

 

 

 

Αυτό θα έκανε μια πολύ καλή ιστορία ακόμα καλύτερη.

[Waylander]

Πολυ καλη ιστορια οπου βλεπουμε το μελλον της ανθρωποτητας. Προσωπικα με ευχαριστησε σαν συνολο. Παρατηρησεις δεν εχω να κανω πολλες περα απο το οτι το τελος μου φανηκε καπως αποτομο. Στα θετικα τα διαφορα candys που υπαρχουν εδω και εκει οπως η κατακτηση της μακροζωιας, ο ανταγωνισμος μεταξυ ευρωπης-Ισλαμ και ο διαστημικος πολεμος με τους εξωγιηνου. Γενικα ευγε

[Cassandra Gotha]

Ντίνο, αυτό το διήγημά σου δεν μου άρεσε καθόλου. Δεν κατάφερε να με κρατήσει απ' την αρχή, δεν τα κατάφερε ούτε ενώ προχωρούσα.

Έχει, πράγματι, ένα πολύ δυνατό στοιχείο: το ελάττωμα. Το ελάττωμά σου είναι πολύ καλό. Όμως εκεί τελειώνει για μένα ό,τι αξίζει σε όλο το διήγημα. Η γραφή δεν ήταν καλή, κάπως μουδιασμένη και ψεύτικη τη βρήκα, αδυνατούσα να συγκεντρωθώ μέχρι ν' αρχίσουν οι διάλογοι. Οι διάλογοι, που δεν είναι το δυνατό σου σημείο κατά τη γνώμη μου, με κράτησαν σ' αυτό το διήγημα και κατάφερα να το διαβάσω όλο.

 

Δυστυχώς, ξέρω ότι δεν βοηθάω πολύ μ' αυτά που γράφω, αλλά δεν μπορώ να βρω τι θα μπορούσε να γίνει καλύτερα. Απλά το βρίσκω κακογραμμένο, και μια που δεν είμαι δασκάλα να έχω πάντα την απάντηση, σταματώ εδώ.

 

Πάρε κι ένα δωράκι, που σε κακοκάρδισα:

[aScannerDarkly]

Όσο το διήγημα ασχολούνταν με τον Γκιούλιβερ, με κράταγε πολύ δυνατά. Δεν ξέρω γιατί, παρ' όλο που μου αρέσουν πολύ οι χαρακτήρες παππούς πρώην μεγαλοφυία κτλ, όταν η αφήγηση πέρασε στον Τζον, κάτι δεν πήγε καλά. Ίσως να φταίει όντως ο κάπως βεβιασμένος τρόπος που δίνονται κάποιες πληροφορίες, ίσως να φταίει απλά ότι ο Γκιούλιβερ ήταν πολύ πιο δυνατός χαρακτήρας και τράβηξε το αποκλειστικό ενδιαφέρον μου. Κάτι που προσωπικά θα ήθελα πολύ να έβλεπα στην ιστορία, θα ήταν, στο τέλος της, να βλέπαμε το

 

θάνατο του Γκιούλιβερ και την ήττα του, όπως τον βιώνει αυτός

. Ένιωσα ότι μας το χρωστάει η ιστορία.

[DinoHajiyorgi]

Πάρε κι ένα δωράκι, που σε κακοκάρδισα:

 

[Amandel]

Πάμε και στον κύριο Ντίνο

 

Εξαιρετικό. Δεν έχω να πω πολλά πράγματα. Πάντρεψες το κλασσικό με το φουτουριστικό και τα έκανες να δέσουν μια χαρά. Η γλώσσα πολύ καλή, οι περιγραφές και η ανάπτυξη πλήρεις και γενικά δεν υπήρχε κάτι που να μη μου άρεσε. Κανένα παράπονο.

[TheTregorian]

Χατζηγιώργης στα γνωστά φόρτε του!! Ωραίο δέσιμο συναισθήματος με ΕΦ μ' ένα καλογραμμένο, αναμφίβολα κείμενο. Ωστόσο έχω δύο ενστάσεις. Η μία είναι ότι θα προτιμούσα να δίνοντας κάπως αλλιώς οι πληροφορίες για τους νανίτες κι όχι μέσω της ασθένειας αυτού του προέδρου. Η άλλη είναι ότι πιστεύω ότι είναι αναληθοφανές σ' ένα σημείο... Τι εννοώ... Απ' ό,τι ξέρω, το DNA δεν έχει κάποια σχέση με μνήμες. Οι νανίτες είχαν το DNA του, σωστά;; Οπότε δε θα πρεπε να χουν και μνήμες για την κοπέλα... ΟΚ, μπορεί και να μην κατάλαβα καλά, αλλά νομίζω ότι αυτό έλεγες... Κατά τ' άλλα, όπως είπα, με άφησε πολύ ικανοποιημένο! Μπράβο και καλή επιτυχία!!

[Rixardogios]

Πάρα πολύ όμορφη ιστορία! Πολύ συγκινητική ειδικά η στιγμή με το γράμμα τις Ελιζαμπεθ.

Απτην αρχή ως το τέλος το ενδιαφέρον ήταν αμείωτο.

Ίσως να είχε λίγο παραπάνω μάχη αν και πιστεύω οτι είναι μια χαρά και ετσι.(οχι δεν ειμαι της βιας! :tongue:)

Η εξήγηση για τους νανίτες μέσω του τηλέφωνου ήταν ικανοποιητική.

Ο τρόπος γραφής πάρα πολύ καλος! Σκάλωσα λίγο εκεί που λέει:

 

’Η Ελίζαμπεθ δεν είχε ζεσταθεί ποτέ τις νέες τεχνολογίες

 

Η λέξη δεν μου κάθεται

Το ελάττωμα πολύ καλό.

Πολύ καλή ιστορία!

[khar]

Μου άρεσε πολύ. Για το πολύ ωραίο «ελάττωμα», για τον επιστήμονα ήρωα και φυσικά για το γράμμα, το οποίο ίσως να μου ήταν πιο δυνατό αν βλέπαμε/μαθαίναμε πρώτα το τροποποιημένο και μετά το πραγματικό. Δεν ήταν άσχημη και η συσχέτιση καρκίνου-διαστημικής μάχης, και το σημαντικότερο είναι ότι δεν επένδυσες σε αυτήν για την ανατροπή αλλά την έκανες λειτουργικό μέρος του υπολοίπου διηγήματος. Δυσκολεύτηκα πολύ να χωνέψω τη συνείδηση σε επίπεδο αμοιβάδας, κυρίως γιατί μοιάζει σχεδόν δεδομένο ότι χρειάζεται υπερβολική πολυπλοκότητα για να «αναδυθεί» η συνείδηση. Έτσι, θα μου ταίριαζε καλύτερα αν ο Γκούλιβερ ήταν κάποιος πραγματικός άνθρωπος, π.χ. με τετραπληγία, που απλώς χρησιμοποιούνταν ο εγκέφαλός του. Ίσως ακούγεται σκληρό, αλλά μετά σκέφτηκα κάτι ακόμα χειρότερο(η πολύ παρέα με τον mman, βλάπτει). Ότι θα μπορούσε να ήταν η ίδια η γυναίκα του ήρωα, μετά από κάποιο ατύχημα, αλλά αμφιβάλλω αν θα άντεχες να γράψεις ένα ψεύτικο γράμμα προς αυτόν τον άνθρωπο.

 

 

[mman]

[...] Έτσι, θα μου ταίριαζε καλύτερα αν ο Γκούλιβερ ήταν κάποιος πραγματικός άνθρωπος, π.χ. με τετραπληγία, που απλώς χρησιμοποιούνταν ο εγκέφαλός του. Ίσως ακούγεται σκληρό, αλλά μετά σκέφτηκα κάτι ακόμα χειρότερο(η πολύ παρέα με τον mman, βλάπτει). Ότι θα μπορούσε να ήταν η ίδια η γυναίκα του ήρωα, μετά από κάποιο ατύχημα, αλλά αμφιβάλλω αν θα άντεχες να γράψεις ένα ψεύτικο γράμμα προς αυτόν τον άνθρωπο.

 

Wow! Τρομερή ιδέα πραγματικά! Αυτό θα το απογείωνε! Και, ναι, βλάπτει. Αλλά ο Ντίνος δεν είναι τόσο κακός, ε;

[DinoHajiyorgi]

Wow! Τρομερή ιδέα πραγματικά! Αυτό θα το απογείωνε! Και, ναι, βλάπτει. Αλλά ο Ντίνος δεν είναι τόσο κακός, ε;

 

Μακριά από μένα, σαδιστές! Τα ξόρκια μου!

[Naroualis]

Γενική εικόνα: Άψογο στη ροή του στο λόγο του σε όλα, ως την αποφράδα στιγμή της τελευταίας φράσης… Και εξηγούμαι:

 

 

Τι μου άρεσε: Όλο, η πλοκή η ιδέα, οι εναλλαγές μεταξύ των δύο Γκιούλιβερ. Η ένταση των συναισθημάτων, το σέττινγκ.

 

 

Τι δε μου άρεσε: Αυτή τη ρημάδα την τελευταία φράση τι την ήθελες; Αν έκλεινες μια τελεία πριν, θα ήταν το ανυπέρβλητα τέλειο. Τώρα απλά με ξενέρωσες στην πιο σημαντική στιγμή του διηγήματος.