Darkchilde Posted January 30, 2010 Share Posted January 30, 2010 O JD Salinger γνωστός συγγραφέας του Catcher in the Rye πέθανε σε ηλικία 91 ετών στις 28 Ιανουαρίου 2010. Είναι κρίμα που έγραψε τόσο λίγα. Άρθρο του Reuters Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted January 30, 2010 Share Posted January 30, 2010 RIP μίστερ Σάλιντζερ!Μεγάλος συγγραφέας,έστω με αυτά τα λίγα βιβλία που έγραψε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naurgul Posted January 30, 2010 Share Posted January 30, 2010 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Drake Ramore Posted January 31, 2010 Share Posted January 31, 2010 Πιστεύω πως σε λίγο καιρό θα βγουν πολλά μυθιστορήματα του Σάλιντζερ προς το κοινό. Αδυνατώ να πιστέψω οτι σταμάτησε να γράφει ή οτι έγραψε μόνο αυτά που έχουν εκδοθεί. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted February 1, 2010 Share Posted February 1, 2010 Βασικά διαβασα σε μια εφημερίδα ότι βρήκαν στο σπίτι του κάπου μια ντουζίνα χειρογραφες ιστορίες.Ο τύπος ήταν περιεργος και είχε αποτραβηχτεί μετά την τεράστια επιτυχία του "Ο φύλακας στη σίκαλη".Μάλιστα νευρίαζε όποτε του γινοταν προτάσεις για κινηματογραφική μεταφορά.Οπως και να έχει με ελάχιστο δημοσιευμένο έργο(κυρίως διηγήματα και το ΟΦΣΣ) θεωρείται εκ των κορυφαίων Αμερικανών συγγραφέων εβερ.Βέβαια όπως είπα κι αλλού στην Ελλάδα είναι παντελώς άγνωστος αλλά είμαστε και λίγο Ουγκάντα σε αυτά τα θέματα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
D'Ailleurs Posted February 9, 2010 Share Posted February 9, 2010 Εχω διαβάσει το "Catcher in the rye". Κορυφαίο βιβλίο αλλα τελείως κουλό και άνεφ συγκεκριμένου σεναρίου. Κυκλοφορεί και στα Ελληνικά αλλα ΜΗΝ τολμήσετε να το διαβάσετε μεταφρασμένο γιατι λόγω της ιδιαιτερότητας της γλώσσας πιστευω οτι θα χάνει ένα πολύ μεγάλο μέρος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted February 11, 2010 Share Posted February 11, 2010 Γιατι,ρε μάγκα μου;Νομίζεις ότι αυτοί που το διαβάζουν σε μετάφραση είναι όλοι τους κάλπηδες και τα ρέστα;:tongue: Αρκετά καλή θα την έλεγα τη μετάφραση,νομίζω μάλιστα ότι πήρε κι ένα βραβείο.Και η Ελληνική έκδοση έγινε με βάση οδηγίες του ίδιου του Σαλιντζερ αν δεν κάνω λάθος σχετικά με το πόσο(υπερβολικά) λιτό θα ήταν το εξώφυλλο,σχετικά με την απουσία φωτο του συγγραφέα κτλ.Για να μην χαντακάνουμε πάντα τις ελληνικές εκδόσεις ξένων βιβλίων... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
D'Ailleurs Posted February 11, 2010 Share Posted February 11, 2010 ε τότε πάω πάσο. Απλά επειδή η γλώσσα είναι τελείως περίεργη δεν ημουν σίγουρος αν θα μπορούσε να αποδωθεί σωστά το κείμενο στα Ελληνικά! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted February 12, 2010 Share Posted February 12, 2010 Πάντως το "κάλπηδες" μου φάνηκε πετυχημένο για την λέξη αλατοπίπερο του ήρωα("phoney").Φυσικά όπου υπάρχουν ιδιαιτερότητες στη γλώσσα είναι δύσκολη η μετάφραση αλλά η ουσία μεταφέρθηκε μια χαρά πιστεύω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
D'Ailleurs Posted February 12, 2010 Share Posted February 12, 2010 μα το κείμενο είναι άνεφ ουσίας. Απλά μιλάει ο σάπιος πιτσιρικάς για το σαββατοκύριακο του παραθέτοντας μερικές σκέψεις. Δεν υπάρχει σενάριο. Αυτό που μετράει είναι ο τρόπος που τα λέει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Drake Ramore Posted February 12, 2010 Share Posted February 12, 2010 μα το κείμενο είναι άνεφ ουσίας. Απλά μιλάει ο σάπιος πιτσιρικάς για το σαββατοκύριακο του παραθέτοντας μερικές σκέψεις. Δεν υπάρχει σενάριο. Αυτό που μετράει είναι ο τρόπος που τα λέει. Το να λες οτι "ο φύλακας στη σίκαλη" είναι ένα κείμενο άνευ ουσίας, και μετράει μόνο ο τρόπος που διαχειρίζεται την γλώσσα, είναι σαν να λες οτι "Ο γλάρος Ιωνάθαν" είναι ένα κείμενο με έναν γλάρο που μιλάει. Εκτός κι αν, εγώ βλέπω πράγματα, εκεί που δεν υπάρχουν. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
D'Ailleurs Posted February 12, 2010 Share Posted February 12, 2010 Το να λες οτι "ο φύλακας στη σίκαλη" είναι ένα κείμενο άνευ ουσίας, και μετράει μόνο ο τρόπος που διαχειρίζεται την γλώσσα, είναι σαν να λες οτι "Ο γλάρος Ιωνάθαν" είναι ένα κείμενο με έναν γλάρο που μιλάει. Εκτός κι αν, εγώ βλέπω πράγματα, εκεί που δεν υπάρχουν. το έχεις διαβάσει; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Drake Ramore Posted February 12, 2010 Share Posted February 12, 2010 Ναι Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted February 13, 2010 Share Posted February 13, 2010 Δεν το έχω διαβάσει και πάντα μου τραβούσε το ενδιαφέρον: γιατί να έχει γίνει τόσο διάσημο (και γιατί δεν το ξέρουμε εμείς; ) Να μην πω ότι παίζει σημαντικό ρόλο σε μια από τις αγαπημένες μου ταινίες! (quiz για το σπίτι) Προσπαθώντας να απαντήσω στην ερώτηση "τι ουσία έχει το κείμενο" κάνω κοπτοραπτική από την wikipedia: The Catcher in the Rye is a 1951 novel by J. D. Salinger. Originally published for adults, it has since become popular with adolescent readers for its themes of teenage confusion, angst, alienation and rebellion.[...]The novel's protagonist and antihero, Holden Caulfield, has become an icon for teenage rebellion. [...]It has been frequently challenged in the United States for its liberal use of profanity and portrayal of sexuality and teenage angst. It also deals with complex issues of identity, belonging, connection, and alienation. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted February 13, 2010 Share Posted February 13, 2010 Δεν το έχω διαβάσει και πάντα μου τραβούσε το ενδιαφέρον: γιατί να έχει γίνει τόσο διάσημο (και γιατί δεν το ξέρουμε εμείς; ) Να μην πω ότι παίζει σημαντικό ρόλο σε μια από τις αγαπημένες μου ταινίες! (quiz για το σπίτι) Προσπαθώντας να απαντήσω στην ερώτηση "τι ουσία έχει το κείμενο" κάνω κοπτοραπτική από την wikipedia: Να τη πω τη ταινία;Και μένα είναι μια απο τις αγαπημένες μου(αν μιλάμε για την ίδια βέβαια). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
KELAINO Posted February 13, 2010 Share Posted February 13, 2010 Έγινε τόσο διάσημο και γιατί οργανώσεις γονέων στο Αμέρικα κάνανε σταυροφορίες για την απαγόρευσή του σε σχολικές βιβλιοθήκες και τέτοια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
D'Ailleurs Posted February 13, 2010 Share Posted February 13, 2010 και σε φαίνεται οτι είναι κείμενο με αρχή-μέση και τέλος στην ιστορία; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Drake Ramore Posted February 13, 2010 Share Posted February 13, 2010 και σε φαίνεται οτι είναι κείμενο με αρχή-μέση και τέλος στην ιστορία; Ωπα...γιατί τώρα λες άλλο πράγμα (φαντάζομαι σε εμένα απευθύνεσαι). Εγώ δεν μίλησα για την ροή του , ή το πως τοποθετεί τις σκέψεις του ο συγγραφέας. Δεν το έκρινα τεχνικά. Υπο αυτό το πρίσμα σου δίνω ένα δίκιο. Η ένστασή μου, είναι σε αυτό που έγραψες οτι είναι ένα κείμενο χωρίς ουσία. Για εμένα έχει μεγάλη ουσία σαν κείμενο (και δεν συγκαταλέγεται σίγουρα στα συνηθισμένα μου αναγνώσματα) ακόμη και μισό αιώνα μετά. Θεωρώ πως είναι επίκαιρο ακόμη και σήμερα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
D'Ailleurs Posted February 16, 2010 Share Posted February 16, 2010 το αν είναι επίκαιρο αυτό είναι στη γνώμη του καθενός. Εγώ το γουστάρω πολύ γιατι γράφει γαμάτα και ο ήρωας είναι τυπάκι, αλλα σε άλλους μπορεί να μήν αρέσει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted February 16, 2010 Share Posted February 16, 2010 Μόλις πήρα το βιβλίο Για να δούμε... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted February 22, 2010 Share Posted February 22, 2010 (edited) Μόλις το τελείωσα. και αυτό που πρέπει να πω είναι ότι ήδη νιώθω το σημάδι που μου έχει αφήσει. Ένα βιβλίο γραμμένο από τη σκοπιά ενός 17χρονου που πηγαίνει από σχολείο σε σχολείο. Ο νεαρός αυτός ναι μεν μπορεί να έχει διαβάσει πολλά βιβλία, αλλά η αργκό που χρησιμοποιεί, αλλά και το λεξιλόγιό του στην (γραπτή) ομιλία του θυμίζει την εποχή της ταινίας "ρόδα τσάντα και κοπάνα". Οι πιο επαναλαμβανόμενες λέξεις είναι (εκτός από τη προαναφερθέν λέξη "κάλπικο"): "μου τη δίνει", "και τα ρέστα", "κωλο.." Για μένα είναι εκπληκτικό πως ο συγγραφέας τα καταφέρνει και γράφει 255 σελίδες βασισμένος σε αυτές τις λέξεις και δεν παρασύρεται να χρησιμοποιήσει κάποιες λέξεις από το δικό του λεξιλόγιο. Όλα αυτά μας κάνουν το χαρακτήρα πιο πιστευτό για την εποχή του. Στο βιβλίο δεν διαβάζουμε ένα απλό σαββατοκύριακο του νεαρού (φαινομενικά ανούσιο σε πλοκή), αλλά ίσως ένα από τα πιο σημαντικά, αν όχι το πιο σημαντικό, σαββατοκύριακο της ζωής του. Ένα σαββατοκύριακο προσωπικής ανάπτυξης, αλλά και γεμάτο με δύσκολες αποφάσεις ενηλικίωσης. Βλέπουμε ένας νεαρό που αρχίζει να συνειδητοποιεί τη δυαδικότητα των ενήλικων και γενικά της ενήλικης ζωής. Το φαίνεσθαι με το πραγματικό είσθε και πως οι ενήλικοι κρύβονται πίσω από το φαίνεσθαι επενδύοντας πάνω σε αυτό. Κυρίως αυτούς τους ανθρώπους τους βλέπει κάλπικους. Είτε είναι κάποιες "τυπικές" συμπεριφορές. είτε πιο "ψεύτικες" συμπεριφορές. Ενώ το "πραγματικό" να εκπροσωπείται από την αγαπημένη του 7χρονη αδελφούλα του. Ένα θέμα ως αντίδραση σε αυτό που αντιμετωπίζει ο χαρακτήρας είναι η φυγή και η "ελεύθερη πτώση". Τέλος. ένα άλλο θέμα είναι η μοναξιά. ένα από τα πιο συγκινητικά κομμάτια του έργου για μένα. Απαντώντας στα σχόλια πιο πριν, το βιβλίο είχε αρχή, μέση και τέλος, αλλά συναισθηματικά. Χρειάζεται να συναισθανθούμε το βιβλίο και το συγγραφέα. Η πλοκή μας εξελίσσει κάποια συναισθήματα από την αρχή μέχρι το τέλος. Η μέση θα μπορούσα να σας πω είναι η κοιλιά του βιβλίου, δηλαδή ίσως το βαρετό κομμάτι, εκεί που πια δεν βρίσκεις νόημα. Αλλά αυτή η έλλειψη νοήματος είναι η ουσία. Στη μέση είναι και το αποκορύφωμα του συναισθήματος της απελπισίας και της ελεύθερης πτώσης.. γενικά αυτό το περίεργο συναίσθημα ότι είσαι χαμένος.. Παρόλο που άφησα το βιβλίο κάτω, ήμουν χάλια όλη τη μέρα. Λογικό είναι μερικοί να το αφήσουν εκεί. Ευτυχώς όμως μετά συνέχισα το διάβασμα... Επίσης είχε δυο άλλα εντυπωσιακά πράγματα στο θέμα της συγγραφικής δουλειάς. Το πρώτο είναι οι ρεαλιστικές εικόνες όλων των προσώπων, ακόμα και ενός χαρακτήρα που μπορεί να γεμίσει μια σελίδα του βιβλίου μόνο. Είναι κάποια πράγματα που κάνουμε και νομίζουμε ότι οι άλλοι δεν μας έχουν καταλάβει, αλλά ο συγγραφέας όχι μόνο μας έχει καταλάβει, αλλά είναι σαν να έχει μπει στο μυαλό μας και μας κατεβάζει κανονικά τα σώβρακα. Το δεύτερο είναι ο μονόλογος του πιτσιρικά. Οι τόσες ρεαλιστικές σκέψεις, πράγματα που έχω σκεφτεί κι εγώ για κάποια δευτερόλεπτα καθώς παρατηρούσα κάποια παιδάκια για παράδειγμα να παίζουν κουτσό, αλλά αμέσως μετά το ξέχασα. Αυτή η τόσο λεπτομερής περιγραφή προσωπικών σκέψεων με έκανε να νιώσω το κείμενο αυτοβιογραφικό κι όντως όταν διάβασα τι είχε πει ο Salinger για το βιβλίο του επιβεβαιώθηκα και χαίρομαι που μοιράστηκε μαζί μας αυτά τα συναισθήματα. Επειδή ίσως έτσι να με έκανε να αισθανθώ κάπως λιγότερο μόνος... Υ.Γ. Η κριτική του bookpress.gr "Όνειρα γλυκά, μάπες", μου θύμισε τη συμβουλή από το βιβλίο: «Γνώρισμα του ανώριμου ανθρώπου είναι πως θέλει να πεθάνει ευγενικά για μια υπόθεση. Γνώρισμα του ώριμου ανθρώπου είναι πως θέλει να ζήσει ταπεινά γι’ αυτήν» (σ. 226 - Βίλχελμ Στέκελ [Ψυχαναλυτής]) Edited February 22, 2010 by Διγέλαδος 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted February 22, 2010 Share Posted February 22, 2010 Πάντως κάτι που δεν προσεχουν πολλοί αναγνώστες είναι το γεγονός ότι ο Σαλιντζερ μας δείχνει εμμέσως πλην σαφώς ότι και ο ίδιος ο πρωταγωνιστής που εξιστορεί ένα ΣΚ "κατηγορώ" κατά των κάλπικων ανθρώπων,πραγμάτων,καταστάσεων κτλ...είναι και ο ίδιος ένας από αυτούς!Νομίζω αυτό είναι πολύ σημαντικό,ότι συχνά κάνουμε/είμαστε αυτό που κατηγορούμε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted February 22, 2010 Share Posted February 22, 2010 Όμως νομίζω το κάνει συνειδητά ο ήρωας του βιβλίου και μερικές φορές ειρωνικά. Το κάνει μόνο και μόνο γιατί έχει κουραστεί να τον λένε παράξενο ή για να μην αρχίσουν να τον ρωτάνε κτλ. Ένας τρόπος δηλαδή για να ενταχτεί στο ενήλικο κόσμο. Εκτός κι αν αναφέρεσαι τις στιγμές που λέει ας πούμε για παράδειγμα "σ'αγαπώ" ενώ ξέρει μετά ότι δεν το νιώθει αυτό, αλλά μας λέει το εννοούσε εκείνη τη στιγμή μας και ούτε καν καταλάβαινε γιατί το έκανε αυτό! Ναι, ίσως αυτό που θα έπρεπε να σκεφτεί ότι τελικά και οι άλλοι χαρακτήρες ίσως κάπως έτσι να λειτουργούν. Το πόσο συνειδητά το κάνεις, ίσως εκεί να είναι η διαφορά ωριμότητας. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted February 22, 2010 Share Posted February 22, 2010 Μπα,δε νομίζω να ισχύει αυτό.Αν ισχυε θα φαινόταν όπως φαίνεται στο "Αποχαιρετισμός στα όπλα" που ο ήρωας του Χεμιγγουεη δηλώνει ότι δεν αγαπούσε τη γκομενα όταν τις έλεγε "σ'αγαπώ" αλλά αργότερα αρχισε να το εννοεί.Φυσικά πρόκειται για 2 διαφορετικούς συγγραφείς.Στο Φύλακα νομίζω ο ήρωας θέλει να δειξει ότι αυτός δικαιολογείται με αυτά που κάνει γιατί τα κάνει από αντίδραση προς τους κάλπικους.Αλλά κι αυτός που γίνεται κάλπικος από αντίδραση,δεν παύει να είναι κάλπικος.Καθένας έχει τους λόγους του. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted February 22, 2010 Share Posted February 22, 2010 Από την Ελευθεροτυπία, 6 Φεβρουαρίου 2010. του Γιώργου Καρουζάκη Ό,τι οι άλλοι θεωρούσαν αλλόκοτο, για μας ήταν συνηθισμένο. «Μεγάλωσα σ' έναν κόσμο με σχεδόν απόντες τους ζωντανούς. Το Κόρνις, στο οποίο ζούσαμε, ήταν άγριο και δασώδες. Οι πιο κοντινοί μας γείτονες ήταν εφτά χορταριασμένες ταφόπλακες, που ο αδελφός μου κι εγώ ανακαλύψαμε ακολουθώντας τα ίχνη μιας κόκκινης σαλαμάνδρας στη βροχή. Ηταν οι τάφοι μιας επταμελούς οικογένειας, που είχε αφήσει τα εγκόσμια αρκετά χρόνια πριν». Με αυτές τις φράσεις ξεκινά το βιβλίο «Dream Catcher. Α Memoir» εκδ.«Washington Square Press»), που εξέδωσε το 2000 η Μάργκαρετ Σάλιντζερ, η κόρη τού διασημότερου ερημίτη της αμερικανικής λογοτεχνίας Τζ. Ντ. Σάλιντζερ. Συμπυκνώνουν τη βαριά ατμόσφαιρα των παιδικών της χρόνων αλλά και τον μυθοποιημένο αναχωρητισμό του πατέρα της, που «φυλάκισε» την οικογένειά του στις ερημιές του Νιου Χάμσαϊρ. Ο θάνατός του στις 28 Ιανουαρίου, στα 91 του χρόνια, επαναφέρει στο προσκήνιο το αυτοβιογραφικό βιβλίο της κόρης του και ζωηρεύει τη συζήτηση για την αινιγματική προσωπικότητά του. «Ο πατέρας μου, συγγραφέας μυθιστορημάτων, ένας ονειροπόλος ο οποίος στον πραγματικό κόσμο μετά βίας δένει τα κορδόνια των παπουτσιών του, δεν προειδοποίησε ποτέ την κόρη του ότι θα μπορούσε να πέσει και να τσακιστεί» γράφει, με παιδικό παράπονο, στον πρόλογο. Ο δημιουργός του «Φύλακα στη σίκαλη» στοιχειώνει όλο το βιβλίο της. Η μητέρα της, ο αδελφός της και η ίδια μοιάζουν να περιστρέφονται, ανυπεράσπιστοι, γύρω από τις τυραννικές του επιθυμίες. Η μισανθρωπία, ο μισογυνισμός και ταυτόχρονα το πάθος του Σάλιντζερ για τις νεαρές, σχεδόν ανήλικες, γυναίκες, η εμμονή του με ανατολίτικες θρησκείες, δόγματα και αιρέσεις δεν ήταν, απλώς, οι αναζητήσεις και οι παραξενιές μιας ιδιοφυΐας με ασκητικό τρόπο ζωής. Κάθε επιλογή του είχε άμεση και καταστροφική επίδραση στις ζωές των οικείων του. Οπως προκύπτει, φυσικά, από τις μαρτυρίες της κόρης του η οποία, χωρίς μένος αλλά με βουδιστική νηφαλιότητα, περιγράφει τις πιο ακραίες πτυχές της οικογενειακής τους ζωής. Και διαπιστώνει: «Αυτά που οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν αλλόκοτα, για μας ήταν συνηθισμένα». Ένα μεγάλο μέρος του βιβλίου αφιερώνεται στη μητέρα της Κλερ Ντάγκλας, την οποία ο Σάλιντζερ παντρεύτηκε στα 36 του, όταν εκείνη ήταν μαθήτρια, σχεδόν παιδί. «Ολος ο κόσμος ήταν ο πατέρας σου -κάθε τι που έλεγε, έγραφε ή σκεφτόταν. Διάβαζα ό,τι μου έλεγε να διαβάσω, έβλεπα τον κόσμο μέσα από τα μάτια του, ζούσα τη ζωή μου σαν να με παρακολουθούσε» έλεγε στην κόρη της. Γνωρίστηκαν στο σπίτι του αρθογράφου του «New Yorker» και συγγραφέα Φράνσις Στιγκμίλερ, όταν η Κλερ ήταν δεκαέξι ετών. Η νεαρή γυναίκα δεν μπορούσε να φανταστεί τη συνέχεια αυτής της σχέσης. Οταν παντρεύτηκαν και μετακόμισαν στην ερημιά του Κόρνις, της απαγόρευσε να βλέπει τους φίλους και την οικογένειά της. Από τις αφηγήσεις της, όπως μεταφέρονται στο βιβλίο, προκύπτει ότι ο Σάλιντζερ φοβόταν το γυναικείο σώμα και όταν η Κλερ έμεινε έγκυος -σχεδόν τυχαία, σε μια από τις σπάνιες φορές που έκαναν σεξ- δεν δίστασε να της επισημάνει πόσο απεχθές έμοιαζε το αλλαγμένο σώμα της. Κατά το ήμισυ Εβραίος, χωρίς όμως βαθιά εβραϊκή συνείδηση, βίωσε την έξαρση του αντισημιτισμού της εποχής του μέχρι να βυθιστεί στη δίνη των θρησκειών, των γιόγκι, της ομοιοπαθητικής. Η Μάργκαρετ Σάλιντζερ γράφει ότι ο πατέρας της απεχθανόταν το γάμο και ότι οι γονείς της δεν επρόκειτο να παντρευτούν αν ο Σάλιντζερ δεν είχε ακολουθήσει τις διδαχές τού γιόγκι Λαχίρι Μαχασάγια, που υποστήριζε ότι μόνο αν κάποιος ακολουθούσε το μονοπάτι της οικογένειας και των παιδιών υπήρχε η πιθανότητα να δεχτεί τη θεία φώτιση. Η πιο σκανδαλώδης επιρροή που δέχτηκε ο Σάλιντζερ, από τα δογμάτα που ασπαζόταν κατά καιρούς, ήταν να πιει, κάποτε, το ίδιο του το κάτουρο. Σε αυτές τις συνθήκες, η Κλερ Ντάγκλας δεν άργησε να φτάσει στην απελπισία. Η ίδια έχει εκμυστηρευτεί στην κόρη της ότι όταν ήταν 13 μηνών βρέφος, σκεφτόταν να τη σκοτώσει και μετά να αυτοκτονήσει. Κάποια στιγμή έβαλε φωτιά στο σπίτι της, αν και δεν παραδέχτηκε ποτέ ότι το έκανε. Θεία φώτιση και γραφή Οι εμμονές του Σάλιντζερ, σύμφωνα με την κόρη του, ήταν ποικίλες. Αδυνατούσε να διαχωρίσει τη μυθοπλασία από την πραγματικότητα και αντιμετώπιζε τη συγγραφή ως όχημα για θεία φώτιση. Ελεγε «ότι η πράξη της γραφής ήταν αδιαχώριστη από ένα υψηλό αίτημα πνευματικής ανύψωσης και ότι σκόπευε να αφιερώσει τη ζωή του σ' ένα σπουδαίο έργο, το οποίο θα αποτελούσε και τον απόλυτο σκοπό της ζωής του». Η Μάργκαρετ Σάλιντζερ δεν αρκέστηκε στις αναμνήσεις της για να γράψει το βιβλίο. Συζήτησε ώρες ατέλειωτες με τη μητέρα της και τη μεγαλύτερη αδελφή του πατέρα της, Ντόρις. Γι' αυτό και οι αναφορές στη ζωή του πατέρα της ξεκινούν πριν από τη δική της γέννηση. Ακόμα και σ' ένα από τα πρώτα ραντεβού της μητέρας της με τον πατέρα της, στο κλειστοφοβικό του διαμέρισμα, όπου τα ράφια, οι τοίχοι, ακόμα και τα σεντόνια του κρεβατιού ήταν κατάμαυρα. Δεν διατηρεί, όμως, μόνο δυσάρεστες μνήμες από τα παιδικά της χρόνια. Θυμάται την αγάπη του Σάλιντζερ στον κινηματογράφο, τις προβολές ταινιών στο σπίτι τους από την προσωπική του συλλογή σε μπομπίνες. Είχαν δει πολλές φορές μαζί τις ταινίες του Χίτσκοκ «39 σκαλοπάτια», «Η κυρία εξαφανίζεται», «Ξένος ανταποκριτής» και φιλμ των αδελφών Μαρξ. Πολεμιστής με τα όλα του Δεν ξεχνά επίσης την ενεργό συμμετοχή του στις μεγαλύτερες πολεμικές επιχειρήσεις του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, στην Απόβαση στη Νορμανδία, στη Μάχη των Αρδενών, και τη βαριά σκιά που άφησε ο πόλεμος στη μετέπειτα ζωή του: «Δεν αμφέβαλλα ποτέ ότι ο πατέρας μου υπήρξε στρατιώτης. Οι ιστορίες που έλεγε, τα ρούχα που φορούσε, η κυρτή, σπασμένη μύτη του, "λάφυρο" της πτώσης του από τζιπ που σφυροκοπούσαν ελεύθεροι σκοπευτές, και το κουφό αυτί του από την έκρηξη όλμου κοντά στο τζιπ του μαρτυρούσαν, διαρκώς, τις πολεμικές του περιπέτειες». Ο Τζ. Ντ. Σάλιντζερ, όπως επιβεβαιώνει η κόρη του, δεν είχε καθόλου καλή σχέση με την έκφραση συναισθημάτων. Παρ' όλα αυτά, τον είδε μία και μοναδική φορά στη ζωή της να κλαίει. Ηταν μπροστά στην τηλεόραση και παρακολουθούσε την πομπή της κηδείας τού δολοφονημένου Τζ. Φ. Κένεντι. «Θυμάμαι ακόμα το πρόσωπό του κάτωχρο και τα δάκρυα να τρέχουν σιωπηλά, στα μάγουλά του...». 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.