Περι σχολιασμού πρόζας

[DinMacXanthi]

Ένα εισαγωγικό κείμενο από το μεταπτυχιακό που περιέχει κάποιες γενικές οδηγίες για feedback σε ιστορίες πρόζας. Ελπίζω να μην φαίνεται πολύ αγχωτικό

 

• 1) Είναι η εισαγωγή η καλύτερη εισαγωγή, ή θα ήταν αποτελεσματικότερο η ιστορία να ξεκινήσει αλλού; Μήπως η συγγραφέας αργεί για να μπει στην ιστορία;

• 2) Είναι οι σκηνές τοποθετημένες στην κατάλληλη σειρά, ή θα μπορούσαν οι σκηνές να είναι τοποθετημένες πιο αποτελεσματικά;

• 3) Υπάρχουν σκηνές που χρειάζονται περαιτέρω ανάπτυξη;

• 4)Υπάρχουν χωρία που επιβραδύνουν το κομμάτι χωρίς σημαντικό σκοπό;

• 5) Υπάρχει κάτι που πρέπει να αφαιρεθεί; περιττές λέξεις, φράσεις, παράγραφοι, σκηνές;

• 6) Υπήρχαν σημεία που χάσατε το ενδιαφέρον σας ή μπερδευτήκατε;

• 7) Είναι ο τίτλος, ο καλύτερος τίτλος; Υπάρχουν άλλοι τίτλοι που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν καλύτερα;

• 8) Είναι το τέλος το καλύτερο; Είναι συγχρόνως και έκπληξη και αναπόφευκτο; Είναι απογοητευτικό; Μήπως φαίνεται εσπευσμένο; Μήπως δεν στέκει με το υπόλοιπο κείμενο;

• 9) Μπορείτε να ακούσετε μια ξεχωριστή συνείδηση, μια «φωνή»; Μήπως η συγγραφέας σε οποιοδήποτε σημείο χάνει/αποκλίνει από την εν λόγω φωνή; Πού;Can you hear a distinct consciousness, a ‘voice’? Does the writer at any point break voice? Where?

• 10) Είναι οι χαρακτήρες πλήρως υλοποιημένοι; Φαίνεται πουθενά ανάγκη να αναπτυχθεί κάποιος από αυτούς περαιτέρω; Είναι οι χαρακτήρες διακριτοί μεταξύ τους ή είναι πολύ παρόμοιοι;

• 11) Έχει αποδοθεί καλά ο διάλογος; Είναι αυθεντικός και φυσικός;

• 12) Ποια είναι η οπτική γωνία της ιστορίας; Είναι η καλύτερη οπτική γωνία για τη συγκεκριμένη ιστορία; Παραμένει συνεπής; Μήπως η ιστορία θα λειτουργούσε καλύτερα εάν είχαν ειπωθεί από την άποψη κάποιου άλλου χαρακτήρα στην ιστορία, ή από διαφορετική οπτική γωνία;

• 13) Εισάγει η ιστορία κάποια σύγκρουση και φέρνει αυτή την σύγκρουση στην κατάλληλη κρίση/κατάληξη ή κορύφωση; (Η κατάληξη μπορεί να είναι ξεκάθαρη ή ελαφριά(subtle). Το σημαντικότερο είναι ότι φαίνεται πως συμβαίνει κάποια αλλαγή ή πρόοδος.) Αν όχι, η ιστορία λειτουργεί έτσι κι αλλιώς;

• 14) Έχει δώσει η συγγραφέας ιδιαίτερη προσοχή στην τέχνη της γλώσσας; Αν χρησιμοποιούνται μεταφορές και παρομοιώσεις, είναι φρέσκες, τολμηρές (πιασάρικες) ή είναι κλισέ; Χρησιμοποιεί η συγγραφέας ζωντανές και απτές λεπτομέρειες; Έχει ποικιλία/ενδιαφέρον/εναλλαγές η δομή των φράσεων ποικίλης / ενδιαφέρον ή οι προτάσεις τείνουν να ακολουθούν συγκεκριμένα παρόμοια πρότυπα;

 

Η γνώμη σας; Αλλαγές; Επισημάνσεις; Σημεία που επιδέχονται αμφισβήτησης ή περαιτέρω ανάλυσης;

edit: πρόσθεσα το αυθεντικό κείμενο της αγγλικής στο νο.9 σε περίπτωση που βοηθάει λίγο.

Edited January 30, 2010 by DinMacXanthi

[Drake Ramore]

Οκ, όλα δεκτά....αλλά γιατί να είναι η συγγραφέας, και όχι ο συγγραφέας;

[DinMacXanthi]

Αφού η αγγλική γλώσσα δεν έχει αρσενικόθηλυκά... ήταν επιλογή του μεταφραστή

 

Όπως είπα και στους συμφοιτητές: "Even words have sex in Greece"

 

Αα, επίσης, έπρεπε να σημειώσω... γνώμες για αλλαγές; επισημάνσεις; σημεία που επιδέχονται αμφισβήτησης ή περαιτέρω ανάλυσης; edited.

Edited January 30, 2010 by RObiN-HoOD

[tetartos]

Μπορείτε να ακούσετε μια ξεχωριστή συνείδηση, μια «φωνή»; Μήπως η συγγραφέας σε οποιοδήποτε σημείο χάνει/αποκλίνει από την εν λόγω φωνή; Πού;

Αυτό δεν το καταλαβαίνω. Μπορεί κάποιος να το εξηγήσει;

 

Επίσης τι σημαίνει "ελαφριά κατάληξη";

[DinMacXanthi]

Αυτό δεν το καταλαβαίνω. Μπορεί κάποιος να το εξηγήσει;

 

Επίσης τι σημαίνει "ελαφριά κατάληξη";

 

Απ'ότι καταλαβαίνω, εννοεί αν διατηρείται το ίδιο ύφος κατά τη διάρκεια του κειμένου. π.χ. Διάφορες επιλογές στις λέξεις του κειμένου, που εκφράζουν τον τρόπο με τον οποίο ο αφηγητής δίνει πληροφορίες. Δεν μπορεί να ξεκινάει ξεκάθαρα αντικειμενικός/απόμακρος και να καταλήγει να περιγράφει όπως ο Lovecraft.

 

Όσο για την ελαφριά κατάληξη, η λέξη που ταιριάζει είναι subtle αλλά αυτή τη στιγμή μου διαφεύγει. (αδιόρατη; ) Κανείς για το edit?

Edited January 30, 2010 by DinMacXanthi

[dagoncult]

Όπως είπα και στους συμφοιτητές: "Even words have sex in Greece"

Όντως, η δική μας νομίζω είναι αρσενικοκεντρική.

 

''Μπορείτε να ακούσετε μια ξεχωριστή συνείδηση, μια «φωνή»; Μήπως η συγγραφέας σε οποιοδήποτε σημείο χάνει/αποκλίνει από την εν λόγω φωνή; Πού;''

Ούτε εγώ το'χω πιάσει αυτό.

[tetartos]

Κάτι σε υπονοούμενη (ως αντίθετο της ξεκάθαρης);

[Μάρβιν ΑΑΠ]

Απ'ότι καταλαβαίνω, εννοεί αν διατηρείται το ίδιο ύφος κατά τη διάρκεια του κειμένου. π.χ. Διάφορες επιλογές στις λέξεις του κειμένου, που εκφράζουν τον τρόπο με τον οποίο ο αφηγητής δίνει πληροφορίες. Δεν μπορεί να ξεκινάει ξεκάθαρα αντικειμενικός/απόμακρος και να καταλήγει να περιγράφει όπως ο Lovecraft.

 

Όσο για την ελαφριά κατάληξη, η λέξη που ταιριάζει είναι subtle αλλά αυτή τη στιγμή μου διαφεύγει. (αδιόρατη; ) Κανείς για το edit?

 

 

Για το δεύτερο, έτσι όπως το λες, το καταλαβαίνω κάτι σαν λεπτοδουλεμένη, με λεπτές αποχρώσεις, ευαίσθητη. Ξέρω γω;

 

Για το πρώτο, αναρωτιέμαι μήπως έχει να κάνει με μια θεωρία περί αφηγηματικών φωνών και μονοφωνίας ή πολυφωνίας μέσα σε ένα κείμενο.

Αν όχι, το καταλαβαίνω όπως το αναφέρεις.

Πολύ χρήσιμο, πάντως, όλο το κείμενο...

[DinMacXanthi]

ααα, οκ. ζήτησα επεξήγηση από τον ίδιο τον καθηγητή και ήρθε απάντηση:

 

The distinct consciousness, or voice - if the narrational style is meant to represent the voice, or way of speaking/thinking, of the narrator, then the narrative is said to have a distinct narrational voice. If it does, indeed, have a distinct narrational voice, then it is expected that this voice will run throughout the narration. The question asks whether that expectation is upheld.

 

 

Κοινώς, δεν μπορείς να γράφεις μέσα από τη σκοπιά ενός ατόμου με συγκεκριμένες θέσεις/απόψεις/προκαταλήψεις που προέρχεται από συγκεκριμένη αστική τάξη και να αλλάζει δίχως λόγο κατά τη διάρκεια του κειμένου.Είναι αυτό που με ενοχλεί στο Frankenstein που ο τυφλός αγρότης μιλάει με τον στόμφο και την πομπώδη γλώσσα ενός ακαδημαϊκού.

 

Ένα παράδειγμα που μου'ρχεται στο μυαλό, το Huckleberry Finn. Είναι γραμμένο από την αρχή ως το τέλος, από την πλευρά ενός Southerner Αμερικάνου. Δεν αλλάζει ξαφνικά η φωνή του και γίνεται Οξφορδιανός Εγγλέζος.

Edited January 30, 2010 by DinMacXanthi

[Nihilio]

Distinctive voice σημαίνει το ύφος της αφήγησης να παραμένει σταθερό και να ταιριάζει με τις περιστάσεις.

 

Το subtle τώρα θα το μετάφραζα ως "αμφίσημη".

 

Γενικά, πολύ ενδιαφέρον ως κείμενο και καλός "μπούσουλας" για όλους μας.

[pericles]

Ενδιαφέρον κομμάτι.

 

Μετά την συμπληρωματική εξήγηση της ένατης παραγράφου, μπορώ να πω πως έχει δίκιο, και μάλιστα, είναι ένα λάθος που κάνω συχνά στα κείμενά μου που όταν τα ξαναδιαβάζω και τα ανακαλύπτω μ’ εκνευρίζουν αφάνταστα.

 

Αυτό που με προβληματίζει είναι η έκταση της ανάλυσης προσώπων και σκηνών. Φαίνεται πως είναι από τα πιο δύσκολα κομμάτια για να βρεις ισορροπία.

 

Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν φρενήρη δράση και που κάθε ανάλυση τους εκνευρίζει, ενώ υπάρχουν άλλοι που θέλουν να μάθουν αν το γραφείο του κ. καθηγητού είναι δρύινο ή από μαόνι! Μου έχει τύχει σε κείμενο που είχα σηκώσει σε blog μου να μου κάνουν ΚΑΙ τις δύο παρατηρήσεις. Ο ένας έλεγε πως γράφω πολλά, ο άλλος με μάλωνε που δεν του έδινα “εικόνες”... Είναι από τα πράγματα που με μπερδεύουν περισσότερο απ’ όλα, και, μερικές φορές, με κάνουν να παρατάω το γράψιμο μην ξέροντας πώς να χειριστώ το όλο αυτό θέμα...

 

Εσείς πλάκα-πλάκα πως το χειρίζεστε; Κάνετε αυτό που σας αρέσει και/ή νιώθετε πιο σωστό, ή έχετε κάποιο κόλπο (που να θέλετε να μοιραστείτε μαζί μας);

[Nihilio]

Ενδιαφέρον κομμάτι.

 

Μετά την συμπληρωματική εξήγηση της ένατης παραγράφου, μπορώ να πω πως έχει δίκιο, και μάλιστα, είναι ένα λάθος που κάνω συχνά στα κείμενά μου που όταν τα ξαναδιαβάζω και τα ανακαλύπτω μ’ εκνευρίζουν αφάνταστα.

 

Αυτό που με προβληματίζει είναι η έκταση της ανάλυσης προσώπων και σκηνών. Φαίνεται πως είναι από τα πιο δύσκολα κομμάτια για να βρεις ισορροπία.

 

Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν φρενήρη δράση και που κάθε ανάλυση τους εκνευρίζει, ενώ υπάρχουν άλλοι που θέλουν να μάθουν αν το γραφείο του κ. καθηγητού είναι δρύινο ή από μαόνι! Μου έχει τύχει σε κείμενο που είχα σηκώσει σε blog μου να μου κάνουν ΚΑΙ τις δύο παρατηρήσεις. Ο ένας έλεγε πως γράφω πολλά, ο άλλος με μάλωνε που δεν του έδινα “εικόνες”... Είναι από τα πράγματα που με μπερδεύουν περισσότερο απ’ όλα, και, μερικές φορές, με κάνουν να παρατάω το γράψιμο μην ξέροντας πώς να χειριστώ το όλο αυτό θέμα...

 

Εσείς πλάκα-πλάκα πως το χειρίζεστε; Κάνετε αυτό που σας αρέσει και/ή νιώθετε πιο σωστό, ή έχετε κάποιο κόλπο (που να θέλετε να μοιραστείτε μαζί μας);

Όπως περιγράφεις τα σχόλια που σου κάνανε (και χωρίς να έχω διαβάσει το κείμενο) μου ακούγεται σα να επικεντρώθηκες πολύ σε περιττές λεπτομέρειες.

Το μαόνι του γραφείου δεν είναι πάντα απαραίτητο να μπει, αν η γραφή σου στηρίζει τέτοιες λεπτομέρεις και αν αυτές κάνουν το αποτέλεσμα καλύτερο τότε μπορείς να τις συμπεριλάβεις.

Τώρα, για την έκταση, το βασικό είναι να δίνεις ζωντάνια στα όσα γίνονται.

 

Ας πάρουμε μερικά παραδείγματα.

 

Μπήκα στο γραφείο του καθηγητή. Τον χαιρέτισα και κάθισα στην πολυθρόνα. Δε μιλήσαμε πολύ, μπήκε αμέσως στο ψητό και μου πρότεινε να δουλέψω μαζί του. Το σκέφτηκα αρκετά και τελικά δέχτηκα

(πολύ σύντομο)

 

Μπήκα στο γραφείο του καθηγητή. Ήταν ένας άντρας γύρω στα εξήντα, με αραιά λευκά μαλλιά και γαμψή μύτη. Τα μάτια του ήταν γαλάζια, όπως και το κουστούμι που φορούσε. Στεκόταν πίσω από ένα δρύινο γραφείο. Πάνω του μπορούσα να διακρίνω μια επίχρυση πένα πεταμένη πάνω σε έναν σωρό από σκόρπια χαρτιά.

Τον χαιρέτισα και κάθισα στην πολυθρόνα. Ήταν επικαλυμένη με μαύρο δέρμα και πολύ αναπαυτική.

Δε μιλήσαμε πολύ, μπήκε αμέσως στο ψητό και μου πρότεινε να δουλέψω μαζί του. Το σκέφτηκα αρκετά και τελικά δέχτηκα

(επικεντρώνεσαι σε αχρείαστες λεπτομέρειες)

 

Μπήκα στο γραφείο του καθηγητή.

"Καλησπέρα" του είπα και έκατσα στην πολυθρόνα απέναντι του.

"Καλησπέρα," μου είπε. Τα μάτια του, έδειχναν την ενόχλησή του. Θα έπρεπε να περιμένω να μου πει να κάτσω, ή τουλάχιστον έτσι πίστευε αυτός. "Χαίρομαι που ήρθατε."

"Με πήρατε τηλέφωνο," του είπα, "δε θα μπορούσα παρά να έρθω."

"Χαίρομαι," επανέλαβε εκείνος και έγειρε μπροστά. "Θα ήθελα να δουλέψετε μαζί με εμένα."

Η πρόταση του με ξάφνιασε. Έμεινα αμίλητος, όσο εκείνος με κοιτούσε ανέκφραστος.

"Δεν ξέρω τι να σας απαντήσω," είπα τελικά, "με τιμάει η πρότασή σας."

Δεν ήξερα τι να κάνω. μια τέλεια θέση που τόσο ζητούσα, μα γεμάτη σκαμπανεβάσματα..., σκέφτηκα, ενώ ζύγιαζα τα υπέρ και τα κατά. Είδα τον καθηγητή που ψαχούλευε νευρικά το γραφείο του όσο εγώ το σκεφτόμουν και θυμήθηκα τα όσα μου είχε πει η Μαρία. Δε γαμιούνται και οι δυσκολίες! είπα στον εαυτό μου.

"Γιατί όχι," είπα στον καθηγητή, "δέχομαι"

(εδώ έχουμε τη σκηνή χωρίς λεπτομέρειες)

 

Μπήκα στο γραφείο του καθηγητή. Ήταν ένας άντρας γύρω στα εξήντα, με αραιά λευκά μαλλιά και γαμψή μύτη. Τα μάτια του ήταν γαλάζια, όπως και το κουστούμι που φορούσε. Στεκόταν πίσω από ένα δρύινο γραφείο. Πάνω του μπορούσα να διακρίνω μια επίχρυση πένα πεταμένη πάνω σε έναν σωρό από σκόρπια χαρτιά.

"Καλησπέρα" του είπα και έκατσα στην πολυθρόνα απέναντι του. Ήταν επικαλυμένη με μαύρο δέρμα και πολύ αναπαυτική.

"Καλησπέρα," μου είπε. Τα μάτια του, έδειχναν την ενόχλησή του. Θα έπρεπε να περιμένω να μου πει να κάτσω, ή τουλάχιστον έτσι πίστευε αυτός. "Χαίρομαι που ήρθατε."

"Με πήρατε τηλέφωνο," του είπα, "δε θα μπορούσα παρά να έρθω."

"Χαίρομαι," επανέλαβε εκείνος και έγειρε μπροστά. "Θα ήθελα να δουλέψετε μαζί με εμένα."

Η πρόταση του με ξάφνιασε. Έμεινα αμίλητος, όσο εκείνος με κοιτούσε ανέκφραστος.

"Δεν ξέρω τι να σας απαντήσω," είπα τελικά, "με τιμάει η πρότασή σας."

Δεν ήξερα τι να κάνω. μια τέλεια θέση που τόσο ζητούσα, μα γεμάτη σκαμπανεβάσματα..., σκέφτηκα, ενώ ζύγιαζα τα υπέρ και τα κατά. Είδα τον καθηγητή που ψαχούλευε νευρικά το γραφείο του όσο εγώ το σκεφτόμουν και θυμήθηκα τα όσα μου είχε πει η Μαρία. Δε γαμιούνται και οι δυσκολίες! είπα στον εαυτό μου.

"Γιατί όχι," είπα στον καθηγητή, "δέχομαι"

(εδώ έχουμε τη σκηνή με μπλοκ από λεπτομέρειες)

 

 

Μπήκα στο γραφείο του καθηγητή.

"Καλησπέρα" του είπα και έκατσα στην μαύρη δερμάτινη πολυθρόνα απέναντι από τη θέση του, πίσω από το δρύινο γραφείο του.

"Καλησπέρα," μου είπε. Τα μάτια του, γαλάζια όπως και το κουστούμι που φορούσε, έδειχναν την ενόχλησή του. Θα έπρεπε να περιμένω να μου πει να κάτσω, ή τουλάχιστον έτσι πίστευε αυτός. "Χαίρομαι που ήρθατε."

"Με πήρατε τηλέφωνο," του είπα, "δε θα μπορούσα παρά να έρθω."

"Χαίρομαι," επανέλαβε εκείνος και έγειρε μπροστά. "Θα ήθελα να δουλέψετε μαζί με εμένα."

Η πρόταση του με ξάφνιασε. Έμεινα αμίλητος, όσο εκείνος με κοιτούσε ανέκφραστος, με τη γαμψή, σαν αρπαχτικού μύτη του να με σημαδεύει.

"Δεν ξέρω τι να σας απαντήσω," είπα τελικά, "με τιμάει η πρότασή σας."

Τα χερια του έτρεξαν πάνω στα σκορπια χαρτιά που ήταν απλωμένα πάνω στο γραφείο του. Μόνη παραφωνία η επίχρυση πένα που ήταν πεταμένη ανάμεσά τους.

Έτσι ακριβώς είναι και οι σκέψεις μου, συνειδητοποίησα, μια τέλεια θέση που τόσο ζητούσα, μα γεμάτη σκαμπανεβάσματα...

Δεν ήξερα τι να κάνω, ζύγιαζα τα υπέρ και τα κατά, ώσπου, τελικά, θυμήθηκα τα όσα μου είχε πει η Μαρία. Δε γαμιούνται και οι δυσκολίες! είπα στον εαυτό μου.

"Γιατί όχι," είπα στον καθηγητή, "δέχομαι"

(εδώ έχουμε τη σκηνή με τις λεπτομέρειες μοιρασμένες στο κείμενο)

 

Ελπίζω τα παραπάνω να είναι κατατοπιστικά (θα μπορούσα να γράψω και μια έκδοση του τελευταίου με υπερβολικά πολλές λεπτομέρειες, αλλά θα είναι πολύ τρομαχτικό αν το κάνω).

[pericles]

[...]

 

 

Χαιρετώ σε,

 

Καταρχάς σ’ ευχαριστώ πολύ για τον κόπου που κατέβαλες στο να γράψεις τόσα πολλά παραδείγματα —πολύ ενδιαφέροντα και κατατοπιστικά. Μου θυμίζει τα όσα λέει ο Στηβεν Κινγκ στο βιβλίο του «On Writing». Καταλαβαίνω τι εννοείς.

 

Γράφω αρκετό καιρό, άλλα όχι κάτι τρομερά αξιόλογο —είμαι βετεράνος procrastinator! Απλά, από σχόλια αναγνωστών σε παλαιότερα κείμενά μου, είχα παράπονα απ’ όλες τις πλευρές.

 

Αυτό που ήθελα να πω είναι, πως δεν ξέρω πώς να ικανοποιήσω τους περισσότερους δυνατόν ανθρώπους. Υπάρχουν άνθρωποι λόγου χάρη που θέλουν λεπτομέρειες. Θέλουν όχι μόνο να μάθουν για το δρύινο γραφείο, άλλα και για την χρυσή πένα που είναι πάνω του. Να είναι τάχα δώρο της γυναίκας του, μαθητών του, καθηγητών για το έργο του; Γαλάζιο κοστούμι; Όλό; Ακριβό ή φτηνό;! Κ.λ.π. κ.λ.π...

 

Άλλοι, φρίττουν!! Θέλουν το άλλο άκρο. ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ!! Σκέτος διάλογος όπως στην άλλη έκδοσή σου.

 

Απλά με μπερδεύει γιατί δεν ξέρω ποιόν να ικανοποιήσω. Αυτό που μάλλον εννοώ είναι: πώς μπορείς να βρεις το «μέτρο», την χρυσή τομή;

 

Αν και βέβαια... Το να προσπαθείς να τους ικανοποιήσεις όλους είναι μάλλον πρακτικά αδύνατο(; )

 

Και πάλι σ’ ευχαριστώ για τον κόπο σου. Ήταν πολύ καλά παραδείγματα. Έχεις παρακολουθήσει τίποτα μαθήματα συγγραφής;

[Nihilio]

Απλά με μπερδεύει γιατί δεν ξέρω ποιόν να ικανοποιήσω. Αυτό που μάλλον εννοώ είναι: πώς μπορείς να βρεις το «μέτρο», την χρυσή τομή;

 

 

Αν και βέβαια... Το να προσπαθείς να τους ικανοποιήσεις όλους είναι μάλλον πρακτικά αδύνατο(; )

Ξεκίνα με τον εαυτό σου.

Εσύ σαν αναγνώστης τι θες; Αν αρέσει σε εσένα μάλλον θα αρέσει και σε άλλους όπως εσύ.

 

Και πάλι σ’ ευχαριστώ για τον κόπο σου. Ήταν πολύ καλά παραδείγματα. Έχεις παρακολουθήσει τίποτα μαθήματα συγγραφής;

Όχι, αυτοδίδακτος.

[Tiessa]

Πολύ εμπεριστατωμένο το κείμενο, DinMacXanthi.

Κατά κάποιο τρόπο μού εκλογίκευσε για πρώτη φορά πράγματα τα οποία νιώθω διασθητικά όταν διαβάζω κάτι και δεν μου αρέσει, ενώ στην πραγματικότητα δεν μπορώ να βρω ψεγάδια στα κλασικά σημεία, π.χ, πλοκή, υπόθεση, χαρακτήρες.

Δεν είμαι σίγουρη ότι θα έχω την υπομονή να το εφαρμόσω παντού, αλλά σίγουρα μπορώ να κάνω μια δοκιμή με κείμενα που πραγματικά με απασχολούν.

 

 

Τώρα, στα περαιτέρω, Pericles, θα συμφωνήσω με τον Nihilio. Δεν μπορείς να τους ικανοποιήσεις όλους. Τον πρώτο που θα πρέπει να ικανοποιείς είναι ο εαυτός σου. Αν δεν σου αρέσει εσένα σαν ανάγνωσμα, δεν μπορείς να βάλεις ψυχή.

Πιστεύω ότι δεν υπάρχει σαφής κανόνας για τις λεπτομέρειες. Άλλοτε μπορεί να χρειάζονται, άλλοτε όχι. Αν π.χ. γράφεις ε.φ σε εγγύς μέλλον δε χρειάζεται να περιγράψεις ένα γραφείο. Όλοι ξέρουμε πώς περίπου θα είναι. Και αν το κάνεις -ειδικά σ' ένα μικρό κείμενο- μπορεί να δημιουργήσεις την προσδοκία ότι κάτι θα διαδραματιστεί μέσα και οι άλλοι να αποπροσανατολιστούν. Αν γράφεις μια φάντασυ ή ε.φ κοσμοπλασία, θα χρειαστούν λεπτομέρειες, τουλάχιστον στην αρχή, μέχρι να σχημαζίσει ο άλλος σαφή εικόνα του χώρου. Τελικά όμως, το σημαντικότερο νομίζω πως είναι να υπάρχει εσωτερική συνέπεια.

[DinMacXanthi]

Περικλή, νομίζω πως σημασία έχει τελικά το ίδιο το κείμενο και με τι καταπιάνεται. Το ύφος, ο ρυθμός που θέλεις να έχει, το τι περιγράφεις και πόση σημασία έχει. Εδώ είναι ζήτημα pacing.

π.χ.

Προσπαθείς να περιγράψεις ένα δωμάτιο μέσα από τα μάτια κάποιου την ώρα που τρέχει μέσα του ενώ τον κυνηγάει κάποιος για να τον σκοτώσει: Δεν θα αρχίσεις να γράφεις φοβερές λεπτομέρειες γιατί θα χαθεί εντελώς το νόημα αυτού που κάνεις, δηλαδή να μεταφέρεις την ένταση στον αναγνώστη. (ΕΚΤΟΣ αν σε λένε Dan Brown και την ώρα που τρέχει ο υπεύθυνος του μουσείου για να σωθεί, αρχίζεις και περιγράφεις τις λεπτεπίλεπτες πινελιές στον συγκεκριμένο πίνακα του Μπρουνελέσκι, ο δεύτερος όπως μπαίνεις από αριστερά, καθώς την ευαίσθητη μα συνάμα στωική έκφανση του καλλιτέχνη μέσα από την χρήση του chiaroskouro στον πίνακα που κρέμεται αντιδιαμετρικά μπλα μπλα.... Εκείνον τον παίρνει όμως. Anomaly.)

 

Σκέψου τώρα να περιγράφεις ένα απλό διαμέρισμα μέσα από τα μάτια ενός εφήβου που έχει μόλις πάρει LSD. Μόνο για το καθιστικό μπορείς να γράψεις νοβελέτα.

[heiron]

.Είναι αυτό που με ενοχλεί στο Frankenstein που ο τυφλός αγρότης μιλάει με τον στόμφο και την πομπώδη γλώσσα ενός ακαδημαϊκού.

 

Βασικά πολλές φορές οι συγγραφείς βάζουν επίτηδες μια διαφορετική γλώσσα στους ήρωές τους για να δώσουν συγκεκριμένο ύφος.Πχ η Σλεη μπορεί να θέλει να δώσει μια κάποια τραγικότητα ή δεν ξέρω τι.

 

Οσον αφορά τη λεπτή ισορροπία περιγραφών-λιτή γραφής είναι και θέμα γούστου αν και οι ακραίες μορφές σε γενικές γραμμές είναι λαθος.Προσωπικά μου αρέσει το στυλ Χεμιγουεη που σου λέει στην αρχή ενός κεφαλαίου το πολύ 1-2 παραγράφους για το τοπίο(που ο συγκεκριμένος συγγραφέας νομίζω το κάνει απλά για να σου μεταφέρει την εικόνα των μερων που έχει επισκεφτεί σαν καρτ ποσταλ) και μετά μπαμ μπουμ κοφτά λόγια χωρίς πολλές περιγραφές.

[Cassandra Gotha]

Ένα πολύ χρήσιμο κείμενο, που δεν είχα δει πρωτύτερα. (Και βέβαια είναι αγχωτικό, αλλά αυτό έλειπε, να μην ήταν).

Edited March 14, 2013 by Cassandra Gotha

[wordsmith]

Μια ψήφος κι από μένα στο κείμενο. Δε θα το έλεγα αγχωτικό, περισσότερο άγχος θα νιώθει κάποιος που θέλει να διορθώσει το κείμενό του αλλά δεν ξέρει σε ποιους τομείς - αυτό το κείμενο αναφέρει τους πιο σημαντικούς. Αν τους έχεις καλύψει όσο καλύτερα μπορείς, προς τι το άγχος;

 

Subtle κατάληξη εγώ θα το μετέφραζα "διακριτική".

 

Η μόνη ένστασή μου στο παραπάνω κείμενο είναι: γίνεται ένα κείμενο να τα έχει όλα αυτά και πλήρως ανεπτυγμένα; Ατμόσφαιρα, χαρακτήρες, υπόθεση, διαλόγους κλπ; Συνήθως ένα καλό διήγημα/βιβλίο επικεντρώνεται σε ένα από αυτά και τα άλλα απλώς υπάρχουν ίσα ίσα για να βγάζει νόημα ο αναγνώστης. Π.χ διάλογοι μπορεί να μην υπάρχουν καθόλου, οπότε δεν τίθεται ζήτημα αν θα είναι φυσικοί ή όχι ή μπορεί να πρόκειται για διαλόγους μεταξύ φανταστικών πλασμάτων, από νεράιδες μέχρι εξωγήινους, οπότε η φυσικότητα στους διαλόγους έχει άλλη έννοια. Ή, αν πρόκειται για περιγραφή κάποιας ουτοπίας/δυστοπίας, το βάρος θα πέσει στην κοσμοπλασία και το να έχεις ΚΑΙ αναλυτικές περιγραφές χαρακτήρων από πάνω θα κουράζει τον αναγνώστη. Μια κριτική για το "1984" του Όργουελ, π.χ., λέει ότι οι χαρακτήρες είναι πολύ άβουλοι και "ψόφιοι" και έτσι ο αναγνώστης δεν περιμένει να τα καταφέρουν στο τέλος. Αλλά αυτό που μας συνεπαίρνει είναι η κοσμοπλασία και οι ιδέες πίσω από αυτήν. Δεν αρκεί να είναι καλό σε έναν από αυτούς τους τομείς ένα κείμενο; Πρέπει να είναι σε όλους; Όχι ότι μπορούμε να αφήνουμε τα κείμενά μας αδιόρθωτα με αυτήν τη δικαιολογία, αλλά τουλάχιστον, αν κάτι είναι πολύ καλό στον ένα τομέα, στους άλλους μπορεί να είναι απλά επαρκές(;).