When am I?

[Sonya]

Όνομα συγγγραφέως: Σόνια

Είδος: ΕΦ (για πρώτη φορά)

Σεξ: προφανώς

Βία: ίσα που ακουμπάει

Αυτοτελείς: ναι

Λέξεις: 3.495

Σχόλια: δικά σας.

 

When am I?

 

 

When would you like to go? That was the motto of the time-travel agency ‘Tempus’. Peter stood at its entrance for a few moments and smiled. Leaving certain things to Selena, his anthropomimic secretary, was always good. Just three days ago, when he had quite despaired that his breaking up with Erika would ruin their programmed vacation in Vienna, Selena had come up with the perfect solution.

 

“Dearest Peter,

 

You had always expressed a desire to be acquainted with Mozart’s music. Your repeated unfaithfulness to Erika is a sad thing, but there is a bright side to it: now you’ll get your chance to enjoy the ‘Magic Flute’ premiere in Vienna on the 30^th of September 1791, with Mozart himself conducting it. Behave yourself and do not create bastard heirs in the 18^th century, we cannot allow that to happen.

 

Selena”

 

That was the e-mail she had sent him, along with every other information about ‘Tempus’. Peter was astonished at how much his dark-haired, amazingly sexy secretary had done in such few days. Sometimes he regretted the stubbornness of the anthropomimic designers to deny him a mistress out of his loyal Selena, but such were the rules in order to have her. And, besides his occasional desire to see the inside of her bra and undergarments, he had to admit that it was a wise decision. He sighed and entered the agency.

 

A stout, middle aged man greeted him with an open smile that had ‘money’ spelled on it from one ear to the other. Peter liked such people. They reminded him of himself, in some ways.

 

“Greetings, Mister Boyle. I understand that you will be using our services,” he said, shaking his hand. “I am Mark Geller and I shall be your instructor for this voyage.”

 

Peter smiled back and followed Geller’s gesture to the rooms inside. Unlike the 19^th century decoration of the entrance, the room that followed was full of computer screens and mysterious charts. In the center, there was a chair, much like a dentist’s.

 

“This is where your vacation will begin,” he said, tapping the chair. “An injection will place a nanochip in your system, which will allow you to travel to programmed destinations and us to know where you shall be in time and space. I understand that your desired destination is 18^th century Vienna, am I correct?”

 

“Indeed! My dear secretary arranged for me to watch the ‘Magic Flute’ premiere there in September, if I am not mistaken.”

 

“You are not. You shall be sent there a few days before the premiere, so that you’ll have the time to understand the ways of the life there and also to be instructed in some sectors by the anthropomimics that serve that area of time.”

 

“Anthropomimics?” Peter frowned. “I thought that you had come to an arrangement with certain… enlightened individuals of the time for that job.”

 

“Unfortunately, humans could not be relied upon. There would always be this one who would try to prove smarter that the others. Anthropomimics, on the other hand, are perfectly humanoid, except for the fact that they can be programmed to do strictly as instructed and not violate the rules. Trustworthy creations,” he winked.

 

“I see,” Peter faked a smile. To him, rules had one purpose alone: to be utterly violated in the most discreet way possible. He had not made millions by being lawful. Yet, what the hell. He could obey some rules for some days, if necessary. Geller continued.

 

“The rules, in our occasion, are rather simple to follow, Mister Boyle: you say as little as possible, you avoid interacting with the locals as much as possible and you do as your guides tell you. They will have created a background for you, so that your presence will not produce unwelcome questions. You never leave their company and you do not wander around alone. Anything else you need to know?”

 

“Yes, one thing, actually,” he smirked. “As I am human and not an anthropomimic, there is always a possibility that I might, unconsciously always, break a rule. What happens then?”

 

“Then, you are sent back. Immediately. But, please, try to be as careful as possible. What you do, may cause disturbances to history as we know it. And we cannot afford that. Now, whenever you are ready, we shall proceed. Remember: you bring nothing back with you and if you desire to take pictures, simply ask it of your guides. They will register everything you need in their database and you will be given a copy of videos and pictures before you come back.”

 

Peter nodded and declared that he was ready to go. He sat in the chair and metal bracers secured that his arms would immobilize. A mechanical arm approached, holding a needle and carefully injected it in his arms. He didn’t feel anything at all. It was over in a few seconds and the bracers opened once again. Geller stood in front of a screen and waited for him to approach.

 

“See? This is you,” he smiled, pointing at a dot in a screen. “This indication here is your geographic location and this is your time location. Now, I will insert the date and place of your destination to the computer and, when I press this button, you will be teleported there. I wish you a nice vacation, sir.”

 

Peter waited, as the data was entered. Then, as suddenly as a blink, he was there no longer.

 

“Ah! Welcome!” he heard a voice with a strong German accent behind him and turned abruptly. “You must be Herr Boyle. I am Johann Abenbach and I shall be your guide for this journey. I must ask you; do you speak German, mein Herr?”

 

Peter didn’t even have the time to look left or right, during this speech. The anthropomimic was dressed like an 18^th century gentleman? Servant? He had no idea, but he liked the wig! Also, he was smiling and a hand was extended to Peter’s direction.

 

“Thank you, yes, a pleasure and no,” he answered, knowing that the anthropomimic had not lost trace of their ‘conversation’ and being uncertain if he had answered in the right order.

 

“Gut, gut. Quickly, mein Herr, we do not have much time. I must show you to your wardrobe and acquaint you with your identity. Unfortunately, you were sent here a few days later than we were expecting, due to… some unexpected events and the premiere of ‘die Zauberflöte’ ist tonight. So. You are and English gentleman. Since you do not speak the language, I will be your interpreter. You arrived only tonight from London and you will not be staying long. You are from Derbyshire, where you are the owner of an estate. Are you at all familiar with the concept of an English gentleman, Herr Boyle?”

 

“I studied my share of Jane Austen at school, yes,” he smiled, but the frowned expression of the anthropomimic reminded him that Austen was only a teenager in 1791 and not yet the great author. He sighed. “Anyway, yes, I do know.”

 

“Gut, gut. So, I am your friend, Herr Abenbach, as I told you. I invited you here tonight for this premiere. You will be a guest to my house, this house. I have arranged not to have any other visitors and my servants are anthropomimics, so you can talk to them about anything you need. Hilda will be with you shortly, to prepare you for the concert tonight. Is there anything else you need?”

 

Peter had not even managed to take a proper breath from all this speed. He wanted to scream something like “slow the fuck down, man” but he found himself almost hypnotized. He only nodded. A young lady, whose corset revealed more than was good for him, received him and prepared him for the night to come. He had never really realized just how many undergarments and clothes people wore in the 18^th century. He kept swearing, but when he saw himself in the mirror, he whistled in amazement.

 

“Johann, a picture, please. Selena will laugh her… chips out when she sees that.” And suddenly he missed his secretary. He sighed and followed his guide to the carriage. He never was romantic (but could easily appear to be in order to seduce), but his heart was touched by the beautiful, gothic city. Vienna’s stone streets were full of richly dressed people and carriages. The buildings in the center of the city were true marvels and when they passed from the cathedral of St Stephan, Peter ordered to stop the carriage for a minute. H had seen this in pictures, but in reality he was awed by its splendor and majesty. When he was admiring the building, he noticed, with the corner of his eye, a young lady wearing a lilac dress who did exactly the same. He thought of saluting her, but his guide urged him to hurry, lest he wanted to miss the opening. He sighed and did as instructed.

 

The Theater auf der Wieden was not the great Opera House of Vienna, as he had expected, but it was a great building which, as he was informed by his most talkative guide, was built only three years ago. His guide spent some time telling him what to do and how to behave, but he never managed to engage his full attention. Just when he was entering the building, he heard some shouting in German behind him. He turned and came face to face with a short man, who seemed to laugh a lot and behave unlike anyone else. But, to his amazement, this only caused thrilled shrieks and laughter from those he spoke to, or saluted.

 

“Who is this man?” he whispered to an astonished Johann.

 

“This man?” his guide’s expression of disbelief was the most human-like he had taken so far. “This is Herr Mozart, of course!”

 

“What? This is Mozart? This flirting, short, ugly little bastard is the great composer?” Peter could not stop laughing, as he immediately liked the man. Mozart seemed to be in a hurry, but he wanted to salute everyone at the same time. His laughter was heard vividly and Peter regretted not knowing a single word of German to understand what he was saying. He tried to approach him, but his guide held him.

 

“I am afraid you cannot interact with the composer, Herr Boyle. But, if you so wish, I will record this scene.”

 

“Yes, yes, do so,” Peter sighed and followed his guide inside the theater. He had to try hard to keep his countenance at the splendor of the hall. He was seated in silence and listened to the joyful chattering of the nobility, from which he could understand nothing.

 

And then it began. Peter had watched this opera before, but nothing had prepared him for the passion with which Mozart conducted it, or the singers and actors embraced their roles. This was not only a performance. To them, it was obvious that is was their whole life. It was Music. When it was over, he found himself standing and applauding enthusiastically, along with everyone else in the theater. By demand of the entire audience, almost half the play was sung again in the greatest encore Peter had ever witnessed. He looked at the thrilled figure of Mozart and realized that in less than three months, months, this vivid man would be dead. Suddenly, he was the only one not applauding. Or, not the only one. A few seats to his left, he noticed the woman with the lilac dress. She had taken a handkerchief and it was obvious that she was weeping softly. Next to her, Peter saw a man talking to her and somehow he knew that he was an anthropomimic and that made the woman a traveler, just like him. She gathered her dresses and, after a short conversation with her guide, she left. Peter turned his eyes to his own guide. Johann seemed engaged in conversation, at the moment.

 

“Hey, I’ll go find the privy,” he whispered and left him, before the anthropomimic had the time to react. In truth, he followed the woman with the lilac dress. It was easier than he thought and, as it happened, she was going to the privy as well. Peter managed to slip in behind her and she turned to him, surprised and uttered something in German.

 

“Sorry, miss. I know not a word of German,” he smiled. “But what I do know is that you and I have much in common. The fact that we are not from now, being the dominant.”

 

The woman looked at him astonished and hurriedly locked the door.

 

“Lower your voice!” she whispered. “Do you want us both sent back?”

 

“No, indeed not. But I am here only a few hours and already I feel like a six-year old. No this, don’t that. I can’t breathe in this place! I’m Peter, by the way,” he smiled in his Cassanova way.

 

“Renee,” she responded and already she seemed affected by his charms. Damn, I’m good, he thought. And she was pretty too. Dark hair and eyes, full lips, slender form, just like Selena. And the corset… People knew how to bring out the beauty of a lady in the 18^th century!

 

“I believe we have some time before they start looking for us. To take a leak with all these clothes is no small feat.”

 

Renee laughed softly and soon he knew everything about her and, especially, what would open her legs, right here, right now. It was not long before he had found a way inside her too many undergarments and he spread out his lovemaking talents in the floor of an 18^th century privy.

 

The two guides had, in the mean time, found each other and after a half hour began to wonder where their clients were. According to their instructions, fifteen minutes was the maximum time a traveler was allowed to pass without his guide, before he was considered a violator of the rules. They exchanged glances and pressed the little buttons of the devices they had in their pockets.

 

-----

Suddenly, Renee lay spread legged (but still with all her dresses on, even though the breast had escaped the corset) on the floor of ‘Tempus’. She screamed at the same moment with Geller and she turned her back at him as he did the same, cursing violently all the way.

 

“My apologies, Miss Brown. You violated the rules and had to be sent back,” he managed to mumble after a few moments, without ever daring to turn his head. Renee only managed to scream curses.

 

“And where is Peter anyway?” she concluded. “Did he not violate the rules?”

 

“You were with Mister Boyle?” gasped Geller and this time he did turn, to see her fully dressed (even though the breast obviously preferred its freedom).

 

“I… was,” she blushed. “Shouldn’t he have come back too?”

 

“Indeed he should!” exclaimed he and ran to his screen. “But I cannot find his signal! Oh, by the gods, where is he?”

 

“Maybe you should wonder when is he,” whispered Renee and looked at him.

 

In a few hours, every anthropomimic in all the times available for vacation was given a description of Peter with strict orders to find and keep him. In chains, if necessary.

 

-----

Peter found himself coming off on some hot stones, instead of Renee’s vagina.

 

“What the…” he gasped, with panting breath and arose at once, gathering his trousers and fixing his wig.

 

He looked around him, astonished. All he could see was sand and stones and some peaks far away.

 

“Egypt? They sent me to Egypt instead of England? Just because I violated some fucking rule of theirs? Bloody bastards, they’ll pay for what they’ve done!” he mumbled, as he gathered his step and walked to the direction of what seemed to be pyramids. All the way he kept cursing and cursing and then he cursed some more. He had no money, no credit cards with him, no cell phone, not even a passport and he was alone in some stupid country, in the middle of the desert! Just when he was approaching, he noticed the first inhabitant of the country. A shepherd? He certainly looked very poor, with only a loincloth between his legs and certainly no possibility of knowing any English.

 

“G’day, pal,” he gestured. “I must make phone call, you know?” he held his thumb and pinky to his head like a phone. “Te-le-pho-ne!” The man only looked at him wide-eyed and then started screaming something incomprehensible and ran off.

 

“Hey, wait!” Peter screamed, but the man ran like there was no tomorrow. Peter took off his wig and continued walking to the pyramids. It was not long after that he noticed two men standing close to the pyramids. But their clothes… they wore Roman armor and helmets. And there were many of them. He tried to eavesdrop and from the few words he could hear, they spoke Latin. Latin!

 

“Holly crap!” he exclaimed, as he hid behind a rock. “When am I?”

 

-----

“When is he?” screamed Geller and punched the wall. “This has never happened before! Lose a client? Do you have any idea what the consequences of this might be?”

 

The anthropomimics stood motionless.

 

“Sir,” dared Johann, “we have contacted everybody. He was not seen anywhen. And we cannot trace him. The nanochip does not seem to work anymore. Maybe he is… dead? His blood would then be still and the nanochip needs blood movement to operate, yes?”

 

“I have thought of that. But where did he die? There would be a body, somewhere. And, besides, the time-travel was never fatal.”

 

The anthropomimic lifted his shoulders.

 

-----

Peter crawled the rest of his way into a city, whatever city that might be. His instinct (and the heat) led him to take off his clothes and remain only with his pants, but he was thirsty and hungry. Before long, exhaustion beat him and he fell unconscious.

 

He awoke some time later in a hut, under the smile of a beautiful young woman.

 

“Where am I?” he muttered. She said something incomprehensible. He realized that there was no possible way to communicate with her, save the body language. Thankfully, this was his strong part. He gestured for food and water and was provided with both. Many body-linguistic skills later, he had her completely under his charm and his second stronger instinct took the best of him. The woman proved quite skillful.

 

-----

“Sir, I’m getting a signal!” exclaimed an anthropomimic. “He is in ancient Egypt!”

 

“How on earth did he get there? Quickly, press his button, bring him back!”

 

And so he did.

 

-----

“What the fuck!” exclaimed Peter. Once again, his sperm ended in a much different place than what he intended. This was a dark alley and it was deep night. He could barely see anything. Plus, he wore absolutely nothing. He crept behind walls, in search of anything that would cover him. It was colder than Egypt! He found a wagon covered with some cloth. He carefully removed the cloth and put it around him. It was by no means decent, but it was better than nothing. He then sat on a stone.

 

“So, I fuck and I’m gone. It wasn’t the anthropomimic, after all! I am doing this! Somehow I activate this thing every time I come off. Holly shit, I am good!”

 

Despite the situation, he found himself amused and he laughed heartily. That is, until he realized he was not alone. There was a man watching him. A man who looked like a guard. He shouted a question, but Peter didn’t understand a word of it. And his body language never worked on men anyway. At the second shouting, he ran, just as the man was unsheathing a sword. He ran as fast as he could and hid in an alley. He had no way out, save one. He grabbed his penis and tried to imagine he was fourteen again. The cloth fell from his body, leaving him naked once again.

 

“Come on, come ooon,” he whispered and shook it violently. A few minutes. All he needed was a few minutes. The guard’s footsteps were heard and he appeared at the entrance of the alley.

 

-----

“Sir, I think I’m getting something… but no, I was wrong. Sorry, false alarm.”

 

-----

“Trully, we can reach an understanding!” Peter screamed, as he was tied tightly on a wooden table. “There is no need for violence!”

 

The torturer did not seem to understand. He only smiled at Peter.

 

“La masturbazione è un peccato. Servirai il tuo Signore, Jesu Cristo senza questa tentazione piu.”

 

Peter did not understand the language, but he did understand the meaning. And he knew that the way, his only way back, was forever cut off.

Edited January 30, 2010 by Sonya

[DinoHajiyorgi]

Α, τελικά ήταν ένα μεγάλο ανέκδοτο, για το αμερικάνικο Playboy! Αστειεύομαι. Είναι ένα πολύ καλό διήγημα επιστημονικής φαντασίας για το αμερικάνικο Playboy! Πολύ καλά τεκμηριωμένο για χωροχρονικά ταξίδια, άνετη γραφή, και ευχάριστα πικάντικο. (Ας δεχτούμε ότι τις είχε έτοιμες και με τα πόδια ορθάνοιχτα με το “hello”.) Το δε φινάλε τα σπάει! Αυτή η έκπληξη είναι πετυχημένη.

 

Βέβαια μαντεύω ότι το τσιπ βρίσκεται στο αίμα του, και λόγω της έντονης δραστηριότητας στο μπάνιο, μαζεύτηκε από το μπράτσο εκεί που κατέληξε. Ίσως χρειαζόταν να εξηγηθεί λίγο πιο ξεκάθαρα.

 

Edited January 31, 2010 by DinoHajiyorgi

[KELAINO]

* άουτς *

 

Ωραία και άνετη γραφή, το δε θέμα με θύμησε ιστορίες της Ωρόρα που διαβάζαμε τότε στα νιάτα μας.

Ο αντιπαθέστερος ήρωας του διαγωνισμού, αλλά κάπως δραστικό το τέλος βρε παιδί μου..

Τελικά, τι είδους μπάντι λάνγκουιτζ είχε και πέφτανε όλες ωσάν ώριμα σύκα;

Λίγο περισσότερες περιγραφές από Βιέννη και την ατμόσφαιρά της, ίσως; Όριο λέξεων, ναι, αλλά αν έκοβες κάτι άλλο; (no pun intented)

Γενικά, ευχάριστο ανάγνωσμα.

[Sonya]

Δεν έχεις ιδέα πόσο έκοψα από παντού... Μιλάμε για δύο ακόμα μέρη που πήγαινε, αναλυτικότερες περιγραφές σε όλα, πολύ πιο εκτενές φινάλε... η Βιέννη κουτσουρεύτηκε στο ελάχιστο δυνατόν.

 

But I will summon no excuses. Όπως φροντίζει να μου υπενθυμίζει αρκετά συχνά ένας καλός μου φίλος (γκουχ γκουχ), τον αναγνώστη δεν τον ενδιαφέρει (και δεν πρέπει να τον ενδιαφέρει) πώς, πότε και υπό ποιους περιορισμούς γράφτηκε ένα κείμενο. Οπότε, show no mercy.

[mman]

Αστείο, με διασκεδαστικά πικάντικες εκφράσεις. Παρακαλώ να έχω (άμεσα όμως!) σε PM οδηγίες του κεντρικού χαρακτήρα για την τόσο χρήσιμη γλώσσα του σώματος…

Τα πάρα πολλά γεγονότα σε αναγκάζουν να τρέχεις την αφήγηση με αποτέλεσμα ο αναγνώστης να μην μπορεί να σταθεί αρκετά σε μια σκηνή. Μπορείς ίσως να κόψεις από την αρχή του διηγήματος με τη βοηθό του, αφού αυτά δεν ανήκουν στην κυρίως ιστορία. Αν το διήγημα ξεκινούσε κατευθείαν από το τη στιγμή που κάνει το πρώτο χρονοταξίδι, θα είχες χώρο για να γίνεις πιο λεπτομερής και άνετη με τις σκηνές σου.

Είναι αλήθεια 3500; Γιατί κύλησε τόσο γρήγορα που (αν υπήρχε ανάγκη) δεν θα προλάβαινα ούτε να… χρονομεταφερθώ.

Καλή η στιγμή που συνειδητοποιούν στην όπερα ότι

ο Μότσαρτ είναι μελλοθάνατος.

 

Αν και τα χρονοταξίδια είναι πολύ παλιά σαν ιδέα, είναι ιδιαίτερα ευφάνταστος και μάλλον πρωτότυπος ο… τρόπος που το ελαττωματικό τσιπ ενεργοποιεί το χρονοταξίδι.

Τρελό γέλιο στο

“Come on. Come ooon”!

 

Πραγματικά διασκέδασα παρά το κάπως… σκληρό τέλος.

[Adicto]

Καλά, δεν πήρα χαμπάρι για πότε το διάβασα αυτό!!! Και (ξαναλέω) τα Αγγλικά δεν είναι το φόρτε μου, αλλά αυτό ήταν τόσο καλογραμμένο και με απλή γλώσσα που δεν κόλλησα πουθενά!

Ωραίες περιγραφές, στρωτή γλώσσα, ζωντανοί χαρακτήρες, πικάντικες λεπτομέρειες, χιούμορ και λογοπαίγνια, δεν βαρέθηκα στιγμή. Η μόνη ένσταση έχει να κάνει με την ευκολία που ο ...κύριος τις εριχνε στο κρεββάτι (και στο πάτωμα)! Σιγά ρε μεγάλε, ο Κοναν είσαι; Πραγματικά αντιπαθής ο ήρωας σου, καλά του κανες στο τέλος!

Πέρα απο την πλάκα όμως, ούτε αυτό με πείραξε ουσιαστικά καθότι σε αυτή την ιστορία το χαρακτηριστικό είναι η σπιρτόζα φαντασία της συγγραφέως και το σκέρτσο που το κείμενο ανέδυε! Ένα άλλο κομμάτι που θα μπορούσε να λείψει ή να δωθεί πιο επιδερμικά καθώς δεν επηρεάζει την ιστορία στο ελάχιστο, είναι αυτό με την γραμματέα. Κάτι μέσα μου έλεγε, "κράτα την αυτήν υπόψιν, κάπου θα ξεπηδήσει στην πορεία", αλλά φευ...

 

εν κατακλειδι όμως, μια (ακόμα σε αυτον τον διαγωνισμό) πολύ καλή ιστορία!

 

Μπράβο μις!

 

 

[Drake Ramore]

Καταγγέλλω σκευωρία και προμελετημένο σχέδιο απο την Erika και την Selena για τα πάθη του συμπαθέστατου Peter!

Τα κίνητρα της πρώτης οδηγούνταν απο ταρανδοκερατίαση και της δεύτερης απο καθαρή ερωτική απόγνωση. Προφανώς είχε χαλασμένο τσιπάκι.

Η δόλια παραπλάνηση του Peter κατα αυτόν τον τρόπο, μπορούσε μόνο να ενορχηστρωθεί απο ύπουλα γυναικεία (πληγωμένα) μυαλά που στέλνοντας το δόλωμα (Renee) παγίδευσαν τον άμοιρο άντρα χρησιμοποιώντας τις φυσιολογικές του ορμές.

 

...και έπειτα μιλάμε για διηγήματα τρόμου που φοβούνται τα μέλη να διαβάσουν!

 

Αίσχος!

 

 

Σοβαρά τώρα...υπέροχο!

 

Δυο λαθάκια μόνο που εντόπισα (μάλλον απο βιασύνη)

 

“Johann, a picture, please. Selena will laugh her… chips out when she sees that.” And suddenly he missed his secretary. He sighed and followed his guide to the carriage. He never was romantic (but could easily appear to be in order to seduce), but his heart was touched by the beautiful, gothic city. Vienna’s stone streets were full of richly dressed people and carriages. The buildings in the center of the city were true marvels and when they passed from the cathedral of St Stephan, Peter ordered to stop the carriage for a minute. He had seen this in pictures, but in reality he was awed by its splendor and majesty. When he was admiring the building, he noticed, with the corner of his eye, a young lady wearing a lilac dress who did exactly the same. He thought of saluting her, but his guide urged him to hurry, lest he wanted to miss the opening. He sighed and did as instructed.

 

Τα δύο but δεν λειτουργούν καλά στην ίδια πρόταση,κι ας είναι το ένα σε παρένθεση. Μια άλλη λέξη ίσως ήταν πιο σωστή. Το however ίσως;

 

Έφαγες ένα e.

 

 

Υ.Γ Δεν θα τόνιζα αυτά τα πταίσματα αλλά...κάπως πρέπει να λάβει ικανοποίηση ο Peter για τον ευνουχισμό!

 

Πολύ καλή ιστορία και πάλι!

[Μάρβιν ΑΑΠ]

Δεν έχω να πω τίποτε. Το διασκέδασα από την φουτουριστική αρχή μέχρι το αιχμηρό πράγματι τέλος. Και σε άλλα τέτοια με υγεία και με πολλά πολλά εμπνευστικά ταξίδια

[Guest Anime_Overlord]

Μη χάσεις και δε το βάλεις το σεχ, κάτι θα πάθεις. Από χιουμοριστική διάθεση πολύ ευχάριστο, από σοβαρότητα η ιστορία "δεν" και αν το πάρουμε συγγραφικά... πάλι "δεν". Πάρα πολύ άσχημη εκμετάλλευση του χώρου που σου δώθηκε τι κι αν ήταν κουτσουρεμένος. Οι πρώτες 500 λέξεις μπορούσανε άνετα να κοπούν, όπως και το μεγαλύτερο από τα κομμάτια που τον ψάχνουνε οι άλλοι. Και τον Μότσαρντ τι ακριβώς τον ήθελες; Για να περάσεις το μύνημα "μια ζωή την έχουμε κι αν δεν την πηδ... ε... γλεντήσουμε;" διακιολογία για να τον μετατρέψεις σε σεχ μασίν; Πιο πολύ με χάλασε που προσπάθησες να το κάνεις σοβαρό σε σημεία χωρίς την απαιτούμενη... αληθοφάνεια σε ορολογίες. Μα ταξίδι στον χρόνο για τουρισμό; Ας ήταν βίρτσουαλ ριάλιτυ. Ορίστε, το πρόγραμμα είχε πρόβλημα και έμπλεξε το ιστορικό με το πορνογραφικό άσπεκτ. Αλλά κουνιέμαι και τις ρίχνω και φεύγω πριν καλά... τελειώσω αυτό που έχω να πω; Τι διαστροφή είναι αυτήν; Αστείο αλλά πολύ ότι νά'ναι για να σου μείνει σαν οτιδήποτε άλλο πέρα από ότι νά'ναι.

[SpirosK]

Πολύ αστείο φινάλε, όμως.... δεν ξέρω... σαν αισθησιακή ταινία του '90 ήταν.

Στο "Εμμανουέλα στο Διάστημα" (το οποίο στη wikipedia το αποκαλούν: science fiction series [insert despair laughter here]) είχε ένα πολύ παρόμοιο σενάριο (μόνο έχει αντεστραμένους ρόλους άντρα-γυναίκας)...

 

Στα τεχνικά, ήταν γραμμένο πολύ ευχάριστα και ανάλαφρα και αυτό μου άρεσε. Ειδικά το πρώτο μισό (πριν αρχίσει να τελειώνει στη μία και την άλλη... πέτρα) ήταν πολύ καλό στις περιγραφές και τους χαρακτήρες.

[pericles]

Καλά, δεν πήρα χαμπάρι για πότε το διάβασα αυτό!!! Και (ξαναλέω) τα Αγγλικά δεν είναι το φόρτε μου, αλλά αυτό ήταν τόσο καλογραμμένο και με απλή γλώσσα που δεν κόλλησα πουθενά! [...]

 

Χαιρετώ σε,

 

Όπως τα είπε ο προλαλήσαντας. Τα αγγλικά είναι εύκολα, χωρίς να πέφτουν στο επίπεδο “lower”. Η ανάγνωση κύλησε νεράκι. Μου άρεσαν οι σεξουαλικές περιγραφές που ήταν αστείες και έπ’ ουδενί πρόστυχες. Το τέλος, ως αρσενικό, με πόνεσε λιγάκι, άλλη εκεί ήταν και η όλη ειρωνεία.

 

Επίσης, δίκιο έχουν για την διαγωγή: Μπορούσε άνετα να φύγει και να κερδίσεις χώρο για άλλα.

 

Γαμάτη ιστορία! Με διασκέδασε πολύ! Εύγε!!

[Tiessa]

Καλό. Καλό! Καλό!! Και Καλό!!!

Αν δεν έγινα σαφής ακόμα, ναι, μου άρεσε.

Τα τεχνικά για την εκμετάλλευση του χώρου, τα έχουν πει και άλλοι. Σε γενικές γραμμές συμφωνώ, αλλά υποψιάζομαι ότι αν δεν τα έλεγαν μπορεί και να μην τα πρόσεχα. Στο πρώτο πέρασμα του κειμένου δε μου έλειψε τίποτα ούτε και μου έμειναν απορίες. Πολύ άνετα και καλά τα αγγλικά, πολύ καλό και το κόλπο με τη βιασύνη του anthropomimic να τον πάει στην όπερα για να μη χρειαστεί να δώσεις πολλές λεπτομέρειες από την πόλη και το περιβάλλον γενικότερα.

 

 

Πολύ όμορφη και η σκηνή στην όπερα, με τη συγκίνηση για τον Μότσαρτ.

 

 

 

Μια ένσταση μονάχα. Γιατί αισθάνομαι ότι ένας τέτοιος τύπος δε θα είχε και τόσο καημό για κλασική μουσική στην όπερα της Βιέννης; Δε θα προτιμούσε να βρεθεί σε κανένα πιο πικάντικο μέρος για το πρώτο του ταξίδι;

[aScannerDarkly]

 

Μια ένσταση μονάχα. Γιατί αισθάνομαι ότι ένας τέτοιος τύπος δε θα είχε και τόσο καημό για κλασική μουσική στην όπερα της Βιέννης; Δε θα προτιμούσε να βρεθεί σε κανένα πιο πικάντικο μέρος για το πρώτο του ταξίδι;

 

Ναι ρε γαμώτο. Κι εμένα αυτό δε μου έκατσε καλά. Και καλά να θέλει να ακούσει τον Μότσαρτ, το ότι συγκινήθηκε και τόσο πολύ, δεν του ταιριάζει. Κατά τα άλλα, από τα πιο ευχάριστα αναγνώσματα του διαγωνισμού. Για εμένα, δύσκολα ένα τέτοιο κείμενο θα είναι κάτι που θα μου μείνει για καιρό, αλλά είναι από αυτά που το καταδιασκεδάζω διαβάζοντάς τα, οπότε ευχαριστώ.

 

(Βέβαια από την άλλη - προφανώς - εκφράζεις τη δική σου συγκίνηση για την επίσκεψή σου στην πόλη του Μότσαρτ και αυτό το σέβομαι απολύτως).

[Sonya]

Αχ, με βάζετε σε πειρασμούς.... Υπομονή, όλα θα εξηγηθούν (εκτός απ΄τον προσωπικό μου έρωτα για την Βιέννη και τον Μότσαρτ τον οποίο πρέπει ν' αποδεχτείτε αξιωματικά :Ρ), μετά το τέλος της ψηφοφορίας.

[Nocturnal]

Χεχε ... Περιμένουμε...

Για την ώρα να πω πως αν και αγγλικά δεν με κούρασαν καθόλου- Μα καθόλου - και διαβάστηκε μονορούφι...

Πολύ όμορφη, απλή γραφή που όμως δυστυχώς όσο καλά αγγλικά και να ξέρω δεν θέλω να να επεκταθώ στα τεχνικά για μην πω καμιά κοτσάνα ...

Λίγες απορίες (περίπου) μου δημιουργήθηκαν αλλά αναγράφονται παραπάνω οπότε να μην επαναλαμβάνομαι...

 

Μπράβο...

Έξυπνο. Με τράβηξε από την αρχή...

[Cassandra Gotha]

Στην αρχή φτιάχτηκα, συγκινήθηκα, στη συνέχεια γέλασα, και μετά... τι κακιά και άκαρδη που είσαι (αλλά με τόσο έξυπνο τρόπο, τέρας!)

Περιπέτεια με τα όλα της, ένα διήγημα που κατάφερε να με τραβήξει στο ρυθμό του. Μόνο που νιώθω το κουτσούρεμα που του έχει γίνει, κάτι μου λείπει, μερικές σελίδες ίσως.

[dagoncult]

Έτρεξε μέχρι το τέλος άνετα και χωρίς να κολλάει καθόλου. Από ένα σημείο και μετά απλά έπρεπε να δω τι θα γίνει. Δυστυχώς, δεν έχω πολλά να πω εδώ. Αν ψάξω ντε και καλά για κάτι αρνητικό, θα πω ίσως ότι το ελάττωμα είναι απλά βοηθητικό της ιστορίας και το ότι είναι σχετικά ανεξήγητο το πρόβλημα που προκύπτει - με την έννοια του ότι δεν το έχουμε δει να έρχεται, αν και αυτό, όπως τελικά κυλάει η ιστορία, δεν είναι και το πλέον απαραίτητο. Μια χαρά.

[DinMacXanthi]

-ιδέα-πρωτοτυπία: ταξίδι στον χωροχρόνο; χμμ... but then again, NIIIICE :-)

-γραφή-execution: σε ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα όπως έχουμε συνηθίσει

 

-pacing: άψογο.

 

 

Ελάχιστα έχω να πω, πραγματικά. Μια από τις πολύ all-around καλογραμμένες ιστορίες με αρκετό πιπεράκι για να σου μείνει στο τέλος.

[northerain]

Μου άρεσε γενικά σαν ιστορία. Η πλοκή είναι λίγο μη-ρεαλιστική, αλλά όταν βλέπεις το χιούμορ της ιστορίας δένει καλύτερα. Μερικές εκφράσεις δεν χτυπάνε λίγο άσχημα (προσωπικά δεν έχω ακούσει ποτέ την έκφραση ''come off'', μόνο ''get off'' για παράδειγμα).

 

Κατα τα άλλα το τέλος είναι λίγο....μπππρρρ για μια ιστορία ''ευχάριστη'' ως εκεί. Αλλά είναι ενδιαφέρον τέλος που βγάζει ένα καταχθόνιο γέλιο.

[Amandel]

Το θέμα του ταξιδιού στο χρόνο είναι ένα από τα all time classic θέματα που θα μπορούσε να επιλέξει κάποιος για να γράψει μια ιστορια ΕΦ ή φαν φίξιον ειδικά εαν δεν είναι και σπόρτσμαν του είδους.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση λοιπόν το αρχικό έστω θέμα είναι all time classic και δεν ειναι το δυνατό σημείο της ιστορίας, το ''περιτύλιγμα'' δηλαδή ο τρόπος που ντύθηκε η αρχική ιδέα είναι ευχάριστος, πρωτότυπος, και με πολλά κωμικά και ανάλαφρα στοιχεία που προσθέτουν πολλά συν στην ιστορία, την διανθιζουν, την κάνουν καλή στην ανάγνωση και δύσκολα μπορεί να δυσαρεστήσει κάποιον από ένα γενικό διάβασμα.

 

Η ιστορία έμοιαζε κάπως (όπως προιδέαζε ο τίτλος της) να χοροπηδάει από το ένα time scene στο άλλο, αλλά όχι μόνο σκηνικά και νοηματικά.

Και αυτή και μια άλλη ιστορία μου θύμισαν στριπάκια από κόμικ.

 

Από τη μία λυρισμός για Βιέννη και μουσική και Μότσαρτ, από την άλλη ένας εξυπνάκιας (το πως δεν έχω καταλάβει ακόμα) φλερτατζής που ρίχνει γκόμενες, μετά Αίγυπτος, μετά Μεσαίωνας και Όστιν Πάουερς και χαλασμένα κουμπάκια (?) που τον στέλνουν σε όλο τον χωροχρόνο και τα ανθρωποειδοπράματς να τρέχουνε και να μη φτάνουνε. Λωλ. Καλή φάση πάντως.

[TheTregorian]

ΟΟΟΟΟΚ... Απλά τέλειο σαν ιδέα!!! (άλλη λέξη ήθελα, αλλά καταλαβαίνεις, λογοκρισία! :tongue:) Πολύ διασκεδαστικό κι αρκετά πρωτότυπο σίγουρα! Τ' αγγλικά τα βρήκα σωστά κι όχι κουραστικά-ευτυχώς!! Δε μ' άφησε να πάρω τα μάτια μου από πάνω του! Ωστόσο, θα ήθελα να είναι λίγο πιο στρωτό προς το τέλος, ίσως καλύτερα να 'κοβες μια μετάβαση προς χάριν πιο σωστής ανάπτυξης. Τέλος, μου έμεινε η απορία πως το κατάφερνε αυτό... indeed he was good και δεν είμαι και σίγουρος αν είδα το ελάττωμα επαρκώς... Μπράβο πάντως! Πολύ έξυπνο! Καλή επιτυχία!!

Edited February 12, 2010 by TheTregorian

[Rixardogios]

Πολύ διασκεδαστική ιστορία!! Το ελάττωμα ακόμα πιο πολύ!

Η ιδέα μπορεί να μην είναι πρωτότυπη αλλά το χειρίστηκες μια χαρά το θέμα!

Θα σταθώ στα αρκετά συντακτικά λάθη και στην απλοϊκή γραφή.

Σαν σύνολο πολύ καλή προσπάθεια!

[khar]

Διαβαζόταν άνετα, παρά τα αγγλικά, και αρκετές φορές χαμογέλασα, αν και βρήκα το χιούμορ κάπως χοντροκομμένο για τα γούστα μου. Φυσικά, πάντα παίζει να έχω χάσει κάτι στη μετάφραση. Ένας τύπος που περιφέρεται μέσα στο χρόνο είναι αρκετά καλή βάση για μια παρωδία χρονοταξιδιών, αλλά με δυσκόλεψε το γεγονός ότι δεν υπήρχε κάποιο μίνιμουμ αληθοφάνειας το οποίο θέλω ακόμα και από ένα σαφώς χιουμοριστικό διήγημα. Τόσο η ευκολία με την οποία ρίχνεται σε ερωτικές περιπέτειες, όσο και τα επιμέρους περιστατικά με τον τρόπο που λειτουργεί το τσιπάκι μου θύμιζαν διαρκώς ότι διάβαζα διήγημα και αυτό δεν το βρήκα θετικό. Το τέλος το βρήκα εκτός ύφους σε σχέση με το υπόλοιπο διήγημα.

[Sonya]

Και ήρθε η ώρα να πιάσω τις εξηγήσεις (δεν θυμάμαι ποιος ρώτησε τι, απλά απαντάω σε όλους. :Ρ)

 

α) ο προορισμός (Βιέννη 18ου αιώνα με σκοπό την εμπειρία του Μαγεμένου Αυλού) δεν ήταν επιλογή του Πήτερ. Του το διάλεξε η γραμματέας του. Εκείνος προφανώε και θα διάλεγε κάτι πιο εξτρήμ, αλλά δεν τον χάλασε κιόλας.

β) πουθενά δεν αναφέρω ότι ο Πήτερ συγκινείται απ' τον επικείμενο θάνατο του Μότσαρτ. Απλά σοκάρεται (γι αυτό και σταματά να χειροκροτεί) και του περνάει πάραυτα όταν εντοπίζει θηλυκό στόχο, ο οποίος, ακριβώς επειδή έχει συγκινηθεί (η Ρενέ ήταν αυτή που έκλαιγε χωρίς φαινομενικό λόγο), τον χτυπάει σαν συνχρονίτισσά του. Δεν αναφέρεται πουθενά συγκίνηση. Δέος ναι, ενθουσιασμός ναι, συγκίνηση νο.

γ) η αγαπημένη μου Σελήνα είχε μεγαλύτερο ρόλο απ' την απλή αποστολή ενός μέιλ, αλλά ας όψεται το περιθώριο των 3500 λέξεων. Παρομοίως είχε μεγαλύτερο ρόλο από απλή αναφορά ονόματος κι η Έρικα, αλλά κόπηκε κι αυτή στην πορεία. Την γλίτωσε η ανοιχτοπόδα Ρενέ. :Ρ

δ) Κατακρεουργήθηκε και το μπόντι λάνγκουατζ. Είχα την τύχη να γνωρίσω έναν Πήτερ στην ζωή μου και να παρακολουθήσω όντως τις γυναίκες να πέφτουν ωσάν ώριμα σύκα (τις έριχνε με απίστευτα συνοπτικές διαδικασίες), οπότε είχα γράψει πρόχειρα παραδείγματα, αλλά κι αυτά τα πήραν οι 3500 λέξεις.

ε) το ελάττωμα έγκειται στο τσιπάκι που αφενός έχει "σκαλώσει" σ' ένα συγκεκριμένο σημείο (γι αυτό και τον εντοπίζουν όταν η κινητικότητα αίματος σ' αυτή την περιοχή αυξάνεται κατά κόρον) και αφετέρου δεν τον πηγαίνει εκεί που πρέπει, αλλά όπου να 'ναι.

στ) απολογούμαι για την παντελή έλλειψη αληθοφάνειας. Δυστυχώς, η επαφή μου με την ΕΦ περιορίζεται στο Star Wars και την Επαφή του Σάγκαν. Δεν θα μπορούσα με κανέναν τρόπο να δημιουργήσω μια πιστευτή και σοβαρή ταυτόχρονα ιστορία ΕΦ, γι αυτό κι επέλεξα το χιούμορ, το οποίο έχει μικρότερες απαιτήσεις στην αληθοφάνεια.

ζ) εντόπισα τ' απίστευτα γραμματικοσυντακτικά λάθη στο κείμενό μου, αφού το είχα ανεβάσει, και περιμένα στην γωνία τον Ξάνθη και τον Νόρθο να με δείρουν, αλλά τελικά την γλίτωσα μόνο με τις παρατηρήσεις της Rixardogios. Απολογούμαι βαθύτατα. Όφειλα, παρά την όποια πίεση χρόνου, να κάνω έναν πιο προσεκτικό έλεγχο.

 

Η τρίτη θέση (και μάλιστα σε ισοβαθμία με την Βάσω) ήταν απίστευτη έκπληξη. Ευχαριστώ όλους όσοι ψήφισαν και μπήκαν στον κόπο να σχολιάσουν την παρθενική μου εμφάνιση στην ΕΦ.

[wordsmith]

AAAXAXA! Πολλή πλάκα! Το διάβασα γιατί μου είχαν πει την ιδέα και μου είχε φανεί πολύ αστεία και όντως η εκτέλεση είναι αντάξια της ιδέας. Συμφωνώ ότι αργεί να μπει στο ψητό(και μάλιστα για όποιον ξέρει το ελάττωμα) και θα μπορούσες να αρχίζεις κατευθείαν από το πρώτο χρονοταξίδι και να λες τα άλλα επιτροχάδην στην πορεία. Έχω την ένσταση που θα είχα γενικώς για τα χρονοταξίδια: δε στέκει να ακολουθούν κάποιο ημερολόγιο και να βάζουν στο μηχάνημα μια ημερομηνία, γιατί τα ημερολόγια έχουν αλλάξει πολλές φορές τους τελευταίους αιώνες(Ιουλιανό, Γρηγοριανό και τέτοια). Καλύτερα να λέει κανείς "τόσα χρόνια πριν από το παρόν", είναι πιο συγκεκριμένο. Αλλά αυτό είναι λεπτομέρεια, όπως και κάποιες λεξούλες που θα έπρεπε να αντικατασταθούν με άλλες για να είναι πιο σωστές εκφραστικά. Να ρωτήσω κάτι: αυτό που του εισάγουν με ένεση στο μπράτσο πώς γίνεται να είναι τσιπ και όχι απλώς κάποια χημική ουσία; Ας μου απαντήσουν οι πιο ειδήμονες της εφ και στα δυο αυτά.

Δε με πείραξε καθόλου η ευκολία του να ρίχνει τις γυναίκες, το ξέρω ότι κάτι τέτοια γαϊδούρια ευνοούνται από την τύχη και άλλωστε το δικαιολογείς και με την κοινωνική τάξη(οι υπηρέτριες θα κάνανε τεμενάδες για έναν που φαίνεται αριστοκράτης), εκτός από την πρώτη φορά, που του έτυχε μια "συνταξιδιώτισσα".

Το τέλος ακόμα πιο πολλή πλάκα και το φχαριστήθηκα. Τόσο τσακ μπαμ τιμωρούσαν το "peccato" εκείνη την εποχή;

Να το μακρύνεις και να βάλεις και τις άλλες του "στάσεις", συν κάποιο βιογραφικό του ότι ήταν γυναικάς έτσι κι αλλιώς, και στη δική του εποχή, για να αρχίζει το ενδιαφέρον νωρίτερα.