Φανταστικό για τους "σοβαρούς" αναγνώστες

[Drake Ramore]

Εγώ παλι νομίζω οτι τα έργα της "παραλογοτεχνίας" έχουν περισσότερες αλληγορίες απο τα "λογοτεχνικά".

 

Υ.Γ Ο Κινγκ το έχει ξεφτιλίσει με τους συγγραφείς ήρωες. Στο μεγαλύτερο μέρος του έργου του αναφέρει και απο έναν.

[Nestor]

Φαίνεται πως ο King ταυτίζεται με τους ήρωές του

[DinMacXanthi]

Από τη στιγμή που ο Κινγκ δηλώνει υπέρμαχος του "γράψε γι'αυτό που ξέρεις" δεν μου φαίνεται περίεργο (ή κατακριτέο).

[Drake Ramore]

Δεν είναι περιέργο, αλλά για κάποιον που έχει διαβάσει πολλά έργα του είναι λίγο βαρετό. Όχι βέβαια οτι η συγκεκριμένη δραστηριότητα των ηρώων χαλάει την πλοκή ή κουράζει.Ετσι απλά, ως επισήμανση.

[heiron]

Καλα,τοτε και ο Ντικ ειναι βαρετος με τον ιδιο παντα κατεστραμενο απο ναρκωτικα και γυναικα Καλιφορνεζο που μπλεκεται σε παιχνιδια πραγματικοτητας και δυναμεων ασφαλειας πετωνταςε απο εδω κι απο εκει με ελικοπτερα και ιπταμενα αυτοκινητα.Η ο Ζελαζνυ με τον σουπερ κουλ πανεξυπνο ηρωα που σωζει τον κοσμο παιρνωντας στην πορεια τον πιο δυνατο και εξυπνο απο το στρατοπεδο των αντιπαλων του,κι ολα αυτα με γαρνιρισμα καποιας μυθολογιας.Για να μην αναφερθω καν στα κλισε των επικοφαντασο συγγραφεων πχ.

 

Παντως στο μεηνστρημ νομιζω οτι θελει παντα ενα πολιτικοκοινωνικο πλαισιο,ακομη κι αν δεν ειναι αυτο το θεμα-για να θεωρηθει ψιλοσοβαρο κι οχι αισθηματικο,αστυνομικο ή κατι άλλο παραλογοτεχνικο.Ενω στη φανταστικη λογοτεχνια επειδη το πλαισιο αυτο αν και συνηθως ειναι πιο ουσιωδες θεωρειται κατακριτέο γιατι ειναι "ψευτικο".

[The Phantom]

Δηλαδή απ ότι κατάλαβα οι έχοντες αντίθετη άποψη περί λογοτεχνίας και παραλογοτεχνίας, τι θα έχουν να αντιμετωπίσουν; Τον εξωστρακισμό;

Θα μιλήσω κι εγώ από καρδιάς και θα κάνω τον δικηγόρο του διάολου.

Γιατί τα ξεντεριασμένα πτώματα και οι κακές γλίτσες του Κίνγκ, ή του Μπάρκερ του Γκέυμαν και του Πυντσον είναι λογοτεχνία;

Λογοτεχνία δεν είναι μόνο η τέχνη του λόγου ή η όποια ετυμολογία του αραχνιασμένου, πολυκαιρισμένου και δυσκοίλιου Όσκαρ Ουάιλντ.

Και ναι, προτιμώ τα χωράφια του Φώκνερ και τα ποντίκια του Στάινμπεκ από τις αράχνες και τα στρατιωτάκια που τρώνε τον υδραυλικό.

Και ναι, θεωρώ αυτή τη λογοτεχνία του Κίνγκ και του όποιου Κίνγκ σαν παραλογοτεχνία όπως θεωρώ και παραλογοτεχνία τα αναμασήματα και η μιμηση της Τζαιην Ωστιν και τον βαρκάρη που τα χε με την κόρη του μυλωνά που ήταν το πραγματικό παιδί του φούρναρη.

[northerain]

Αυτό είναι απλά αστείο.

Ο Κίνγκ δεν έχει γράψει 2 ιστορίες όλες κι όλες, έχεις γράψει κοντά 70 βιβλία. Μερικά από αυτά είναι άριστα από λογοτεχνικής πλευράς.

Ας μην κοροϊδευόμαστε, απλά δεν έχουν περάσει 50 χρόνια από τον θάνατό του για να τον αποκαλέσουμε λογοτεχνική ιδιοφυΐα ακόμα. Μανία πια με αυτό το θέμα, λες και η λογοτεχνία πέθανε με τον Σταινμπεκ ή τον Χέμινγουεϊ.

[The Phantom]

Η λογοτεχνία δεν πέθανε με τον Φώκνερ!

Αν κάτσουμε να συζητήσουμε τι είναι λογοτεχνία, θα συζητάμε 10 χρόνια και άκρη δεν θα βγάλουμε.

Είμαστε έτοιμοι να εξοβελίσουμε προς το εξώτερον κριτικούς μόνο και μόνο επειδή οι απόψεις τους δεν ταιριάζουν με τις δικές μας.

Αυτό τους έκανε κακούς κριτικούς;

Γιατί ο π.χ. Γεωργουσόπουλος είναι κακός κριτικός; Επειδή έγραψε για τον Λόρκα και όχι για Μπάρκερ;

Αν ο π.χ. Καζαντζάκης (το όνομα είναι τυχαίο αν και κραυγαλέο) στα είκοσι βιβλία έγραφε και δέκα μπούρδες, θα ήταν ο Καζαντζάκης ή μπουρδολόγος;

[Drake Ramore]

Ποιός καθορίζει τι είναι μπούρδα;

Οι κριτικοί;

Καζαντζάκης, Παπαδιαμάντης, Λουντέμης και άλλοι θεωρούνται ιερά τέρατα της Ελληνικής λογοτεχνίας. Είναι, δεν το αμφισβητώ. Αλλά ελάχιστα βιβλία τους έχω, κι αυτά μου τα έφεραν όταν ήμουν μικρός. Ξέρεις γιατί; Γιατί και τότε ήταν ιερά τέρατα!

Γιατί έτσι μας μάθανε!!!

Διάβασα κάποια βιβλία και των τριών και παρότι σαν γραφή ήταν υπέροχα, η θεματολογία τους (πέρα απο παρωχημένη, ακόμη και για την εποχή τους) δεν με άγγιξε καθόλου πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.

Πόσοι έχουν διαβάσει τους παραπάνω, και πόσοι διάβασαν τον Κινγκ που αφορίζεις ή τον Μπάρκερ;

 

Είναι τουλάχιστον αστείο να λέμε οτι ο Κινγκ γράφει παραλογοτεχνία όταν έχει διαβαστεί τόσο πολύ, διαμορφώνοντας με τον τρόπο γραφής του την επόμενη απο αυτόν συγγραφική γενιά.

 

...θα δικαιωθεί κι αυτός μια μέρα. Τουλάχιστον δεν ζει στην ψάθα, όπως πολλοί συναδέλφοι του "παραλογοτέχνες" που σήμερα θεωρούνται ορόσημα σαν τον Λαβκραφτ.

 

 

 

 

 

 

 

[heiron]

Και ναι, προτιμώ τα χωράφια του Φώκνερ και τα ποντίκια του Στάινμπεκ από τις αράχνες και τα στρατιωτάκια που τρώνε τον υδραυλικό.

Αυτο το μονο που κανει ειναι να χωρίζει τη λογοτεχνια σε "λογοτεχνια που σου αρεσει" και "λογοτεχνια που δεν σου αρεσει".Για το γουστο του καθε ενα δεν μπορω να αντιμιλησω.

Εμενα ο Σταινμπεκ πχ δεν μου αρεσει.Δεν ειναι οτι δεν ειναι καλός,ή το οτι δεν γραφει ΕΦ,απλα δεν μου αρεσει.Τον δεχομαι ομως σαν (τεραστιο) λογοτεχνη.

 

Αλλά να βαπτιζουνε τον Gene Wolfe,τον Roger Zelazny,τον Frank Herbert,τον Phillip K Dick,κα(χωρις να αναφερθω στα ακομη πιο τοπ ονοματα!) "παραλογοτεχνες" βγάζοντας τους εντελώς εξω από τον ορο της λογοτεχνιας,ε αυτό είναι αχαρακτηριστο.

 

No offence intended

 

[Παρατηρητής]

 

Γιατί έτσι μας μάθανε!!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Θα συμφωνήσω με αυτό.

 

 

Ελάτε βρε παιδιά, την ξέρετε την κατάσταση στην Ελλάδα. Δεν ισχύουν μόνο στη Λογοτεχνία αυτά αλλά και στη Μουσική, και στον Κινηματογράφο και στην Τέχνη γενικά. Δόξα το Θεό σήμερα έχουμε την άνεση και την ελευθερία να διαβάζουμε, να ακούμε, να βλέπουμε ό,τι μας αρέσει, ό,τι εκφράζει τον καθέναν μας για τον οποιονδήποτε λόγο τον εκφράζει. Είναι η Εποχή μας αυτή και πρόκειται να προσφέρει τα δικά της Κλασσικά έργα του Αύριο. Όσο για τους Κλασσικούς του Χθές και τους φανατικούς υποστηρικτές τους, ας αναρωτηθούν γιατί έδιωξαν τον κόσμο από τα βιβλία καθώς και γιατί οι νέες ιδέες βρήκαν πάτημα και οπαδούς.

Δεν θέλω να πω άλλα (αν και έχω πολλά να πω επί του θέματος) διότι σχεδόν κάθε μέρα στη δουλειά θα τύχει να συζητήσω έως και να τσακωθώ για αυτές μου τις απόψεις.

[SpirosK]

Ελάτε βρε παιδιά, την ξέρετε την κατάσταση στην Ελλάδα. Δεν ισχύουν μόνο στη Λογοτεχνία αυτά αλλά και στη Μουσική, και στον Κινηματογράφο και στην Τέχνη γενικά. Δόξα το Θεό σήμερα έχουμε την άνεση και την ελευθερία να διαβάζουμε, να ακούμε, να βλέπουμε ό,τι μας αρέσει, ό,τι εκφράζει τον καθέναν μας για τον οποιονδήποτε λόγο τον εκφράζει

 

Συμφωνούμε απόλυτα σε αυτό.

[The Phantom]

Αυτό ακριβώς θέλω να πω, αν και δεν συμφωνώ μαζί σας.

Ότι η τέχνη δεν έχει να κάνει με το μου «γουστάρει» ή δεν μου «γουστάρει».

Ούτε οι εκατομμύρια πωλήσεις είναι κριτήριο ποιότητας.

Τι θα πει οτι ο συγκεκριμένος συγγραφέας (που δεν αμφισβητείτε η ικανότητά του στο γράψιμο) έγραψε 70 βιβλία;

Τα ανθρώπινα πτώματα που είναι πάνω σε τσιγκέλια σαν σφαχτάρια, είναι λογοτεχνία;

[Drake Ramore]

 

Τα ανθρώπινα πτώματα που είναι πάνω σε τσιγκέλια σαν σφαχτάρια, είναι λογοτεχνία;

 

 

Χμμ...

Θα έλεγα πως ναι, είναι ,υπο δύο όρους.

Πρώτον, να μου δώσει ο συγγραφέας την εικόνα τόσο παραστατικά που να μπορώ να μυρίσω το αίμα που λιμνάζει κάτω απο τα πτώματα.

Δεύτερον να έχει κάνει ο συγγραφέας την προεργασία ωστε να νοιαστώ για τα σφαχτάρια, ή ακόμη και για τον σφάχτη. Να ταυτιστώ με κάποιον απο τους χαρακτήρες της ιστορίας.

 

 

[northerain]

''Τα ανθρώπινα πτώματα που είναι πάνω σε τσιγκέλια σαν σφαχτάρια, είναι λογοτεχνία''

''Τα ανθρώπινα πτώματα που είναι πάνω σε τσιγκέλια, είναι λογοτεχνία;''

''Τα ανθρώπινα πτώματα, είναι λογοτεχνία;''

 

Τι πρέπει αν έχει μέσα το βιβλίο για να το αποκαλέσεις λογοτεχνία? Μόνο το ανθρώπινο δράμα είναι λογοτεχνία? Πιάσε στα χέρια σου οποιοδήποτε βιβλίο του Κινγκ και θα βρεις κάτι μέσα που θα έχει να κάνει με το human condition, είτε μιλάμε για την απώλεια ενός κοντινού προσώπου, την έννοια του κακού, την ανθρώπινη φύση ή οτιδήποτε άλλο.

 

 

Ειλικρινά και ζητώ συγνώμη, δεν έχω ξαναδιαβάσεις τέτοιες ανοησίες στην ζωή μου. Δεν προσφέρεις κάποιο επιχείρημα, απλά αναμασάς τα ίδια και τα ίδια, σαν να είναι de facto πως ότι εσύ αποφασίζεις να αποκαλέσεις λογοτεχνία, ισχύει ταυτόχρονα για τον υπόλοιπο κόσμο.

 

Αν έχει τέρατα δεν είναι λογοτεχνία. Αν έχει πτώματα δεν είναι λογοτεχνία. Αν γράφτηκε μετά το 1920, δεν είναι λογοτεχνία.

[Drake Ramore]

Ρε συ Νόρθε, κουβέντα κάνουμε, δεν υπάρχει λόγος να αρπαχτούμε κιόλας!

[The Phantom]

Κατάλαβα!

Άρα τα ανθρώπινα σφαχτάρια αφού δίνονται ωραία και παραστατικά, τα συγκρίνω με το "Ο τελευταίος πειρασμός" γιατί.. έτσι μ αρέσει.

Κατάλαβα και γειά σας απ την κουβέντα.

 

υ.γ Εγώ ο ανόητος..

Edited May 8, 2010 by The Phantom

[Drake Ramore]

Δεν συγκρίνω τίποτα γιατί δεν είναι συγκρίσιμα.

Παρόμοια ευχαρίστηση μου προσφέρει μια μπριζόλα με ένα παγωτό στον ουρανίσκο.

Ευχαρίστηση!!!

Άλλες ανάγκες καλύπτει η μπριζόλα, και άλλες το παγωτό. Δεν παύουν όμως και τα δύο να είναι τρόφιμα. Δεν είναι το ένα τρόφιμο και το άλλο παρατρόφιμο!

[DinMacXanthi]

Αυτό ακριβώς θέλω να πω, αν και δεν συμφωνώ μαζί σας.

Ότι η τέχνη δεν έχει να κάνει με το μου «γουστάρει» ή δεν μου «γουστάρει».

Ούτε οι εκατομμύρια πωλήσεις είναι κριτήριο ποιότητας.

Τι θα πει οτι ο συγκεκριμένος συγγραφέας (που δεν αμφισβητείτε η ικανότητά του στο γράψιμο) έγραψε 70 βιβλία;

Τα ανθρώπινα πτώματα που είναι πάνω σε τσιγκέλια σαν σφαχτάρια, είναι λογοτεχνία;

 

 

 

 

Τα ανθρώπινα πτώματα που είναι πάνω σε τσιγκέλια σαν σφαχτάρια, δεν αποτελούν απόδειξη λογοτεχνίας ή παραλογοτεχνίας.

 

Αν ήταν απόδειξη παραλογοτεχνίας τότε:

 

-ο Δράκουλας του Στόκερ: παραλογοτεχνία.

-Canterbury Tales. Παραλογοτεχνία κι'αυτά.

-Η Θεία Κωμωδία επίσης (για όσους θέλουν να δούνε ανθρώπους-ψυχές σαν σφαχτάρια ή σε τσιγγέλια ή σε καζάνια κλπ)

-Το Πόλεμος και Ειρήνη επίσης (εκτός αν οι ξεκοιλιασμένοι στα πεδίο των μάχων είναι σε καλύτερη κατάσταση από τα σφαχτάρια οπότε πάσο)

-Το Σφαγείο νο5 επίσης (που έχει μεν σφαγείο αλλά όχι σφαχτάρια, μόνο μια πόλη και μερικούς δεκάδες χιλιάδες να αφανίζονται αλλά μιας και πιάσαμε τα σφαχτάρια...)

 

-To Έρωτας στα χρόνια της Χολέρας με το δεκατετράχρονο που αυτοκτονεί είναι επίσης παραλογοτεχνία.

-Το κουφάρι του ψαριού που το ξαντεριάζουν οι καρχαρίες στον Γέρο και τη Θάλασσα το καθιστά παραλογοτεχνία (πειράζει που δεν είναι άνθρωπος; Γιατί θυμάμαι να διαβάζω το κομμάτι και να μου γυρνάνε τ'άντερα)

Κι ας μην πιάσουμε Βασιλιάδες Ληρ και δε συμμαζεύεται. Εκεί κι αν υπάρχει ψόφος...

 

Η λογοτεχνία ως μορφή τέχνης εξυπηρετεί άμεσα 2 σκοπούς, και αν ένα κείμενο/ιστορία/βιβλίο μπορεί να τους αξιοποιήσει συγχρόνως, μπράβο του. Να ψυχαγωγήσει/διασκεδάσει (διαφορετικές αλλά παραπλήσιες έννοιες) καθώς και να αφήσει τον αναγνώστη με συνέπειες και νοήματα για περαιτέρω σκέψη.

 

 

-Αν ο συγγραφέας δημιουργεί μια σκηνή με αυτά τα κουφάρια, (ή τις γλίτσες ή τα αίματα) και έχει κάποιον σκοπό από τους παραπάνω, φυσικά και είναι λογοτεχνία.

-Αν ένα βιβλίο ΟΥΤΕ ψυχαγωγεί, ΟΥΤΕ αφήνει κάποιο νόημα, τότε φυσικά και δεν είναι λογοτεχνία.

 

Διαλέγεις και παίρνεις. Κάποιοι θεωρούν τον ρεαλισμό βαρετό, κάποιοι θεωρούν το genre ασόβαρο. Δικαίωμα και των 2. Δικαίωμα πολλών (εγώ μέσα σ'αυτούς) να τα κρίνουμε βιβλίο-βιβλίο, ανεξάρτητα του είδους.

[KELAINO]

Ο Τελευταίος Πειρασμός πραγματεύεται την αιματηρή πάλη μεταξύ θεϊκού και ανθρώπινου στοιχείου του Ιησού και κατ' επέκταση οιουδήποτε ανθρώπου.

Αν ένας συγγραφέας καταπιαστεί με το ίδιο θέμα αλλά διαλέξει να χρησιμοποιήσει τα πτώματα στα τσιγγέλια, ή ξωτικά και νάνους λέμε τώρα.

Και οι δύο περιπτώσεις μπορούν κάλλιστα να αγγίξουν τον αναγνώστη ψυχή τε και πνεύματι και να τον αφήσουν λί - ι - ι - ι -- ιγο διαφορετικό από πριν. Λογοτεχνία.

Άλλες ανάγκες καλύπτει η μπριζόλα, και άλλες το παγωτό. Δεν παύουν όμως και τα δύο να είναι τρόφιμα. Δεν είναι το ένα τρόφιμο και το άλλο παρατρόφιμο!

Υπάρχει όμως food και juηk food. Όπως είμαστε ό,τι τρώμε, έτσι είμαστε και ό,τι διαβάζουμε;

 

Είναι βέβαια θέμα ποιότητας. Άλλο το παγωτό από γνήσια κρέμα και αυγά με αληθινή βανίλλια, κι άλλο εκείνο που είναι τίγκα στη χρωστική, το συνθετικό άρωμα και τα γλουταμινικά μονονάτρια (που δε χρησιμοποιούνται στα παγωτά, αλλά ακούγεται ωραία)

[Drake Ramore]

 

Άλλες ανάγκες καλύπτει η μπριζόλα, και άλλες το παγωτό. Δεν παύουν όμως και τα δύο να είναι τρόφιμα. Δεν είναι το ένα τρόφιμο και το άλλο παρατρόφιμο!

Υπάρχει όμως food και juηk food. Όπως είμαστε ό,τι τρώμε, έτσι είμαστε και ό,τι διαβάζουμε;

 

 

 

Εντάξει, προφανώς μιλάω για ίδιας ποιότητας τρόφιμα.

Η παρομοίωση έγινε, για να καταδειχθούν ομοιότητες και διαφορές, σε παρόμοιας ποιότητας πράγματα, ίδιου είδους, διαφορετικά όμως απο την λογοτεχνία.

 

 

Με την ίδια λογική του junk food υπάρχει και junk λογοτεχνία και "παραλογοτεχνία". Εκεί , ακόμη και αν είσαι υπέρμαχος της λογοτεχνίας ή της "παραλογοτεχνίας" μπορείς να διακρίνεις το χαμηλό επίπεδο όπου και αν υπάρχει.

 

 

[DinoHajiyorgi]

Η λογοτεχνία ως μορφή τέχνης εξυπηρετεί άμεσα 2 σκοπούς, και αν ένα κείμενο/ιστορία/βιβλίο μπορεί να τους αξιοποιήσει συγχρόνως, μπράβο του. Να ψυχαγωγήσει/διασκεδάσει (διαφορετικές αλλά παραπλήσιες έννοιες) καθώς και να αφήσει τον αναγνώστη με συνέπειες και νοήματα για περαιτέρω σκέψη.

 

-Αν ο συγγραφέας δημιουργεί μια σκηνή με αυτά τα κουφάρια, (ή τις γλίτσες ή τα αίματα) και έχει κάποιον σκοπό από τους παραπάνω, φυσικά και είναι λογοτεχνία.

-Αν ένα βιβλίο ΟΥΤΕ ψυχαγωγεί, ΟΥΤΕ αφήνει κάποιο νόημα, τότε φυσικά και δεν είναι λογοτεχνία.

 

Να θέσω ένα ερώτημα...

 

Πρώτα όμως να διευκρινίσω ότι είμαι αντίθετος στις απόψεις του Phantom και κάθε σνομπίστικου χαρακτηρισμού της λογοτεχνίας του φανταστικού ως παραλογοτεχνίας. Στο θέμα έχουν γράψει καλύτερη άποψη άλλοι.

 

Η έξοχη τοποθέτηση του DinMacXanthi μου δημιούργησε μια απορία για κάτι συγκεκριμένο που με έχει ενοχλήσει συχνά και που το έχω προσέξει μέσα σε αυτό το φόρουμ. Υλικό που γράφεται από φορουμίτες, πιθανό έχει μια κάποια καλλιτεχνική αξία στον τομέα του, και λαβαίνει συγχαρητήρια από λοιπούς φορουμίτες. Κάτι που αποκαλώ πορνογραφικό τρόμο. Η ιστορία ξεκινάει με κάποιον να κρέμεται από ένα τσιγκέλι, αιχμάλωτος. Κάποιος άλλος, ο δεσμώτης, του λέει ότι θα τον σφάξει στο όνομα κάποιου δαίμονα. Το υπόλοιπο του διηγήματος είναι η σφαγή, καρέ-καρέ, με φριχτή και αιμάτινη λεπτομέρεια. Δεν υπάρχει κάποια αποκάλυψη, κάποια επαφή με την έξω πραγματικότητα, μια εναλλαγή με την επικρατούσα ηθική, μια ανατροπή, κάτι. Σπλάτερ για το σπλάτερ. Τι ακριβώς προσφέρει αυτό σε ψυχαγωγία, τι ακριβώς διασκεδάζει, τι νοήματα μεταδίδει, ποιον σκοπό εξυπηρετεί; Δεν θέλω να πω ότι αυτό είναι παραλογοτεχνία. Για κάποιους ίσως είναι ποίηση. Αλλά σίγουρα δεν απαντάει στις ερωτήσεις που θέτει ο DinMacXanthi.

[northerain]

Άν είναι φάτσα κάρτα και ξερό, δεν ξέρω αν όντως προσφέρει κάτι. Μπορεί όμως, ανάλογα τον συγγραφέα, να καταφέρει να μας πεί κάτι για την ανθρώπινη φύση.

[Nihilio]

Αυτό ακριβώς θέλω να πω, αν και δεν συμφωνώ μαζί σας.

Ότι η τέχνη δεν έχει να κάνει με το μου «γουστάρει» ή δεν μου «γουστάρει».

Ούτε οι εκατομμύρια πωλήσεις είναι κριτήριο ποιότητας.

Τι θα πει οτι ο συγκεκριμένος συγγραφέας (που δεν αμφισβητείτε η ικανότητά του στο γράψιμο) έγραψε 70 βιβλία;

Τα ανθρώπινα πτώματα που είναι πάνω σε τσιγκέλια σαν σφαχτάρια, είναι λογοτεχνία;

Όταν το κάνει ο Κόρμακ ΜακΚάρθυ στο επόμενο βιβλίο του θα είναι λογοτεχνία. Όπως πχ είναι λογοτεχνία ο Post Apocalyptic Δρόμος... ;)

 

Να θέσω ένα ερώτημα...

 

Πρώτα όμως να διευκρινίσω ότι είμαι αντίθετος στις απόψεις του Phantom και κάθε σνομπίστικου χαρακτηρισμού της λογοτεχνίας του φανταστικού ως παραλογοτεχνίας. Στο θέμα έχουν γράψει καλύτερη άποψη άλλοι.

 

Η έξοχη τοποθέτηση του DinMacXanthi μου δημιούργησε μια απορία για κάτι συγκεκριμένο που με έχει ενοχλήσει συχνά και που το έχω προσέξει μέσα σε αυτό το φόρουμ. Υλικό που γράφεται από φορουμίτες, πιθανό έχει μια κάποια καλλιτεχνική αξία στον τομέα του, και λαβαίνει συγχαρητήρια από λοιπούς φορουμίτες. Κάτι που αποκαλώ πορνογραφικό τρόμο. Η ιστορία ξεκινάει με κάποιον να κρέμεται από ένα τσιγκέλι, αιχμάλωτος. Κάποιος άλλος, ο δεσμώτης, του λέει ότι θα τον σφάξει στο όνομα κάποιου δαίμονα. Το υπόλοιπο του διηγήματος είναι η σφαγή, καρέ-καρέ, με φριχτή και αιμάτινη λεπτομέρεια. Δεν υπάρχει κάποια αποκάλυψη, κάποια επαφή με την έξω πραγματικότητα, μια εναλλαγή με την επικρατούσα ηθική, μια ανατροπή, κάτι. Σπλάτερ για το σπλάτερ. Τι ακριβώς προσφέρει αυτό σε ψυχαγωγία, τι ακριβώς διασκεδάζει, τι νοήματα μεταδίδει, ποιον σκοπό εξυπηρετεί; Δεν θέλω να πω ότι αυτό είναι παραλογοτεχνία. Για κάποιους ίσως είναι ποίηση. Αλλά σίγουρα δεν απαντάει στις ερωτήσεις που θέτει ο DinMacXanthi.

Το υλικό αυτό συχνά είναι πολύ πιο καλογραμμένο από μεγάλο ποσοστό της εκδιδόμενης παραγωγής στο είδος. Το συγκεκριμένο είναι παράδειγμα genre fiction που είναι αρκετά δημοφιλές και με πολλούς γνωστούς εκπροσώπους (Graham Masterton, Jack Ketchum, Richard Laymon, Shaun Hutson, James Herbert μερικοί από αυτούς). Στα καλύτερα δείγματα η όλη αυτή σφαγή μπορεί να αποδειχτεί λογοτεχνικότατη. Σε μια μέτρια εκτέλεση τότε είναι μανιέρα και λίγο torture porn για τους φαν του είδους.

Το ίδιο μπορεί να πει κανείς όμως για τη Space Opera (είναι κάποιοι τύποι στο διαστημα και βρίσκουν μετά έναν πλανήτη) ή για το δυστοπικό Sci-Fi (γιατί πόσες φορές μπορείς να διαβάσεις για τον εξανδραποδισμό του ανθρώπου από ένα απρόσωπο καθεστώς που χρησιμοποιεί κάποια τεχνολογία; ) ή για το ντιεντάδικο φάνταζυ. Ή για την επόμενη ιστορία "λογοτεχνίας" με τη γκόμενα που κάθεται στον καναπέ της και πίνει τσάι.

[heiron]

Σχετικα με το ερώτημα του Ντινου...Ναι,εχεις δικιο Ντινο.Κατι λειπει απο αυτές τις ιστοριες,δεν μπορει να ειναι μια ιστορια απλά σπλατερια για την σπλατερια.ΟΜΩΣ νομιζω ότι ο λογος που παραβλεπεται στις ιστοριες της βιβλιοθηκης μας πχ ειναι ότι προκειται για μικρα διηγηματα.Ετσι βλέπουμε και ιστοριες οπου δεν γινεται καμια ουσιαστικη αναπτυξη χαρακτήρων,καμια ολοκληρωση ουσιαστικης πλοκης κτλ και λεμε οκ.Αν πιασω ενα βιβλιο 500 σελιδων γεμάτο απο τετοιες σκηνες οπως αυτη που περιεγραψες,θα το πεταξω στην άκρη γιατι θα είναι ένα κακό βιβλιο,κακή λογοτεχνια,ακόμη κι αν ειναι καλογραμμενο κατα τα άλλα.

 

Περα απο την επικο φεηλ της δηλωσης του The phantom που δεν χωράει σχολιασμού θα πρέπει να επισημάνω και κατι ακόμη.Ο Κινγκ δεν γράφει μονο ιστοριες με πτωματα σε τσιγκελια,η τουλαχιστον ιστοριες που επικεντρωνονται τοσο σε κατι τετοιο.Και δεν ειναι αναγκη καποιος να έχει ασχοληθει πολυ με τον Κινγκ για να το ξερει.Αρκει να ξερει πανω κατω την υποθεση απο γνωστες ταινιες όπως Πρασινο Μιλι,Στασου πλαι μου,Καρδιες στην Ατλαντιδα κτλ.Και σαν να μην έφτανε αυτό ειναι και το άλλο.Ο Κινγκ δεν ειναι ολη η λογοτεχνια τρομου και βεβαια ουτε κατα διανοια(εξαιρειται η διανοια του Φαντομ) ολη η φανταστικη λογοτεχνια.

Ετσι,μπορει κάποιος να θεωρεί ότι ιστοριες με βρικολακες που μεταναστεουν σε ένα βλαχοχωρι του Μειν και το καταλαμβανουν να μην ειναι λογοτεχνια.Αλλά μια τετοια θεωρηση δεν δικαιολογει την απεχθεια του για τον υπολοιπο τρομο,και ολοκληρη την ΕΦ και το φαντασυ.

 

Και κατι ακομη.Τι ειναι ακριβως αυτό που διαφοροποιει τη φανταστικη λογοτεχνια και την κανει μιασμα και μη λογοτεχνια;Ειναι το γεγονος ότι ο κοσμος που διαδραματιζεται η ιστορια δεν ειναι ο αληθινος;Μα και η τυχαια γειτονια της Αθηνας ενος μεηνστριμ βιβλιου φανταστικη δεν ειναι;Οι χαρακτηρες του δεν ειναι φανταστικοι;

"Ναι,αλλα θα μπορουσαν να υπαρξουν...δεν εχει κατι απιθανο μεσα".

Οκ,ομως η Κοσταγκουανα στο "Νοστρομο" ειναι μια φανταστικη χωρα.

"Ναι,αλλα δεν συμβαινει τιποτα αφυσικο".

Οκ,ομως στο 100 χρονια μοναξια συμβαινουν ολα τα αφυσικα.

"Ναι αλλα κοιτα,έχουν κατι να πουνε αυτες οι ιστοριες απο πολιτικοκοινωνικης πλευρας...ειναι στον κοσμο μας με πραγματικους ανθρωπους και οσο υπερφυσικα συμβαινουν σπανιως-σε μαγικο ρεαλισμο κυριως-ειναι αλληγοριες κτλ.Δεν υπαρχει νοημα να θες να περασεις μια σοβαρη πολιτικοκοινωνικη φιλοσοφια λεγοντας μια ιστορια για μια φανταστικη χωρα,μονο βλακες θα το εκαναν αυτο...οι εξυπνοι και φιλοσοφημενοι θα εγραφαν για πραγματικα πραγματα".

Οκ,και τοτε ο Πλατωνας τι ήταν που καθοταν και εγραφε για την Ατλαντιδα;Θα επρεπε να βολευτει με την Πολιτεια.