Ο Πιο Μεγάλος Θησαυρός

[Guest Anime_Overlord]

Είδος: Σκοτεινό παραμύθι (έχει ηθικοπλαστικό ύφος αλλά παίρνει την βάναυση οδό)

Λέξεις: 2.800

Αυτοτελής: Ναι

Βια/Σεξ: Κάπως σπλατεριά

Σχόλια: Το προσχέδιο της ιστορίας το είχα γράψει για τον διαγωνισμό Ιανουαρίου αλλά δεν την ολοκλήρωσα γιατί είχα σημαντικό λόγο (βαριόμουν). Τώρα σας την παραδίδω γιατί δεν βαριέμαι άλλο. Άλλωστε δεν έχει καθόλου φάνταζι και θα ήταν οφ οπότε δε χάθηκε και τίποτα.

 

Ο Πιο Μεγάλος Θησαυρός

 

Αυτήν είναι η ιστορία ενός βασιλείου που χάθηκε πριν πολλά χρόνια. Τόσα πολλά που ούτε τα ονόματα των πρωταγωνιστών της ιστορίας δεν έχουνε απομείνει. Αλλά το τι συνέβη εκεί παραμένει γνωστό γιατί ήταν πολύ σπουδαίο και είναι καλό να το γνωρίζετε κι εσείς. Ακούστε το λοιπόν, και μη σας ενοχλεί που οι ήρωες μας δεν έχουνε ονόματα. Δεν τα χρειάζονται άλλωστε.

 

Όταν ο προτελευταίος βασιλιάς εκείνου του βασιλείου είχε γεράσει και ένοιωθε τις δυνάμεις του να τον εγκαταλείπουν, κάλεσε τους τέσσερεις γιούς του στο δωμάτιό του για να διαλέξει τον διάδοχό του.

Σε αντίθεση με τους περισσότερους βασιλιάδες, δεν σκόπευε να δώσει το στέμμα απλά στον πρωτότοκο. Ήταν αρκετά σοφός για να ξέρει ότι όποιος γεννιέται πρώτος δεν είναι απαραίτητα και ο καλύτερος.

Ούτε σκόπευε να το δώσει σε αυτόν που θα εκπλήρωνε πρώτος κάποια δύσκολη δοκιμασία που θα τους ανέθετε, όπως συνήθως κάνουνε οι βασιλιάδες. Δεν είχε καμία πρόθεση να βάλει σε κίνδυνο τις ζωές τους, στέλνοντας τους σε επικίνδυνα μέρη. Γιατί ήταν τόσο σοφός που ήξερε ότι ακόμα κι αν τα καταφέρνανε, αυτό θα τους έκανε ικανούς τυχοδιώκτες και όχι ικανούς ηγέτες ενός έθνους.

Ούτε όμως μπορούσε απλά να διαλέξει τον καλύτερο ανάμεσά τους, ανάλογα με την συμπεριφορά και τις ικανότητές που είχε επιδείξει ως τώρα. Και οι τέσσερεις τους ήταν στα μάτια του εξίσου έξυπνοι, ηγετικοί και τολμηροί και αυτό ήταν κάτι που το διέκρινε σαν σοφός βασιλιάς κι όχι σαν πατέρας που αγαπούσε τα παιδιά του εξίσου το ίδιο.

Εδώ να αναφερθεί ότι όλοι οι πρίγκιπες ήταν μαζί με όλα τους τα άλλα χαρίσματα, και καλοπροαίρετοι. Δεν είχανε καμία κακιά βλέψη να σφετεριστούνε το στέμμα από όποιον αδελφό τους το κατείχε. Ο βασιλιάς ήταν σίγουρος ότι θα αποδέχονταν αυτόν που διάλεγε χωρίς να ρίξουνε το βασίλειο σε εμφύλιες αλληλοφαγωμάρες. Οπότε σε αντίθεση με τους περισσότερους βασιλιάδες, δεν είχε να ανησυχεί για τυχόν αντιζηλίες που θα προκαλούσε η επιλογή του. Σε αντίθεση με τους περισσότερους βασιλιάδες, είχε μεγαλώσει τους γιούς του για να συνεργάζονται για το καλό του βασιλείου κι όχι για το ποιος θα έκλεβε τα περισσότερα για την πάρτη του.

Αναλογίστηκε πώς να επιλέξει λοιπόν και αποφάσισε να τους κάνει απλά μια ερώτηση. Ανάλογα με τις απαντήσεις τους, θα διάλεγε τον αξιότερο να πάρει την θέση του στον θρόνο. Όσο απλοϊκό κι αν ακουγόταν, αφού στην τελική ήξερε ότι θα συνεργάζονταν και οι τέσσερίς μεταξύ τους, δεν είχε λόγο να τους περάσει από χίλιες δυσκολίες μέχρι να πάρει την απόφασή του. Το ποιος θα κατείχε το στέμμα ήταν απλά μια τυπικότητα.

Κάλεσε λοιπόν τους γιούς του έξω από το δωμάτιο και τους έφερνε έναν-έναν ξεχωριστά μέσα για να είναι πιο δίκαια η κατάσταση για όλους τους. Το σχέδιό του ήταν να κάνει την ερώτηση στον καθένα χωρίς να ακούνε οι υπόλοιποι και μετά να του πει να βγει από την πίσω πόρτα. Έτσι κανείς τους δεν θα ήξερε την ερώτηση από πριν και δεν θα ήταν καλύτερα προετοιμασμένος σε σχέση με τα αδέλφια του για να απαντήσει ορθότερα επειδή ρωτήθηκε τελευταίος.

Έτσι κι έγινε, και ο βασιλιάς ρώτησε έναν-έναν τους γιούς του, με την σειρά που γεννηθήκανε. Η ερώτηση που σκέφτηκε να τους κάνει ήταν η εξής:

«Ποιος είναι ο πιο σπουδαίος θησαυρός που πρέπει να κατέχει ένας ηγέτης για να κάνει το βασίλειό του ισχυρό;»

Μια ολοφάνερη απάντηση θα ήταν φυσικά ο πλούτος. Αν ένας βασιλιάς έχει αμύθητα πλούτη, μπορεί με αυτά να αγοράσει και να φτιάξει ότι επιθυμεί και ότι θα ωφελήσει το βασίλειό του. Ήταν προετοιμασμένος να ακούσει μια τέτοια απάντηση και δεν θα την εκλάμβανε σαν λανθασμένη.

Ο πρωτότοκος γιος που ήταν και ο σωματικά πιο δυνατός, απάντησε με μιας.

«Η ασφάλεια των όπλων σεβαστέ πατέρα! Αν έχουμε τον μεγαλύτερο στρατό, τα πιο κοφτερά όπλα και τους πιο έμπειρους πολεμιστές, μπορούμε να διατηρούμε την ειρήνη και εσωτερικά αλλά και με τα υπόλοιπα βασίλεια. Θα μπορούμε να κρατάμε τις οικογένειες και τους υπηκόους μας ασφαλείς, να κοιμόμαστε ήσυχα τα βράδια και να προστατεύουμε όποιον άλλον θησαυρό επιθυμούμε.»

Εντυπωσιάστηκε ο βασιλιάς, μιας που ήταν μια καλή απάντηση. Αν είσαι ο δυνατότερος, δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα γιατί κανένας δεν θα μπορεί να σε βλάψει. Και ο γιος του μάλιστα ανέφερε ότι το μόνο που ήθελε ήταν το καλό όλων και όχι το να γίνει τύραννος με την δύναμη των όπλων.

Ο δευτερότοκος γιος, που ήταν και ο πιο σοβαρός, απάντησε μετρημένα και υπολογισμένα.

«Οι καλές σχέσεις με τους πάντες είναι φυσικά καλέ μου πατέρα. Αν ο λαός σε αγαπάει και τα άλλα βασίλεια σε σέβονται, τότε έχουμε τάξη και αρμονία για να προοδεύσουμε και να πλάσουμε όποιον θησαυρό θέλουμε, χωρίς φόβο μήπως μας τον κλέψουν ή καταστρέψουν.»

Επίσης μια πολύ καλή απάντηση. Αν όλοι σε αγαπάνε, δεν έχεις κανέναν που να θέλει να στραφεί εναντίον σου. Κι αν δεν έχεις εχθρούς, μπορείς χωρίς εμπόδια να πας μπροστά το βασίλειο, σε συνεργασία μάλιστα με αυτούς που σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα ήταν εχθροί σου.

Ο τριτότοκος γιος, ήταν και με διαφορά ο πιο μορφωμένος και είπε από πλευράς του.

«Η γνώση είναι ξεκάθαρα ο μεγαλύτερος θησαυρός σοφέ πατέρα. Ένα έθνος που βρίσκεται παγιδευμένο μέσα στις δεισιδαιμονίες και τις προκαταλήψεις, που ο λαός του δεν ξέρει να γράφει και να διαβάζει, τότε δεν μπορεί ποτέ να προοδεύσει δίχως να ξεπέσει σύντομα σε βαρβαρότητα. Με συνειδητούς και μορφωμένους υπηκόους στο πλευρό σου, μπορείς να εξηγήσεις τα μυστήρια του κόσμου, να ξεδιαλύνεις το άγνωστο που στοιχειώνει τον ύπνο σου και να είσαι βέβαιος για την σωστή οργάνωση και έκβαση των μελλοντικών σχεδίων σου.

Ο βασιλιάς είχε για άλλη μια φορά μείνει άναυδος. Πράγματι, αν ο λαός φοβάται και την σκιά του και δεν ξέρει πώς να πράξει περίπλοκες εργασίες, πώς να μεταδίδει την γνώση του σωστά στην επόμενη γενιά, πώς να μάθει κάτι από άλλους και όχι μόνο εμπειρικά που μπορεί να πάρει δεκαετίες λαθών, τότε δεν υπάρχει πραγματική ευημερία αλλά ένα καθεστώς φόβου και απραξίας.

Είχε πραγματικά βρεθεί σε μεγάλο δίλλημα. Και οι τρεις γιοί του είχανε δώσει απαντήσεις που ήταν εξίσου σπουδαίες η μια με την άλλη και μόνο καθαρά περιστασιακά η μια υπερίσχυε των υπολοίπων. Δεν μπορούσε να αποφασίσει σε ποιον να παραδώσει το στέμμα.

Αλλά προέτρεχε γιατί υπήρχε και ο τεταρτότοκος του που ακόμα δεν είχε ακούσει την απάντησή του. Τον κάλεσε να μπει κι αυτός αν και αμφέβαλλε ότι θα μπορούσε να δώσει μια εξίσου καλή απάντηση.

Ε λοιπόν, είτε το πιστεύετε, είτε όχι, η απάντηση που έδωσε ο τέταρτος γιος (και την οποία δεν θα σας αποκαλύψω ακόμα για συγγραφικούς λόγους) άφησε τον βασιλιά σχεδόν στον τόπο με την σοφία και την σπουδαιότητά της. Αμέσως αποφάσισε να δώσει το στέμμα σε αυτό, βρίσκοντας, είτε το πιστεύετε, είτε όχι, τις απαντήσεις των άλλων τριών γιών του να μια πιάνουνε μια μπροστά σε αυτήν. Αλλά δεν ήταν και αχάριστος ώστε να μην δώσει τίποτα και στους άλλους τρεις. Αντιθέτως, τους έκανε υπεύθυνους στον τομέα που τους άρεσε περισσότερο.

Ο πρωτότοκος έγινε ο ύψιστος στρατηγός του βασιλικού στρατού.

Ο δευτερότοκος ο υπεύθυνος των δημοσίων σχέσεων και πήγαινε σαν αντιπρόσωπος σε συμφωνίες με άλλα έθνη.

Ο τριτότοκος έγινε ο μάγιστρος, υπεύθυνος της βασιλικής βιβλιοθήκης και όλων των ερευνών πάνω σε νέες γνώσεις και εξερευνήσεις.

Και ο τεταρτότοκος έγινε όπως είπαμε ο επόμενος βασιλιάς σαν τελικά ο προηγούμενος απεβίωσε μερικά χρόνια αργότερα.

Τώρα το αξιοπερίεργο είναι ότι το βασίλειο δεν προόδευσε ποτέ τόσο όσο πιστεύανε ότι θα είχε αν οποιαδήποτε από τα άλλα τρία αδέλφια, είχε πάρει το στέμμα. Δεν απόκτησε ποτέ τον ισχυρότερο στρατό, ποτέ δεν είχε άψογες σχέσεις με τους γείτονές του και ποτέ δεν είχε μορφώσει σωστά όλους τους υπηκόους του. Κι όμως, υποτίθεται ότι με αυτόν τον θησαυρό που ανέφερε στον πατέρα του, ο τεταρτότοκος θα είχε κάνει το βασίλειο πιο σπουδαίο από όσο θα το είχανε ποτέ κάνει με την δικιά τους διακυβέρνηση οι άλλοι τρεις.

Περάσανε μερικές δεκαετίες και ένα άλλο γειτονικό βασίλειο εποφθαλμιούσε να κατακτήσει περισσότερες περιοχές. Είχε με διαφορά δημιουργήσει τον ισχυρότερο στρατό της περιοχής, γιατί ο βασιλιάς του ήταν σκληρός και τυραννικός και είχε επιστρατεύσει και εκπαιδεύσει σχεδόν όλους τους υπηκόους του με το ζόρι στην χρήση των όπλων.

Επειδή ο πρωτότοκος δεν είχε πάρει το στέμμα, δεν είχε καταφέρει να έχει από πλευράς του έναν τόσο άρτια εκπαιδευμένο στρατό και σε περίπτωση που κάνανε πόλεμο, σίγουρα θα έχανε.

Αλλά δεν ανησυχούσε αν θα γίνει πόλεμος γιατί ο αδελφός του ο δευτερότοκος, είχε συμφωνία με τα άλλα βασίλεια να συνεργαστούνε εναντίον του τύραννου βασιλιά. Έτσι κι ο ίδιος ο τύραννος δεν τολμούσε να επιτεθεί γιατί σίγουρα θα τον κατατροπώσουνε με την συλλογική τους ισχύ. Αλλά δεν άφηνε και στο πλάι τις φιλοδοξίες του, οπότε πήρε την πλάγια οδό. Έστειλε αντιπροσώπους του στους υπόλοιπους βασιλιάδες και τους έταξε μερίδιο από τις περιοχές που θα κατακτούσε αν απλά δεν παίρνανε μέρος στον πόλεμο.

Επειδή ο δευτερότοκος δεν είχε πάρει το στέμμα, δεν είχε καταφέρει να έχει από πλευράς του άρτιες σχέσεις με τους άλλους βασιλιάδες και τον λαό γιατί ο αδελφός του ο τεταρτότοκος ήταν κατά καιρούς πολύ απότομος και αγενείς μαζί τους. Έτσι, έχασε την εκτίμηση τους σε σημείο που δεν μπορούσανε να αναπληρωθεί σε σημείο που οι βασιλιάδες να μην δεχτούνε την προσφορά του τυράννου.

Επίσης ο τύραννος έστειλε συκοφάντες στο βασίλειο για να αρχίσουνε να διαδίδουνε ψέματα για τον βασιλιά τους και να του καταστρέψει την συνοχή του. Λέγανε ότι ήταν ύπουλος και έκανε μαύρα μάγια και έπινε το αίμα παιδιών και άλλα πολλά. Επειδή ο τριτότοκος δεν είχε πάρει το στέμμα, δεν είχε καταφέρει να μορφώσει από πλευράς του τον λαό κι έτσι πολλοί ήταν εύπιστοι και αδαείς και πιστεύανε αυτές τις συκοφαντίες σε σημείο που γίνονταν τοπικές εξεγέρσεις.

Και τελικά μετά από μερικούς μήνες, ενώ το βασίλειο βρισκόταν σε αναβρασμό, οι στρατιές του τύραννου εισβάλανε και αρχίσανε να κατακτούνε το βασίλειο με μεγάλη ευκολία. Ο στρατός του πρωτότοκου δεν ήταν αρκετός, οι ικεσίες του δευτερότοκου στους υπόλοιπους βασιλιάδες δεν ήταν αρκετές, οι προσπάθειες του τριτότοκου να κρατήσει ενωμένο τον λαό ενάντια στην εισβολή με το να τον πείσει ότι οι συκοφαντίες ήταν ψέματα αν καθόσουν και το σκεφτόσουν και ότι ο βασιλιάς δεν θα έκανε ποτέ τέτοια πράγματα, επίσης δεν ήταν αρκετές.

Σύντομα οι εισβολείς αρχίσανε να πολιορκούνε το βασιλικό κάστρο, όπου ο πρωτότοκος έχασε την ζωή του, περικυκλωμένος από υπαράριθμους εχθρούς.

Ο τεταρτότοκος αντί να το βάλει στα πόδια, αποφάσισε να παραμείνει και να πολεμήσει μέχρι τέλους. Έβαλε σε μια μικρή κασέλα τον μεγαλύτερο θησαυρό του. Το σφράγισε και το έδωσε στον αδελφό του τον τριτότοκο να το διαφυλάξει στέλνοντας το σε ασφαλές μέρος.

Μερικές ώρες αργότερα, οι εισβολείς μπουκάρανε μέσα στην αίθουσα του θρόνου ουρλιάζοντας αλαφιασμένοι και ο δευτερότοκος ζήτησε από τον αδελφό του τον βασιλιά να παραδοθούν όλοι για να σώσει τις ζωές των στρατιωτών του. Ο πόλεμος είχε άλλωστε ήδη χαθεί. Ο τύραννος δέχτηκε να σταματήσει από πλευράς του το φονικό αν παραδινόταν και ο βασιλιάς δέχτηκε. Αλλά τελικά ο τύραννος δεν κράτησε τον λόγο του, είπε ψέματα. Μερικές ώρες αργότερα, όλοι οι στρατιώτες του βασιλιά παραδόθηκαν και αμέσως εκτελέστηκαν άνευ εξαιρουμένου. Τα κεφάλια των δύο αδελφών τα βάλανε σε πασσάλους και τους καρφώσανε στο κέντρο της προτεύουσας σαν ένδειξη νίκης και προειδοποίησης σε όποιον αντιστεκόταν.

Ο τύραννος έμαθε τότε ότι φυγαδεύσανε τον μεγαλύτερο θησαυρό του βασιλείου. Έναν θησαυρό τόσο πολύτιμο που ο προηγούμενος βασιλιάς έδωσε το στέμμα του στον τωρινό. Θέλοντας να τον κάνει δικό του, διέταξε να βρεθεί.

Ο τριτότοκος εν τω μεταξύ, είχε αμπαρωθεί με την κασέλα στην βιβλιοθήκη του βασιλείου και αρνιόταν να παραδωθεί. Οι εισβολείς πάνω στην μανία τους, βάλανε φωτιά και κάψανε το κτήριο, καταστρέφοντας όλες τις γνώσεις και τις επιστήμενες και την σοφία αιώνων που ήταν αποθηκεμένα μέσα του. Και γι’ αυτόν τον λόγο χαθήκανε και τα ονόματα των γιών και των βασιλιάδων της ιστορίας μας. Τόση πολύ γνώση χάθηκε που ακόμα και οι αναφορές των ονομάτων τους εξαφανιστήκανε.

Στα αποκαΐδια αργότερα, βρήκανε την κασέλα ανέπαφη, δίπλα σε ότι είχε απομείνει από τον τριτότοκο. Ήταν φτιαγμένη από μέταλλο και ο τριτότοκος την είχε στον κόρφο του μέχρι την τελευταία στιγμή. Χαρούμενοι την πήγανε τρέχοντας στον τύραννο ηγέτη τους.

«Για να δούμε τι είναι αυτός ο τόσο πια σπουδαίος θησαυρός.» είπε ο τύραννος και διέταξε να την ανοίξουν. Όλοι οι στρατηγοί του μαζεύτηκαν γύρω του, γεμάτοι απορία για να δούνε τι ήταν πια αυτό που θεωρούταν πιο τρανό κι από τον μεγαλύτερο στρατό, τις καλύτερες δημόσιες σχέσεις και την διαπαιδαγώγηση του ανθρώπινου νου. Χτυπούσανε για ώρα την κλειδαριά μέχρι που έσπασε και η κασέλα άνοιξε.

Μέσα αυτό που βρήκανε τους άφησε άφωνους. Όχι γιατί ήταν τόσο πια σπουδαίο αλλά γιατί δεν φαινόταν να αξίζει όλο τον μύθο γύρω από τον οποίο σχηματίστηκε. Αυτό που βρήκανε μέσα ήταν… σπόροι. Κοινοί σπόροι σιταριού.

Γελάσανε οι στρατηγοί και απογοητεύτηκε ο τύραννος. Το φαγητό ήταν τελικά πιο σπουδαίο από τον στρατό, την διπλωματία και την γνώση; Ο προηγούμενος βασιλιάς ήταν τρελός.

Έπειτα το βασίλειο κατακτήθηκε και μέρος του μοιράστηκε στα άλλα βασίλεια σαν ανταμοιβή για την συνεργασία τους. Τα αδέλφια της τελευταίας βασιλικής γενιάς μείνανε γνωστά σαν χαζοί και τρελοί που βάλανε το φαγητό πιο πάνω από ένα σωρό άλλα πράγματα που θα μπορούσανε να του έχουνε σώσει.

«Αρκετά χάσαμε την ώρα μας με ανοησίες. Ας αρχίσει η λεηλασία!» διέταξε ο βασιλίας και πέταξε την κασέλα με τους σπόρους σε ένα καμίνι, όπου αποτεφρωθήκανε ολοσχερώς.

Οι στρατιές του κατακλείσανε το βασίλειο κατακλέβοντας τα πάντα, σκότωνε δίχως δεύτερη σκέψη όποιον του αντιστεκόταν, και έγδυνε την γη από κάθε φυσικό πλούτο, και σε τροφή άλλα και σε μέταλλα. Όπου κι αν περνούσε, άφηνε πίσω του μόνο θάνατο. Γιατί είχε τον μεγαλύτερο στρατό, είχε τους άλλους βασιλιάδες στο τσεπάκι του και ο κατακτημένος λαός ήταν πολύ αμόρφωτος και αδαής για να μπορεί να οργανωθεί ενάντιά του. Είχε όλους τους θησαυρούς που υπάρχουν με το μέρος του. Ήταν ο απόλυτος νικητής.

 

Αρκετούς μήνες αργότερα, δόθηκε σαν πλιάτσικο ένα βιβλίο στα χέρια του ηγέτη ενός από τα γειτονικά βασίλεια. Μέσα του περιγραφόταν οι σκέψεις του τεταρτότοκου και αποκαλύφθηκε τελικά ποιος ήταν ο περιζήτητος θησαυρός.

«Η ζωή είναι πατέρα. Χωρίς ζωή, όσα πλούτη, όσο στρατό ή γνώση ή σοφία κι αν διαθέτεις, όλα είνξαι άχρηστα αν δεν υπάρχει ζωή για να τα διατηρήσει. Κι ακόμα κι αν πεθάνεις, η ζωή είναι που θα περάσει όλα όσα έχεις κατορθώσει στην επόμενη γενιά, για να μάθουνε από την σοφία σου, να ευημερήσουνε από τον μόχθο σου και να γίνουνε καλύτεροι άνθρωποι από τις εμπειρίες σου.»

Οι σπόροι δεν ήταν απλά το φαγητό τελικά. Ήταν το σύμβολο της ζωής. Και ο τύραννος το εχθρευόταν βάναυσα γιατί μόνο θάνατο και καταστροφή έσπερνε με τους θησαυρούς που κατείχε.

 

Η ιστορία αυτήν δεν έχει χαρούμενο τέλος, αν ένα τέτοιο περιμένατε. Οι υπόλοιποι βασιλιάδες δεν μετανιώσανε που προδώσανε τα τέσσερα αδέλφια. Δεν μετανιώσανε που δώσανε περισσότερη εξουσία σε έναν άσπλαχνο άνθρωπο που έσπερνε μόνο θάνατο όπου κι αν πήγαινε. Και σίγουρα δεν μετανιώσανε που αποκτήσανε τόσα πολλά εδάφη σαν ανταμοιβή για την απραξία τους.

Όχι, η μετάνοια τους ήρθε σαν τελικά κάποτε ο τύραννος εισέβαλε και στους ίδιους και τους κατέκτησε όλους με τον ίδιο τρόπο. Και απέκτησε τον τίτλο του ισχυρότερου αυτοκράτορα της ιστορίας, συγχρόνως με αυτό του μεγαλύτερου σφαγέα, καταστροφέα και τύραννου.

Και συνέχισε να καταστρέφει και να σκοτώνει μέχρι που τελικά οι ίδιοι του οι στρατηγοί κάποτε τον δολοφόνησαν για να του πάρουνε την θέση. Γιατί όλοι τον μισούσαν και τον ήθελαν νεκρό. Δεν κατείχε τον θησαυρό του δευτερότοκου.

Και σύντομα και οι ίδιοι οι στρατηγοί του αρχίσανε να μάχονται μεταξύ τους για το ποιος θα πάρει την εξουσία, διαμελίζοντας τον τρανό στρατό τους. Δεν κατείχαν πλέον τον θησαυρό του πρωτότοκου.

Αυτό έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς επαναστάτες να εξεγείρουνε τον αγανακτισμένο λαό ενάντια στους στρατηγούς. Και ηγέτες τους ήταν άνθρωποι σοφοί και μορφωμένοι, που σχεδιάζανε ενέδρες και τακτικές μάχης που οι στρατηγοί ήταν πολύ ανίδεοι και ανοργάνωτοι για να μπορούνε να καταπολεμήσουνε. Χάσανε έτσι και τον θησαυρό του τριτότοκου.

 

Μετά από χρόνια ασταμάτητων πολέμων, οι στρατηγοί όλοι σκοτωθήκανε ή διαφύγανε ολομόναχοι στις ερημιές όπου περάσανε το υπόλοιπο της ζωής τους χωρίς να έχουν απολύτως τίποτα. Και πίσω τους αφήσανε μια ήπειρο πνιγμένη στο αίμα και την φωτιά.

 

Από αυτήν την ιστορία, τα ονόματα των πρωταγωνιστών δεν έχουν διασωθεί. Έχουν όμως διασωθεί τα γεγονότα τους γιατί η ζωή συνέχισε σιγά-σιγά να ανθίζει και πάλι, και να μεταφέρει τα γεγονότα του πολέμου από γενιά σε γενιά.

Και τελικά ο τεταρτότοκος είχε δίκιο. Μπορεί σήμερα που σας περιέγραψα την ιστορία να έχουμε επιτέλους ορθοποδήσει και πάλι, να έχουμε μεγάλο στρατό, να είμαστε μονιασμένοι με τους γείτονές μας και να έχουμε μεγάλα πανεπιστήμια που μορφωνόμαστε αδιάκοπα. Αλλά τίποτα από αυτά δεν θα ήταν ή θα είναι εφικτό αν αναζητούμε θησαυρούς χωρίς να σεβόμαστε την ζωή.

 

Χωρίς ζωή, κανένας θησαυρός δεν μπορεί να εκτιμηθεί, όσο σπουδαίος κι αν είναι. Ακόμα κι ας φαινομενικά είναι απλώς μερικοί σπόροι σιταριού.

Edited February 4, 2010 by Anime_Overlord

[Kelley]

 

 

Συμπληρώνω λοιπόν ότι έτσι πως πάνε τα πράγματα σήμερα, μάλλον θα μας πάρουν και το σιτάρι. Ειδικά σήμερα, σε μια εποχή που το 90% του πληθυσμού βασίζεται στο 10% για να καλύψει τις καθημερινές του ανάγκες (όπως η τροφή, το νερό, τα ρούχα και η ενέργεια), τα μαντάτα είναι άσχημα για όλους μας. Νομίζω τελικά ότι υπερίσχυσε το όραμα του πρωτότοκου γιου, αν και κάπως διαστρεβλωμένο: Money talks. Merit walks.

 

Πολύ καλή η ιστορία σου. Μια ένσταση έχω μόνον ως προς τη γνώση. Κατά την ταπεινή μου γνώμη φέρνει διχόνοια και όχι συμφιλίωση, μπορεί να γίνει όπλο στα χέρια του καθενός, καταφύγιο για όσους δεν κατέχουν εξουσία σε κανέναν άλλο χώρο –ούτε καν στο σπίτι τους- και ας μην γελιόμαστε, οι επιστήμονες δεν συμφωνούν σε τίποτα μεταξύ τους, είναι θέμα κύρους και όχι γνώσης.