Εφτά Ξόρκια μέχρι την Άρπυα

[Tiessa]

Όνομα Συγγραφέα: Βάσω

Είδος: Φαντασία

Βία; Όχι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: περίπου 1550

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Ποιος είπε ότι δεν υπάρχουν ελαττώματα και στη φάντασυ;

Η ιστορία είναι γραμμένη πολλά χρόνια πριν, με πολύ κέφι.

 

ΕΦΤΑ ΞΟΡΚΙΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΡΠΥΑ

Με το που υλοποιήθηκα μέσα στο Μιλαριανό χώρο, κατάλαβα πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Αμέσως μόλις μπόρεσαν τα μάτια μου να εστιάσουν, είδα κόκκινα μαλλιά να πέφτουν λυτά, κρύβοντας στο πρόσωπο μιας γυναίκας, σκυμμένης πάνω από ένα φθαρμένο βιβλίο με μαγικά σύμβολα. Προφανώς ήταν αυτή που είχε ζητήσει τις υπηρεσίες μου.

Χωρίς δεύτερη σκέψη, πήδηξα από τον ξύλινο εξώστη, έχοντας στο μυαλό μου μια κάθοδο γεμάτη χάρη. Μετά, άνοιξα τις φτερούγες μου, στριφογύρισα βίαια σε κάποια παράλογη γωνία κι έπεσα -με το κεφάλι- ανάμεσα σε μια ντουζίνα μικρά σιδερένια δοχεία. Και δεν ήταν όλα άδεια.

Μου έλειπε η αριστερή μου φτερούγα.

Η μάγισσα σήκωσε το κεφάλι της ξαφνιασμένη, και τότε παρατήρησα πόσο άπρεπα μικρή ήταν. Πράγμα που δεν βελτίωσε και πολύ τη διάθεσή μου. Φανταστείτε την αναίδεια αυτής της κοπέλας να καλεί έναν βοηθό του έβδομου επιπέδου, σαν κι εμένα, και να μου δίνει ανάπηρο σώμα!

"Πώς; Τι;" αναφώνησε αυτή, κλείνοντας το βιβλίο με θόρυβο.

Προσπαθώντας να σηκωθώ, πράγμα που δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται, δεδομένου ότι μου έλειπε ένα ζωτικό μέλος, αποφάσισα μολαταύτα να φερθώ ευγενικά. Όπως και να το κάνουμε, εμείς οι άρπυες χρεώνουμε γερά τις υπηρεσίες μας, και υπήρχαν πολλά ωραία μέρη στα εννιά επίπεδα για να ξοδέψει κανείς το χρυσάφι του. Έτσι λοιπόν, έβαλα τον πιο γλυκό τόνο στο μυαλό μου και της απευθύνθηκα με τον τρόπο που θεωρούσα καταλληλότερο: "Γιατί ζήτησες την παρουσία μου, ευγενική μου κυρά;"

Οι σκέψεις μου ανακλάστηκαν και αντήχησαν σαν να είχαν χτυπήσει σε βράχο. Το σοκ από τον πόνο δεν ήταν τίποτα σε σύγκριση με το σοκ από την ύβρη. Η καλούσα δεν μπορούσε να επικοινωνήσει τηλεπαθητικά! Μα τις μεγάλες δυνάμεις όλων των επιπέδων!

"Τι συμβαίνει; Χτύπησες;" με ρώτησε, παρατηρώντας ότι είχα ακουμπήσει τα νύχια της φτερούγας μου πάνω στο πονεμένο κεφάλι μου. Και, βλέποντας το αρνητικό μου νεύμα, σχεδόν ξέσπασε σε δάκρυα. "Τουλάχιστον εσύ μπορείς να με καταλάβεις! Όλοι οι άλλοι δεν μπορούσαν!"

Τότε μονάχα πρόσεξα ποιοι ήταν 'όλοι οι άλλοι' και αναρωτήθηκα τι διεστραμμένο μυαλό είχε καλέσει αυτά τα φρικαλέα πλάσματα. Ένα μηνυματοπούλι, που του έλειπε το ένα πόδι, φτεροκοπούσε αδέξια. Μια κλεφτρόγατα, χωρίς ουρά και με λιγότερα αυτιά απ' όσα έπρεπε. Ένα προστατόσκυλο, δίχως καθόλου δόντια. Επίσης ένα βαριομούλαρο, με πόδια τόσο αδύνατα ώστε μόλις και μετά βίας άντεχαν το δικό του βάρος. Το μόνο ζώο με σωστές διαστάσεις και σωστό αριθμό μελών ήταν μια μαύρη γάτα, μια γάτα από το Μιλαριανό χώρο δηλαδή, η οποία φαινόταν πολύ απασχολημένη. Είχε στριμώξει στη γωνία ένα κουτσό βρεστοπόντικο με τρία μάτια.

Ναι, φυσικά και μπορούσα να την καταλάβω. Το μέγεθος και το σχήμα του σώματός μου μού επέτρεπαν να έχω αρκετά μεγάλο εγκέφαλο, ώστε όχι μόνο να καταλαβαίνω τη φλυαρία που οι άνθρωποι ονομάζουν ομιλία, αλλά και να την ανταποδίδω. Οι υπόλοιποι συνάδελφοί μου ωστόσο, όλοι τους βοηθοί από κατώτερα επίπεδα, μπορούσαν να καταλάβουν μόνο τη νοερή επικοινωνία κι αφού η μάγισσα δεν κατείχε τέτοια την τέχνη, δεν είχε σχεδόν κανέναν έλεγχο στην κατάσταση. Όλα γύρω μου γρύλιζαν, τσίριζαν, στρίγκλιζαν και γκάριζαν.

"Σε καταλαβαίνω", της είπα ψυχρά. "Τι θέλεις;"

"Λίγη βοήθεια. Βλέπεις, η θεία μου, η μάγισσα–"

"Η θεία σου είναι η μάγισσα;" τη διέκοψα γρυλίζοντας. "Όχι εσύ;"

"Ω, όχι! Όχι εγώ. Εκείνη είναι η μάγισσα. Η μεγάλη Αμίντια Φυλλοξήρα."

"Σο-βα-ρά;" έκανα με σεβασμό. Στην πραγματικότητα δεν την είχα ξανακούσει ποτέ μου. "Κι εσύ τι είσαι;"

"Εγώ είμαι η Λάρα". Η επικοινωνία γινόταν όλο και πιο δύσκολη, γιατί τα ουρλιαχτά του ποντικιού μού τρυπούσαν τ’ αυτιά.

"Πήγαινε να μαζέψεις τη γάτα σου, χαζοκόριτσο!" διέταξα. "Είναι έτοιμη να φάει τον βρεστοπόντικο. Ξέρεις τι θα σου συμβεί αν αφήσεις να πάθει ζημιά ένας επίκλητος βοηθός;"

Τα γαλάζια μάτια της αγρίεψαν από τον τρόμο. Μου γύρισε την πλάτη και όρμησε να εκτελέσει τη διαταγή μου, ρίχνοντας στο πέρασμά της μια καρέκλα. Στην πραγματικότητα, δε θα της συνέβαινε τίποτα. Όλοι μας ξέρουμε πως κανένα πλάσμα στο Μιλαριανό επίπεδο δεν μπορεί να προκαλέσει μόνιμη ζημιά σ’ έναν βοηθό. Ούτε καν σ' έναν τόσο μικρό βοηθό σαν τον αγριόψυλλο. Και μια που τον αναφέραμε...

"Ωχ!" Το καταραμένο έντομο είχε δαγκώσει το γυμνό μου σβέρκο. Έκανα ένα τρελό τόξο με τη μια μου φτερούγα και, καθώς δεν είχα άλλη για να ισορροπήσω, κόντεψα να πέσω. Είναι δύσκολο να θυμάμαι τη 'μικρή μου ανεπάρκεια'. Φυσικά και υπήρχε και αγριόψυλλος μαζί με όλους τους άλλους βοηθούς. Δεν είδα τι πρόβλημα είχε αυτός, αλλά σίγουρα δεν του έλειπε το κεντρί.

Η Λάρα γύρισε με τη γάτα, η οποία τρομοκρατημένη από την όψη μου, ξέφυγε από τα χέρια της κι έτρεξε να κρυφτεί πίσω από τα αναποδογυρισμένα δοχεία. Πρέπει να παραδεχτώ ότι οι άρπυες δεν αρέσουν και πολύ στους Μιλαριανούς. Το σκυλί άρχισε και πάλι να γρυλίζει.

"Λοιπόν, λέγαμε για τη θεία σου", έκανα ανυπόμονα.

"Α, ναι", είπε αυτή τρομαγμένα. "Η θεία μου. Είναι λίγες εβδομάδες μόνο που μένω μαζί της. Βλέπεις, ο πατέρας μου πέθανε τώρα τελευταία και δεν έχω άλλους συγγενείς. Σήμερα το πρωί, η θεία μου είπε ότι θα πήγαινε να μαζέψει μερικά βότανα και μου ζήτησε να καθαρίσω την κουζίνα. Έτσι, άρχισα να δουλεύω και, κάποια στιγμή, δεν ξέρω πώς, παραπέταξα το φυλαχτό της".

"Και;" ρώτησα.

"Να..." Έγλυψε τα χείλη της και ξεροκατάπιε. "Είχα δει τη θεία μου να χρησιμοποιεί τα ξόρκια της υλοποίησης για να καλεί βοηθούς όταν χρειαζόταν να βρει κάτι, και αποφάσισα να κάνω κι εγώ το ίδιο. Ήξερα τη σωστή σελίδα στο βιβλίο". Σταμάτησε βλέποντας τη βλοσυρή μου ματιά, χαμήλωσε το κεφάλι και συνέχισε πάλι. "Τα λόγια ήταν σε άγνωστη γλώσσα, αλλά κατάφερα να τα διαβάσω γιατί έχω μάθει τα σύμβολα".

Το παλιοκόριτσο είχε προφέρει λάθος τη μαγική ακολουθία! Γι αυτό ο ένας μετά τον άλλον όλοι οι βοηθοί που είχε καλέσει ήταν έτσι παραμορφωμένοι!

"Υποθέτω πως χρειαζόσουνα μόνο ένα βρεστοπόντικο, αλλά κατά κάποιον τρόπο κάλεσες όλη τη γκάμα", παρατήρησα.

Το πρόσωπο της Λάρας κοκκίνισε. "Διάβασα την πρώτη γραμμή και δεν έγινε τίποτα. Έτσι, φαντάστηκα ότι δεν είχα κάνει το σωστό μαγικό και μετά διάβασα τη δεύτερη, την τρίτη και την τέταρτη γραμμή. Μετά την πέμπτη ήμουνα έτοιμη να τα παρατήσω, αλλά τότε εμφανίστηκε αυτός ο σκύλος".

Στο μεταξύ βέβαια, είχε ήδη καλέσει τον αγριόψυλλο, το βρεστοπόντικο, το μηνυματοπούλι και την κλεφτρόγατα. Όλοι αυτοί οι βοηθοί είναι μικροί σε μέγεθος και, παρά τη λαϊκή αντίληψη, κανένας μας δεν κάνει θόρυβο με την υλοποίηση του.

"Και παρ' όλα αυτά συνέχισες", παρατήρησα θυμωμένη, χτυπώντας τα νύχια μου στο τραπέζι.

"Κατάλαβα ότι ο σκύλος δεν ήταν το σωστό ζώο, κι έτσι διάβασα άλλη μια γραμμή κι εμφανίστηκε το μουλάρι. Τότε άρχισα να προσέχω όλα τα υπόλοιπα τέρατα γύρω, και μετά άρχισε να γρυλίζει ο σκύλος και φοβήθηκα. Προσπάθησα να τους μιλήσω και δεν με άκουγαν. Αλλά ήξερα ότι τα μάγια μπορούσαν ν’ αντιστραφούν και ότι οι λέξεις βρίσκονται στην ίδια σελίδα. Κι έτσι–"

"Κι έτσι όταν πια έφτασες στο έβδομο ξόρκι, είχες καλέσει κι εμένα, την άρπυα," κατέληξα.

Αυτή έγνεψε καταφατικά. "Σε τι χρησιμεύουν οι άρπυες;" ρώτησε μετά.

"Γρήγορη απομάκρυνση από τον κίνδυνο".

"Μα εσύ δεν μπορείς να πετάξεις!" παρατήρησε, δείχνοντας με αναίδεια την αριστερή μου πλευρά. "Ωχ!" ξεφώνησε, καθώς ο αγριόψυλλος βύθισε το κεντρί του στην πλάτη της.

Πρέπει να ομολογήσω πως αισθάνθηκα ικανοποίηση, βλέποντας την αγωνία της. "Φυσικά και μπορώ να πετάξω όταν υλοποιηθώ σωστά", είπα απότομα. "Συνήθως οι μάγοι γνωρίζουν καλά τα ξόρκια που χρησιμοποιούν. Είσαι τυχερή που η θεία σου δεν είναι μαύρη μάγισσα. Καλεί μόνο βοηθούς και όχι καταστροφείς. Αλλιώς ποιος ξέρει τι πλάσματα θα είχες εξαπολύσει στον κόσμο σας!"

"Ωχ! Μη μου πεις ότι ο αγριόψυλλος είναι βοηθός!" ούρλιαξε.

"Και βέβαια είναι βοηθός. Διώχνει τους ανεπιθύμητους. Όλοι οι βοηθοί είναι χρήσιμοι".

"Μα πώς είναι χρήσιμοι αν δεν μπορείς να συνεννοηθείς μαζί τους;" ρώτησε η Λάρα μπερδεμένη.

"Κορίτσι μου, καλείς πλάσματα μόνο εφόσον είσαι ικανή να τους μιλήσεις τηλεπαθητικά", απάντησα αδιάφορα.

Αναστέναξε. "Καλά, εντάξει. Θα τα στείλω πίσω. Τα ξόρκια είναι μέσα στο βιβλίο".

"ΟΧΙ!" Η κραυγή ξέφυγε από τα χείλη μου και όρμησα σαν τρελή να της αρπάξω το βιβλίο, χάνοντας και πάλι την ισορροπία μου και λειώνοντας σχεδόν την κλεφτρόγατα κάτω από το σώμα μου. "Μην ξαναπροφέρεις λάθος τις μαγικές λέξεις!" βόγκηξα, πεσμένη στο πάτωμα.

"Τότε, ίσως θα μπορούσες να το κάνεις εσύ", μου πρότεινε με ελπίδα.

Έτριξα τα δόντια και τράβηξα τα νύχια της γάτας από την κοιλιά μου. "Κορίτσι, θα ’πρεπε να ξέρεις ότι εμείς οι άρπυες χρεώνουμε τις υπηρεσίες μας", είπα με όση αξιοπρέπεια μου είχε απομείνει.

"Πώς; Θέλεις πληρωμή;" αναφώνησε με φρίκη. "Μα δεν έχω τίποτα να σου δώσω κι έχασα και το φυλαχτό της θείας μου!" Αυτή τη φορά ξέσπασε σε δυνατά κλάματα.

Τώρα βέβαια, εμείς οι άρπυες, συνήθως δεν κάνουμε τίποτα χωρίς πληρωμή. Αλλά έπρεπε να τη βοηθήσω έστω και μόνο για να απομακρύνω τον αγριόψυλλο. Όση ώρα προσπαθούσα να σηκωθώ, είχε βυθίσει δυό φορές το κεντρί του στο μηρό μου.

"Καλά λοιπόν, Λάρα", απάντησα σοβαρά. "Δώσε μου το βιβλίο. Θα τα ξαποστείλω. Όλα εκτός από τον εαυτό μου. Δεν μπορώ να εξανεμίσω τον εαυτό μου. Έτσι, μου φαίνεται ότι θα χρειαστεί να δώσεις μερικές εξηγήσεις στη θεία σου για την παρουσία μου".

 

***

Περιμένω τώρα υπομονετικά τη μεγάλη μάγισσα Αμίντια Φυλλοξήρα να έρθει για να προφέρει το έβδομο ξόρκι και να με στείλει πίσω στο χώρο μου σώα και ολόκληρη. Κρατάω το βιβλίο γραπωμένο ανάμεσα στα νύχια μου, μήπως τυχόν η νεαρή Λάρα αποφασίσει να γίνει πιο 'εφευρετική' στο καθάρισμα του χάους που έχει προκαλέσει.

Έχω επίσης αρχίσει να σκέφτομαι να αλλάξω δουλειά. Μερικές φορές οι κίνδυνοι του επαγγέλματος υπερβαίνουν τα ωφέλη…

Edited February 13, 2010 by Tiessa

[tetartos]

Πραγματικά διασκεδαστική ιστορία. Το κέφι πλημμυρίζει!

Έχει ενδιαφέρον για την μυθοπλασία της και για την ονοματοποιΐα της. Δεν έχει βέβαια κάποια ιδιαίτερη πλοκή αλλά είναι όμορφη σαν εικόνα!

[month]

Λίγο προς μαθητευόμενο μάγο θυμίζει, αλλά αρκετά ωραίο. Ίσως θέλει κάτι λίγο παραπάνω. Γιατί να μην μιλάνε μεταξύ τους οι επικλυμένοι; αφού έχουν την ικανότητα της τηλεπάθιας...

[Drake Ramore]

Μου άρεσε πολύ.

Είμαι βέβαια sucker για πλάσματα με δυνάμεις που δημιουργούν μπάχαλο οπότε έπαιξε και αυτό τον ρόλο του.

[Tiessa]

Λίγο προς μαθητευόμενο μάγο θυμίζει...

 

Λίγο μόνο;

 

Γιατί να μην μιλάνε μεταξύ τους οι επικλυμένοι; αφού έχουν την ικανότητα της τηλεπάθιας...

 

Βασικά μιλάνε μεταξύ τους. Με τη Λάρα δε μιλάνε.

Αλλά υποτίθεται πως εκτός από την Άρπυια, τα υπόλοιπα, όπως λέει κάπου, έχουν χαμηλότερο διανοητικό επίπεδο, οπότε δεν καταλαβαίνουν και πολλά πράγματα. Υποτίθεται ότι είναι καμωμένα να ανταποκρίνονται σε άμεσες, απλές, τηλεπαθητικές εντολές.

Παίζει να το κάνουν και επίτηδες βέβαια, για να τη φέρουν σε δύσκολη θέση.

 

Σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλια. Ξέρω ότι δεν έχει και σπουδαία υπόθεση, αλλά το είχα γράψει για να γελάσω πρώτα απ΄ όλα εγώ. Το διήγημα γράφτηκε ένα απομεσήμερο του Αυγούστου του 1991, όταν είχα πρωτοανακαλύψει τη σειρά Sword & Sorceress. Ενθουσιασμένη και σε σούπερ καλή διάθεση -διακοπές γαρ- κάθισα κι έγραψα το πρώτο πράγμα που ήρθε στο μυαλό μου, χωρίς βέβαια να σκεφτώ για βάθος, χαρακτήρες, υπόθεση και ό,τι άλλο.

Χαίρομαι που σας φαίνεται ευχάριστο.

[dagoncult]

Ναι, η πλοκή δεν είναι και τόσο μπροστά, όμως (πέρα από το χιούμορ του) είναι ένα κείμενο στο οποίο υπάρχει μια γερή δόση φαντασίας. Για μένα είχε το εξής ενδιαφέρον. Είναι ένας καλός μπούσουλας για το πως ο λόγος (που εδώ τον ξεχωρίζω ως σημαντικότερο βοηθό σε σχέση με τα υπόλοιπα πχ ιδέες, εκπλήξεις) μπορεί να στηρίξει και να απλώσει μια ιστορία (που έχει απλή πλοκή) χωρίς να την ξεχειλώσει, κρατώντας ταυτόχρονα το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Ίσως το φινάλε να το προτιμούσα περισσότερο ευφάνταστο, μιας και τώρα μου μοιάζει κάπως γρήγορο, σαν κάποιος να έκλεισε απότομα τη βάνα.