Οι Στρατιωτες του Παραδείσου

[Local Regulator]

 

 

Είδος: Μια περιεργη, νοσηρή φαντασία

Βία; Ναι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 2524

Αυτοτελής; Οχι (Μερος 1ο)

Σχόλια: Δεν ήμουν στα φορτε μου οταν το εγραφα, οποτε...

 

Η ΑΡΧΗ

 

 

Η πρωινή αχλή είχε αρχίσει να αραιώνει. Οι σταγόνες της δροσιάς έπεφταν σιγά σιγά στο μουσκεμένο χώμα και η επιφάνεια της λίμνης, στο βάθος, φαίνονταν γαλήνια… Η χθεσινή βροχή έφερε μαζί της και τον παγωμένο βοριά, μα τώρα υπήρχε άπνοια. Η φύση μόλις είχε αρχίσει να μπαίνει στους καθημερινούς ρυθμούς της.

 

Μερικές κουρούνες πέταξαν τρομαγμένες από το ξερόκλαδο που κούρνιαζαν, στο άκουσμα βημάτων. Οκτώ σκιές, βάδιζαν ανάμεσα στα άφυλλα δέντρα του δάσους. Την ανάσα τους πάγωνε ο Φλεβάρης. Βουβοί, σκεπτικοί και με μεγάλη ένταση μέσα τους, αβεβαιότητα για το μέλλον.

 

Είχαν περάσει κάπου έξι μήνες από τότε που κόπηκε το ρεύμα. Από εκείνη την μέρα που σύσσωμος ο κόσμος έβλεπε τους διακόπτες να πέφτουν από μόνοι τους, τις συσκευές να καίγονται ή να αχρηστεύονται, τα αυτοκίνητα να σταματούν καταμεσής των δρόμων ή να είναι ανίκανα να πάρουν μπροστά, οι σπινθήρες να έχουν πάψει να δημιουργούνται. Η ηλιακή καταιγίδα σάρωσε τον πλανήτη. Και μετά από ένα μήνα άνοιξαν οι πύλες…

 

Μπροστά πήγαινε ο αρχηγός της ομάδας. Κυριάκο τον λέγανε. Μικρός, 33 χρονών, μα τα όσα είχαν δει τα μάτια του, του έδιναν σοφία γέροντος… Κατάφερε να γλιτώσει από τα δόντια του λύκου, κυριολεκτικά. Ήταν βαριά ευθύνη η αρχηγία της ομάδας. Οι εχθροί που είχαν να αντιμετωπίσουν ήταν πολυπληθέστεροι, εμπειρότεροι, με αριστοπολεμικά όπλα αρματωμένοι και κυρίως με μίσος… Απύθμενο μίσος για το ανθρώπινο γένος. «Μας μισούν γιατί μισούν τον λόγο ύπαρξης μας… Μας μισούν γιατί στο πέρασμα των χιλιετιών έχουν δει συντριπτικές ήττες από εμάς… Μας μισούν γιατί είμαστε άνθρωποι…» σκέφτηκε.

 

Αυτούς τους έξι μήνες δεν είχαν συναντήσει κανέναν τέτοιο. Ευτυχώς. Η περιοχή κοντά στην Κορώνεια είχε καθαρίσει οριστικά από τα μιάσματα της ιστορίας. Ο Πολέμαρχος του Θεού προχωρούσε ακάθεκτος στην Πέρινθο, κατανικώντας τους Νεφελίμ και ελευθερώνοντας περιοχές από την δουλεία τους. Αν και τελευταία είχαν αναφερθεί κάποιες θεάσεις αυτών των όντων στην περιοχή…

 

Και εδώ ήταν το ανησυχητικό. Η ομάδα, είχε σταλεί, με «άνωθεν» εντολή να ενισχύσει μια μαχόμενη στα δυτικά, αρκετά χιλιόμετρα από τη «φωλιά» τους. Βέβαια, θα ακολουθούσαν ένα προσχεδιασμένο δρομολόγιο. Θα περνούσαν από εκεί όπου υπήρχαν υδραγωγεία και δεξαμενές, καθώς και κατοικημένοι τόποι. Επειδή ήταν μέλη της Φωτεινής Αδελφότητας, δεν σήμαινε πως έπαψαν να είναι άνθρωποι… Τουλάχιστον όχι ως προς τις βιοτικές ανάγκες… Ο αρχαίος όμως εχθρός το γνώριζε αυτό. Και είχε προετοιμαστεί. Η διαδρομή θα ήταν πολύ δύσκολη υπόθεση, ακόμα και για άρτια οπλισμένους ανθρώπους σαν και αυτούς, όταν απέναντί τους θα είχαν τον ανθό των Νεφελίμ. Γιατί εκεί κρύβονταν και ένα θανάσιμο μυστικό…

 

Προχωρούσαν σκεπτικοί. Ήταν μεγάλη η ευθύνη τους. Η σκέψη τους γύριζε γύρω από τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Όλους εκείνους που η μοίρα τους επιφύλαξε να βρίσκονται εκείνο τον καιρό μακριά από το Αραντίς. Και το τι θα είχαν πάθει από τους Νεφελίμ... Κάτι που άλλαζε αμέσως, αυθόρμητα, την σκέψη του καθενός προς άλλα, πιο ευχάριστα και καθημερινά πράγματα… Όσο καθημερινή μπορεί να ήταν η κάθε ημέρα ενός ανθρώπου μα τα χαρακτηριστικά του Μέλους της Αδελφότητας…Σε σχέση πάντως με τα υπόλοιπα έξι δισεκατομμύρια ανθρώπων, η ομάδα αυτή, η Ομάδα Σκορπιός όπως ονομάζονταν, ήταν σε πολύ καλύτερη μοίρα. Άσχετα αν το φάσμα της πείνας, της δίψας, της εξάντλησης και κυρίως του φόβου απλώνονταν και κυρίευε όλο και περισσότερο στις ψυχές τους. Ίσως τώρα που θα αναλάμβαναν δράση να ήταν καλύτερα τα πράγματα. Μια ελπίδα ήταν…

 

Ήταν όλοι μικροί. 45 χρονών ο μεγαλύτερος, 19 ο νεαρότερος. Όμως , πλέον το προσδόκιμο ζωής τους μετρούταν σε δευτερόλεπτα. Ήταν πολύ πιθανό κάποιοι να μην φτάσουν στον τελικό προορισμό τους. Από στιγμή σε στιγμή θα μπορούσαν να πέσουν θύματα των προαιώνιων εχθρών του ανθρωπίνου γένους. Ειδικά οι νύχτες ήταν πραγματικοί εφιάλτες… Όταν άκουγαν τα ουρλιαχτά των Μαλτσέχ, τις στριγκιές των Μπαχομέχ πάνω από τα κεφάλια τους, το βαρύ φτερούγισμα των Σαχερνέχ… Είναι οι στιγμές που η ψυχή ζητάει να αποκολληθεί από το σώμα και να φύγει σε άλλους κόσμους, πιο ασφαλείς και ειρηνικούς… Αλλά η μάχη της επικράτησης έπρεπε να συνεχιστεί και συνεχίζονταν… Οι παλιοί και οι νέοι κάτοικοι της Γης έπρεπε να αναμετρηθούν και αναμετρούνταν… Οι άνομοι έπρεπε να πεθάνουν και “… εν ξίφει τελειούνταν”…

 

Ο Κυριάκος σταμάτησε ξαφνικά και αφουγκράστηκε. Κοίταξε προσεκτικά τριγύρω. Οι υπόλοιποι επτά ήταν σε ετοιμότητα για παν ενδεχόμενο. Άλλωστε, ήταν στην επικίνδυνη περιοχή. Είχαν αρχίσει να ανεβαίνουν το Δερβένι.

 

«Παιδιά, πήρε τον λόγο χαμηλόφωνα, θα κινηθούμε προς τον Χορτιάτη για να βγάλουμε την νύχτα εκεί. Δεν πρέπει επ’ ουδενί λόγο να βρεθούμε εκτεθειμένοι αφού δύσει ο ήλιος. Αν πάμε όσο είναι μέρα ίσως βρούμε και προμήθειες σε κανένα σπίτι. Να προλάβουμε να οχυρωθούμε.. Λοιπόν, από εδώ και πέρα, το κάθε σπίτι, το κάθε δέντρο, ο κάθε θάμνος θα μπορεί να κρύβει έναν Νεφελίμ.» είπε και συνέχισε να βαδίζει με ένα ύφος αποφασιστικό μα και φοβισμένο συνάμα. Λες και μια ενδόμυχη απελπισία τον κυρίεψε στα ξαφνικά.

 

Παραπέρα, ο Κώστας προσπαθούσε να μείνει συγκεντρωμένος στην απειλή. Μα ήταν αδύνατον. Το μυαλό του, όσο και αν το πίεζε να σταματήσει να γυρνάει αλλού, έτρεχε σαν άτακτο μικρό παιδί. Κυρίως σε μια κοπέλα, την Μαρία, που σπούδαζε σε άλλη πόλη από αυτόν. Δεν ήταν κάτι ξεκάθαρο η σχέση τους, ειδικά από απόσταση, παρ’ όλα αυτά υπήρχε μια αμοιβαία συμπάθεια. Μάλλον κάτι παραπάνω από συμπάθεια. Εύχονταν ολόψυχα να μην είχε πάθει κάτι από τους “εισβολείς” στην επιφάνεια της γης. Ήξερε, όμως, ότι οι πιθανότητες να είναι ζωντανή, ήταν ελάχιστες. Και αν ήταν, θα ήταν κατατρομαγμένη και θα έτρεμε στον ερχομό της κάθε νύχτας… Πόσο θα ήθελε να βρίσκεται εκεί, κοντά της. Και ας έπεφταν νεκροί από τα νύχια των Νεφελίμ. Μαζί…

 

Ένας τριγμός έκοψε σαν μαχαίρι τον ειρμό του. Αυθόρμητα, όλη η ομάδα στράφηκε προς το σημείο απ’ όπου προήλθε ο θόρυβος. Αντιδρώντας ακαριαία, όπως είχαν εκπαιδευτεί, ξεσπάθωσαν. Κρατώντας την ανάσα, έψαξαν με τα μάτια τους την περιοχή, σπιθαμή προς σπιθαμή. Η παλάμη έσφιγγε ιδρωμένη την λαβή, και οι αισθήσεις βρίσκονταν σε υπερδιέγερση… Κύλησαν τρία γεμάτα αγωνία δευτερόλεπτα, πριν δοθεί απάντηση από τον Ανδρέα, οπισθοφύλακα της ομάδας. «Λαγός!». Την αγωνία διαδέχθηκε η ανακούφιση και τα πνευμόνια γέμισαν με φρέσκο, δροσερό αέρα και πάλι…

 

 

 

 

 

 

 

Απογευμάτιασε. Το φως της μέρας είχε αρχίσει να χάνεται λίγο-λίγο. Η ομάδα συνέχιζε την πορεία της ακάθεκτη, αλλά τώρα με μεγαλύτερη βιασύνη. Δεν έπρεπε να τους βρει η νύχτα έξω. Ήταν ζωτικής σημασίας να φτάσουν στο Χορτιάτη για να βρουν καταφύγιο και λίγη τροφή. Και είχε αρχίσει να φαίνεται το χωριό…

 

«Σαν πολλή ησυχία να έχει…» μουρμούρισε ο Κίμων κοιτώντας με καχυποψία τριγύρω. Σε λίγα λεπτά έμπαιναν στο χωριό. Ο δρόμος που οδηγούσε εκεί ήταν έρημος. Τρομακτικά έρημος. Όπως το περίμεναν άλλωστε… Μα υπήρχε κάτι διαφορετικό στο μέρος. Χώρια από μερικά κατεστραμμένα κτίρια, αναποδογυρισμένα αμάξια (πλέον δεν ήταν τίποτα άλλο από μια μάζα παλιοσίδερων…) και πόρτες που ανοιγόκλειναν σε κάθε φύσημα του αέρα, τρίζοντας… Κάτι άλλο… Πιο σκοτεινό…Μια παγερή ακτινοβολία, ένα κύμα φόβου και η αίσθηση πως κάποιος τους παρακολουθούσε. Κάποιος βρίσκονταν ανάμεσά τους και δεν τον έβλεπαν…. Και δεν ήταν μόνο ένας…

 

Ήθελε ακόμα δυο ώρες να δύσει τελείως ο ήλιος. Τα πρόσωπα όλων είχαν μια ανήσυχη όψη.

 

«Κυριάκο, πάμε γρήγορα να βρούμε καταφύγιο. Μπες στο πρώτο σπίτι που θα δεις. Δεν μου αρέσει πολύ αυτό το μέρος…» του ψιθύρισε φοβισμένα ο Περικλής. «Ούτε και σε εμένα Πέρη…Ούτε και σε εμένα…» του απάντησε αυτός. «Εδώ!» ήρθε μια φωνή από πίσω. Εξέτασαν προσεκτικά το σπίτι. «Δεν είμαι σίγουρος μα… Τέλος πάντων, πάμε…» είπε ο αρχηγός προς τους άντρες του. Κινήθηκαν αργά, τοίχο-τοίχο, προσέχοντας τα παράθυρα και φτάσαν εκατέρωθεν της πόρτας. Ο Αλέξανδρος, έχοντας δυο ιαπωνικά σπαθιά κατάνα, το ισχυρότερο μέλος δηλαδή της ομάδας, θα έμπαινε πρώτος. Ακολουθούσε ο Περικλής, που κρατούσε ένα μονάχα σπαθί. «Με το σύνθημα μου… 3, 2, 1… Τώρα!» είπε και όρμηξαν στο σκοτεινό σπίτι προσέχοντας τις γωνίες για πιθανούς αντιπάλους. Άδειο. «Και στο άλλο δωμάτιο…». Επανέλαβαν την διαδικασία για να μπουν στο άδειο επίσης δωμάτιο. «Μα που πήγαν όλοι;» αναρωτήθηκε (με μια δόση σαρκασμού) ο Νίκος, ο μικρότερος της ομάδας. «Να πάρει… Ούτε φαί υπάρχει εδώ.» γκρίνιαξε ο Περικλής. «Σιωπή, μη γίνουμε εμείς φαί…Δηλαδή τι περίμενες;» έκανε χαμηλόφωνα ο Αντρέας, κοιτώντας ανήσυχα τριγύρω. «Εγώ πάντως το απόθεμα ασφαλείας μου δεν σκοπεύω να το ανοίξω από τώρα…». Ο Κώστας, που ήταν παράμερα, κλότσησε κάτι μπάζα στο πάτωμα. «Α! Μια κονσέρβα!». «Κάτι είναι και αυτό…» «Ωχ… Έχει λήξει εδώ και τρία χρόνια…». «Καλύτερα να τρως Νεφελίμ. Λιγότερο αηδιαστικό είναι…» είπε με έμφαση ο Νίκος. Γέλασαν. Ακόμη και ο αγέλαστος Κώστας. Με ένα γέλιο αυθόρμητο, από την καρδιά τους. Μια άμυνα ενάντια στην πίεση της όλης κατάστασης… Ήταν μια πραγματικά ευχάριστη στιγμή. Μια στιγμή που υπό διαφορετικές συνθήκες θα την εκτιμούσαν ελάχιστα ως καθόλου. Μια ανάπαυλα από τον φόβο και την αγωνία.

 

Μα ο Κυριάκος τους προσγείωσε στην θλιβερή πραγματικότητα. «Άντρες, απ’ ότι φαίνεται δεν έχει τίποτα σπουδαίο εδώ. Πρέπει να προχωρήσουμε.». «Σε ευχαριστώ που μας επανέφερες στην Κόλαση…» είπε από μέσα του ο Κώστας. Βγήκαν έξω από το σπίτι. Το φως συνέχιζε να χάνεται. Προχώρησαν ακόμη λίγο στο χωριό ερευνώντας για κάποιο καλό καταφύγιο, όταν ένα παράξενο αίσθημα τους κυρίεψε. Έμειναν ακίνητοι καταμεσής του δρόμου. «Νοιώθετε σαν να μας κοιτάει κάποιος ή είναι ιδέα μου;» αναρωτήθηκε χαμηλόφωνα ο Κίμων και σήκωσαν ενστικτωδώς τα κεφάλια τους προς τον πρώτο όροφο του σπιτιού στα αριστερά τους. Η κουρτίνα κουνήθηκε στο παράθυρο… Αντάλλαξαν γρήγορες και γεμάτες νόημα ματιές, πριν ο Κυριάκος κουνήσει συγκαταβατικά το κεφάλι του. Αυτό σήμαινε, “μπουκάρουμε”! Ο Περικλής στάθηκε έξω από την πόρτα, ασφαλίζοντας την. Οι υπόλοιποι, με πρώτο τον Αρχηγό, ετοιμάστηκαν να μπουν στην ετοιμόρροπη οικία. Η καρδιά του Κώστα χτυπούσε δυνατά, όπως και όλων. Πιθανώς να ήταν σήμερα η πρώτη φορά που θα έρχονταν σε επαφή με τον εχθρό τους. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο όμως δεν φοβόταν για τις ζωές τους. Μάλλον για το αν θα τα κατάφερναν να αντικρίσουν ή και να αντιμετωπίσουν το όποιο ον βρισκόταν εκεί πάνω. «Θεέ μου, αν είναι να γίνει κάτι, ας γίνει τώρα…» ευχήθηκε από μέσα του. Συμφιλιώθηκε προσωρινά με την ιδέα του επικείμενου θανάτου του. Πήρε ανάσα και… Η ομάδα εισήλθε σαν αστραπή στο καταλεηλατημένο ισόγειο. Τίποτα. Ο Αλέξανδρος πήγε προς τις σκάλες. «Μα που το βρίσκει τόσο θάρρος; Είναι τρελός;». Ανέβηκε το πρώτο σκαλί και στάθηκε… Κοίταξε τριγύρω. Κάτω, νεκρική σιγή… Οι σύντροφοί του κρατούσαν την ανάσα τους από τον φόβο. Ήθελαν να του φωνάξουν να κατέβει ή να τους περιμένει, αλλά η φωνή έβρισκε ένα εμπόδιο στον λαιμό τους. Ίσως υποσυνείδητα να παρακολουθούσαν το θέαμα σαν να ήταν στημένο. Περίμεναν από στιγμή σε στιγμή να πέσει πάνω του κανένας Μαλτσέχ ή κάτι τέτοιο και να τον κάνει κομμάτια… Μα αυτός συνέχισε. Ήταν ήδη στο τέταρτο σκαλί. Ξαφνικά, ένας θόρυβος ακούστηκε από πάνω. Ο Αλέξανδρος πήδηξε σαν αίλουρος μερικά σκαλιά και έστρεψε το ξίφος του προς την μεριά που ακούστηκε ο θόρυβος. Ταυτόχρονα, οι άλλοι ανέβηκαν τα σκαλιά τρέχοντας για βοήθεια. Το πρώτο πράγμα που αντίκρισαν ήταν ένα βομβαρδισμένο τοπίο. Σαν να είχε δοθεί μάχη εκεί μέσα… Με μια πρώτη ματιά δεν υπήρχε κανείς εκεί. Μα ανάμεσα σε κάτι πεσμένα στόρια, φαίνονταν δυο μάτια. Κάποιον έκρυβαν αυτά τα στόρια. Και θα το μάθαιναν σε λίγο… Ο αρχηγός βάδισε με προσοχή προς εκεί. Μπορεί να κρύβονταν κάποιος μικρόσωμος Βασρανέχ εκεί, και να του χιμούσε. Ήθελε προσοχή… Τράβηξε το σπαθί από τη θήκη στην πλάτη του, και παραμέρισε με αυτό τα στόρια. Ξεπρόβαλε ένας μικρόσωμος άνθρωπος, που είχε κουλουριαστεί και έτρεμε από τον φόβο του για τους οχτώ άγνωστους, μαυροφορεμένους και οπλισμένους άντρες. Τον κοίταξαν έκπληκτοι και απορημένοι. Μα η αναγνώριση δεν είχε τελειώσει. Ο Κυριάκος πήγε να ακουμπήσει τον άγνωστο με το σπαθί του, το οποίο, αν και από σφυρήλατο ατσάλι, διατρέχονταν από χάλκινες “φλέβες”. Και ο χαλκός είναι ισχυρό δηλητήριο για τους Νεφελίμ… Αυτός μαζεύτηκε πιο πολύ, τρομαγμένος, θρηνώντας σιωπηλά για τον επικείμενο χαμό του, όπως νόμισε, βλέποντας το κοφτερό ξίφος να κινείται προς αυτόν. Μα δεν έγινε τίποτα. Ο Κυριάκος είχε αγγίξει τον άγνωστο με το ξίφος και δεν έπαθε τίποτα. Άρα ήταν άνθρωπος.

 

Ένας άλλος άνθρωπος! Αλήθεια, πόσο καιρό είχαν να δουν άλλον άνθρωπο; Τελευταία φορά, η Ομάδα είχε συναντήσει κάποιον άλλον πριν ένα μήνα περίπου, κάτω, στην λίμνη. Κοίταξαν με συμπόνια τον άγνωστο που έτρεμε ακόμα στην θέα τους. «Αφήστε παιδιά, θα τον αναλάβω εγώ…» είπε ο Κυριάκος και άρχισε να του μιλάει φιλικά, προσπαθώντας να τον παρηγορήσει και να τον επαναφέρει στα λογικά του. «Εσείς φύγετε από ‘δω. Μπορεί να φοβάται που βλέπει πολλούς. Πηγαίνετε κάτω…» .

 

Πέρασε κάπου ένα τέταρτο. Ο Κυριάκος ήταν ακόμη επάνω με τον άγνωστο. Οι άλλοι είχαν κάτσει και περίμεναν. Στο μυαλό του Κώστα στριφογύριζε η σκέψη πως ενδεχομένως και η Μαρία του θα ήταν σε τέτοια άθλια κατάσταση, εκεί μακριά που βρίσκονταν. Μακάρι να μπορούσε να κάνει κάτι. Και όσο το σκέφτονταν, όσο έψαχνε να βρει ένα τρόπο, τόσο απελπίζονταν. Το μυαλό του έκανε κύκλους. Κατέληγε πάντα από εκεί που ξεκινούσε. «Δηλαδή έτσι είναι 6 δις άνθρωποι;» τον ρώτησε ο Κίμωνας που πήγε και κάθισε δίπλα του. «Να ευχαριστείς φίλε μου τον Θεό που είσαι στην Αδελφότητα, και όχι σαν τον κακομοίρη επάνω…». Ο Κώστας έγνεψε καταφατικά. «Γιατί δεν μιλάς; Πες κάτι.». «Τι να πω; Δεν μ’ αρέσει αυτή η κατάσταση. Πότε θα τους ξανακλείσουμε μέσα να τελειώνουμε;» του απάντησε με παράπονο. «Δεν ξέρω αν σε ευχαριστεί αυτό, αλλά αυτήν την φορά δεν θα τους κλείσουμε στα Τάρταρα. Θα τους πάρουμε τα κεφάλια…» προσπάθησε να τον παρηγορήσει ο συνομιλητής του, με ένα πονηρό χαμόγελο . «Και θα το δεις σε λίγο… Το παιχνίδι είναι στημένο. Και είναι στημένο υπέρ μας…» κατέληξε.

 

 

 

 

 

 

 

 

Ακουστήκαν βήματα στα σκαλιά. Ο Κυριάκος κατέβαινε προβληματισμένος. «Τι έγινε; Τι σου είπε;» «Δεν πολυκατάλαβα… Ο άνθρωπος έχει πάθει σοκ. Τα μόνα που έπιασα ήταν πως έγινε επιδρομή μιας αγέλης λυκανθρώπων, πως φοβήθηκε που μας είδε έτσι με τα μαύρα, μας πέρασε για Νεφελίμ και πως κάτι κρύβεται στο υπόγειο, αλλά δεν θέλει να μιλήσει καθόλου για αυτό… Σαν να το φοβάται. Για να δούμε…». «Αν είναι Νεφελίμ, ας’ τον σε εμένα…» είπε με ανυπομονησία ο Νίκος, ξεθηκαρώνοντας το κατάνα του. «Ας του κάνουμε τη χάρη…»

 

Κατευθύνθηκαν προς την πόρτα που οδηγούσε το υπόγειο. Ο Κίμωνας άνοιξε την πόρτα και αστραπιαία μπήκε μέσα ο Νίκος με μια τρομερή πολεμική κραυγή. Μα η κραυγή του από επιθετική μετατράπηκε σε αποστροφής και πανικού. Έτρεξε πίσω και απομακρύνθηκε φωνάζοντας «Μη κοιτάξει κανείς μέσα!». Φυσικά όλοι κοίταξαν. Και αυτό που είδαν ήταν αρκετό για να λυγίσει τα γόνατα του Αντρέα και να σωριαστεί κάτω. Τι είχαν δει; Όλο το υπόγειο ήταν γεμάτο από ανθρώπινα μέλη που σάπιζαν, βίαια ξεριζωμένα από τον κορμό τους. Μια μεγάλη λίμνη αίματος είχε δημιουργηθεί στο πάτωμα, ενώ πιο πέρα, από μια έγκυος γυναίκα είχε αποσπαστεί το έμβρυο από την ανοιγμένη κοιλιά της… Και τα έμβρυα αποτελούν πρώτης τάξεως μεζέ για τους Νεφελίμ…Από αυτό το Γκραν Γκινιόλ τους έβγαλε ο πάταγος της πόρτας που έκλεισε ο Κίμων, κρίνοντας με αηδία πως ήταν αρκετό αυτό που είδαν. Μόλις είχαν αντικρίσει τον πραγματικό κόσμο…

 

Ο Κυριάκος πήγε και πάλι επάνω. Αυτήν την φορά τον ακολούθησαν και οι άλλοι. Δεν άντεχε ούτε στιγμή στην σκέψη πως εκεί κάτω βρίσκονταν τρία-τέσσερα, αν όχι περισσότερα, διαμελισμένα πτώματα. Ήθελε, όπως και όλοι τους, να φύγει από αυτό το μέρος αμέσως. Μα δεν μπορούσε να αφήσει τον δύστυχο άνθρωπο πάνω, αβοήθητο… Αυτά στριφογύριζαν στο μυαλό του τώρα. Κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο τις τελευταίες ακτίνες να χαϊδεύουν το Δερβένι, αποφάσισε. Και είπε με σταθερή και ανέκφραστη φωνή στους άλλους «Θα περάσουμε εδώ την νύχτα. Οι άνομοι θέλουν πόλεμο και θα τον έχουν…»

 

 

 

 

 

 

 

[dagoncult]

Έχει τις αδυναμίες του (ανάμεσά τους και ο λόγος... δεν είχε κάτι που να με τραβάει, ίσως θέλει περισσότερη δουλειά) πολλές από τις οποίες έχουν να κάνουν με θολά σημεία μέσα στο κείμενο. Ένα παράδειγμα... πόσο μεγάλο κακό έχει γίνει; Αυτά πχ τα λόγια:

‘Αυτούς τους έξι μήνες δεν είχαν συναντήσει κανέναν τέτοιο. Ευτυχώς. Η περιοχή κοντά στην Κορώνεια είχε καθαρίσει οριστικά από τα μιάσματα της ιστορίας. Ο Πολέμαρχος του Θεού προχωρούσε ακάθεκτος στην Πέρινθο, κατανικώντας τους Νεφελίμ και ελευθερώνοντας περιοχές από την δουλεία τους.’ μου δίνουν να καταλάβω ότι οι άνθρωποι τον έχουν τον έλεγχο.

Αν και μπορώ να φανταστώ πάνω κάτω το σκηνικό που στήνεις, ωστόσο νομίζω ότι καταλαβαίνεις τι εννοώ όταν λέω ότι χρειάζονται πολλές πληροφορίες που να καλύπτουν τα κενά. Τώρα (σχετικά πάντα με το τι έχει συμβεί) έχεις βάλει αυτό το

’Και μετά από ένα μήνα άνοιξαν οι πύλες’

και μαζί με όσα λες πιο πάνω στην ίδια παράγραφο έχεις κλείσει με τις εξηγήσεις. Και, φυσικά, χρειάζονται και οι απαραίτητες εξηγήσεις για τους Ν. Δεν γίνεται αλλιώς.

 

- Τι είναι τα ‘αριστοπολεμικά’ όπλα;

 

- ‘Προχωρούσαν σκεπτικοί. Ήταν μεγάλη η ευθύνη τους.’

Δεν μου έγινε αρκετά κατανοητό το γιατί.

 

- Πότε γίνονται όλα αυτά;

 

- ‘Ήταν όλοι μικροί. 45 χρονών ο μεγαλύτερος’ και ‘Μικρός, 33 χρονών’.

Εντάξει… δεν είναι και νήπια… 45 χρονών είναι ο άλλος, ήδη έχει ζήσει τη μισή ζωή του.

 

-

‘Ξεσπάθωσαν’

Δεν κόβω το κεφάλι μου, αλλά νομίζω ότι αν δεν έχεις ρεύμα δεν είναι απαραίτητο να καταλήξεις στα σπαθιά.

 

 

- ‘Ούτε και σε εμένα Πέρη…Ούτε και σε εμένα…’

Αυτό με ψιλοκόλλησε.

 

 

Λογικά, κάποια από τα ερωτήματά μου θα απαντηθούν ίσως αργότερα, αλλά έτσι κι αλλιώς μου έσκασαν κάπως ξαφνικά όλα αυτά που έχουν γίνει. Γενικα, όσο περισσότερες εξηγήσεις δίνεις (για θέματα που θα σε μπέρδευαν κι εσένα ως αναγνώστη (από ζητήματα αληθοφάνειας, μέχρι το αν έχεις ή όχι ιδέα για Ν.) τόσο καλύτερα.

 

Αν και δεν έχω ιδέα τι παίζει, πρέπει να πω ότι αυτοί οι Ν. έχουν ωραία, τρομακτικά ονόματα...

[Kelley]

Διάβασα την ιστορία σου, κυρίως επειδή είμαι φαν των urban fantasy ιστοριών και ειδικά αυτών που έχουν λυκανθρώπους, δαίμονες και βρικόλακες μέσα. Θα συμφωνήσω με πολλές από τις παρατηρήσεις του dagoncult σε ότι αφορά την ιστορία –δηλαδή ενώ σε μερικά σημεία υπάρχουν πολλές εξηγήσεις, σε άλλα υπάρχουν πολλά κενά- εμένα αυτό που με ξένισε κάπως ήταν η έλλειψη ταύτισης με τους χαρακτήρες. Τι εννοώ με αυτό: βλέπουμε μια ομάδα ανθρώπων, οι οποίοι είναι μπλεγμένοι σε έναν πόλεμο, αλλά δεν βλέπουμε ούτε για μια στιγμή τον κόσμο και την ιστορία μέσα από τα μάτια τους –με εξαίρεση τον έναν που σκέφτεται την φίλη του την Μαρία- κοινώς δεν μας βάζεις αρκετά στο μυαλό των χαρακτήρων σου, ώστε να τους γνωρίσουμε και –ποιος ξέρει;- να τους συμπαθήσουμε μέχρι. Δεν λέω ότι είναι απαραίτητο να ξέρουμε τα πάντα για αυτούς, αλλά για μένα τουλάχιστον, θα ήταν καλό να μπορούσα να τους γνωρίσω καλύτερα, έτσι ώστε να ενδιαφερθώ και για το μέλλον τους – και κατ’επέκταση τη συνέχεια της ιστορίας.

 

 

 

Ως αναγνώστης μιλάω πάντα, προς αποφυγή παρεξηγήσεων.

 

 

 

 

 

 

[Local Regulator]

Έχει τις αδυναμίες του (ανάμεσά τους και ο λόγος... δεν είχε κάτι που να με τραβάει, ίσως θέλει περισσότερη δουλειά) πολλές από τις οποίες έχουν να κάνουν με θολά σημεία μέσα στο κείμενο. Ένα παράδειγμα... πόσο μεγάλο κακό έχει γίνει; Αυτά πχ τα λόγια:

‘Αυτούς τους έξι μήνες δεν είχαν συναντήσει κανέναν τέτοιο. Ευτυχώς. Η περιοχή κοντά στην Κορώνεια είχε καθαρίσει οριστικά από τα μιάσματα της ιστορίας. Ο Πολέμαρχος του Θεού προχωρούσε ακάθεκτος στην Πέρινθο, κατανικώντας τους Νεφελίμ και ελευθερώνοντας περιοχές από την δουλεία τους.’ μου δίνουν να καταλάβω ότι οι άνθρωποι τον έχουν τον έλεγχο.

Αν και μπορώ να φανταστώ πάνω κάτω το σκηνικό που στήνεις, ωστόσο νομίζω ότι καταλαβαίνεις τι εννοώ όταν λέω ότι χρειάζονται πολλές πληροφορίες που να καλύπτουν τα κενά. Τώρα (σχετικά πάντα με το τι έχει συμβεί) έχεις βάλει αυτό το

’Και μετά από ένα μήνα άνοιξαν οι πύλες’

και μαζί με όσα λες πιο πάνω στην ίδια παράγραφο έχεις κλείσει με τις εξηγήσεις. Και, φυσικά, χρειάζονται και οι απαραίτητες εξηγήσεις για τους Ν. Δεν γίνεται αλλιώς.

 

- Τι είναι τα ‘αριστοπολεμικά’ όπλα;

 

- ‘Προχωρούσαν σκεπτικοί. Ήταν μεγάλη η ευθύνη τους.’

Δεν μου έγινε αρκετά κατανοητό το γιατί.

 

- Πότε γίνονται όλα αυτά;

 

- ‘Ήταν όλοι μικροί. 45 χρονών ο μεγαλύτερος’ και ‘Μικρός, 33 χρονών’.

Εντάξει… δεν είναι και νήπια… 45 χρονών είναι ο άλλος, ήδη έχει ζήσει τη μισή ζωή του.

 

-

‘Ξεσπάθωσαν’

Δεν κόβω το κεφάλι μου, αλλά νομίζω ότι αν δεν έχεις ρεύμα δεν είναι απαραίτητο να καταλήξεις στα σπαθιά.

 

 

- ‘Ούτε και σε εμένα Πέρη…Ούτε και σε εμένα…’

Αυτό με ψιλοκόλλησε.

 

 

Λογικά, κάποια από τα ερωτήματά μου θα απαντηθούν ίσως αργότερα, αλλά έτσι κι αλλιώς μου έσκασαν κάπως ξαφνικά όλα αυτά που έχουν γίνει. Γενικα, όσο περισσότερες εξηγήσεις δίνεις (για θέματα που θα σε μπέρδευαν κι εσένα ως αναγνώστη (από ζητήματα αληθοφάνειας, μέχρι το αν έχεις ή όχι ιδέα για Ν.) τόσο καλύτερα.

 

Αν και δεν έχω ιδέα τι παίζει, πρέπει να πω ότι αυτοί οι Ν. έχουν ωραία, τρομακτικά ονόματα...

 

Λοιποοον... Ξεκιναμε. Οι παρατηρησεις σου ηταν ευχστοχες. Ο λογος μου, ξερω πως δεν ηταν και ο καλυτερος σε αυτο το κεφαλαιο. Αλλωστε εχει πολυ καιρο που το εγραψα και δεν ημουν στα καλυτερά μου. Τα επομενα κεφαλαια έχουν (κατα την γνωμη μου) καλυτερο λογο (αν και ειναι και θεμα γουστου...).

 

1) Οπως σωστα ανεφερες, οι ανθρωποι εχουν τον ελεγχο, αλλα ειναι τρομερα διαλυμενοι. Και τα κενα που μου αναφερεις, τα εβαλα σκοπιμα, ετσι ωστε να απαντηθουν αργοτερα. Σαν να συνθετεις ενα παζλ. Ισως να απετυχα σε αυτο.

2)Οι εξηγησεις για τις πυλες και τους νεφελιμ, ερχονται με την ροη και αυτες.

3) Αριστοπολεμικα οπλα, ειναι μια εκφραση για οπλα πολυ εξελιγμενης φιλοσοφιας και πολεμικης τεχνικης. Την πηρα από ενα κείμενο του 13 αιωνα. Αν και νομιζω οτι καταλαβαινεις τι εννοω. Κατι σαν δυσκολο να νικηθουν οπλα.

4) Η ευθυνη τους ηταν μεγαλη γιατι επρεπε να αντιμετωπισουν τους Νεφελιμ.

5)Ολα αυτα γινονται όταν εσυ το φανταστεις. Δεν εχει οριο χρνου. Απλα γινεται στο μελλον. Οποτε θες, αλλα στο μελλον.

6)οσο για τις ηλικιες, ενταξει ήταν αστοχο σημειο αυτο.

7) Οσο για τα σπαθια, αν προσεξες προς την αρχη, που λεει πως κοπηκε το ρευμα και Η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΣΠΙΝΘΗΡΑ.Αρα τα οπλα δεν δουλευουν.

 

Γενικα αν ημουν απλος αναγνωστης θα συμφωνουσα απολυτα μαζι σου, αλλα τωρα που εχω γραψει πολλα κεφαλαια αυτης της ιστοριας, ξερω πως τα περισοτερα που μου ειπες εξηγουνται αμεσως μολις γυρίσεις μερικες σελιδες....

[Local Regulator]

Διάβασα την ιστορία σου, κυρίως επειδή είμαι φαν των urban fantasy ιστοριών και ειδικά αυτών που έχουν λυκανθρώπους, δαίμονες και βρικόλακες μέσα. Θα συμφωνήσω με πολλές από τις παρατηρήσεις του dagoncult σε ότι αφορά την ιστορία –δηλαδή ενώ σε μερικά σημεία υπάρχουν πολλές εξηγήσεις, σε άλλα υπάρχουν πολλά κενά- εμένα αυτό που με ξένισε κάπως ήταν η έλλειψη ταύτισης με τους χαρακτήρες. Τι εννοώ με αυτό: βλέπουμε μια ομάδα ανθρώπων, οι οποίοι είναι μπλεγμένοι σε έναν πόλεμο, αλλά δεν βλέπουμε ούτε για μια στιγμή τον κόσμο και την ιστορία μέσα από τα μάτια τους –με εξαίρεση τον έναν που σκέφτεται την φίλη του την Μαρία- κοινώς δεν μας βάζεις αρκετά στο μυαλό των χαρακτήρων σου, ώστε να τους γνωρίσουμε και –ποιος ξέρει;- να τους συμπαθήσουμε μέχρι. Δεν λέω ότι είναι απαραίτητο να ξέρουμε τα πάντα για αυτούς, αλλά για μένα τουλάχιστον, θα ήταν καλό να μπορούσα να τους γνωρίσω καλύτερα, έτσι ώστε να ενδιαφερθώ και για το μέλλον τους – και κατ’επέκταση τη συνέχεια της ιστορίας.

 

 

 

Ως αναγνώστης μιλάω πάντα, προς αποφυγή παρεξηγήσεων.

 

 

 

 

 

 

 

 

Ελπιζω να σε καλυψα με αυτα πουα απαντησα πιο πανω. Οσο για τους χαρακτηρες, στην συνεχεια του βιβλιου, αναφερω τις ιστοριες τριων απο αυτους, σε πρωτο προσωπο για το πως απηχθησαν απο την Αδελφοτητα για να χριστουν μαχητες. Εκει καταλαβαινεις αρκετα για υατους, οπως επεισης και στη συνεχεια, οπου η δραση μεγαλωνει και βλεπεις πως αντιδρουν, τι σκεφτονται κτλ... Οσο περναν τα κεφαλαια, θα τους βλεπεις και θα τους μαθαίνεις ολο και πιο πολυ.

Ευχαριστω παντως για το σχολιό σου.

[Kelley]

Ωραία!!! Περιμένω να διαβάσω τη συνέχεια!!!!!

 

 

[Electroscribe]

Γενικά, κι εγώ νομίζω ότι υπάρχει ένα θέμα με τη ροή της πληροφορίας. Μιας και υπάρχει μια ολόκληρη "μυθολογία" με τους νεφελίμ, τον πολέμαρχο κτλ. έχω την εντύπωση ότι κάποια θέματα θεώρησες πως δεν θα είναι απόλυτα άγνωστα στους αναγνώστες και δεν τους έδωσες λίγη κάλυψη παραπάνω. Φυσικά δεν μπορείς να πεις τα πάντα από το πρωτο κεφάλαιο, αλλά ομοίως δεν μπορείς και να αναφέρεις ονομαστικά τα πάντα από το πρώτο κεφάλαιο, αφήνοντας τον αναγνώστη στα κρύα του λουτρού μέχρι να μπορέσεις να του δώσεις της εξηγήσες. Μέρος της τέχνης σε ένα κείμενο (ειδικά στη φαντασία) είναι να εισαγάγεις σταδιακά τις συλλήψεις σου (είτε είναι καταστάσεις, είτε πρόσωπα, είτε είδη πλασμάτων), να αγκιστρώνεις το ενδιαφέρον του αναγνώστη σε κάποια από αυτά, κι ύστερα να τα εμπλουτίζεις, ενώ ταυτόχρονα να εισαγάγεις καινούρια, με τα οποία θα εργαστείς παρόμοια κοκ. Δηλαδή, το παραφόρτωσες αυτό το εισαγωγικό κομμάτι με πολλά πράγματα για τα οποία είπες πολύ λίγα.

 

Στο τεχνικό μέρος, θέλεις δουλίτσα. Έκανα κάποιες παρατηρήσεις στο αρχείο που ακολουθεί κι ελπίζω να τις βρεις χρήσιμες.

 

Local Regulator - Οι στρατιώτες του Παραδείσου.doc

[Local Regulator]

Γενικά, κι εγώ νομίζω ότι υπάρχει ένα θέμα με τη ροή της πληροφορίας. Μιας και υπάρχει μια ολόκληρη "μυθολογία" με τους νεφελίμ, τον πολέμαρχο κτλ. έχω την εντύπωση ότι κάποια θέματα θεώρησες πως δεν θα είναι απόλυτα άγνωστα στους αναγνώστες και δεν τους έδωσες λίγη κάλυψη παραπάνω. Φυσικά δεν μπορείς να πεις τα πάντα από το πρωτο κεφάλαιο, αλλά ομοίως δεν μπορείς και να αναφέρεις ονομαστικά τα πάντα από το πρώτο κεφάλαιο, αφήνοντας τον αναγνώστη στα κρύα του λουτρού μέχρι να μπορέσεις να του δώσεις της εξηγήσες. Μέρος της τέχνης σε ένα κείμενο (ειδικά στη φαντασία) είναι να εισαγάγεις σταδιακά τις συλλήψεις σου (είτε είναι καταστάσεις, είτε πρόσωπα, είτε είδη πλασμάτων), να αγκιστρώνεις το ενδιαφέρον του αναγνώστη σε κάποια από αυτά, κι ύστερα να τα εμπλουτίζεις, ενώ ταυτόχρονα να εισαγάγεις καινούρια, με τα οποία θα εργαστείς παρόμοια κοκ. Δηλαδή, το παραφόρτωσες αυτό το εισαγωγικό κομμάτι με πολλά πράγματα για τα οποία είπες πολύ λίγα.

 

Στο τεχνικό μέρος, θέλεις δουλίτσα. Έκανα κάποιες παρατηρήσεις στο αρχείο που ακολουθεί κι ελπίζω να τις βρεις χρήσιμες.

 

Local Regulator - Οι στρατιώτες του Παραδείσου.doc

 

 

Σε ευχαριστω πολυ για την παρατηρηση. Ειναι η πρώτη μου δουλεια του ειδους για αυτο ειναι λογικο να υπάρχει καποια αδυναμια στις αρχες.

 

Αν και αποφάσισα να μην ανεβασω αλλα κεφαλαια, γιατι ειναι ολοκληρο βιβλιο. Ισως οταν το τελιεωσω, αρχισω να γραφω άλλες, μεμονομενες ιστοριούλες όπως εδω γίνεται.

 

 

[Naroualis]

Λίγες σταχυολογημένες παρατηρήσεις. Τις έκανα κάπως βιαστικά, και μοιάζουν απότομες, αλλά απλά δεν είχα αρκετό χρόνο στη διάθεσή μου όταν τις έγραφα.

 

 

Η γενική εντύπωση είναι αρκετά καλή. Ξέρεις τι θες να γράψεις και φαίνεται ότι ξέρεις πού πάει η ιστορία σου. Αυτό είναι πολύ καλό, γιατί ο συγγραφέας που έχει αυτοπεποίθηση για την πλοκή του, μεταφέρει την αυτοπεποίθηση στο χαρτί κι ο αναγνώστης ξέρει ότι μπορεί να βασίζεται πάνω του. Κι ο αναγνώστης πρέπει να ξέρει ότι μπορεί να βασιστεί πάνω σου για να διαβάσει μια καλή ιστορία. Αλλιώς θα βαρεθεί και θα το παρατήσει.

 

 

Λεπτομέρειες τώρα.

 

 

Εντάξει για τα αριστοπολεμικά με κάλυψες. Αλλά το «απογευμάτιασε»; Μη βιάζεσαι να γράψεις, δούλεψε λίγο αυτό που πας να γράψεις στο μυαλό σου, ή καλύτερα ακόμα διάβασέ το δυνατά και θα δεις τη διαφορά.

 

 

Ενώ ξεκινάς και χειρίζεσαι με ωραίο τρόπο, χωρίς μελοδραματισμό κανέναν την ιστορία σου, έρχεται εκείνη η φράση (Γιατί εκεί κρύβονταν και ένα θανάσιμο μυστικό…) και μου το χαλάς. Έχει κανένα λόγο ύπαρξης εκεί; Μήπως είναι καλύτερα να την αφαιρέσεις εντελώς, ώστε όταν έρθει η ώρα να μάθουμε το θανάσιμο μυστικό να πέσουμε από τα σύννεφα, να μας πιάσεις εξαπίνης; Που μας αρέσουν οι εκπλήξεις κι οι ανατροπές;

 

 

Πόσο ζουν τα Μέλη της Αδελφότητας; Γιατί αν ζουν ας πούμε 100 χρόνια, τα 45 και πάλι δεν είναι λίγα, ώστε να τους χαρακτηρίζεις μικρούς.

 

 

Μικρό γραμματικό (πιο πιθανά τυπογραφικό υποθέτω): λες κάπου η μάχη της επικράτησης έπρεπε να συνεχιστεί και συνεχίζονταν. Το τελευταίο ρήμα έπρεπε να είναι συνεχιζόταν. Σου ξέφυγε ένα «ν». Το κάνεις κι αλλού αυτό, πχ, το φεγγάρι χάνονταν (το σωστό χανόταν)

 

 

 

Χαζή παρατήρηση: όλων τα ονόματα αρχίζουν από Κ;

 

 

 

Μέχρι τη στιγμή που μπαίνουν στο χωρίο το πας πολύ καλά, πάρα πολύ καλά. Μετά τι έγινε; Γιατί αλλάζει έτσι απότομα η γραφή σου;

 

 

 

Καλό θα είναι να μη γράφεις αριθμούς. Όλα τα λογοτεχνικά κείμενα τους έχουν ολογράφως.

 

 

[Local Regulator]

Λίγες σταχυολογημένες παρατηρήσεις. Τις έκανα κάπως βιαστικά, και μοιάζουν απότομες, αλλά απλά δεν είχα αρκετό χρόνο στη διάθεσή μου όταν τις έγραφα.

 

 

Η γενική εντύπωση είναι αρκετά καλή. Ξέρεις τι θες να γράψεις και φαίνεται ότι ξέρεις πού πάει η ιστορία σου. Αυτό είναι πολύ καλό, γιατί ο συγγραφέας που έχει αυτοπεποίθηση για την πλοκή του, μεταφέρει την αυτοπεποίθηση στο χαρτί κι ο αναγνώστης ξέρει ότι μπορεί να βασίζεται πάνω του. Κι ο αναγνώστης πρέπει να ξέρει ότι μπορεί να βασιστεί πάνω σου για να διαβάσει μια καλή ιστορία. Αλλιώς θα βαρεθεί και θα το παρατήσει.

 

 

Λεπτομέρειες τώρα.

 

 

Εντάξει για τα αριστοπολεμικά με κάλυψες. Αλλά το «απογευμάτιασε»; Μη βιάζεσαι να γράψεις, δούλεψε λίγο αυτό που πας να γράψεις στο μυαλό σου, ή καλύτερα ακόμα διάβασέ το δυνατά και θα δεις τη διαφορά.

 

 

Ενώ ξεκινάς και χειρίζεσαι με ωραίο τρόπο, χωρίς μελοδραματισμό κανέναν την ιστορία σου, έρχεται εκείνη η φράση (Γιατί εκεί κρύβονταν και ένα θανάσιμο μυστικό…) και μου το χαλάς. Έχει κανένα λόγο ύπαρξης εκεί; Μήπως είναι καλύτερα να την αφαιρέσεις εντελώς, ώστε όταν έρθει η ώρα να μάθουμε το θανάσιμο μυστικό να πέσουμε από τα σύννεφα, να μας πιάσεις εξαπίνης; Που μας αρέσουν οι εκπλήξεις κι οι ανατροπές;

 

 

Πόσο ζουν τα Μέλη της Αδελφότητας; Γιατί αν ζουν ας πούμε 100 χρόνια, τα 45 και πάλι δεν είναι λίγα, ώστε να τους χαρακτηρίζεις μικρούς.

 

 

Μικρό γραμματικό (πιο πιθανά τυπογραφικό υποθέτω): λες κάπου η μάχη της επικράτησης έπρεπε να συνεχιστεί και συνεχίζονταν. Το τελευταίο ρήμα έπρεπε να είναι συνεχιζόταν. Σου ξέφυγε ένα «ν». Το κάνεις κι αλλού αυτό, πχ, το φεγγάρι χάνονταν (το σωστό χανόταν)

 

 

 

Χαζή παρατήρηση: όλων τα ονόματα αρχίζουν από Κ;

 

 

 

Μέχρι τη στιγμή που μπαίνουν στο χωρίο το πας πολύ καλά, πάρα πολύ καλά. Μετά τι έγινε; Γιατί αλλάζει έτσι απότομα η γραφή σου;

 

 

 

Καλό θα είναι να μη γράφεις αριθμούς. Όλα τα λογοτεχνικά κείμενα τους έχουν ολογράφως.

 

 

 

 

 

Λοιποοοον.....

Κατ'αρχας αυτο το "Γιατι εκει κρυβονταν ενα θανασιμο μυστικο" μετανοιωσα απο νωρις την ωρα και στιγμη που το βαλα εκει, να εισαι σιγουρη.

 

Τα μελη της Αδελφοτητας ειναι φυσιολογικοι ανθρωποι. Αρα ζουνε οσο ενας κανονικος. Ισως ηταν λιγο ακυρο το οτι τους θεωρω μικρους σε ηλικια 45 ετων, αλλα δεν τολμω να πω σε καποιον 45αρη οτι γερασε. Με πιανεις πιστευω

 

Πραγματι, ολα τα ονοματα αρχιζουν απο Κ. Τωρα το προσεξα. λολ Good eye there!

 

Τι εννοεις οταν λες πως αλλαζει η γραφη μου αφου μπουν στο χωριο; (Ισως να φταιει που το εγραψα την αλλη μερα εκεινο το κομματι)

[Naroualis]

Ουπς, συγνώμη που δεν απάντησα. Δυστυχώς θα χρειαστεί να περμένεις μέχρι αύριο το απόγευμα, γιατί πρέπει να το ξαναδιαβάσω για να γίνω πιο σαφής (είναι και αρκετός καιρός που το διάβασα και η αίσθηση έχει χαθεί).