Έτος: 2713, Πλανήτης: Ελπίδα

[Mesmer]

Όνομα Συγγραφέα: Άγγελος

Είδος: Επιστημονική Φαντασία

Βία; Όχι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 2.200

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Είναι μια ακόμη από τις πρώτες ιστορίες μου. Ίσως και η πρώτη αυτού του είδους, δεν είμαι σίγουρος, επειδή, αν θυμάμαι καλά, έχουν περάσει πάνω από 10 χρόνια από τότε που γράφτηκε. Ήμουν στο λύκειο εκείνον τον καιρό και την συγκεκριμένη ιστορία την έγραψα με αφορμή μια εργασία της αδερφής μου, η οποία ήταν στο γυμνασίο τότε, που αφορούσε την μόλυνση του πλανήτη. Η δράση είναι αρκετά γρήγορη, υπάρχουν αρκετά κενά κι ορισμένα επιστημονικά ατοπήματα που δεν είχα λάβει υπόψιν όταν έγραφα την ιστορία. Κρίνετέ την επιεικώς, μιας και αποτελεί τα πρώτα συγγραφικά μου βήματα. Ελπίζω να διασκεδάσετε με την ανάγνωσή της.

 

Γήινο έτος: 2713

 

Γαλαξίας: Ανδρομέδα Μ 31

 

Πλανήτης: Ελπίδα

 

 

 

Τα πάντα έχουν αλλάξει στην Γη αυτόν τον καιρό. Όχι, όμως, μόνο προς το καλύτερο. Μιλάω για συμφορές που δεν έχετε δει ή ακόμη καλύτερα, δεν έχετε διανοηθεί. Δεν είμαι εγώ, όμως, το κατάλληλο άτομο για να σας τις αναφέρω. Αν και δεν θα ήθελα ποτέ να τις μάθετε.

 

Ο λόγος αυτών των συμφορών είναι και πάλι η επιστήμη. Είναι η χρονιά που η θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν βρίσκει, επιτέλους, την εφαρμογή της. Σύμφωνα μ’ αυτήν 450 γραμμάρια κάθε ύλης αντιστοιχούν σε ενέργεια ίση με όλη την ηλεκτρική ενέργεια που καταναλώνουν οι ΗΠΑ για πέντε μέρες. Σε όλους είναι γνωστή η εξίσωση: Ε=mc².

 

Βέβαια, αυτή η ανακάλυψη δεν είχε μόνο αρνητικές συνέπειες. Και μια απ’ αυτές θα σας αναφέρω εγώ αυτή τη στιγμή.

 

Μια απ’ τις πιο μεγάλες επιθυμίες του ανθρώπου, αν όχι η μεγαλύτερη, είναι η επαφή του με εξωγήινους πολιτισμούς. Η κατασκευή ενός διαστημοπλοίου γι’ αυτόν τον σκοπό έχει τελειώσει εδώ και έναν χρόνο. Η προσπάθεια λήψης ραδιοσημάτων από άλλους πολιτισμούς απέλπισε τους ανθρώπους, γι’ αυτό με την εφαρμογή της σχετικότητας αποφάσισε να ψάξει αυτός για το όνειρο. «Αν δεν πάει το βουνό στον Μωάμεθ, πάει ο Μωάμεθ στο βουνό.», λεει μια παροιμία σας.

 

Το όνομα του διαστημοπλοίου είναι Υπερίωνας. Όχι, δεν έχει καμία σχέση με το φεγγάρι του Κρόνου, τον Υπερίωνα. Έχει, όμως, σχέση με τον Υπερίωνα της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας. Τον Τιτάνα, γιο του Ουρανού και της Ρέας, τον οποίο ο Όμηρος τον αναφέρει ως Ήλιο. Και σ’ αυτό το σημείο έρχεται να προστεθεί μια ιδιότητα του Υπερίωνα. Χαρακτηριστικό του ήλιου είναι το φως. Η πηγή ζωής για τους ανθρώπους. Το φως, λοιπόν, έχει μια ιδιότητα ασύλληπτη για όλους. Η ταχύτητά του είναι η μεγαλύτερη ταχύτητα, που μπορεί να αναπτυχθεί στο Σύμπαν μας. Ο Υπερίωνας είναι ο πρώτος που θα προσπαθήσει, απλώς, να την πλησιάσει, αφού είναι γνωστό ότι τίποτα δεν μπορεί να την αγγίξει. Η ενέργεια που χρειάζεται για να γίνει αυτό είναι τεράστια και σ’ αυτό βοηθάει η εφαρμογή της σχετικότητας.

 

Μετά την κατασκευή του Υπερίωνα, είχε σειρά η επιλογή των αστροναυτών. Θεωρώ τον εαυτό μου περήφανο που είμαι μέσα σ’ αυτήν την 17μελή αποστολή. Οι ειδικότητες των μελών πολλές. Γιατροί, βιολόγοι, βοτανολόγοι, γεωλόγοι, (εγώ μικροβιολόγος) μα πάνω απ’ όλα άνθρωποι. Άνθρωποι που παρ’ όλο το φόβο που νιώθουν έχουν προετοιμαστεί κατάλληλα για ένα ταξίδι, που για τα δεδομένα της εποχής μου (και της δικής σου) θα αλλάξουν τις αντιλήψεις τους για την ζωή και το Σύμπαν, χωρίς, όμως, να ισχύει αυτό για τους άλλους ανθρώπους.

 

Αυτό συμβαίνει λόγο της ελαστικότητας του χρόνου, μιας απ’ τις ιδέες του Αϊνστάιν. Όταν κάποιος ταξιδεύει με ταχύτητα τότε ο χρόνος γι’ αυτόν μειώνεται σε σχέση με κάποιον τον οποίο θεωρούμε ως ακίνητο και σαν σημείο αναφοράς. Ταξιδεύοντας, λοιπόν, προς τον γαλαξία της Ανδρομέδας, τον κοντινότερο στον δικό μας γαλαξία, με μια ταχύτητα που θα πλησιάζει αυτήν του φωτός, ο χρόνος για μας θα παραμένει σχεδόν στάσιμος, ενώ για όλους τους υπόλοιπους θα έχουν περάσει δυο εκατομμύρια χρόνια!! Όταν λεω ότι για μας θα παραμείνει σχεδόν στάσιμος εννοώ ότι θα περάσουν για μας μόλις 25 χρόνια. Στα δυο αυτά εκατομμύρια χρόνια που θα περάσουν η Γη μας μπορεί να καταστραφεί. Ακόμη κι αν δεν έχει γίνει αυτό, τότε σίγουρα θα γίνει στα επόμενα δυο εκατομμύρια χρόνια που χρειαζόμαστε για να γυρίσουμε. Δηλαδή, θα ήμασταν αναγκασμένοι να ζήσουμε σ’ αυτόν τον ξένο πλανήτη.

 

Η μεγάλη μέρα είχε φτάσει. Είναι δέκα η ώρα το πρωί της 4^ης Αυγούστου του 2713. Τα δεκαεφτά μέλη βρίσκονται όλα στην αίθουσα ελέγχου του Υπερίωνα, ξαπλωμένοι, ο καθένας στο δικό του κρεβάτι. Αμέσως μετά την εκτόξευση θα πέφταμε όλοι μας σε ύπνο διάρκειας 25 χρόνων!! Θα είχαμε αρκετό καιρό για να ονειρευτούμε όσα επρόκειτο να δούμε. Στην ουσία, θα κάναμε ένα ταξίδι, το πρώτο ταξίδι, στο μέλλον.

 

Η εκτόξευση έγινε και ο Υπερίωνας ξεκίνησε για την Ελπίδα (το όνομα του πλανήτη που ήταν ο προορισμός μας και φαντάζομαι όλοι θα καταλαβαίνετε τον λόγο που ονομάστηκε έτσι.). Δεν κοιμήθηκα αμέσως μετά την εκτόξευση, μου πήρε λίγη ώρα. Αλλά αυτήν την ώρα ένιωσα μια πολύ περίεργη αίσθηση. Καθώς ο Υπερίωνας έπιανε όλο και μεγαλύτερες ταχύτητες ένιωθα τα πάντα γύρω μου να διαστέλλονται, τόσο πολύ ώστε όλα τα μόρια του σώματός μου να ξεκολλάνε. Δεν άντεξα άλλο…

 

Άνοιξα με δυσκολία τα μάτια μου. Προσπάθησα να κουνήσω τα χέρια μου αλλά ήταν αδύνατο. Μου πήρε αρκετή ώρα ώσπου να συνέλθω. Αφού κατάφερα να ελέγξω τα χέρια μου, έβγαλα τα σωληνάκια που εικοσιπέντε χρόνια προμήθευαν στο σώμα μου τα απαραίτητα για να ζήσει. Κάθισα στο κρεβάτι. Ήξερα πως αν προσπαθούσα να περπατήσω θα έπεφτα. Ύστερα από λίγη ώρα δοκίμασα και τα κατάφερα. Κοίταξα τους άλλους. Όλοι κοιμόταν. Ήμουν η μόνη που ξύπνησε. Κατευθύνθηκα προς τον κεντρικό υπολογιστή. Πάτησα μερικά κουμπιά και η τεράστια οθόνη του μου έδειξε τι βρισκόταν έξω ακριβώς απ’ τον Υπερίωνα.

 

Κοιτούσα με έκπληξη και δέος τον πλανήτη, απ’ τον οποίο δεν μας χώριζαν παρά μόνο λίγες χιλιάδες χιλιόμετρα. Λίγα χιλιόμετρα απ’ το όνειρο, λίγα χιλιόμετρα απ’ την ΕΛΠΙΔΑ. Οι αστροφυσικοί τον είχαν επιλέξει σωστά. Στο ίδιο μέγεθος με τη Γη, φαινόταν να έχει τις ίδιες αναλογίες νερού και στεριάς. Όμως, δεν μου φαινόταν τόσο οικείος. Δεν έβλεπα τις ίδιες ηπείρους, τους ίδιους ωκεανούς. Βέβαια, εγώ έβλεπα μόνο το ένα ημισφαίριό του. Αλλά μπροστά σ’ αυτό το μαγικό πραγματικά θέαμα, υπήρχε κάτι που σου προκαλούσε μελαγχολία. Αυτό ήταν η σκοτεινή όψη του πλανήτη. Όχι, όμως, επειδή ήταν νύχτα. Όλος ο πλανήτης, καλυπτόταν από ένα σκοτεινό σκούρο πέπλο. Ένα σκούρο νέφος, που θύμιζε την κατάντια της ατμόσφαιρας της Γης, απ’ την μόλυνση.

 

Δεν ξέρω πόση ώρα κοιτούσα με ανοιχτό το στόμα την οθόνη του υπολογιστή. Όταν γύρισα, όμως, και κοίταξα πίσω, οι άλλοι δεκαέξι έκαναν ακριβώς το ίδιο.

 

«Δεν είναι υπέροχο;», είπα και όλοι κούνησαν τα κεφάλια τους. Κανένας δεν μίλησε. Κανένας δεν πρόσεξε τις αλλαγές στα πρόσωπα των άλλων, που έγιναν αυτά τα εικοσιπέντε χρόνια.

 

Αφού έγιναν οι κατάλληλες προετοιμασίες, αφήσαμε τον Υπερίωνα και με την άκατο κατεβήκαμε στον πλανήτη. Κάναμε εξέταση του αέρα. Εντελώς ακατάλληλος. Ούτε δείγμα οξυγόνου. Τίποτα άλλο παρά μόνο δηλητηριώδη αέρια. Φορέσαμε μάσκες οξυγόνου, οι οποίες μπορούν να αποσπάσουν το οξυγόνο από διάφορες ενώσεις του. Δεν ήταν αναγκαία η στολή των αστροναυτών, όπως την γνωρίζεις απ’ τις προσεδαφίσεις στην Σελήνη. Η βαρύτητα και η πίεση της ατμόσφαιρας ήταν όμοιες με της Γης.

 

Βγήκαμε απ’ την άκατο. «Ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, ένα μεγάλο βήμα για την ανθρωπότητα.», είχε πει ο Νιλ Άρμστρονγκ όταν πάτησε για πρώτη φορά το πόδι του στη Σελήνη. Εμείς δεν είπαμε απολύτως τίποτα.

 

Ο ήλιος έλαμπε στο ζενίθ του, αλλά φαινόταν αρκετά χλωμός εξαιτίας του νέφους. Κοίταξα μπροστά μου. Όλα μου φαινόταν θολά. Η κατάσταση που επικρατούσε στον πλανήτη ήταν τραγική. Όπου κι αν κοιτούσα έβλεπα μια πετρώδη έρημο να απλώνεται γύρω μου. Μικροί γρανιτένιοι λόφοι αλλοίωναν το τοπίο που και που.

 

Ξεκινήσαμε να περπατάμε^. κι εμείς δεν ξέραμε για πού. Προχωρούσαμε για ώρες, βλέποντας συνεχώς το ίδιο τοπίο. Η ανησυχία και ο τρόμος μας, είχαν ανέβει κατακόρυφα. Αλλά κάποια στιγμή όλα άλλαξαν. Στον ορίζοντα, λίγα χιλιόμετρα μακριά, φαινόταν η κορυφή ενός ουρανοξύστη. Αμέσως μας ήρθε στο μυαλό το όνομα του πλανήτη. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.

 

Όταν, όμως, φτάσαμε σε ‘κείνη την πόλη πέθανε και η ελπίδα. Βρισκόμασταν σε μια πόλη φάντασμα. Τα κτίρια, αν και πανύψηλα, ήταν μισογκρεμισμένα. Το μέγεθος της πόλης πρέπει να ήταν τεράστιο. Θα φιλοξενούσε αρκετά εκατομμύρια κατοίκους. Στους δρόμους υπήρχαν πολλά οχήματα που έμοιαζαν με μέσα μετακίνησης. Ήταν σκουριασμένα, χτυπημένα και πολλά είχαν γίνει παλιοσίδερα. Χαρακτηριστικό τους ήταν ότι δεν είχαν ρόδες. Θα ήταν ιπτάμενα και οι δρόμοι θα χρησιμοποιούνταν μόνο από πεζούς. Που είναι, όμως, οι πεζοί; Μάλλον, όλοι νεκροί.

 

Γυρνούσαμε μέσα στην πόλη. Δεν βλέπαμε τίποτ’ άλλο εκτός από κτίρια. Ούτε μια πλατεία, ούτε ένα άγαλμα, ούτε ένα χαρακτηριστικό των ανθρώπινων πόλεων. Συχνά μπαίναμε στα διαμερίσματα των πολυκατοικιών, ώσπου τα βαρεθήκαμε κι αυτά. Όλα είχαν τα ίδια χαρακτηριστικά. Ήταν υπερβολικά μικρά και όλος ο χώρος ήταν γεμάτος από οθόνες και κουμπάκια. Υπήρχαν, όμως, καρέκλες και κρεβάτια, πράγμα που έδειχνε ότι και οι κάτοικοι αυτού του πλανήτη χρειάζονταν ξεκούραση. Αραιά και που, βλέπαμε πινακίδες με κάτι παράξενα γράμματα σημειωμένα πάνω τους. Μακάρι να ξέραμε τι έλεγαν. Ξαφνικά, όλοι μας μείναμε ακίνητοι. Ήταν στο κτίριο που βρισκόταν ακριβώς μπροστά μας. Η πινακίδα έγραφε: NASA και από κάτω ήταν, μάλλον, η μετάφρασή του στη γλώσσα του πλανήτη. Τρέξαμε και μπήκαμε μέσα. Όλα ήταν σε ακαταστασία. Καρέκλες πεταμένες εδώ κι εκεί, οθόνες υπολογιστών σπασμένες και γενικά, τίποτα δεν ήταν όρθιο. Ψάξαμε να βρούμε κάτι που να αποδεικνύει την παρουσία ανθρώπων στην Ελπίδα. Το μόνο που βρήκαμε ήταν ένα CD με την επιγραφή πάνω στο κουτί: προς τους επιβάτες του Υπερίωνα. Αυτό και μόνο επανέφερε την αισιοδοξία μας. Κάναμε ακόμη μια βόλτα στην πόλη. Προσέξαμε πως ήταν χτισμένη δίπλα σε μια θάλασσα. Αυτό έδειχνε την εξάρτηση των κατοίκων απ’ το νερό. Το νερό, όμως, ήταν βρώμικο, γεμάτο χημικά απόβλητα γι’ αυτό και σίγουρα δεν θα είχε ζωή μέσα του.

 

Καθώς γυρνούσαμε στην άκατο η νύχτα είχε πέσει στην Ελπίδα. Ο ουρανός είχε αρκετά αστέρια. Δεν μπορούσα να διακρίνω κάποιον απ’ τους γνωστούς αστερισμούς, όμως ήξερα πως ένα από εκείνα τα φωτεινά σημαδάκια στον ουρανό ήταν ο Γαλαξίας μας. Η Ελπίδα είχε δύο φεγγάρια. Τα βαφτίσαμε Φόβο και Αγάπη. Τα συναισθήματά μας ήταν ανάμεικτα εκείνη τη στιγμή.

 

Βάλαμε το CD στον υπολογιστή της ακάτου. Μετά από λίγη ώρα ένας άνθρωπος εμφανίστηκε στην οθόνη. Ήταν όμορφος, αλλά ο πόνος που έδειχνε το πρόσωπό του, του έκλεβαν αυτή την αρετή. Μας μίλησε:

 

«Σας καλωσορίζω στην Ελπίδα. Δεν μπορώ να πω ότι είμαι ευτυχισμένος που το κάνω. Τη στιγμή που βλέπετε αυτό το βίντεο όλος ο πλανήτης είναι νεκρός. Όταν ήρθαμε εμείς δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα για να τους σώσουμε. Η ατμόσφαιρα ήταν μολυσμένη, οι κάτοικοι πέθαιναν ο ένας μετά τον άλλο. Φτιάξαμε αυτό το πρόχειρο αρχηγείο για να έχουμε κάτι να κάνουμε, μέχρι να μας βρει και μας ο θάνατος. Βάλαμε την πινακίδα έξω για να καταλάβετε ότι ήρθαν κι άλλοι εδώ πριν από σας. Πως έγινε αυτό; Ενώ εσείς ξεκινούσατε για την Ελπίδα, στη Γη γινόταν μια άλλη, ελπιδοφόρα έρευνα που τελικά έφερε καρπούς. Πλήθος επιστημόνων αγωνίζονταν για την τιθάσευση της αρνητικής ενέργειας. Μιας ενέργειας που μπορεί να σε κάνει να κινηθείς με ταχύτητα γρηγορότερη απ’ αυτή του φωτός, σου επιτρέπει να ταξιδέψεις στο παρελθόν και να διπλώσεις τον χωροχρόνο. Αυτό μας έκανε να φτάσουμε εδώ γρηγορότερα από εσάς. Δυστυχώς, δεν είχαν υπολογιστεί όλα τέλεια και όσοι ήρθαμε δεν μπορούσαμε να ξαναγυρίσουμε πίσω. Ίσως θα θέλετε να μάθετε κάποια πράγματα για τον πλανήτη που θα σας φιλοξενήσει από εδώ και μπρος. Οι κάτοικοι του μας φέρθηκαν πολύ φιλόξενα. Αποκρυπτογράφησαν την γλώσσα μας και μετά συνεννοούμασταν μια χαρά. Ο πολιτισμός τους είναι σαν τον δικό μας, μόνο που αυτοί είναι κατά πολύ πιο εκσυγχρονισμένοι από εμάς. Η λανθασμένη, όμως, χρήση της επιστήμης, μόλυνε τον πλανήτη, όπως συμβαίνει και στη Γη, σε σημείο ανεπανόρθωτο. Θα τελειώσω το βίντεο με εικόνες από όλον τον πλανήτη και με μια συμβουλή: Μη χάνετε τις ελπίδες σας. Η οργάνωση ενός ακόμη ταξιδιού στην Ελπίδα, ίσως να μην αργήσει και τελικά να σωθείτε. Α, και κάτι άλλο. Τη στιγμή που με βλέπετε η Γη δεν υπάρχει.»

 

Ακολούθησαν οι εικόνες. Εικόνες που έδειχναν τοπία μαγευτικά. Βουνά καλυμμένα με δέντρα, που τα φύλλα τους ήταν πολύχρωμα. Λίμνες με κρυσταλλένια νερά που μέσα τους ζούσαν πανέμορφα ψάρια. Πεδιάδες που τριγυρνούσαν περίεργα, για μας, ζώα. Είδαμε «ανθρώπους» να πηγαίνουν στις δουλειές τους, παιδιά να ετοιμάζονται για το σχολείο, γυναίκες να «φορτώνουν» στον υπολογιστή το πρόγραμμα για το μεσημεριανό φαγητό. Αλλά μετά οι εικόνες άλλαξαν. Τώρα έδειχνε εργοστάσια να μολύνουν νερό και αέρα με τα απόβλητά τους. Άστεγους να πεθαίνουν στα παγκάκια. Λαούς να αλληλοσκοτώνονται με υπερσύγχρονα όπλα. Μετά από λίγο το βίντεο σταμάτησε και η οθόνη του υπολογιστή μαύρισε. Οι κάτοικοι του πλανήτη μας μοιάζουν λίγο. Είναι πιο ψηλοί, με λευκό δέρμα, χωρίς τρίχες, με μεγάλα μάτια, μικρή μύτη, στόμα και αφτιά Κοίταξα τους άλλους. Οι περισσότεροι, όπως κι εγώ είχαν δακρύσει.

 

Κάποιος είπε έναν συλλογισμό που είχε και φαινόταν σωστός. Αν είχε γίνει κι άλλη αποστολή απ' τη Γη, για να σωθούν αυτοί που ήταν στην Ελπίδα, θα είχε γίνει αρκετά χρόνια νωρίτερα, αφού τώρα έχει καταστραφεί. Άρα, αυτός που μας μίλησε θα είχε σωθεί κι εμείς δεν θα βλέπαμε το βίντεο, που πριν λίγο είχαμε παρακολουθήσει. Το συμπέρασμα ήταν πως αποκλείεται να σωθούμε. Ήμασταν εγκλωβισμένοι σ' αυτόν τον άγνωστο νεκρό πλανήτη.

 

Η γνώμη μου ήταν διαφορετική, μιας και δεν ξέραμε όλες τις δυνατότητες τις αρνητικής ενέργειας. Κανένας, όμως, δεν με άκουσε.

 

Το κείμενο αυτό το έγραψα λίγο μετά την παρακολούθηση του βίντεο. Ήμασταν όλοι απελπισμένοι. Κάποιος πρότεινε τι θα έπρεπε να κάνουμε τώρα και οι υπόλοιποι συμφωνήσαμε. Εγώ σκέφτηκα να αφήσω ένα σημείωμα, αν τύχει και κάποια στιγμή ο άνθρωπος επιστρέψει εδώ. Μόλις το έγραψα, γύρισα πίσω, στο αρχηγείο της NASA, εδώ στην Ελπίδα και το άφησα εκεί.

 

Αφού θα επέστρεφα, θα γυρνούσαμε στον Υπερίωνα, που όλον αυτόν τον καιρό ήταν σε τροχιά γύρω απ’ τον πλανήτη, θα παίρναμε όλοι τις θέσεις μας και θα κατευθυνόμασταν προς τον ήλιο της Ελπίδας!!!

 

Τη στιγμή που διαβάζεις αυτό το κείμενο εγώ δεν έχω γεννηθεί. Αυτό συμβαίνει γιατί κάποιος άλλος ήρθε μετά από εμάς στην Ελπίδα και βρήκε το σημείωμά μου, ενώ κάποιος άλλος έκανε ένα ταξίδι στο παρελθόν. Μην ξεχνάτε ότι η αρνητική ενέργεια είναι ικανή να το κάνει αυτό. Αναρωτηθείτε , λοιπόν, αν κάποιος απ’ τους φίλους, τους γνωστούς σας ή και όλους τους γήινους είναι ένας ταξιδιώτης του χρόνου. Κάποιος απ’ την δική μου εποχή.

 

Ελπίζω το πάθημα της Ελπίδας να γίνει μάθημα για εσάς κι έτσι να γεννηθώ σε μια καλύτερη Γη…

 

 

 

ΤΕΛΟΣ

Edited February 25, 2010 by Mesmer

[WILLIAM]

Λοιπόν για ιστορία που έγραψες στα πολύ νιάτα σου δεν είναι καθόλου άσχημη και δεν μπορώ να πω ότι βρήκα και κάποιο σοβαρό ατόπημα επιστημονικής φύσης. Πέρα από το ότι θα ήθελαν περισσότερα από 25 χρόνια για το ταξίδι (κάπου 200000 με 99,5 της ταχύτητας του φωτός). Η αρνητική ενέργεια δεκτή εφόσον δεν μας λες και τι είναι ουσιαστικά. 

Στον ουρανό θα έβλεπαν και γνώριμα αστέρια μιας και τόσα χρόνια μετά οι δυο γαλαξίες θα είναι πιο κοντά και θα έχουν φτάσει σε σημείο να ενωθούν. Αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες, είναι μια ωραία ιστοριούλα και μια προειδοποίηση, ακόμα έναν πλανήτη τον έχουμε δεν ξέρουμε αν θα βρούμε ποτέ κι άλλον.

[Mesmer]

Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο, Will.

Όντως είναι μια πολύ παλιά ιστορία, πλέον πάνω από 20 χρονών. Νομίζω ότι το μόνο που μου έχει μείνει από τότε είναι πως προσπαθώ, όσο και όποτε γίνεται, να διατηρώ την επιστημονική αληθοφάνεια. Και νομίζω ότι κάνει μπαμ σε αυτήν την ιστορία είναι ότι προσπαθούσα να εφαρμόσω όσα μάθαινα εκείνη την περίοδο για την σχετικότητα. 🤣

Να 'ναι καλά και τα promo που τυχαία μου θύμισαν αυτή την ιστορία. Είχα ξεχάσει την ύπαρξή της στο φόρουμ.

[WILLIAM]

Μην ανησυχείς εγώ έγραψα ένα ολόκληρο μυθιστόρημα με ταξίδι στον Ερμή και με τις εξισώσεις της μηχανικής φυσικής να αναφέρονται. Οι καθηγητές μου μόνο νευριάζανε με αυτά που ρωτούσα.

[Mesmer]

Το καταλαβαίνω απόλυτα!