Το Δέντρο

[deadend]

Όνομα Συγγραφέα: Τέτη Θεοδώρου

Είδος: Τρόμος

Βία; Όχι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 1393

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Θα χαρώ να απαντήσω στα σχόλιά σας μετά το τέλος της ψηφοφορίας. Προτιμήστε να το διαβάσετε από το συνημμένο word αρχείο.

 

Δέντρο2.doc

 

Το Δέντρο

 

Είχαμε νοικιάσει ένα σπίτι για το καλοκαίρι κοντά στο ρέμα, εκεί στην πάνω στροφή που κάνει ο δρόμος πριν τον οικισμό. Δεξιά κι αριστερά απλωνόταν λιβάδια και βλέπαμε μόνο τ’ αγροτόσπιτα του κάμπου χαμένα ανάμεσα στις ελιές και στις καρυδιές. Τούφες από πεύκα έκλειναν τον ορίζοντα προς την θάλασσα καθώς πυργώνονταν μεταξύ των χωραφιών με τα κηπευτικά υπενθυμίζοντας ένα δάσος που κάποτε ξεχερσώθηκε. Ο ξεροπόταμος είχε μια ακαθόριστη κοίτη χαμένη από μια βλάστηση με πυκνές χαρουπιές, ευκάλυπτους και καλάμια, πράγμα που μαρτυρούσε ότι υπόγεια νερά πότιζαν καλά την γύρω καταπράσινη βλάστηση και τις νύχτες ακούγαμε βατράχια. Ένα μάλιστα ήρθε κι έκανε φωλιά κάτω από μια γλάστρα με μεγάλα πράσινα φύλλα και βολτάριζε στην αυλή τις νύχτες κυνηγώντας τριζόνια. Φρόντιζα να ρίχνω νερό στην μεριά του μην τύχη και τον ξεράνει τον καημένο η κάψα του καλοκαιρινού μεσημεριού. Το βράδυ όταν τα παιδιά έπεφταν για ύπνο, συνήθιζα να ποτίζω τον κηπάκο μας και μετά να κάθομαι και να απολαμβάνω τους ήχους της νύχτας μ’ ένα ποτήρι κρασί. Μου άρεσε η γωνιά που φωτιζόταν από το φως του δρόμου και ήταν απέναντι από την νεαρή μουριά. Ένα γλυκό αεράκι κατέβαινε από το βουνό και χαϊδολογούσε ό,τι φυλλώματα έβρισκε στο δρόμο του και τα κουνούσε ανάλαφρα, ανακατεύοντας το θρόισμα τους με τα ζουζούνια που σουλατσάριζαν αθέατα. Έτσι παρατήρησα τη μορφή που έμοιαζε να κρύβεται στα μουρόφυλλα.

Το πρόσωπο πάνω στα φύλλα του δέντρου ήταν αυστηρό, δεχόταν με συγκαταβατικότητα τον αέρα που το κουνούσε ακατάπαυστα. Παρ’ όλη την κίνηση τα χαρακτηριστικά του παρέμεναν ανεξιχνίαστα και άκαμπτα με μια αλλόκοσμη σκληρότητα. Ό,τι κι αν είχε να πει, σίγουρα δεν θα ήταν ευκολοερμήνευτο από τους ανθρώπους. Το κοιτούσα και συλλογιζόμουν πόσο αταίριαστο ήταν ένα νεαρό δεντράκι με λυγερό ακόμα κορμό να κουβαλάει ένα τέτοιο πρόσωπο δυσοίωνο μέσα στην τυχαία διάταξη των φύλλων του. Ήταν τόσο ανάλγητο που έμοιαζε να επιβάλει στα υπόλοιπα φύλλα να σωπαίνουν και πράγματι ο ήχος από το θρόισμα του ήταν ανύπαρκτος. Γύρω του φύτρωνε χαμηλό χορτάρι που είχε μερικά κάτισχνα άνθη και πιο κάτω μικρότερα δέντρα άλλου είδους.

Αργότερα το ίδιο βράδυ ένα χαμηλό σύννεφο, με την μορφή πέπλου, ήρθε τρέχοντας από τους λόφους, τύλιξε προστατευτικά την πλαγιά με τα συγκεντρωμένα δέντρα και τα φύλλα ρούφηξαν όσο πιο πολύ υγρασία μπορούσαν. Νερό δεν έπεσε στο χώμα και σίγουρα η υγρασία δεν είχε φτάσει μέχρι τον κήπο. Το ανεξιχνίαστο δέντρο και οι φίλοι του έπρεπε να περιμένουν υπομονετικά να τους φτάσει η δροσιά της νύχτας για να ξεδιψάσουν κι άλλο. Παρά το πότισμα τα φύλλα του δίπλωσαν και το σκληρό πρόσωπο απάνω τους έμοιαζε να συνοφρυώνει το μέτωπο του. Καληνύχτισα το δέντρο στεναχωρημένη. Σκέφτηκα ότι ίσως κάποιος να το έχει φυτέψει με την βία και να περιμένει από αυτό να επιτελέσει κάποιο σκοπό, κάτι σαν δόλωμα σε παγίδα.

Την επόμενη μέρα έψαξα για το πρόσωπο μέσα στα φύλλα αλλά δεν μπορούσα να ξεχωρίσω τίποτα μέσα στο φως της μέρας. Οι σκιές, που τους αρέσει να παίζουν αυτά τα παράξενα παιγνίδια, είχαν σβήσει, αλλά και πάλι κάτι δεν μου άρεσε τώρα που το ξανακοιτούσα. Οι κορφές του δεν είχαν τρυφερά φυντάνια σαν κάτι να το εμπόδιζε να πάρει τα πάνω του. Αποφάσισα να προσέχω τα παιδιά όταν έπαιζαν στην αυλή. Εκείνα έφυγαν προς το πίσω μέρος του σπιτιού για να παίξουν μπάλα.

Το βράδυ έπιασε ένας σκληρός άνεμος που ξέραινε τα πάντα, μια καυτή μανία. Το πρόσωπο στο δέντρο είχε κρυφτεί σαν κάποιος που κλείνει τα μάτια και γίνεται αόρατος. Όλα τα φύλλα είχαν στραφεί προς τη μια μεριά με υποταγή και ο λεπτός κορμός λύγιζε με εγκατάλειψη. Τα μικρότερα δέντρα είχαν ακουμπήσει πάνω σε ένα χαμηλό φράχτη και βαριανάσαιναν, τα χορτάρια υπέφεραν σιωπηλά. Τα έντομα που είχαν χωθεί ανάμεσα τους κρυβόντουσαν άλαλα μπροστά στο ουρλιαχτό του αέρα. Πήρα να ποτίζω με περισσότερη φροντίδα. Έριχνα και ξαναέριχνα άφθονο νερό σε κάθε δέντρο που το χώμα έπινε με απληστία και ο άνεμος το στέγνωνε με ταχύτητα. Η διαδικασία διήρκεσε ώρες. Όταν έκατσα στην γωνία μου να πάρω μια ανάσα κοίταξα πρώτα το δέντρο. Δεν έδειχνε ευχαριστημένο από την προσπάθεια μου, λες δεν και του είχα προσφέρει τίποτα. Αντίθετα όλα τ’ άλλα είχαν ζωηρέψει. Ο κήπος λαμπίριζε μέσα στο σκοτάδι.

Το πρόσωπο του δέντρου δεν φάνηκε ούτε το άλλο βράδυ, έμεινε κρυμμένο όπως ένα λαβωμένο θηρίο στη φωλιά του και τα φύλλα ήταν ακόμα ζαρωμένα. Τα μικρά δέντρα που είχαν ακουμπήσει στον τοίχο έμοιαζαν χαρούμενα, τα χορτάρια γύρω από το δέντρο είχαν τραβήξει αρκετό νερό από το πότισμα ώστε να δείχνουν πιο ζωηρά. Το πρόσωπο πάνω στα φύλλα δεν φάνηκε ούτε την επομένη. Το ίδιο το δεντράκι μού φαινόταν ανίκανο να πει νερό και ανεπηρέαστο από τα ποτίσματα μου. Το σκάμμα γύρω του ήταν γεμάτο λάσπες, τα χορτάρια έδειχναν να έχουν λιγότερο αδύναμα άνθη , μα τα φύλλα του δέντρου ήταν ακόμα μαζεμένα και διψασμένα. Το τρίτο βράδυ αποφάσισα πως δεν ήταν ανάγκη να ποτίσω και έκατσα από νωρίς στην γωνιά μου. Κάποια στιγμή πήρε το μάτι μου το πρόσωπο να σχηματίζεται πάλι ανάμεσα στα φύλλα έτσι όπως τους έριχνε σκιές η λάμπα του δρόμου. Ήταν πιο θυμωμένο από τις άλλες φορές.

Θυμήθηκα τον μύθο για τις δρυάδες που στοίχειωναν τα δέντρα ή σωστότερα ήταν η ψυχή των δέντρων και ζούσαν μέσα στους κορμούς τους. Είχα ακούσει πως ήταν γυναικείες μορφές με χαρακτηριστικά νεανικά και γεμάτα μυστηριώδη ερωτισμό. Ποτέ δεν είχα αναρωτηθεί αν υπήρχαν αρσενικές δρυάδες, γιατί η μορφή πάνω στα φύλλα δεν θύμιζε με τίποτα γυναίκα, ήταν ένας άντρας με κατσαρά μαλλιά. Σκέφτηκα να πάρω το κλαδευτήρι και να κόψω αυτές τις κλάρες που μου δημιουργούσαν την νυχτερινή οφθαλμαπάτη αλλά πραγματικά φοβήθηκα να το κάνω. Ανατρίχιασα στην ιδέα να το αγγίξω. Έτσι σηκώθηκα και το πότισα. Μόνο αυτό. Γιατί το λυπόμουνα να το βλέπω να υποφέρει.

Όταν ξημέρωσε κατέβηκα στο χωρίο αποφασισμένη να ψάξω στην βιβλιοθήκη για τις δρυάδες. Στα αρσενικά παραθέματα της λέξης βρήκα μόνο την λέξη δρουίδες ή δρυίδες. Στο λεξικό του Σουίδα μου έκανε εντύπωση το λήμμα «Δρυμός: ο σύνδεδρος τόπος, εν τοις δρυμοίς αυτομάτος εξάπτεται φλοξ των δένδρων υπό σφοδρού πνεύματος κινούμενων και αλλήλοις εντριβομένων». Έφερα στην μνήμη το νυχτερινό πρόσωπο και σκέφτηκα ότι δεν μπορούσε να ξεδιψάσει γιατί μια κρυφή φωτιά του έκαιγε τα σωθικά.

Λίγες γραμμές πιο κάτω είχε την λέξη δρυοκοίτης και αντί για εξηγήσεις, όπως άλλωστε κάνει συχνά αυτό το λεξικό του 10ου μ.Χ. αιώνα, είχε ένα στιχάκι: «Δρυοκοίτη τέττιγι ξυνόν τύμβον έτευξε Μυρώ παρθένιον στάξασα κόρη δάκρυ». Το διάβαζα και το ξαναδιάβαζα τόσο για την ομορφιά του όσο και για το παράξενο όνομα της Μυρούς που συναντούσα πρώτη φορά. Σηκώθηκα και κοίταξα στους τόμους της μυθολογίας, σε άλλα λεξικά, αλλά ούτε κι εκεί δεν βρήκα τίποτα. Έψαξα ύστερα για την Μυρώ, πάλι τίποτα. Ήμουν όμως αποφασισμένη. Πήγα στον υπολογιστή και άρχισα την αναζήτηση στο διαδίκτυο. Η πρώτη αναφορά για την Μυρώ προερχόταν από την βιογραφία μιας ποιήτριας του 3ου αιώνα π.Χ. της Ανύτης, φίλης της Μυρούς. Οι στίχοι που είχε συλλέξει ο Σουίδας πρέπει να ήταν ευρέως γνωστοί ακόμα στην εποχή του. Το πρωτότυπο ποίημα σε μετάφραση είναι κάπως έτσι:

 

Για την ακρίδα, της χωματένιας γης τ’ αηδόνι

και για τον δεντροκαβαλάρη τζίτζικα

έφτιαξε κοινό τάφο η Μυρώ,

εκεί έσταξε τα παρθενικά της δάκρυα

σαν ήταν κοριτσάκι

για τους αγαπημένους στο παιγνίδι φίλους της

γιατί ο αδησώπητος Άδης τους απομάκρυνε

μαζί με το καλοκαίρι.

 

Χρειάστηκε να προσπαθήσω αρκετά για να βρω πως η Μυρώ ήταν μια ποιήτρια από το Βυζάντιο που την αναφέρει ο Παυσανίας και που λεγόταν πως πήρε την λύρα της από τον ίδιο τον Έρμη. Τέλος βρήκα και δυο δικά της επιγράμματα σε μετάφραση κάποιου Σ. Μενάρδου:

 

Νύμφες, εσείς του ποταμού παιδούλες, που πατείτε

τα βάθη τούτ’ αθάνατες με πόδια ροδαλά,

καλή σας ώρα, κι άγγιχτο τον Κλεώνυμο κρατείτε,

που μες τα πεύκ’ αγάλματα σας έστησε καλά.

 

Στη χρυσωμένη κρέμεσαι στοά της Αφροδίτης,

βοτρύδι, μ’ όλη μέσα του Βάκχου τη δροσιά

και πια δε θα’ρθει η μάνα σου να σφίξει το παιδί της

μ’ ωραίο κλήμα και γλυκιά ν’ απλώσει φυλλωσιά.

 

Γύρισα πίσω στο σπίτι και βρήκα τα παιδιά να παίζουν με το λάστιχο μπουγέλα και να ξεκαρδίζονται στα γέλια. Τα φίλησα και πήγα στην κουζίνα. Από το παράθυρο το δέντρο φαινόταν απέναντι μου. Δεν είχε πάνω του ούτε τζιτζίκια ούτε ακρίδες και πάρα το πότισμα δεν είχε πετάξει ούτε μια χλωρή κορφούλα. Δεν ήταν πάνω από δυο μέτρα και έριχνε μια ισχνή σκιά στο έδαφος. Γέμισα ένα ποτήρι κρασί και πήγα και το άδειασα στη ρίζα του. Ποιος να ήταν άραγε ο Κλεώνυμος;

[DinoHajiyorgi]

Αυτό το διήγημα είναι κυριολεκτικά ζευγάρι με το διήγημα του mman, καθώς ανήκουν στο ίδιο είδος, εκείνο του υποβόσκοντα τρόμου. Το παρόν είναι ίσως πιο ποιητικό και αφαιρετικό, καθώς ένιωσα τον τρόμο να μου ξύνει ανεπαίσθητα το πίσω μέρος της κεφαλής μου. (Συχνά βλέπω πρόσωπα σε σκεπάσματα καναπέδων με πολύπλοκα σχέδια.) Ακόμα και στα αποτελέσματα της έρευνας της ηρωίδας, κάτι υπήρχε εκεί στη γωνία του ματιού μου να μου γνέφει ανησυχητικά. Δύσκολο να αποφασίσω ποιον από τους δύο θα βάλω από πάνω, deadend ή mman; (Κι αυτή ήταν η υποβόσκουσα κριτική μου).

[Drake Ramore]

Μου αρέσει, που σε αυτό το διήγημα όλα υπονοούνται, όλα είναι κρυμμένα πίσω από τις λέξεις. Δεν μου αρέσει που δεν υπάρχει η αμυδρή υποψία αποκάλυψης αυτού του τρόμου. Νιώθω πως η ιστορία είναι μισή. Θέλω να μάθω κι αλλά για τους χαρακτήρες ,για τον Κλεώνυμο. Θέλω την συνέχεια. Έμεινα, με ένα ανικανοποίητο αίσθημα μη-ολοκλήρωσης.

[Tiessa]

Γοητευτικό, μελαγχολικό και μάλλον γλυκόπικρο –δεν θα το κατέτασσα ακριβώς στον τρόμο με την κλασική έννοια. Παρόλο που όταν το καλοσκέφτομαι, μάλλον θα τρόμαζα αν αισθανόμουνα ένα πρόσωπο να κοιτάζει από το δέντρο την αυλή μου, το σπίτι μου, τα παιδιά μου, η ηρωίδα δε φάνηκε να τρομάζει αρκετά. Μου έλλειψε δηλαδή κάπως η αίσθηση της απειλής. Ένα κακό ή έστω ένα παράδοξο που δεν κινείται και δεν εξαπλώνεται, δεν είναι πολύ τρομακτικό.

Η πρωτοτυπία της ιδέας είναι στα θετικά σημεία του διηγήματος και τα στοιχεία της έρευνας που αποκαλύπτονται το κάνουν ελκυστικό.

[mman]

Καλός χειρισμός της γλώσσας. Μάλιστα σαφώς καλύτερος απ’ ότι περίμενα έχοντας διαβάσει προηγούμενες δουλειές σου. Ειδικά το πρώτο μισό είναι πολύ ικανοποιητικά γραμμένο. Μια που έχω την τιμή να σε γνωρίζω από αρκετά κοντά, είμαι βέβαιος ότι όλα τα ιστορικά / μυθολογικά / λαογραφικά στοιχεία ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

 

Το πρόβλημα για μένα ως αναγνώστη έγκειται στο ότι αυτή η ιστορία είναι πολύ μικρή. Το αποτέλεσμα είναι ότι ενώ κάνει μια καλή ατμοσφαιρική αρχή, δεν υποστηρίζεται στη συνέχεια από την ανάλογη πλοκή και εξέλιξη. Ένα άλλο επακόλουθο αυτού είναι ότι ο τρόμος που εξ ορισμού μας είχες υποσχεθεί, δεν κυριαρχεί στο διήγημα και ηρεμεί ακριβώς τη στιγμή που πάει να γίνει πραγματικά απειλητικός.

 

Στα συν η λύση του τέλους παρά το ότι πνίγει τον τρόμο στη γέννησή του.

 

Γενικά είναι μια ιστορία που θα την έβλεπα πολύ πιο θετικά χωρίς ταμπέλες, έξω από το πλαίσιο του τρόμου.

[DinMacXanthi]

Βρίσκω πως συμφωνώ σε όλα τα σημεία με τον προλαλήσαντα Μιχάλη. θεωρώ πάντως πως το γεγονός οτι αυτή η ιστορία βρίσκεται σε καθεστώς διαγωνισμού, μάλλον της κάνει κακό. Αντί να παραμείνω στο τι έχεις εδώ, ψάχνω τον τρόμο, τη μάσκα κλπ.

[Adicto]

Καλογραμμένο, προσεγμένο, πρωτότυπο, ωραίο στυλ γραφής! Μα η ένστασή μου είναι και εμένα η ίδια: Δεν μου εγείρει Φόβο ( ή για να είμαι πιο ακριβής, Ανησυχία) όπως είναι το ζητούμενο σε μια ιστορία τρόμου, άσχετα άπο το μικρό του μέγεθος. Θα συμφωνήσω πως αδικείται ευρισκόμενο στα πλαίσια του διαγωνισμού γιατί αντικειμενικά είναι μια καλή ιστορία.

Μου άρεσαν επίσης οι μυθικές/λαογραφικές αναφορές, πάντα προσθέτουν σε ατμόσφαιρα τέτοια κομμάτια!

Edited March 8, 2010 by Adicto

[SpirosK]

Όμορφο και ευχάριστο, έξυπνη η χρήση της μάσκας (αν και αμφισβητούμενη), όμως ήταν πιο πολύ "μελαγχολικό φάνταζυ", παρά τρόμος.

Προσωπικά δεν ένοιωσα ούτε το ελάχιστο ρίγος διαβάζοντάς το. Απλώς θλίψη και μελαγχολία.

[Sonya]

Υπέροχη ιστορία, αλλά για να έμπαινε στα λημέρια του ΤΡΟΜΟΥ (για τα οποία είχε κάθε προοπτική), χρειαζόταν ακόμα ζουμάκι, Τέτη. Χρειαζόταν μια ενέργεια του προσώπου ή την πειραγμένη φαντασία της πρωταγωνίστριας, κάτι. Εκεί που την άφησες, είναι μια εξαιρετική ιστορία, αλλά πολύ μακριά απ' το τρόμο. Μπορείς να την κρατήσεις ως έχει ή μπορείς να πειραματιστείς (εκτός, πλέον, των πλαισίων διγωνισμού) με πιθανές συνέχειες και τρομαχτικά φινάλε.

 

Πάντως, χαίρομαι που διάβασα κάτι δικό σου.

[djagil]

Ωραία ιστορία και σωστά δωσμένη, αλλά... όχι τρόμου keep on writing

[Nihilio]

Ενδιαφέρουσα συμμετοχή. Ο διακριτικός λυρισμός και η αίσθηση του απόκοσμου που πάει αγκαλιά με το καθημερινό δίνουν ένα πολύ “κλασσικό” διήγημα τρόμου που (προσωπικά) με κέρδισε.

Σε καθαρά τεχνικά θέματα, κάπου με ενόχλησαν οι τεράστιες παράγραφοι στην αρχή, αλλά, από τη στιγμή που η ιστορία μπαίνει στο ζουμί της, το ύφος αρχίζει να λειτουργεί υπέροχα, αν και λείπει σχεδόν ολοκληρωτικά η συναισθηματική αντίδραση της αφηγήτριας σε όλα αυτά τα παράξενα που συμβαίνουν γύρω της.

[deadend]

Ευχαριστώ για τα σχόλια. Είμαι άνθρωπος που γενικά πάλεψα για να διώξω τους φόβους μου και έτσι το διήγημα, όπως είπατε, κάνει λίγο «μπου». Η προσπάθεια μου να μην ξεφύγω από την πραγματικότητα στραγγάλισε το μεταφυσικό μέρος. Αυτό το μέρος το αντιμετώπισα με την έρευνα. Εκεί θα μπορούσα(ίσως) να παίξω με το παράλογο.

Σε αυτό το σημείο θα κατανοούσα τις προτροπές του Ντίνου και μάλλον θα κατάληγα σε μια κοινωνική αναφορά.

Η ιστορία είναι τρομακτική στα πλαίσια του ακατανόητου. Η Βάσω σημειώνει ότι δεν υπάρχει η έννοια της απειλής από πλευράς της ηρωίδας. Νομίζω ότι αν μιλάς με ένα δέντρο ενώ πρέπει να προσέχεις τα παιδιά σου είναι πολύ τρομαχτικό και το χειρότερο είναι όταν έχεις δει και το δέντρο αλήθεια.

Και αγαπητέ Μιχάλη αν είχες βρει την ανάλογη εξέλιξη δεν θα σου άρεσε καθόλου.

 

Drake Ramore, Κλεώνυμος που να με εμπνεύσει δεν βρέθηκε στην αναζήτηση. Για αυτό και το κείμενο σταματά με την απορία τι γίνονται οι χαμένοι που αγαπήσαμε, αφήνοντας να υπονοηθεί ότι αθέατα πράγματα προσπαθούν να έχουν θέση στη ζωή μας.

Οι DinMacXanthi, SpirosK, Sonya, djagil, Nihilio με συμβουλεύετε στην ανάπτυξη της συναισθηματική κατάστασης της ηρωίδας για να πετύχω τον τρόμο. Σωστό και εύκολο. Προτίμησα όμως να πειραματιστώ ψάχνοντας στις λαογραφικές παραδόσεις και γενικά στα στοιχεία του πραγματικού περιβάλλοντος. Ειλικρινά το ψάχνω ακόμα και υπόσχομαι να επανέλθω πιστή σε αυτή την κατεύθυνση.

 

 

Και τώρα λίγη συνέχεια:

 

Ξανασκεφτόμουν την αντίδρασή μου να ποτίσω το δέντρο με κρασί σαν να έκανα προσφορά στους νεκρούς. Ήταν ηλίθιο από μέρους μου ή κάτι δεν πήγαινε πραγματικά καλά;

Ο τρόμος είναι ένα ενοχικό συναίσθημα που γεννιέται από ξεχασμένες πίστεις. Κρύβει ενοχές και ταπεινώσεις που έχει ενσωματώσει ένα θύμα. Τα συναισθήματα αυτά αναδύονται στα όνειρα και στο σκοτάδι. Είναι φαντάσματα ενός ενστίκτου αυτοσυντήρησης που δεν μπορεί να εκφραστεί και όταν ενσωματώνονται στα πλαίσια μιας ομάδας γίνονται αναπαραγόμενες δεισιδαιμονίες. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον ο τρόμος από ατομικό παραλήρημα μεταβάλλεται σε πραγματικό γεγονός και αντί να αντιμετωπίζεται σαν παραίσθηση αποτελεί απόδειξη και μαρτυρία. Όμως υπάρχουν και δυνάμεις που λειτουργούν σε ένα ανεξάρτητο πλαίσιο που τα σύνολα των ανθρώπινων κοινωνιών έχουν αποφασίσει να αγνοούν. Αν και έχουν γίνει πειράματα κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα αν τα δέντρα στεναχωριούνται και ακόμα χειρότερα τα ίδια πειράματα προσπαθούν να τεκμηριώσουν μια μηχανιστική ενστικτώδη αντίληψη για τον συναισθηματικό κόσμο των ζώων. Η φύση που μας περιβάλει στέλνει μηνύματα με απρόσμενους τρόπους που ο αιτιοκρατικός τρόπος αντιμετώπισης δεν είναι πάντα αρκετός για να αποκωδικοποιηθούν. Η ποίηση είναι ένας ασφαλής τρόπος να ξορκίσει την παράνοια και να προσπελάσει αθέατα μονοπάτια και εγώ είχα βρει σχετικά με το καχεκτικό δέντρο νεκρικά επιγράμματα που ωραιοποιούσαν μια διάχυτη θλίψη. Την επόμενη μέρα δοκίμασα να ψάξω τις ερμηνείες ονείρων. Πάλι με οδηγό το διαδίκτυο κατάληξα σε μια σελίδα που έδινε την ακόλουθη ερμηνεία: «ΜΟΥΡΙΑ-Αν βλέπουμε μουριές σημαίνει ότι η ασθένεια θα είναι μεγάλη οπισθοδρόμηση για να καταφέρουμε τον στόχο μας. Είτε η αρρώστιά μας θα εμποδίσει το δρόμο μας είτε θα χρειαστεί να φροντίσουμε άλλους, που είναι άρρωστοι.»

Το υπόλοιπο καλοκαίρι πέρασε κοινότυπα με σταθερό πρόγραμμα στην παραλία με τα παιδιά και τα βράδια στην πλατεία του χωριού. Περιστατικά ατυχημάτων σημειώθηκαν αρκετά γύρω από το σπίτι. Δυο αυτοκινητιστικά ατυχήματα στον δρόμο έξω από το σπίτι, χωρίς θύματα, μια φωτιά, χωρίς συνέπειες για μας, πολύ ένταση με τα παιδιά και τους συγγενείς. Ξαφνικά μια μέρα κόπηκε το νερό. Χωρίς δεύτερη σκέψη γύρισα στην Αθήνα αφήνοντας πίσω μου το καλοκαίρι και τους παράξενους ρυθμούς κοντά στην φύση. Είχαμε την βεβαιότητα ότι το σπίτι θα ήταν διαθέσιμο και για το επόμενο καλοκαίρι.

Την επόμενη χρονιά η ιδιοκτήτρια του σπιτιού μάς ανακοίνωσε ότι θα κατοικούσε το σπίτι και έτσι νοικιάσαμε ένα πιο βαθιά μέσα στον κάμπο. Το νέο σπίτι είχε στην αυλή δυο μουριές που το ύψος τους ξεπερνούσε τα τέσσερα μέτρα, με βαθύ ίσκιο, γλυκά μούρα, γεμάτες πουλιά και τζιτζίκια και που πετούσαν νέα φυντάνια κάθε δεύτερη μέρα.

Ξαναπέρασα από το σπίτι με την μελαγχολική μουριά και έμαθα ότι η ιδιοκτήτρια είχε μετακομίσει εκεί γιατί είχε τσακωθεί με τις τρείς κόρες της και δεν μιλούσε σε καμιά τους. Το δέντρο δεν είχε μεγαλώσει αν και ο κήπος ήταν πιο περιποιημένος και πιο πλούσιος. Η μπουκαμβίλια είχε θεριέψει, τα κλίματα είχαν καρπίσει και η πάστρα έκανε τον κήπο να αστράφτει. Το μέλλον όμως ήταν εκεί και η μικρή μουριά το έβλεπε και προσπαθούσε να το αποτρέψει με όλες της τις δυνάμεις. Τώρα το έβλεπα κι εγώ. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην ξαναγυρίσω σ’ αυτό τον τόπο, αλλά ποτέ δεν ξέρεις πώς έρχονται τα πράγματα. Ήξερα, όπως ήξερε και η μουριά, ότι οι ρίζες της θα ήταν αδύναμες όταν ερχόταν η ώρα που το έδαφος θα κατέρρεε και δεν θα μπορούσε να συγκρατήσει το σπίτι. Ότι μια μέρα, κοντινή στο δικό της μέλλον και μακρινή στο δικό μου βραχύβιο παρόν, μια κατολίσθηση θα παράσερνε το σπίτι και η γη θα κατάπινε τους ενοίκους του. Η θέση του δέντρου το δυσκόλευε να αφομοιώσει το νερό που κυλούσε ύπουλα και υπόγεια στην πίσω μεριά της αυλής. Τα εγγόνια της ιδιοκτήτριας μια μέρα που θα έκαναν διακοπές στο ίδιο σπίτι θα έβλεπαν το χώμα να υποχωρεί και να διαλύει το σπίτι όπου μέσα θα κοιμόντουσαν τα δικά τους παιδιά. Το δέντρο θα έμενε μετέωρο στην άκρη ενός γκρεμού, σημάδι μιας τραγωδίας που κάποιοι θα διηγούνται.

[Naroualis]

Γενικά: Συγνώμη, αλλά αυτό δεν ήταν Δέντρο. Αυτός ήταν ένα ολόκληρο τοπίο ζωντανεμένο! Αδυνατώ να καταλάβω πώς τα κατάφερες και το ζωντάνεψες με τόση ευκολία. Ήμουν εκεί και του μιλούσα. Αλλά όπως είπαν κι οι άλλοι, τρόμος δεν είναι.

 

 

Μου άρεσε: Τα πάντα (με γνώση των συνεπειών του νόμου). Τσιμπάω τρελά με τέτοια υπονοούμενα και με τέτοιες ήρεμες παρουσιάσεις της ιστορίας, που δεν έχει πλοκή, αλλά και δεν τη χρειάζεται.

 

 

Δε μου άρεσε: Η «εισβολή» του υπόλοιπου κόσμου, όταν πηγαίνει στη βιβλιοθήκη του χωριού και ανοίγει των υπολογιστή. Ήμουν στην αυλή του σπιτιού της γιαγιάς μου κι έπαιζα με τα κουζινικά μου και με ξαναγύρισες στο γραφείο και στην καρέκλα μου.

 

 

 

 

[Cassandra Gotha]

Χαίρομαι πολύ που διάβασα αυτό το διήγημα τώρα, και όχι όσο έτρεχε ο διαγωνισμός. Πραγματικά, δεν θα ήθελα να χάσω κάτι από την ευχαρίστηση της ανάγνωσης ψάχνοντας τον τρόμο και τη μάσκα.

Αυτό που διάβασα ήταν μία έκπληξη! Πραγματικά, πολύ καλό, και δεν θα ήθελα να το αναλύσω καθόλου μα καθόλου.