Οι Στρατιώτες του Παραδείσου Μέρος 2ο

[Local Regulator]

Είδος: Μια περιεργη, νοσηρή φαντασία

Βία; Ναι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 1819

Αυτοτελής; Οχι (Μερος 2ο)

 

 

 

ΝΥΧΤΟΒΑΤΕΣ

 

Ο αέρας, που έμπαινε από τα σπασμένα τζάμια, έκανε το κρύο αφόρητο στο δωμάτιο που βρίσκονταν λουφαγμένοι οι 8 μαχητές και ο άνθρωπος που η μοίρα του επιφύλαξε να δει τον αρχαίο εχθρό με τα ίδια του τα μάτια. Ο άνεμος λυσσομανούσε παρασέρνοντας σε έναν τρελό χορό τις κουρτίνες των παραθύρων. Έξω από αυτά, το φεγγάρι χάνονταν και ξαναεμφανίζονταν ανάμεσα στα σύννεφα, προσφέροντας ένα υποτυπώδες φως και μια μικρή ασφάλεια σε όλους τους.

 

Η βάρδιες βγήκαν ως εξής: πρώτα θα έμεναν ξύπνοι ο Αντρέας και ο Κώστας, μετά από τρεις ώρες ο Νίκος και ο Περικλής, υστέρα ο Αλέξανδρος και ο Κυριάκος και τέλος, ο Στέλιος και ο Κίμων.

 

Ήταν περασμένες 4 τα χαράματα, και ο Κυριάκος περπατούσε πάνω- κάτω στο δωμάτιο για να διώξει την υπερένταση. Σε κάθε του βήμα το ξύλινο πάτωμα διαμαρτύρονταν από το βάρος, για αυτό πρόσεχε να κάνει αργά βήματα, μην ταράξει τους άλλους. Οι 6 ώρες που δικαιούταν για ύπνο δεν του προσέφεραν τίποτα απολύτως. Στη φαντασία του, κάθε σκιά του φεγγαρόφωτος, μετατρέπονταν σε έναν άγγελο ολέθρου. Σε ένα σκοτεινό υπηρέτη αυτών που τόσο βίαια τον υποχρέωσαν να μπλεχτεί σε αυτήν την ιστορία.

 

Ο αέρας δεν έλεγε να κοπάσει. Στο βάθος, ο Αλέξανδρος προσπαθούσε να συνεφέρει τον άγνωστο που βρήκαν πριν λίγες ώρες. «Έχει υποθερμία, είπε, και αν συνυπολογίσουμε και το σοκ που υπέστη…». «Σκέψου θετικά…» τον παρότρυνε ο αρχηγός. Αν και ήταν φανερό πως απόψε θα πέθαινε στα χέρια τους… «Και πολύ άντεξε…» σκέφτηκε με πικρία, μα και ψυχρά από την ανικανότητά του να προσφέρει το παραμικρό. Οι δυνάμεις τους δεν επαρκούσαν να τον θεραπεύσουν. Ούτε καν να τον προφυλάξουν από το κρύο. Βρίσκονταν τυλιγμένος με μια κουρελιασμένη κουβέρτα και έτρεμε, μαζεμένος στην γωνία. «Αρχηγέ, μπορώ να σας πω λίγο;». «Τι είναι;» είπε ο Κυριάκος και πήγε με αργά βήματα προς αυτόν. «Έχει να κοιμηθεί πάνω από 24 ώρες. Είναι εξαντλημένος. Ούτε έχει φάει, ούτε τίποτα. Τι να κάνουμε; Να του δώσουμε από τα δικά μας;». Ο Κυριάκος βρέθηκε σε δίλλημα. Αν του έδιναν από τις προμήθειές τους θα έσωζαν έναν άνθρωπο. Όμως, έναν άνθρωπο αδύναμο, που θα γίνονταν εύκολος στόχος των Νεφελίμ… Να τον πάρουν μαζί τους, ούτε λόγος…. Θα καθυστερούσε ασυγχώρητα την όλη αποστολή. Από την άλλη, εάν δεν του παραχωρούσαν ένα μικρό μερίδιο των εφοδίων τους, θα είχαν ένα τρομερό βάρος στην συνείδησή τους… Σκέφτονταν και ξανασκέφτονταν εάν τελικά ήταν σωστή η επιλογή του να διανυκτερεύσουν στο συγκεκριμένο σπίτι. «Λοιπόν;». Η ψιθυριστή φωνή του Αλέξανδρου τον επανέφερε στην πραγματικότητα. «Δε ξέρω… Ειλικρινά, δε ξέρω…». Ο γέρος άνοιξε τα μάτια και κάτι πήγε να πει. Οι λέξεις έβγαιναν δύσκολα από το στόμα του. Παραδόξως όμως, ήταν πολύ καθαρές: «Θα ξαναρθούν… Απόψε… θα ξαναρθούν…». Ο τρόμος στην φωνή του ήταν φανερός. «Ηρεμήστε… Κανείς δεν θα έρθει. Είστε ασφαλής.». Ούτε ο ίδιος πείστηκε. Από στιγμή σε στιγμή περίμενε να ακούσει τον τριγμό από τα βήματα κανενός νυχτοβάτη…

 

 

 

4:30. «Είναι υπερβολικά κρύος!» είπε ταραγμένος ο Αλέξανδρος. Ο Κυριάκος έτρεξε προς αυτόν. «Δεν έχει σφυγμό…» διαπίστωσε. «Τι έγινε πάλι;» ρώτησε νυσταγμένα ο Στέλιος. «Μάλλον πέθανε.» «Τι πράγμα;» «Τι κάνουμε τώρα αρχηγέ;». Εν τω μεταξύ όλοι είχαν αρχίσει να ξυπνούν από την φασαρία. «Μισό λεπτό, μισό λεπτό. Αφήστε με να σκεφτώ, είπε ο αρχηγός προς τους ανήσυχους συντρόφους του. Πρέπει να…» είπε και έκανε ξαφνικά μια παύση. Κοίταξε προς την πόρτα. Αμίλητος. Σαν να προσπαθούσε να διακρίνει κάτι μέσα στο βαθύ σκοτάδι. Αμέσως και οι υπόλοιποι σιώπησαν. Επικρατούσε απόλυτη σιγή. Κι’ όμως, το αισθητήριο του Κυριάκου είχε τεθεί σε συναγερμό για άγνωστο λόγο. Είχε διαισθανθεί την παρουσία κάποιου…

 

Πίσω από τις ανεμίζουσες κουρτίνες, ο Κώστας έπιασε με την άκρη του ματιού του μια μαύρη φιγούρα στο παράθυρο. Του κόπηκε η αναπνοή. Στο επόμενο φύσημα του αέρα, η σκιά είχε εξαφανιστεί… «Κάτι είδα…» ψιθύρισε προς τον Κίμωνα. «Που;» «Στο παράθυρο…». Η ανησυχία και ο φόβος φαίνονταν καθαρά στα πρόσωπα όλων... Ένας θόρυβος ήρθε από το κάτω όροφο. Αντανακλαστικά, όλοι τράβηξαν τα ξίφη από τις θήκες τους. Η ηρεμία επανήλθε. Μα ήταν απατηλή…

 

Από το μυαλό του Κώστα πέρασε η φρικτή σκέψη να καταφέρουν οι νυχτερινοί επισκέπτες τους να επαναφέρουν τηλεπαθητικά εν μέρει στην ζωή τον νεκρό γέρο, αυτό που καθιερώθηκε να ονομάζεται ζόμπι, και να σπείρει αυτός τον πανικό ανάμεσα στα μέλη της ομάδας. Δυστυχώς υπήρχε και αυτό το σενάριο. Έριξε μια φευγαλέα ματιά στο πτώμα. «Όλα εντάξει… Τώρα τουλάχιστον…» σκέφτηκε κάθιδρος.

 

Οι στιγμές αγωνίας δεν είχαν τελειωμό. Ξάφνου, ο ήχος ελαφρών βημάτων ήρθε από κάτω. Κύλησαν λίγα δευτερόλεπτα έτσι, ώσπου ο Νίκος έκανε το λάθος να κάνει ένα βήμα πίσω. Ο τριγμός του ξύλινου πατώματος τους πρόδωσε. Τα βήματα σταμάτησαν ακαριαία. Τώρα όλοι πλέον μπορούσαν να δουν τον νυχτοβάτη να ανεβαίνει τις σκάλες και να εμφανίζεται από το πυκνό σκοτάδι μπροστά τους. Αλλά κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Τα βήματα απλά σταμάτησαν, τόσο απότομα όσο άρχισαν. Οι 8 μαχητές κοιτάχτηκαν φοβισμένοι και ανήσυχοι. «Δεν μπορούμε να μείνουμε μέχρι να ξημερώσει έτσι. Κάτι πρέπει να γίνει αρχηγέ.» είπε ο Αντρέας. Ο Κυριάκος έκλεισε τα μάτια και αποφάσισε. Έβγαλε τον σταυρό από την μεγάλη θήκη της εξάρτυσής του. Ήταν σίγουρο πως απόψε θα έρχονταν πρόσωπο με πρόσωπο με τον πραγματικό εχθρό τους…

 

 

 

«Πίσω μου… Μείνετε πίσω μου και προσέξτε κάθε κίνησή σας…» είπε με τρεμάμενη φωνή ο αρχηγός. «Κύριε των Δυνάμεων και πάσης Κτίσεως Δημιουργέ…». Μια ενδόμυχη προσευχή πέρασε γρήγορα από την καρδιά του. Τώρα ήταν έτοιμος. Ξεφύσηξε, και έκανε ένα βήμα μπροστά. Ο Κώδικας Υ, με τον οποίο ήταν προικισμένοι στο αίμα τους οι συγκεκριμένοι, κατάλληλοι για αυτήν την αποστολή άνθρωποι, θα μιλούσε τώρα…

 

Κατέβηκε το πρώτο σκαλί προσεκτικά. Τα μάτια του έψαχναν στο πυκνό σκοτάδι για την παραμικρή κίνηση. Την παραμικρή σκιά. Πίσω του, άκουγε μόνο τις ανάσες των υπολοίπων… Καθώς έφτασε στο προτελευταίο σκαλί, η ανάσα τους δυνάμωσε. Για την ακρίβεια, άλλαξε. Έγινε πιο συριστή, πιο κοντινή… Τους ένιωθε δίπλα του. Αυθόρμητα, γύρισε αργά το κεφάλι προς τα αριστερά. Η ματιά του συναντήθηκε με αυτήν ενός προσώπου. Είχε κάτι το περίεργο όμως αυτό το πρόσωπο που έβλεπε, λίγα εκατοστά πιο δίπλα. Μέχρι να συνειδητοποιήσει τι τον κοιτούσε, μια φωνή από μέσα του τον ειδοποίησε να κάνει πίσω. Υπάκουσε. Ευτυχώς, γιατί ένα στόμα άνοιξε μπροστά του, απειλητικά. Έβγαλε μια δυνατή κραυγή, που θύμιζε έντονα νυχτερίδα, κάνοντας το αίμα του Κυριάκου να παγώσει. Τώρα πλέον φαίνονταν καθαρά οι δυο μεγάλοι κυνόδοντες, έτοιμοι να χωθούν μέσα σε φρέσκια σάρκα και να ρουφήξουν το καυτό αίμα του θύματος. «Πίσω!» ακούστηκε η φωνή του Κίμωνα, πηδώντας από την σκάλα πίσω από το τρομερό πλάσμα. Τον ακολούθησαν άλλοι δυο. «Μπαχομέχ…» σκέφτηκε ο αρχηγός και πρότεινε το αριστερό του χέρι με το σταυρό εναντίον του, ενώ ύψωσε το δεξί με το ξίφος για να το χτυπήσει. Μα, με απίστευτη σβελτάδα, ο βρικόλακας κάλυψε το πρόσωπό του με το φτερό του και χτύπησε τον σταυρό, πετώντας τον μακριά, μέσα στην λίμνη του σκοταδιού που ήταν αδύνατο να βρεθεί ξανά.

 

Η απάντηση ήρθε αμέσως. Μια γρήγορη σπαθιά του Κίμωνα, και ο Μπαχομέχ έβγαλε μια φοβερή κραυγή και έτρεξε έξω από το σπίτι. «Θα τον πιάσουμε ρε, θα τον πιάσουμε!» φώναξε ο Κώστας κατεβαίνοντας τρία-τρία τα σκαλιά. Τον ακολούθησαν και οι άλλοι προς την έξοδο. Ο Κυριάκος μόλις συνειδητοποίησε τι είχε γίνει. Έτρεξε και αυτός πίσω από τον άνομο. Με το που βγήκε ο Κώστας από την πόρτα, ο Μπαχομέχ τον άρπαξε και έκανε να τον δαγκώσει, πριν μια ακαριαία αντίδραση του θύματος του, του αφήσει μια βαθιά ουλή στο πρόσωπο και του σπάσει το ένα δόντι. Ένα δεύτερο, ακόμη πιο απόκοσμο ουρλιαχτό βγήκε από το ματωμένο στόμα του, και το πλάσμα πήδηξε προς την στέγη του απέναντι κτιρίου, σαν να είχε αφαιρέσει ένα μέρος της βαρύτητάς του. Καθώς ο Νεφελίμ υψώνονταν γρήγορα στον αέρα, οι υπόλοιποι κοιτάχτηκαν. «Ναι…» τους είπε ο αρχηγός, σαν να είχε διαβάσει τις σκέψεις τους, και ακολούθησαν το πλάσμα τρέχοντας, αυτοί από το δρόμο, και αυτό πηδώντας από στέγη σε στέγη. Μέσα στο σκοτάδι, η μαύρη σκιά του νυχτεριδόμορφου που τους είχε επιτεθεί, αναμιγνύονταν με τα χαλάσματα και τα δέντρα, ενώ το καταλάβαιναν μόνο από τον ήχο του καθώς έπεφτε με δύναμη στις στέγες.

 

 

Είχαν τρέξει κάπου 200 μέτρα όταν σταμάτησαν. Ο νυχτεριδόμορφος εισβολέας χάθηκε από τα μάτια τους. Στάθηκαν καταμεσής του δρόμου λαχανιασμένοι. «Την γλιτώσαμε. Ναι, είναι αλήθεια!» είπε ο Αντρέας κοιτώντας ανακουφισμένος τριγύρω. Ο Στέλιος κούνησε συγκαταβατικά το κεφάλι του κοντανασαίνοντας. Είχαν έρθει σε θανάσιμη επαφή με τον εχθρό και βγήκαν νικητές. «Παιδιά, είμαστε εκτεθειμένοι. Δεν γυρνάμε πίσω, όσο είναι καιρός;» είπε με ανύσηχο βλέμμα ο Νίκος. «Και δεν γυρνάμε;».

 

Βάδισαν στον δρόμο χαρούμενοι που γλίτωσαν από τον θάνατο. Αντέδρασαν σωστά, γρήγορα, αποτελεσματικά και γλίτωσαν. Ο Κώδικας Υ που είχε ξυπνήσει μέσα τους, τους είχε προικίσει με ιδιαίτερα χαρίσματα. Χαρίσματα που οι περισσότεροι άλλοι άνθρωποι δεν είχαν. Μονάχα τα μέλη της Φωτεινής Αδελφότητας. Ένα από αυτά τα γνωρίσματα, ήταν η υπερανεπτυγμένη διαίσθηση. Αυτή που είχε ειδοποιήσει τον Κυριάκο πριν λίγα λεπτά για την παρουσία του “εισβολέα” στο κτίριο που τους φιλοξενούσε.

 

Πέρασαν την πόρτα του σπιτιού. Στο μυαλό του Κώστα επανήλθε σαν αστραπή η στιγμή που βρίσκονταν στα χέρια του Μπαχομέχ και ετοιμάζονταν να τον δαγκώσει. Ικανοποιήθηκε με την αντίδραση του εαυτού του. Στην πραγματικότητα όμως, ήταν ένα ακόμα “δώρο” του Κώδικα η αυξημένη αντίληψη και η οξυδέρκεια. Ο Νίκος βρήκε τον σταυρό του Κυριάκου σκοντάφτοντας πάνω του. «Ορίστε αρχηγέ. Να μας σώσει την άλλη φορά.» . «Το ελπίζω Νίκο.».

 

Η απόκοσμη αίσθηση πως κάποιος βρίσκονταν πάλι μέσα στα σκοτάδια, κυρίεψε εκ νέου τον Κυριάκο. «Ακόμα να το ξεπεράσω;» σκέφτηκε χαμογελώντας ανήσυχα. Δεν έδωσε σημασία. Το θεώρησε σαν ένα τραύμα που τον σημάδεψε πριν από λίγο. Ανέβηκε τις σκάλες, και από πίσω ακολουθούσαν οι άλλοι, με εμφανώς αναπτερωμένο ηθικό. Μόλις που είχαν μπει στο δωμάτιο, όταν πάγωσαν στις θέσεις τους. Μπροστά τους, ένας ακόμα μεγαλόσωμος Μπαχομέχ τους κοίταζε με την ίδια έκπληξη που αισθάνονταν και αυτοί. Στα χέρια του κρατούσε το πτώμα του γέρου, μαυρισμένο και μαραμένο, καθώς του είχε ρουφήξει και την τελευταία ζωική ενέργεια, με μια βαθιά πληγή στην περιοχή της καρδιάς και ματωμένα αυλάκια που διέσχιζαν όλο του το σώμα. Απέμειναν να κοιτάζονται για λίγες στιγμές μέχρι που το νυχτεριδόμορφο τέρας ούρλιαξε προς αυτούς, με το στόμα του γεμάτο αίμα. Τα μυτερά δόντια του ξεπρόβαλλαν απειλητικά. Το ίδιο σκηνικό για άλλη μια φορά… Ο Αλέξανδρος έπεσε πάνω του και με τα δυο σπαθιά, προξενώντας του δυο βαθιές πληγές το στήθος. Ο χαλκός αντέδρασε με το αίμα του Νεφελίμ, κάνοντάς τον να τιναχθεί πίσω σε άσχημη κατάσταση. Ο Κυριάκος του επιτέθηκε και αυτός, αλλά ο τραυματισμένος βρικόλακας τον πέταξε στο πάτωμα με μια απελπισμένη γερή κλοτσιά. Αμέσως σηκώθηκε, και υπό την απειλή του χαλκού στα ξίφη των οχτώ μαχητών, χίμισε έξω από το παράθυρο πετώντας μακριά…

 

Το ένα σοκ διαδέχονταν το άλλο για την ομάδα. Πρώτα το συμβάν στον κάτω όροφο, τώρα ένα αφάνταστα κοντινό τετ-α-τετ με έναν όμοιο του. Αλλά δεν είχε σημασία πλέον. Τελείωσε. Και τις δυο φορές είχαν κερδίσει την μάχη της ζωής. Γιατί για αυτό προορίζονταν. Αυτή ήταν η αποστολή τους.

 

Ο Κώστας κοίταξε το πτώμα του γέρου, έτσι μαραζωμένο. Φρικτή η παραμόρφωση… «Αρχηγέ, νομίζω πως πρέπει να φύγουμε από εδώ…» είπε με σιγανή φωνή σαν να μην ήθελε να ενοχλήσει τον νεκρό.

 

Έξω, είχε αρχίσει να ξημερώνει.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

[Naroualis]

Λοιπόν, επιτέλους, διαβάζω και τη συνέχεια. Ενδιαφέρον, πολύ ενδιαφέρον, με κρατάει ακίνητη, με κάνει να έχω αγωνία, όλα του μια χαρά. Τα κακά σχόλια της ψειριστικής μου ανάγνωσης είναι ότι πρώτον, πρέπει να ελέγξεις λίγο την ορθογραφία σου όσον αφορά τη ροή του λόγου, δηλαδή να μη γράφεις «για αυτό», αλλά «γι’ αυτό». Και το δεύτερο, είναι ότι ειδικά στην αρχή, το σημείο όπου λες πώς μοίρασαν τις βάρδιες είναι κάπως ξύλινο, σα δημοσιογραφικό (κι επιπλέον είναι και περιττή πληροφορία για μένα. Κανόνισαν τις βάρδιες κι όταν ήρθε η ώρα να γίνουν τα γεγονότα, ήταν ο Κυριάκος ξύπνιος. Απλούστερα γραμμένο, και το ίδιο νόημα.)

Edited June 27, 2010 by Naroualis