Dance Macabre

[vkarg]

Όνομα Συγγραφέα:Καργιώτου Βιβή

Είδος: Τρόμου

Βία; Ναι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 1.606 λέξεις

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Αν και δεν το θεωρώ απαραίτητο, θα πρότεινα όσο το διαβάζετε αν θέλετε κάποιο άτυπο soundtrack, να ακούσετε το ομώνυμο κομμάτι του Camille Saint-Saens...

 

 

 

 

 

 

Dance Macabre

 

 

 

 

 

 

 

Ήταν μια σημαντική βραδιά για την οικογένεια,αλλά και για την καλή κοινωνία της πόλης. Μια βραδιά από εκείνες που άφηναν το στίγμα τους και ποτέ δεν περνούσαν αδιάφορες. Η έπαυλη είχε στολιστεί με τα καλύτερα υλικά, διαφορετικά από εκείνα που είχαν χρησιμοποιηθεί σε προηγούμενες περιπτώσεις, και οι πάντες ήταν έτοιμοι να εξυπηρετήσουν τους επισκέπτες. Οι οικοδεσπότες, ντυμένοι με όμορφα και ακριβά ρούχα, φορώντας περίτεχνες βενετσιάνικες μάσκες επέβλεπαν διακριτικά τις κινήσεις του προσωπικού. Οι τέσσερις κόρες τους τριγυρνούσαν με χάρη κρατώντας ζωντανές τις συζητήσεις και τα γέλια των φίλων και γνωστών της καλής κοινωνίας που είχαν γεμίσει το σπίτι.

 

Μέσα στη σάλα οι αναψοκοκκινισμένοι χορευτές έδιναν τον καλύτερο τους εαυτό, με σκοπό να εντυπωσιάσουν ο ένας την άλλη και το αντίστροφο. Οι απόκρυψη της ταυτότητας των χορευτών επέτρεπε λίγο πιο τολμηρές κινήσεις και όλοι όσοι στριφογυρνούσαν στη σάλα το έκαναν με ζήλο και αισθαντικότητα. Η ορχήστρα παλλόταν υπέροχα,παίζοντας μουσικές που άλλοτε ξεσήκωναν κι άλλοτε έδιναν την ευκαιρία στους νέους της βραδιάς να αγγίζονται ρομαντικά. Ο μαέστρος κουνούσε τα χέρια με χάρη,ικανός να υπνωτίσει τον απροετοίμαστο παρατηρητή.

 

Τα χρώματα που κυριαρχούσαν, ήταν το κόκκινο και το μαύρο, με όμορφες παρενθέσεις πιο τολμηρών κυριών που είχαν αποφασίσεινα αποφύγουν την προτροπή των διοργανωτών για μια κοκκινωπή νύχτα. Εκεί που υπήρχε πραγματική ποικιλία ήταν στις μάσκες, που είχαν άλλα μεγέθη, χρώματα και κατασκευή, ανάλογα με τις προτιμήσεις του προσώπου που έκρυβαν. Κάθε κρυμμένο πρόσωπο και μια διαφορετική, κίβδηλη έκφραση. Παρ’ όλες τις διαφοροποιήσεις όμως, η σάλα έμοιαζε να έχει πάρει φωτιά έτσι όπως τα βαριά φορέματα άλλαζαν θέσεις και στροβιλίζονταν, δεμένα με τα μαύρα σμόκιν των καβαλιέρων.

 

Όλοι έδειχναν χαρούμενοι και μαγεμένοι από τηνεικόνα αυτή που και η διακόσμηση ακόμη, την ενέτεινε. Κόκκινα πελώρια κρέπια κρεμασμένα γύρω από τα αετώματα της ζωγραφισμένης οροφής, κατακόκκινα ολάνοιχτα τριαντάφυλλα στα τραπέζια δεμένα μεταξύ τους με μαύρες βελούδινες κορδέλες και τραπεζομάντιλα με κόκκινες διακριτικές λεπτομέρειες.

 

Οι κύριοι που δενσυμμετείχαν, κρατούσαν τα πούρα τους και συζητούσαν για δουλειές πίνοντας ουίσκι σε βαριά κρυστάλλινα ποτήρια, ενώ οι κυρίες τιτίβιζαν πίνοντας ακριβά λικέρ ή κονιάκ με χάρη, σχολιάζοντας τα φορέματα, τις μάσκες και τις μοίρες των παιδιών τους, που ορισμένες είχαν προαποφασίσει πως θα τακτοποιούσαν απόψε κιόλας. Ένας χορός ήταν πάντα μια καλή ευκαιρία για της κόρες να τραβήξουν ταβλέμματα των θερμόαιμων νεαρών και για τους γιους να γοητεύσουν τις αθώες κορασίδες.Μπορεί οι μάσκες να δυσκόλευαν τα πράγματα, μα έδιναν επίσης και μια αίσθηση μυστηρίου που εξίταρε.

 

Έτσι όλοι ήταν ευχάριστα απασχολημένοι και ζαλισμένοι εκείνο το φωτεινό βράδυ που εξελισσόταν θεσπέσιο, τόσο για τους καλεσμένους όσο και για τους οικοδεσπότες που ήθελαν να αφήσουν εποχή με την διοργάνωση τους αυτή. Βλέποντας τον τρόπο με τον οποίο κυλούσε η βραδιά, ένιωθαν πως ήδη το είχαν καταφέρει.

 

Μέσα στις σκιές της τόσο εντυπωσιακά λαμπερής εκείνης νύχτας όμως, πίσω από τα φώτα και μακριά από τις μουσικές καραδοκούσε κι ένας επισκέπτης, που ούτε τα ακριβά ποτά τον ενθουσίαζαν, αλλά ούτε και τα περιποιημένα γυναικεία κορμιά που τριγυρνούσαν χαρούμενα. Παρατηρούσε τις κινήσεις ορισμένων ανθρώπων χωρίς να θαυμάζει το όμορφο κύμα των χορευτών,κρατώντας τον εαυτό του σε απόσταση.

 

Μετά από προσεκτικούς υπολογισμούς, ο άντρας αυτός είχε αποφασίσει τελικά να θέσει τα γρανάζια του σχεδίου του σε κίνηση, περπατώντας αθόρυβα χωρίς να προκαλεί την προσοχή των γύρω του, με την χάρη μιας πονηρής και κακόβουλης γάτας. Με την καρδιά του σταθερή και την με ευχάριστη αίσθηση της αδρεναλίνης που κυλούσεστις φλέβες του, διέσχισε το μικρότερο σαλόνι και έφτασε κοντά στην οικοδέσποινα. Η αρχοντική αυτή γυναίκα, εκείνη τη στιγμή είχε αποτραβηχτεί για να ελέγξει κατά πόσο τα ποτά θα έφτανα αν συνεχιζόταν οι κατανάλωση τους μετους ίδιους ρυθμούς. Χωρίς να τον αντιληφθεί κανείς, την τράβηξε σε μια σκοτεινή γωνιά, φράζοντας της το στόμα για να μην ακουστούν οι κραυγές της και ξεκίνησε χαμογελώντας για το πιο διασκεδαστικό κομμάτι της μασκαράτας.

 

 

 

/-------/

 

 

 

 

 

 

 

Ο άντρας του σπιτιού με το βλέμμα, αναζήτησε την γυναίκα του τριγύρω. Δεν την είχε δει εδώ και κάποια λεπτά και απόρησε.Συνήθως τα είχε όλα υπό έλεγχο, χωρίς να λείπει από τον κύριο κορμό των καλεσμένων. Ψάχνοντας καλύτερα την πρόσεξε τελικά να έρχεται χορεύοντας προς το μέρος της πίστας, μαζί με τον παρτενέρ της, που δεν μπορούσε να μαντέψει ποιος ήταν. Χόρευαν παράξενα, εκείνη είχε ακουμπήσει το κεφάλι της στον ώμο του κι ο άντρας, που ήταν ντυμένος ολοκληρωτικά στα μαύρα, με μια κατάμαυρη απλή μάσκανα του καλύπτει σχεδόν όλο το πρόσωπο, κατεύθυνε τις κινήσεις τους με χάρη.Τα μακριά καστανοκόκκινα μαλλιά του ολοκλήρωναν τις χρωματικές απαιτήσεις τις βραδιάς, αστράφτοντας όμορφα κάτω από τα φώτα των κρυστάλλινων πολυελαίων. Ήταν μεγαλόσωμος και χειριζόταν άνετα το μικροσκοπικό σε σύγκριση κορμί της γυναίκας, κάνοντας το σύμπλεγμά τους να‘πετάει’.

 

Η εικόνα τους όμως, είχε κάτι το περίεργο. Καθώς πλησίαζαν, ο οικοδεσπότης παρατήρησε πως και οικαλεσμένοι κοιτούσαν με ένα ελαφρώς σαστισμένο ύφος το ζευγάρι, που όμως συνέχιζενα κατευθύνεται προς το κέντρο της πίστας με μεγάλη χάρη και άνεση. Έτσι όπως όλη η προσοχή είχε στραφεί στους δυο τους, όλοι οι υπόλοιποι έκανα χώρο,δημιουργώντας μια μεγάλη ‘φυσαλίδα’, μέσα στην οποία το ζευγάρι χόρευε άνετα.

 

‘Τι περίεργο’σκέφτηκε ο άντρας παρατηρώντας πως τα μάτια της γυναίκας του πίσω από την μάσκα ήταν κλειστά, το στόμα της μισάνοιχτο. Αν και οι εκφράσεις της ήταν κρυμμένες,έδειχνε λες και αυτός ο χορός της έδινε μεγάλη απόλαυση, σε σκανδαλώδη επίπεδα.Ήδη ο κόσμος είχε αρχίσει να σχολιάζει ψιθυριστά το περίεργο φέρσιμο τηςκυρίας. Μα το πιο αξιοπερίεργο από όλα,ήταν το βλέμμα του καβαλιέρου, που πίσω από τις σκιές της κατάμαυρης μάσκας του ξεχώριζε φωτεινό. Τα μάτια του, αν και καταπράσινα, έτσι όπως ήταν ορθάνοιχτα έμοιαζαν άσχημα και το κάτω χείλος του, που δεν κρυβόταν έδειχνε πως στο πρόσωπό του είχε ζωγραφιστεί ένα πλατύ, αφύσικο χαμόγελο. Σίγουρα χαχάνιζε μα δεν μπορούσε να ακουστεί μέσαστην έντονη μουσική.

 

Ο προσβεβλημένος σύζυγος πήγε πιο κοντά, διασχίζοντας την πίστα όπου τα υπόλοιπα ζευγάρια, μουδιασμένα από την εικόνα αυτή, χόρευαν χωρίς ρυθμό. Φαινομενικά ήταν απλά δυο άνθρωποι που χόρευαν ένα χαρωπό βαλς, όμως εξέπεμπαν μια παράξενη, κακόγουστη ενέργεια. Ο περίεργος άνδρας συνέχιζενα στριφογυρνά άνετα στην πίστα, έχοντας τον απόλυτο έλεγχο της ντάμας του. Καθώς τα περισσότερα ζευγάρια έμενα ακίνητα πια, ο οικοδεσπότης αποφάσισε πως η κατάσταση έπαψε να είναι υποφερτή κι έτσι μ’ ένα νεύμα του, ειδοποίησε τον μαέστρο που κοιτούσε μισογυρισμένος την πίστα, να σταματήσει την μουσική.

 

Όταν τελικά η ορχήστρα έπαψε να παίζει, το γέλιο του καβαλιέρου κυριάρχησε. Γελούσε μανιωδώς, μ’ έναν τρόπο που έκανε τους πάντες να ανατριχιάσουν. Κάποια στιγμή, έριξε προς τα πίσω την ντάμα του χάριν χορευτικής φιγούρας, κάτι που τον έκανε να γελάσει ακόμη περισσότερο, αφού εκείνη έμεινε ακίνητη και με τα μάτια σφραγισμένα, χωρίς να μπορεί να ανασηκωθεί. Την σήκωσε και πάλι, μόνο που τώρα το θέαμα ήταν ακόμη πιο ανατριχιαστικό, μιας και η γυναίκα έμοιαζε άψυχη, έτσι όπως το κεφάλι και τα άκρα της χτυπιόταν ανεξέλεγκτα ανάλογα με τις κινήσεις του καβαλιέρου, που έδειχνενα διασκεδάζει τρομερά. Άρχισε να κινείται ακόμη πιο γρήγορα, σαν να ήθελε να τονίσει το απόκοσμο ταρακούνημα της παρτενέρ του.

 

Αφού πέρασαν λίγα ακόμη δευτερόλεπτα καθαρής παράνοιας, με το κοινό μουδιασμένο, την άφησε κι η γυναίκα κατεδαφίστηκε στο πάτωμα. Ο γδούπος που προκάλεσε η πτώση έκανε τον κόσμο τριγύρω να ανατριχιάσει και προκάλεσε άγχος στον ήδη εκνευρισμένο σύζυγότης. Καθώς το στόμα της γυναίκας άνοιξε τελείως λόγω της πρόσκρουσης, αίμα κύλησεστο πάτωμα, βάφοντας το καλογυαλισμένο παρκέ κόκκινο. Αυτή η τελευταία εικόνα, προκάλεσε πανδαιμόνιο από ουρλιαχτά και λιποθυμίες. Ο ξένος άντρας, κοιτώντας ικανοποιημένος ολόγυρα έσκυψε κάνοντας μια μικρή υπόκλιση, προτού αποχωρίσει αθόρυβα.

 

Ο οικοδεσπότης,πάγωσε συνειδητοποιώντας τι είχε συμβεί και έτρεξε προς τη γυναίκα του, γονατίζοντας με δυσκολία δίπλα της, αφού όλοι κατευθύνθηκαν προς το μέρος της. Αντιδρώντας παρόμοια, οι κόρες του ήρθαν κι αυτές δίπλα στην μητέρα τους, φωνάζοντας το όνομα της. Ένας από τους καλεσμένους, γιατρός στο επάγγελμα έσκυψε να ελέγξει σε τι κατάσταση βρισκόταν η αιμόφυρτη γυναίκα. Με το χέρι του έψαξε τον σφυγμό της και μετά από λίγο ψιθύρισε: ‘Είναι νεκρή’.

 

 

 

 

 

/--------/

 

 

 

 

 

Ο σύζυγος της επιβεβαιωμένα νεκρής γυναίκας τράβηξε το βλέμμα του από το κορμί της και την ίδια στιγμή, είδε τον ξένο ναχάνεται τρέχοντας μέσα στον κόσμο που δεν είχε μάτια πάρα μόνο για το δράμα τηςοικογένειας του. Με την ευκολία της παρόμοιας ένδυσης με τους υπολοίπους κατάφερε να ξεγλιστρήσει, χωρίς να τραβά την προσοχή του αναταραγμένου πλήθους .Μονάχα τα κόκκινα μαλλιά του τον πρόδιδαν, πράγμα που έδωσε την δυνατότητα στον οικοδεσπότη να τον ξεχωρίσει. Με μια απερίγραπτη ευλυγισία, σταμάτησε μπροστά σε καθ’ ένα από τα κόκκινα κρέπια που απλωνόταν ανάλογα μέσα στη σάλα. Αφού πέρασε μπροστά και από το τελευταίο, τότε μόνο, κατευθύνθηκε προς την εξώπορτα,θέλοντας να διαφύγει.

 

Τότε οσοκαρισμένος σύζυγος σηκώθηκε, αφήνοντας την γυναίκα του και γεμάτος οργή προσπάθησε να τον κυνηγήσει. Μα δεν είχε την ίδια ευχέρεια να περνά ανάμεσαστους καλεσμένους, αφού τα πενήντα του χρόνια σε συνδυασμό με το παχουλό παρουσιαστικό του, τον δυσκόλευαν. Συν τοις άλλοις, με τρόμο συνειδητοποίησε τι ακριβώς είχε κάνει ο άνδρας πριν εξαφανιστεί. Κανένας άλλος δεν το είχε προσέξει μιας και όλοι ήταν απορροφημένοι από την σκηνή, όπου τον ρόλο της αιματοβαμμένης μαριονέτας έπαιζε με επιτυχία η δολοφονημένη γυναίκα του.

 

Βλέποντας τι συνέβαινε μέσα στο ίδιο του το σπίτι με δυσκολία κατάφερε να φωνάξει, μια και μόνο λέξη: ‘Φωτιά!’.

/-------/

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Βγήκε από την έπαυλη,χωρίς να μπορεί να σταματήσει το ακατάσχετο γέλιο του. Έκλεισε την βαριά πόρτα και με το μεγάλο κούτσουρο που είχε κρύψει εκεί κοντά την σφράγισε. Αν ήταν τυχερός όλα θα πήγαιναν κατ’ ευχή. Τρέχοντας χάθηκε μέσα στο βράδυ και σταμάτησε μόνο όταν έφτασε στην κορυφή του λόφου που προστάτευε την έπαυλη από τον βόρειο άνεμο. Η καρδιά του χτύπησε δυνατά βλέποντας εκείνη την φαντασμαγορία. Επιτέλους!

 

Ο ουρανός ήταν πλέον κόκκινος.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Τέλος.

 

Edited March 4, 2010 by vkarg

[DinoHajiyorgi]

Μα τι συνέβη; Δίκαιη νομίζω ερώτηση. Όλα τα υλικά ήταν εδώ. Το μόνο διήγημα που βάση θέματος διαγωνισμού καταπιάνεται με το σκηνικό ενός μπαλ μασκέ, γόνιμου εδάφους για τρόμο, όχι πρωτότυπο αλλά ανοικτό σε τόσες πιθανότητες. Ένιωσα τις περιγραφές λίγο στεγνές και την αφήγηση τρεχάτη, κι έτσι χάθηκε μεγάλο ποσοστό μυστηριακής ατμόσφαιρας που θα γεννούσε έναν κάποιο τρόμο. Ήταν σαν να περπατούσα μέσα σε στοιχειωμένο σπίτι με όλα τα φώτα ανοιχτά.

 

Το μεγαλύτερο όμως φάουλ, είναι η απουσία της ταυτότητας του κακού. Δεν υπάρχει ούτε καν μια υπόνοια. Κάτι που να τον δένει έστω με τους παρευρισκόμενους στην έπαυλη, μέσω του χαρακτήρα εκείνων. Τους άξιζε η μοίρα τους; Ήταν αθώοι ή διεφθαρμένοι; Ούτε αυτό το γνωρίζουμε. Έχουμε να κάνουμε με άγγελο τιμωρό, για πληρωμή κολασμένου χρέους, με προσωπική εκδίκηση; Δεν ένιωσα την αγωνία των θυμάτων (δεν γνώρισα κανέναν τους) και ο κακός με άφησε τελείως αδιάφορο (πλην του γέλιου του ήταν το απόλυτο μηδέν.) Λυπάμαι, αλλά σαν ιστορία δεν είχε να μου διηγηθεί κάτι.

[Drake Ramore]

Γνώριμο θέμα, απο την Μάσκα του Κόκκινου Θανάτου και άλλες γνωστές σκηνές. Παρόλα αυτά δεν το κατάφερες να λειτουργήσει.

Οι χαρακτήρες είναι άψυχοι, χάρτινοι, απλά βρίσκονται ως παθητικά αντικείμενα μέσα στο κείμενο που βοηθούν στην ροή και τίποτα περισσότερο. Δεν γνωρίζουμε τίποτα για τον κακό και τα κίνητρά του, ούτε και για τους οικοδεσπότες και τους καλεσμένους. Μπορούσες να αξιοποιήσεις περισσότερο τον χώρο που είχες για να δημιουργήσεις ατμόσφαιρα.

[deadend]

Ωραίο ιδέα το κακό για διασκέδαση. Ας κάνουμε ένα φόνο για να γελάσουμε. Νομίζω ότι αν είχε τονιστεί η αθωότητα των θυμάτων θα είχαμε κάτι σημαντικό. Προτείνω να δουλευτεί περισσότερο. Η ανατριχίλα θα ήταν εξοργιστικά καλή τότε, σαν να βλέπεις ζωντανά να σου κλέβουν την ζωή.

[Tiessa]

Το θέμα της μάσκας λειτουργεί κεντρικά μέσα στην ιστορία. Είναι μάλιστα στημένο μέσα στο πιο κλασικό σκηνικό χρήσης μάσκας και με την κατάλληλη ατμόσφαιρα - ένα μασκέ πάρτι. Μ’ αρέσει η αίσθηση του τρόμου που απλώνεται μέσα στο ανύποπτο πλήθος σιγά-σιγά χωρίς να γίνεται αντιληπτός από την αρχή και να μετατρέπει στο τέλος το πανηγύρι σε μακελειό. Καθώς μάλιστα ο χορός, που είναι η ψυχή του πανηγυριού, αλλάζει μορφή και γίνεται μακάβριος από χαρούμενος, τον παρακολουθώ πραγματικά με ενιδαφέρον.

Ωστόσο, μέχρι το τέλος δεν κατάλαβα αν ο μασκοφόρος ήταν ένας ανθρώπινος εκδικητής με καλά οργανωμένο σχέδιο ή ένας υπερφυσικός εχθρός που εισβάλει για κάποιο λόγο στην κατοικία και δεν καταλαβαίνω και ποιος είναι ο λόγος.

Επίσης, σε μερικά σημεία δεν μου άρεσε ο τρόπος της περιγραφής. Μου φάνηκε κάπως παλιομοδίτικος και βιαστικός, υπήρχαν στιγμές που νόμιζα ότι άλλαζε το στυλ στην αφήγηση. Αισθάνομαι ότι μ’ ένα χτένισμα στη γλώσσα του κειμένου θα μπορούσαν κάποια σημεία ν' αναδειχτούν καλύτερα.

[Nocturnal]

Η μόνη σκέψη που έκανα μέχρι την μέση της ιστορίας ήταν " Βάζω το χέρι μου στην φωτιά ότι αυτή η ιστορία πέρασε από το μυαλό ΟΛΩΝ όσων πήραν μέρος στο διαγωνισμό και μη, όταν ανακοινώθηκε το θέμα. "

Όχι ότι με πείραξε η κλασικότητα του θέματος. Ισα-ίσα , απλά σε συνδιασμό με την γρήγορη και κάπως ασταθή αφήγηση με έκανε να νομίζω πως δεν προσπάθησες καθόλου να βρεις μια ιστορία έστω λίγο πιο συμπαγή που να έχει κάτι να πει.

 

Αργότερα βρήκα την σκηνή του χορού πάρα πολύ ωραία και μου τράβηξε το ενδιαφερον η τραγικότητα του " άψυχου κορμιού της γυναίκας " . 'Εχεις μια πολύ δυνατή εικόνα εδώ, που όμως απλά είναι η μύγα μέσα στο γάλα ( Δεν το εννοώ όσο βαριά ακούγεται, αλλά είναι ο μόνος τρόπος που μου έρχεται στο μυαλό )

 

Θα έδινα και τα ρέστα μου αν έβγαινες και έλεγες : " Εχμ , ξέρετε τα μεγάλα κενά είναι στην πραγματικότητα κείμενο που χάθηκε στην επεξεργασία "

Γιατί στην πραγματικότητα η ιστορία βροντοφωνάζει από μόνη της πως κάτι λείπει.

 

Το concept από μόνο του προσφέρεται για πολύ μακάβριότητα , που αν με λιγη επεξεργασία αναδυθεί στην επιφάνεια ( σε συνδιασμό με πιο επεξεργασμένους χαρακτήρες ) θα μας δώσει μια πολύ αξιόλογη κλασική ιστορία ...

Edited March 7, 2010 by Nocturnal

[mman]

Γενικά έχω καλυφθεί από τα προηγούμενα σχόλια. Υπάρχουν σημεία που συγκεκριμένες λέξεις κατακερματίζουν την ατμόσφαιρα που έχεις καταφέρει να φτιάξεις μέχρι εκεί (π.χ. "φυσαλίδα", "επιβεβαιωμένα νεκρή" κλπ.). Το σκηνικό είναι καλό, η ιδέα χρησιμοποιημένη αλλά με πολύ δυναμισμό μέσα της και αυτό που λείπει είναι να γνωρίσουμε κι εμείς αναγνωστικά τους χαρακτήρες ώστε να μπορούμε να πεθάνουμε μαζί με την οικοδέσποινα, να θρηνήσουμε μαζί με τον οικοδεσπότη και να θριαμβεύσουμε μαζί με τον δολοφόνο.

[Cassandra Gotha]

Ενώ συνέβαινε κάτι εκεί, δεν κατάφερα να το νιώσω καθόλου. Δεν μπήκα στο κλίμα, δεν είχα τα κατάλληλα ερεθίσματα γι' αυτό. Δεν υπήρξε ούτε μία στιγμή που να ένιωσα μία σύγχηση, έναν εκνευρισμό, ένα αίσθημα άγχους. Μου φάνηκε ότι διάβασα τις σημειώσεις του συγγραφέα για το διήγημα που πρόκειται να γράψει.

Και σίγουρα έμεινα με την απορία του προσώπου του Κακού. Ποιος ή τι ήταν και πώς δρούσε;

Edited March 7, 2010 by Cassandra Gotha

[vkarg]

σόρρυ άκυρος σχολιασμός πριν την προκαθορισμένη στιγμή!περισσότερα σε μια βδομαδούλα!

Edited March 7, 2010 by vkarg

[SpirosK]

Ευχάριστα κυλούσε, όμως κάποιες λέξεις/εκφράσεις (άντρας του σπιτιού, φυσαλίδα, κτλ) με "χάλασαν" (so to speak).

Νομίζω ότι δεν είχες το χρόνο να το αναπτύξεις όπως θα ήθελες, επειδή λείπουν προφανώς κομμάτια από το κείμενο.

[dagoncult]

Πολύ σύντομη και όχι πολύ τρομαχτική, όμως είναι σίγουρα πάνω στο θέμα. Θυμίζει έντονα την μάσκα του κόκκινου θανάτου.

 

Ίσως σε κάποια σημεία να ήθελα λιγότερες περιγραφές, ωστόσο η σκηνή

του χορού είναι καλά δοσμένη και για μένα αποτελεί και το χαιλάιτ της ιστορίας. Ο τίτλος είναι (πολύ εύστοχα) βασισμένος στο συγκεκριμένο στιγμιότυπο ( ; )

 

 

Υπάρχουν φυσικά διάφορες εξηγήσεις που δείχνουν να χρειάζονται. Νομίζω θα ανέβαζαν κατά πολύ το ενδιαφέρον (και το συνολικό αποτέλεσμα) αν υπήρχαν. Όπως πχ

γιατί βάζει φωτιά;

Από την άλλη… όπως το έχεις τώρα, μπορώ να σκεφτώ ότι θέλω για τους λόγους του…

 

Πάντως το παλιομοδίτικο κλίμα, αν και όχι πρωτότυπο, άφηνε ευχάριστη εντύπωση.

[Adicto]

Αυτή η ιστορία μου άφησε διφορούμενες εντυπώσεις. Τα επιμέρους σκηνικά περιγράφονται όμορφα και πειστικά, η σκηνή του χορού είναι τρομακτική, το τέλος αποτρόπαιο αλλά δεν υπάρχει καμμία απολύτως εξήγηση ούτε καν κάποια υπόνοια για να ενώσουμε τα επιμέρους κομμάτια απο μόνοι μας (που θα ήταν ακόμα πιο τρομακτικό)!

Μου έκανε περισσότερο σαν άσκηση ύφους ή καλύτερα σαν περιγραφή ενός έντονου ονείρου παρά σαν αυτόνομη ιστορία.

Η γραφή σου είναι σε καλό επίπεδο πάντως ώστε να περιμένουμε καλά πράγματα στο μέλλον!

[Sonya]

Δεν έχεις ιστορία, Βιβή. Της λείπουν πολλά. Χαρακτήρες, κίνητρα, περιγραφές. Δεν υπάρχει τάυτιση με κανέναν και με τίποτα. Ο τρόμος δεν μπορεί ν' αγγίξει, ακόμα κι αν περιγράψεις σε πόσα μέτρα ξετυλίγεται το παχύ έντερο, αν δεν δώσεις κάτι στον αναγνώστη που θα του είναι οικείο και γνώριμο, ένα κομμάτι ψυχής. Δεν μπορώ να κάνω κάποια συγκεκριμένη παρατήρηση, γιατί δεν κατάφερα να πιαστώ από κάπου για να κάνω παρατηρήσεις. Το μόνο που έχω να προτείνω, είναι να το ξαναγράψεις. Σ' ένα ενιαίο ύφος, γνωρίζοντας και παρουσιάζοντας τους χαρακτήρες σου, δίνοντας πρωταγωνιστή, θύμα και θύτη και πιο κεντρικούς ρόλους.

[djagil]

Η Sonya νομίζω πέτυχε διάνα για το τι χρειάζεται η ιστορία για να δουλέψει. Η ιστορίες τρόμου δεν είναι σαν τα θεατρικά του Μπρεχτ να σε αποξενώνουν από τους χαρακτήρες, είναι να σε βάζουν μέσα και να νιώθεις την απέχθεια προς την συμπεριφορά της οικοδεσποινας και του αγνωστου, την σαστιμάρα όταν το άψυχο κορμί της γίνεται μαριονέτα στα χέρια ενος αγνώστου, την ζεστή ανάσα της φωτιάς. Διαφωνώ με όσους λένε να υπάρχει hint με την ταυτότητα του δράστη αλλά το κάνει πιο δύσκολο στο χειρισμό του το θέμα.

Μικρότερες παρατηρήσεις:

- Η ιστορία στην αρχή έχει μια στεγνή περιγραφή του χώρου προσπαθώντας να σε βάλει στην ατμόσφαιρα. Προσωπικά ,και ειδικά σε μικρές ιστορίες, προτιμώ την περιγραφή ο συγγραφέας να την περνάει μέσα στην ιστορία και να μην είναι σαν την περιγραφή στα θεατρικά κείμενα (ενα σπίτι, 2 πότρες κτλ κτλ), όσο ωραία και να είναι η περιγραφή σου πρέπει να μπει στην ιστορία. Να βάλεις τον δράστη να φαντάζεται τους χορευτές σαν μαυρο κόκκινη θάλλασα ή σαν φωτιά που καίει, αφού δεν θα τους δίνει σημασία σκεφτόμενος το σχέδιο του. Να πέρνει αυτός μια ανθοδέσμη και να την κάνει κομμάτια όταν δει ότι ήρθε η ώρα για δράση κ.α. που μπορείς να σκεφτείς.

- Οι χαρακτήρες σου δεν είχαν υπόβαθρο. Πλαίσιο μέσα στο οποίο θα έπρεπε να κινηθούν. Αυτό φαίνεται και από το γεγονός που περιγράφεις πως η οικοδέσποινα πάει να δει αν υπάρχουν αρκετά πότα. Μέχρι εκείνη την στιγμή νόμιζα ότι είμαι σε μια έπαυλη του 18-19 αιώνα που να έχεις 100 υπηρέτες είναι το minimum, αυτή η φράση με απαπροσανοτολισε από την ιστορία μιας και δεν μου έχεις κάνει σαφή τον χρόνο (πράγμα που δεν χρειάζεται αν δεν κάνεις τους χαρακτήρες να κινουνται "ανωμαλα" ή έστω περίεργα βάση αυτού.

-Τέλος όπως είπαν και οι προηγούμενοι εκφράσεις και λέξεις μέσα στο κείμενο σου είναι τόσο κόντρα με την ατμόσφαιρα που θέλεις να φτιάξεις το φυσαλίδα είναι το πιο κραυγαλέο. Προσοχή και στους πλεονασμούς. Μια δυνατή λέξη σαν το κατεδαφίστηκε την σκοτώνεις προσθέτωντας το πάτωμα. Το κατεδαφίστηκε μας ενημερώνει ήδη τον τόπο που κατέληξε δεν χριζει περαιτέρω εξήγησης.

 

 

Ελπίζω να βοήθησα κάπως. Θα ήθελα να ξαναγράψεις την ιστορία σου. Δεν ξέρω αν επιτρέπεται εντός διαγωνισμού αλλά και μετά να είναι αν το έχεις μεράκι το γράψιμο θα σε βοηθήσει να δεις πως την ίδια ακριβώς ιστορία αν την πεις με διαφορετικούς τρόπους πως αλλάζει... Keep on typing:thmbup:

[Nihilio]

Θεωρώ αυτή την ιστορία ως την πιο αδικημένη του διαγωνισμού. Από τη μια έχει μέσα την ατμοσφαιρικότερη σκηνή όλου του διαγωνισμού (τον χορό - υπέροχη εικόνα) αλλά ταυτόχρονα υποφέρει από πολλές ελλείψεις και αστοχίες στο λεξιλόγιο. Γενικά, τα σχόλια που διάβασα με καλύπτουν και, αν η ιστορία ξαναδουλευτεί (λεξιλόγιο, χαρακτήρες, πλοκή) μπορεί να λάμψει, το πρωτογενές υλικό υπάρχει, υποφέρει όμως στην υλοποίηση.

[Naroualis]

Γενικά: Αδύναμο αποτέλεσμα, πάνω σε μια ιδέα που θα μπορούσες να την κάνεις να πετάει.

 

Μου άρεσε: Η κλασσική σκηνή του χορού μεταμφιεσμένων. Σχεδόν λυπόμουν στην αρχή του διαγωνισμού, γιατί υπέθετα ότι όλοι θα πήγαιναν για τη σούπερ πρωτοτυπία και κανείς δε θα έγραφε αυτό το κλασσικό σκηνικό (που, κακά τα ψέματα, πάντα και όλους μας συγκινεί...). Η επιλογή επίσης του κινήτρου του δολοφόνου (αν το κατάλαβα σωστά) είναι στα +++++ του διηγήματος.

 

Δε μου άρεσε: Πρώτον το ότι ξοδεύεις το μισό σχεδόν διήγημα για τη λεπτομερή περιγραφή του σκηνικού. Δεύτερον το ότι οι ήρωές σου δεν έχουν ονόματα. Αυτό αφαιρεί πολύ από την ταύτηση που θα είχαμε με το δράμα τους. Έπειτα ήθελα (προσωπικά) να γίνει λίγο πιο σαφές το κίνητρο του δολοφόνου. Κι επίσης θα μου άρεσε κι εμένα να πρόσεχες λίγο περισσότερο το λεξιλόγιο.