ο αναπτήρας

[winds poet]

Όνομα Συγγραφέα:Δημήτρης Μποσκαίνος

Είδος: τρόμος...(το κακό φαινότανε όμως ποιος νοιαζότανε..)

Βία; αναγκαστικά

Σεξ; δεν βλέπουμε...αλλά φανταζόμαστε...(dont u think its much better?)

Αριθμός Λέξεων: 946

Αυτοτελής; ναι

Σχόλια: Άλλη μια ιστορία που αρχικά προοριζόταν για ταινιάκι μικρού μήκους...αλλά...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ο αναπτήρας.

 

 

...Το Κακό είχε ξανάρθει. Πάντοτε μεταμφιεσμένο.

 

Συνήθως σε μορφή ζώου ή ανθρώπου

 

 

 

Ήταν το φαινομενικά άκακο σκυλάκι κάποιου ανώνυμου που προκαλούσε ένα θανατηφόρο ατύχημα απλά και μόνο επειδή περνούσε δήθεν αμέριμνο τον δρόμο απέναντι.

 

Άλλοτε ήταν παράφρων πολιτικός – εθνικός ηγέτης, στρατηγός, στρατηλάτης κλπ. με προτίμηση σε μυστακοφόρους ξενιστές με μικρού τετράγωνου τύπου μουστάκια ή λεπτά με κλίση προς τα κάτω σε πιο βάρβαρες Ασιατικές εκφάνσεις.

 

Πάντοτε πράο και αρχικά καλώς μεταμφιεσμένο , άλλοτε τόσο προφανώς επιδεικτικό σε σημείο να μην το πιστεύει κανείς.

 

Έτσι γινόταν πάντα.

 

 

 

Αυτή τη φορά η μάσκα του Κακού είχε υλική υπόσταση...έτσι για να μας κάνει πλάκα...

 

 

 

Καθήστε αναπαυτικά φίλοι μου...θα σας πω την ιστορία του

 

...αναπτήρα.

 

 

Αθήνα 14/04/08

 

 

 

Ταλαιπωρημένος από την μεσημεριανή κίνηση στο δρόμο ο Μάνος έστριψε απότομα δεξιά βρίζοντας και φρέναρε απότομα μπροστά από ένα περίπτερο - υπερπαραγωγή.

 

Ζήτησε βιαστικά ένα Marlboro lights και μαζεύοντας το χέρι του με το πακέτο και τα ρέστα παρέσυρε κι έριξε στο πάτωμα ένα μικρό κόκκινο αναπτήρα.

 

Έφαγε ένα στιγμιαίο flash καθώς έσκυψε για να τον μαζέψει, ένα déjàvu κατά το επιστημονικότερο. Τον κοίταξε και αισθάνθηκε μια περίεργη οικειότητα και εξίσου υποσυνείδητα κάτι σαν… έλξη. Αυτόματα έδωσε πίσω ένα ευρώ από τα ρέστα του και τον έβαλε βιαστικά στην τσέπη.

 

Θόρυβος σε υψηλά ντεσιμπέλ κάλυψε την στιγμιαία χαοτική ησυχία. Μπήκε στο αυτοκίνητο και με λάστιχα να στριγκλίζουν μπήκε εξίσου άγαρμπα στην κεντρική λεωφόρο.

 

 

 

Θήβα 15/04/08

 

 

 

Μ’ ένα πονηρό χαμόγελο και κάποιες μικρές ματιές στον καθρέφτη, σκεφτόμενος την έκπληξη που θα έκανε στην γυναίκα του λίγο αργότερα, (δεν τον περίμενε για το Σαββατοκύριακο λόγω φόρτου εργασίας), o Μάνος πάρκαρε λίγο πριν το μικρό εξοχικό τους και άναψε ένα τσιγάρο...

 

Σκέφτηκε να χτυπήσει το κουδούνι αλλά ένα παιδιάστικο αίσθημα τρέλας από αυτά που έχουν συνήθως ερωτευμένοι νέοι τουλάχιστον μια εικοσαετία μικρότεροί του, άρχισε να πατάει στις μύτες κατευθυνόμενος προς το πίσω μέρος της αυλής βγάζοντας τα κλειδιά για την μικρή πόρτα της κουζίνας. Ξεκλείδωσε αθόρυβα την πόρτα ενώ ένας απροσδιόριστος θόρυβος από το επάνω πάτωμα τον διαβεβαίωσε ότι η Μυρτώ ήταν στο σπίτι.

 

Ένα ξάφνιασμα.. μια δυνατή μαχαιριά στην καρδιά... (όταν άκουσε τα βογκητά της Μυρτώς από το υπνοδωμάτιό τους), μετατράπηκαν σε ασφυξία, όταν άλλη μια φωνή προστέθηκε στη φασαρία. Μια τραχιά άγνωστη φωνή...Αντρική.

 

...Οι παράνομοι εραστές επιδίδονταν σε ένα κρεσέντο περιπτύξεων με ένα γρήγορο τέμπο που μαρτυρούσε το ότι πλησίαζαν στην κορύφωση.

 

Πέθανε...νόμιζε ότι πέθανε... ακινητοποιημένος με την πλάτη στον τοίχο έμεινε να κοιτάζει μια παλιότερη φωτογραφία όπου ο ίδιος μαζί με τη γυναίκα του ήταν αγκαλιά και πολύ μα πολύ ευτυχισμένοι..(?)

 

Δεν σκέφτηκε ούτε μια στιγμή να ανέβει επάνω.. δεν θα το μπορούσε.

 

Παραπαίοντας σαν λαβωμένο ζώο άνοιξε την πόρτα από όπου είχε μπει κι έμεινε να κρέμεται από την βάση της ξύλινης πέργολας αηδιασμένος στα πρόθυρα να ξεράσει.

 

 

 

...Με ένα μπιτόνι αμόλυβδης βενζίνης που είχε πάντα καβάτζα στην αποθήκη για την τετράχρονη μηχανή του ταχύπλοου του, ανέβηκε παραπαίοντας τα τελευταία σκαλιά.

 

Στάθηκε έξω από το υπνοδωμάτιο κι αφουγκράστηκε κοιτάζοντας με ραγισμένα μάτια ένα σκοτεινό ουρανό που έκρυβε το ταβάνι.

 

Η πόρτα ήταν λίγο ανοιχτή...όχι δε θα κοιτούσε...το άνοιγμα ήταν αρκετό για να ακούσει τα γέλια και να μυρίσει άρωμα, ιδρώτα και ...έρωτα.

 

Άρχισε να αδειάζει τη βενζίνη πάνω στη χοντρή φλοκάτη που κάλυπτε σχεδόν όλο το μήκος του διαδρόμου έξω από το υπνοδωμάτιο... με τα κάγκελα που ασφάλιζαν εξωτερικά το μοναδικό παράθυρο του δωματίου η μουσκεμένη πόρτα θα ήταν η μόνη έξοδος. Θα τους έπνιγε σαν τα ποντίκια.

 

Αηδιασμένος από τα τελευταία βρώμικα ερωτόλογα που έγδαραν τ’ αυτιά και την καρδιά του κατέβηκε όπως όπως στην κουζίνα και άνοιξε στο τέρμα το αέριο. Σε λίγα λεπτά η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική.

 

Άφησε ελαφρώς ανοιχτό το μικρό παράθυρο της κουζίνας και βγήκε έξω κλείνοντας και κλειδώνοντας την πόρτα.

 

Έκατσε με την πλάτη στον φθαρμένο τοίχο και απέστρεψε το πρόσωπό του από το παράθυρο που μύριζε έντονα αέριο...

 

...Χάιδεψε την δεξιά του τσέπη κι έβγαλε με μια μονοκόμματη σαν έντονο χάδι κίνηση από το στενό τζην του το μικρό κόκκινο αναπτήρα.

 

Χαμογέλασε πικρά...ο μικρός κόκκινος διάβολος σκέφτηκε...(και μεταξύ μας δεν έπεσε και πολύ έξω).

 

Άναψε ένα τσιγάρο... δεν είχε ούτε όρεξη ούτε το σθένος να το καπνίσει...μόνο έπρεπε να το κάνει...μηχανικά. Τράβηξε δυό-τρεις δυνατές τζούρες και στα γρήγορα πέταξε το τσιγάρο από τη μικρή χαραμάδα του παραθύρου της κουζίνας πέφτοντας ταυτόχρονα μπρούμυτα στο έφαφος.

 

Μπουυυυυυυυμμμμμμμμμμμ.........

 

Μόλις που γλίτωσε το κεφάλι του από τα τζάμια του παραθύρου που με ένα εκκωφαντικό θόρυβο εκτοξεύτηκαν ολούθε σαν δηλητηριώδη βέλη.

 

Την απίστευτη εκτόνωση των ωστικών κυμάτων της έκρηξης ακολούθησαν πύρινες γλώσσες που πετάχτηκαν από όλα τα χωρίς κουφώματα ...πια, ανοίγματα του σπιτιού.

 

Το σπίτι τυλίχτηκε στις φλόγες.

 

Όνειρα μιας ζωής, αναμνήσεις και υποσχέσεις, στιγμές οικογενειακής ευτυχίας και καυγάδες, έπιπλα και τόσα άλλα χρήσιμα και μη που γεμίζουν τα σπίτια των ανθρώπων... σε λίγη ώρα τίποτα πια δεν είχε μείνει στην αρχική του κατάσταση.

 

 

 

Μέχρι να ακουστούν οι σειρήνες της πυροσβεστικής, ο Μάνος είχε ήδη μπει στην Εθνική Οδό και κατευθυνόταν στην Αθήνα με μεγάλη ταχύτητα...το αμάξι οδηγούνταν σχεδόν μόνο του...οδηγούσε μηχανικά και δεν σκεφτόταν τίποτα...σαν να ήταν σε κώμα.

 

Ώρα αργότερα πέρασε κοντά από το περίπτερο που δύο μέρες πριν είχε αγοράσει το κόκκινο αναπτήρα...παίζοντάς τον σε όλη τη διαδρομή νευρικά στα δάχτυλά του σαν ταχυδακτυλουργός...σε μια ασυνείδητη...(?) κίνηση τον πέταξε έξω από το παράθυρο

 

 

 

Δεν έσπασε... και κυλώντας στο οδόστρωμα πέρασε κάτω από 3 αυτοκίνητα και ένα φορτηγό καταλήγοντας στο σκαλί που είχε μπροστά του το περίπτερο...Ναι... ακριβώς το περίπτερο που σκέφτεστε.

 

Ο περιπτεράς που βρισκόταν ήδη έξω και τακτοποιούσε κάτι περιοδικά είδε το μικρό κόκκινο αναπτήρα. Έσκυψε και τον πήρε στο χέρι του.

 

Μηχανικά κοίταξε λίγο ολόγυρα την κίνηση στο δρόμο, ξανακοίταξε τον αναπτήρα και τον τοποθέτησε μαζί με άλλους παρόμοιους σε μια θήκη...να περιμένει...τον επόμενο...πελάτη.

 

 

 

...Το Κακό είχε ξανάρθει. Πάντοτε μεταμφιεσμένο.

 

Έτσι γινόταν πάντα.

Edited September 2, 2010 by winds poet

[OuterHeaven]

Ωραία ιστοριούλα. Ο τρόπος που έφερνα τα σκηνικά στο μυαλό μου ήταν σε φάση "Ιστορίες απ'την κρύπτη".

Αυτό που περίμενα, όμως, να διαβάσω για τέλος, ήταν η "αποκάλυψη" ότι τελικά η γυναίκα του ήταν μόνη στο δωμάτιο και ότι αυτά που άκουσε ο ήρωας μας ήταν κάτι άλλο (τηλεόραση, παραισθήσεις λόγω του "κακού" αναπτήρα ή καταπιεσμένες έμμονες ιδέες or something)...

Θα μου άφηνε έτσι την αίσθηση ότι ήταν "αγνό" κακό...Τώρα με άφησε με την γεύση του κακού, μεν, αλλά του "δικαιολογημένου" κακού, δε.

Και πάλι, το ότι "γκρινιάζω", δεν σημαίνει ότι δεν μου άρεσε...Μην το πάρεις στραβά.

 

[The Phantom]

Καλή ιστορία!!

Ο αναπτήρας η έκφανση για την διήγηση. Για την πλοκή που δόθηκε με λίγες λέξεις και τόσο περιεκτικές.

Ταιριάζει και για διήγημα. Όχι μόνο για ταινία μικρού μήκους.. αλλά και για ταινία μικρού μήκους.

 

 

 

Μόνο το τέλος μένει ανεξήγητο. Ο Μάνος χωρίς τύψεις.. ξεμπέρδεψε εύκολα!

Και τα βρομόλογα και τα βογκητά, σαν βήματα κλισέ.

 

 

[Sileon]

Ήθελα εδώ και καιρό να ρωτήσω τον συγγραφέα τι παίζει με την χρήση τον τελειών. Την τριπλέτα αυτού του σημείου στίξης την εισήγαγε, καθιέρωσε και, τελικά μάλλον την πήρε μαζί του στον τάφο -δεν γνωρίζω άλλους να κάνουν αυτή την εκτεταμένη χρήση της- ο Σελίν. Θεωρούσε πως ήταν βασικό συστατικό της, ομολογουμένως, ρηξικέλευθης, επαναστατικής γραφής του.

Είναι, όμως, τόσο χαρακτηριστικό γνώρισμα και τόσο εύκολα αντιγράψιμο που χτυπάει στο μάτι όταν το συναντάς. Το έχω δει σε όλες τις ιστορίες σου. Επιπρόσθετα, και το ύφος σου, εκφραστικώς και συντακτικώς, φέρνει πάρα πολύ στον προαναφερθέντα συγγραφέα.

 

Είναι εσκεμμένο ή τυχαίο;

 

Τα ρωτάω όλα αυτά χωρίς ίχνος εμπάθειας ή διάθεσης προσβολής. Είναι, πραγματικά, αγνή περιέργεια!

Edited May 11, 2010 by Sileon

[manstredin]

Κλασική ιστορία που λιγάκι με απογοήτευσε στο τέλος, όπυ έλειπε αυτό που προαναφέρθηκε ως "αποκάλυψη". Περίμενα κι εγώ πως ο νους και οι αισθήσεις του θα είχαν διαφθαρεί από το "κακό". Ειδάλλως, είναι μια ακραία μεν αλλά "δικαιολογημένη" δε αντίδραση ενός ανθρώπου που βιώνει ένα τέτοιο ξαφνικό σοκ, δεν έπιασα δηλαδή την "ώθηση" που του έδωσε ο αναπτήρας ώστε να ξεπεράσει τον εαυτό του και να περάσει σε αυτή την αποτρόπαια πράξη.

Κατά τα άλλα, θα έλεγα ότι επίσης με προβλημάτισαν τα αποσιωπητικά όπως και το αγγλικό ερωτηματικό σε παρένθεση που λειτουργούσε περισσότερο ως σχόλιο του συγγραφέα. Μάλιστα, θα έλεγα πως το ερωτηματικό με ενόχλησε λιγάκι, με πετούσε έξω από το κείμενο και την ατμόσφαιρά του.

[winds poet]

Κλασική ιστορία που λιγάκι με απογοήτευσε στο τέλος, όπυ έλειπε αυτό που προαναφέρθηκε ως "αποκάλυψη". Περίμενα κι εγώ πως ο νους και οι αισθήσεις του θα είχαν διαφθαρεί από το "κακό". Ειδάλλως, είναι μια ακραία μεν αλλά "δικαιολογημένη" δε αντίδραση ενός ανθρώπου που βιώνει ένα τέτοιο ξαφνικό σοκ, δεν έπιασα δηλαδή την "ώθηση" που του έδωσε ο αναπτήρας ώστε να ξεπεράσει τον εαυτό του και να περάσει σε αυτή την αποτρόπαια πράξη.

Κατά τα άλλα, θα έλεγα ότι επίσης με προβλημάτισαν τα αποσιωπητικά όπως και το αγγλικό ερωτηματικό σε παρένθεση που λειτουργούσε περισσότερο ως σχόλιο του συγγραφέα. Μάλιστα, θα έλεγα πως το ερωτηματικό με ενόχλησε λιγάκι, με πετούσε έξω από το κείμενο και την ατμόσφαιρά του.

 

ευχαριστώ θερμά για τις παρατηρήσεις..μπορεί να μην πείσω αλλά σπανίως επεξαργάζομαι αυτό που γράφω...κάνω (για να το θέσω απλά) αυτό που νιώθω όταν η έμπνευση έρθει, με μεγάλη ταχύτητα...ακόμη και οι τελείες και τα ερωτηματικά μπαίνουν μόνα τους...?

 

 

να στε καλά που μπήκατε στον κόπο και το διαβάσατε..

φιλικά

Δημήτρης