Τι διαβάζετε από επιστημονική φαντασία αυτόν τον καιρό;

[heiron]

 

Ο Άνθρωπος που Έπεσε στη Γη 

του Γουόλτερ Τέβις.

Το πέτυχα στη βιβλιοθήκη και είπα why not?

Edited May 31, 2016 by heiron

[nikosal]

Δεν θα χάσεις το χρόνο σου. To Mockingbird πάντως μου άρεσε περισσότερο.

[Inspector Borlu]

Αναμένω εναγωνίως το "Long Cosmos", το τελευταίο βιβλίο της πενταλογίας "The Long Earth" των Terry Pratchett και Stephen Baxter, που κυκλοφορεί στα τέλη Ιουνίου.

 

https://en.wikipedia.org/wiki/The_Long_Earth_%28series%29

 

Η σειρά πιάνει το δημοφιλές θέμα των παράλληλων κόσμων και το ανεβάζει σε άλλα επίπεδα.

 

Τα προηγούμενα 4 βιβλία, παρά το γεγονός ότι πλάτειαζαν σε αρκετά σημεία, είναι ένα ατελείωτο ταξίδι ανακάλυψης νέων κόσμων και διαβάζονται πολύ ευχάριστα.

 

Είναι βέβαια και το κύκνειο άσμα του εξαιρετικού Terry Pratchett.

[Δημήτρης]

Διάβασα το ''replay: Ζωή σε Επανάληψη'' του Κεν Γκρίμγουντ.

 

Ο Τζεφ Γουίνστον είναι ένας μεσήλικας διευθυντής ειδήσεων σε ένα τοπικό κανάλι. Ζει μία μικροαστική ζωή, με τις χαρές και τα προβλήματα της. Ώσπου μία μέρα η καρδιά του θα τον προδώσει και θα πέσει κάτω ξερός. Για να επανέλθει και να διαπιστώσει ότι έχει γυρίσει στο παρελθόν.  Και πιο συγκεκριμένα στο πανεπιστήμιο, τους φίλους και τις θύμησες των εφηβικών του χρόνων. Αφού ξεπεράσει το αρχικό σοκ θα προσπαθήσει να προσαρμοστεί στο καινούργιο -και συνάμα παλιό και γνώριμο- του περιβάλλον. Και θα αρχίσει να ψάχνει τα τι και τα πως. Για να ξαναπεθάνει. Και να επιστρέψει σε μία άλλη πραγματικότητα, με τους ίδιους ως επί το πλείστον ανθρώπους. Έχοντας αρχικά μόνο αυτός επίγνωση της όλης αδιανόητης κατάστασης, αναγκασμένος να ξεκινάει πάλι από την αρχή. Ξανά και ξανά. Οπλισμένος από μελλοντικές γνώσεις που χρησιμοποιεί προς όφελος του, πλην όμως αντιμέτωπος με μία κατάσταση που μπορεί να οδηγήσει στη τρέλα. Χωρίς καμία διέξοδο, ξέροντας μόνο ότι πρόκειται να πεθάνει και αναστηθεί ξανά. 

 

Ωραίο, καλογραμμένο μυθιστόρημα με υπαρξιακές αγωνίες και πολιτική χροιά. Δεν πρόκειται για αριστούργημα, είναι όμως ανώτερο της φήμης του. Προτείνεται. 

Edited July 8, 2016 by Δημήτρης

[Count Baltar]

The Three της Sarah Lotz

 

Επιτέλους διάβασα ένα άξιο λόγου βιβλίο - καιρό είχα να τελειώσω βιβλίο σε μόλις τρεις εβδομάδες (πού έχω καταντήσει, Μπλεηντρανεράκο μου, εγώ που κάποτε πλησίαζα τους αναγνωστικούς σου χρόνους).

 

Τέσσερα αεροπλάνα πέφτουν την ίδια στιγμή σε τέσσερα διαφορετικά σημεία του κόσμου και επιβιώνουν τρία παιδιά. Ε, από εκεί και πέρα αρχίζουν να πλέκονται ιστορίες συνωμοσίας με παπαδαριό, ουφολάγνους και άλλες τέτοιες παρανοϊκές δυνάμεις.

Δοσμένο με μορφή (non-fiction) book-within-a-book.

 

Εξαιρετικό

Edited July 9, 2016 by Count Baltar

[Δημήτρης]

Διάβασα το ''Αν είσαι έτοιμος, πάτα Enter'' του Έρνεστ Κλάιν.

 

Στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον τα πάντα στη Γη είναι διαλυμένα (Όχι δηλαδή ότι τώρα είναι αυτό που λέμε ειδυλλιακά, αλλά ok ). Οι άνθρωποι ψωμολυσσάνε από την πείνα, οι πολυεθνικές έχουν ρημάξει τα πάντα. Κλασσικό cyberpank σκηνικό. Μόνη διέξοδος από τη μίζερη, σκληρή καθημερινότητα το OASIS, ένα παιχνίδι εικονικής πραγματικότητας. Πεθαίνοντας ο δημιουργός του έταξε βραβείο πολλών δισεκατομμυρίων σε όποιον καταφέρει να το τερματίσει. Να βρει το πασχαλινό αυγό όπως λέγεται στην αργκό των κομπιουτεράδων. 

 

Ένας επίδοξος νικητής είναι και ο Ουέιντ Ουότς, ο βασικός πρωταγωνιστής της ιστορίας. Εξπέρ στα βιντεοπαιχνίδια από μικρή ηλικία, θα χρησιμοποιήσει τις γνώσεις του καταδυόμενος στους αχανείς διαδρόμους του. Στο πλάι του θα έχει φίλους που είναι συνάμα και ανταγωνιστές στον ίδιο σκοπό. Και απέναντι του τους εξάρηδες, λαμόγια εταιρίας- κολοσσού που ενδεχόμενη νίκη της θα σημάνει το τέλος του OASIS και κάθε τι καλού.  

 

Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα με το βιβλίο να αποτελεί ύμνο στη δεκαετία του '80 και του στίγματος που άφησε στο ευρύ κοινό. Γεννημένος μόλις στις αρχές της δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι υπήρξα παιδί της. Και άρα να ταυτιστώ στο βαθμό που θα ήθελα με όλη αυτή την ατελείωτη αναφορά σε σειρές, ταινίες και τραγούδια. Ένα και το αυτό επειδή ποτέ δεν έπαιζα βιντεοπαιχνίδια. Έστω και έτσι όμως μου άρεσε πολύ. Γιατί αν και αναφέρεται σε πρόσωπα και καταστάσεις που μπορεί να μην βίωσα από πρώτο χέρι, δεν παύουν ωστόσο να με συγκινούν και να μου προσφέρουν ταξίδι στο παρελθόν. Καλογραμμένο και με αγωνία, διαβάζεται άνετα και γρήγορα. Ως μειονέκτημα θα βάλω το ότι το βρήκα παραφορτωμένο. Ο Ουέιντ Ουότς, ένας μοναχικός έφηβος, παρουσιάζεται να έχει δει σειρές και ταινίες που μεγαλύτεροι άνθρωποι θα χρειάζονταν δέκα ζωές και βάλε. Και μάλιστα όχι μόνο μία, αλλά πολλές φορές. Εγώ με τα διπλάσια χρόνια που άλλο δεν κάνω από το να βλέπω ταινίες και να διαβάζω βιβλία, δεν έχω κάνει τα μισά των μισών ω μισά. Εν μέρει το καταλαβαίνω γιατί εξυπηρετεί τις ανάγκες του βιβλίου. Το κάνει όμως σε υπερβολικό βαθμό με αποτέλεσμα να υπάρχει έλλειψη αληθοφάνειας. Και επίσης απευθύνεται σε συγκεκριμένο κοινό, αυτών που υπήρξαν παιδιά και διατηρούν αναμνήσεις από την δεκαετία του '80. Στους άλλους δεν θα κάνει μεγάλη εντύπωση, ίσως και να κουράσει. 

 

Κατεξοχήν κινηματογραφικό, ανυπομονώ να γυριστεί και η ταινία. Είμαι περίεργος να δω πως θα αποδώσουν κάποιες ιδιαίτερες επιμέρους καταστάσεις. 

Edited July 13, 2016 by Δημήτρης

[Δημήτρης]

Διάβασα το ''Ο Άνθρωπος με Μάτια- Ακτίνες Χ'' του Ρέι Ράσελ.

 

Η υπόθεση έχει να κάνει με έναν φιλόδοξο γιατρό που θέλει με τα πειράματα του να ανάγει τις δυνατότητες της όρασης του ανθρώπου σε άλλο επίπεδο. Χρησιμοποιώντας ένα υγρό που έχει εφεύρει, να διευρύνει το ανθρώπινο οπτικό φάσμα. Έτσι και θα γίνει με το πείραμα να πετυχαίνει αλλά με δυσάρεστες παρενέργειες. Το ίδρυμα που τον υποστηρίζει θα αρνηθεί περαιτέρω χρηματοδότηση και έτσι θα αποφασίσει να συνεχίσει μόνος του. Με τραγικά αποτελέσματα. 

 

Καλούτσικη ιστορία παλιάς κοπής, είναι novelization της ομότιτλης ταινίας του Ρότζερ Κόρμαν. Θα έχω το νου αν την πετύχω κάποια στιγμή. 

[Δημήτρης]

Άντι Βάιρ και ''Άνθρωπος στον Άρη''.

 

Μία διαστημική αποστολή αναγκάζεται άρον- άρον να εγκαταλείψει τον Άρη εν μέσω θύελλας και μαζί ένα μέλος που νόμιζαν για νεκρό. Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι και η μάχη για την επιβίωση και την διάσωση θα αρχίσει. Από την μία ο ναυαγός Μαρκ Γουάτνι μόνος στον Κόκκινο Πλανήτη. Και από την άλλη η Γη ολόκληρη θα μπορούσε να πει κανείς. Η ΝΑΣΑ με όλο το επιτελείο της στο πόδι και οι απλοί άνθρωποι να παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα τις εξελίξεις. 

 

Δεν μου άρεσε. Η ιδέα καλή αλλά με χάλασε η εκτέλεση. Βασικό μειονέκτημα που υποθέτω ότι θα ξενίσει και τους περισσότερους, οι ατελείωτες τεχνικοί όροι. Με αναφορές σε χημεία και άλλους επιστημονικούς κλάδους που δεν κατέχω και γι' αυτό με κούρασαν. Απαραίτητες μεν για την κατανόηση των τι και των πως, πλην όμως καταλαμβάνουν πολύ μεγάλο μέρος του βιβλίου. Αν ήταν μικρότερο σε μέγεθος και πιο ανάλαφρο, πιστεύω ότι θα ήταν και καλύτερο. Θα δω κάποια στιγμή και την ταινία, ελπίζω να μου αρέσει περισσότερο. 

Edited August 3, 2016 by Δημήτρης

[Blacksword]

Hunter’s Run - George R.R. Martin, Gardner Dozois & Daniel Abraham

 

Τρεις συγγραφείς και πολλά χρόνια πήρε μέχρι να ολοκληρωθεί η ιστορία αυτού του βιβλίου αλλά κατάφεραν, με τον καθένα να βάζει την δικιά του πινελιά, να κάνουν μια ενδιαφέρουσα, ψυχολογική ιστορία με πολύ χιούμορ, δράση αλλά και μερικές ωραίες ανατροπές.

 

Η ζωή του Ramon δεν ήταν εύκολη στην Γη και στο Σάο Πάολο, μια νέα αποικία μακριά από την Γη, δεν έχουν αλλάξει πολλά αλλά έχει καταφέρει να επιβιώσει.

Όμως είναι ένας ιδιότροπος και σκληρός τύπος και όταν μια μέρα σκοτώσει κατά λάθος έναν πρεσβευτή του «Έξω-Κόσμου» σε έναν καβγά έξω από ένα μπαρ θα αναγκαστεί να βρει ένα μέρος να κρυφτεί για λίγο μέχρι τα πράγματα να καθαρίσουν.

Φτάνοντας όμως στο μέρος που θα προσπαθήσει να κρυφτεί θα ανακαλύψει ότι κάτι άλλο βρίσκεται ήδη εκεί, κάτι που δεν πίστευε ποτέ του, και αυτό θα τον βάλει σε μια μεγάλη περιπέτεια αλλά και ένα κυνήγι για την επιβίωση του σε έναν άγνωστο κόσμο.

Όταν όμως ο κυνηγός γίνει το θήραμα εκεί, ίσως αλλάξουν όλα.

 

Το βιβλίο αυτό για όσους δεν το γνωρίζουν έχει ένα μεγάλο παρελθόν. Η ιστορία είχε ξεκινήσει αρχικά σαν μια ιδέα από τον Dozois το 1976 μέχρι που, έχοντας κολλήσει ο ίδιος, την έδωσε στον Martin για την συνεχίσει.

Ο Martin αργότερα, έχοντας γράψει ένα κομμάτι, πρότεινε στον Dozois να την κάνουν σαν ένα δικό τους παιχνίδι γράφοντας την εναλλάξ. Όμως ο Dozois δεν μπόρεσε να την συνεχίσει περισσότερο και έτσι «ξεχάστηκε» στο συρτάρι μέχρι ήρθε ένα νέο αίμα στην παρέα, ο Daniel Abraham, και κατάφερε να την κάνει μια νουβέλα το 2004 με τίτλο Shadow Twin.

Μετά αυτή την νουβέλα όμως, ο Dozois άρχισε να την ξαναδουλεύει πάλι και, παίρνοντας τις ιδέες του Abraham, κατάφερε να την αναπτύξει σε πλήρως μυθιστόρημα που, τελικά, κατέληξε σε αυτό το βιβλίο.

 

Παρ’ όλο λοιπόν όλες αυτές τις μεγάλες αλλαγές που έχει περάσει μέσα σε τρεις δεκαετίες η ιστορία, μπορώ να πω, ότι κυλάει αρκετά καλά αλλά και με την γραφή επίσης να είναι αρκετά εύκολη.

Ο πρωταγωνιστής βέβαια είναι αρκετά αντιπαθητικός, και ίσως σε πολλούς δεν θα αρέσει αλλά έχει μια ενδιαφέρουσα κοσμοπλασία ενώ οι εξωγήινες φυλές είναι και αυτές αρκετά πρωτότυπες.

Φυσικά σε κάποια σημεία της ιστορίας ένιωσα ότι μερικά πράγματα θα μπορούσαν να είναι ίσως λίγο πιο γρήγορα, ειδικά στο δεύτερο και το πέμπτο μέρος, και να είχε αναπτυχθεί λίγο περισσότερο η κοσμοπλασία αλλά παρ’ όλα αυτά είναι μια καλή ιστορία με αρκετή δράση για να κρατήσει το ενδιαφέρων.

 

Γενικά, παρ’ όλο που έχει μερικά μειονεκτήματα, είναι ένα καλό βιβλίο με μια ενδιαφέρουσα ιστορία απλά μην περιμένετε τίποτα συγκλονιστικό.

[BladeRunner]

Λούσιους Σέπαρντ - Ζώνη Πυρός Σμαράγδι/Ο άνθρωπος που ζωγράφισε τον Δράκο Γκριόλ

 

Το μικρό αυτό βιβλιαράκι των εκδόσεων Μέδουσα, περιέχει δυο ιστορίες: "Ζώνη Πυρός Σμαράγδι" και "Ο άνθρωπος που ζωγράφισε τον Δράκο Γκριόλ". Η πρώτη ιστορία είναι ουσιαστικά μια στρατιωτική περιπέτεια σε μια ζούγκλα της Γουατεμάλα, η οποία διαδραματίζεται κάπου στο μέλλον. Από άποψη πλοκής δεν μου φάνηκε κάτι το συγκλονιστικό, αν και γενικά με άφησε ικανοποιημένο. Όσον αφορά την γραφή όμως, μου άρεσε πάρα πολύ. Δυναμική εκεί που χρειαζόταν, ευκολοδιάβαστη, με πολύ ωραίες περιγραφές των τοπίων και των διαφόρων καταστάσεων. Η δεύτερη ιστορία του βιβλίου, είναι εντελώς διαφορετική από άποψη θεματολογίας σε σχέση με την πρώτη. Γενικά ανήκει στο είδος της Φαντασίας, αλλά είναι από τις ιστορίες που δεν μπορεί να ενταχθεί σε κάποια συγκεκριμένη κατηγορία. Με μάγεψε. Όχι τόσο η πλοκή, όσο η κεντρική ιδέα, το όλο σκηνικό, οι τρομερές περιγραφές, η ατμόσφαιρα, τα βαθύτερα νοήματα. Και εδώ η γραφή είναι, φυσικά, πολύ καλή και ιδιαίτερη. Ο συγγραφέας δεν είναι και πολυδιαβασμένος στο εξωτερικό (τουλάχιστον με βάση τις αξιολογήσεις στο Goodreads) και στην Ελλάδα είναι σίγουρα παντελώς άγνωστος, όμως έχει γράψει πολλά ενδιαφέροντα πραγματάκια, τόσο στο είδος της Επιστημονικής Φαντασίας, όσο και στο είδος της Φαντασίας. Μυθιστορήματα, νουβέλες, διηγήματα. Θα ήθελα να τον γνωρίσω καλύτερα κάποια στιγμή...

 

8/10

[Karxas]

Καλημέρα! ΟΙ ΠΡΩΤΟΠΛΑΣΤΟΙ ΤΗΣ ΜΑΝΤΙΣΟΝ ΣΚΟΥΕΑΡ/ΤΖΩΝ ΙΝΓΚΛΑΝΤ

Ενδιαφέρον! κλασσική επιστημονική φαντασία! ένα ζευγάρι το οποίο "αναδημιουργείται" σε έναν κατεστραμμένο κόσμο του σήμερα.

[Δημήτρης]

Διάβασα το ''Ο Άτλας του Ουρανού'' του Ντέιβιντ Μίτσελ. 

 

Νέα Ζηλανδία, κάπου στα μέσα του 19ου αιώνα. Ένας συμβολαιογράφος από το Σαν Φρανσίσκο εν ονόματι Αδάμ Γιούινγκ θα χτυπηθεί από μία τροπική αρρώστια αλλά θα σταθεί τυχερός έχοντας στο πλευρό του τον καλό του φίλο γιατρό Χένρι Γκους. Μέσω του ημερολογίου του, έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε τα ήθη και τα έθιμα των εκεί περιοχών. Βέλγιο, στις αρχές του 20ου. Ένας αποκληρωμένος από τον πατέρα του που μάλλον του πάει γάντι η ταμπέλα του αποτυχημένου, θα βρει ανέλπιστα άσυλο στο σπίτι ενός σπουδαίου μουσικού. Όπου και θα μπλέξει σε ερωτικό τρίγωνο με την γυναίκα και την κόρη του. Ή μήπως όχι και τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά; Τα τι και τα πως εξιστορούνται από τις επιστολές που στέλνει σε φίλο του. Φίλο που συναντάμε αρκετά χρόνια αργότερα, ηλικιωμένο πλέον, στην Αμερική της εποχής του Ρόναλντ Ρήγκαν. Πρώην στέλεχος εταιρείας κολοσσού, θέλει με κίνδυνο της ζωής του να βγάλει τα άπλυτα της στη φόρα. Σύμμαχος του μία νέα, φιλόδοξη δημοσιογράφος. Ως είθισται όμως σε αυτές τις περιπτώσεις τα στελέχη της δεν θα κάτσουν με σταυρωμένα τα χέρια και θα προσπαθήσουν με κάθε τρόπο να τους κλείσουν το στόμα. Και τι θα λέγατε να κάναμε μία τσάρκα στο Λονδίνο του σήμερα; Και να απολαύσουμε τις κωμικοτραγικές περιπέτειες ενός λαμόγιου που θέλει να περνιέται για μεγαλοεκδότης; Θα φροντίσει όμως ο αδερφός του να τον βάλει στη θέση του με τον πλέον ενδεδειγμένο τρόπο. Γιατί ως γνωστόν είναι προτιμότερο να πεθάνεις μία και καλή, παρά να πεθαίνεις κάθε μέρα  Και η φουτουριστική Κορέα όμως δεν θα μπορούσε να μείνει απ' έξω. Παρουσιάζει ενδιαφέρον να δούμε τα βήματα της ζωής μίας εγκεφαλοπλυμένης σερβιτόρας προορισμένης να ζήσει την ολιγόχρονη ζωή της μέσα σ' έναν θόλο. Να σερβίρει ολημερίς και να ψέλνει ύμνους στον μέγα Πάπα Σονγκ, προτού βυθιστεί στο ναρκωμένο της ύπνο. Θα την σκαπουλάρει όμως και θα αρχίσει να ανακαλύπτει τον κόσμο που την περιβάλλει. 

 

Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα στο δαιδαλώδες, πολυεπίπεδο μυθιστόρημα του Ντέιβιντ Μίτσελ. Ιστορίες που συνδέονται χαλαρά μεταξύ τους παίζοντας με την ιδέα της μετενσάρκωσης. Άλλοτε αστείες και άλλοτε τραγικές, όλες τους υπέροχες και διαβάζονται απνευστί. Παρά την αργκό που θα συναντήσει κανείς κατά διαστήματα και η οποία θέλει λίγο προσοχή. Καλύτερη όλων αυτή του Τίμοθι Καβέντις       Αναντίρρητα από τα πιο κυνικά κείμενα που έχω διαβάσει ever. Θα μπορούσε άνετα να σταθεί μόνη της, όπως και όλες τους άλλωστε.

 

Γενικά θα έλεγα ότι έχουμε να κάνουμε με ένα καταπληκτικό βιβλίο που κάθε φαν της ε.φ. και μη οφείλει να διαβάσει. Και τώρα βουρ για την ταινία. Την είχα δει πριν το διαβάσω μην ξέροντας ότι υπάρχει και τέτοιο. Ευτυχώς όμως δεν θυμόμουν γρυ γιατί διαφορετικά θα έχανα μεγάλο μέρος από την απόλαυση της ανάγνωσης. 

Edited June 11, 2017 by Δημήτρης

[rolandofgileaad]

Διάβασα το ''Ο Άτλας του Ουρανού'' του Ντέιβιντ Μίτσελ. 

 

Νέα Ζηλανδία, κάπου στα μέσα του 19ου αιώνα. Ένας συμβολαιογράφος από το Σαν Φρανσίσκο εν ονόματι Αδάμ Γιούινγκ θα χτυπηθεί από μία τροπική αρρώστια αλλά θα σταθεί τυχερός έχοντας στο πλευρό του τον καλό του φίλο γιατρό Χένρι Γκους. Μέσω του ημερολογίου του, έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε τα ήθη και τα έθιμα των εκεί περιοχών. Βέλγιο, στις αρχές του 20ου. Ένας αποκληρωμένος από τον πατέρα του που μάλλον του πάει γάντι η ταμπέλα του αποτυχημένου, θα βρει ανέλπιστα άσυλο στο σπίτι ενός σπουδαίου μουσικού. Όπου και θα μπλέξει σε ερωτικό τρίγωνο με την γυναίκα και την κόρη του. Ή μήπως όχι και τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά; Τα τι και τα πως εξιστορούνται από τις επιστολές που στέλνει σε φίλο του. Φίλο που συναντάμε αρκετά χρόνια αργότερα, ηλικιωμένο πλέον, στην Αμερική της εποχής του Ρόναλντ Ρήγκαν. Πρώην στέλεχος εταιρείας κολοσσού, θέλει με κίνδυνο της ζωής του να βγάλει τα άπλυτα της στη φόρα. Σύμμαχος του μία νέα, φιλόδοξη δημοσιογράφος. Ως είθισται όμως σε αυτές τις περιπτώσεις τα στελέχη της δεν θα κάτσουν με σταυρωμένα τα χέρια και θα προσπαθήσουν με κάθε τρόπο να τους κλείσουν το στόμα. Και τι θα λέγατε να κάναμε μία τσάρκα στο Λονδίνο του σήμερα; Και να απολαύσουμε τις κωμικοτραγικές περιπέτειες ενός λαμόγιου που θέλει να περνιέται για μεγαλοεκδότης; Θα φροντίσει όμως ο αδερφός του να τον βάλει στη θέση του με τον πλέον ενδεδειγμένο τρόπο. Γιατί ως γνωστόν είναι προτιμότερο να πεθάνεις μία και καλή, παρά να πεθαίνεις κάθε μέρα  Και η φουτουριστική Κορέα όμως δεν θα μπορούσε να μείνει απ' έξω. Παρουσιάζει ενδιαφέρον να δούμε τα βήματα της ζωής μίας εγκεφαλοπλυμένης σερβιτόρας προορισμένης να ζήσει την ολιγόχρονη ζωή της μέσα σ' έναν θόλο. Να σερβίρει ολημερίς και να ψέλνει ύμνους στον μέγα Πάπα Σονγκ, προτού βυθιστεί στο ναρκωμένο της ύπνο. Θα την σκαπουλάρει όμως και θα αρχίσει να ανακαλύπτει τον κόσμο που την περιβάλλει. 

 

Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα στο δαιδαλώδες, πολυεπίπεδο μυθιστόρημα του Ντέιβιντ Μίτσελ. Ιστορίες που συνδέονται χαλαρά μεταξύ τους παίζοντας με την ιδέα της μετενσάρκωσης. Άλλοτε αστείες και άλλοτε τραγικές, όλες τους υπέροχες και διαβάζονται απνευστί. Παρά την αργκό που θα συναντήσει κανείς κατά διαστήματα και η οποία θέλει λίγο προσοχή. Καλύτερη όλων αυτή του Τίμοθι Καβέντις       Αναντίρρητα από τα πιο κυνικά κείμενα που έχω διαβάσει ever. Θα μπορούσε άνετα να σταθεί μόνη της, όπως και όλες τους άλλωστε.

 

Γενικά θα έλεγα ότι έχουμε να κάνουμε με ένα καταπληκτικό βιβλίο που κάθε φαν της ε.φ. και μη οφείλει να διαβάσει. Και τώρα βουρ για την ταινία. Την είχα δει πριν το διαβάσω μην ξέροντας ότι υπάρχει και τέτοιο. Ευτυχώς όμως δεν θυμόμουν γρυ γιατί διαφορετικά θα έχανα μεγάλο μέρος από την απόλαυση της ανάγνωσης. 

Δημήτρη συμφωνώ με την κριτική σου, οι μόνες ιστορίες που δε μου άρεσαν όμως ήταν του μέλλοντος, ήθελε αρκετή φαντασία- βλέπε ναρκωτικά- για να πιάσεις κάποιες από τις θεωρίες της σερβιτόρας.

 

Εν τω μεταξύ, ο ίδιος ο Μίτσελ έχει πει πως δυσκολεύεται να γράψει ολοκληρωμένο μυθιστόρημα 500+ σελίδες, για αυτό έγραψε 4-5 σπονδυλωτές ιστορίες που συνδέονται μεταξύ τους όπως γίνεται στον Άτλα.Επίσης, είχα διαβάσει πως η αμερικάνικη έκδοση σε σχέση με την αγγλική έχουν περικόψει μέρη του κειμένου (όχι πολλές σελίδες η αλήθεια) και δεν ξέρω η ελληνική αν είναι πιστή στο πρωτότυπο ή λειψή.

[Δημήτρης]

 

Διάβασα το ''Ο Άτλας του Ουρανού'' του Ντέιβιντ Μίτσελ. 

 

Νέα Ζηλανδία, κάπου στα μέσα του 19ου αιώνα. Ένας συμβολαιογράφος από το Σαν Φρανσίσκο εν ονόματι Αδάμ Γιούινγκ θα χτυπηθεί από μία τροπική αρρώστια αλλά θα σταθεί τυχερός έχοντας στο πλευρό του τον καλό του φίλο γιατρό Χένρι Γκους. Μέσω του ημερολογίου του, έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε τα ήθη και τα έθιμα των εκεί περιοχών. Βέλγιο, στις αρχές του 20ου. Ένας αποκληρωμένος από τον πατέρα του που μάλλον του πάει γάντι η ταμπέλα του αποτυχημένου, θα βρει ανέλπιστα άσυλο στο σπίτι ενός σπουδαίου μουσικού. Όπου και θα μπλέξει σε ερωτικό τρίγωνο με την γυναίκα και την κόρη του. Ή μήπως όχι και τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά; Τα τι και τα πως εξιστορούνται από τις επιστολές που στέλνει σε φίλο του. Φίλο που συναντάμε αρκετά χρόνια αργότερα, ηλικιωμένο πλέον, στην Αμερική της εποχής του Ρόναλντ Ρήγκαν. Πρώην στέλεχος εταιρείας κολοσσού, θέλει με κίνδυνο της ζωής του να βγάλει τα άπλυτα της στη φόρα. Σύμμαχος του μία νέα, φιλόδοξη δημοσιογράφος. Ως είθισται όμως σε αυτές τις περιπτώσεις τα στελέχη της δεν θα κάτσουν με σταυρωμένα τα χέρια και θα προσπαθήσουν με κάθε τρόπο να τους κλείσουν το στόμα. Και τι θα λέγατε να κάναμε μία τσάρκα στο Λονδίνο του σήμερα; Και να απολαύσουμε τις κωμικοτραγικές περιπέτειες ενός λαμόγιου που θέλει να περνιέται για μεγαλοεκδότης; Θα φροντίσει όμως ο αδερφός του να τον βάλει στη θέση του με τον πλέον ενδεδειγμένο τρόπο. Γιατί ως γνωστόν είναι προτιμότερο να πεθάνεις μία και καλή, παρά να πεθαίνεις κάθε μέρα  Και η φουτουριστική Κορέα όμως δεν θα μπορούσε να μείνει απ' έξω. Παρουσιάζει ενδιαφέρον να δούμε τα βήματα της ζωής μίας εγκεφαλοπλυμένης σερβιτόρας προορισμένης να ζήσει την ολιγόχρονη ζωή της μέσα σ' έναν θόλο. Να σερβίρει ολημερίς και να ψέλνει ύμνους στον μέγα Πάπα Σονγκ, προτού βυθιστεί στο ναρκωμένο της ύπνο. Θα την σκαπουλάρει όμως και θα αρχίσει να ανακαλύπτει τον κόσμο που την περιβάλλει. 

 

Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα στο δαιδαλώδες, πολυεπίπεδο μυθιστόρημα του Ντέιβιντ Μίτσελ. Ιστορίες που συνδέονται χαλαρά μεταξύ τους παίζοντας με την ιδέα της μετενσάρκωσης. Άλλοτε αστείες και άλλοτε τραγικές, όλες τους υπέροχες και διαβάζονται απνευστί. Παρά την αργκό που θα συναντήσει κανείς κατά διαστήματα και η οποία θέλει λίγο προσοχή. Καλύτερη όλων αυτή του Τίμοθι Καβέντις       Αναντίρρητα από τα πιο κυνικά κείμενα που έχω διαβάσει ever. Θα μπορούσε άνετα να σταθεί μόνη της, όπως και όλες τους άλλωστε.

 

Γενικά θα έλεγα ότι έχουμε να κάνουμε με ένα καταπληκτικό βιβλίο που κάθε φαν της ε.φ. και μη οφείλει να διαβάσει. Και τώρα βουρ για την ταινία. Την είχα δει πριν το διαβάσω μην ξέροντας ότι υπάρχει και τέτοιο. Ευτυχώς όμως δεν θυμόμουν γρυ γιατί διαφορετικά θα έχανα μεγάλο μέρος από την απόλαυση της ανάγνωσης. 

Δημήτρη συμφωνώ με την κριτική σου, οι μόνες ιστορίες που δε μου άρεσαν όμως ήταν του μέλλοντος, ήθελε αρκετή φαντασία- βλέπε ναρκωτικά- για να πιάσεις κάποιες από τις θεωρίες της σερβιτόρας.

 

Εν τω μεταξύ, ο ίδιος ο Μίτσελ έχει πει πως δυσκολεύεται να γράψει ολοκληρωμένο μυθιστόρημα 500+ σελίδες, για αυτό έγραψε 4-5 σπονδυλωτές ιστορίες που συνδέονται μεταξύ τους όπως γίνεται στον Άτλα.Επίσης, είχα διαβάσει πως η αμερικάνικη έκδοση σε σχέση με την αγγλική έχουν περικόψει μέρη του κειμένου (όχι πολλές σελίδες η αλήθεια) και δεν ξέρω η ελληνική αν είναι πιστή στο πρωτότυπο ή λειψή.

 

 

Επειδή ήταν του μέλλοντος και άρα με την φαντασία ελεύθερη να καλπάσει, μπορεί όντως να αποδειχθεί κάτι που θα ξενίσει. Προσωπικά μου άρεσε επειδή έχω δει βίντεο και έχω διαβάσει κάτι λίγα από Βόρεια Κορέα. Δυναστεία Κιμ, λιμός, πυρηνικά κλπ. 

 

Αυτό με την ενδεχόμενη λειψή μετάφραση δεν το ήξερα, μακάρι να μην ισχύει. Ή αν ισχύει, να κυκλοφορήσει κάποια στιγμή ολόκληρη. Ιδίως μάλιστα αν παραλείπεται κάνα κομμάτι συναφές με του Καβέντις χαχα.

Edited June 11, 2017 by Δημήτρης

[rolandofgileaad]

 

 

Διάβασα το ''Ο Άτλας του Ουρανού'' του Ντέιβιντ Μίτσελ. 

 

Νέα Ζηλανδία, κάπου στα μέσα του 19ου αιώνα. Ένας συμβολαιογράφος από το Σαν Φρανσίσκο εν ονόματι Αδάμ Γιούινγκ θα χτυπηθεί από μία τροπική αρρώστια αλλά θα σταθεί τυχερός έχοντας στο πλευρό του τον καλό του φίλο γιατρό Χένρι Γκους. Μέσω του ημερολογίου του, έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε τα ήθη και τα έθιμα των εκεί περιοχών. Βέλγιο, στις αρχές του 20ου. Ένας αποκληρωμένος από τον πατέρα του που μάλλον του πάει γάντι η ταμπέλα του αποτυχημένου, θα βρει ανέλπιστα άσυλο στο σπίτι ενός σπουδαίου μουσικού. Όπου και θα μπλέξει σε ερωτικό τρίγωνο με την γυναίκα και την κόρη του. Ή μήπως όχι και τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά; Τα τι και τα πως εξιστορούνται από τις επιστολές που στέλνει σε φίλο του. Φίλο που συναντάμε αρκετά χρόνια αργότερα, ηλικιωμένο πλέον, στην Αμερική της εποχής του Ρόναλντ Ρήγκαν. Πρώην στέλεχος εταιρείας κολοσσού, θέλει με κίνδυνο της ζωής του να βγάλει τα άπλυτα της στη φόρα. Σύμμαχος του μία νέα, φιλόδοξη δημοσιογράφος. Ως είθισται όμως σε αυτές τις περιπτώσεις τα στελέχη της δεν θα κάτσουν με σταυρωμένα τα χέρια και θα προσπαθήσουν με κάθε τρόπο να τους κλείσουν το στόμα. Και τι θα λέγατε να κάναμε μία τσάρκα στο Λονδίνο του σήμερα; Και να απολαύσουμε τις κωμικοτραγικές περιπέτειες ενός λαμόγιου που θέλει να περνιέται για μεγαλοεκδότης; Θα φροντίσει όμως ο αδερφός του να τον βάλει στη θέση του με τον πλέον ενδεδειγμένο τρόπο. Γιατί ως γνωστόν είναι προτιμότερο να πεθάνεις μία και καλή, παρά να πεθαίνεις κάθε μέρα  Και η φουτουριστική Κορέα όμως δεν θα μπορούσε να μείνει απ' έξω. Παρουσιάζει ενδιαφέρον να δούμε τα βήματα της ζωής μίας εγκεφαλοπλυμένης σερβιτόρας προορισμένης να ζήσει την ολιγόχρονη ζωή της μέσα σ' έναν θόλο. Να σερβίρει ολημερίς και να ψέλνει ύμνους στον μέγα Πάπα Σονγκ, προτού βυθιστεί στο ναρκωμένο της ύπνο. Θα την σκαπουλάρει όμως και θα αρχίσει να ανακαλύπτει τον κόσμο που την περιβάλλει. 

 

Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα στο δαιδαλώδες, πολυεπίπεδο μυθιστόρημα του Ντέιβιντ Μίτσελ. Ιστορίες που συνδέονται χαλαρά μεταξύ τους παίζοντας με την ιδέα της μετενσάρκωσης. Άλλοτε αστείες και άλλοτε τραγικές, όλες τους υπέροχες και διαβάζονται απνευστί. Παρά την αργκό που θα συναντήσει κανείς κατά διαστήματα και η οποία θέλει λίγο προσοχή. Καλύτερη όλων αυτή του Τίμοθι Καβέντις       Αναντίρρητα από τα πιο κυνικά κείμενα που έχω διαβάσει ever. Θα μπορούσε άνετα να σταθεί μόνη της, όπως και όλες τους άλλωστε.

 

Γενικά θα έλεγα ότι έχουμε να κάνουμε με ένα καταπληκτικό βιβλίο που κάθε φαν της ε.φ. και μη οφείλει να διαβάσει. Και τώρα βουρ για την ταινία. Την είχα δει πριν το διαβάσω μην ξέροντας ότι υπάρχει και τέτοιο. Ευτυχώς όμως δεν θυμόμουν γρυ γιατί διαφορετικά θα έχανα μεγάλο μέρος από την απόλαυση της ανάγνωσης. 

Δημήτρη συμφωνώ με την κριτική σου, οι μόνες ιστορίες που δε μου άρεσαν όμως ήταν του μέλλοντος, ήθελε αρκετή φαντασία- βλέπε ναρκωτικά- για να πιάσεις κάποιες από τις θεωρίες της σερβιτόρας.

 

Εν τω μεταξύ, ο ίδιος ο Μίτσελ έχει πει πως δυσκολεύεται να γράψει ολοκληρωμένο μυθιστόρημα 500+ σελίδες, για αυτό έγραψε 4-5 σπονδυλωτές ιστορίες που συνδέονται μεταξύ τους όπως γίνεται στον Άτλα.Επίσης, είχα διαβάσει πως η αμερικάνικη έκδοση σε σχέση με την αγγλική έχουν περικόψει μέρη του κειμένου (όχι πολλές σελίδες η αλήθεια) και δεν ξέρω η ελληνική αν είναι πιστή στο πρωτότυπο ή λειψή.

 

 

Επειδή ήταν του μέλλοντος και άρα με την φαντασία ελεύθερη να καλπάσει, μπορεί όντως να αποδειχθεί κάτι που θα ξενίσει. Προσωπικά μου άρεσε επειδή έχω δει βίντεο και έχω διαβάσει κάτι λίγα από Βόρεια Κορέα. Δυναστεία Κιμ, λιμός, πυρηνικά κλπ. 

 

Αυτό με την ενδεχόμενη λειψή μετάφραση δεν το ήξερα, μακάρι να μην ισχύει. Ή αν ισχύει, να κυκλοφορήσει κάποια στιγμή ολόκληρη. Ιδίως μάλιστα αν παραλείπεται κάνα κομμάτι συναφές με του Καβέντις χαχα.

 

Εδώ η ιστορία με τις διαφορές όπως εμφανίστηκε πέρσι.

 

https://www.theguardian.com/books/2016/aug/10/cloud-atlas-astonishingly-different-in-us-and-uk-editions-study-finds

[Δημήτρης]

Διάβασα την ανθολογία ''Αγοράστε το Δία και άλλες 69 πολύ μικρές ιστορίες του φανταστικού''.

 

Το βιβλίο αποτελείται από αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος. Πολύ μικρές ιστορίες είτε δύο- τριών σελίδων, είτε τόσων παραγράφων. Στο ''Απάντηση'' του Φρέντρικ Μπράουν (μάστορας του είδους) ένα τιτάνιο εγχείρημα θα λάβει χώρα. Πείραμα που έχει να κάνει με αχανές δίκτυο υπολογιστών στο αιώνιο ερώτημα για το αν υπάρχει θεός. Καλό ήταν. Το ''Η Άλλη Τίγρη'' του Άρθουρ Κλαρκ πραγματεύεται το θέμα των παράλληλων συμπάντων με τις πιθανότητες που προκύπτουν, ενώ στο ''Ζωολογικός Κήπος'' του Έντουαρντ Κοχ παρακολουθούμε τα τεκταινόμενα της περιοδείας ενός διαστημοπλοίου με κάθε λογής όντα. Τέλος, ''Ο Καλύτερος Κυνηγός του Κόσμου'' του Χάρι Χάρισον. Ένας τύπος με σουλούπι μάλλον ασύμβατο της φήμης του, προκαλεί τον φθόνο επίδοξων διαδόχων που θεωρούν ότι μπορούν να τα καταφέρουν το ίδιο καλά. Έξυπνο και κυνικό. 

 

Δεν μπορώ να πω ότι μου αρέσει αυτό το στυλ, ιστορίες τόσο μικρές. Λίγες αυτές που μου άρεσαν, οι περισσότερες με άφησαν αδιάφορο. Προτείνεται πάντως γιατί όλο και κάποιες θα βρει κανείς του γούστου του. 

Edited June 29, 2017 by Δημήτρης

[Omikron_Mi]

Ταξίδι μέσα στο χώρο και στο χρόνο του Ντικ. Το έψαχνα καιρό και τελικά το βρήκα στη δανειστική βιβλιοθήκη.

 

Η υπόθεση έχει αν κάνει με έναν γιατρό που μεταπηδά αναπάντεχα στο μέλλον όπου το να είσαι γιατρός αποτελεί έγκλημα. Στέλνεται με χρονομηχανή στο παρελθόν για να εμποδίσει την εξόντωση των Ινδιάνων της Δυτικής Ακτής από τον sir Francis Drake. Ο Ντικ φτιάχνει την πλοκή του βασίζεται σε πολλαπλά ταξίδια ανάμεσα σε παρελθόν και μέλλον.

[BladeRunner]

Ρόμπερτ Σέκλεϊ - Προσκύνημα στη Γη

 

Ωραία μίνι συλλογή διηγημάτων, από τις εκδόσεις Απόπειρα. Τον Σεπτέμβριο του 2011 είχα διαβάσει το "Πλανήτης Ωμέγα" (The Status Civilization στο πρωτότυπο), ένα πραγματικά ψυχαγωγικό και απολαυστικό περιπετειώδες μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας, με μόνο παράπονο το μικρό του μέγεθος. Από τότε δεν θυμάμαι να είχα διαβάσει κάποια άλλη ιστορία του Σέκλεϊ (μυθιστόρημα ή νουβέλα σίγουρα όχι, διήγημα ίσως σε μια από τις τόσες ανθολογίες που υπάρχουν). Τέλος πάντων, έμεινα και πάλι ικανοποιημένος. Και οι τέσσερις ιστορίες της παρούσας συλλογής μου φάνηκαν ωραίες, οι ιδέες είναι αν μη τι άλλο ενδιαφέρουσες και χαριτωμένες, ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι ο συγγραφέας θίγει διάφορα σημαντικά και ενοχλητικά θέματα που αφορούν την ανθρώπινη κοινωνία, αλλά με φανερή αίσθηση του χιούμορ και διάθεση για ειρωνεία και σάτιρα. Έτσι δείχνει ότι και με μια πιο... χαριτωμένη προσέγγιση σοβαρών θεμάτων, ένας συγγραφέας μπορεί να βάλει τον αναγνώστη σε σκέψεις. Σίγουρα οι ιστορίες δείχνουν τα χρονάκια τους και είναι προϊόν της εποχής τους, όμως κατά τ'άλλα μια χαρά διαβάζονται ευχάριστα και με ενδιαφέρον από τον σύγχρονο αναγνώστη. Τα διηγήματα που περιέχονται στην παρούσα συλλογή, με σειρά δικής μου προτίμησης, είναι τα εξής: "Μορφή", "Το κόστος διαβίωσης", "Προσκύνημα στη Γη" και "Το μάτι του τρελού". 

 

7.5/10

[Δημήτρης]

Διάβασα το ''Πικνίκ δίπλα στο δρόμο'' των Αρκάντις και Μπόρις Στρουγκάτσκι. Σε αντίθεση με αυτό που περίμενα, δεν μου άρεσε. Η ιδέα ωραία. Εξωγήινοι έχουν επισκεφτεί την Γη και έχουν αφήσει λάφυρα πίσω τους. Λάφυρα τα οποία διεκδικούν οι επονομαζόμενοι Στάλκερ μέσα σε περιοχές που ονομάζονται Ζώνες. Το όλο εγχείρημα όμως πολύ επικίνδυνο και το τίμημα που καλούνται να πληρώσουν σε ορισμένες περιπτώσεις βαρύ. Δεν μου άρεσε όμως η εκτέλεση. Με κούρασε παρά το μικρό της μέγεθος. Το προτείνω πάντως για το όλο πρωτότυπο του θέματος. 

Edited May 6, 2018 by Δημήτρης

[Jaqen H'Gar]

Να ρωτησω ρε παιδια. Με ποιον θα προτεινατε να ασχοληθω; Iain Banks or Alastair Reynolds? Αγαπημενα μου στο ειδος ειναι το Gap Cycle κ το Hyperion Cantos. Γενικα προτιμω πιο bleak κ σκοτεινες ιστοριες κ ατμοσφαιρες

[Blacksword]

17 hours ago, Jaqen H'Gar said:

Να ρωτησω ρε παιδια. Με ποιον θα προτεινατε να ασχοληθω; Iain Banks or Alastair Reynolds? Αγαπημενα μου στο ειδος ειναι το Gap Cycle κ το Hyperion Cantos. Γενικα προτιμω πιο bleak κ σκοτεινες ιστοριες κ ατμοσφαιρες

Το Revelation Space του Reynolds έχει ένα πιο σκοτεινό ύψος, άλλα όχι σε τόσο υψηλό επίπεδο. Προσωπικά θα τον χαρακτήριζα ως τον σημερινό Arthur Clarke, αν και τελευταία το έχει γυρίσει σε πιο θρίλερ ιστορίες.

Ο Banks, από την άλλη, φέρνει μια μίξη από Arthur Clarke και Philip K. Dick. Δηλαδή, παρ' όλο που έχει αρκετά πιο ψυχρές ατμόσφαιρες, πουλάει την δική του "τρέλα", περνώντας, ωστόσο, ταυτόχρονα και πολλά μηνύματα.

Edited May 16, 2018 by Blacksword

[Jaqen H'Gar]

Eυχαριστω αν και μου μεγαλωσες την αμφιβολια  Λιγο αυτο το οχι σε τοσο υψηλο επιπεδο με προβληματισε

[Blacksword]

32 minutes ago, Jaqen H'Gar said:

Eυχαριστω αν και μου μεγαλωσες την αμφιβολια  Λιγο αυτο το οχι σε τοσο υψηλο επιπεδο με προβληματισε

Εννοώ ότι δεν είναι τόσο ακραίο όσο το Gap του Donaldson, αν ψάχνεις κάτι παρόμοιο, αλλά κρατάει μια ισορροπία. Θα έλεγα ότι είναι πιο κοντά στο Expanse.

[Jaqen H'Gar]

A ok. Παρεξηγησα. Νομιζα οτι εννοουσες την ποιοτητα γραφης του

[BladeRunner]

Τεντ Χιουζ - Ο σιδερένιος άντρας (The Iron Man, 1968)

Στα ελληνικά κυκλοφόρησε ένας τόμος από τις εκδόσεις Ψυχογιός, με τον τίτλο "Οι σιδερένιοι άνθρωποι", ο οποίος περιλαμβάνει τα δυο μέρη μιας άτυπης διλογίας, με τους τίτλους "Ο σιδερένιος άντρας» και "Η σιδερένια γυναίκα". Η πρώτη ιστορία είναι και η πιο γνωστή, πάνω στην οποία βασίζεται η ταινία κινουμένων σχεδίων του 1999, με τον τίτλο "The Iron Giant", αν και με βάση την ιστορία που διάβασα και την περίληψη της ταινίας, υπάρχουν μεγάλες σεναριακές διαφορές. Λοιπόν, η ιστορία μου άρεσε, μου φάνηκε αρκετά ενδιαφέρουσα και ιδιαίτερη, ό,τι πρέπει για μικρά παιδιά που θέλουν να σκεφτούν κάποια πράγματα παραπάνω. Έχει κάποια μηνύματα να περάσει, ενώ και η ιστορία έχει όλα αυτά τα στοιχεία που μπορούν να κρατήσουν το ενδιαφέρον των πιτσιρικάδων αναγνωστών: Φαντασία, δράση, αγωνία και δυνατές εικόνες. Η γραφή απλή, όπως θα περίμενε κανείς από ένα παιδικό/εφηβικό βιβλίο, αλλά όχι τόσο ώστε να μην την ευχαριστηθεί έως ένα βαθμό και κάποιος πιο έμπειρος και ώριμος αναγνώστης. Κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον θα διαβάσω και την άλλη ιστορία που περιλαμβάνεται στον τόμο του Ψυχογιού, αν και απ’όσο βλέπω είναι σαφώς λιγότερο διαβασμένη και αγαπημένη από το αναγνωστικό κοινό. Επίσης, μέσα στις επόμενες βδομάδες θα δω και την ταινία.

7.5/10