Μάτια Κλειστά

[ZeLiGa]

Αγνοώντας το νεαρό της ηλικίας μου, αποφάσισα να προβώ στη σύγγραψη της πρώτης μου ιστορίας. Είναι πρώτη φορά που δοκιμάζω κάτι τέτοιο, και ομολογώ πως την έγραψα κάπως γρήγορα, οπότε δεν ξέρω κατά πόσο θα σας ικανοποιήσει(άλλωστε, σε σύγκριση με άλλα διαμάντια που έχω διαβάσει εδώ, δεν πιάνει μία). Γι' αυτό μη διστάσετε, κριτικάρετε όσο πιο αυστηρά μπορείτε, καλό θα κάνει! (ε, είναι και οι ικανότητες στην έκφραση-εκθεση που πρέπει κάποια στιγμή να βελτιωθούν, οι πανελλήνιες πλησιάζουν)

 

Είδος: Τρόμος

Βία; Ναι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 772

Αυτοτελής; Ναι

 

 

Τα μάτια του άνοιξαν. Άρχισαν να σαρώνουν τον χώρο και να επεξεργάζονται ό,τι ανίχνευαν. Τα κράτησε ανοιχτά για πολλή ώρα, μέχρι που άρχισαν να τσούζουν και να δακρύζουν. Αναγκάστηκε να τα κλείσει. Ανοίγοντάς τα ξανά, ο γύρω χώρος άρχισε να του φαίνεται γνώριμος. Βρισκόταν στο δωμάτιό του, ξαπλωμένος ανάσκελα στο κρεβάτι του, με τα πόδια και χέρια ανοικτά, σαν αστέρι ή σαν παιδιά που φτιάχνουν αγγέλους στο χιόνι. Έμεινε εκεί, ακίνητος, χωρίς να σκέφτεται τίποτα, χωρίς το μυαλό του να κάνει την παραμικρή κίνηση. Οι υποψίες όμως επέστρεφαν. Η φαντασία του οργίαζε, φοβήθηκε, τα μάτια του άρχισαν και πάλι την ανίχνευση, ως που έπιασαν τη φιγούρα στη γωνία. Προσπάθησε μάταια να την αγνοήσει, κλείνοντας δια της βίας τα μάτια του. Εκείνα όμως ολοένα άνοιγαν ασυνείδητα και κοιτούσαν τη φιγούρα, εκείνη τη μυστηριώδη σκιά που του έκλεβε τον ύπνο. Πήρε βαθιά ανάσα κι έκλεισε σφιχτά τα μάτια.

 

Τα άνοιξε· ξανά. Αλλά αυτή τη φορά δε σκόπευε να τα ξανακλείσει. Η σκιά τον κοιτούσε με τα φρικτά της μάτια, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή. Έκανε να ανοίξει το φωτιστικό που ήταν δίπλα, αλλά ένα τεράστιο βάρος τον πλάκωσε στο στήθος. Γύρισε να τη κοιτάξει και… άνοιξε τα μάτια. Βρισκόταν στο ίδιο σκοτεινό δωμάτιο με την ίδια σκιά για παρέα, αλλά αυτή τη φορά, βρισκόταν στη θέση της. Την κοίταξε επιφυλακτικά και με προμελετημένες κινήσεις άνοιξε το φωτιστικό. Το φως του έλαμψε αμυδρά στο δωμάτιο και η σκιά εξαφανίστηκε. Από μικρός ήθελε να μένει μόνος του, στο δικό του σπίτι, δίχως να μπορεί να φανταστεί πως θα υπήρχαν τέτοια προβλήματα. Τα χάπια του γιατρού είχαν σταματήσει πλέον να του προσφέρουν οποιαδήποτε μορφή βοηθείας, πέρα από την προσωρινή ικανοποίηση που έπαιρνε μερικά λεπτά μετά την κατάποσή τους. Διψούσε, αλλά φοβόταν πολύ για να πάει στην κουζίνα. Έριξε μια κλεφτή ματιά στο φωτιστικό του, ένα φωτιστικό σε σχήμα ποδοσφαιρικής μπάλας που του είχε χαρίσει η μητέρα του, και ψιθύρισε: «Ας κοιμηθώ με το φως ανοικτό σήμερα».

 

Γύρισε μπρούμυτα και έκλεισε τα μάτια για μια φορά ακόμη. «Ας κοιμηθώ με το φως ανοικτό σήμερα…» Η φράση αυτή ηχούσε στο μυαλό του… «…ας κοιμηθώ με το φως ανοικτό σήμερα… ας κοιμηθώ με το φως ανοικτό σήμερα…» Η φράση συνέχισε να επαναλαμβάνεται. Γινόταν ολοένα και λιγότερο ανθρώπινη, ολοένα και πιο άσχημη… «…ας κοιμηθώ με το φως ανοικτό σήμερα… ας κοιμηθώ με το φως ανοικτό σήμερα… ας κοιμηθείς με το φως ανοικτό σήμερα…» Σιγή ενός λεπτού. «Ας κοιμηθείς με το στομάχι ανοιχτό σήμερα!»

 

Γούρλωσε τα μάτια. Πετάχτηκε απ’ το κρεβάτι. Μια δυνατή και συνεχής κραυγή ήχησε στους ήσυχους διαδρόμους της επταώροφης πολυκατοικίας. Κι φόβος έγινε θυμός. Έτρεξε στο σαλόνι, τον πιο απομακρυσμένο απ’ το δωμάτιό του χώρο και συνάμα πιο σκοτεινό. Αφού κάθισε με τα χέρια σταυρωμένα για περίπου πέντε λεπτά, άνοιξε το φως. Δε φοβόταν. Το απέδειξε. Σειρά είχαν και τα υπόλοιπα δωμάτια. Σε μισή ώρα όλα τα φώτα είχαν ανοίξει. Σαλόνι, κουζίνα, μπάνιο, υπνοδωμάτιο, όλα ήταν φωτισμένα. Γέλια ακούστηκαν. Απαίσια γέλια που έμοιαζαν με φωνές μικρών παιδιών γέμισαν το διαμέρισμά του. Όλο το σπίτι γελούσε μαζί του. Χωρίς να το συνειδητοποιήσει, άρχισε να γελάει και αυτός. Ένα παρανοϊκό και ανόητο γέλιο. Άρχισε να γελάει ακόμα περισσότερο. Έως ότου το γέλιο άρχισε να μετατρέπεται σε κλάμα…

 

Είχαν περάσει τρεις ολόκληρες ώρες. Είχε καθίσει στη γωνία του δωματίου του, κουνώντας το σώμα του μπρος πίσω· τον χαλάρωνε. Έπρεπε να δώσει ένα τέλος σε όλα αυτά, και στο κομοδίνο του είχε ό,τι χρειαζόταν. Ένα κομμάτι χαρτί και ένα κομμάτι μέταλλο. Αλλά ήταν νύχτα και πλέον μισούσε τη νύχτα. Έπρεπε να γίνει μέρα, γιατί τότε δε φοβόταν. Σε λίγες ώρες ξημέρωνε, δε θα χρειαζόταν να περιμένει πολύ. Συνέχισε να κουνιέται μπρος πίσω, με το βλέμμα του χαμένο στις αναμνήσεις, κοιτώντας τη ζωή του σαν τρίτο πρόσωπο. Πέρασε στο πανεπιστήμιο, βρήκε καλή δουλειά, έβγαζε πολλά λεφτά… Μα όλα αυτά ήταν μάταια…

 

Άνοιξε τα μάτια. Η ανάγκη του για ξεκούραση είχε υπερνικήσει το φόβο, όπως και η μέρα είχε υπερνικήσει τη νύχτα· μεσημέρι πλέον. Βγήκε στο μπαλκόνι. Ο ήλιος έλουζε τα πάντα, και ως αγαθό πλάσμα που είναι, έλουσε και το όμορφο, παρόλα τα σημάδια κούρασης, πρόσωπό του. Μπήκε μέσα και κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Παρατηρούσε κάθε λεπτομέρεια πάνω του, σαν να ήθελε να αποτυπώσει για πάντα στο μυαλό του την εικόνα του. Τα πυκνά, μαύρα του μαλλιά, τα γαλανά του μάτια, το ελαφρώς αξύριστο πρόσωπό του… Δεν έχασε άλλο χρόνο. Πήγε στο κομοδίνο και έβαλε στη τσέπη του το χαρτί. Αφού πήρε το μέταλλο, βγήκε στο μπαλκόνι. Ένιωσε ένα τσούξιμο στους καρπούς του. Σύντομα άρχισε να νιώθει αδύναμος. Ξάπλωσε στα κρύα πλακάκια και βάλθηκε να κοιτάζει τον κόσμο γύρω του. Μετά από λίγο, έκλεισε τα μάτια του για μια τελευταία φορά.

 

«Συγγνώμη μαμά» έγραφε το χαρτί…

Edited March 13, 2010 by ZeLiGa

[Guest Anime_Overlord]

Πάει γρήγορα αλλά το αίσθημα είναι πολύ ωραίο. Απλά θα γούσταρα μερικές προτάσεις παραπάνω για το γιατί ήταν έτσι η ψυχοσύνθεσή του να γελάσει με τις φωνές αφού τις φοβόταν και γιατί γενικότερα συνέβη όλο αυτό το κακό με την σκιά.

[ZeLiGa]

Όλα αυτά ήταν στη φαντασία του, ο πρωταγωνιστής είχε ψυχολογικά προβλήματα(ομολογώ πως δεν το εξήγησα καλά). Όσο για το γέλιο, ήθελα να δώσω κάτι σε παράνοια, δλδ άρχισε να γελάει επειδή παρανόησε(σκηνή από το evil dead II), κάτι που επίσης δεν εξήγησα καλά. Όντως, θα μπορούσε να βγει λίγο μεγαλύτερο, μελλοντικά ίσως το αναπτύξω λιγάκι παραπάνω. Thankies για τα comments.

[Guest Anime_Overlord]

Αν αφήνεις πολλά στην φαντασία του αναγνώστη για να γεμίζει εκείνος τα κενά, τότε γράφεις κυρίως φαντασία κι όχι τρόμο. Στον τρόμο πρέπει να εξηγείς σχεδόν τα πάντα έστω και την τελευταία στιγμή αλλιώς φαντάζει τραγελαφικό

[DinMacXanthi]

Αν αφήνεις πολλά στην φαντασία του αναγνώστη για να γεμίζει εκείνος τα κενά, τότε γράφεις κυρίως φαντασία κι όχι τρόμο. Στον τρόμο πρέπει να εξηγείς σχεδόν τα πάντα έστω και την τελευταία στιγμή αλλιώς φαντάζει τραγελαφικό

 

 

Ενδιαφέρον θέμα εγείρεις Ανιμέ. (και για genre που δεν σου πολυαρέσει κιόλας)

 

Επειδή όμως ο ZeLiGa είναι και καινούργιος στο "άθλημα" (γουστάρω άβαταρ φίλε btw) καλύτερα να ακούσει και την αντίθετη όψη του πράγματος.

Να εξηγείς τα πάντα; στον τρόμο;

Πολλοί χοροράδες (κι εγώ ανάμεσα τους) θα διαφωνήσουν μ'αυτό που λες παραπάνω. Ένα απλό παράδειγμα (ας πούμε μια ταινία) είναι το Ring. Η αμερικάνικη έκδοση εξηγεί αρκετά πράγματα, γίνεται πιο αναλυτική κλπ. Η γιαπωνέζικη έκδοση είναι πολύ πιο vague και αφήνει αρκετά αναπάντητα ερωτήματα. Οι περισσότεροι θα σου πούνε ότι η γιαπωνέζικη έκδοση είναι πολύ πιο τρομαχτική και τον ρόλο του παίζει κι αυτό το κομμάτι της.

 

Τρομάζουμε περισσότερο όταν δεν μπορούμε να δούμε τι έρχεται, δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τι έρχεται, δεν μπορούμε να καταλάβουμε τους κανόνες του κόσμου στον οποίο βυθιστήκαμε. Τα Σαγόνια του καρχαρία δεν έδειξαν ποτέ τον καρχαρία (πριν το τέλος) ο Εξορκιστής δεν έδειξε ποτέ τον δαίμονα. Τo blair witch project δεν έδειξε ποτέ τη μάγισσα. Το μόνο που έδειξαν ήταν τα τρομαχτικά αποτελέσματα του εκάστοτε πλάσματος, και αυτό είναι που μας τρομάζει. Νιώθουμε τόσο χαμένοι όσο οι χαρακτήρες.

Απο κει και πέρα είναι και στη κυνικότητα του εκάστοτε αναγνώστη/θεατή. Κάποιοι όταν δεν καταλαβαίνουν κάτι ψάχνουν,σαν άμυνα, τις τρύπες στο σενάριο για να πιαστούν από μια λογική.

Edited March 13, 2010 by DinMacXanthi

[Drake Ramore]

Εδώ υπάρχει μια καλή σύνδεση των ιστοριών της Μόρας (ή ίσκιου ή βραχνά), με την υπερφυσική παρουσία πλασμάτων σε ένα σπίτι (σε paranormal activity μοτίβο), το οποίο όμως κατάφερες να μην λειτουργήσει με την αποκάλυψη οτι βρίσκονται όλα στο μυαλό του πρωταγωνιστή.

 

Ο τρόμος δεν έρχεται ποτέ,και η μόνη στιγμή που ευχαριστήθηκα ήταν στην παράγραφο που μονολογεί "Ας κοιμηθώ με το φως ανοικτό σήμερα/ας κοιμηθώμε το στομάχι ανοικτό σήμερα).

 

Ήταν όλα εκεί για να τα εκμεταλλευτείς και να δημιουργήσεις ατμόσφαιρά, και βιαστικά (θέλοντας να ξαποστείλεις τον πρωταγωνιστή) μας πετάς ένα χλίαρο, άνευρο τέλος, για να κλείσει η ιστορία.

 

Δεν είμαι κατά του τέλους (αυτού καθαυτού) αλλά όταν υπόσχεσαι τρόμο θέλω να μου τον δώσεις. Βάλε τον να αυτοκτονεί κατόπιν εντολής κάποιας μορφής, κατόπιν κυνηγητού μέσα στο σπίτι. Δείξε τον να πέφτει απο το παράθυρο την ώρα που προσπαθεί να ξεφύγει απο τις σχιζοφρενικές του παραισθήσεις. Μην τον βάζεις να κόψει τις φλέβες του πρωινιάτικα (όταν δεν τον απειλεί τίποτα πλέον) βασιζόμενος στην κούραση απο τις χρόνιες παραισθήσεις (για τις οποίες όμως δεν μας έχεις πει τίποτα).

 

Στον τεχνικό τομέα τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα. Υπάρχει μια καλή δομή στις σκέψεις και έχεις καλό επίπεδο λόγου, που δείχνει οτι με προσπάθεια θα καταφέρεις ακόμη καλύτερα πράγματα στο μέλλον. Πρόσεξε μόνο κάποιες ασυνέπειες στην αφήγηση. Στην δεύτερη παράγραφο λες οτι άνοιξε ξανά τα μάτια και ότι η σκιά τον κοιτούσε με τα φρικτα της μάτια. Άρα και οι δύο είχαν ανοικτά τα μάτια.Κι έπειτα στην τρίτη σειρά λες"Γύρισε να την κοιτάξει και ...άνοιξε τα μάτια".Πότε τα είχε κλείσει;

 

Καλή συνέχεια!

 

Κάποιοι όταν δεν καταλαβαίνουν κάτι ψάχνουν,σαν άμυνα, τις τρύπες στο σενάριο για να πιαστούν από μια λογική.

 

Έτσι ακριβώς!

[ZeLiGa]

Εδώ υπάρχει μια καλή σύνδεση των ιστοριών της Μόρας (ή ίσκιου ή βραχνά), με την υπερφυσική παρουσία πλασμάτων σε ένα σπίτι (σε paranormal activity μοτίβο), το οποίο όμως κατάφερες να μην λειτουργήσει με την αποκάλυψη οτι βρίσκονται όλα στο μυαλό του πρωταγωνιστή.

 

Ο τρόμος δεν έρχεται ποτέ,και η μόνη στιγμή που ευχαριστήθηκα ήταν στην παράγραφο που μονολογεί "Ας κοιμηθώ με το φως ανοικτό σήμερα/ας κοιμηθώμε το στομάχι ανοικτό σήμερα).

 

Ήταν όλα εκεί για να τα εκμεταλλευτείς και να δημιουργήσεις ατμόσφαιρά, και βιαστικά (θέλοντας να ξαποστείλεις τον πρωταγωνιστή) μας πετάς ένα χλίαρο, άνευρο τέλος, για να κλείσει η ιστορία.

 

Δεν είμαι κατά του τέλους (αυτού καθαυτού) αλλά όταν υπόσχεσαι τρόμο θέλω να μου τον δώσεις. Βάλε τον να αυτοκτονεί κατόπιν εντολής κάποιας μορφής, κατόπιν κυνηγητού μέσα στο σπίτι. Δείξε τον να πέφτει απο το παράθυρο την ώρα που προσπαθεί να ξεφύγει απο τις σχιζοφρενικές του παραισθήσεις. Μην τον βάζεις να κόψει τις φλέβες του πρωινιάτικα (όταν δεν τον απειλεί τίποτα πλέον) βασιζόμενος στην κούραση απο τις χρόνιες παραισθήσεις (για τις οποίες όμως δεν μας έχεις πει τίποτα).

Θα συμφωνήσω μαζί σου πως το κείμενο δεν είναι ιδιαίτερα τρομαχτικό(παρεμπιπτόντως, όντως η μορα ήταν xD). Θα μπορούσε να είχε γίνει, αλλά δεν έγινε. Αρχικά, είχα στο μυαλό μου έναν τύπο που θα έβλεπε εφιάλτες και θα αυτοκτονούσε. Έτσι άρχισα να γράφω και τα υπόλοιπα προέκυψαν στην πορεία. Και, ενώ αρχικά το πήγαινα για τρόμο, τελικά κατέληξε σε κάτι πιο δραματικό. Συμπέρασμα: μάλλον είναι καλύτερα να έχεις εξαρχής την ιστορία στο μυαλό σου. xD

 

Στην δεύτερη παράγραφο λες οτι άνοιξε ξανά τα μάτια και ότι η σκιά τον κοιτούσε με τα φρικτα της μάτια. Άρα και οι δύο είχαν ανοικτά τα μάτια.Κι έπειτα στην τρίτη σειρά λες"Γύρισε να την κοιτάξει και ...άνοιξε τα μάτια".Πότε τα είχε κλείσει;

Βασικά, αυτό το έκανα για να δείξω πως ό,τι έγινε ήταν στο όνειρό του.

Edited March 13, 2010 by ZeLiGa

[Drake Ramore]

 

Βασικά, αυτό το έκανα για να δείξω πως ό,τι έγινε ήταν στο όνειρό του.

 

Το κατάλαβα, απλά στο παρέθεσα για να στο τονίσω.

Η χρήση των (...) δεν λειτουργεί για να δώσει αυτό που είχες στο μυαλό σου.

Είμαι σίγουρος πως όταν το έγραφες έβλεπες "κινηματογραφικά" την σκηνή και βρέθηκες σε δίλλημα όταν χρειάστηκε να δώσεις την αλλαγή πραγματικότητας απο ύπνο σε ξύπνιο. Απο την μια έπρεπε να δωθεί η διαφορετικότητα την πραγματικότητα του ήρωα, και απο την άλλη δεν ήθελες να δώσεις σπόιλερ για το τέλος.

 

Έχε στο νου σου πως με διαφορετικό τρόπο γράφεις διήγημα, με διαφορετικό τρόπο κόμικ, και με διαφορετικό τρόπο σενάριο για ταινία. Είναι καθαρά θέμα εκπαίδευσης στο κάθε είδος για να καταφέρεις να δώσεις τις εικόνες όπως πρέπει.

 

 

 

[ZeLiGa]

Είμαι σίγουρος πως όταν το έγραφες έβλεπες "κινηματογραφικά" την σκηνή και βρέθηκες σε δίλλημα όταν χρειάστηκε να δώσεις την αλλαγή πραγματικότητας απο ύπνο σε ξύπνιο. Απο την μια έπρεπε να δωθεί η διαφορετικότητα την πραγματικότητα του ήρωα, και απο την άλλη δεν ήθελες να δώσεις σπόιλερ για το τέλος.

 

Έχε στο νου σου πως με διαφορετικό τρόπο γράφεις διήγημα, με διαφορετικό τρόπο κόμικ, και με διαφορετικό τρόπο σενάριο για ταινία. Είναι καθαρά θέμα εκπαίδευσης στο κάθε είδος για να καταφέρεις να δώσεις τις εικόνες όπως πρέπει.

 

Ακριβώς. Αλλά στην τελική βγήκε λίγο ακαταλαβίστικο...

[DinoHajiyorgi]

Dejavu. Στη σχολή κινηματογράφου γυρίζαμε σύντομα ταινιάκια σε φιλμ Super 8. Πολλά νέα άτομα, που εκφράζονταν για πρώτη φορά με κάποιο καλλιτεχνικό μέσο, στην περίπτωση: τον κινηματογράφο, έκαναν ταινίες με θέμα την αυτοκτονία. Ο καθηγητής μας είπε ότι είναι δημοφιλές θέμα στα πρωτόλεια, χωρίς όμως να μας αναλύσει το γιατί.

 

Και δεν είναι νομίζω το πρώτο "πρώτο διήγημα" από νεαρό μέλος του φόρουμ που πραγματεύεται την αυτοκτονία. Δεν θυμάμαι τώρα το άλλο.

 

Για το διήγημα όμως καθεαυτό, έχω να πω ένα "Μπράβο" στον ZeLiGa. Τα όποια σφάλματα βλέπουμε στο γραπτό είναι σφάλματα που τα κάνουμε όλοι μας, οι μπαρουτοκαπνισμένοι. Αν ο Αλέξανδρος γράφει έτσι στα 17, θα φυσάει στα 20 και τι θα κάνει παρακάτω; Γι αυτά που επέλεξε να μας δείξει το έκανε στρωτά και άψογα. Το παραπανίσιο "ανοιξε πάλι τα μάτια του" το είδα κι εγώ και μου πέρασε σαν εφέ του τύπου "ξυπνώ από εφιάλτη αλλά συνεχίζω να ονειρεύομαι χωρίς να το ξέρω κι έτσι ξυπνώ πάλι."

 

Να λάβεις μέρος στον επόμενο διαγωνισμό διηγήματος του φόρουμ ZeLiGa. Θέλω να δω κι άλλο δείγμα από σένα.

Edited March 13, 2010 by DinoHajiyorgi

[dagoncult]

Μπράβο ZeLiGa. Μια χαρά για πρώτη προσπάθεια. Γράψε κι άλλα. Θα δεις ότι ο λόγος θα βελτιωθεί (είναι ήδη σε καλό επίπεδο) και ταυτόχρονα, όσο γράφεις, θα βρίσκεις νέους τρόπους να στήνεις τις ιστορίες σου για να τις κάνεις πιο ελκυστικές.

 

Για την ιστορία. Υπάρχουν αρκετές επαναλήψεις της λέξης 'μάτια' στην αρχή. Η σκηνή με το

'ας κοιμηθώ με το φως ανοιχτό σήμερα' μου άρεσε, αν και δεν έπιασα το τελείωμά με το 'ας κοιμηθείς με το στομάχι ανοιχτό σήμερα'.

 

 

Η χρήση των (...) δεν λειτουργεί για να δώσει αυτό που είχες στο μυαλό σου.

 

Ούτε για μένα λειτούργησε η σκηνή.

 

ΥΓ: Μπράβο και πάλι και καλή επιτυχία με τις εξετάσεις.

[ZeLiGa]

Πολλά νέα άτομα, που εκφράζονταν για πρώτη φορά με κάποιο καλλιτεχνικό μέσο, στην περίπτωση: τον κινηματογράφο, έκαναν ταινίες με θέμα την αυτοκτονία.

Απ' ότι βλέπω ισχύει, γιατί παρότι όλα τα άλλα παίζανε, η αυτοκτονία και οι εφιάλτες θα ήταν σίγουρα μέσα.

 

Για το διήγημα όμως καθεαυτό, έχω να πω ένα "Μπράβο" στον ZeLiGa. Τα όποια σφάλματα βλέπουμε στο γραπτό είναι σφάλματα που τα κάνουμε όλοι μας, οι μπαρουτοκαπνισμένοι. Αν ο Αλέξανδρος γράφει έτσι στα 17, θα φυσάει στα 20 και τι θα κάνει παρακάτω; Γι αυτά που επέλεξε να μας δείξει το έκανε στρωτά και άψογα. Το παραπανίσιο "ανοιξε πάλι τα μάτια του" το είδα κι εγώ και μου πέρασε σαν εφέ του τύπου "ξυπνώ από εφιάλτη αλλά συνεχίζω να ονειρεύομαι χωρίς να το ξέρω κι έτσι ξυπνώ πάλι."

Σωστά. Το εφέ που λες "ξυπνώ από εφιάλτη αλλά συνεχίζω να ονειρεύομαι χωρίς να το ξέρω κι έτσι ξυπνώ πάλι." το είχα στο μυαλό μου. Ομολογώ πάντως πως ήθελα να δώσω μεγαλύτερη έμφαση σε αυτό, αλλά τελικά βγήκε αλλιώς(είχα και έτοιμο τον τίτλο, "picture in picture" ). Ίσως το κάνω σε κάποια άλλη ιστορία. Επι τη ευκαιρία, είχα δει πρόσφατα έναν τέτοιο εφιάλτη, όπου είχα δει τουλάχιστον δέκα όνειρα, όπου ξυπνούσα και βρισκόμουν σε ένα άλλο όνειρο, μέχρι που ξύπνησα κανονικά(και φυσικά το κεφάλι μου ήταν σαν καζάνι...), από τον οποίο εφιάλτη σκέφτηκα να γράψω την ιστορία. Αλλά, όπως είπα, αλλού κατέληξε.

 

Υπαίτιο είναι το κομικ Hellblazer(:tongue:), πραγματικά αναγκάστηκα να το σταματήσω προσωρινά, γιατί σε συνδυασμό με λοιπά πράματα που με αγχώνουν(σχολειο κτλ) είχα καταλήξει να μην μπορώ να κοιμηθώ από τη σύγχυση. [ακυρο]

 

Anyway, ευχαριστώ πάρα πολύ για τα σχόλιά σας παιδιά, θα τα έχω υπόψη μου και θα προσπαθήσω να βελτιωθώ.

 

Υ.Γ.

ΥΓ: Μπράβο και πάλι και καλή επιτυχία με τις εξετάσεις.

 

Βασικά, πανελλήνιες του χρόνου δίνω. Άλλο το αν έχω αρχίσει να αγχώνομαι από τώρα. xD

[Guest Anime_Overlord]

Ζέλιγκα κόψε τα ανιμέ του χρόνου γιατί την αυτοκτονία δεν θα την παλεύεις.

[Electroscribe]

Για την έκθεση στις πανελλαδικές, μη φοβάσαι. Ξέρεις καλύτερα από πολλούς έμπειρους εδώ μέσα πώς γράφεται ένα κείμενο στα ελληνικά (από γραμματική ως τυπογραφικές συμβάσεις) και κάνεις λιγότερα λάθη στην πληκτρολόγηση. Όντως, σαν πρώτη απόπειρα είναι εξαιρετικό, παρά κάποιες αδυναμίες, απλά πρέπει να έχεις υπόψη σου κάποια πραγματάκια στα οποία η λογοτεχνία διαφοροποιείται από την έκθεση. Κατά τα άλλα, συνέχισε ακάθεκτος.

 

Στο περιεχόμενο, προσωπικά με προβλημάτισε η σκηνή που η σκιά κινείτα. Δεν ήταν σαφές ότι συνέβη αυτό κι όποιος δεν έχει ξανακούσει για μόρα δεν θα καταλάβει τίποτα, φοβάμαι. Το αν υπήρχε πραγματικά αυτό που έβλεπε ο πρωταγωνιστής ή μόνο στη φαντασία του, δεν προκύπτει από το κείμενο και δεν έχει και σημασία.

 

 

Πιο λεπτομερείς παρατηρήσεις, στο αρχείο.

 

ZeLiGa - Μάτια Κλειστά.doc

[ZeLiGa]

Διάβασα τις παρατηρήσεις σου Electroscribe, συμφωνώ με όσα λες και θα προσπαθήσω να τα τηρήσω στα επόμενά μου διηγήματα, να 'σαι καλα!

 

Όσο για την έκφραση με τους αγγέλους, δεν ξέρω αν υπάρχει σαν έκφραση στα αγγλικά, αλλά όντως σε μία αγγλική ταινία είχα δει να το κάνουν αυτό στο χιόνι. Δε θυμάμαι όμως σε ποια...