Ο Γενναίος

[ZeLiGa]

Χρειάζομαι κάποια εξάσκηση στην περιγραφή των ανθρώπινων(και όχι μόνο) κινήσεων και πιστεύω πως ένα τέτοιο κείμενο είναι η καλύτερη ευκαιρία. Βέβαια, είναι κάτι το διαφορετικό και καινούργιο για εμένα, και σε συνδυασμό με το ότι δεν έχω διαβάσει ποτέ κάτι σε παρόμοιο στυλ, πέρα από το LotR, υπάρχουν πολλές πιθανότητες να μην έχει πετύχει το κειμενο(κοινώς, ενδέχεται να έχω γράψει μεγάλη πατάτα xD). Τέλος πάντων, ας μην πολυλογώ.

 

Είδος: Επική Φαντασία(νομίζω )

Βία; Ναι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων:1.410

Αυτοτελής; Ναι

Σταμάτησε να τρέχει. Δεν ήταν ανάγκη πια, είχε απομακρυνθεί αρκετά. Ήταν άλλωστε δύσκολο να τρέχει κανείς με αυτή τη σπάθα στην πλάτη του, που να είχε κρατήσει και την πανοπλία του. Μόνο τον αλυσιδωτό θώρακα κράτησε, για προληπτικούς λόγους. Στάθηκε για ένα λεπτό ώστε να επανέρθει στο φυσιολογικό ο ρυθμός που ανέπνεε. Μετά από λίγο ψάξιμο, βρήκε ένα υπεραιωνόβιο δέντρο και αναπαύτηκε στην ευρύχωρη κουφάλα του. Το δάσος αυτό ήταν μια πολύ καλή κρυψώνα, γεμάτο από μικρούς λόφους και δέντρα, άλλα νεαρά και άλλα όχι. Σίγουρος πως δεν κινδυνεύει πια, αφέθηκε στην αγκαλιά του μορφέα.

 

Μια βάρβαρη γλώσσα τον ξύπνησε. Απαίσιοι ήχοι είχαν διαταράξει τον ύπνο του, ήχοι από αχρεία και βάνδαλα όντα. Σίγουρα ήταν ορκ! Ξεπρόβαλε ελάχιστα το ξανθό κεφάλι του ώστε να μη γίνει αντιληπτός. Δύο Ορκ, πάνω σε ένα υψωματάκι που βρισκόταν λίγα μέτρα μακριά. Ένας θηριώδης μαχητής που στο δεξί του χέρι κρατούσε ένα χοντρό και πλατύ σπαθί, βουτηγμένο σε ανθρώπινο αίμα που πλέον είχε πήξει, με μια λαβή ίσα με τον καρπό ενός ανθρώπου, και ένας σαμάνος με ένα μεγάλο ραβδί, το ξύλο του οποίου πρέπει να ήταν παρμένο από κάποιο μαγεμένο δέντρο. Συνέχισε να τους παρατηρεί καθώς φεύγανε. Πρέπει να ήταν επιζώντες από κάποια μάχη, όπως και ο ίδιος. Ο μαχητής δε φορούσε πανοπλία και τα φρέσκα τραύματα φαινόντουσαν καθαρά, σίγουρα θα αρκούσαν με το παραπάνω για να σκοτώσουν έναν μέσο άνθρωπο. Ο σαμάνος αντιθέτως, φαινόταν αλώβητος. Και οι δυο αποτελούσαν εύκολο στόχο. Ένας σαμάνος μόνος του, ενάντια σε έναν μαχητή δεν έχει ελπίδες. Ναι, μόνος του, γιατί θα ξεφορτωνόταν εύκολα τον σύντροφό του. Θα είχε χάσει πολλές δυνάμεις λόγω των τραυμάτων του, και, επιπλέον, θα τους αιφνιδίαζε κάνοντας επίθεση από πίσω. Θα μπορούσε πάλι να τους αφήσει να φύγουν, αλλά αυτό θα ήταν ατιμαστικό. Το να επιτεθεί από πίσω σε ήδη τραυματισμένους εχθρούς όμως, δε θα ήταν, γιατί οι εχθροί του ήταν ορκ. Απαίσια, βρωμερά, βάρβαρα και τρισάθλια ορκ, που άμα τα παρατηρούσε καλύτερα, θα έβλεπε πως είχαν την ίδια έκφραση στο πρόσωπό τους με αυτή που είχε και ο ίδιος, όταν έτρεχε στο δάσος, μετά από εκείνη τη μεγάλη ήττα, για να γλυτώσει το τομάρι του.

 

Περίμενε να απομακρυνθούν λιγάκι. Ύστερα βγήκε από την κουφάλα και άρχισε να τους ακολουθεί διατηρώντας κάποια απόσταση. Η βλάστηση στο πανέμορφο εκείνο δάσος ήταν παραπάνω από αρκετή για να κρυφτεί. Ο ήχος των πουλιών που κελαηδούσαν θα κάλυπτε οποιοδήποτε θόρυβο έκανε. Είχε φτάσει αρκετά κοντά, σε απόσταση μικρότερη από δέκα μέτρα. Έβγαλε τη σπάθα από τη θήκη της και πήγε αθόρυβα προς τα αριστερά, ώστε να βρεθεί ακριβώς από πίσω τους, και άρχισε γοργά να κατευθύνεται προς τα πάνω τους. Για κακή του τύχη όμως, λες και η φύση ολόκληρη ήταν εναντίων του, πάτησε κάτι λασπόνερα, κάνοντας ένα θόρυβο αρκετά δυνατό ώστε να τον αντιληφθούν τα ορκ.

 

Ήταν πλέον πολύ αργά για να κάνει πίσω και το ήξερε. Χίμηξε πάνω στον μαχητή, χτυπώντας τον κάθετα με τη σπάθα του· έβαλε όλη του τη δύναμη. Το ορκ σήκωσε το σπαθί του οριζοντίως, αρκετά ψηλά για να αποκρούσει το απερχόμενο χτύπημα. Ο άνθρωπος πετάχτηκε προς τα πίσω από τη δύναμη της κρούσης, αλλά ήταν έμπειρος πολεμιστής. Χρησιμοποίησε τη φόρα που είχε, με το να περιστρέψει το κορμί του 360 μοίρες και χτύπησε το ορκ από πλάγια. Αλλά και πάλι, το ορκ ύψωσε τον αγκώνα του, φέρνοντας το τεράστιο σπαθί του κάθετα με το έδαφος, με τη μύτη προς τα κάτω, και τοποθέτησε το αριστερό του χέρι πάνω στο όπλο του, για να κρατήσει αντίσταση. Τα δύο μέταλλα ήρθαν σε επαφή υπό τη συνοδία ενός αρκετά ισχυρού ήχου. Το ορκ είχε καταφέρει να αποκρούσει την επίθεση του ανθρώπου ξανα. Ο άνθρωπος όμως είχε πετύχει τον σκοπό του. Επειδή το ορκ δεν είχε προλάβει να στηθεί σωστά λόγω του ξαφνικού πρώτου χτυπήματος, παραπάτησε προς τα πίσω μένοντας εκτεθημένος. Αυτό ήταν αρκετό. Ο άνθρωπος, κρατώντας τη σπάθα του με τα δύο χέρια, τραβήχτηκε για λίγο προς τα πίσω, ώστε να πάρει φόρα, και όρμησε προς τον αντίπαλό του, καρφώνοντας τη σπάθα στη σφιχτή κοιλιά του με φορά προς τα πάνω. Η μύτη της σπάθας βγήκε δεξιά της σπονδυλικής στήλης, κοντά στην ωμοπλάτη. Το ορκ, σε μια απελπισμένη προσπάθεια, οπισθοχώρισε κάνοντας ένα μεγάλο βήμα και ανέμισε το σπαθί του οριζοντίως. Ο άνθρωπος πήδηξε με δύναμη προς τα πίσω, αφήνοντας το σπαθί του καρφωμένο στον θανάσιμα λαβωμένο εχθρό του, χωρίς όμως να μπορέσει να αποφύγει τελείως το χτύπημα, που τον πέταξε στα πλάγια, κανά δυο μέτρα μακριά. Είχε διαπεράσει τον αλυσιδωτό θώρακα, κάνοντας ένα αρκετά βαθύ τραύμα στο αριστερό μέρος της κοιλιάς του, αλλά όχι αρκετά βαθύ ώστε να τον σκοτώσει. Αν δεν είχε τον αλυσιδωτό θώρακα, θα τον είχε κόψει στα δύο. Και ενώ ο ένας εκ των δύο εχθρών του απεβίωνε φτύνοντας αίμα και βγάζοντας πνιχτές κραυγές, ο άλλος, που είχε προ πολλού ξεπεράσει το αρχικό σοκ, τελείωνε το ξόρκι του.

 

Ο άνθρωπος σηκώθηκε και κατευθύνθηκε προς τα πάνω του, να του κλείσει το στόμα, αλλά ήταν πολύ αργά. Ένιωσε απίστευτα βαρύς, η όρασή του θόλωσε και οι δυνάμεις του τον εγκατέλειπαν. Γονάτισε και έβαλε τις παλάμες του στο χώμα προκειμένου να μη σωριαστεί κάτω ολόκληρος. Ο σαμάνος ήρθε κοντά του και ύψωσε το ραβδί με τα δυο του χέρια. Το ραβδί κατευθύνθηκε με φορά από τα αριστερά προς τα δεξιά, προς το κεφάλι του ανθρώπου. Εκείνος, όταν συνειδητοποίησε τι γινόταν ύψωσε το αριστερό του χέρι και απέκρουσε το χτύπημα. Αγνοώντας τον πόνο στο χέρι του, που μάλλον είχε σπάσει, σηκώθηκε με όση δύναμη του είχε απομείνει, έπιασε ανάποδα το μαχαίρι που έκρυβε στον δεξιό του μηρό και το τράβηξε κατευθείαν από τη θήκη του στο λαιμό του σαμάνου. Δε θα μπορούσε πια να ψιθυρίσει ξόρκια με το λαρύγγι του κομμένο. Και ενώ ο εχθρός του πνιγόταν μες στο ίδιο του το αίμα, οι δυνάμεις του άρχισαν να επανέρχονται. Πέταξε κάτω το μαχαίρι, σιχαμένος από το βρώμικο αίμα του ορκ, και κάθισε κάτω να συνέλθει. Έβγαλε τον αλυσιδωτό θώρακα. Του έπεφτε πολύ βαρύς τώρα. Θα τον άφηνε εκεί, δεν μπορούσε να πάρει και αυτόν και τα λάφυρα.

 

Αφού ξεκουράστηκε, πήγε και έσκισε ένα μέρος από το ρούχο που φόραγε ο ορκ μαχητής, βγάζοντας βέβαια τη σπάθα από τα σωθικά του πρώτα, και το χρησιμοποίησε για να σκουπίσει τα όπλα του από το αίμα τους. Έβαλε το καθένα στη θέση του, τη σπάθα στη θήκη που βρισκόταν στην πλάτη του και το μαχαίρι στη θήκη που ήταν στο πόδι του. Πήρε στο δεξί του χέρι το σπαθί του ορκ μαχητή και άρχισε να απομακρύνεται, με το σπαθί του ορκ να αφήνει βαθιά σημάδια στο χώμα καθώς το έσερνε. Στα δέκα βήματα σταμάτησε και γύρισε πίσω. Έβγαλε το μαχαίρι και έκοψε ένα μεγάλο κομμάτι του ενδύματος του σαμάνου και ύστερα έκοψε τα κεφάλια των ηττημένων εχθρών του, τα οποία και τοποθέτησε πάνω στο κομμένο ένδυμα. Έκλεισε το κομμάτι του ενδύματος λες και ήταν μπόγος, το έδεσε και το κρέμασε πίσω στην πλάτη του, πάνω στη λαβή της σπάθας που φαινόταν να εξέχει από τον δεξιό του ώμο. Του πήρε λίγη ώρα να το κάνει με το ένα χέρι, αλλά θα ήταν αναμφισβήτητες αποδείξεις της ανδρείας του όταν γυρνούσε στην πατρίδα του, είτε νικητής, είτε χαμένος. Κατόπιν, πήρε το υπέρβαρο σπαθί του ορκ που με δυσκολία είχε σύρει δέκα βήματα και όδεψε προς το κράτος των ανθρώπων.

 

Ευτυχώς γι’ αυτόν, η μάχη είχε λάβει χώρα κοντά στα σύνορα. Τα κεφάλια των ορκ μύριζαν απαίσια, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να τα αφήσει. Θα καμάρωνε σε όλη του τη ζωή για την πράξη αυτή. Τα εγγόνια του θα μάθαιναν πως ο γενναίος παππούς τους υπήρξε στρατηγός σε μία από τις μεγάλες μάχες που δόθηκαν ταυτόχρονα στα μέρη των ορκ. Ίσως, αν ο γενναίος τους παππούς τους έλεγε όλη την αλήθεια, να μάθαιναν πως είχε κάποτε ύπουλα δολοφονήσει δύο ορκ, δύο ψυχές, που συμπάσχαν μαζί του στη φρίκη του πολέμου, για να αποδείξει σε όλους πόσο γενναίος ήταν. Ίσως να μάθαιναν πως δεν είναι όλοι οι άνθρωποι καλοί και πως δεν είναι όλα τα ορκ σατανικά. Ίσως να μάθαιναν πως τα ορκ πέθαναν υπερασπιζόμενα την πατρίδα τους από την ακόρεστη απληστία των ανθρώπων και ίσως να μάθαιναν πως ο γενναίος τους παππούς είχε λιποτακτήσει και είχε προδώσει τους συντρόφους του που ο ίδιος είχε παρασύρει σε αυτήν την εκστρατεία για την καταπολέμηση της δήθεν απειλής των ορκ. Αλλά μάλλον δε θα τα μάθαιναν ποτέ. Γιατί ο νικητής γράφει την ιστορία. Ο γενναίος δεν το ήξερε ακόμα, αλλά οι άνθρωποι θα νικούσαν. Το «καλό» θα επικρατούσε και το «κακό» θα έχανε. Από τη δικιά τους μεριά τουλάχιστον.

 

Edited March 13, 2010 by ZeLiGa

[Guest Anime_Overlord]

Ζέλιγκα παλλικάρι μου, πολύ καλή προσπάθεια για αρχή αλλά και πάλι πετάς από την μια θεματολογία στην άλλη. Τρως ολόκληρες παραγράφους που θα κάνανε το πέρασμα από το ένα θέμα στο άλλο πιο άνετο και λογικό. Για παράδειγμα, το ότι έβγαλε μαχαίρι από την μπότα ήταν κεραμμύδα, ιδίως όταν στην αρχή αναφέρεις τον εξοπλισμό του και ούτε που τον κάνεις να ενδιαφέρεται ή να αναφερεται σε αυτό. Λες και ως δια μαγείας εμφανίστηκε έτσι απότομα που το έφερες στην διήγηση. 'Επειτα ήταν και η τελευταία παράγραφος. Μιλάμε πήδηξες σε εντελώς διαφορετικά χωράφια εδώ και επίσης φάνηκε σαν κεραμμύδα. Άλλαξε τόσο το ύφος της ιστορίας που ήταν σαν να διάβαζα άλλο στόρι. Γιατί επίσης ήρθε από το πουθενά. Δεν τόνισες αρκετά το γιατί έτρεχε μακριά ή το τι ένοιωθε ενδιάμεσα για να φτάσεις στο τελευταίο σημείο έτσι. Άσε που βάζεις τον διηγητή να προσθέτει λόγια στην ιστορία και να κρίνει τις πράξεις του ήρωα εκεί που μέχρι που πριν λίγο ήταν απλά ο μηχανικός περιγράφων της δράσης. Κοινώς, είπες, δεν έδειξες.

Προχωρώντας, ο πρωταγωνιστής θα γινόταν διάσημος για δύο όρκ; Κάπως υπερβολικό δε νομίζεις; Και ποια ήταν η ψυχοσύνθεσή του σε όλη αυτήν την φασαρία; Δεν καταλάβαινα το τι ένοιωθε ή το τι αποσκοπούσε ότι έκανε. Ήθελε και λίγη περιγραφή το τι αισθήματα ή σκέψεις είχε.

[Electroscribe]

Εδώ κάνεις όχι μόνο μια δοκιμή σε περιγραφές δράσης, αλλά και μια δοκιμή στο φάνταζυ και μια δοκιμή στις ανατροπές. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν διάφορα πράγματα που πρέπει να λάβεις υπόψη σου, ξεχωριστά για το κάθε ένα από τα τρία στοιχεία που αναμιγνύεις. Προσπάθησα να σου δώσω κάποιες κατευθυντήριες, περισσότερο πράγματα να σκεφτείς, παρά κανόνες. Θα τα βρεις στο αρχείο. Γενικά, νομίζω ότι δεν είναι πρόβλημα του κειμένου η ανάμιξη διαφορετικών πραγμάτων, αλλά το ότι είσαι ακόμη στην αρχή και κάποια πράγματα είναι ακόμη ακαθόριστα στο μυαλό σου. Όχι πώς πρέπει να γίνονται πάντα, αλλά πώς θες εσύ να τα κάνεις. Φυσικά, ο τρόπος να αποκρυσταλωθούν είναι να συνεχίσεις να διαβάζεις (παρατηρώντας πώς γράφουν οι άλλοι) και συνεχίζοντας φυσικά να γράφεις, μαθαίνοντας στην πράξη!

 

ZeLiGa - Ο Γενναίος.doc

[ZeLiGa]

Ευχαριστώ πολύ για τις παρατηρήσεις σας παιδιά. Electroscribe, χίλια θενκς και πάλι για τις σημειώσεις στο word, δε φαντάζεσαι πόσο με βοηθάνε! ^^ Και πάλι thanks guyz! ;D

[Naroualis]

Έχω ανάμεικτα συναισθήματα τελειώνοντας την ανάγνωση. Από τη μία βλέπω μια ειλικρινή προσπάθεια στο φάντασυ και μάλιστα χωρίς να κλείνεσαι στο κλασσικό μοτίβο του καλού και του κακού. Η συγκεκριμένη δεν είναι ιδιαίτερα πετυχημένη, φοβάμαι, αλλά είναι φανερό ότι έχεις όλες τις δυνατότητες να την κάνεις πετυχημένη. Και μάλιστα είναι στο χέρι σου και μόνο να κάνεις τις δυνατότητές σου ικανότητες.

 

Πάμε σε μερικές παρατηρησούλες, που είμαι σίγουρη ότι θα στις έχει κάνει κι ο Ελέκτρο (δεν ανοίγω το αρχείο, γιατί θεωρώ ότι απευθύνεται μόνο σε σένα).

 

α) Στο τέλος της πρώτης παραγράφου, αν και ως φαίνεται το πλαίσιο της ιστορίας είναι καθαρά φανταστικό, αναφέρεσαι στο Μορφέα. Καλό θα ήταν να μην μπλέκεις θεούς της πραγματικότητας (well, της πραγματικής αρχαίας Ελλάδας) στην αφήγησή σου. Το ίδιο ισχύει με την αναφορά στις 360 μοίρες που κάνεις κάποια στιγμή στη διάρκεια της μάχης.

 

β) Ο ήρωάς σου καταφέρνει να φτάσει τόσο κοντά χωρίς να τον ακούσει κανείς και ξαφνικά πατάει λασπόνερα και και προδίδει την παρουσία του. Πρώτον, το να πατήσεις στα λασπόνερα ενώ προσπαθείς να μην γίνεις αντιληπτός δεν έχει να κάνει με την κακή σου τύχη αλλά με την απροσεξία σου και δεύτερον, τελικά, αυτή η ατυχία δε φαίνεται να επηρεάζει και πολύ την έκβαση της μάχης. Σε μια τέτοια περίπτωση θα είχε αιφνιδιαστεί και ο ίδιος ο stalker και θα έχανε το πλεονέκτημα, καθώς το όρκ θα είχε προλάβει να σηκώσει το σπαθί.

 

γ) Τέλος έχεις μικρούς "λόξυγγες" στη γραμματική σου, πχ. ατιμαστικό (ατιμωτικό), φεύγανε (έφευγαν), δικιά τους (δική τους), πράγμα που δείχνει όχι ότι δεν κατέχεις τη γλώσσα, αλλά ότι παρεμβάλεις στοιχεία του προφορικού λόγου στο γραπτό.

 

 

[Guest Anime_Overlord]

Το (γ) είναι κάπως σχετικό σαν λάθος γιατί δίνει στο κείμενο μια χωριάτικη ομορφιά.