Γκούντα Μπαρ

[dagoncult]

Ανταπόκριση στο Flash Fiction Dare και απάντηση στο Οι Τελευταίες Μέρες Με Τυρί

 

 

 

 

-Πσσσστττ!! Τι λέει εκεί πάνω; Έφυγε;

 

-Έφυγε.

 

-Την γλιτώσαμε για τώρα. Καλά ρε συ, τι θα γίνει μ’ αυτόν τον Κρόνο;

 

-Δεν ξέρω. Έχω απελπιστεί πια. Μας έχει ρημάξει!

 

-Το πρωί μάς άνοιξε, κι έχουμε μείνει μόνο εμείς οι δύο. Σαν τους κούκους.

 

-Βέέέέβαια! Και κατά τ’ άλλα μιλάει για πλεόνασμα και ξέχειλες καρδάρες.

 

-Μόνο ο Θεός κι ο άνθρωπος μπορούν να πουν τέτοια ψέματα.

 

-Δε λες τίποτα. Να διάλεγε τουλάχιστον και από τ’ άλλα, να το καταλάβω. Αλλ’ αυτόν τον έχει πιάσει μονομανία! Όλο «λιγουρεύομαι ένα τυράκι» και «λιγουρεύομαι ένα τυράκι».

 

-Φρικτό!

 

-Στο λέω, δε μας βλέπω καλά. Πριν λίγο ήμασταν δέκα και τώρα είμαι ο από πάνω.

 

-Φτωχέ μου…

 

-Άσ’ τα. Το χειρότερο είναι πως θα μπορώ να τον βλέπω όταν θα έρχεται… αχ! γιατί δε με τσίμπησε μαζί με τον προηγούμενο;

 

-Τι τα θες. Πάντως, αν και ήξερα ότι δε θα κρατούσε πολύ, δεν περίμενα να είναι και τόσο σύντομο. Φαίνεται πως τα ψωμιά μας είναι κυριολεκτικά μετρημένα.

 

-Κάνεις και λογοπαίγνια τέτοια ώρα;

 

-Ω συγγνώμη! Μου ξέφυγε.

 

-Μην παίζεις με τον πόνο μου. Αν εσύ είσαι χοντρόπετσος, εγώ κύριε είμαι ένα πάρα πολύ ευαίσθητο άτομο. Πληγώνομαι εύκολα, εντάξει;

 

-Εντάξει, εντάξει. Ας μην το κάνουμε θέμα. Εξάλλου, σύντομα θα έρθει κι η σειρά μου. Δυστυχώς, υπάρχει χώρος για όλους σε τούτη εδώ τη συσκευασία, ακόμα και για μας τους χοντρόπ…

 

-Σσσσσ! Έρχεται ξανά!

 

-Μάνα μου! Λες να πάει στα έμενταλ;

 

-Όχι, σ’ εμάς έρχεται.

 

-Μήπως στα ροκφόρ ή στα ρεγκάτα;

 

-Πάψε σου λέω. Εμένα θέλει ο άτιμος. Κρατάει και δυο ψωμιά.

 

-Ω Θεέ μου! Πάλι τοστ θα φτιάξει;

 

-Ναι, με σαλάμι.

 

-Ω! Ώστε ούτε τα αλλαντικά ξέφυγαν της γενοκτονίας. Και πίστευα πως…

 

-Σσσσσ! Έφτασε. Είναι από πάνω μας. Μη βγάζεις άχνα. Χάρηκα που σε γνώρισα. Γεια.

 

-Κι εγώ. Γεια.

 

[DinoHajiyorgi]

Συμπαθέστατο!

 

Και...

 

Ρέα: "Κρόνε, τι κάνεις εκεί;! Τι είπε ο γιατρός για τα λιπαρά;!!"

 

Κρόνος: "Ε... γκουχ ... Πιάσε μου μια Fina!"

[Naroualis]

[Drake Ramore]

 

Ωραίοι, και ο Άκης και ο Ντίνος!

[Tiessa]

Συμφωνώ με όλους τους παραπάνω.

:lol: +

[Διγέλαδος]

κι εγώ συμφωνώ με την από πάνω

[Cassandra Gotha]

Πάντα πίστευα ότι τα άψυχα αντικείμενα δεν είναι και τόσο άψυχα. Δεν ξέρω γιατί το πίστευα αυτό (χρησιμοποιώ παρελθόντα χρόνο γιατί πλέον δεν το πιστεύω - συγγνώμη, πλήκτρα, θα σας χτυπάω πιο σιγά). Μήπως είναι καμμία πάθηση που δεν ξέρω πώς λέγεται; Κάποιο σύνδρομο; Το θέμα είναι πως μικρή, όταν τακτοποιούσα τις κούκλες μου στο κρεβάτι (μπαρντόν, καναπέ ήθελα να πω), τις ένιωθα πραγματικά ζωντανές. Ακόμη και τα μαξιλαράκια! Δεν ήθελα να αδικήσω κανένα και να μπει λίγο στραβά ή να πλακώνεται από κάποιο άλλο.

 

Όμως με τα τρόφιμα σκέφτομαι ακριβώς το αντίθετο. Πως θέλουν να φαγωθούν, μαζί με τους φίλους τους, ας πούμε το ρύζι: αν παραπέσει κανένα σπυρί δίπλα από την κατσαρόλα, και όχι μέσα, τότε σκέφτομαι ότι θα παραπονιέται πως είναι παρακατιανό και δεν θα γίνει κι αυτό πιλάφι, ή πως το χώρισα από τους φίλους του.

 

Πάντως καλό το φλασάκι. Α ρε dagoncult, ο νους σου στον τρόμο!