Mesmer Posted March 16, 2010 Share Posted March 16, 2010 (edited) Όνομα Συγγραφέα: Άγγελος Είδος: Επιστημονική Φαντασία Βία; Όχι Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων: 840 Αυτοτελής; Ναι Σχόλια: Μια ιστορία που μου ήρθε στα γρήγορα και την έκανα λέξεις επίσης στα γρήγορα... Ποιος είμαι; Η όρασή μου ξεθόλωσε σιγά σιγά. Άρχισα να συλλέγω εικόνες από τον χώρο μπροστά μου. Όλα τόσο γνώριμα, τόσο οικεία, κι όμως δεν ήμουν σίγουρος για τίποτα απ’ όλα εκείνα. Μια αίσθηση πως όλα εκείνα μου ανήκαν τρεμόπαιζε μέσα μου προσπαθώντας να αναγνωρίσει το σωστό και το λάθος. Προσπάθησα να συγκεντρωθώ. Δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα. Οι σκέψεις μου, οι μνήμες μου, σα να έπαιζαν ένα περίεργο παιχνίδι μαζί μου και δεν με άφηναν να προσδιορίσω αυτά που ήθελα. Προσπάθησα να φοβηθώ. Ήταν αδύνατο. Μόλις είχα συνέλθει από μια κατάσταση της οποίας ουδεμία επίγνωση είχα και δεν ήμουν ικανός να νιώσω τίποτα γι’ αυτό. Ούτε καν περιέργεια. Κι επιπλέον, μια λανθάνουσα αμνησία με διακατείχε. Τι στο καλό μου συνέβαινε; Καθόμουν σ’ ένα γραφείο. Απέναντί μου βρισκόταν μια άδεια καρέκλα. Περίμενα κάποιον; Ήταν κάποιος εκεί και πήγε να φέρει βοήθεια όταν είδε τι έπαθα; Ήταν κάποιος εκεί και μου προξένησε αυτό απ’ το οποίο μόλις ξύπνησα; Οι πιθανότητες έμοιαζαν ατελείωτες κι ερχόταν αγόγγυστα η μια πίσω απ’ την άλλη μες στο μυαλό μου. Σα να βρισκόμουν σε έναν διανοητικό οίστρο, ο οποίος αναδύθηκε από μέσα μου μόλις ήρθα στα συγκαλά μου. Αυτός ο κάποιος θα επέστρεφε για να μου κάνει περισσότερα; Καμία ανησυχία, ούτε κρύο ούτε ζέστη. Στην δεξιά γωνία του δωματίου, όπου βρισκόμουν, υπήρχε ένα μονό κρεβάτι. Ήταν τόσο στενό που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και «μισό» αντί για μονό. Για έναν παράξενο λόγο αναρωτήθηκα, αν αυτό που μόλις είχα σκεφτεί ήταν αστείο. Τα σκεπάσματα ήταν ανάκατα πεταμένα πάνω του και το μαξιλάρι είχε πέσει στο πάτωμα. Γύρω από το κρεβάτι λευκοί λερωμένοι τοίχοι. Ούτε ίχνος διακόσμησης. Αριστερά από το κρεβάτι ήταν η ξύλινη πόρτα του δωματίου. Ήταν κλειστή. Κλειστό. Ανοιχτό. Περίεργη σκέψη. Από την άλλη μεριά της πόρτας βρισκόταν μια αρκετά μεγάλη βιβλιοθήκη γεμάτη βιβλία. Η μεθοδικότητα με την οποία είχε γίνει η τοποθέτηση των βιβλίων ήταν, κατά κάποιον τρόπο, αλγοριθμική. Σε κάθε ράφι, οι ράχες των βιβλίων, είχαν την ίδια απόχρωση και η σειρά με την οποία ήταν αραδιασμένα ήταν από το πιο χοντρό προς το πιο ψιλό. Παράξενο, αλλά και για κάποιον λόγο αρμόζον. Προσπάθησα να εστιάσω την όρασή μου ώστε να διαβάσω τους τίτλους των βιβλίων αλλά θόλωνε αμέσως. Ίσως ήταν λίγο νωρίς ακόμα. Ίσως έπρεπε να περιμένω να συνέλθω λίγο περισσότερο. Δίπλα ακριβώς στην βιβλιοθήκη υπήρχε ένας μεγάλος άσπρος πίνακας στηριγμένος σε τρίποδα. Πυκνές αράδες μαύρου μαρκαδόρου ήταν κακογραμμένες πάνω του. Σύμβολα, σταθερές, μεταβλητές, αριθμοί, όρια, ολοκληρώματα συνδεδεμένα σε κυκεώνες εξισώσεων και συστημάτων. Υπολογισμοί και επαληθεύσεις. Κυκλωμένο αποτέλεσμα. Ορθό. Άτοπο. Είδα κάτι να κινείται στα αριστερά μου. Ήταν γρήγορο, ξαφνικό, και η θολωμένη μου όραση δεν βοηθούσε. Ευτυχώς καθάρισε γρήγορα. Ήταν ένας άντρας. Ήρθε και κάθισε στην καρέκλα απέναντί μου. Κύματα μνήμης άρχισαν να με διατρέχουν. Μου ήταν γνωστός. Νέος στην ηλικία, αλλά το πρόσωπό του αρκετά κουρασμένο, σα να του λείπανε μέρες ύπνου. Τα μαύρα μαλλιά του μπερδεμένα και λιγδωμένα. Στα μάτια φορούσε ένα ζευγάρι γυαλιών με χοντρό μαύρο σκελετό. Με κοίταξε και χαμογέλασε σα να με ήξερε από καιρό. Του ήμουν γνωστός. «Γεια σου», μου είπε ο νεαρός άντρας. «Γεια και σε σένα», αποκρίθηκα. Νέα κύματα μνήμης στο άκουσμα της φωνής μου. Δεν θα έπρεπε να αναγνωρίζω την φωνή μου; Την αναγνώριζα; Ναι. Όχι. «Σου θυμίζει κάτι αυτό το δωμάτιο;», με ρώτησε ο άντρας. «Έχει κάτι απροσδιόριστα οικείο, αλλά δεν ξέρω τι είναι αυτό.», η απάντηση βγήκε αυθόρμητα από μέσα μου. «Ξέρεις ποιο είναι το όνομά σου;». Προς τι όλες αυτές οι ερωτήσεις; Ερώτηση. Απάντηση. Κι όμως, αυτή η ερώτηση φάνηκε πως ανασυγκρότησε κάπως την μνήμη μου. Όνομα. Κάπως έπρεπε να με λένε. Το βρήκα και του το είπα. «Ναι, αυτό είναι το όνομά σου», μου είπε και χαμογέλασε και μετά απλά έκατσε εκεί και με κοίταζε. Πέρασε ένα λεπτό και είκοσι-δύο δευτερόλεπτα. «Αυτά εκεί τα έγραψες εσύ;», τον ρώτησα κοιτάζοντας τον πίνακα. «Ναι, είναι δικά μου», απάντησε και φάνηκε υπερήφανος γι’ αυτό. «Φαίνονται σωστά», του είπα. «Μάλλον είναι», είπε και χαμογέλασε. Και μετά πάλι σιώπησε. Πέρασαν δυο λεπτά και σαράντα-τρία δευτερόλεπτα. «Με ξέρεις;», τον ρώτησα. «Σε ξέρω», μου απάντησε. «Ποιος είμαι;» «Είσαι εγώ». Τρεμόπαιγμα μνήμης. Αλήθεια. Ψέμα. «Τι εννοείς;» Άπλωσε το χέρι του προς τα μάτια μου και σε λίγο η όρασή μου άρχισε να ταλαντεύεται. Τον κοίταζα σχεδόν καταπρόσωπο όταν το οπτικό μου πεδίο στράφηκε προς την απέναντι κατεύθυνση. Κολλημένο στον τοίχο υπήρχε ένα τεράστιο γραφείο. Πάνω στο γραφείο βρισκόταν πέντε υπολογιστές, με τα λαμπάκια τους να αναβοσβήνουν σαν τρελά από την υπερλειτουργία. Δεκάδες καλώδια συνέδεαν τους υπολογιστές με router και με σκληρούς δίσκους σχηματίζοντας ένα δαιδαλώδες τοπικό δίκτυο. Ανάμεσα στους υπολογιστές βρισκόταν μια οθόνη. Η όρασή μου πλησίασε προς τα εκεί. Στην πάνω δεξιά πλευρά της οθόνης υπήρχε ένα παράθυρο που έδειχνε την οθόνη ενός υπολογιστή που είχε ένα παράθυρο στην πάνω δεξιά γωνία, που έδειχνε την οθόνη ενός υπολογιστή που είχε ένα παράθυρο στην πάνω δεξιά γωνία… επ’ άπειρον. Δίπλα από εκείνο το παράθυρο υπήρχε ένας κειμενογράφος του οποίου οι αράδες ανανεώνονταν συνεχώς. Έγραφε αυτά ακριβώς που σκεφτόμουν… Έγραφε αυτά ακριβώς που διάβαζα… …αυτά ακριβώς που σκεφτόμουν… …που διάβαζα… …που σκεφτόμουν… …διάβαζα… …σκεφτόμουν... …διάβαζα… …σκεφτόμουν… Debugging Error #777 Κυκλικός Έλεγχος Πλεονασμού. ΤΕΛΟΣ Ορεστιάδα, 16 Μαρτίου 2010 Edited March 17, 2010 by Mesmer Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted March 16, 2010 Share Posted March 16, 2010 Νομίζω ότι έχεις πιάσει αυτό που ήθελες να πεις. Παίζεις σωστά με τους... νόμους του flash fiction. Προσπωικά, το ευχαριστήθηκα, αν και τελικά έμεινα με την απορία (μιας και δεν πολυκαταλαβαίνω από δίκτυα και κώδικα) αν μιλάμε για τη "γέννηση" της τεχνητής νοημοσύνης ή την ανακάλυψη εν΄ςο τρόπου να βάλει κανείς τον εαυτό του μέσα σε έναν κώδικά. Από μένα παίρνεις πολλούς βαθμούς για τις μονολεκτικές δηλώσεις στο τέλος των παραγράφων (Ναι.Όχι. Αλήθεια. Ψέμα. Ανοιχτό. Κλειστό.) Είδικα το ανοιχτό-κλειστό με έκανε να χαμογελάσω. Πολύ ε΄ξυπνο σαν επιλογή για να δηλώσει το τι τρέχει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted March 16, 2010 Share Posted March 16, 2010 (edited) χμμ πώς να το πω. Μου φαίνεται σαν να προσπαθείς πολύ. Δηλαδή πολλές προτάσεις για να περιγράψεις μια κατάσταση κι έτσι καταλήγεις σε λαθάκια και αντιφάσεις. Για παράδειγμα γράφεις: δεν ήμουν ικανός να νιώσω τίποτα γι’ αυτό. Ούτε καν περιέργεια. και ακριβώς μετά γράφεις τέσσερις ερωτήσεις που κάνει στον εαυτό της η Τ.Ν. σχετικά με μια άδεια καρέκλα. Νομίζω όμως ότι αυτό δείχνει περιέργεια. Επίσης γιατί σώνει και καλά να καθόταν κάποιος σε αυτή την καρέκλα; Μη φοβάσαι να τα γράψεις πιο χύμα. Όντως οι μονολεκτικές πιθανές απαντήσεις που εκδηλώνουν την δυαδική φύση του όντος είναι αυτό που κάνει να ξεχωρίζει το κείμενο. Ωραίος. μια διόρθωση: Ήταν κάποιος εκεί και μου προξένησα αυτό απ’ το οποίο μόλις ξύπνησα; εδώ εννοείς "προξένησε"; θα μπορούσες να τη γράψεις κάπως διαφορετικά για να μην ακούγεται παράξενα; Πάντως το τελευταίο error μου θύμησε ένα τρομερό running exception που μου προέκυψε μια φορά στον κώδικα: "Αριθμητική υπερχείλιση"! απίστευτο; Edited March 16, 2010 by Διγέλαδος Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted March 16, 2010 Author Share Posted March 16, 2010 (edited) Καλησπέρα Ευθυμία και Alex. Ευχαριστώ για τα σχόλιά σας. Αν πρέπει να κάνουμε μια περαιτέρω ανάλυση του ψηφιακού πλάσματος θα λέγαμε ότι πρόκειται για έναν συνδυασμό ψηφιοποίησης σκέψης και τεχνητής νοημοσύνης... απλά το άφησα στην κριτική ευχέρεια του καθενός... όπως γίνεται πιότερο αρεστό Alex έχεις δίκιο για το «προξένησα», ήταν τυπογραφικό λάθος και διορθώθηκε... ευχαριστώ. Οι ερωτήσεις για την άδεια καρέκλα ήθελα να φανούν περισσότερο ως πιθανότητες-υπολογισμοί κι όχι ως περιέργεια... ίσως έπρεπε να το εκφράσω αλλιώς. Έχεις δίκιο για το σφάλμα στον κώδικα... ωραία σύμπτωση Εγώ προτίμησα να χρησιμοποιήσω ένα σφάλμα το οποίο είναι, σχετικά, πιο κοινό, έτσι ώστε οι αναγνώστες να καταλάβουν περισσότερο για το τι πρόκειται. Αν και, λίγο πολύ, οι περισσότεροι εδώ είμαστε εξοικειωμένοι με τους υπολογιστές... Καλό βράδυ. Edited March 16, 2010 by Mesmer Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted March 17, 2010 Share Posted March 17, 2010 Τρελαίνομαι για ιστορίες που συμβαίνουν περίεργα πράγματα με αναμνήσεις και μνήμες. Η θεματολογία με κερδίζει. Θα συμφωνήσω με την Ευθυμία για τη δύναμη των μονών λέξεων και για το ανοιχτό-κλειστό. Γενικά, καλό το φλασάκι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
manstredin Posted March 17, 2010 Share Posted March 17, 2010 Κι εμένα μου άρεσε η ιδέα και νομίζω πως η εκτέλεση ήταν αρκετά ικανοποιητική. Δεν θα πρωτοτυπήσω καθώς κι εγώ ευχαριστήθηκα τις μονές λέξεις, έδιναν δύναμη στο κείμενο και clues στον αναγνώστη. Στο σημείο που τον ρωτάει το όνομά του, εμείς γιατί δεν το μαθαίνουμε; Δηλαδή, εντάξει, έχω μια ιδέα γιατί επιλέγεις να μην το πεις, αλλά σ' εκείνο το σημείο έσκασα, ήθελα να το μάθω κι εγώ Στο σύνολό του ενδιαφέρον φλασάκι! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted March 17, 2010 Author Share Posted March 17, 2010 Καλημέρα Βάσω και Βάγια. Σας ευχαριστώ κι εσάς που διαβάσατε το φλασάκι μου και που αφήσατε τα σχόλιά σας. Χάρηκα επίσης που σας άρεσε. Το ότι δεν αναφέρθηκε το όνομα, κατά την άποψή μου, κάνει το κείμενο πιο ενδιαφέρον και μυστήριο. Τι σημασία θα είχε αν το έλεγαν Γιώργο ή Τάκη; Αυτό που ήθελα να υπονοηθεί και να γίνει κατανοητό λίγο αργότερα είναι ότι ο υπολογιστής είπε ως όνομα αυτό του κατασκευαστή του. Να έχετε μια όμορφη μέρα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Drake Ramore Posted March 17, 2010 Share Posted March 17, 2010 Ωραίο φλασάκι! Δεν με ενόχλησε απολύτως τίποτα, και το βρήκα πολύ έξυπνο ως consept. Μπράβο! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
anomanter Posted March 19, 2010 Share Posted March 19, 2010 Η ιδέα είναι πολύ καλή. Όπως και η γλώσσα. Κι ο τρόπος με τον οποίο κλείνει η ιστορία σου μου φάνηκε ευρηματικός. Διατηρώ βέβαια τους ενδοιασμούς μου απέναντι στο πώς ένα πρόγραμμα καταφέρνει να χρησιμοποιήσει μια μεταφορά ή μια παρομοίωση του τύπου: "σαν να βρισκόμουν σε έναν διανοητικό οίστρο". Αλλά γιατί όχι; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted March 19, 2010 Author Share Posted March 19, 2010 Γεια σας Απόστολε και Δημήτρη. Θα ήθελα να ευχαριστήσω κι εσάς για τον χρόνο και τα σχόλιά σας. Κάτι που ήθελα να φανεί στο κείμενο είναι ότι το πρόγραμμα βρισκόταν μεταξύ ανθρώπινου και ψηφιακού «τρόπου σκέψης». Γι' αυτό λέξεις όπως αίσθηση, συνέλθει, ξύπνησα, σκέψη τις έχω γραμμένες στα Ιταλικά, σα να «ξέρει» το πρόγραμμα να τις χρησιμοποιεί, αλλά να μην «καταλαβαίνει» πλήρως την σημασία τους. Κι επίσης υπάρχουν οι δυαδικές απαντήσεις που θέτει το ίδιο στον εαυτό του, επειδή είναι ο τρόπος λειτουργίας του, κάτι που «κατανοεί» καλύτερα. Καλή σας μέρα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted August 29, 2010 Share Posted August 29, 2010 Εδώ με βρίζεις ελεύθερα που, τόσον καιρό μετά τη γνωστή φασαρία, δεν είχα μπει να διαβάσω και να σχολιάσω το κείμενό σου. Λοιπόν, είναι πολύ καλογραμμένο ως γλώσσα και δομή σκεπτικού (δεν ξέρω πώς λέγεται αυτό, ελπίζω να καταλαβαίνεις, θέλω να πω ότι δεν υπάρχουν κενά/λάθη λογικής) και δε θα το καταλάβαινα ότι είναι το πρώτο σου. Βρήκα πάρα πολύ ενδιαφέρον το ότι ο αφηγητής είναι εξοικειωμένος με έννοιες όπως "αλγοριθμική", "ολοκληρώματα", "router", ενώ του φαίνονται παράξενες -ξένες- οι έννοιες "ανοιχτό", "κλειστό" και τέτοια. Αυτός είναι ο ορισμός του τρελού επιστήμονα! Ξέρει πολύπλοκα πράγματα και αγνοεί απλά... Απορροφήθηκα τόσο με αυτό, που δεν κατάλαβα ότι πρόκειται για ΤΝ... Κάτι σαν κλώνος του άλλου πήγε το μυαλό μου ότι μπορεί να είναι. Πάντως μπράβο! Η εξοικείωσή σου με τα μαθηματικά μπορεί να βγάλει αρκετά ενδιαφέρουσα λογοτεχνία τύπου"Απειροτρείς ευχές" (του mman). Μη νομίζεις ότι ξέρουν όλοι από μαθηματικά (ή από οποιαδήποτε επιστήμη, εδώ που τα λέμε) σε τέτοιο βαθμό. Έχεις ήδη αυτό που άλλοι συγγραφείς θα έπρεπε να κάνουν έρευνα για να το συγκεντρώσουν. Keep walking in this direction! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted August 29, 2010 Author Share Posted August 29, 2010 !@*$%^, Κέλλυ :Ρ Σ' ευχαριστώ για το σχόλιο. Όπως και να' χει, κάλλιο αργά παρά ποτέ Φαίνεται ότι έχω μια ιδιαίτερη αγάπη προς τα μαθηματικά (και κάθε είδους θετική επιστήμη, γενικότερα), ε; Μακάρι να είχα περισσότερες ιδέες για ιστορίες που να σχετίζονται με τα μαθηματικά. Θα τις έγραφα πολύ ευχαρίστως και με μεγάλο μεράκι. Πρόκειται, ουσιαστικά, για ένα ΤΝ-κλώνο, οπότε μπορείς να βγάλεις την σακούλα Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted August 29, 2010 Share Posted August 29, 2010 Xμμμ. Αν μου κατέβει εμένα καμιά (ιδέα για μαθηματική ιστορία) θα σου τη στείλω. Εγώ από ιδέες πάω καλά, η τεχνογνωσία μου λείπει (λόγω τεμπελιάς). Α! Επίσης ήθελα να προσθέσω ότι το φλασάκι αυτό μου θύμισε λίγο ένα διήγημα υπαρξιακό-αόριστο-δεν-ξέρω-ποιος-είμαι-και-τι-κάνω του Γρ. Ξενόπουλου(το μόνο τέτοιο που έχει γράψει, υποθέτω, γιατί τα άλλα του δεν εχουν καμία σχέση). Θα το βρω και θα σου το αντιγράψω κομματάκι-κομματάκι. Οκ, it's a relief, βγάζω τη σακούλα! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.