Ten rules for writing fiction

[dagoncult]

Καλημέρα.

Σχετικά με τα επιρρήματα... να υποθέσω ότι ισχύει το ίδιο και για άλλες πράξεις/δράσεις εκτός από την ομιλία; Εννοώ δεν πολυθέλουμε κάτι σαν αυτό ''Τράβηξε το φίλο του συνωμοτικά από το χέρι'' αλλά κάτι σαν αυτό ''Τράβηξε το χέρι του φίλου του με μια κοφτή κίνηση'' ?

[KELAINO]

 

 

• Decide when in the day (or night) it best suits you to write, and organise your life accordingly.
• Protect the time and space in which you write. Keep everybody away from it, even the people who are most important to you.

 

Εδώ σε θέλω, κάβουρα.

 

Η πρώτη βουλίτσα προϋποθέτει ότι οι υπόλοιπες υποχρεώσεις σου είναι κάπως συμμαζεμένες και όχι ένα αφρισμένο πέλαγος απαιτήσεων.

 

Για τη δεύτερη, ουδέν σχόλιον. ΟΥ - ΔΕΝ.

[TheTregorian]

Ειδικά αν ο άλλος ασχολείται επίσης με το γράψιμο!!

 

Υπονοείς κάτι φίλτατη ή μου φαίνεται;;

 

Παιδιά η γνώμη η δικιά μου είναι πως ο καθένας έχει το στυλ του. Οι συμβουλές είναι πάντα χρήσιμες, αλλά δεν είναι κι ο νόμος της παγκόσμιας έλξης ή ο πρώτος θερμοδυναμικός νόμος! Σε κάποιον πάντα θ' αρέσει το στυλ σου και σε κάποιον δε θ' αρέσει. Full stop! Εδώ κολοσσοί του παγκόσμιου συγγραφικού στερεώματος αμφισβητούνται από εκατομμύρια αναγνώστες για το στυλ τους (ο πιο γνωστός ίσος καθώς αναφέρθηκε ήδη είναι ο Τόλκιν κατά τη γνώμη μου.) Για μένα ο καθένας βγάζει ό,τι νιώθει και νομίζει ότι είναι καλό εκείνη τη στιγμή. Μετά από μερικά λεπτά ξαφνικά μπορεί να μετατραπεί σε μετριότατο;) So... Keep working!

[Electroscribe]

Καλώς ή κακώς, δεν τηρώ ούτε στο ελάχιστο τον κανόνα με τα επιρρήματα και τα συνώνυμα του "είπε".

 

Κατά τη γνώμη μου, η πλειοψηφία της ελληνικής λογοτεχνίας (mainstream ή φαντασίας, ερασιτεχνική ή ήδη εκδοθείσα) δεν διακρίνεται για την ποιότητα των διαλόγων της. Και το πρόβλημα δεν είναι έξω από τα εισαγωγικά, στα παρελκόμενα των διαλόγων. Το θέμα είναι τι λέγεται και πως. Δηλαδή, εγώ βλέπω να πάσχουμε σε ρεαλισμό, σε ειρμό, σε ενδιαφέρον και σε ροή της πληροφορίας. Ας φτιαχτούν αυτά κι ας λέμε και "βέλαξε κατηγορηματικά".

[Παρατηρητής]

Καλώς ή κακώς, δεν τηρώ ούτε στο ελάχιστο τον κανόνα με τα επιρρήματα και τα συνώνυμα του "είπε".

 

Κατά τη γνώμη μου, η πλειοψηφία της ελληνικής λογοτεχνίας (mainstream ή φαντασίας, ερασιτεχνική ή ήδη εκδοθείσα) δεν διακρίνεται για την ποιότητα των διαλόγων της. Και το πρόβλημα δεν είναι έξω από τα εισαγωγικά, στα παρελκόμενα των διαλόγων. Το θέμα είναι τι λέγεται και πως. Δηλαδή, εγώ βλέπω να πάσχουμε σε ρεαλισμό, σε ειρμό, σε ενδιαφέρον και σε ροή της πληροφορίας. Ας φτιαχτούν αυτά κι ας λέμε και "βέλαξε κατηγορηματικά".

 

Συμφωνώ, είπε ο Παρατηρητής.

[Nihilio]

Καλώς ή κακώς, δεν τηρώ ούτε στο ελάχιστο τον κανόνα με τα επιρρήματα και τα συνώνυμα του "είπε".

 

Κατά τη γνώμη μου, η πλειοψηφία της ελληνικής λογοτεχνίας (mainstream ή φαντασίας, ερασιτεχνική ή ήδη εκδοθείσα) δεν διακρίνεται για την ποιότητα των διαλόγων της. Και το πρόβλημα δεν είναι έξω από τα εισαγωγικά, στα παρελκόμενα των διαλόγων. Το θέμα είναι τι λέγεται και πως. Δηλαδή, εγώ βλέπω να πάσχουμε σε ρεαλισμό, σε ειρμό, σε ενδιαφέρον και σε ροή της πληροφορίας. Ας φτιαχτούν αυτά κι ας λέμε και "βέλαξε κατηγορηματικά".

Αυτό είναι περισσότερο θέμα αντίληψης: προσκόλληση σε παλιά πρότυπα γραφής (όπου η αφήγηση είχε κυριάρχο λόγο) και ένας "εγωκεντρισμός" στα κείμενα.

[DinMacXanthi]

bump. Χρήσιμες συμβουλές και το τόπικ έμεινε ανενεργό για 1 χρόνο. Γνώμες στα links / σε ότι έχει ήδη ειπωθεί, κανείς;

[wordsmith]

Νever open a book with weather.

 

Avoid prologues.

 

Αυτά τα δύο νομίζω ότι συνοψίζονται πάνω κάτω στο "avoid cliches"

 

Don't go into great detail describing places and things.

 

Try to leave out the part that readers tend to skip.

 

Και από αυτά το δεύτερο περιλαμβάνει κατά μεγάλο μέρος και το πρώτο.

 

Read it aloud to yourself because that's the only way to be sure the rhythms of the sentences are OK (prose rhythms are too complex and subtle to be thought out – they can be got right only by ear).

 

Αυτό μού φαίνεται πολύ αόριστο. Πώς το διακρίνεις, δηλαδή;

 

Cut until you can cut no more.

 

Έτσι βγαίνουν κείμενα που για να τα καταλάβεις πρέπει να τα ξαναδιαβάσεις. Απορώ που αυτή τη συμβουλή τη δίνει και στο βιβλίο του On Writing ο μέγας τουβλογράφος Stephen King. Γενικά συμφωνώ, αλλά να μη γράφουμε και εντελώς "αφαιρετικά", να μη χρειάζεται αποκρυπτογράφηση ένα κείμενο για να το καταλάβουμε.

 

Don't sit down in the middle of the woods. If you're lost in the plot or blocked, retrace your steps to where you went wrong. Then take the other road. And/or change the person. Change the tense. Change the opening page.

 

Χαίρω πολύ - το πρόβλημα είναι όταν καταλαβαίνεις πως κάτι πάει στραβά, αλλά δε βρίσκεις τι είναι αυτό. Η συμβουλή είναι σε αυτήν την περίπτωση να αλλάζουμε ό,τι να 'ναι, μέχρι να δούμε βελτίωση;

 

Do give the work a name as quickly as possible.

 

Για να μην το παρατήσεις; Ή για να μη γράφεις άσχετα με τον τίτλο πράγματα; Ενδιαφέρον.

 

A problem with a piece of writing often clarifies itself if you go for a long walk.

 

Βεβαίως και όχι μόνο. Γενικά αν κάνεις κάτι εντελώς άσχετο και αφήσεις το γραπτό να "κάτσει" μέσα σου.

 

Keep a diary.

 

Μια κουβέντα είναι.

 

Imagine that you are dying. If you had a terminal disease would you finish this book? Why not? The thing that annoys this 10-weeks-to-live self is the thing that is wrong with the book. So change it.

 

Πολύ καλή ιδέα για εμάς που αιωνίως βαριόμαστε να τελειώσουμε αυτό που αρχίσαμε.

 

The main rule of writing is that if you do it with enough assurance and confidence, you're allowed to do whatever you like.

 

Εεεε;! Αυτό δεν ανατρέπει πολλά από τα άλλα; Και δεν ανοίγει το δρόμο για ένα σωρό ατάλαντους ισχυρογνώμονες;

 

Style is the art of getting yourself out of the way, not putting yourself in it.

 

Αυτό το λέει πιο ωραία ο Μωπασσάν: The artist in his work must be like God in the universe: present everywhere, visible nowhere.

 

Jokes are like hands and feet for a painter. They may not be what you want to end up doing but you have to master them in the meanwhile.

 

Εξαρτάται τι genre γράφεις, φαντάζομαι.

 

If you get stuck, get away from your desk. Take a walk, take a bath, go to sleep, make a pie, draw, listen to ­music, meditate, exercise; whatever you do, don't just stick there scowling at the problem. But don't make telephone calls or go to a party; if you do, other people's words will pour in where your lost words should be.

 

Κι αυτό πολύ ενδιαφέρον. Να μην παίρνουμε ιδέες από τις ατάκες των άλλων, δηλαδή; Χμμμ

 

I always advise people who want to write a fantasy or science fiction or romance to stop reading everything in those genres and start reading everything else.

 

Αυτό το έχω σκεφτεί κι εγώ και ειδικά για την εφφ, ότι δηλαδή πάσχει σε λογοτεχνική αξία, ποιότητα του γραψίματος, αληθοφάνεια των χαρακτήρων και των σκηνικών, παρά σε ιδέες και πρωτοτυπία. Δώστε παραπάνω σημασία στο να είναι λογοτεχνία αυτό που γράφετε, όχι στο πόση φαντασία θα έχει.

 

If possible have something going on while you have your characters delivering exposition or philosophising. This helps retain dramatic tension.

 

Επίσης καλό. Το δύσκολο είναι να βρεις να βάλεις να συμβαίνει κάτι σχετικό με την υπόθεση, να δικαιολογείται.

 

Carrot and stick – have protagonists pursued (by an obsession or a villain) and pursuing (idea, object, person, mystery).

 

Χμμμ. Κι εγώ το είχα αυτό το άγχος, αλλά έχω διαβάσει κάμποσα εξαιρετικά βιβλία στα οποία δε συμβαίνει τίποτα και δεν το θεωρώ απαραίτητο. Πρέπει να είναι πολύ καλά γραμμένο, βέβαια.

 

The prerequisite for me is to keep my well of ideas full. This means living as full and varied a life as possible, to have my antennae out all the time.

 

Αυτό δεν προϋποθέτει να παίρνουμε ιδέες και από τις ατάκες των άλλων, πράγμα που το άλλο παραπάνω το απορρίπτει;

 

Record moments, fleeting impressions, overheard dialogue, your own sadnesses and bewilderments and joys.

 

Και αυτό.

 

Work on a computer that is disconnected from the internet.

 

Αυτό ξαναπές το. Και να μην έχει και παιχνίδια επίσης.

 

Don't overcrowd the narrative.

 

Don't overwrite. Avoid the redundant phrases, the distracting adjectives, the unnecessary adverbs.

 

Αυτά τι διαφορά έχουν από το παραπάνω "cut until you can cut no more";

 

Pace is crucial.

 

Παρντόν; Αυτό τι σημαίνει;

 

 

Γενικά συμφωνώ με όποιον έγραψε παραπάνω ότι ο καθένας εδώ γράφει το μακρύ του και το κοντό του, αλλά μερικά ίσως είναι χρήσιμα για όποιον έχει βρεθεί μπροστά σε πρόβλημα που λύνεται ακριβώς ακολουθώντας τη συγκεκριμένη συμβουλή. Από τα μαθήματα παιδαγωγικών αυτό: μαθαίνει κανείς πιο εύκολα όταν του έχει δημιουργηθεί πρώτα η απορία, το κενό, όταν έχει ήδη σκοντάψει πάνω σε ένα "και τώρα τι κάνουμε;", σε κάποιο πρόβλημα για το οποίο δεν έχει τη λύση.

[Μάρβιν ΑΑΠ]

Ήθελα εδώ και καιρό να το ποστάρω αυτό, αλλά δεν έβρισκα το χρόνο, κατά το κλασικό τελευταία. Δεν έχει δέκα κανόνες για τη συγγραφή μυθοπλασίας και μπορεί να υπάρχει κάποιο καταλληλότερο τόπικ, οπότε φιλ φρι να μεταφερθεί εκεί.

Είναι ένα σύντομο άρθρο στα αγγλικά που με ενθουσίασε γιατί πρώτη φορά διάβασα τόσο διαυγή  και οργανωμένη περιγραφή των διηγημάτων που μου αρέσουν πραγματικά, συγκεντρωμένη σε έντεκα μόλις σημεία. Το έγραψε ο αργεντινός συγγραφέας και γνωστός διηγηματογράφος Ρικάρντο Πίγκλια και δημοσιεύτηκε πριν από μερικά χρόνια, όμως μου φάνηκε τόσο φρέσκο!

Κορυφαία ατάκα, η πρώτη του θέση, που ορίζει τι είναι διήγημα: «μία ιστοριούλα που λέει πάντοτε δύο ιστορίες». Μπλέξιμο, ε; :D

[Nihilio]

Αυτό με τις δύο ιστορίες μου αρέσει και εμένα, και το κάνω όσο πιο συχνά μπορώ. Κατά τη γνώμη μου δίνει επιπλέον βάθος στην ιστορία, αν και είναι εύκολο ή δεύτερη ιστορία να χαθεί αν δε τη χειριστει σωστά ο συγγραφέας.

[Μάρβιν ΑΑΠ]

ναι, νιχ, είναι δύσκολη τεχνική και εύκολο να την πατήσει κανείς. γι' αυτό μου άρεσε το άρθρο: επειδή αναφέρει τεχνικές για να πλεχτούν οι ιστορίες και παραδείγματα πώς γίνεται αυτό σε διηγήματα.

[Tiessa]

Πολύ ενδιαφέρον άρθρο. Όσο το διάβαζα και σκεφτόμουνα διηγήματα που μου άρεσαν, τόσο περισσότερο έβρισκα να υπάρχουν τα στοιχεία που αναφέρονται.

 

Επίσης, σκεφτείτε πόσο μεγάλη πρόκληση θα ήταν μια άσκηση να ακολουθήσει κανείς την οδηγία ότι πρέπει να υπάρχουν δυο ιστορίες και μετά να προσπαθήσει να γράψει το διήγημα τρεις φορές, με τα τρία διαφορετικά στυλ που αναφέρονται στο άρθρο.

[wordsmith]

Πολύ ενδιαφέρον άρθρο. Όσο το διάβαζα και σκεφτόμουνα διηγήματα που μου άρεσαν, τόσο περισσότερο έβρισκα να υπάρχουν τα στοιχεία που αναφέρονται.

 

Επίσης, σκεφτείτε πόσο μεγάλη πρόκληση θα ήταν μια άσκηση να ακολουθήσει κανείς την οδηγία ότι πρέπει να υπάρχουν δυο ιστορίες και μετά να προσπαθήσει να γράψει το διήγημα τρεις φορές, με τα τρία διαφορετικά στυλ που αναφέρονται στο άρθρο.

Νομίζω ότι το να υπάρχουν δύο ιστορίες είναι ένας άλλος τρόπος να πεις ότι η ιστορία πρέπει να είναι πλούσια, δηλαδή πχ να λες και τα προσωπικά του χαρακτήρα και την ιστορία του κόσμου την περίοδο εκείνη.

[Ιρμάντα]

Πλάκα -πλάκα είναι εξαιρετικός ο (εν)δεκάλογος.

Θα έλεγα πως το τελευταίο ισχύει για κάθε καλή ιστορία ωστόσο. Από διήγημα/ μυθιστόρημα/ μέχρι θεατρικό. Εκείνο το Ω! που προκαλείται στον αναγνώστη/ θεατή.

[wordsmith]

Πολύ καλό αυτό και δε βρήκα πιο σχετικό τόπικ να το βάλω.

[Manupod]

Όντως. Προτιμώ τις συμβουλές που έρχονται με ερωτηματικό στο τέλος, παρά με θαυμαστικό ή τελία. Δε λέω. Καλό είναι να παίρνεις τις συμβουλές από άλλους συγγραφείς και να τις εξασκείς στο γραψιμό σου για να δεις αν όντως λειτουργούν σε σένα, αλλά μερικές φορές, απλά δεν λειτουργούν και σου χαλούν την έμπνευση και την προσωπικότητα του γραψίματος σου. Ο τρόπος που σκέφτεται καθένας είναι διαφορετικός, όπως και ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται κάτι. Κάποιοι γουστάρουν τα επιρρήματα και την περιγραφή του καιρού και κάποιοι άλλοι όχι. Είναι θέμα αντίληψης. Οι συμβουλές είναι συχνά αντικρουόμενες και είναι στην κρίση σου να καταλάβεις ποιο είναι το στυλ που προμοτάρεις και αν το έχεις παρακάνει σε κάποιον τομέα. Σε αυτό σε βοηθούν και οι beta readers εξάλλου. Τα ποσοστά παίζουν ρόλο. Πχ: Αν δέκα στους δέκα σου πουν ότι το παρακάνεις με τα επιρρήματα, τότε μάλλον σημαίνει ότι το παρακάνεις. Αν το πουν μόνο τρεις, πάει να πει ότι το θέμα είναι στο στυλ γραφής σου, το οποίο προσωπικά δεν τους εμπνέει και δεν έχει να κάνει με τα επιρρήματα. (Από την στιγμή που οι άλλοι εφτά δεν κουράστικαν από την περιγραφικότητα σου, πάει να πει ότι αυτό το στυλ συγγραφής τους αρέσει. Θέλουν να είναι πιο καθοδηγούμενοι). Οπότε, εγώ θεωρώ ότι δεν είναι λογικό να προσπαθείς να πάρεις όοοολες τις συμβουλές υπ' όψην σου. Καλύτερα να κρατήσεις, έστω αυτές από τους συγγραφείς που σε εμπνέουν. 

[Ballerond]

Πέρα από 2-3 διηγήματα, δεν έχω γράψει ποτέ κάτι πιο "επαγγελματικό". Όταν εννοώ επαγγελματικό, εννοώ ιστορία που θα πήγαινε για έκδοση είτε μεγάλη είτε μικρή. Πάντα έγραφα με εικόνες και εκφράσεις που μου σκάγανε στο μυαλό.
Όπως και οι περισσότεροι επίδοξοι συγγραφείς, φαντάζομαι ότι βασικό πρόβλημα είναι η απίστευτη έμπνευση που ήρθε στο μυαλό να την βγάλεις σε γραπτό λόγο.

Θυμάμαι μία ιστορία που είχα γράψει 5 σελίδων πριν 5 χρόνια και την είχα στείλει σε έναν φίλο μου. Μου είχε πει τα εξής:

"Μαλάκα η έμπνευση σου είναι απίστευτη αλλά η απόδωση στο κείμενο μπάζει από παντού. Κάθε πρόταση θέλει και επιμέλεια. Αν είχα χρόνο θα το έκανα πίστεψε με".

 

Από τότε απορροφάω συμβουλές και προτάσεις σαν σφουγγάρι. Βλέπω προφανώς τι έχουν να προτείνουν οι μεγάλοι του είδους αλλά το καλύτερο feedback το παίρνω από απλούς αναγνώστες που μπορούν και κρίνουν πιο άμεσα και καίρια.

[wordsmith]

Πέρα από 2-3 διηγήματα, δεν έχω γράψει ποτέ κάτι πιο "επαγγελματικό". Όταν εννοώ επαγγελματικό, εννοώ ιστορία που θα πήγαινε για έκδοση είτε μεγάλη είτε μικρή. Πάντα έγραφα με εικόνες και εκφράσεις που μου σκάγανε στο μυαλό.

Όπως και οι περισσότεροι επίδοξοι συγγραφείς, φαντάζομαι ότι βασικό πρόβλημα είναι η απίστευτη έμπνευση που ήρθε στο μυαλό να την βγάλεις σε γραπτό λόγο.

Θυμάμαι μία ιστορία που είχα γράψει 5 σελίδων πριν 5 χρόνια και την είχα στείλει σε έναν φίλο μου. Μου είχε πει τα εξής:

"Μαλάκα η έμπνευση σου είναι απίστευτη αλλά η απόδωση στο κείμενο μπάζει από παντού. Κάθε πρόταση θέλει και επιμέλεια. Αν είχα χρόνο θα το έκανα πίστεψε με".

 

Από τότε απορροφάω συμβουλές και προτάσεις σαν σφουγγάρι. Βλέπω προφανώς τι έχουν να προτείνουν οι μεγάλοι του είδους αλλά το καλύτερο feedback το παίρνω από απλούς αναγνώστες που μπορούν και κρίνουν πιο άμεσα και καίρια.

Κι εγώ γι' αυτό είχα αρχίσει τα σεμινάρια δημιουργικής γραφής κλπ, για να έχω μια πιο εξατομικευμένη κριτική για τα κείμενά μου, δηλαδή όχι μόνο γενικά τι θεωρείται καλό και τι κακό να κάνεις όταν γράφεις, αλλά ειδικά τα δικά μου κείμενα τι στραβό έχουνε.

Κατά τα άλλα εδώ κολλάει ένα τσιτάτο που δε θυμάμαι αν το σκέφτηκα εγώ ή το διάβασα κάπου (και πού): ότι η διαφορά του ονειροπόλου από το συγγραφέα είναι ότι ο συγγραφέας κάθεται και τα διατυπώνει και τα ολοκληρώνει όλα αυτά που ο ονειροπόλος απλώς σκέφτεται και φαντάζεται για να περνάει την ώρα του.