Horror Book Club Μαρτίου: Η φωνή της σκιάς μας - Jonathan Carroll

[northerain]

Voice of Our Shadow - Jonathan Carroll

 

Ο επιτυχημένος συγγραφέας Τζο Λένοξ καταφεύγει στη Βιέννη για να ξεφύγει από τις βασανιστικές τύψεις που νιώθει για τον τραγικό θάνατο του αδελφού του. Εκεί γνωρίζει ένα ιδιαίτερα εκκεντρικό ζευγάρι: την Ίντια Τέιτ και το σύζυγό της, Πολ, ένα μάγο με εκπληκτικές δυνάμεις. Σταδιακά, ο Τζο ερωτεύεται την Ίντια, αλλά ο άντρας της το μαθαίνει και μετά πεθαίνει μυστηριωδώς.

 

Τώρα, ένας ακόμα θάνατος βαραίνει τη συνείδηση του Τζο, άλλη μία φωνή τον καλεί από τον τάφο. Κι ο εφιάλτης που θα του στοιχειώσει τη ζωή έχει μόλις αρχίσει.

 

"Ο Jonathan Carroll είναι εξίσου τρομακτικός με τον Hitchcock, ένας υπέροχος μυθοπλάστης"

Stephen King

 

"Κάθε νέο βιβλίο του Jonathan Carroll είναι πραγματικός λόγος εορτασμού"

Neil Gaiman

 

"Κάθε βιβλίο του είναι ένας σπάνιος λογοτεχνικός θρίαμβος που ακτινοβολεί φαντασία και συναίσθημα"

Booklist

 

Ο Τζόναθαν Σάμιουελ Κάρολ (γεννημένος στις 26 Ιανουαρίου, 1949) είναι ένας Αμερικανός συγγραφέας φαντασίας και τρόμου.

 

Ο Κάρολ γενήθηκε στην Νέα Υόρκη. Ο πατέρας του ήταν σεναριογράφος ταινιών και η μητέρα του ηθοποιός. Παρόλο που οι γονείς του ήταν Εβραίοι, ο Κάρολ μεγάλωσε σε Χριστιανικό περιβάλλον (Christian Science religion). Ο ίδιος αποκαλούσε τον εαυτό του ως "προβληματικό νέο" (troubled teenager). Τελείωσε τη δευτεροβάθμια εκπαίδευσή του στο σχολείο Loomis του Κονέκτικατ και αποφοίτησε με άριστα από το Rutgers University το 1971, ενώ παντρεύτηκε την καλλιτέχνιδα Beverly Schreiner το ίδιο έτος. Λίγα χρόνια αργότερα μετακόμισε στην Βιέννη, όπου ξεκίνησε να διδάσκει στο Αμερικάνικο Διεθνές Σχολείο (American International School), κάνοντας την Αυστρία σπίτι του.

 

Το πρώτο του μυθιστόρημα, The Land of Laughs (1980), είναι ενδεικτικό του ύφους και της θεματολογίας του. Το διήγημα Friend's Best Man, κέρδισε το βραβείο World Fantasy. Το 1995, η συλλογή διηγημάτων The Panic Hand κέρδισε το βραβείο Bram Stoker ως καλύτερη συλλογή Φαντασίας. Τα μυθιστορήματα The Land of Laughs και From The Teeth of Angels κέρδισαν το Γαλλικό Prix Imaginaire. Τέλος, το Outside the Dog Museum κέρδισε το βραβείο British Fantasy ως καλύτερο μυθιστόρημα.

 

 

Tο ''Η Φωνή της Σκιάς μας'' ήταν το πρώτο βιβλίο του που διάβασα και αν και δεν μου έκανε εντύπωση τότε, άρχισα να ψάχνω και για άλλα βιβλία του συγγραφέα. Νομίζω το ''Ενα Παιδί Στον Ουρανό'' (Εκδόσεις Οξύ) είναι το αγαπημένο μου, αλλά ξαναδιάβασα το ''Η Φωνή της Σκιάς μας'' αργότερα και το είδα με άλλο μάτι. Είναι αρκετά διαφορετικό απο οτιδήποτε άλλο έχω διαβάσει και το θυμάμαι ακόμα καθαρά (πάνε 8 χρόνια).

[Δημήτρης]

Έχει γύρω στον ένα μήνα που διάβασα την ''Φωνή της Σκιάς μας'', οπότε βάζω όλα τα σχόλια μου μέσα σε spoilers.

Το βιβλίο θα μπορούσα να το χωρίσω σε δύο κυρίως μέρη: Στην περιγραφή της παιδικής ηλικίας του κεντρικού χαρακτήρα Τζο Λένοξ, και στην μετέπειτα ενηλικίωση του. Το πρώτο θα 'λεγα πως μου άρεσε και περισσότερο. Ο Carroll αποδεικνύει ότι ξέρει να γράφει χρησιμοποιώντας λιτό λεξιλόγιο και απλές εκφράσεις. Περιγράφει με γλαφυρό τρόπο την καθημερινή ζωή του συγγραφέα - του Λένοξ ντε - μέσα στο σπίτι, μαζί με τους γονείς και τον μεγαλύτερο αδερφό του. Εναν αδερφό ο οποίος σκαρφιζόταν ένα σωρό κόλπα για τον έχει υποχείριο του. Το γλυκό μάλιστα έδεσε ακόμα πιο πολύ όταν αυτός άρχισε να κάνει παρέα με έναν από τους αρχισυμμορίτες της πόλης, οπότε και τον βασανίζανε παρέα . Ήταν σε μία από τις σπάνιες εξορμήσεις και των τριών μαζί, όπου λαμβάνει χώρα ένα τραγικό περιστατικό που θα σημαδέψει τον Λένοξ για πάντα. Αφήνω αυτό το σημείο αδιευκρίνηστο γιατί είναι κάραspoiler.

Το δεύτερο μέρος αφορά τον ενήλικα πλέον Λένοξ να ζει ως επαγγελματίας συγγραφέας στη Βιέννη, όπου εκεί γνωρίζεται με ένα παντρεμένο ζευγάρι, την Ίντια και τον Πολ. Οι δυό τους στέκονται σαν πραγματικοί φίλοι στον Τζο, μέχρι που αυτός και η Ίντια ερωτεύονται. Κάνουν ότι μπορούν για να κρατήσουν τον παράνομο έρωτα τους κρυφό, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Μου άρεσε απ' ότι θυμάμαι ιδιαίτερα το σημείο όπου ο Πολ αποκαλύπτει στον Τζο ότι ξέρει την αλήθεια. Είναι το σκήνικο μέσα στις τουαλέτες, και το τι του λέει εκεί. Ωραίο ήταν αυτό το σημείο. Λίγο καιρό αργότερα ο Πολ πεθαίνει, αλλά σαν πανίσχυρος μάγος που είναι, επιστρέφει απο τον τάφο ως τιμωρός εκδικητής. Δεν τους αφήνει σε χλωρό κλαρί και καλά κάνει εδώ που τα λέμε, αφού του έκαναν τέτοιο χουνέρι. Το βιβλίο κλείνει μ' έναν απρόσμενο, περίεργο τρόπο που εμένα προσωπικά με άφησε λίγο ξεκρέμαστο. Δεν θα πω τίποτα περισσότερο γι' αυτό μιας και θα ήθελα να δω και τα σχόλια των φίλων που θα γράψουν εδώ πέρα. Θα ήθελα να πω όμως και λίγα λόγια για τον συγγραφέα.

 

Λοιπόν για τον Carroll αυτό που έχω να πω είναι ότι...ότι... Λοιπόν, δεν ξέρω. Είναι πολύ περίεργη περίπτωση συγγραφέα αν μη τι άλλο. Τι είδος ακριβώς είναι αυτό που γράφει, δεν μπορώ να πω. Στη wikipedia που κοίταξα του αποδίδουν τους χαρακτηρισμούς του magic realist, slipstream και modern fantasy. Γι' αυτό και εγώ προσωπικά είμαι υπέρ των ταμπελών. Όχι για να μας κατευθύνουν, αλλά για να μπορούμε να ξέρουμε για τι πράγμα μιλάμε. Όσο για το αν μου άρεσε το βιβλίο; Μάλλον προς το όχι θα έκλεινα. Το ίδιο συναίσθημα είχα αποκομίσει και από το ''Ένα Παιδί στον Ουράνο'' που διάβασα, πάλι από εκδόσεις Οξύ. Με άφησε ανικανοποίητο και αυτό. Ένα πράμα σαν να βάζουν μπροστά μου ένα πιάτο με το αγαπημέμο μου φαγητό, αλλά να μου επιτρέπουν να τρώω μόνο δύο- τρεις πηρουνιές και μετά να μου το παίρνουν μακρυά. Σαν κάτι να λείπει. Σχόλια στο Amazon ανέφεραν ότι ο Carroll επίτηδες στο γράψιμο του αφήνει κάποια πράγματα ξεκρέμαστα, έτσι γράφει γενικά. Είναι αλήθεια αυτό; Φαντάζομαι ότι ο northerain θα ξέρει να απαντήσει . Αν πάντως ισχύει κάτι τέτοιο τότε δεν θα πω ότι δεν μου αρέσουν τα βιβλία του. Θα πω ότι μου αρέσει το γράψιμο του, αλλά και όχι οι ιδέες του. Λοιπόν τελείωσα, όποια ένσταση πάνω στα σχόλια μου ευπρόσδεκτη.

 

 

[DinoHajiyorgi]

Κάποιες πρώτες λέξεις:

 

Δεν γνωρίζω τον βίο και το έργο του Jonathan Carroll, και αυτό εδώ, το Voice of Our Shadow, είναι το πρώτο του μυθιστόρημα που διαβάζω για πρώτη φορά. Επειδή συμμετέχω και στο Horror Club για πρώτη φορά, δεν ήμουν σίγουρος για το πώς θα παρουσίαζα το βιβλίο. Σκέφτηκα να πάω κεφάλαιο-κεφάλαιο, γράφοντας παράλληλα και τις εντυπώσεις μου. Τα είχα πάει μια χαρά με αυτή τη μέθοδο στην παρουσίαση του Υφαντόκοσμου. Εδώ, οικτρή αποτυχία. Κάθε επόμενο βήμα αναιρούσε τις προηγούμενες μου εντυπώσεις. Ένιωσα ηλίθιος. Τελικά αποφάσισα να διαβάσω όλο το βιβλίο πριν αρχίσω να ποστάρω. Έχω να διαβάσω άλλες 15 σελίδες στο PDF για να τελειώσω (από τις συνολικά 90), και ακόμα βρίσκομαι στο σκοτάδι.

 

Αυτό το βιβλίο μου έδωσε μια περίεργη έμπνευση για να παίξετε φάρσα σε βάρος κάποιου, το είδος της φάρσας που λέγεται mindfuck. Να δώσετε σε κάποιον μια ρομαντική νουβέλα και να του πείτε ότι είναι τρόμου, ότι είναι ό,τι πιο τρομακτικό έχετε διαβάσει, και ο τρόμος εμφανίζεται αναπάντεχα, που είναι και η πρωτοτυπία του έργου. Φανταστείτε τώρα τον άλλον να διαβάζει, λανθασμένα υποψιασμένος, και να περιμένει ανά πάσα στιγμή τον «τρόμο». Δεν έχω βγάλει ακόμα ετυμηγορία, δεν αμφιβάλλω την γραφή του Carroll και τις προθέσεις του, αλλά και πέραν του μισού, είχα αρχίσει να αναρωτιέμαι μήπως διάβαζα λάθος βιβλίο.

 

Πριν το τελειώσω δεν διαβάζω κανένα από τα άλλα ποστ στο παρόν τόπικ.

 

Περισσότερα σύντομα.

[DinoHajiyorgi]

ΠΡΟΣΟΧΗ, ΥΠΑΡΧΟΥΝ SPOILERS:

 

Μαγικός ρεαλισμός, μοντέρνο fantasy, slipstream, το είδος με το οποίο απασχολείται ο Jonathan Carroll με πληροφορεί η wikipedia. Έχω όμως άλλη μια ερώτηση προς τους γνωρίζοντες. Αν η φύση του τρόμου στην ιστορία είναι το στοίχειωμα, δηλαδή τα φαντάσματα, (και μάλλον ξέρω περισσότερα για την μυθολογία βαμπίρ και λυκανθρώπων) τι είδους στοίχειωμα κινείται ορατό από όλους, και στο φως της ημέρας σαν να ήταν ζωντανός άνθρωπος; Υπάρχει κατηγορία για αυτό το είδος φαντασμάτων; Λάτρης του σάπιου τρόμου, θα έλεγα ότι δεν το βρίσκω καθόλου ελκυστικό.

 

Το Ghost Story του Straub δεν το διάβασα, αλλά θυμάμαι την ταινία. Ειλικρινά, δεν «καταλαβαίνω» αυτού του είδους τα φαντάσματα.

 

Κοιτώντας πίσω, αφού τέλειωσα το βιβλίο (την νουβέλα), αναλογίζομαι πόσα από όσα διάβασα υπήρξαν χαμένος, κενός χρόνος. Θέλω να πω ότι στο κέντρο της νουβέλας υπάρχει μια ολόκληρη άλλη, γνώριμη νουβέλα που δεν έχει τόση σχέση με το υπόλοιπο. Και ο Carroll δεν σφυρίζει αδιάφορα. Το ξέρει και μας το λέει: Περιμένει να δει την ταινία του Χίτσκοκ, Strangers on a Train, ταινία βασισμένη σε βιβλίο της Χάισμιθ. Η συνάντηση και η σχέση του Τζο με τους Τέϊτς θυμίζει τόσο την ιστορία του Ρίπλεϊ που θα μπορούσε να είναι αντίγραφο. Ποιος όμως είναι η επικίνδυνη μονάδα; Ποιος κινδυνεύει από ποιόν; Και πρέπει να πω, δεδομένου του πως τελειώνει η ιστορία, λίγη σημασία έχει, για μένα τουλάχιστο.

 

Ξεκινάει υπέροχα. Το πρώτο μέρος είναι γεμάτο από ψήγματα τρόμου. Φαινομενικά τελείως ειδυλλιακά, με ρομαντικές, παιδικές αναμνήσεις. Οι νότες όμως φαλτσάρουν νωρίς. Κυριαρχεί μια υπόγεια οικογενειακή βία. Η μητέρα, όχι τελείως φυσιολογική, εκπαιδεύει και μεγαλώνει έναν ψυχάκια στον μεγάλο της γιό, τον Ρος. Και το πράγμα συνεχίζει να στραβώνει και να παραμορφώνεται σε τέτοιο βαθμό ώστε ο αναγνώστης περνώντας την λεπτή διαχωριστική γραμμή, ξέρει ότι βρίσκεται σε σκοτεινά βάθη που δείχνουν οικεία αλλά χωρίς να είναι.

 

Σαν τον πατέρα του, ο ήρωας είναι αδύναμος και το μόνο άτομο με το οποίο μπορεί να ταυτιστεί ο αναγνώστης, δυστυχώς, είναι ο αφηγητής. Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι είναι δέσμιος σε πρώτο πρόσωπο αφήγηση, και διαισθάνεται ότι ο αφηγητής δεν μας τα λέει καλά. Ή δεν μας τα λέει όλα. Όλο το πρώτο μέρος είναι μια βιαστική, επιδερμική αφήγηση, σε γεγονότα που ένας Στήβεν Κινγκ έχει μεγαλουργήσει. Και ο Carroll όμως μας βάζει συνέχεια τρικλοποδιές. Εκεί που βλέπουμε που πάει το πράγμα, ανακαλύπτουμε ότι κάναμε λάθος.

 

Η αφήγηση του πρώτου μέρους συνεχίζει να γλιστράει. Κάποια στιγμή ο ήρωας γράφει μια ιστορία για να εξορκίσει τους ενοχικούς του δαίμονες, και σκέφτομαι «ποιους ενοχικούς δαίμονες;» Ναι, έπρεπε να τους έχει βεβαίως, δεν μας δίνει όμως καμία άλλη νύξη για την ύπαρξη τους. Με μια ανάσα μας αφηγείται την σχεδόν αστεία σκηνή που ο αδελφός του τον κάνει τσακωτό να αυνανίζεται, ακολουθούμενη από το τραγικό της επακόλουθο. Αμέσως μετά, σαν τα ντόμινο που πέφτουν, καταρρέει και η συνοχή της οικογένειας του. Δεν μας δίνει όμως καμία ενδοσκόπηση. Και ο αφηγητής συνεχίζει να τρέχει. Μας κρύβει όλα όσα θέλει και το ένα άτομο για το οποίο θέλουμε να μάθουμε τόσα, παραμένει ένα μυστήριο. Τα χρόνια μας προσπερνούν, γυναίκες έρχονται και φεύγουν από τη ζωή του, και συνεχίζουμε να μην ξέρουμε τίποτα για τον Joseph γιατί φυσικά, επιμελώς, δεν μοιράζεται τίποτα μαζί μας.

 

Θα συνεχίσω.

[DinoHajiyorgi]

ΠΡΟΣΟΧΗ SPOILERS:

 

Κάθομαι και αναλογίζομαι γιατί απέτυχα ως αναγνώστης για τον Jonathan Carroll.

 

Ο τρόμος του, είναι απλά εξώφυλλο και οπισθόφυλλο, και άρα τόσος λίγος, που είναι αρκετός για ένα διήγημα. Πρέπει να γράψει όμως νουβέλα, και γι αυτό τον λόγο υπάρχει η γέμιση στη μέση, η ιστορία ενός ρομαντικού τρίο. Δεν μπόρεσα να δω τον Πολ σαν τίποτα περισσότερο από έναν έξοχο ταχυδακτυλουργό, ο οποίος γίνεται επικίνδυνος όταν ανακαλύπτει την απιστία της γυναίκας και του φίλου του. Είναι τρομακτικός και επικίνδυνος και χωρίς να χρειάζεται να πεθάνει. Τι προσθέτει ο θάνατος του, πέραν των ενοχών στους άλλους δύο; Μας δίνει ρίγη σαν φάντασμα; Λυπάμαι, ο Πολ με τρόμαξε σαν «Μικρό Αγόρι» στην πρώτη παράσταση που έδωσε στο δείπνο που είχαν καλεσμένο τον Τζο, και σίγουρα με κοψοχόλιασε στην επόμενη του εμφάνιση στις τουαλέτες, αλλά μετά θάνατον; Η σκηνή της επίθεσης των κουρδιστών πουλιών μου φάνηκε σχεδόν αστεία. Η άμεση αποδοχή και ερμηνεία από τους Τζο και Ίντια ότι ο Πολ τους κυνηγάει από το υπερπέραν είναι ξεκάρφωτη. Πως; Γιατί; Το τεστ με τον σκύλο και η εμφάνιση του στο καφέ όπου δηλώνει την αποχώρηση του, μόνο αμηχανία μου προκάλεσε.

 

Και πόσο αξίζει να το αναλύουμε αυτό; Όλο το ενδιάμεσο, η γέμιση, είναι μια στάχτη στα μάτια για το διήγημα τρόμου με το οποίο είναι ντυμένη η νουβέλα. Ο Πολ δεν πέθανε ποτέ, γιατί δεν ήταν καν ζωντανός.

 

Να δηλώσω και κάτι άλλο. Αφαιρώντας το αποτυχημένο, κατ’εμένα, τσόφλι του τρόμου, περισσεύει μια ιστορία για την οποία συνεχίζω να νοιάζομαι. Αγαπώ την Ίντια και τον Πολ, το ίδιο και την Κάρεν. Αντιπαθώ τον δειλό, ασταθή και καταστροφικό Τζο, ο οποίος όντως είναι ένα παράσιτο (υπέροχη η ερμηνεία που του δίνει η Ίντια – η οποία ερμηνεία επίσης μοιάζει να χάνεται μαζί με όλα τα άλλα που ζήσαμε με αυτούς τους χαρακτήρες). Η μνήμη μου θα μείνει χωρίς φινάλε γι αυτούς τους ήρωες, γιατί όλα αυτά ήταν μια φάρσα, ένα αστείο σε βάρος του Τζο από δύο φαντάσματα. Ευχαριστώ πολύ.

 

Και πάλι δηλώνω τον προβληματισμό μου γι αυτό το υβρίδιο φαντάσματος με βαμπίρ, και το πώς λειτουργεί μυθοπλαστικά. (Έχει δηλαδή κανόνες; )

 

Θα διαβάσω με ενδιαφέρον και τις δικές σας γνώμες, και ίσως δω κάτι καινούργιο.

[Adicto]

Σόρρυ, αλλά εγώ αυτό το βιβλίο ΔΕΝ μπορώ να το διαβάσω. Αναγνωστική ανηφόρα σκέτη είναι...Και όσο έχω στο μυαλό μου ότι είναι Τρόμου, τόσο πιο πολύ απογοητεύομαι...

[northerain]

Ντίνο όλα αυτά που γράφεις είναι ενδιαφέροντα, αλλά μου φαίνεται ότι κρίνεις τον συγγραφέα και το βιβλίο με γνώμονα πόσο τρόμου είναι. Δεν το πολυκαταλαβαίνω αυτό να σου πω την αλήθεια.

Ο Καρολ γενικά δεν ξέρω αν μπορεί να θεωρηθεί ως συγγραφέας τρόμου, αλλά σκοπός του Horror club είναι να διευρύνουμε και τους ορίζοντές μας λίγο (λέμε τώρα). Δεν είμαι και κανένας τεράστιος φαν του, αλλά νομίζω πως το πλησίασες με λάθος μάτι το όλο θέμα. Έχει ένα ιδιαίτερο στυλ που ακροβατεί ανάμεσα στον τρόμο και το φαντασυ. Είναι κάτι που φαίνεται καλύτερα σε άλλα βιβλία του, τα οποία όμως δεν μπορείς να βρεις στην Ελλάδα.

 

Adicto δυστυχώς δεν μπορώ να σε βοηθήσω με κάποιο τρόπο. Η γραφή του Καρολ είναι νομίζω γενικά απλή. Τι σε προβληματίζει?

[DinoHajiyorgi]

Ντίνο όλα αυτά που γράφεις είναι ενδιαφέροντα, αλλά μου φαίνεται ότι κρίνεις τον συγγραφέα και το βιβλίο με γνώμονα πόσο τρόμου είναι.

 

ΠΡΟΣΟΧΗ SPOILERS:

 

Όχι μόνο. Σοβαρά το εννοώ. Δεν θα έγραφα ποτέ κάτι αρνητικό διαβάζοντας ένα καλό βιβλίο. Θα έλεγα "αυτή είναι μια υπέροχη ιστορία, αλλά δεν θα την έλεγα τρόμου."

 

Κατ'εμένα απέτυχε σε αυτό που προσπαθούσε να πει. Όπως είπα, μου άρεσε πολύ η μέση, η "Βιεννέζικη" ιστορία. Με ενόχλησε ότι δεν υπήρχε "ύφανση" της μέσης με την εισαγωγή και τον επίλογο.

 

Όταν στο φινάλε γίνεται η αποκάλυψη... δεν μένω κόκαλο ενθυμούμενος όλα τα στοιχεία που υπήρχαν ήδη στο κείμενο αλλά δεν τα είχα προσέξει. Απλά δεν υπάρχουν στοιχεία. Πλην κάποιες αναφορές του ήρωα στο παρελθόν του που δεν επηρεάζουν την πλοκή, τα προ της Βιέννης και τα μετά της Βιέννης συμβάντα, είναι απλά κολλημένα στεγανά σε αρχή και τέλος. Θα μπορούσε δηλαδή ο συγγραφέας να τα αλλάξει με άπειρες εκδοχές χωρίς να αλλάξει την ιστορία της Βιέννης (αλλάζοντας μόνο τις αναμνήσεις.) Ένα αυτό.

 

Η αίσθηση του τρόμου, κατά τον συγγραφέα...ε τι να πω, ψέματα δε λέω, μου προξένησε κωμική αμηχανία. Ποιο είναι το σοκ της υπόθεσης; Ο Τζο έκανε σεξ με τον νεκρό αδελφό του! Με το φάντασμα του νεκρού αδελφού του! Σοκ και φρίκη για τον Τζο! Μετράει να ρωτήσω πως το βλέπει ο Ρος; Ωραία φάρσα μεγάλε, έκανες τον μικρό σου αδελφό να σε... Ή αυτές οι θνητές συμβάσεις δεν έχουν σημασία στους νεκρούς; Πιστεύω ότι το υπερπέραν μπορεί να καλλιγραφηθεί και καλύτερα, πιο τρομακτικά και αποδεκτά.

 

Αυτή είναι η ειλικρηνής μου γνώμη για το βιβλίο που διάβασα. [Δεν έχω δηλαδή προσωπικά με τον συγγραφέα ή με τα είδη των βιβλίων. Τα διαβάζω όλα.] Θα ήθελα να διαβάσω όχι μια ανάλυση του πόσο λάθος είμαι, αλλά από κάποιον που αγαπάει το συγκεκρημένο βιβλίο να μου δώσει τους δικούς του λόγους γιατί το αγαπάει και γιατί είναι σημαντικό για εκείνον.

[northerain]

Απάντησα όχι για να σε ''διορθώσω'', αλλά για να καταλάβω εγώ ο ίδιος καλύτερα τι εννοούσες. Τώρα με κάλυψες πολύ καλύτερα και θα επανέλθω με την άποψή μου για το βιβλίο.

[DinoHajiyorgi]

Παιδιά, θα ήθελα να πιστεύω ότι η προσωπική μου άποψη δεν ξενέρωσε όλους τους υπόλοιπους. Περίμενα να διαβάσω και την πλευρά των φαν του βιβλίου, ή άλλων, που επίσης το διάβασαν για πρώτη φορά.

 

Τι έγινε;

[Nihilio]

To βιβλίο το είχα διαβάσει πριν από πολλά χρόνια (πριν καν ξεκινήσουν οι διαγωνισμοί του SFF να καταλάβετε, γιατί θυμάμαι να το παίρνω έπαθλο στον τρίτο διαγωνισμό ενώ ήδη το είχα διαβάσει) και πάνω κάτω η άποψη του Ντίνου με βρίσκει σύμφωνο. Ουσιαστικά έχουμε δύο πλοκές που δε δένουν τόσο καλά (αν και το τρίγωνο ξεκινάει πολύ καλά δοσμένο). Αν το ξαναδιάβαζα πρόσφατα θα μπορούσα να πω περισσότερα, το θεωρώ καλογραμμένο βιβλίο αλλά χάνει σε σημεία.

[Nihilio]

Δημητρη, αυτο

 

- Jonathan Carroll - Η Φωνή της Σκιάς μας

ειναι ακομα διαθεσιμο?

 

 

 

Όχι δυστυχώς, το έχω δώσει. Θα ανανεώσω μία από αυτές τις μέρες την λίστα μου με ποια βιβλία ακριβώς υπάρχουν διαθέσιμα. Δεν έχασες πάντως και τίποτα το τρομερό εδώ που τα λέμε..

Εδώ θα ψιλοδιαφωνήσω.

[Δημήτρης]

Δημητρη, αυτο

 

 

- Jonathan Carroll - Η Φωνή της Σκιάς μας

 

ειναι ακομα διαθεσιμο?

 

 

 

 

Όχι δυστυχώς, το έχω δώσει. Θα ανανεώσω μία από αυτές τις μέρες την λίστα μου με ποια βιβλία ακριβώς υπάρχουν διαθέσιμα. Δεν έχασες πάντως και τίποτα το τρομερό εδώ που τα λέμε..

Εδώ θα ψιλοδιαφωνήσω.

 

Με το ότι θα ανανεώσω την λίστα μου, ή για το ότι το ''Η Φωνή της Σκιάς μας'' δεν καλή; Κοίτα το γράψιμο ήταν καλό, αλλά η ιστορία σαν ιδέα θα έλεγα ότι με άφησε αδιάφορο. Θα 'θελα να ήταν λίγο μεγαλύτερο σε μέγεθος, και επίσης ο Caroll γράφει καλά, πλην όμως περίεργα. Δεν μου αρέσουν αυτού του είδους τα βιβλία. Σαν αναγνώστης είμαι τεμπέλης και θέλω όλα να μου εξηγούνται μέχρι τελευταίας απορίας. Δεν μου αρέσει αφότου τελειώσω κάτι να μπαίνω σε σκέψεις μετά για το τι εννοούσε ο ποιητής. Εξού και οι ενστάσεις μου για το συγκεκριμένο. Παράξενο βιβλίο αν μη τι άλλο.

Edited July 31, 2011 by Δημήτρης

[Nihilio]

Επειδή είδα ότι δεν είχαμε θέμα για τον Caroll, ας συνεχίσουμε εδώ την κουβέντα.

 

Το "Η Φωνή της σκιάς μας" ναι, είναι περίεργο βιβλίο. Είναι πολύ Smoke and Mirrors (και του ταιριάζει) και έχει ελαφρώ άκυρο τέλος. Αλλά η γραφή είναι πολύ καλή. Πάρα πολύ καλή. Πολλά βιβλία που είχα διαβάσει την εποχή εκείνη σχεδόν τα έχω ξεχάσει, σκηνές όμως από τη "Φωνή της Σκιάς μας" τις θυμάμαι ακόμα οπότε αυτό κάτι πρέπει να λέει.

[Δημήτρης]

Ναι ο Caroll έχει περίεργο γράψιμο, το είχα διαπιστώσει αυτό και στο ''Ένα Παιδί στον Ουρανό''. Από το παρών βιβλίο μου άρεσε το ότι

τον κεντρικό χαρακτήρα του βιβλίου τον βασανίζανε ο αδερφός του και οι φίλοι του όταν ήταν μικρός. Δυνατή και η σκηνή που σπρώχνει τον αδερφό του πάνω στις ράγες του τρένου, προκαλώντας έτσι άθελα τον θάνατο του. Με κούρασαν οι συνεχείς αναφορές σε καφετέριες και εστιατόρια. Ο συγγραφέας έπλασε τους χαρακτήρες του κάθε τρεις και λίγο να βρίσκονται εκεί, αμάν πια.

 

 

Είναι πολύ Smoke and Mirrors (και του ταιριάζει)

 

Τι σημαίνει αυτό το πράγμα; Δεν ξέρω εξήγησε αν θέλεις.

Edited July 31, 2011 by Δημήτρης

[Nihilio]

Ένας από τους βασικούς χαρακτήρες είναι ταχυδακτυλουργός. Τι πιο ταιριαστό λοιπόν από μια σειρά από οφθαλμαπάτες που συμβαίνουν γύρω από τον κεντρικό χαρακτήρα

 

και φυσικά το ότι όλα τελικά είναι μια απάτη

 

 

Μπορείς να πεις περισσότερα για το "Ένα παιδί στον Ουρανό"; Ξέρω ότι είναι από τα καλύτερα έργα του, απλά δεν το έχω διαβάσει.

[Δημήτρης]

Ένας από τους βασικούς χαρακτήρες είναι ταχυδακτυλουργός. Τι πιο ταιριαστό λοιπόν από μια σειρά από οφθαλμαπάτες που συμβαίνουν γύρω από τον κεντρικό χαρακτήρα

 

και φυσικά το ότι όλα τελικά είναι μια απάτη

 

 

Μπορείς να πεις περισσότερα για το "Ένα παιδί στον Ουρανό"; Ξέρω ότι είναι από τα καλύτερα έργα του, απλά δεν το έχω διαβάσει.

 

 

Α μάλιστα, ok ευχαριστώ. Για το ''Ένα Παιδί στον Ουρανό'' δεν θυμάμαι δυστυχώς να πω και πολλά πράγματα. Πάει πολύς καιρός που το διάβασα -σ' εκείνη την έκδοση του Οξύ με το τρύπιο εξώφυλλο- και το έχω διαγράψει από το μυαλό μου. Από τα πολύ λίγα που μου έμειναν θα πω ότι

ένας σκηνοθέτης που έκανε πολύ ακραίες ταινίες, είδε τον βασικό χαρακτήρα του να ζωντανεύει.

Ήταν πάντως πιο φευγάτο από την Φωνή. Νομίζω ότι κάπου έχω γράψει ένα σχετικό post, θα δω αν μπορέσω να το βρω. O northerain πάντως είναι καλός γνώστης του συγγραφέα και ίσως θα μπορούσε να πει δύο λόγια παραπάνω.

Edited July 31, 2011 by Δημήτρης

[northerain]

Είναι όντως απο τα καλύτερά του αυτό, μετά απο ένα σημείο αναλώνεται βέβαια στα άλλα του βιβλία αλλα η τριάδα Voice of our Shadow, Child across the sky και Land of laughs είναι πολύ καλή.

[BlackCatGirl]

Λοιπον...ας πω και εγω τη γνωμη μου, μιας που πριν λιγο τελειωσα το βιβλιο αυτο..

Να παραδεχτω καταρχας οτι το ειχα - και εγω- καταχωρησει στο μυαλο μου ως βιβλιο τρομου, με αποτελεσμα τα αρχικα κεφαλαια, με ελαχιστες εξαιρεσεις, να με κανουν να ανυπομονω για το "που το παει ο συγγραφεας και μου τα λεει ολα αυτα"..

Η σκηνη που μου εμεινε περισσοτερο στο μυαλο απο το "φαντασμα"

ηταν εκει που ο Τζο ηταν σταματημενος με το αυτοκινητο του στο φαναρι και ακουγε τον πισω οδηγο να του κορναρει επιμονα, και τελικα αποδειχθηκε οτι ηταν ο Πολ (ή μαλλον 5 Πολ)!

Θα συμφωνησω με τον Ντινο που, μεταξυ αλλων, ειπε οτι...

>> Αγαπώ την Ίντια και τον Πολ, το ίδιο και την Κάρεν. Αντιπαθώ τον δειλό, ασταθή και καταστροφικό Τζο, ο οποίος όντως είναι ένα παράσιτο (υπέροχη η ερμηνεία που του δίνει η Ίντια – η οποία ερμηνεία επίσης μοιάζει να χάνεται μαζί με όλα τα άλλα που ζήσαμε με αυτούς τους χαρακτήρες). Η μνήμη μου θα μείνει χωρίς φινάλε γι αυτούς τους ήρωες, γιατί όλα αυτά ήταν μια φάρσα, ένα αστείο σε βάρος του Τζο από δύο φαντάσματα. Ευχαριστώ πολύ.<<

Τελος, να πω οτι με χαλασε λιγο - εκ των υστερων-

το ξεσπασμα της Ιντια, καθως ολα αυτα επρεπε μαλλον να τα εχει πει ο Ρος μετα την "αποκαλυψη"..Ετσι θα κρατουσε λιγο περισσοτερο, αφηγηματικα, το κυριοτερο κομματι του βιβλιου. Πιθανον να μη χρειαζοταν τοτε να τρεξει σαν κυνηγημενος ο Τζο, και κατα συνεπεια να μη τελειωσει ολο αυτο μεσα σε μια σελιδα!

Γενικοτερα, ηταν ενα ενδιαφερον βιβλιο, πολυ μα πολυ, διαφορετικο απο τα βιβλια τρομου που ειχα διαβασει μεχρι σημερα...

Ευτυχως το γραψιμο του ηταν τοσο απλο και ταυτοχρονα περιεκτικο που δε βαρεθηκα στιγμη...

Αυτα απο μενα..