Natassa Posted March 20, 2010 Share Posted March 20, 2010 (edited) Όνομα Συγγραφέα:Nατάσσα Είδος: κοινωνικό Βία; Όχι Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων:1753 Αυτοτελής; Ναι Σε ένα ορεινό χωριό, Δεκέμβριος 1997 Σε λίγο θα ξημέρωναν Χριστούγεννα.Ξαπλωμένη στο κρεβάτι της, προσπαθούσε ώρες τώρα να αποκοιμηθεί, μα ο Μορφέας φαινόταν να μη διανυκτερεύει εκείνο το ψυχρό χειμωνιάτικο βράδυ. Μοναδικός της εραστής εδώ και χρόνια, είχε αργήσει να φανεί.Δεν ήταν εκεί να την τυλίξει στην αγκαλιά του, να τη νανουρίσει, να την κάνει να του παραδοθεί.Ακόμα και αυτός την είχε απαρνηθεί απόψε.Ακόμα και αυτός, την είχε αφήσει μονάχη της… Σηκώθηκε με κόπο από το κρεβάτι και τύλιξε τους μαζεμένους ώμους της στο χοντρό μαύρο σάλι για να μην κρυώνει. Ίσως με αυτό να μπορούσε να ζεστάνει για λίγο και την παγωνιά της καρδιά της, σκέφτηκε με παράπονο. Πλησίασε με αργά βήματα το μικρό παράθυρο που βρισκόταν στην άκρη του σκοτεινού δωματίου και στάθηκε να παρατηρεί το σκοτάδι μήπως και ανακάλυπτε ένα μικρό σημάδι ζωής σε εκείνο το απομονωμένο τοπίο. Μα μόνο οι λευκές νιφάδες του χιονιού που ξεγλιστρούσαν με χάρη από την αγκαλιά του μαύρου ουρανού έμοιαζαν να έχουν ζωή. Και τώρα ελεύθερες έτσι όπως στροβιλίζονταν, φάνταζαν με μπαλαρίνες που χόρευαν στο ρυθμό του δυνατού ανέμου που φυσούσε σχεδόν με μανία.Πόσο θα ήθελε να ήταν και εκείνη μια μικρή νιφάδα χιονιού.Να ζούσε μόνο όσο διαρκεί το σύντομο ταξίδι της από τον ουρανό μέχρι τη γη και μετά να έλιωνε, να χανόταν, να εξαφανιζόταν για πάντα...Δεν θα την πείραζε που θα αντίκριζε τον κόσμο έστω για λίγα μόνο λεπτά.Θα ήταν ευτυχισμένη γιατί θα ζούσε ανέμελη, ελεύθερη, χωρίς έγνοιες και σκοτούρες.Και δε θα ένιωθε ποτέ μόνη της αφού δίπλα της, στο ίδιο ταξίδι, θα τη συντρόφευαν -πάντα πιστά- οι υπόλοιπες όμοιες της. Άναψε το μικρό πορτατίφ που βρισκόταν δίπλα της και ένα ζεστό φως πλημμύρισε το δωμάτιο.Δίπλα του ακριβώς, σκεπασμένο με ένα λευκό σεμέν κρυβόταν χρόνια τώρα ένα μικρό ξύλινο κουτί. Πόσα χρόνια είχε να το ανοίξει;αναρωτήθηκε.Εκεί μέσα ήταν κλειδωμένο όλο της το παρελθόν.Το κρατούσε καλά σφραγισμένο για να μη θυμάται.Την πονούσε πολύ να θυμάται.Μα απόψε κάτι είχε νιώσει να την καλεί πίσω σε αυτό, στα χρόνια της χαμένης της νιότης.Το κράτησε για λίγο με στοργή στα τρεμμάμενα χέρια της και έπειτα το άνοιξε.Πάνω πάνω αντίκρισε, ένα ξερό λευκό τριαντάφυλλο και δίπλα του ένα χρυσό σταυρό, δώρα της πρώτης της αγάπης.Της μοναδικής αγάπης που είχε ποτέ στη ζωή της.Ακριβώς από κάτω, μια ασπρόμαυρη φωτογραφία απεικόνιζε έναν νεαρό άντρα ντυμένο στρατιώτη.Δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια της και ένας πνιχτός λυγμός ξέφυγε από το στήθος της.Την λάτρευε αυτή τη φωτογραφία και ταυτόχρονα την μισούσε όσο τίποτα άλλο στον κόσμο. Μπορούσε σε αυτή να αντικρίσει τον μοναδικό άντρα που αγάπησε σε όλη της ζωή και παράλληλα να θυμάται τον πόλεμο που της τον πήρε τόσο γρήγορα από κοντά της.Εκείνον τον καταραμένο αδελφοκτόνο αλληλοσπαραγμό που σημάδεψε για πάντα τη ζωή της και την άφησε διαλυμένη να θρηνεί το χαμό του αγαπημένου της.Στο πίσω μέρος της, αναγνώρισε το γραφικό του χαρακτήρα : Δε φοβάμαι τον πόλεμο! Φοβάμαι μόνο μην δεν μπορέσω να αντικρύσω ξανά τα μάτια σου! Φοβάμαι μόνο μην δε μπορέσω να γευτώ ξανά το φιλί σου! Φοβάμαι… Σε αγαπώ! Για πάντα δικός σου! Γράμμος, 15 Αυγούστου του 1949 Oι λυγμοί της έγιναν τώρα πιο έντονοι. Ένιωσε να την πνίγουν καθώς σφήνωναν στο λαιμό της.Αισθάνθηκε την ανάσα της να κόβεται και με δυσκολία πια μπορούσε να αναπνεύσει. Προσπάθησε να συνέλθει και κρατώντας την κιτρινισμένη φωτογραφία πήγε πάλι προς το κρεβάτι της. Άφησε το σάλι να γλιστρήσει στην παλιά καφέ ξεφτισμένη πολυθρόνα που βρισκόταν δίπλα της και ξάπλωσε πάλι στο σκληρό της στρώμα, μήπως κατάφερνε τελικά να αποκοιμηθεί. Τα γερασμένα της δάχτυλα χάιδεψαν για άλλη μια φορά το νεαρό πρόσωπο της φωτογραφίας και ταξίδεψαν αργά ως τα χείλη του όμορφου άντρα.Πόσα ταξίδια της είχαν χαρίσει εκείνα τα μεταξένια χείλη, σκέφτηκε αγγίζοντας τα.Ταξίδια χωρίς επιστροφή, σε τόπους μαγεμένους, σε τόπους ονειρικούς που έκαναν την ψυχή της να βγάζει φτερά και να πετάει στα σύννεφα πλημμυρισμένη από ευτυχία.Διαδρομές ενός φλογερού πάθους που έκαναν το κορμί της να ανατριχιάζει και να παίρνει φωτιά από την ηδονή. Ας ήταν εδώ να τα φιλήσει μία ακόμα φορά, ευχήθηκε γεμάτη νοσταλγία και ακούμπησε το ζαρωμένο της στόμα στα χάρτινα χείλη του για να του χαρίσει το τελευταίο της φιλί.Και το ένιωσε τούτο το στερνό φιλί τους.Μα αυτή τη φορά δεν ήταν γλυκό όπως εκείνα που είχαν δώσει τόσες και τόσες φορές.Αυτή τη φορά έμοιαζε να στάζει δάκρυα, να κομματιάζεται, να τσακίζεται από τον πόνο του χωρισμού, την πίκρα της τελευταίας αντάμωσης. Έκλεισε ελαφρά τα βλέφαρά της και κράτησε σφιχτά στο στήθος της την φθαρμένη φωτογραφία του αγαπημένου της. Την ακούμπησε πάνω στην γερασμένη της καρδιά και μια δυνατή μαχαιριά αισθάνθηκε να της τρυπάει τα σωθικά. Άκουσε τους χτύπους της καρδιάς της να πηγαίνουν πιο γρήγορα όπως τότε που τον είχε αντικρίσει για πρώτη φορά.Μα πως ήταν δυνατόν να τον ξεχάσει; Τον είχε αναγνωρίσει αμέσως.Σαν να μην είχε περάσει ούτε μια μέρα από τότε που οι δρόμοι τους χώρισαν για πάντα. «Καλωσόρισες στο σπίτι σου αγάπη μου!» του είπε ψιθυριστά λες και ήταν δίπλα της να την ακούσει. Πράγματι, σπίτι του ήταν η καρδιά της και εκείνος ο μοναδικός κάτοικος του.Όταν όμως έφυγε από κοντά της, τούτο το σπίτι ερήμωσε, κλείδωσε τις πόρτες του, σφράγισε τα παραθύρια του και έμεινε άδειο και βουβό να νοσταλγεί το χαμένο παράδεισο της αγάπης τους. Εικόνες άρχισαν να κατακλύζουν το μυαλό της και σαν όνειρο πέρασαν από μπροστά της εκείνα τα πρώτα αξέχαστα λεπτά της γνωριμίας τους. Ήταν και τότε Παραμονές Χριστουγέννων, του έτους 1948. Εκείνο το απόγευμα χιόνιζε πολύ και το κρύο ήταν τσουχτερό.Κανείς δεν τολμούσε να κυκλοφορήσει στους δρόμους με τέτοια παγωνιά.Η αγορά ήταν έρημη, τα καφενεία άδεια και μόνο κάποια θαρραλέα παιδιά που αψηφούσαν το κρύο έτρεχαν από δω και από κει γελώντας και παίζοντας χιονοπόλεμο.Οι περισσότεροι είχαν προτιμήσει τη ζεστασιά των σπιτιών τους. Θα μαζεύονταν όλοι γύρω από το τζάκι, θα έλεγαν ιστορίες, θα αστειεύονταν και αργότερα όταν θα βράδιαζε, θα έτρωγαν παρέα καθισμένοι με τις οικογένειες τους γύρω από το γιορτινό τραπέζι. Εκείνη όμως δεν φάνηκε να υπολογίζει τη ψύχρα. Ήθελε να βγει για λίγο έξω να περπατήσει, να απολαύσει το κάτασπρο τοπίο και να αναπνεύσει τον παγωμένο αέρα. Περπάτησε για ώρα και έφτασε στη μεγάλη πλατεία του χωριού.Στη μέση ακριβώς δέσποζε το πελώριο χριστουγεννιάτικο έλατο στολισμένο λιτά με κόκκινους και λευκούς φιόγκους. Κανείς δεν ήταν τριγύρω και στάθηκε μονάχη της να το χαζεύει καθώς οι χοντρές νιφάδες του χιονιού χάιδευαν με χάρη τα πράσινα κλαδιά του, όμοια με χέρια που ψάχνουν απεγνωσμένα μια αγκαλιά. Αλλά καθώς το παρατηρούσε βυθισμένη μέσα στις σκέψεις της, ένας νεαρός άντρας ξεπρόβαλε στο πλάι του.Προσπάθησε να τον διακρίνει μα η δυνατή χιονοθύελλα την εμπόδισε.Έκανε ένα βήμα μπροστά και τότε τον αναγνώρισε.Ήταν εκείνος…Ο ίδιος όμορφος άντρας που είχε δει κάμποσες φορές τον τελευταίο καιρό να στέκεται μονάχος του εδώ στην πλατεία. Είχε προλάβει να δει τα θλιμμένα του μάτια που έμοιαζαν να σκοτεινίαζουν ακόμα περισσότερο κάθε φορά που το βλέμμα του αντίκριζε το δικό της. Ποτέ δεν είχε δει πιο όμορφα μάτια στη ζωή της. Έμοιαζαν με δυο πελώριες φουρτουνιασμένες θάλασσες και εκείνη με καράβι που λίγο ακόμα ήθελε να το πνίξουν και να το τραβήξουν στον σκοτεινό βυθό τους. Δεν ήταν λίγες οι φορές που είχε αισθανθεί το κοιταγμά του να είναι κολλημένο πάνω της, να την ακολουθεί σε κάθε της βήμα.Μα κάθε φορά που έστρεφε το πρόσωπο της προς το μέρος του ένιωθε τα μάτια του να πετούν σπίθες, έτοιμες να την κάψουν.Ποτέ δεν είχαν τολμήσει να πούνε μια λέξη τόσο καιρό.Στέκονταν αμίλητοι και ασάλευτοι να παρατηρούν ο ένας τον άλλον φοβούμενοι μήπως η παραμικρή τους κίνηση κατέστρεφε τη μαγεία που τους είχε τυλίξει. Εκείνος έστρεψε το βλέμμα του προς το μέρος της και ένα ελαφρύ γοητευτικό χαμόγελο σχηματίστηκε στις άκρες των χειλιών του. Και ξαφνικά, για πρώτη φορά άρχισε να περπατάει και να έρχεται προς το μέρος της. Στάθηκε μόλις λίγα εκατοστά απέναντι της και συνέχισε να την παρατηρεί με εκείνο το βλέμμα που την έκανε να αισθάνεται πως θα λιποθυμήσει. Άπλωσε τα δυο του χέρια και χάιδεψε τα κόκκινα από το κρύο μάγουλα της. Η καρδιά της χτυπούσε σαν τρελή και νόμιζε πως σε λίγο θα ξεπηδούσε από το στήθος της. Και τότε, μέσα σε έκεινο το έρημο κατάλευκο τοπίο, κάτω από το χριστουγεννιάτικο έλατο, έσκυψε και ακούμπησε τα καυτά του χείλη πάνω στα δικά της. Στην αρχή ήρεμα, τρυφερά, γεμάτος δισταγμό για την αντίδραση που θα είχε το νεαρό κορίτσι. Στη συνέχεια όμως, βλέπωντας πως και εκείνη ανταποκρινόταν με την ίδια θέρμη,το φιλί του έγινε πιο έντονο , πιο ορμητικό, σχεδόν βίαιο. Ξεχείλιζε από ένταση μαρτυρώντας τα θυελλώδη συναισθήματα που θρόνιαζαν στην καρδιά του. Τα χείλη του ταξίδεψαν από το στόμα της στο λαιμό της και ένιωσε την ζεστή ανάσα του να την ζεματίζει. «Σε θέλω…» της ψιθύρισε στο αυτί της με την ανάσα του βαριά και ξέπνοη. «Σε θέλω από την πρώτη στιγμή που σε είδα….Κάθε ώρα και κάθε λεπτό σε θέλω περισσότερο. Έρχομαι εδώ κάθε μέρα την ίδια ώρα με την ελπίδα ότι θα σε συναντήσω ξανά. Δε μπορώ να σε βγάλω από το μυαλό μου… Πώς σε λένε;» τη ρώτησε και σήκωσε τα μάτια του να κοιτάξει τα δικά της. «Χριστίνα… Εσένα;» του απάντησε σαστισμένη με τα μάτια της γεμάτα ερωτηματικά για αυτό που μόλις είχε συμβεί.Δε μπορεί να ήταν αλήθεια αυτό που είχε ζήσει.Ήταν σίγουρη πως έβλεπε κάποιο όνειρο και πως σε λίγο θα ξυπνούσε απογοητευμένη αντικρύζοντας την σκληρή και επώδυνη πραγματικότητα. «Αλέξανδρο.» της είπε και έγειρε να την φιλήσει ακόμα μια φορά κρατώντας την σφιχτά μέσα στην αγκαλιά του.Αυτή τη φορά το φιλί τους ήταν καυτό, πλημμυρισμένο με πάθος, μεθυσμένο από τον έρωτα που ένιωθαν ο ένας για τον άλλο.Αυτή τη φορά το φιλί τους ήταν υπόσχεση πως η αγάπη τους θα κρατούσε για πάντα.Και έμειναν αγκαλιασμένοι για ώρα κάτω από το χριστουγεννιάτικο έλατο, μοναδικό μάρτυρα του αιώνιου όρκου τους. Μα ξαφνικά όλα χάθηκαν.Το όνειρο έσβησε απότομα και με μιας βρέθηκε πάλι πίσω σε τούτο το φτωχικό δωμάτιο.Κρύωνε πολύ μα δεν τράβηξε τη μάλλινη και από τα χρόνια φθαρμένη κουβέρτα να σκεπαστεί.Άρχισε να τρέμει και ένα ρίγος την διαπέρασε σε όλο της κορμί.Και τότε το κατάλαβε…Το ένιωσε…Ερχόταν σιγά-σιγά…Την πλησίαζε βήμα-βήμα…Ήταν τόσο κοντά… Τα έχασε.Δεν ήξερε τι έπρεπε να κάνει.Να φοβάται;Να χαίρεται;Σταμάτησε να σκέφτεται και άφησε ελεύθερη την ψυχή της να το νιώσει καθώς την κατέκλυζε από άκρη σε άκρη. «Επιτέλους… έρχομαι κοντά σου αγαπημένε μου!» ψέλισσε με μια αδύναμη φωνή που μόλις που πρόλαβε να βγει από τα χείλη της. Ένα τελευταίο δάκρυ κύλησε από τα μάτια της αργά, βασανιστικά, σαν τα χρόνια που είχαν περάσει χωρίς εκείνον στο πλάι της και χάραξε ανεξίτηλα το μάγουλό της. Κι έτσι, ξαπλωμένη μονάχη στο σκληρό της στρώμα, κρατώντας σφιχτά πάνω στο στήθος της τον αγάπημένο της άφησε την τελευταία της πνοή. Τέλος Edited March 20, 2010 by Natassa Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Rikochet Posted March 20, 2010 Share Posted March 20, 2010 (edited) Νατασσα η φρικη του πολεμου ειναι το πιο αποτροπεο πραγμα.Οχι μονο για τα παλικαρια που πεθαινουν στα βουνα και τον εχθρο που χαμογελαει χαιρεκακα αφου τα τουφεκιζει αλλα για ολες αυτες τισ σπαραγμενες οικογενειες που αφηνουν πισω τους. Ο Βουλγαρης στην τελευταια του ταινια ΨΥΧΗ ΒΑΘΙΑ το καταλαβε αυτο και επιδη το καταλαβε η ταινια του ηταν αληθινη. Επιδη το καταλαβες και εσυ το βραδυ στερνο των αναμνησεων ειναι αληθινο. Δεν υπαρχει μεγαλυτεροσ πονος απο αυτον του χαμου του γααπημενου σου προσωπου.Η πρωταγωνιστρια σου δεν εχει ονομα γιατι ειναι μια παν-γυναικα ενα συμπαντικο θυμα ερμαιο της μοιρας και εσυ μπαινεις στο μυαλο της (χωρισ να φοβασαι οπως εκεινη να ανοιξεις το κουτι) και βγαζεις εξω αυτο που στους περισσοτερους παθοντεσ εκφραζεται μονο με πρωωρες ριτιδες και ενα πικρο χαμογελο.Ενας συγγραφεας πρεπει να αντιμετωπιζει την αληθεια και τον πονο και να μην κρυβετε. Edited March 20, 2010 by Rikochet Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Natassa Posted March 20, 2010 Author Share Posted March 20, 2010 Είχα δει το ΨΥΧΗ ΒΑΘΙΑ. Απλώς τέλειο. Πράγματι σε έβαζε να αναλογιστείς τον πόνο αυτών των ανθρώπων που ήταν στην πρώτη γραμμή και μάχονταν για να κερδίσουν τι; εδώ είναι το θέμα... ένας άδικος πόλεμος που είχε το περισσότερο αίμα! μάλιστε θυμάμαι πως η ταινία μου είχε έρθει κουτί αφού το θέμα του μυθιστορήματος που προσπαθώ να γράψω έχει να κάνει με αυτή την περίοδο αλλά κυρίως με τις εξόριστες γυναίκες. Χαίρομαι που λες πως μπήκα στο μυαλό της και έβγαλα τα όσα νιώθει αυτή η γυναίκα. μου δίνεις να καταλάβω πως τα "ένιωσες" κι εσύ! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted March 21, 2010 Share Posted March 21, 2010 Μπράβο Νατάσσα, έχεις προσέξει πολύ το κείμενο. Τις προτάσεις τις ένοιωθα σαν ήταν υφασμένες σε ένα ιστό από λέξεις. Το τέλος φαινόταν από την αρχή λόγω της ηλικίας της ηρωίδας και είδα τη συγκίνηση να έρχεται. Εκεί προσδέθηκα με τη ζώνη ασφάλειας και αποφάσισα να ξεκινήσω μαζί σου το ταξίδι του πόνου και της απώλειας. Οι παρομοιώσεις σου όμως γλύκαναν αυτόν τον πόνο. Όταν έβαλε τη φωτογραφία πάνω στην αγκαλιά της και χτυπούσε με αυτό το ρυθμό η καρδιά της έννοιωσα σχεδόν το θάνατο να μπαίνει στο κατώφλι του σπιτιού της. Όμως ευτυχώς της έδωσες μερικά λεπτά ακόμα να ζήσει την αγαπημένη της ανάμνηση. Δεν θα ξεχάσω το πιο συγκινητικό φιλί που παρόλο το έχω δει τόσες φορές στον κινηματογράφο, εδώ ήταν πάρα πολύ καλά αποδοσμένο: και ακούμπησε το ζαρωμένο της στόμα στα χάρτινα χείλη του για να του χαρίσει το τελευταίο της φιλί. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Natassa Posted March 21, 2010 Author Share Posted March 21, 2010 Σε ευχαριστώ πέρα πολύ φίλε Διγέλαδε! Με χαροποιεί πολύ το γεγονός πως ένιωσες αυτά που ένιωσε η ηρωίδα μου... αυτά που ένιωσα εγώ! Καλή σου μέρα! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted March 21, 2010 Share Posted March 21, 2010 Μερικά τέτοια κείμενα μάς θυμίζουν πόσο εύθραυστη είναι η ανθρώπινη ευτυχία μπροστά τον πόλεμο και πόσο λάθος είναι θα θεωρούμε δεδομένο ότι όλα τελειώνουν όταν τελειώσει τυπικά ο πόλεμος. Πολύ συγκινητική ιστορία, πραγματικά. Ήταν ευχαρίστησή μου που τη διάβασα. Ο τίτλος βέβαια -και όχι μόνο η ηλικία της ηρωίδας, όπως είπε ο Διγέλαδος- προδίδουν το τέλος, αλλά δε νομίζω να πειράζει. Το όνειρο ήταν καταπληκτικό, πλεγμένο με γοητεία και συγκίνηση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Natassa Posted March 21, 2010 Author Share Posted March 21, 2010 (edited) Tiessa σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Πράγματι ο πόλεμος μόνο άσχημα πράγματα έχει να δώσει κι ακόμα κι αν έχει τελειώσει εδώ και χρόνια οι πληγές του θα μένουν πάντα ανεξίτηλες στη ψυχή των ανθρώπων που τον βίωσαν. Φιλιά! Edited March 21, 2010 by Natassa Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted April 7, 2010 Share Posted April 7, 2010 Γενικά, είτε είσαι διαβασμένη και προσέχεις όταν γράφεις, είτε κάνεις καλή επιμέλεια μετά τη γραφή. Ό,τι κι από τα δυο συμβαίνει, μπράβο, γιατί είναι σημαντικό ζήτημα. Έχω μερικές τεχνικές παρατηρήσεις, αλλά κατά τα άλλα το κείμενο είναι από τεχνικής άποψης κάτι παραπάνω από αξιοπρεπές. Το θέμα ήταν λίγο προβλέψιμο, αλλά από την άλλη είναι και αστείρευτο όπως ειπώθηκε ήδη. Πάντως μου άρεσε κι εμένα που η πρωταγωνίστριά σου ήταν αληθινά γερασμένη και δεν έδινε την εντύπωση μιας νέας γυναίκας με τα μαλλιά βαμμένα άσπρα για τις ανάγκες του ρόλου. Νατάσσα - Βράδυ στερνό των αναμνήσεων.doc Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Natassa Posted April 7, 2010 Author Share Posted April 7, 2010 Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια Λευτέρη! Να 'σαι καλά! Η αλήθεια είναι οτι μου πήρε μια εβδομαδα για να το γράψω! Ήθελα να το κάνω όσο πιο όμορφο μπορούσα! να έχει εικόνες, συναισθήματα που θα αγγίζουν χωρίς κόπο τον αναγνώστη! έκανα ότι μπορούσα ! πάντα όμως όταν κάτι το έχεις τελείωσει και το βλέπεις από την αρχή, λες πως κάτι καλύτερο θα μπορούσες να είχες κάνει! Χαίρομαι που σου άρεσε! ΥΓ Για ποια τεχνικά λάθη μιλάς; Θα εκετιμούσα να μου τα διευκρινίσεις ωστέ να είμαι πιο προσεχτική την επόμενη φορά κ να μην τα επαναλάβω! Σε ευχαριστώ! Καλό σου βράδυ! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted April 9, 2010 Share Posted April 9, 2010 ΥΓ Για ποια τεχνικά λάθη μιλάς; Θα εκετιμούσα να μου τα διευκρινίσεις ωστέ να είμαι πιο προσεχτική την επόμενη φορά κ να μην τα επαναλάβω! Είναι σημειωμένα στο αρχείο word που συνοδεύει το προηγούμενο ποστ μου Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Natassa Posted April 9, 2010 Author Share Posted April 9, 2010 Λευτέρη μου συγνώμη, δεν κατάλαΒα οτι εκεί είχες κάνει τις παρατηρήσεις σου. Μόλις τις διάβασα όλες και πραγματικά σε ευχαριστώ πολύ που καταπιάστηκες τόσο σχολαστικά με το κείμενο μου. Πολλές φορές καταλαβαίνω οτι κάνω λάθη αλλά δεν έχω κανέναν να με βοηθήσει και να μου δώσει απαντήσεις στα διάφορα ερωτήματα μου. Ας ξεκινήσω για παράδειγμα από τη χρήση του κόμματος. Με δυσκολεύει πολύ! Δεν ξέρω γιατί. Πολλές φορές κάθομαι και διαβάζω μια πρόταση ξανά και ξανά για να καταλάβω αν χρειάζεται να βάλω σε κάποιο σημείο κόμμα ή όχι. Συνήθως το βάζω σύμφωνα με τον τρόπο που διαβάζω εγώ την πρόταση. Προσπαθώ να δώσω χρώμα στη φωνή μου και αναλόγως ακολουθεί και κάποιο κόμμα ή μια άνω τελεία. Άραγε θα μάθω ποτέ; Ένα άλλο θέμα το οποίο επίσης έθιξες είναι αν τα λόγια τα οποία οποία σκέφτεται κάποιος πρέπει να ακολουθούν το πρόσωπο το οποίο μιλάει ή α' πρόσωπο. Επίσης με δυσκολεύει. Μια μου βγαίνει σωστό το ένα κ μια το άλλο. Και παρόλο που διαβάζω πολύ λογοτεχνία συνεχίζω πολλά πράγματα να τα βλέπω βουνό. Στο blog μου αναρτώ μια ιστορία σε συνέχειες. Χθες ανάρτησα την 13η συνέχεια και ενώ την έγραφα είχα ακριβώς το ίδιο πρόβλημα. Σε ποιό πρόσωπο να βάλω τις σκέψεις. Ρίξε μια ματια εδώ http://bookeater-bookeater.blogspot.com/2010/04/13.html. Σίγουρα το έχω κάνει λάθος. Μα δε μου έβγαινε αλλιώς. Μη σταθείς στην ιστορία γιατί δε θα καταλάβεις τίποτα αν δεν το έχεις διαβάσει από την αρχή. Θέλω απλώς να δεις το θέμα του προσώπου που πρέπει να χρησιμοποιήσω για τις σκέψεις. Το κείμενο αυτό είναι μικρό. Κι όμως μου πείρε δέκα μέρες να το γράψω γιατί το ήθελα πολύ ωραίο. Τουλάχιστον εμένα μετά από δέκα μέρες είπα οτι μου άρεσε. Τώρα που το ξαναβλέπω απαρατηρώ οτι θα μπορούσα και καλύτερα αλλά ποτέ δεν τα βλέπεις τα λάθη σου τόσο γρήγορα. Σε ευχαριστώ και πάλι! Μακάρι όλη την ώρα σε ότι έγραφα να είχα κάποιον να με διορθώνει έτσι. Δε θα μπορούσα παρά να γίνομαι όλο και καλύτερη! Καλησπέρα! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted April 9, 2010 Share Posted April 9, 2010 Ας ξεκινήσω για παράδειγμα από τη χρήση του κόμματος. Με δυσκολεύει πολύ! Δεν ξέρω γιατί. Πολλές φορές κάθομαι και διαβάζω μια πρόταση ξανά και ξανά για να καταλάβω αν χρειάζεται να βάλω σε κάποιο σημείο κόμμα ή όχι. Συνήθως το βάζω σύμφωνα με τον τρόπο που διαβάζω εγώ την πρόταση. Προσπαθώ να δώσω χρώμα στη φωνή μου και αναλόγως ακολουθεί και κάποιο κόμμα ή μια άνω τελεία. Άραγε θα μάθω ποτέ; Η μέθοδος που ακολουθείς είναι η σωστή, οπότε θα μάθεις. Πάντως, έχε υπόψη ότι ο προφορικός και ο γραπτός λόγος δεν είναι απόλυτα ίδιοι. Μερικές φορές χρειάζεται κόμμα γιατί μια γραπτή πρόταση θα μπορούσε να ερμηνευτεί με δυο τρόπους. Αυτό δεν είναι εύκολο να το δούμε στα δικά μας κείμενα, γιατί ξέρουμε τι θέλαμε να πούμε! Ένα άλλο θέμα το οποίο επίσης έθιξες είναι αν τα λόγια τα οποία οποία σκέφτεται κάποιος πρέπει να ακολουθούν το πρόσωπο το οποίο μιλάει ή α' πρόσωπο. Επίσης με δυσκολεύει. Μια μου βγαίνει σωστό το ένα κ μια το άλλο. Και παρόλο που διαβάζω πολύ λογοτεχνία συνεχίζω πολλά πράγματα να τα βλέπω βουνό. Στο blog μου αναρτώ μια ιστορία σε συνέχειες. Χθες ανάρτησα την 13η συνέχεια και ενώ την έγραφα είχα ακριβώς το ίδιο πρόβλημα. Σε ποιό πρόσωπο να βάλω τις σκέψεις. Ρίξε μια ματια εδώ http://bookeater-boo...010/04/13.html. Σίγουρα το έχω κάνει λάθος. Μα δε μου έβγαινε αλλιώς. Μη σταθείς στην ιστορία γιατί δε θα καταλάβεις τίποτα αν δεν το έχεις διαβάσει από την αρχή. Θέλω απλώς να δεις το θέμα του προσώπου που πρέπει να χρησιμοποιήσω για τις σκέψεις. Δεν είναι 100% απόλυτο. Έριξα μια ματιά και στο μεγαλύτερο μέρος του κειμένου δε μου χτυπάει άσχημα η επιλογή σου. Εκεί που δε μου φάνηκε σωστό (εγώ, τουλάχιστον δεν θα το έκανα έτσι) είναι στην έβδομη παράγραφο, τη μεγάλη. Ας πούμε "Καλύτερα να επέστρεφε στο γραφείο της, σκέφτηκε." Είναι ίσως και λίγο θέμα υποκειμενικό ή πείρας, δεν ξέρω. Μακάρι όλη την ώρα σε ότι έγραφα να είχα κάποιον να με διορθώνει έτσι. Δε θα μπορούσα παρά να γίνομαι όλο και καλύτερη! Μπορείς να έχεις: τον εαυτό σου, αρκεί να συνεχίσεις να δουλεύεις. Εγώ, πάντως, έμαθα πολλά κάνοντας διορθώσεις σε άλλους. Τέλος πάντων, καλά γραψίματα κι αν έχεις καμιά συγκεκριμένη απορία ποτέ (κάνα τελικό 'ν' και τέτοια), στη διάθεσή σου, αν ξέρω την απάντηση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Natassa Posted April 9, 2010 Author Share Posted April 9, 2010 Σε ευχαριστώ πολύ! Να 'σαι καλά! Αν κολλήσω σε τίποτα καμια μέρα θα σε καλέσω για βοήθεια! Καλό σου απόγευμα φίλε Λευτέρη! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.