Write off #48 (Adicto vs Sonya - Ο συγγραφέας Adicto ζήτησε να αφαιρεθεί το διήγημά του)

[mman]

Βλέπω τέσσερεις ψήφους και τρία σχόλια. Παρακαλείται όποιος άλλος ψήφισε να αφήσει ένα σχόλιο σαν ευχαριστώ στους συγγραφείς.

[Drake Ramore]

Μήπως είναι αποτρεπτικό αυτό τελικά για την ψήφιση των ιστοριών κ.mman;

Δεν είναι κρίμα να τελειώνουν διαγωνισμοί με 3-4 ψήφους επειδή οι αναγνώστες που δεν έχουν την διάθεση να σχολιάσουν δεν ρίχνουν και την ψήφο τους;

Just a thought...

[northerain]

Όχι, γιατί καλό είναι να μην έχουμε drive-by ψηφοφορίες. Ποιότητα, όχι ποσότητα.

[Drake Ramore]

Τότε τι θέλουμε τους διαγωνισμούς;

Περισσότερα σχόλια μπορεί να πάρει κάποια ιστορία αν ποσταριστεί random, απο ότι σε έναν διαγωνισμό.

[DinoHajiyorgi]

Εγώ ο ένοχος που δεν σχολίασα. Γκρουμπφ… (προς τον κύριο γυμνασιάρχη διοργανωτή η ενόχληση, και ουχί προς τους έξοχους συγγραφείς.)

 

Μετά τις ενοχές που ένιωθα από την κριτική μου για την ιστορία του Adicto στον διαγωνισμό τρόμου, είπα να σφυρίξω αδιάφορα, μας έτυχε όμως κύριος διευθυντής ο κύριος διοργανωτής!

 

Ψήφισα το διήγημα της Sonya. Πιο γλυκιά και αισιόδοξη η ιστορία της, από όσο μας έχει συνηθίσει, αν και με «ανοιχτό» φινάλε που δεν σε εφησυχάζει. Η γραφή δεν ήταν τόσο δυνατή όσο του Adicto, αλλά είχε τα υλικά που με αγγίζουν.

 

Το διήγημα του Adicto είχε δυνατή γραφή, τρομακτική εικονογράφηση, και όλη αυτή την μυστικιστική μυστηριακή φιλολογία που οπωσδήποτε γοητεύει. Δεν κατάλαβα ούτε μια στιγμή ότι εμφανίζονται πραγματικά πρόσωπα, όχι ότι αυτό είχε κάποια σημασία. Όταν το τέλειωσα, ρώτησα τον εαυτό μου «ποια ήταν η ιστορία;» Για κάποιο λόγο ένιωσα ότι δεν είχε ιστορία. Έχει βέβαια, υπάρχουν όμως λόγοι που το νόμισα. Είναι τα υλικά της ιστορίας του, αυτά που δεν με αγγίζουν. Ένα, η ιστορία δεν με αφορούσε. Δεν εμπλεκόταν ο δικός μου κόσμος. Δύο, είχε να κάνει με τους «τρελαμένους» του μυστικισμού που είναι ικανοί να πράξουν ΤΙΣ φρίκες για κάποιον απόκοσμο, δικό τους σκοπό. Άρα δεν με ένοιαζαν οι χαρακτήρες, δεν θα ταυτιζόμουν με κανέναν τους, δεν θα λυπόμουν ή θα αγωνιούσα για κανέναν τους. Και η γυναίκα, για την οποία αμέσως τσιμπάς στην εισαγωγή, στην ιστορία του Adicto αντιλαμβάνεσαι γρήγορα ότι δεν πρόκειται για κάποια αθώα. Τρία, διηγήματα αυτής της κατηγορίας τρόμου, τα θεωρώ πορνογραφικός τρόμος. Είναι η λογοτεχνική περιγραφή ενός φρικτού πίνακα με δαίμονες και σχισμένες σάρκες, προς τέρψιν του αναγνώστη που ικανοποιείται από το είδος. Δεν υπάρχει κάτι πέραν του στεγανού της φρίκης που να φτάνει ως εμένα. (Δεν έχει π.χ. την Ρόζμαρι (του «Το Μωρό της Ρόζμαρι») για την οποία θα μασάω τα ακροδάχτυλα μου.

 

Η επιλογή της ψήφου μου ήταν μονόδρομος, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο Adicto απέτυχε με το έργο του.

[northerain]

Τότε τι θέλουμε τους διαγωνισμούς;

Περισσότερα σχόλια μπορεί να πάρει κάποια ιστορία αν ποσταριστεί random, απο ότι σε έναν διαγωνισμό.

 

Οι ιστορίες με 2 σχόλια στην βιβλιοθήκη διαφωνούν μαζί σου.

 

Όπως και να έχει, σκοπός εδώ είναι να ψηφίσουμε και να πούμε και γιατί ψηφίσαμε. Δεν χρειάζεται να γράφεις κριτική αν δεν θες, αλλά τουλάχιστον πες δυο λόγια ακόμα και αν είναι ''μου άρεσε ο Adicto/Sonya περισσότερο''.

[Drake Ramore]

Δεν μιλάω για μένα ρε Νόρθε. Εγώ αν θέλω να σχολιάσω θα σχολιάσω, και αν δεν θέλω δεν θα το κάνω. Μπορώ κάλλιστα να ψηφίσω και χωρίς να σχολιάσω (δεν το έκανα ποτέ όμως) και κανείς να μην μπορεί να πει οτιδήποτε.

Μιλάω για την γενικότερη συμμετοχή αναγνωστών/ψηφοφόρων στον διαγωνισμό.

Βλέπουμε σαφώς διαφορετικά το θέμα "διαγωνισμοί" οπότε δεν περιμένω να συμφωνήσουμε.

Εγώ έριξα μια ιδέα για να βγάζει κάποιο νόημα η λέξη διαγωνισμός. Απο εκει και πέρα δεν έχω κατι άλλο να προσθέσω.

[northerain]

Το νόημα είναι οτι οταν ψηφίζεις, λες και ένα γεια, για να ξέρει ο κόσμος ποιος ψήφισε. Μην έρχεται ένας στο τοπικ, ψηφίζει χωρίς να διαβάσει και φεύγει. Είναι αναγκαίο κακό δηλαδή.

[mman]

Ας μην το κάνουμε θέμα, γιατί δεν είναι. Συγνώμη που επέμεινα, αλλά δεν έχω φτιάξει εγώ τους κανονισμούς και, εφόσον αποδέχτηκα την πρόταση των συγγραφέων να τους γράψω την εισαγωγή, είμαι υποχρεωμένος και να τους τηρώ.

Ο Ντίνος σχολίασε και με το παραπάνω, οπότε προτείνω να κλείσουμε εδώ την παρένθεση και να επικεντρωθούμε στα διηγήματα.

 

 

[Drake Ramore]

Tο θέμα ήδη είχε κλείσει απο το μεσημέρι κ.mman.

[KELAINO]

Η ιστορία του Αντίκτο από τη μία, τα είχε όλα: μυστικισμό, τελετουργίες, φοβερές εικόνες

άπαιχτο εκεί που σκάει το κεφάλι του τυπά και βγαίνει από μέσα η άλλη

, γνωστά ονόματα του χώρου, άψογη γραφή με παραγράφους που πηδάνε πέρα-δώθε στον τόπο και στο χρόνο, προσεγμένη αισθητική (καλά, εκείνη η βου σελίδα με το απόσπασμα και το καβαλιστικό από πίσω...). Αλλά κάπου μπάφιασα με τη σπλατεριά και το τέλος, μετά από όλον εκείνο τον πανικό, το βρήκα κάπως αδύναμο. Ίσως θα δούλευε καλύτερα αν υπαινυσσόσουν κάτι φριχτό, αντί να μας δίνεις μια συγκεκριμένη εικόνα, λέω τώρα.

 

Το έργο της Σόνυας κάνει πάρα πολύ καλή χρήση του ποιήματος και της εισαγωγής, αλλά πολύ επί τροχάδην βρε παιδί μου. Τελειώνει και δεν έχεις προλάβει να γνωρίσεις τους ήρωες και να συμπάσχεις, γιατί πολύ από τον πολύτιμο περιορισμένο χρόνο τρώνε οι απαραίτητες εξηγήσεις.

 

Αντίκτο λοιπόν, από μένα.

Edited April 2, 2010 by KELAINO

[Διγέλαδος]

Sonya γιατί το ένοιωσα πιο κοντά στην εισαγωγή.

Edited April 3, 2010 by Διγέλαδος

[Διγέλαδος]

a ξέχασα να πω και ένα μπράβο στον Adicto για την πολύ προσεγμένη και πλούσια καλλιτεχνική επιμέλεια του κειμένου!

[deadend]

Έχουμε δυο θυσίες για , μια στην αναζήτηση του άφατου και μια στην αναζήτηση της πληρότητας. Η Babalon τεκμηριωμένη με ιερά κείμενα και τελετουργίες ξαναγεννιέται μέσα από εγκληματικές πράξεις και τελετουργίες. Η Σέιδαρ-Μόριελ εξαγνίζεται στις αναμνήσεις του ασυνείδητου και επιβραβεύεται με μια νέα οντότητα.

 

Η ιστορία της Babalon διαγράφεται μέσα από αποσπάσματα που χαλαρή σύνδεση έχουν μεταξύ τους. Το μέρος που διαδραματίζεται το 1562 έχει δύναμη και μεταφέρει ένα κλίμα εποχής που δεν υπάρχει στο απόσπασμα για την διήγηση του 1946. Νομίζω ότι είναι η αδυναμία της. Πρόταση μου είναι η αναγέννηση να μεταφερθεί π.χ. το 1936 είτε σε μια ημερομηνία με άλλη σημασία. Το τέλος είναι τετριμμένο για τόσο φιλόδοξο γράψιμο.

 

Η άλλη ιστορία «Θυμήσου» είναι πιο συνεκτική , αλλά έχει γραφτεί πιο βιαστικά. Το θέμα της έχει μια πρωτοτυπία, αυτή είναι η χρήση του εξαγνισμού, δεν είναι καθαρτικός είναι ατομιστικός και βαπτιστικός. Καταφέρνει να εμπλέξει τον αναγνώστη συναισθηματικά με το τέχνασμα της αναγνώρισης. Τελικά μάλλον μου αρέσει περισσότερο. Προτείνω να χτενιστεί ξανά όμως, δεν θα την βλάψει.

[Nocturnal]

Adicto, η ιστορία ήταν προσεγμένη και όμορφα γραμμένη. Ωραία, ζωντανή ατμόσφαιρα και ικανοποιητικοί διάλογοι. Ενδιαφέρουσες οι μεταβάσεις από το ένα στο άλλο με πολύ καλή ροή της ιστορίας.

Ίσως σε κάποια σημια η σπλατερία ( ολίγον ε;;; ) το κάνει χμ... εκνευριστικό;;;. Αλλά δεν χαλάει το γενικό σύνολο.

Επίσης δεν είχες καθόλου κατα νού την χρήση του ποιήματος. έτσι;

Πολύ καλή προσπάθεια.

 

Sonya, αντίθετα έδωσες πολύ προσοχή στο ποιημα και αυτό μου άρεσε. Έξυπνη ιστορία και με πολύ ωραίες εικόνες οπως πάντα. Αναδύει ένα άρωμα έτσι... νοσταλγικό, ερωτικό.

Ωστώσο δεν ένιωσα ψυχή στο κείμενο. Αισθάνθηκα σαν να έκανες αγγαρία. Σίγουρα εσύ δεν θα το βλέπεις έτσι, αλλά οι εξηγήσεις ξεπετάγονται τόσο γρήγορα και απροειδοποίητα που δεν με άφησες να την ευχαριστηθώ στο μέγιστο. Επίσης

Τελειώνει και δεν έχεις προλάβει να γνωρίσεις τους ήρωες και να συμπάσχεις, γιατί πολύ από τον πολύτιμο περιορισμένο χρόνο τρώνε οι απαραίτητες εξηγήσεις.

EDIT ( Τώρα μου ήρθε ) : Ένιωσα ότι η ηρωίδα δεν έκανε το ταξίδι αλλά έφτασε κατευθείαν στον προορισμό.

 

Adicto λοιπόν, επιβραβέβοντας την προσπάθεια και επειδή (όπως πιστέυω) έβαλε μεγαλύτερο κομμάτι του εαυτού του στην ιστορία από την Sonya.

Edited April 5, 2010 by Nocturnal

[white_unicorn]

Η αλήθεια είναι οτί ακόμα και τώρα (ακόμα δεν έχω ψηφίσει) έχω θέμα ποιά ιστορία να ψηφίσω....

 

Και οι δύο με κράτησαν, και οι δύο θα μπορούσαν να γίνουν ακόμα καλύτερες με λίγες ακόμα γραμμές... Αλλά...

 

Έχω την εντύπωση πως, η λίγο περισσότερο ολοκληρωμένη ήταν του Adicto, τουλάχιστον σε αυτήν την ιστορία επιστρέφει η σκέψη μου, θες να ήταν το μυστικιστικό - μυστηριακό κλίμα και το αναμενόμενο τέλος (που όσο το σκέφτομαι... ίσως και να τελείωσε λίγο απότομα....) θες να ήταν οι εναλλαγές στον χρόνο και στον χώρο.... η σπλατεριά () σίγουρα δεν ήταν... το σίγουρο είναι πως μου κόλλησε η Babalon.... (ψιλο-σκιάχτηκα κιόλας )

 

όσο για το Θυμήσου της Sonya... ναι, οι δύο ψυχές και το δίλλημα με τράβηξαν...αλλά... ήταν υπερβολικά γρήγορο... όσο και να ήθελα να νιώσω κοντά στην ηρωίδα και την απόφαση της.... ήταν.... ήταν πολύ γρήγορο για να με αφήσει να νιώσω περισσότερα πράγματα για το ζευγάρι....

 

οπότε... though I am a sucker for romance.... η ψήφος θα πάει στον Adicto,,,,

 

Συγχαρητήριαα και στους δυό σας

[Nihilio]

addicto - Δουλεμένη ιστορία, αφήγηση σε δύο χρόνους που δουλεύει, ωραίες σπλαττερίες, δουλεμένη παρουσιάση. Ίσως χρειαζόταν μερικές σκηνές και πριν τις επικλήσεις για σημιουργία ατμόσφαιρας (ιδίως με τον Doctor Dee) και σίγουρα να διορθώσεις κάποια τυπογραφικά λάθη (πχ το "πυχτό" που γράφεις κάπου)

 

sonya - όχι τόσο δουλεμένη ιστορία, περισσότερο ένα μεγάλο φλασάκι, με μία βασική σκηνή και κάμποσο exposition. Βγάζει συναίσθημα αλλά θέλει δουλειά για να γίνει πλήρες διήγημα.

 

(μαντέψτε ποια από τις δύο ψήφισα)

[dagoncult]

Μου άρεσε περισσότερο το ‘’The Babalon Working....’’, επειδή γινόντουσαν περισσότερα πράγματα εκεί, υπήρχαν περισσότερες σκηνές, ήταν περισσότερο χορταστική.

 

Η κεντρική ιδέα του ‘’Θυμήσου’’ είναι εξαιρετική και το κείμενο, καλογραμμένο, κύλλησε για μένα πιο γρήγορα από το ‘’The Babalon Working…’’, το οποίο από τη μία είχε τις αλλαγές οπτικής που μοιραία το κάνουν ένα κλικ πιο αργό, και από την άλλη είχε και μερικά σημεία στα οποία ψιλοκόλλησα.

(Πχ: Οι παρακάτω φράσεις με ξένισαν ‘’Σκοτάδι κάλυψε τον κήπο της Εδέμ...’’, ‘’Ο Κάιν ούρλιαξε κατάρες στον Θεό βυθίζοντας το μαχαίρι ξανά και ξανά...

Η Σαλώμη έγλυψε τα χείλη του κομμένου κεφαλιού του Ιωάννη...’’. Επίσης αυτό το ‘’μ…’’ στο ‘’Φώναξε με ακόμα πιο δυνατή φωνή «Σε προστάζω να μ..» πριν η πλημμύρα ορμήσει πάνω του’’. Και νομίζω ότι χρειάζεται μια αλλαγή ώστε να φαίνεται καλύτερα ότι η δεύτερη παράγραφους αυτού: ‘’4 Ιανουαρίου 1946, Καλιφόρνια. Ημερολόγιο του Έργου υπό τον Τζακ Πάρσονς

 

«Ξεκίνησα το Ιερό Έργο με σκοπό την απελευθέρωση του Ανθρώπου από την τυρανία αυτού του Αιώνα. Η εποχή μας είναι ο αιώνας του Ώρου, εποχή των άλογων, καταστρεπτικών δυνάμεων. Σκοπός μου ήταν να ολοκληρώσω την εργασία του Δρ. Τζων Ντη χρησιμοποιώντας τους Ενωχιανούς Πίνακες που παρασκεύασε ο ίδιος. Επικαλέστηκα την Μπάμπαλον, το πνέυμα της αγάπης, της ελευθερίας ώστε να ενσαρκωθεί μέσω ενός σκεύους, μίας Πορφυρής Γυναίκας. Απώτερος σκοπός είναι η γέννα ενός Σεληνόπαιδου που θα δημιουργήσει τη νέα εποχή.

Ακολούθησα τα Τελετουργικά για έντεκα ημέρες, απο τις 4 του Γενάρη ως και τις 15 όπου και κατασκευάστηκε ο αγωγός- καθρέπτης με τις ακόλουθες σημειώσεις στα αρχεία μου...», είναι γραμμένη σε άλλη ημερομηνία από την 4η του Γενάρη)

 

 

Θα προτιμούσα το ‘’Θυμήσου’’ να ήταν μεγαλύτερο, να φαινόταν περισσότερο δουλεμένο, να δίνονταν πχ πιο πολλές πληροφορίες για το τι συμβαίνει.

 

Το τελείωμα του ‘’Babalon Working’’ (η τελευταία πρόταση) ήταν όλα τα λεφτά. Μπράβο, πολύ τρομακτική εικόνα.

 

ΥΓ1: Καλά… Sonya;… σου ‘χω το απολύτο soundtrack για το ‘’Θυμήσου’’

 

ΥΓ2:

Η ημερομηνία σύλληψης του φεγγαρόπαιδου και η ημερομηνία γέννησης… η διαφορά δεν είναι 9 μήνες… πρόκειται περί Babalonοδουλειάς;

 

[Sonya]

Μου άρεσε περισσότερο το ‘’The Babalon Working....’’, επειδή γινόντουσαν περισσότερα πράγματα εκεί, υπήρχαν περισσότερες σκηνές, ήταν περισσότερο χορταστική.

 

Η κεντρική ιδέα του ‘’Θυμήσου’’ είναι εξαιρετική και το κείμενο, καλογραμμένο, κύλλησε για μένα πιο γρήγορα από το ‘’The Babalon Working…’’, το οποίο από τη μία είχε τις αλλαγές οπτικής που μοιραία το κάνουν ένα κλικ πιο αργό, και από την άλλη είχε και μερικά σημεία στα οποία ψιλοκόλλησα.

(Πχ: Οι παρακάτω φράσεις με ξένισαν ‘’Σκοτάδι κάλυψε τον κήπο της Εδέμ...’’, ‘’Ο Κάιν ούρλιαξε κατάρες στον Θεό βυθίζοντας το μαχαίρι ξανά και ξανά...

Η Σαλώμη έγλυψε τα χείλη του κομμένου κεφαλιού του Ιωάννη...’’. Επίσης αυτό το ‘’μ…’’ στο ‘’Φώναξε με ακόμα πιο δυνατή φωνή «Σε προστάζω να μ..» πριν η πλημμύρα ορμήσει πάνω του’’. Και νομίζω ότι χρειάζεται μια αλλαγή ώστε να φαίνεται καλύτερα ότι η δεύτερη παράγραφους αυτού: ‘’4 Ιανουαρίου 1946, Καλιφόρνια. Ημερολόγιο του Έργου υπό τον Τζακ Πάρσονς

 

«Ξεκίνησα το Ιερό Έργο με σκοπό την απελευθέρωση του Ανθρώπου από την τυρανία αυτού του Αιώνα. Η εποχή μας είναι ο αιώνας του Ώρου, εποχή των άλογων, καταστρεπτικών δυνάμεων. Σκοπός μου ήταν να ολοκληρώσω την εργασία του Δρ. Τζων Ντη χρησιμοποιώντας τους Ενωχιανούς Πίνακες που παρασκεύασε ο ίδιος. Επικαλέστηκα την Μπάμπαλον, το πνέυμα της αγάπης, της ελευθερίας ώστε να ενσαρκωθεί μέσω ενός σκεύους, μίας Πορφυρής Γυναίκας. Απώτερος σκοπός είναι η γέννα ενός Σεληνόπαιδου που θα δημιουργήσει τη νέα εποχή.

Ακολούθησα τα Τελετουργικά για έντεκα ημέρες, απο τις 4 του Γενάρη ως και τις 15 όπου και κατασκευάστηκε ο αγωγός- καθρέπτης με τις ακόλουθες σημειώσεις στα αρχεία μου...», είναι γραμμένη σε άλλη ημερομηνία από την 4η του Γενάρη)

 

 

Θα προτιμούσα το ‘’Θυμήσου’’ να ήταν μεγαλύτερο, να φαινόταν περισσότερο δουλεμένο, να δίνονταν πχ πιο πολλές πληροφορίες για το τι συμβαίνει.

 

Το τελείωμα του ‘’Babalon Working’’ (η τελευταία πρόταση) ήταν όλα τα λεφτά. Μπράβο, πολύ τρομακτική εικόνα.

 

ΥΓ1: Καλά… Sonya;… σου ‘χω το απολύτο soundtrack για το ‘’Θυμήσου’’

 

ΥΓ2:

Η ημερομηνία σύλληψης του φεγγαρόπαιδου και η ημερομηνία γέννησης… η διαφορά δεν είναι 9 μήνες… πρόκειται περί Babalonοδουλειάς;

 

 

Το φυλούσα για το τέλος, αλλά, μιας και το ανέφερες, αυτό το τραγούδι υπήρξε η έμπνευση για το κείμενο. Με ζάλιζε (και με προβλημάτιζε) για αρκετό καιρό η ιδέα αυτή κι αναρωτιόμουν κατά πόσο θα δεχόμουν να ενωθώ ξανά σ' ένα σώμα με το "άλλο μου μισό" και να στερηθώ όσα νιώθω τώρα.

[khar]

Κατανοώντας την πίεση του χρόνου και τη δέσμευση της εισαγωγής, μπορώ να πω ότι δεν έμεινα ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα, κυρίως επειδή είχα υψηλότερες προσδοκίες με βάση όσα είχα διαβάσει από τους συμμετέχοντες.

 

 

 

Στο διήγημα του adicto τόσο οι αναφορές όσο και η θεματολογία ήταν πολύ «μακριά» από εμένα με αποτέλεσμα να μην με προσελκύσει ούτε το πρωτότυπο ύφος (το οποίο μερικές φορές μου προκάλεσε σύγχυση και νομίζω δεν ήταν τόσο πετυχημένο όσο στον «Άνθρωπο που σκότωσε το χρόνο»), ούτε η πολύ δυνατή γλώσσα.

 

 

 

Στο διήγημα της Sonya, μπορώ να πω ότι με γοήτεψε η ιδέα του διλήμματος, καθώς και ότι ήταν πολύ κοντύτερα στο πνεύμα της εισαγωγής (κατά την ταπεινή μου γνώμη). Καλό και το διφορούμενο τέλος. Όμως, ήθελε πολλή δουλειά ακόμη για να αναδειχθεί επαρκώς η ιδέα και να δείξει ολοκληρωμένο, ίσως επειδή όλες οι πληροφορίες δίνονται από τα στόματα των ηρώων με έναν περιγραφικό τρόπο και απουσιάζει η δράση, η ανατροπή, κάποια έκπληξη, στοιχεία που εύκολα θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν στο διήγημα.

 

 

 

Τελικά, ψηφίζω Sonya, κυρίως γιατί με ενδιέφερε το θέμα της και μου αρέσει ο "ανθρώπινος" τρόπος που το προσεγγίζει.

 

 

 

[mman]

Εεεμμμ, ξαφνική απορία που δεν απαντιέται στο FAQ των Write off: Τι κάνουμε σε περίπτωση ισοπαλίας;

Παράταση;

Πέναλτυ;

Drink off?

Μυτίγκιο;

 

Σοβαρά τώρα. Ή απλώς το δηλώνουμε σαν ισοπαλία και περνάτε και οι δύο στους ομίλους του τσου-λου;

[Tiessa]

Εεεμμμ, ξαφνική απορία που δεν απαντιέται στο FAQ των Write off: Τι κάνουμε σε περίπτωση ισοπαλίας;

Παράταση;

Πέναλτυ;

Drink off?

Μυτίγκιο;

 

Σοβαρά τώρα. Ή απλώς το δηλώνουμε σαν ισοπαλία και περνάτε και οι δύο στους ομίλους του τσου-λου;

 

Κάτι για πάλη στο λάκο με τις λάσπες είχε ειπωθεί την τελευταία φορά που υπήρξε μεγάλο ντέρμπι.

[Adicto]

Εεεμμμ, ξαφνική απορία που δεν απαντιέται στο FAQ των Write off: Τι κάνουμε σε περίπτωση ισοπαλίας;

Παράταση;

Πέναλτυ;

Drink off?

Μυτίγκιο;

 

Σοβαρά τώρα. Ή απλώς το δηλώνουμε σαν ισοπαλία και περνάτε και οι δύο στους ομίλους του τσου-λου;

 

Χα! Το σκέφτηκα και εγώ αυτό!

[Sonya]

Δε νομίζω να υπάρξει τέτοιο πρόβλημα αυτή την φορά, ο αδελφός βάζελος έχει πάρει γερά τα ηνία και δεν προβλέπεται να τ' αφήσει (και δικαίως, αν και λόγω συμμετοχής δεν μπορώ να ψηφίσω, αν ψήφιζα θα τον ψήφιζα :Ρ). Αν, όμως, τελικά καταφέρουμε για δεύτερη φορά ισοπαλία, θα λύσουμε τις "διαφορές" μας λογοτεχνικά πίνοντας μπύρες εκεί ψηλά στην θύρα 13. :Ρ

[Adicto]

7-5 είναι το σκορ (κάποιος ψήφισε αλλά δεν σχολίασε νομίζω!)...

Ανοικτό το ματς ακόμα λοιπόν καθώς και οι δύο ομάδες παίζουν μέτρια μπάλα!

Σε περίπτωση Χ πάντως συμφωνώ για μπυροκατάνυξη μέχρι τελικής πτώσεως με τον κ.Μμαν να κανει καταμετρηση ποτηριών ντυμένος ρέφερι!