Λόρδος Ντανσανύ

[Kafka]

Ποιά είναι η γνώμη σας για τη λογοτεχνία του Ντανσανύ;

Εμένα μου αρέσει πολύ. Τον άκουσα για πρώτη φορά ως κάποιον που επηρέασε τον Λάβκραφτ, αλλά σε ορισμένα σημεία είναι πολύ ανώτερός του. Ορισμένες φορές τα κείμενά του έχουν και στοιχεία τρόμου, όπως μερικά με τα gnomes.

[KELAINO]

Πάνε πολλά χρόνια που διάβασα Ντάνσανυ.

Είναι πολύ φευγάτος και ονειρικός.

Σε γεμίζει νοσταλγία για τα μέρη που περιγράφει.

Έχει κι αυτό το κλασσικό εγγλέζικο χιούμορ καμιά φορά.

 

Το πρώτο του που είχα διαβάσει ήταν ένα διήγημα σε συλλογή της Ωρόρα (αθάνατη Ωρόρα), "Η πτώση της Μπαμπουλκούντ". Δεν είχα κατενθουσιαστεί ιδιαίτερα, πολύ τρέξιμο εκείνοι οι σκλάβοι ρε παιδί μου, αλλά η ατμόσφαιρα άπαιχτη.

 

Μετά πήρα ολόκληρο βιβλίο δικό του, τον τίτλο με τις περισσότερες γενικές σε παράταξη "Η κόρη του βασιλιά της χώρας των Ξωτικών" (3). Ναι, εκεί έλειωσαν και οι τελευταίες αντιστάσεις μου... σκοτεινοί κέλτικοι λόφοι πέρα από τους τόπους που γνωρίζουμε και πάρε νά 'χεις...

 

Ωραία πράματα...

[D'Ailleurs]

και εγώ τον διάβαζα όταν στην Ελλάδα κυκλοφορούσαν περισσότερα βιβλία τσέπης, με ιστορίες φαντασίας. Πολύ καλός, αν και όχι το στύλ που προτημούσα (δεν είχε βαρβάρους, γυμνές και αίμα) αλλα σίγουρα η πρόζα του ήταν έτη φωτος καλύτερα απο αυτά που παίζουν σήμερα. Ελπίζω να αξιωθεί κάποιος να βγάλει τα άπαντα του στα Ελληνικά!:thmbup::thmbup:

[Δημήτρης]

Τι; Δεν υπήρχε topic για τον μεγάλο Λόρδο Ντάνσανυ; Δεν το είχα πάρει χαμπάρι, γιατί διαφορετικά θα άνοιγα εγώ. Δεν πειράζει όμως, ας είναι και έτσι Λοιπόν, τι μπορεί να πει κανείς για αυτόν τον πραγματικά σπουδαίο συγγραφέα; Ότι επηρέασε μεταξύ άλλων τον Λάβκραφτ και τον Τόλκιν; Ότι υπήρχε μία μέρα στη Νέα Υόρκη που παίζονταν πέντε διαφορετικά έργα του σε πέντε διαφορετικά θέατρα ταυτόχρονα; Ή μήπως το ότι η ατμόσφαιρα των διηγημάτων του είναι πραγματικά τρομερή; Όπως πολλοί άλλοι, έτσι και εγώ τον γνώρισα μέσα από την σειρά της Ωρόρα, στο ν. 24 της οποίας υπάρχει μία πανέμορφη ιστορία του με τίτλο ''Το σπαθί του Βέλεραν''. Όσοι έχετε διαβάσει την ''Ονειρική Αναζήτηση της 'Αγνωστης Καντάθ'' του Λάβκραφτ, τότε έχετε μία πολύ καλή ιδέα για το στυλ του. Παρ' όλο που το είδος που γράφει δεν έρχεται πρώτο στις προτιμήσεις μου -με εκφράζει απόλυτα το σχόλιο του D'Ailleurs το γούστο του οποίου απ' ότι έχω καταλάβει μέχρι τώρα, ταυτίζεται με το δικό μου- τον αγαπώ πολύ. Έχει μία οχταετία περίπου που διάβασα την ''Κόρη του Βασιλιά της Χώρας των Ξωτικών'' και την έχω διαγράψει πλέον εντελώς από την μνήμη μου. Ευκαιρία να την ξαναθυμηθώ λοιπόν. Προς πληροφόρηση όσων δεν το ξέρουν να αναφέρω ότι στα Ελληνικά κυκλοφορούν οι συλλογές του ''Οι Μυστικές Ιστορίες των Θεών'' και ''Διηγήσεις ενός Ονειρευτή'' από Terra Nova, και ''Ιστορίες του Μεγάλου Ονειρευτή'' από Ωρόρα. Είναι μία πραγματικά πολύ καλή περίπτωση συγγραφέα που αξίζει να τον ανακαλύψετε.

[Kafka]

Έχω και τα τρία αυτά βιβλία

Δεν ξέρω αν υπάρχει μέσα σε αυτά το πολύ μικρό διήγημα "Ο Χάρος", που είναι ένα απο τα κορυφαία του κατά τη γνώμη μου, αν και είναι μόνο δύο παράγραφοι.

Θα διαβάσω το σπαθί του Βέλεραν

 

Επίσης πολύ μου άρεσε "το όμορφο παράθυρο", που είναι στο βιβλίο της terranova οι διηγήσεις ενός ονειρευτή.

Edited March 26, 2010 by Iwannhs

[Δημήτρης]

Μπα, με μία γρήγορη ματιά που έριξα και στα τρία δεν βρήκα το διήγημα που ανέφερες. Επίσης έχει κυκλοφορήσει και άλλο ένα βιβλίο του στα ελληνικά με τίτλο ''Λιραζέλ'', δεν γνωρίζω όμως εκδόσεις.

 

 

[Naroualis]

Δημήτρη, θα σε μαλώσω. Ξεχνάς τις Περιπετειες του Δον Ροντρίγκεθ στην Κοιλάδα των Σκιών. Καταπληκτικό (αν και κάπως τραβηγμένο, διότι ο Λόρδος ήτο πολύ καλύτερος στις σύντομες αφηγήσεις) βιβλίο. Μπορώ να πω ότι η αγάπη μου για τον Ντάνσανυ συγκρίνεται μόνο με την αγάπη μου για το Χάουαρντ. Είναι κι οι δύο τόσο παραμυθάδες -φυσικά ο καθένας με το δικό του ρυθμό- που δε μπορείς παρά να παρασυρθείς. Ειδικά ο Ντάνσανυ έχει κι αυτήν την απέχθεια προς το προκαθορισμένο τέλος που με τρελαίνει. Ξεκινάς να διαβάζεις μια ιστορία του και δεν ξέρεις ποτε αν θα καταλήξει καλά ή άσχημα. Το μόνο που ξέρεις και είσαι σίγουρος είναι ότι η κατάληξη θα φανταζει η μόνοη πραγματική μέσα στα πλαίσια του παραμυθιού που μας αφηγείται. Μοναδικός, πραγματικά μοναδικός. Εύγε για την ιδέα σου, Ιωάννη.

 

 

[Kafka]

Είπα να μεταφράσω μία πολύ μικρή ιστορία του Dunsany, αν θέλετε διαβάστε την:

 

Ο εργάτης

 

 

 

Είδα έναν εργάτη να πέφτει με την σκαλωσιά του από την κορυφή ενός γιγαντιαίου ξενοδοχείου. Και καθώς έπεφτε τον είδα να κρατάει ένα μαχαίρι και να προσπαθεί να σκαλίσει το όνομά του στο ξύλο. Είχε το χρόνο να το κάνει αυτό διότι θα πρέπει να του έμεναν ακόμα εκατό μέτρα πτώσης. Και δε μπορούσα να σκεφτώ τίποτα άλλο παρά μόνο την ανοησία του να πράξει αυτή τη μάταιη ενέργεια, καθώς όχι μόνο ο ίδιος θα ήταν αξεδιάλυτα νεκρός σε τρία δευτερόλεπτα, αλλά και ο στύλος στον οποίο προσπαθούσε να χαράξει ό,τι από το όνομά του προλάβαινε ήταν βέβαιο πως θα καιγόταν σε μερικές εβδομάδες ως καυσόξυλο.

 

Έπειτα γύρισα στο σπίτι μου καθώς είχα δουλειά να κάνω. Και όλο εκείνο το απόγευμα σκεφτόμουν την ανοησία εκείνου του ατόμου, μέχρι που η σκέψη με εμπόδισε στη σοβαρή μου εργασία.

 

Και αργά την ίδια νύκτα, καθώς ακόμα εργαζόμουν, το φάντασμα του εργάτη πέρασε μέσα από τον τοίχο μου και στάθηκε μπροστά μου, γελώντας.

 

Δεν άκουσα κανένα ήχο ώσπου να του μιλήσω, όμως μπορούσα να δω την γκρίζα διάφανη μορφή μπροστά μου να τρέμει από το γέλιο.

 

Τελικά μίλησα και ρώτησα τι ήταν εκείνο με το οποίο γελούσε, και τότε το φάντασμα επίσης μίλησε. Είπε «γελάω με εσένα που κάθεσαι και εργάζεσαι εκεί».

 

«Και γιατί» ρώτησα «γελάς με τη σοβαρή εργασία;»

 

«Μα η θλιβερή ζωή σου θα περάσει σαν ένας άνεμος» είπε, «και ολόκληρος ο κουτός πολιτισμός σου θα έχει αφανιστεί σε μερικούς αιώνες».

 

Έπειτα ξανάρχισε να γελάει, και αυτή τη φορά ακουγόταν, και, συνεχίζοντας το γέλιο του, πέρασε και πάλι πίσω από τον τοίχο, και πίσω στην αιωνιότητα από την οποία είχε έρθει.

 

 

 

[Δημήτρης]

Ναι Naroualis καλά έκανες και το έβαλες και αυτό. Εγώ ξέχασα να το αναφέρω γιατί δεν το έχω διαβάσει ακόμη. Φαντάζομαι ότι θα το έχεις και εσύ από την έκδοση του Αίολου, αυτή με το μπλε εξώφυλλο. Αναρωτιέμαι αν βρίσκεται ακόμη. Έχω ακούσει και εγώ ότι ο ''Δον Ροντρίγκεθ'' είναι μάλλον το πιο αδύναμο από τα βιβλία του, σαν διήγημα ντυμένο σε νουβέλλα. Συμφωνώ και για το σχόλιο σου για τα τέλη του, ότι δηλαδή είναι μη προβλέψιμα και άκρως πετυχημένα.

[Kafka]

Επίσης πολύ μου άρεσε το "Πώς ο Νουθ εξασκούσε την τέχνη του πάνω στους γνόμους"

[flamandin]

Πριν απο πλλά χρόνια θυμάμαι,στην δημοτική βιβλιοθήκη,την προσοχή μου τράβηξε ένα λεπτό,καλαίσθητο βιβλίο με την γκραβούρα ενός παλιού αρχοντικού στο εξώφυλλο και με τον πολλά υποσχόμενο τίτλο ιστορίες φαντασμάτων.Όπως καταλαβαίνετε δεν χρειάστηκε πάνω απο μια στιγμή για να βρεθώ σε ένα απο τα τραπέζια της βιβλιοθήκης, σκυμμένος πάνω στο θαυμαστό μου εύρημα.Σε εκείνο το βιβλίο λοιπόν για

πρώτη φορά ήρθα σε επαφή με αυτόν τον θαυμαστό κύριο απο την Ιρλανδία και με τον μαγικό του κόσμο.Και η γνωριμία μαζί του έγινε με τον καλλύτερο τρόπο αφού σε εκείνη την ανθολογία βρήκα αν όχι το ωραιότερο σίγουρα απο τα ωραιότερα διηγήματά του,Το πανέμορφο "Τοφάντασμα της κοιλάδας".Τι ομορφιά ήταν εκείνη!Το μυστηριακό ιρλανδικό περιβάλλον και η γλυκιά μελαγχολία του διηγήματος με γοήτευσαν

το δίχως άλλο.Αλλά ήταν η ομορφιά της γλώσσας του που με είχε γητέψει.Αυτό που διάβαζα δεν ήταν ποιήση ή προζα αλλά ένας συνδυασμός και των δύο σε ένα νέο,αξεδιάλυτο και απολαυστικό σώμα.Και για καλή μου τύχη η μετάφραση του Μάκη πανώριου ήταν αντάξια ενός συγγραφέα σαν τον ντάνσανυ.Απο τότε ο λόρδος έγινε ένας απο τους πλέον αγαπητούς μου δημιουργούς και ευτυχώς οι συλλογές της aurora με τις ωραίες μεταφράσεις όχι μόνο του Πανώριου αλλά και του εξαιρετου Γιώργου Μπαλάνου συνέβαλλαν τα μέγιστα στο να λατρέψω εκείνον τον υπέροχο κύριο με την τόσο ποιητική γραφή,την φλογερή φαντασία και το διακριτικό και πνευματώδες χιούμορ του,που όπως σωστά λέει η Ναρουάλις οδηγούσε συχνά στα πιο απροσδόκητα φινάλε(όπως στο απολαυστικό "ο θησαυρός των Γκίμπελιν").

Αν και εδώ και πολλά χρόνια ο αγαπημένος μου συγγραφέας είναι πλέον ο Μπόρχες ,ο Ντάνσανυ παραμένει ένας απο τους ωραιότερους παραμυθάδες που γνώρισα(αν και οι εκδόσεις TERRANOVA κάνουν οτι μπορούν για να καταστρέψουν την ομορφιά των έργων του με τις άθλιες,στεγνές,απογυμνωμένες απο την ομορφιά της γλώσσας του μεταφράσεις τους).

[Nienor]

Κι εγώ τον αγαπώ, κεραυνοβόλος έρωτας ήταν από την πρώτη στιγμή, και μάλιστα για κανέναν από τους λόγους για τους οποίους προτιμώ τα βιβλία που προτιμώ. Ούτε στέρεες ιστορίες έγραφε, ούτε χειροπιαστούς χαρακτήρες, ούτε τίποτα από αυτά που εκτιμώ στη λογοτεχνία γενικά. Έχει ένα στυλ τόσο πολύ δικό του και φράσεις που μένουν χαραγμένες στο μυαλό σου για πάντα (... "κοιτούσε τα βουνά που πίσω τους έκρυβαν τη χώρα των ξωτικών να δει με τι χρώματα θα τρομάξουν το ηλιοβασίλεμα" από την κόρη του βασιλιά της χώρας των ξωτικών, δεν το ξέχασα ποτέ).

Ο δον Ροντρίγκεθ είναι ένα βιβλίο με ανύπαρκτη ιστορία, με ένα χαρακτήρα που μπάζει νερά από παντού, με μια ατμόσφαιρα η οποία σε πολλά σημεία αλλάζει στα όρια της σχιζοφρένειας... κι όμως, από τη στιγμή που το ξεκινάς δεν το αφήνεις κάτω, κι όχι γιατί θέλεις να μάθεις τι θα γίνει στο τέλος, αδιάφορο είναι αυτό, αλλά γιατί είναι γραμμενο έτσι που είναι σαν να τον έχεις μπροστά σου, σα να είναι δίπλα σου και να βγάζει μια ιστορία από το μυαλό του για να στην πει μέχρι να σε πάρει ο ύπνος το βράδυ. Τόσο άμεσο το αισθανόμουν. Υπέροχη αίσθηση, μοναδική, δεν το έχω αισθανθεί με κανέναν άλλο. Τον αγαπώ τον Ντανσανύ...

 

 

Υ.Γ. στις ιστορίες για τους Θεούς, εκεί που περιγράφει πως έγινε ο κόσμος, τα σπάει ο χρόνος με το τύμπανο, ναι!

[Δημήτρης]

Μόλις τελείωσα το ''Η Κόρη του Βασιλιά της Χώρας των Ξωτικών''. Το είχα ξαναδιαβάσει αλλά πριν από αρκετά χρόνια με αποτέλεσμα να το διαγράψω παντελώς από την μνήμη μου. Η ιστορία ως γνωστόν έχει να κάνει με τους κατοίκους της κοιλάδας του Ερλ οι οποίοι για άρχοντα τους θέλουν κάποιον που να έχει μαγικές ιδιότητες. Για να ικανοποίησει το αίτημα τους ο πρίγκιπας τους ταξιδεύει στην χώρα των ξωτικών όπου και ερωτεύεται την Λιραζέλ, την κόρη του βασιλιά. Παρακολουθούμε την εξέλιξη της ιστορίας από την οπτική γωνία του πρίγκηπα και του γιου του. Παίζουν μάγισσες, νάνοι και μονόκεροι μέσα, απ' όλα έχει ο μπαξές. Γραμμένο με απλό αλλά όχι και απλοϊκό τρόπο, πρόκειται πραγματικά για ένα καταπληκτικό μυθιστόρημα, ένα must read για τους φίλους του φάντασυ. Κυρίως του ονειρικού, αλλά και όχι μόνο. Ωστόσο όσο και αν μου άρεσε η Κόρη του Βασιλιά θα πρέπει να πω ότι προτιμώ τον Ντάνσανυ στα διηγήματα του. Είναι και εκεί κορυφαίος. Εκτός από αυτά που ήδη αναφέρθηκαν θα προσθέσω την συλλογή ''Οι Θεοί της Πεγκάνα'' και το ''Ήσυχες Μέρες στον Γιανν''. Επαναλαμβάνω ότι είναι must read, όσοι δεν τον έχετε διαβάσει χάνετε.

Edited April 17, 2011 by Δημήτρης

[xtapodimimos]

O Ντάνσανυ είναι φοβερος συγγραφέας, απο οσους εχω διαβάσει εγώ (οχι πολλους φαντασιας) ειναι ο πρωτος με διαφορα που παιρνει τον τίτλο του ονειρικού συγγραφέα.

Την ατμοσφαιρα αυτη του ονειρικού κοσμου που δημιουργεί ο ντανσανυ την έχω βρεί μόνο στο πρώτο cd των Ulver : Bergtatt - Et eeventyr i 5 capitler

[anmuil]

Στη βιβλιοθήκη μου λοιπόν υπάρχουν σκόρπια 2-3 συλλογές απο ιστορίες, καθώς και "Η κόρη του βασιλιά των ξωτικών".

Θα ψηφίσω υπέρ των διηγημάτων,σίγουρα εκεί ήταν το δυνατό του σημείο.

 

 

[heiron]

Η κορη του βασιλια της χωρας των ξωτικων του Ντανσανυ του συγγραφεα του φανταστικου της Ιρλανδιας του υποφαινομενου δεν του αρεσε πολυ.

 

Βεβαια θα το προτεινα σε οποιον θελει κατι παραμυθενιο/ονειρικο,ειδικα σε κοπελες η σε νεαρα ατομα.Ειναι και πολυ καλογραμμενο ενω και η μεταφραση στα Ελληνικα ειναι καλη-δεδομενου οτι το κειμενο ειναι ψιλοδυσκολο.Απο εκει και περα νομιζω οτι ειναι καλυτερος στα διηγηματα κι εγω.

[Blacksword]

Η κόρη του βασιλιά της χώρας των ξωτικών

 

Ένας ακόμα κλασικός συγγραφέας που γνωρίζω για πρώτη φορά και πόσο μάλλον από κάποιον που είναι από αριστοκρατική γενιά.

Για το συγκεκριμένο βιβλίο, πριν το πιάσω στα χέρια μου, είχα ακούσει τα καλύτερα και τώρα που επιτέλους το διάβασα μπορώ να πω ότι αξίζει σίγουρα την φήμη του.

 

Ένα εκπληκτικό πράγμα που έχει κάνει ο Dunsany σε αυτό το βιβλίο είναι ότι μόλις το αρχίσεις, πραγματικά, σε απορροφά πλήρως στην ιστορία του (τουλάχιστον έτσι ένιωσα εγώ).

Ένα άλλο είναι η τρομερή γραφή του, που αν και είναι αρκετά παλιομοδίτικη, μιας και γράφτηκε το 1924, είναι ταυτόχρονα και πολύ αριστοκρατική. Είναι επίσης και αρκετά ονειρική/παραμυθένια για το γούστο μου αλλά είναι ταυτόχρονα τόσο, μα τόσο καλή που πραγματικά με εξέπληξε ιδιαίτερα.

 

Συνολικά μου άρεσε πάρα πολύ και όσοι δεν το έχετε διαβάσει πιστεύω ότι είτε σας αρέσει αυτό το στυλ είτε όχι δεν θα σας απογοητεύσει.

 

ΥΓ: Δεν γνωρίζω αν ο Dunsany ήταν μεγάλη επιρροή για τον Tolkien ή αν είναι ιδέα μου, αλλά σε κάποια σημεία του βιβλίου έβλεπα πολλά κοινά στοιχεία που μου τον θύμιζαν, ιδιαίτερα με τον νάνο, πράγμα που μου άρεσε αρκετά.