Ένα απόσμασμα απο ένα διήγημά μου

[Kafka]

Συγγραφέας: Κυριάκος Χαλκόπουλος.

Είδος: Τρόμος

Σημειώσεις: Πρώτο διήγημα από το βιβλίο μου (Ιδιωτική έκδοση)

-----

Ο διαγωνισμός

 

 

 

Όταν ήμουν δέκα χρονών ήταν αρκετά συνηθισμένο τα βράδια των Παρασκευών να μένω μόνος μου στο σπίτι, καθώς εκείνη τη χρονιά αυτές τις μέρες η μητέρα μου πήγαινε την αδελφή μου στο μάθημα του μπαλέτου, ενώ ο πατέρας μου παρέμενε στο γραφείο του μέχρι αρκετά αργά, και έτσι αν δεν είχα καλέσει στο σπίτι μου κάποιον συμμαθητή μου, ή αν δεν είχα εγώ πάει στο σπίτι ενός συμμαθητή, μπορούσα να περάσω σχεδόν δύο ώρες μόνος μου στο μεγάλο σπίτι.

 

Επειδή ακριβώς είχα αντιληφθεί σωστά πως αυτές οι ώρες ήταν ώρες στις οποίες κανείς δε θα με αιφνιδίαζε, βρισκόμουν έξω από το δωμάτιό μου, στην κουζίνα, όπου και διάβαζα το περιοδικό του σχολείου που δημοσιευόταν τις Παρασκευές. Ήταν ένα απλό περιοδικό, και εξάλλου δεν το διάβαζα με ιδιαίτερη ευχαρίστηση καθώς είχα κατά νου το γεγονός ότι το σχολείο είχε αποκτήσει το δικό του περιοδικό μόνο αφού είχα εγώ πρώτος δημοσιεύσει ένα δικό μου, ενώ ένα χρόνο αργότερα η διεύθυνση οργάνωσε την εθελοντική συμμετοχή όλων των μαθητών σε ένα επίσημο δικό της έντυπο, το οποίο φυσικά δε θα γινόταν να το ανταγωνιστεί καμία ανεξάρτητη παραγωγή και συνεπώς η κυκλοφορία του γρήγορα παραμέρισε τις ήδη υπάρχουσες, αφού το παράδειγμά μου είχε ακολουθηθεί νωρίτερα από δύο ακόμα συμμαθητές μου.

 

Ωστόσο διατηρούσα κάποιο ενδιαφέρον για τις σελίδες που είχαν γραφτεί από μαθητές της τάξης μου, με το στόχο να διαμορφώσω μέσα από την ανάγνωσή τους μία καλύτερη αντίληψη για εκείνους, κάτι που ήταν πολύ πιο εύκολο να συμβεί με αυτόν τον έμμεσο τρόπο παρά με μία συζήτηση με αυτούς, αφού οι περισσότεροι από εκείνους μου ήταν αρκετά αντιπαθείς.

 

Γι αυτό το λόγο και δε μου φάνηκε καθόλου ασυνήθιστο όταν ένα βράδυ ξαναβρέθηκα σε εκείνη την κουζίνα, και καθισμένος στο στρογγυλό τραπέζι ξεφύλλιζα το περιοδικό. Ήδη είχα διαβάσει εξάλλου το μεγαλύτερο μέρος του, και πλησίαζα στην τελευταία σελίδα, που από λίγο πριν είχα ήδη παρατηρήσει ότι σε αντίθεση με άλλες φορές τώρα υπήρχε σε αυτήν ένα μεγάλο ασπρόμαυρο σχέδιο, ενώ στις προηγούμενες εκδόσεις μπορούσε απλώς να διαβάσει κανείς σε αυτήν τα ονόματα του διευθυντή και του επιμελητή, και έπειτα υπήρχε μόνο μία ολόλευκη σελίδα πριν από το σκληρό, πορτοκαλί χαρτί που αποτελούσε το περίβλημα της έκδοσης. Η τελευταία σελίδα πριν το σχέδιο, με μερικές παρατηρήσεις για τον τρόπο με τον οποίο ένας συμμαθητής είχε όπως δήλωνε καταφέρει να αντιληφθεί περισσότερο οργανωμένα το μάθημα των μαθηματικών προσπεράστηκε απλώς με ένα ειρωνικό χαμόγελο, παρόλο που για μία στιγμή επανέφερα στη φαντασία μου το πρόσωπο εκείνου του συμμαθητή, που ήταν αρκετά παχύς και φορούσε γυαλιά. Θα επέστρεφα αργότερα στη μελέτη εκείνης της σελίδας καθώς προοιωνίζονταν κατά την εκτίμησή μου αρκετά αβάσιμοι οι ισχυρισμοί του, αφού εξάλλου αυτός ο συμμαθητής δε θα μπορούσε να αποτελεί ένα υπόδειγμα στην κατανόηση των μαθηματικών για κανέναν άλλο πέρα από τον ίδιο, όμως για την ώρα γύρισα στην τελευταία σελίδα, και εκεί άρχισα να κοιτάζω το σχέδιο.

 

Αναπαριστούσε μία πόρτα, μπογιατισμένη με μαύρο μαρκαδόρο, σε ένα λευκό τοίχο, ενώ από το πλάι μία σκιά που προφανώς ανήκε σε κάποιον που δε φαινόταν στο σχέδιο έφτανε μέχρι και τη μέση του τοίχου στην αριστερή πλευρά της πόρτας. Κάτω από το σχέδιο υπήρχαν μερικές γραμμές κειμένου, όμως πρώτα κοίταξα λίγο περισσότερο προσεκτικά το ίδιο το σχέδιο, με τον στόχο να υπολογίσω τι θα μπορούσε να είναι γραμμένο στο συνοδευτικό κείμενο, παρόλο που δεν ήταν δυνατό να γίνουν και πολύ σαφείς εκτιμήσεις γι αυτό λόγω των ελάχιστων στοιχείων του.

 

Ότι εκείνος ο μαύρος λεκές δίπλα στον τοίχο ήταν μία σκιά ενός ανθρώπου ήταν φανερό, και αυτό καθώς δεν ακουμπούσε στον τοίχο, και επιπλέον απλωνόταν με τέτοιον τρόπο που ξεχώριζαν δύο χέρια, που μάκραιναν πλάι στο κυρίως σώμα, ενώ τα πόδια του δεν ξεχώριζαν μεταξύ τους, έτσι που θα μπορούσε να συμβαίνει αν εκείνος στον οποίο ανήκε η σκιά φορούσε μία μακριά ρόμπα. Το κεφάλι ήταν απλώς στρογγυλό, και έτσι η προσοχή μπορούσε να σταματηθεί κυρίως στην στάση των χεριών, αφού ήταν και τα δύο χαμηλωμένα παράλληλα προς τα πόδια, αλλά σε μία απόσταση από αυτά, σα να είχε μόλις σηκωθεί εκείνη η μορφή από μία πολυθρόνα και δεν είχε προλάβει ακόμα να αλλάξει τη θέση των χεριών της, που είχαν χρησιμοποιηθεί για να σπρώξουν ταυτόχρονα πάνω στα μπράτσα της πολυθρόνας ώστε να την σηκώσουν.

 

Η πόρτα μπορούσε να γίνει κατανοητή ως πόρτα και όχι ως ένα απλό χάσμα στον τοίχο καθώς υπήρχε ένας μικρός, αμπογιάτιστος στο εσωτερικό του, κύκλος που προφανώς συμβόλιζε ένα πόμολο, ενώ ο ίδιος ο τοίχος δεν είχε την παραμικρή μεγαλύτερη λεπτομέρεια πέρα από τις γραμμές που τον σχημάτιζαν, και από τις οποίες μόνο η κάτω διαγώνια γραμμή ήταν εντελώς ζωγραφισμένη, αφού στο πάνω μέρος το σκίτσο διακοπτόταν από την άκρη της σελίδας, ενώ το πάνω ακριανό κομμάτι της μαύρης πόρτας βρισκόταν μόνο λίγο κάτω από εκείνη την άκρη.

 

Το κεφάλι της μορφής έφτανε μέχρι λίγο πριν την πόρτα και την πάνω διαγώνιο του τοίχου, και έτσι θα γινόταν, αφού αυτή ήταν απλώς η σκιά του, να βρίσκεται ακόμα και σε άλλο δωμάτιο, κάτω από την πόρτα του οποίου είχε σταθεί για να κοιτάξει πρώτα προς την άλλη πόρτα, και φωτιζόταν από ένα φωτιστικό που βρισκόταν σε εκείνο το αθέατο δωμάτιο.

 

Κατ αρχήν κοίταξα γρήγορα στο κάτω μέρος της σελίδας για να διαπιστώσω αν πουθενά αναγραφόταν το όνομα του καλλιτέχνη, όμως δίχως να διαβάσω τις γραμμές μπορούσα ήδη να καταλάβω από το γεγονός ότι δεν υπήρχαν κενά ανάμεσά τους- και από την άλλη αποτελούσαν μία παράγραφο- ότι δεν βρισκόταν αυτό εκεί. Δεν ήταν πιθανό πως θα αναγραφόταν στο σκληρό εξώφυλλο, κάτι που το εξακρίβωσα επίσης κοιτώντας σε αυτό, και από την άλλη δε μπόρεσα να το βρω ούτε στην πρώτη σελίδα. Για την ακρίβεια στο ευρετήριο των περιεχομένων δεν υπήρχε καμία αναφορά στην τελευταία σελίδα, έτσι που αναρωτήθηκα αν αυτή η στάση του γενικού επιμελητή φανέρωνε μία ελάχιστη μόνο απομάκρυνση της τυποποίησης αυτών των εκδόσεων από τις ερασιτεχνικές παλιότερες ανεξάρτητες μαθητικές εκδόσεις.

 

Αναμφίβολα ο επιμελητής ήταν απλώς κάποιο μέλος της γραμματείας του σχολείου, και δεν είχα κανένα λόγο να εκτιμώ ότι θα έδειχνε μεγάλο ενδιαφέρον για τη σχολική εφημερίδα, αλλά περισσότερο θα την αντιμετώπιζε ως ένα καθήκον που παρόλο που ίσως να το είχε αναλάβει δηλώνοντας ο ίδιος την πρόθεσή του γι αυτό, πλέον είχε γίνει αρκετά κουραστικό, και από την άλλη δεν είχα κρατήσει κάποιο παλιότερο τεύχος του περιοδικούς σε ένα σημείο όπου θα μπορούσα εύκολα να το ξαναβρώ για να συγκρίνω αυτό το ευρετήριο με το αντίστοιχο δικό του ώστε να διαπιστωθεί αν και σε άλλα τεύχη δεν αναγράφονταν όλα τα περιεχόμενα. Οπωσδήποτε γινόταν να σηκωθώ σε λίγο και να γυρίσω στο δωμάτιό μου, για να ψάξω σε κάποια από τα συρτάρια του γραφείου μου με την πρόθεση να ανακαλύψω ένα τέτοιο παλιότερο τεύχος, όμως από την άλλη σκέφτηκα ότι ακόμα και αν ανακάλυπτα κάτι τέτοιο και πάλι δε θα μπορούσα να συγκρίνω το παλιότερο τεύχος με αυτό ως προς τη σημείωση στο ευρετήριο για το σχέδιο, αφού ήταν βέβαιο ότι στα προηγούμενα τεύχη δεν υπήρχε ποτέ κάτι αντίστοιχο. Έτσι συνέχισα για λίγο να πιέζω ανάμεσα σε δύο δάκτυλα μερικές από τις τελευταίες σελίδες, κοιτώντας σκεφτικός απέναντί μου την κεντρική πόρτα του δικού μου σπιτιού, ώσπου αποφάσισα να διαβάσω την παράγραφο κάτω από το σχέδιο.

 

Ωστόσο αυτή η παράγραφος γρήγορα με έκανε να χαμογελάσω. Ήταν μία ανακοίνωση από την επιμελητεία του περιοδικού, που εξηγούσε το σχέδιο απόλυτα. Αυτό που είχε σημειωθεί ήταν πως: «Αυτή την εβδομάδα, σε αντίθεση με τις άλλες, η επιμελητεία ανακοινώνει στους αναγνώστες του περιοδικού ότι την Παρασκευή έχει διοργανωθεί ένας διαγωνισμός για τους συνδρομητές της. Μετά τα μεσάνυκτα, στο σπίτι ενός μόνο συνδρομητή, θα φτάσει κάποιος ξένος άνθρωπος, και θα σταθεί έξω από την πόρτα. Είναι ένας επικίνδυνος άνθρωπος, όμως μονάχα ένας συνδρομητής θα κινδυνεύσει από αυτόν, και αυτό μόνο αν δεν προσέξει αρκετά τη συμπεριφορά του. Στο επόμενο τεύχος θα ανακοινωθεί σε ποιόν συνδρομητή στάλθηκε αυτός, καθώς και η εξέλιξη της βραδιάς για εκείνον».

 

Βέβαια η ίδια η ανακοίνωση ήταν αρκετά ασυνήθιστη, ωστόσο το γεγονός ότι δεν αναγραφόταν κάτι γι αυτήν στο ευρετήριο τώρα τουλάχιστον μπορούσε να ερμηνευτεί με δύο διαφορετικούς τρόπους. Ο πρώτος ήταν να αποτελούσε αυτή η παράγραφος αλλά και το σχέδιο απλώς ένα αστείο από κάποιον μαθητή, ή ακόμα και του ίδιου του επιμελητή, που ίσως και με αυτό το τέχνασμα να προσπαθούσε να πετύχει την απομάκρυνσή του από τα καθήκοντά του από τον διευθυντή, ενώ ένας δεύτερος ήταν η ίδια η επιμελητεία αληθινά να θεωρούσε ότι με αυτή την ανακοίνωση θα κατόρθωνε να κεντρίσει το ενδιαφέρον μερικών μαθητών, που κατά τα άλλα δε θα ήταν αρκετά εξασφαλισμένο.

 

Φυσικά σκέφτηκα επίσης το μικρό ενδεχόμενο να ήταν αληθινή η ανακοίνωση, αλλά και ως προς αυτό εκτίμησα γρήγορα ότι είτε θα αφορούσε απλώς κάποιο μικρό κύκλο συνεννοημένων συνδρομητών, είτε ακόμα και αν μπορούσε να επεκταθεί σε όλους θα ήταν ελάχιστο πιθανό να συμβεί αυτός ο άνθρωπος για τον οποίο αναφερόταν πως θα έχει σταθεί έξω από την πόρτα να καταφέρει να βρει το δρόμο του ως το χώρο πίσω από την πόρτα του δικού μου σπιτιού. Φυσικά εδώ αναπόφευκτα σκέφτηκα επίσης και πως ακόμα και αν ίσχυε αφ ενός ο ισχυρισμός της επιμελητείας, αφ ετέρου αν ο άνθρωπος εκείνος είχε φτάσει ως το δικό μου σπίτι, και πάλι μία τόσο περασμένη ώρα εγώ οπωσδήποτε θα κοιμόμουν οπότε δε θα μπορούσα και να τον συναντήσω, και όντως παρουσίαζε μεγαλύτερο ενδιαφέρον αυτή η αναφορά σε μία τόσο περασμένη ώρα, η οποία ίσως από μόνη της να ήταν εξάλλου δυνατό ακριβώς να προφυλάξει την επιμελητεία από την κατηγορία από μερικούς ιδιαίτερα απρόσεκτους ως προς την ανάγνωση της παραγράφου συμμαθητές ότι στην πραγματικότητα δεν είχε ποτέ οργανωθεί ένας τέτοιος διαγωνισμός, αφού δε θα κατόρθωναν και να διαπιστώσουν αν εκείνη την ώρα στεκόταν κανείς έξω από την πόρτα τους. Το ενδεχόμενο αντίθετα από αυτή τη σημείωση της ώρας να αποκαλυπτόταν ότι σε άλλους μαθητές ήταν αρκετά συνηθισμένο να μην κοιμούνται τότε, το θεώρησα εξαιρετικά λιγότερο πιθανό, όμως πλέον με όλες αυτές τις παρατηρήσεις για το τεύχος του περιοδικού είχα κουραστεί αρκετά, και καθώς έτσι κι αλλιώς ήταν ήδη βράδυ αποφάσισα να γυρίσω στο δωμάτιό μου και να ξαπλώσω στο κρεβάτι μου.

 

Σίγουρα ήταν αρκετά ζωηρή η διάθεσή μου καθώς προχωρούσα στο διάδρομο για να πάω στο δωμάτιό μου, συλλογιζόμενος αυτά που είχα διαβάσει, και επίσης αναρωτήθηκα ακόμα και ποια εντύπωση θα γινόταν να είχαν κάνει σε μερικούς άλλους συμμαθητές, αλλά έκρινα ως προς αυτό ότι πιθανότατα θα είχαν εξετάσει πολύ λιγότερο προσεκτικά την κατάσταση απ ό,τι εγώ, και έτσι μπαίνοντας στο δωμάτιό μου σκεφτόμουν το συμμαθητή που είχε γράψει τη σελίδα με τις υποδείξεις για την καλύτερη κατανόηση των μαθηματικών να είναι σκυμμένος πάνω από την παράγραφο στην τελευταία σελίδα της σχολικής έκδοσης και να καλεί κοντά του τη μητέρα του ή τον πατέρα του για να του εξηγήσουν αν αυτή αποτελεί μία απειλή γι αυτόν. Εγώ από την άλλη μπορούσα ήδη να ξαπλώσω στο κρεβάτι μου, και να θεωρήσω ότι είχα εκτιμήσει ικανοποιητικά τις γενικές περιπτώσεις για την εξήγηση εκείνης της σελίδας, και αν δεν είχε ατονήσει το ενδιαφέρον γι αυτήν ως τη Δευτέρα- κάτι που δε θα έπρεπε να θεωρηθεί ωστόσο βέβαιο- θα γινόταν να προσπαθήσω να εικάσω ακριβώς τι γνώμη είχαν σχηματίσει για όλα αυτά μερικοί άλλοι συμμαθητές, παρόλο που ήταν ιδιαίτερα πιθανό ότι εκείνοι ίσως να δίσταζαν να ομολογήσουν την εντύπωσή που τους είχαν κάνει, ιδίως αν είχαν απομακρυνθεί και πάλι από εκείνη την εντύπωση με την επίδραση των αυστηρών υποδείξεων από τους γονείς τους.

 

Ωστόσο ήταν ευχάριστο να σκέφτομαι ότι έξω από το δωμάτιό μου, στο σκοτεινό χώρο πέρα από το μπαλκόνι του δωματίου μου, βρισκόταν κάπου και εκείνος ο συμμαθητής, και για εκείνον δε θα επιφυλασσόταν ακριβώς η ίδια ηρεμία ίσως γι αυτή τη νύκτα. Η δική μου κουβέρτα, που τώρα την τράβηξα πάνω από το κεφάλι μου, αντίθετα μπορούσε να συμπληρώσει την αίσθηση της ικανοποίησης μου από την προσωπική μου θέση, και κλείνοντας τα μάτια μου παρέμενα χαμογελαστός, χαϊδεύοντας με το πρόσωπό μου το μαξιλάρι μου.

 

Ωστόσο παρόλο που σε λίγο αποκοιμήθηκα, ο ύπνος μου μου φάνηκε να είχε διαρκέσει μονάχα για μία στιγμή, έτσι που ακόμα διατηρούσα την ανάμνηση από τις σκέψεις που είχα κάνει πριν να κοιμηθώ. Από την άλλη ήταν αναντίρρητο ότι είχα κοιμηθεί, αφού η πόρτα του δωματίου μου, που την είχα αφήσει ελάχιστα ανοικτή, τώρα ήταν ορθάνοικτη, κάτι που θα πρέπει να είχε συμβεί από τη μητέρα μου, η οποία βέβαια δε θα γινόταν να είχε φτάσει στο δωμάτιό περπατώντας πίσω από εμένα, όσο και αν ήμουν αφοσιωμένος στις σκέψεις μου για το περιοδικό. Φαινόταν κατά συνέπεια ότι είχα κοιμηθεί για αρκετή ώρα, αφού ακόμα και προσέχοντας να ακούσω κάποιον ήχο από τα άλλα δωμάτια δεν κατάφερα κάτι τέτοιο, και έτσι φαινόταν ότι οι γονείς είχαν ήδη επιστρέψει και είχαν πάει στο δικό τους δωμάτιο, όπου είχαν αποκοιμηθεί. Αυτό όμως δεν ήταν ολότελα βέβαιο, γι αυτό και αποφάσισα να σηκωθώ από το κρεβάτι μου και να πλησιάσω την πόρτα του δικού τους δωματίου, για να ακούσω με μεγαλύτερη προσοχή. Οπωσδήποτε αν ήταν ιδιαίτερα αργά τότε σε κάθε περίπτωση κανείς δε θα αντιλαμβανόταν ότι αυτή την ώρα παρέμενα άγρυπνος, ενώ από την άλλη αν ήταν ακόμα νωρίς, και δεν είχα κοιμηθεί παρά μόνο για λίγα λεπτά, ή ίσως και καθόλου, τότε δε θα είχε αλλάξει τίποτα στο σπίτι.

 

Βγαίνοντας στο διάδρομο όμως, αφού πέρασα μπροστά από το σκοτεινό δωμάτιο της αδελφής μου, ήδη κατάφερα να διακρίνω στο κρεβάτι της πως ήταν ξαπλωμένη εκεί, οπότε σίγουρα έπρεπε πλέον να απορριφθεί η πιθανότητα να μην είχα κοιμηθεί καθόλου. Την πόρτα των γονέων δε θα ήταν σκόπιμο να επιχειρήσω να την ανοίξω, αφού οπωσδήποτε η αδελφή μου δε θα είχε γυρίσει μόνη της στο σπίτι, συνεπώς τώρα μπορούσε μονάχα να εξεταστεί αν οι γονείς είχαν μπει στο δωμάτιό τους, ή αν βρίσκονταν στην κουζίνα ή το σαλόνι.

 

Όμως το πιθανότερο ήταν ότι βρίσκονταν στο δωμάτιό τους καθώς τα φώτα παντού ήταν σβηστά. Αυτό σήμαινε σίγουρα ότι είχε περάσει ιδιαίτερα πολύ ώρα από τότε που διάβαζα το περιοδικό στην κουζίνα, και αυτό το ξαναθυμήθηκα φτάνοντας έξω από εκείνο το δωμάτιο, δίχως να ανάβω κάποιο φως καθώς δεν ήθελα να διακινδυνεύσω να ξυπνήσω κάποιον από αυτό.

 

Σίγουρα μπαίνοντας στην κουζίνα και κλείνοντας σιγά σιγά τη συρόμενη πόρτα της θα μπορούσα έπειτα να ανάψω και το φως, αν ήμουν αρκετά προσεκτικός με το σύρσιμο της πόρτας και δεν προδιδόμουν από τον ήχο του, αλλά αντίθετα με τράβηξε τώρα η κεντρική πόρτα του σπιτιού, λόγω της ανάμνησης της ανακοίνωσης στο περιοδικό. Οπωσδήποτε η ώρα ήταν περασμένη, οπότε θα μπορούσα τώρα να διαπιστώσω, παρά τις αντίθετες πιθανότητες για να το πετύχω αυτό νωρίτερα, αληθινά ότι ο ισχυρισμός στην τελευταία σελίδα δεν ίσχυε, και παρόλο που βέβαια υπήρχε εκεί και η επισήμανση ότι εκείνος ο άνθρωπος θα έφτανε έξω από την πόρτα μόνο ενός μαθητή, τουλάχιστον θα είχα αποδείξει ότι δεν είχε σταθεί έξω από τη δική μου πόρτα, και έτσι θα αποκτούσα ένα ακόμα ισχυρισμό απέναντι σε εκείνους των συμμαθητών. Βέβαια θα μπορούσα πολύ εύκολα απλώς να δηλώσω σε αυτούς ότι είχα εξετάσει πίσω από την πόρτα και εκεί δε στεκόταν κανείς, και εξάλλου δε θα γινόταν να καταρριφθεί ποτέ μία τέτοια δήλωση, ή τουλάχιστον δε θα ήταν ιδιαίτερα πλεονεκτικότερη η θέση μου αν είχα διατυπώσει αυτόν τον ισχυρισμό πραγματικά εκφράζοντας μία αλήθεια, σε αντίθεση με μία άλλη περίπτωση στην οποία απλώς είχα υπολογίσει ότι αυτό θα ίσχυε και έτσι μπορούσα να θεωρήσω ότι ήταν σχεδόν το ίδιο σημαντικό τώρα να ισχυριστώ ότι το είχα αποδείξει και ανοίγοντας την πόρτα. Αντίθετα σκέφτηκα ότι με αφορμή αυτή τη νέα θέση μου απέναντι στους συμμαθητές, με το άνοιγμα της πόρτας, θα μπορούσα κυρίως να εξετάσω τη διαφορετική διάθεσή μου καθώς θα υποστήριζα κάτι αληθινό σε αυτούς, σε σύγκριση με εκείνη καθώς θα επινοούσα απλώς κάτι, και αυτό ήταν ένα αρκετά ενδιαφέρον ζήτημα που θα το σκεφτόμουν γυρνώντας στο κρεβάτι μου.

 

Ανοίγοντας την πόρτα αντίκρισα και πάλι το σκοτάδι στο χώρο έξω από αυτήν, αλλά αυτή δεν ήταν μία ικανοποιητική εξέταση, παρόλο που μου φαινόταν έτσι κι αλλιώς άσκοπη μία μεγαλύτερη εξέταση ως προς την αναζήτηση εκείνου του ανθρώπου, αλλά κρίθηκε σκόπιμη ως προς τη δημιουργία εκείνης της διάθεσης στην οποία θα αποδεχόμουν ως ολότελα αληθινά αυτά που θα ισχυριζόμουν στους συμμαθητές. Έτσι στάθηκα με το αριστερό μου χέρι να ακουμπά την πόρτα, και σκύβοντας το κεφάλι μου προς τα έξω, και επίσης απλώνοντας το δεξί μου χέρι εκεί, ώσπου ακούμπησα με αυτό όμως κάποιον που άρχισε να κουνιέται πιέζοντας με το σώμα του πίσω το χέρι μου, οπότε και ένιωσα ότι είχα βυθιστεί σε έναν τελείως άλλο χώρο από εκείνον στον οποίο προχωρούσα, όπως αν συνέχιζα πριν από λίγο έναν περίπατο σε μία προκυμαία και τώρα ένα τελευταίο βήμα μου με είχε κάνει να γκρεμιστώ κάτω, στα σκοτεινά νερά της. Ο άγνωστος άνθρωπος του διαγωνισμού θα μπορούσε μόνο να είναι αυτός που στεκόταν μπροστά μου.

 

Έκλεισα απότομα την πόρτα, ο θόρυβος που έκανε δεν ήταν αυτό που με ανησυχούσε εκείνη τη στιγμή, και άρχισα να τρέχω πίσω στο δωμάτιό μου, όπου ξάπλωσα στο κρεβάτι τραβώντας από πάνω μου την κουβέρτα, και περιμένοντας να φτάσει ως εκεί κάποιος από τους γονείς μου για να με ρωτήσει τι είχε συμβεί. Περίμενα για πολύ ώρα να γίνει αυτό, σπρώχνοντας όλο και περισσότερο το σώμα μου πάνω στο σεντόνι, σα να μπορούσα με αυτόν τον τρόπο να εγκαταλείψω, βουλιάζοντας μέσα στο στρώμα, το σπίτι έξω από το οποίο είχε σταθεί εκείνος ο άνθρωπος.

 

Ωστόσο σε λίγο ένιωσα ότι αποκοιμήθηκα και πάλι, και ξαναξύπνησα για άλλη μια φορά, όπως και νωρίτερα. Αυτό όμως δεν μου ήταν καθόλου παρήγορο, αφού δεν ήταν τώρα δυνατό να εξακριβώσω αν είχα αληθινά ξυπνήσει από ένα όνειρο που αποτελούταν από το διάβασμα του περιοδικού και τη συνάντηση με τον άγνωστο, ή αν είχα κοιμηθεί τώρα έπειτα από μία αληθινή βραδιά στην οποία είχαν συμβεί αυτά, ή ακόμα αν είχα ονειρευθεί μόνο τη συνάντηση με τον άγνωστο αλλά όχι το διάβασμα της τελευταίας σελίδας του περιοδικού. Επίσης δεν μπορούσα να αποδεχτώ ότι, αν ήταν ένα όνειρο αυτό που είχα δει, τώρα είχα αληθινά εγκαταλείψει το όνειρο με ένα πραγματικό ξύπνημα, ή αν μου επιφυλασσόταν μία συνέχεια του ονείρου, αφού όλα γύρω μου ήταν απαράλλακτα με την τελευταία φορά που είχα θεωρήσει ότι είχα ξυπνήσει και άρχισα να περπατώ προς την πόρτα του σπιτιού.

 

Μπορούσα μόνο να παραμένω ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου, κοιτώντας το δωμάτιό μου, με το γραφείο απέναντί μου, και την πόρτα, που φωτίζονταν μόνο λίγο από το φως της σελήνης που περνούσε από τη διάφανη μπαλκονόπορτα, επισημαίνοντας την κάθε στιγμή την αδυνατότητα να γίνει μία οποιαδήποτε παρατήρηση για αυτά τα αντικείμενα που θα με έπειθε ότι αποτελούσαν ένα μέρος του εξωτερικού κόσμου και όχι του κόσμου ενός ονείρου.

 

Αλλά δεν ήταν ούτε καν αυτές μόνο οι ανησυχητικές σκέψεις, καθώς πίσω από αυτές υπήρχε μία ακόμα χειρότερη. Η σκέψη οτι σε αυτή την κατάσταση που βρισκόμουν, ακόμα κι αν αληθινά είχα ξυπνήσει, γινόταν να αμφιβάλω για πάντα πως πραγματικά δεν ήμουν σε ένα όνειρο, και να αρχίσω να διακρίνω αντίθετα τους λόγους για τους οποίους στο παρελθόν μπορούσα να πάψω να αμφιβάλω γι αυτό, ή μάλλον να μην έχει καν παρουσιαστεί μία αμφιβολία γι αυτό, ενώ στην πραγματικότητα όπως αποδεικνυόταν τώρα υπήρχε πάντα η δυνατότητα να παρουσιαστεί μία τεράστια τέτοια αμφιβολία. Και αυτή η αμφιβολία μπορούσε ήδη να εμφανιστεί προσφερόμενη για μεγαλύτερη εξέταση, που με έκανε να κοιτάζω το σκοτεινό γραφείο μου αποφεύγοντας όμως να προσηλώσω το βλέμμα μου για πολύ ώρα σε κάποιο σημείο του καθώς τότε είχα την εντύπωση ότι εκεί οι μορφές έπαυαν υπό το βάρος αυτού του προσεκτικότερου βλέμματος να παραμένουν ακίνητες.

 

Edit: ολόκληρο το διήγημα ανέβηκε εδώ μετά από παράκληση του συγγραφέα.

Edited March 27, 2010 by Nihilio

[Drake Ramore]

Τι ακριβώς εννοείς είναι ιδιωτική;

[Kafka]

Τι ακριβώς εννοείς είναι ιδιωτική;

 

Σε μία έκδοση του οίκου αναλαμβάνει εκείνος τα έξοδα του τυπογραφείου. Σε μία ιδιωτική τα αναλαμβάνει ο συγγραφέας.

 

Όμως δεν είναι αυτό το ζήτημα του thread

[Drake Ramore]

Τι ακριβώς εννοείς είναι ιδιωτική;

 

Σε μία έκδοση του οίκου αναλαμβάνει εκείνος τα έξοδα του τυπογραφείου. Σε μία ιδιωτική τα αναλαμβάνει ο συγγραφέας.

 

Όμως δεν είναι αυτό το ζήτημα του thread

 

Απο την στιγμή που το αναφέρεις στον πρόλογο, προφανώς και είναι ένα ζήτημα.

Εγείρει ερωτήματα σε κάποιον που δεν γνωρίζει περι εκδόσεων.

Δεν πιστευω να σε πείραξε που ρώτησα;

 

Φαντάζομαι πως το ζήτημα του thread είναι η γνώμη μας πάνω στο κείμενο. Σωστά;

Σε αυτό δυστυχώς δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη μιας και παρουσίασες μόνο το μισό (ή κάποιο μέρος) απο το διήγημα.

 

Με το απόσπασμα που ανέβασες η μόνη σοβαρή αποψη που μπορείς να πάρεις θα αφορά εξολοκλήρου το τεχνικό μέρος, για το οποίο σίγουρα υπάρχουν καταλληλότεροι απο εμένα για να γνωμοδοτήσουν.

Αναμένω την συνέχεια της ιστορίας με αγωνία.

[Kafka]

Μπορείς αν θες να το διαβάσεις σε κανένα βιβλιοπωλείο

Αν μάλιστα είσαι στη θεσσαλονίκη ξέρω πού το έχουν, πχ http://www.ianos.gr/index.asp?park=aw&key=0110232&au=a

 

Καθώς το πρώτο διήγημα είναι μόνο δώδεκα σελίδες μπορεί κανείς εύκολα τα το διαβάσει εκεί..

[tetartos]

Υπάρχουν μερικά sites που έχουν το πρώτο μισό από κάποια διηγήματα δωρεάν και... πρέπει να πληρώσεις, για να διαβάσεις το υπόλοιπο.

Αυτό μου θύμισες, Κυριάκο. Σε αυτό το forum δεν έχω ξαναδεί απόσπασμα από διήγημα (από μυθιστόρημα, ναι)

 

Μια και αυτόν τον καιρό προσπαθώ να ολοκληρώσω (κάποιες από) τις ανολοκλήρωτες υποθέσεις της ζωής μου και όχι να ξεκινήσω κι άλλες, θα μου επιτρέψεις να μη διαβάσω το (απόσπασμα από το) διήγημά σου, μέχρις/εκτός κι αν ολοκληρωθεί.

[Kafka]

Δεν είναι το ίδιο όμως, και δε θα ήθελα να το σκέφτεσαι έτσι. Μάλιστα πρότεινα τη λύση κανείς να το διαβάσει δωρεάν ολόκληρο σε κάποιο βιβλιοπωλείο

 

Πάντως αν το διάβαζαν μερικοί και τους άρεσε τότε δε το αποκλείω να γράψω και το υπόλοιπο εδώ ;)

[Kafka]

Ελπίζω να βρει το χρόνο κανείς να το διαβάσει, αφού τώρα είναι ολόκληρο

 

 

[Kafka]

Δε θα μου κάνει κανείς την τιμή να το διαβάσει; Θα ήθελα πολύ να ακούσω καμιά γνώμη

[Naroualis]

Σχεδίαζα να αγοράσω το βιβλίο και να το σχολιάσω στο "Τι διαβάσατε;" αλλά μιας και το ζήτησες ας σχολιάσω πρώτα ετούτο το κομμάτι και μετά (όταν φτάσει στα χέρια μου το βιβλίο σου) τα λέμε και για τα υπόλοιπα.

 

Θα ξεκινήσω με κάτι που ενώ είναι καθαρά τεχνικό, ωστόσο μπορεί να κάνει μεγάλη διαφορά: το μέγεθος των προτάσεων. Είναι τόσο μεγάλες, με τόσο πολλές δευτερεύουσες η κάθε μια, που χάθηκα. Χρειαζόταν να διαβάζω δύο και τρεις φορές την κάθε μια τους -που σημειωτέον έχουν μέγεθος παραγράφων- για να δω αν μου ξέφυγε κάτι. Ομολογώ, κι ελπίζω να μη σε στεναχωρώ ότι κουράστηκα να φτάσω ως στη μέση.

 

Η ίδια η υπόθεση της ιστορίας είναια αρκετά καλή. Ομολογώ ότι ακολούθησα τις ψυχικές διακυμάνσεις του ήρωά σου με ευκολία, διότι μου φάνηκαν αρκετά φυσικές. Αντίθετα ο τρόπος που μιλάει το παιδί είναι εξαιρετικά αφύσικος. Ο λόγος του μου θυμίζει κείμενα των αρχών του προηγούμενου αιώνα ή και παλαιότερα -το "Ητιδόρφα" ας πούμε ή το "Κάστρο του Οτράντο" ή το "Μέλμοθ ο Περιπλανώμενος". Θα μπορούσες να το σώσεις λέγοντας ότι το αφηγείσαι αυτό ως ενήλικας, όμως έτσι χάνεται το όποιο cliffhanger αφήνεις στο τέλος σχετικά με το αν

το παιδί έζησε τελικά ή πέθανε ή τι έγινε τέλος πάντων με τη σκιά και τον άγνωστο.

Στην περίπτωση αυτή έχεις (θα είχες, μιας και το βιβλίο έχει εκδοθεί πλέον) δύο επιλογές για να βοηθήσεις το κείμενο να αναδειχτεί: πρώτον, να διαμορφώσεις το λόγο ώστε να φαίνεται παιδικός, αλλάζοντας ταυτόχρονα το ρηματικό χρόνο σε ενεστώτα. Έτσι θα έχεις πιο άμεση, πιο κινηματογραφική και φυσικά και πιο τρομακτική γραφή. Και δεύτερον, θα μπορούσες να μιλήσεις πραγματικά σαν ενήλικας, αλλά κάπου να το "δηλώσεις" αυτό, να το κάνεις ξεκάθαρο στον αναγνώστη σου. Εκεί θα χάσεις, όπως σου είπα και πιο πριν, το στοιχείο της έκπληξης στο τέλος, αλλά θα έχεις ένα κείμενο πιο έυκολο να διαβαστεί και πιο έυκολο να τρομάξει τον αναγνώστη του.

 

(Αναρωτιέμαι, αν ο Ιανός της Αθήνας θα μου φέρει το βιβλίο σου, αν το παραγγείλω.)

 

 

[Kafka]

Ευχαριστώ πολύ που το διάβασες

 

Έχεις δίκιο για κάποιες απο τις προτάσεις. Είναι το παλιότερο κείμενό μου που υπάρχει στο βιβλίο- και το παλιότερο που έχω κρατήσει. Το έγραψα πριν απο τέσσερα χρόνια, και τότε ακόμα είχα μεγάλες προτάσεις, αυτό όμως έχει διορθωθεί.

Επίσης είναι σωστό, υπό μία έννοια, οτι το παιδί μοιάζει να σκέφτεται με αφύσικο τρόπο για ένα παιδί. Όμως κράτα κατά νου πως υπάρχουν και παιδιά που σκέφτονται με παράξενους τρόπους Το κείμενο είναι σχεδόν αυτοβιογραφικό, καθώς πρόκειται για ένα όνειρο που είχα δει όταν ήμουν στα τέλη του δημοτικού.

 

Θα ήθελα να μου πεις πάντως αν σε ξάφνιασε το σημείο στο τέλος όπου εμφανίζεται η απειλή

 

Όσο για τον Ιανό, θα σου το φέρει εικάζω, και τότε θα χαρώ πάρα πολύ να ακούσω τη γνώμη σου και για τα τρία άλλα δίηγήματα του βιβλίου, που τα θεωρώ καλύτερα καθώς είναι και μεταγενέστερα

Edited April 1, 2010 by Iwannhs

[Naroualis]

Για να γίνω πιο σαφής σχετικά με τον αφύσικο τρόπο σκέψης, η ίδια η ροή της σκέψης του παιδιου δε με ξάφνιασε καθόλου. Ήταν ένα αναγνωρίσιμα παράξενο παιδί, από εκείνα που έχω και προσωπικά γνωρίσει τη ζωή μου. Ο λόγος που χρησιμοποιείς για να ντύσεις τις σκέψεις του είναι μεγαλίστικος και κάπως λόγιος.

 

Όσο για την απειλή, αν και ακαθόριστη και χωρίς να εξηγηθεί, είναι αρκετά δυνατή σαν εικόνα. Πραγματική, μπορώ να πω, ειδικά εφόσον παίζεις με παιδικούς φόβους που όλοι λίγο πολύ έχουμε ζήσει.