supermario Posted March 31, 2010 Share Posted March 31, 2010 (edited) Όνομα Συγγραφέα: Marion Είδος: γλυκανάλατος βερμπαλισμός και πολλά κλισέ Βία; Όχι Σεξ; Ίσως Αριθμός Λέξεων: Λίγες Αυτοτελής; Ναι. Τα sequel ποτέ δεν ήταν επιτυχημένα. Σχόλια: Η ιστορία είναι φανταστική Ένα ροζ λουλουδάκι ήταν η αγάπη μας. 'Ενα ροζ λουλουδάκι που μου κάρφωσες στα μαλλιά. Σε κοίταξα έκπληκτη. Σε περίμενα τόσα χρόνια...Ήρθες σαν απάντηση στις προσευχές μου. Ακριβώς την στιγμή που είχα πάψει να πιστεύω-μα τότε δεν είναι που γίνονται τα θαύματα; Με ζέστανες με ένα από τα πιο όμορφα χαμόγελα που έχω αντικρύσει ποτέ. Και ξαφνικά, άρχισα να να ζω. Έμενες στους δρόμους των ποιητών. Τις νύχτες, οι νότες του πιάνου που χύνονταν από τον επάνω όροφο έλουζαν τις σιωπές μας. Η Πλατωνική Ακαδημία στον τοίχο του δωματίου σου-τι παράδοξη επιλογή αλήθεια!- ευλογούσε τον σαρκικό έρωτά μας. Κεριά μαγικά που είχες ανάψει φώτιζαν της αγάπης το άχραντο μυστήριο Και μετά η ιερή, αιμάτινη θυσία στον βωμό των πατρώων θεών. Γύρω μας νύμφες έψαλλαν τον Υμέναιο. Ζούσα μόνο για να χαϊδεύω την μαγικη σου πλάτη... Κοντά σου ένιωσα άτρωτη. Για πρώτη φορά. Φεγγοβολούσα με ένα περίεργο απαστράπτον χρώμα. Οι άνθρωποι γύρω μου με κοιτούσαν τρομαγμένοι.Τα παιδιά στο μετρό, οι νυσταγμένοι περιπτεράδες, οι αγχωμένοι περαστικοί. Σαν κάποιον τρελό μετεωρίτη σε τροχιά πρόσκρουσης. Έτσι κι εγώ μετέωρη και εκτυφλωτική. Όλ' αυτά πριν γίνω τοξική... Ώσπου σιγα-σιγά άρχισα να χάνω πράγματα. Στην αρχή τα σκουλαρίκια μου. Μετά το αγαπημένο μου καπέλο. Μετά τον εαυτό μου. Κοιτούσα στις βιτρίνες των καταστημάτων και αναρωτιόμουν ποια ήταν αυτή η τρελή αντανάκλαση με το λυπημένο βλέμμα. Είχα καταντήσει αντανάκλαση του εαυτού μου. Ώσπου στο τέλος έχασα κι εσένα. Έφυγες ξαφνικά, όπως είχες έρθει. Μάλλον η φαντασία μου σε είχε επινοήσει. Δεν υπήρξες ποτέ. Ένα φάντασμα ήσουν που δημιούργησαν τα χρόνια μοναξιάς μου. Όμως το τανγκό θέλει δύο, αγάπη μου. Κι εγώ έχω κουραστεί πια να στροβιλίζομαι στον ίδιο σκοπό με τα χέρια τεντωμένα και άδεια. Το τανγκό θέλει δύο...Μα πώς να σε εξορίσω από τα όνειρά μου? Όλοι έχουμε ανάγκη από παραμύθια Edited March 31, 2010 by supermario Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nocturnal Posted March 31, 2010 Share Posted March 31, 2010 Πολύ όμορφο. Μερικές λέξεις το κάνουν ποιο "βαρύ" από όσο ίσως θα έπρεπε αλλα οκ, συμβάλλουν και αυτές με τον τρόπο τους για ένα πιο μελαγχολικό αποτέλεσμα. Μου άρεσαν πολύ οι τελευταίες δύο σειρές. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
manstredin Posted March 31, 2010 Share Posted March 31, 2010 Όμορφο και όσο αφηρημένο θα έπρεπε για τα γούστα μου. Μελαγχολικό και to the point. Το μόνο που με έβγαλε από την ατμόσφαιρα ήταν το σημείο όπου λες "Στην αρχή τα σκουλαρίκια μου. Μετά το αγαπημένο μου καπέλο. Μετά τον εαυτό μου". Η τελευταία πρόταση ξύπνησε για μια στιγμή την ειρωνική μου διάθεση που συνήθως παραμονεύει σε τέτοια κείμενα, γιατί μου φάνηκε κάπως απότομη, κι ίσως ρηχή, η μετάβαση από τα σκουλαρίκια στο καπέλο και αμέσως μετά στον εαυτό. Τα υπόλοιπα τα βρήκα μια χαρά! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
supermario Posted April 1, 2010 Author Share Posted April 1, 2010 Nocturnal και manstredin χαίρομαι που άρεσε ειδικά σε σας, γιατί πολλάκις έχω γοητευτεί από τον τρόπο γραφής σας .Nocturnal έχεις δίκιο, παρασύρθηκα σε υπερβολές που έκαναν το κείμενο βαρύ.manstredin, αν σου πω ότι έτσι συνέβησαν τα πράγματα στην πρωταγωνίστριά μας )? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.