Το λίκνισμα

[Kafka]

Όνομα Συγγραφέα: Χαλκόπουλος Κυριάκος

Είδος: τρόμος

Βία; ΝΑΙ

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 2790

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Αυτό είναι το πιο πρόσφατο διήγημά μου. Θα χαρώ πολύ να ακούσω τη γνώμη σας.

 

Το λίκνισμα

 

 

 

Αγαπητέ φίλε,

 

 

 

Δε θα προσπαθήσω να υποστηρίξω τίποτα που θα σε εκνεύριζε. Έχεις δίκιο πως, όπως μπορώ να το καταλάβω και εγώ, δε γίνεται να μπω στη θέση σου. Ωστόσο εσύ ήσουν που με ρώτησες, στη συνάντησή μας πριν από λίγη ώρα στο δωμάτιό σου, τι είχε γίνει πριν από ένα μήνα σε εκείνο το άλλο δωμάτιο. Δεν το έχεις ξεπεράσει ακόμα, το κατανοώ και αυτό, θα πρέπει να το ξεπεράσεις, ή μάλλον αυτή η λέξη δεν αποδίδει αυτό που οφείλεις να κάνεις.

 

Από την πλευρά μου είμαι και εγώ μπερδεμένος. Ίσως να το αντιλήφθηκες αυτό, αν και στην ώρα που πέρασα μαζί σου δεν ήθελα να αναφερθώ καθόλου σε αυτό που οπωσδήποτε σκεφτόμουν διαρκώς καθώς σε παρατηρούσα. Και έπειτα, γυρνώντας στο σπίτι μου, ένοιωθα μία γνώριμη για εμένα εδώ και ένα μήνα δυσάρεστη αίσθηση, σα να ήμουν φρικτά περιορισμένος, σα να ήμουν φυλακισμένος κάπου. Γι αυτό και αποφάσισα να σου γράψω αυτό το γράμμα. Θα σου το δώσω άραγε κάποτε; Αυτό δεν το ξέρω ακόμα, ίσως να το κρατήσω για εμένα, όπως και να χει όμως πήγασε οπωσδήποτε από μία αληθινή ανάγκη να σημειώσω κάτι, να διευκρινίσω κάτι, έστω μονάχα στον εαυτό μου.

 

Γι αυτό και σκοπεύω εδώ να μην κάνω ουσιαστικά τίποτε άλλο παρά μόνο να καταγράψω εκείνη τη βραδιά που περάσαμε στο σπίτι του κοινού μας γνωστού. Αυτό θα το κάνω διότι αληθινά εξακολουθώ να έχω την ελπίδα πως όποιο μπέρδεμα υπάρχει μέσα μου- και ίσως όποιο μπέρδεμα υπάρχει και μέσα σου- συνεχίζει να βρίσκεται εκεί επειδή δεν έχω ακόμα καταφέρει να συνειδητοποιήσω, όχι τη σημασία όσων έγιναν, αλλά κάτι πολύ πιο απλό, την απλή διαδοχή των γεγονότων.

 

Φυσικά δεν είναι κανένα μυστικό γιατί συνέβη αυτό. Δεν οφείλεται σε έλλειψη νοημοσύνης, ούτε σε κάποια απρόσμενη απουσία δυνατοτήτων που σε άλλους ανθρώπους υπάρχουν στο ακέραιο. Όσο το σκέφτομαι καταλήγω στο συμπέρασμα ότι ο λόγος που έγινε είναι πως όλη μου η προσοχή στράφηκε σε ένα και μόνο συμβάν, σε μία και μόνη εικόνα. Όμως δεν ήταν αυτό όλο που έγινε τότε εκεί.

 

Και ερμηνεύτηκε αυτή η εικόνα, αποκομμένη από οτιδήποτε άλλο, σαν κάτι που ακριβώς υπερέβαινε κάθε τι που αντιμετώπιζα ως τότε ως αληθινό. Είχα και εγώ τη γνώμη μου ακόμα για όσα είχαν γίνει, για τα λόγια σου απέναντι σε εκείνη την κοπέλα, για τη στάση σου. Αλλά όλα αυτά κομματιάστηκαν σε μια στιγμή.

 

Παρόμοια, αν και σε ένα κρίσιμο σημείο διαφορετική, εικάζω ότι πρέπει να είναι και η δική σου αντίληψη για εκείνο το βράδυ. Όταν με κοίταζες, πριν από λίγη ώρα, με ένα δάκρυ να αγωνίζεται να πέσει από το πρόσωπό σου- τώρα και εγώ δακρύζω με αυτή τη φράση- σκεφτόμουν πόσο πολύ μας είχαν χαράξει όλα αυτά, για πάντα. Αλλά στο δρόμο προς το σπίτι μου σκέφτηκα, κατορθώνοντας στιγμιαία να ξεπεράσω τις άλλες εντυπώσεις, πως είναι απλώς αδύνατο να διεξέλθει κανείς ένα τραυματικό γεγονός αν δεν καταφέρει πρώτα να το σκεφτεί και από άλλες οπτικές γωνίες, και όχι μόνο από αυτή που επιβλήθηκε από τον οργανισμό του μέσα στην απελπισία και τον πόνο, διότι αυτή παρουσιάστηκε όχι με κανένα άλλο κριτήριο, όχι διότι ήταν ικανή να δώσει ένα τέλος στη φρίκη, αλλά καθώς απλώς απαιτούταν πρώτα απ όλα κανείς να εξοικειωθεί με την ίδια την πραγματικότητα ότι κάτι τρομερό είχε συμβεί, και ήταν, από την πλευρά του οργανισμού, αδιάφορο πώς θα επιτευχθεί αυτό.

 

Γι αυτό νομίζω ότι παρασύρθηκα και εγώ, και μάλλον και εσύ, να διατηρώ μέσα μου τον τρόμο για αυτό που έγινε, και να διαποτίζονται όλα από τον τρόμο, μόνο που έτσι δεν ξεπερνιέται τίποτα, έτσι το μόνο βέβαιο είναι πως θα διαιωνίζεται η αλγεινή επίδραση αυτού που βιώσαμε. Και αυτό δε το θέλω, δε το θέλω ούτε για μένα, ούτε για σένα, γι αυτό και πρέπει τώρα να καταγράψω, όσο το δυνατόν πιο ψύχραιμα και προσεκτικά, όλη εκείνη τη βραδιά, τη μικρή, όπως νόμιζα, αψιμαχία σου με την παλιά μας συμμαθήτρια και οικοδέσποινα, και το συμβάν που σαν ένας αφύσικα παντοδύναμος άνεμος ξερίζωσε το μεγάλο δέντρο της επαφής μας με τη ζωή που είχε μεγαλώσει ως τότε και φαινόταν πριν από αυτό τόσο αγέρωχο.

 

 

 

Ήταν τόσο όμορφα καθώς καθόμασταν στο σαλόνι του σπιτιού εκείνου, όταν άρχιζε η βραδιά. Ήταν η πρώτη φορά που η συνάντηση του κύκλου μας γινόταν στο σπίτι μιας από τις δύο μοναδικές θηλυκές του υπάρξεις, και ένοιωθα ακόμα και γι αυτό χαρούμενος που είχα κληθεί και εγώ. Τότε ακόμα με ενδιέφερε αυτό, να μετρώ προσεκτικά το κάθε βήμα μου προς τον κόσμο των γυναικών, και να αναγνωρίζω με χιλιάδες υπολογισμούς, που τους πίστευα ως ακριβείς, την πρόοδο της πορείας μου. Τώρα αυτό έχει καταστραφεί βέβαια, αλλά τότε, καθώς χαμογελούσα κοιτώντας τους πίνακες στον τοίχο απέναντί μου, ήταν αυτό ακριβώς που συμμετείχε κύρια στην αίσθηση της ικανοποίησής μου.

 

Με αυτό δε θέλω να πω ότι έβρισκα την Σοφία ελκυστική. Η γνώμη μου ήταν πως είναι μία κοπέλα που έχει μία μέση εμφάνιση, και άλλωστε επίσης γνώριζα γι αυτήν πως αυτό που την είχε φέρει στον κύκλο μας ήταν όχι κάποια ιδιαίτερη εξοικείωση με τον κόσμο των αγοριών, αλλά αντίθετα κάποια έλλειψη σύνδεσης ακόμα και αυτόν του δικού της φύλου, καθώς είχε, απ όσο ήμουν σε θέση να ξέρω, ελάχιστες φίλες. Όμως όπως όλοι μας, στα δεκαεφτά μου χρόνια δεν ήταν δυνατό να αντιπαρέλθω τέτοιες σκέψεις για πορείες σε φαντασιακές κλίμακες, όπου προχωρούσα με κόπο, και ικανοποιούμουν από την κάθε νέα εξέλιξη που πίστευα ακράδαντα ότι ήταν υπολογίσιμη, και πως όφειλα και να την αναγνωρίζω ως κάτι εξαιρετικά σημαντικό, όσο και αν δεν ταυτιζόταν βέβαια με μία πιο άμεση επιτυχία ως προς τη σχέση με το άλλο φύλο.

 

Τη δική σου γνώμη για τη Σοφία στην πραγματικότητα δεν την ήξερα καθόλου, και οφείλω να πω ότι και ελάχιστα μόνο είχα ασχοληθεί να προσπαθήσω να τη μαντέψω. Γνώριζα γι αυτήν μόνο τη δική μου επισήμανση πριν από δύο χρόνια, στην μεγάλη εκδρομή του σχολείου μας, πως εκείνη η κοπέλα έμοιαζε να τρέφει συμπάθεια για εσένα. Δε σου μίλησα όμως ποτέ γι αυτό, αναμφίβολα στην απόφασή μου να μην το κάνω συμμετείχε και η ζήλεια που μία τέτοια συμπάθεια δεν είχε εκδηλωθεί απέναντι σε εμένα, επίσης όμως, όπως ήδη σου είπα, και η κρίση για τη Σοφία που την κατέτασσε μάλλον σε ένα πλήθος κοριτσιών τα οποία μου ήταν σχεδόν αδιάφορα. Έτσι δε θα ήμουν σε θέση ποτέ να εικάσω τι σκεφτόσουν εσύ για εκείνη, αν σκεφτόσουν κάτι.

 

Η άλλη κοπέλα του κύκλου μας απουσίαζε από εκείνη τη συνάντηση, όπως και μερικοί άλλοι παλιοί μας συμμαθητές. Οι υπόλοιποι έφυγαν κάποια στιγμή, και έτσι βρεθήκαμε να ήμαστε σε εκείνο το σαλόνι μόνο οι τρείς μας.

 

Εγώ δεν ένοιωθα πλέον και τόσο όμορφα γι αυτό, ή μάλλον πιο σωστά ένοιωθα εκατομμύρια διαφορετικά πράγματα, που όμως συνολικά μάλλον με έφερναν σε μία κατάσταση δυσάρεστης ζάλης, τα κύματα στον ωκεανό όπου είχα ναυαγήσει σηκώνονταν απειλητικά μπροστά μου, αλλά χάνονταν σχεδόν αμέσως. Και έτσι δεν το αποφάσιζα και να σηκωθώ από τη θέση μου.

 

Θυμάμαι ότι συνεχίζαμε κάποια συζήτηση, ολότελα ανόητη- και ήμουν από την πλευρά μου της γνώμης ότι αυτή λάμβανε χώρα μόνο και μόνο από αίσθηση αβεβαιότητας- για κάποιον καθηγητή που με την ιδιόρρυθμη και δυσάρεστα παιδιάστικη συμπεριφορά του είχε καταφέρει να εντυπωθεί στη σκέψη μας ως ένα αντικείμενο χλεύης. Φυσικά παρόλο που συμμετείχα και εγώ σε αυτή τη συζήτηση, σκεφτόμουν εντελώς διαφορετικά πράγματα, και ιδού ποια ήταν αυτά:

 

Συλλογιζόμουν ότι θα έπρεπε από ώρα να είχα φύγει. Η ανάμνηση εκείνης της σχολικής εκδρομής δε με εγκατέλειπε, η προσπάθεια της Σοφίας τότε να σε πλησιάσει με έκανε να σκέφτομαι ότι εγώ από την πλευρά μου ήμουν αυτή τη στιγμή ένα εμπόδιο σε μία αντίστοιχη ανάπτυξη μιας τέτοιας προσπάθειας στο παρόν, όταν οι συνθήκες άλλωστε θα μπορούσαν πολύ περισσότερο να την ευνοούν. Ήμουν, για να μιλήσω πιο καθαρά, βέβαιος ότι αν τότε έφευγα, θα αρκούσε να κλείσω την πόρτα πίσω μου ώστε να φιληθείτε. Όμως για κάποιο λόγο- από κακία; από αίσθηση ενός νοσηρού ανταγωνισμού; Ή από την άλλη από τη θέληση να μην κάνεις εσύ ένα βήμα παραπάνω από εμένα, και χωριστούμε, φύγεις από το ράφι όπου βρισκόμασταν και οι δύο, σαν παιχνίδια που χρησιμοποιούνταν στην ίδια πλοκή, με άλλα λόγια κάνεις εσύ ένα σημαντικότατο βήμα στην εξοικείωσή σου με τα σεξουαλικά θέματα και με αφήσεις εμένα πίσω- δεν ήθελα καθόλου να φύγω και να επιτρέψω ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Όμως, φυσικά, έτσι ήταν αδύνατο και να αντλήσω την οποιανδήποτε ευχαρίστηση από την παρουσία μου εκεί, και με αντιλαμβανόμουν όλο και περισσότερο ως ένα βάρος στη Σοφία, και σε εσένα.

 

Η Σοφία μιλούσε και στους δύο, κοιτούσε και τους δύο, ρωτούσε και τους δύο αν θέλαμε κάτι, που θα μπορούσε να πάει να το φέρει. Όμως αυτές οι σκέψεις δε με εγκατέλειπαν.

 

Και νομίζω ότι ένοιωσα, τελικά, μίσος εναντίον σου. Γιατί θα έπρεπε εσύ να βρίσκεσαι σε μία τέτοια θέση, και όχι εγώ; Γιατί, τελικά, να μην έφευγες εσύ, και όχι εγώ; Και από τη στιγμή που το σκέφτηκα αυτό άρχισα να φαντάζομαι ότι όντως θα κατόρθωνα, απλώς με την παραμονή μου εκεί, να σε κάνω να φύγεις, και παρόλο που η προοπτική να είμαι μόνος μου με τη Σοφία ως τότε δε σήμαινε τίποτε για εμένα- έστω συνειδητά τίποτα- τότε άρχισε να φαντάζει σημαντική.

 

 

 

Σε αυτή την κατάσταση ήμουν καθώς αποφάσισα ότι αληθινά έπρεπε κάτι να κάνω. Όμως καθώς δε μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο, σκέφτηκα ότι θα μπορούσα τουλάχιστον να σηκωθώ, για να πάω στο μπάνιο να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπό μου. Αυτό, το θυμάμαι, έγινε για πολλούς λόγους.

 

Πρώτα απ όλα θα μπορούσα έτσι να ρίξω μια ματιά στο σώμα μου, για να το συγκρίνω για άλλη μια φορά με το δικό σου, και να προσπαθήσω έτσι να κρίνω αν είχα κάποια ελπίδα όσον αφορούσε τη Σοφία. Έπειτα είχα σκεφτεί ότι με αυτόν τον τρόπο θα σας άφηνα μόνους, οπότε αν όντως οι σκέψεις μου ήταν σωστές θα είχε επιτραπεί επιτέλους αυτή η εξέλιξη που όσο και αν με ενοχλούσε τουλάχιστον τώρα θα μου είχε επιβληθεί, και έτσι θα άλλαζε τη θέση μου και θα έκανε αδύνατη πλέον την εξακολούθηση όλων αυτών των θλιβερών σκέψεων.

 

Την πορεία μου ως το μπάνιο, στον στενό διάδρομο, τη θυμάμαι ακόμα. Κοιτούσα τους διάφορους πίνακες στους τοίχους, αισθανόμουν μέσα μου ότι την κάθε στιγμή με το κάθε επόμενο βήμα μου απομακρύνομαι από αυτό που θα έπρεπε να είναι ο στόχος μου, αφού άφηνα πίσω μου τη Σοφία. Και σκέφτηκα ότι πάντοτε νόμιζα ότι ήμουν οργανωμένος εσωτερικά με έναν πολύ καλό τρόπο, ότι είχα σκεφτεί τα πάντα ψύχραιμα, και βάδιζα σταθερά προς μία πρόοδο στη ζωή μου, αλλά τώρα αντίθετα αποδεικνυόταν ότι καθόλου, ή έστω σχεδόν καθόλου, δεν ίσχυε αυτό, αφού υποχρεωνόμουν να αντιδράσω με έναν τέτοιο τρόπο, σχεδόν παιδιάστικο, απέναντι σε όσα συνέβαιναν όντως, ή απλά εγώ νόμιζα ότι συνέβαιναν, σε εκείνη τη βραδιά.

 

Και, αληθινά, όταν έφτασα στο μπάνιο, όταν κοιτάχτηκα στον καθρέφτη, όλα αυτά έμοιασαν ακόμα πιο παράξενα. Εκεί είδα τη μορφή μου, το σώμα μου που μου φαινόταν όμορφο. Έμοιαζε η εικόνα να έχει ένα συγκεκριμένο νόημα, και αμέσως σκέφτηκα ότι είχα πετύχει τόσα πολλά, βρισκόμουν εδώ, σε ένα σπίτι κάποιων φιλικών προς εμένα ανθρώπων, συνέχιζα μία συζήτηση μαζί τους δίχως κανένα πρόβλημα ή δυσκολία, και η βραδιά πραγματικά θα όφειλε και να μου φαινόταν θαυμάσια. Όλες εκείνες οι σκέψεις που είχα κάνει έμοιασαν τότε φρικτές, αλλόκοτες, τρελές. Δε θα μπορούσε να ίσχυε μία τέτοια ισορροπία, μόνο στο μυαλό μου είχε παρουσιαστεί, μόνο στη φαντασία μου δημιουργούταν για άλλη μια φορά κάτι εναντίον μου, για άλλη μια φορά κάτι που θα με έσπρωχνε σε φυγή, μακριά από τους άλλους ανθρώπους. Και όμως δεν υπήρχε στην αλήθεια της κατάστασης κανένα τέτοιο στοιχείο. Ακόμα και η ανάμνηση από την εντύπωσή μου για τις διαθέσεις της Σοφίας απέναντί σου σε εκείνη την αρχαία εκδρομή μου φάνηκε ασήμαντη, υπερβολική.

 

Έτσι ήμουν χαμογελαστός όταν έβγαινα και πάλι από το μπάνιο. Είχα αποφασίσει να συμμετάσχω πλέον περισσότερο στη συζήτηση, και ακόμα ίσως και να πρότεινα κάποιο νέο θέμα γι αυτήν, αν φυσικά δεν ήταν ήδη πολύ αργά και τώρα το μόνο που έμενε ήταν να καληνυχτίσω. Ναι, όλα θα άλλαζαν, υπήρχε ακόμα χρόνος για να μεταβληθεί καθοριστικά η εντύπωσή μου για αυτή τη βραδιά, και αυτό θα συνέβαινε. Τα λόγια που άρχισα να ακούω, ή μάλλον να τα μαντεύω, διότι ήταν πολύ σιγανά, πιο σιγανά και από τα σχεδόν αθόρυβα βήματά μου στο διάδρομο, έγιναν αποδεκτά από εμένα με μία ευχάριστη αίσθηση εξοικείωσης με το περιβάλλον, όμως τότε άκουσα κάτι που με έκανε να αλλάξω έκφραση, και να σταματήσω, μπροστά από τον τοίχο, αθέατος ακόμα σε εσάς. Ήταν η φωνή της Σοφίας.

 

«Δεν έπρεπε να το πεις αυτό. Είσαι ένας βλάκας»

 

Ήταν φανερό από τον τόνο της φωνής πως ήταν μια σοβαρή κρίση αυτή, και πως ακόμα η Σοφία ένοιωθε άσκημα. Τότε άκουσα και την απάντησή σου, στην οποία την ονόμαζες, αντιδρώντας, «βλαμμένη». Στην διαταγή της Σοφίας να φύγεις είπες ότι θα μείνεις όσο ήθελες και κανείς δε θα σου έλεγε τι θα κάνεις.

 

Πώς είχαν συμβεί όλα αυτά; Δεν ήταν λανθασμένες οι κρίσεις μου; Ώστε υπήρχαν εδώ τόσα πολλά πράγματα που τα αγνοούσα;

 

Αλλά δεν είχα το χρόνο για περισσότερες σκέψεις, διότι έπρεπε αμέσως να πισωπατήσω διότι ήταν φανερό ότι κάποιος άρχιζε να βηματίζει προς το μέρος μου.

 

Υποκρίθηκα ότι βρισκόμουν πολύ πιο μακριά από το σαλόνι, και τώρα μόλις τα βήματά μου με έφερναν ως αυτό. Όταν όμως πρόβαλε μπροστά μου η Σοφία, αληθινά δεν ήξερα πώς να αντιδράσω, και έτσι είπα ό,τι πιο ανόητο θα μπορούσα να πω. Ακόμα δεν καταλαβαίνω καν γιατί το είπα αυτό, πέρα φυσικά από το γεγονός ότι έπρεπε κάτι να πω για να στρέψω αλλού την προσοχή της Σοφίας.

 

Έτσι της είπα ότι ένοιωθα πεινασμένος, και ρώτησα μήπως μπορούσε να μου δώσει κάτι να φάω.

 

«Δεν έχω» απάντησε αυτή, «όμως θα φτιάξω κάτι». Ακόμα και τώρα μου είναι αδύνατο να περιγράψω σωστά πώς μου είπε αυτά τα λόγια. Έμοιαζε να αποτελεί αυτό που ένοιωθε ίσως ένα κράμα από θυμό, λύπη, και από την άλλη συμπάθεια για εμένα, που μου είχε μιλήσει πολύ ευγενικά. Πρέπει να εικάσω ότι δεν είχε καταλάβει πως σας είχα ακούσει; Ή το είχε καταλάβει, αλλά το αποδέχτηκε και αυτό; Δεν έχω ιδέα, αληθινά!

 

Και με περίμενε κάτι ακόμα χειρότερο, να πάω στο σαλόνι, όπου θα έπρεπε να προσποιηθώ απέναντι και σε εσένα ότι δεν είχα καταλάβει τι συνέβαινε.

 

Εσένα σε βρήκα να έχεις τη συνηθισμένη σου έκφραση, που τώρα όμως μου έμοιασε τρομερά διφορούμενη. Είχες περάσει ένα δάκτυλό σου στα μαλλιά σου, και έπαιζες με μία τούφα από αυτά, στρίβοντάς την. Αληθινά μπορούσες να είσαι τόσο σκληρός; Να έχεις προκαλέσει τέτοιο πόνο στην κοπέλα που μας φιλοξενούσε, και να κάθεσαι στη θέση σου σα να μην είχε γίνει τίποτα; Και όμως αυτή ήταν η στάση σου, κάτι που φυσικά δε σου το λέω για να σε κακολογήσω.

 

Προσπάθησα να πω κάτι, αλλά αληθινά όλα μέσα μου έμοιαζαν με συναρτήσεις που απαγόρευαν την οποιανδήποτε λέξη, η κάθε λέξη μου φαινόταν ότι θα πρόδιδε τι γνώριζα για όσα είχαν γίνει, και από την άλλη ένοιωθα πως έπρεπε πάση θυσία να μην αποκαλύψω ότι συμμετείχα και εγώ στο ζοφερό κλίμα που είχε δημιουργηθεί. Έτσι παρέμεινα για λίγο όρθιος, και έπειτα πήγα να καθίσω στο βραχίονα της πολυθρόνας όπου νωρίτερα είχα τόσο πολύ βυθιστεί, και κοιτούσα τους πίνακες πάνω από το κεφάλι σου.

 

Πόση ώρα πέρασε έτσι; Δεν το ξέρω. Ξέρω μόνο ότι από την ονειροπόληση μου με έβγαλαν βιαστικά και δυνατά βήματα που ακούγονταν από το διάδρομο. Έκλεισα τα μάτια μου, σα να μπορούσα έτσι να προστατευτώ από αυτό που ερχόταν, από τις φωνές που είκαζα ότι θα ακουστούν τώρα, που θα με υποχρέωναν, τελικά, να αποδεχτώ και εγώ το ρόλο μου σε αυτή την ιστορία. Τα βήματα δυνάμωναν, έγιναν πολύ δυνατά, κατευθύνονταν προς το μέρος σου, όμως όταν τελικά ακούστηκε μια φωνή, αυτή δεν ήταν της Σοφίας, ήταν η δική σου.

 

Δε θα ξεχάσω αυτό το κόκκινο πρόσωπο, και αυτή τη φωνή. Ούτε την κίνηση στην πολυθρόνα, αυτή την κίνηση με την οποία τάχα κανείς θα μπορούσε να φύγει από έναν εφιάλτη, σα να ήταν αρκετό μόνο να βρει ακριβώς την κατάλληλη κίνηση, και όλα θα γίνονταν για άλλη μια φορά καλά. Ότι η Σοφία άρχισε πάλι να φεύγει, ότι δεν την είδα σχεδόν καν, ήταν ασήμαντο, όταν είδα αυτό το φουσκωμένο, παραμορφωμένο, καμένο πρόσωπο απέναντί μου, και αυτό το τρεμούλιασμα στο σώμα σου. Διότι το καυτό λάδι σε είχε παραμορφώσει, σε είχε χαράξει για πάντα, ψυχικά και σωματικά.

 

Και θυμάμαι ακόμα, μετά την κραυγή σου, αυτό το βουβό, το ολότελα βουβό λίκνισμα σου στην πολυθρόνα σου! Είχες ζαρώσει, πίεζες σπασμωδικά με τα χέρια σου τα μαξιλάρια, ακριβώς σα να μπορούσες έτσι να τα υποχρεώσεις να σε βοηθήσουν, να πάρουν μακριά τον πόνο, να πάνε πίσω το χρόνο.

 

Πίσω, ίσως στα παιδικά χρόνια, ίσως σε κάποια στιγμή στην οποία όλα ήταν όμορφα, και καθαρά. Σε μια στιγμή που τίποτε δεν έκαιγε τη σάρκα, και τίποτε δεν παραμόρφωνε τις καλές δυνάμεις για μία πρόοδο στη ζωή.

[Nocturnal]

Αγαπητέ Γιάννη...

 

Λοιπόν, είναι προφανές ότι ξέρεις να χειρίζεσαι την γλώσσα αλλά νομίζω πως έκανες εδω πέρα ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που μπορεί να κάνει κάποιος( προσωπική άποψη ).

Μπορεί απλά έτσι να σου βγήκε αλλά εγώ ένιωσα πως είχα μπροστά μου ένα κείμενο το οποίο ο συγγραφέας του προσπάθησε να το τελειοποιήσει με το "τσιγκέλι" παράγραφο προς παράγραφο, λέξη προς λέξη. Αυτο που θέλω να πω είναι πως ένιωσα σαν να προσπαθούσες να γεμίσεις την ιστορία σου με βαρυσήμαντες λέξεις και τρόπους έκφρασεις ( Αδυνατό να σκεφτώ πως έτσι γράφεις -ας το πούμε - αφθόρμητα ) και να το κάνεις να φένεται όσο πιο πλούσιο λεκτικά μπορούσες σε τόσο μεγάλο βαθμό όσπου το κείμενο έχασε την φρεσκάδα και τον αφθορμητισμό που του άρμοζε.

Είναι ένα γράμμα προς φίλο. Δεν νομίζω οτι του αξίζει αυτό.

 

*

Αλλά στο δρόμο προς το σπίτι μου σκέφτηκα, κατορθώνοντας στιγμιαία να ξεπεράσω τις άλλες εντυπώσεις, πως είναι απλώς αδύνατο να διεξέλθει κανείς ένα τραυματικό γεγονός αν δεν καταφέρει πρώτα να το σκεφτεί και από άλλες οπτικές γωνίες, και όχι μόνο από αυτή που επιβλήθηκε από τον οργανισμό του μέσα στην απελπισία και τον πόνο, διότι αυτή παρουσιάστηκε όχι με κανένα άλλο κριτήριο, όχι διότι ήταν ικανή να δώσει ένα τέλος στη φρίκη, αλλά καθώς απλώς απαιτούταν πρώτα απ όλα κανείς να εξοικειωθεί με την ίδια την πραγματικότητα ότι κάτι τρομερό είχε συμβεί, και ήταν, από την πλευρά του οργανισμού, αδιάφορο πώς θα επιτευχθεί αυτό.

 

105 λέξεις χωρίς τελεία. Το κάνεις σε αρκετούτσικα σημεία αλλά αυτό είναι το πιο μεγάλο νομίζω. Πρόσεξε το

 

*

Χρησιμοποίησες πολλές φορές τη λέξη "εικάζω". Όχι βέβαια τόσες πολλές που να πω αμάν πια, και ούτε που θα σκεφτόμουν να στο επισήμανα για άλλες λέξεις. Αλλά είναι λέξη που δεν χρησιμοποείται συχνά, οπότε χτυπάει λίγο άσχημα.

 

*

Γενικά σαν ιστορία δεν είναι ιστορία που περνάει αδιάφορη, ίσα-ίσα, αλλά δεν διαβάζεται και έυκολα μονορούφι. 'Εχει ένα ικανοποιητικό επίπεδο κλιμάκωσης (που όμως μερικές φορές διακόπτετε όμως από χμ... ανουσιες λεπτομέρειες ) και ένα απροσδόκητα δυνατό τέλος.

 

Τώρα όσον αφορά το αν μπορεί να είπε ο φίλος του στην κοπέλα κάτι τόσο σοβαρό μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα ώστε να του αξίζει τέτοια τιμωρία δεν ξέρω κατά πόσο φένεται αληθοφανές, αλλά το αφήνεις τελικά ανοιχτό, πράγμα που ίσως τελικά προστίθεται στα θετικά της ιστορίας.

 

Γενικά για να κλείσω να σου πω πως την βρήκα μέτρια αλλά ενδιαφέρουσα ενώ πιστεύω πως θα την θεωρούσα καλύτερη αν έβλεπα μέσα από το γράμμα ένα κόσμο πραγματικών συναισθημάτων και περιγραφής καταστάσεων και όχι μία προσπάθεια σου σοβαροφάνών εκφράσεων και τελειοποιήσεις των πάντων. Γιατί σίγουρα μπορείς και με το παραπάνω.

 

Πάντα φιλικά,

Παναγιώτης

[Kafka]

Γεια σου Παναγιώτη

 

Ευχαριστώ για τα σχόλιά σου, θα ήθελα να σου απαντήσω.

 

Όσον αφορά τις μεγάλες προτάσεις, έχεις δίκιο και προσπαθώ να τις μικρύνω όσο μπορώ δίχως να θεωρώ οτι χάνεται αυτό που θέλω να πω. Έχω όμως καταλάβει οτι δεν είναι ωραίο να γράφει κανείς μεγάλες προτάσεις, διότι δυσκολεύει άδικα τον αναγνώστη, και συνήθως δεν κερδίζει και κάτι.

 

Το "εικάζω" εμένα μου φαίνεται κανονική λέξη, αλλά σίγουρα υπάρχουν και πιο κοινές που αποδίδουν το ίδιο νόημα: νομίζω, σκέφτομαι, είμαι της γνώμης, θεωρώ κλπ. Δεν το κατάλαβα οτι το χρησιμοποίησα πολλές φορές.

 

Σου φάνηκε οτι προσπαθούσα να τελειοποιήσω το κείμενο, και πως δεν είναι αυθόρμητο. Λοιπόν θα σε ξαφνιάσει τότε αν σου πω οτι αντίθετα έτσι γράφω, και μάλιστα έτσι μιλάω επίσης Δεν ξέρω κατά πόσο είναι ασυνήθιστο, αλλά με εκφράζει. Θα ήθελα πάντως να μου πεις αν θες γιατί σου έκανε αρνητική εντύπωση το ύφος, διότι μπορεί να έχεις και δίκιο, έστω κατά σημεία, και μπορώ να γίνω καλύτερος σίγουρα ;)

 

Τέλος σε ευχαριστώ και πάλι για τις άλλες σημειώσεις, που ήταν θετικές. Χάρηκα που σου άρεσε το τέλος. Έχεις δίκιο οτι είναι λίγο υπερβολικό, όντως τί θα μπορούσε να γίνει για να προκαλέσει μία τέτοια αντίδραση; Αλλά θυμήσου οτι ο αφηγητής αληθινά δεν ξέρει τίποτα, είναι βουτηγμένος σε εικασίες και γενικά στον κόσμο του.

 

Αγαπητέ Γιάννη...

 

Λοιπόν, είναι προφανές ότι ξέρεις να χειρίζεσαι την γλώσσα αλλά νομίζω πως έκανες εδω πέρα ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που μπορεί να κάνει κάποιος( προσωπική άποψη ).

Μπορεί απλά έτσι να σου βγήκε αλλά εγώ ένιωσα πως είχα μπροστά μου ένα κείμενο το οποίο ο συγγραφέας του προσπάθησε να το τελειοποιήσει με το "τσιγκέλι" παράγραφο προς παράγραφο, λέξη προς λέξη. Αυτο που θέλω να πω είναι πως ένιωσα σαν να προσπαθούσες να γεμίσεις την ιστορία σου με βαρυσήμαντες λέξεις και τρόπους έκφρασεις ( Αδυνατό να σκεφτώ πως έτσι γράφεις -ας το πούμε - αφθόρμητα ) και να το κάνεις να φένεται όσο πιο πλούσιο λεκτικά μπορούσες σε τόσο μεγάλο βαθμό όσπου το κείμενο έχασε την φρεσκάδα και τον αφθορμητισμό που του άρμοζε.

Είναι ένα γράμμα προς φίλο. Δεν νομίζω οτι του αξίζει αυτό.

 

*

Αλλά στο δρόμο προς το σπίτι μου σκέφτηκα, κατορθώνοντας στιγμιαία να ξεπεράσω τις άλλες εντυπώσεις, πως είναι απλώς αδύνατο να διεξέλθει κανείς ένα τραυματικό γεγονός αν δεν καταφέρει πρώτα να το σκεφτεί και από άλλες οπτικές γωνίες, και όχι μόνο από αυτή που επιβλήθηκε από τον οργανισμό του μέσα στην απελπισία και τον πόνο, διότι αυτή παρουσιάστηκε όχι με κανένα άλλο κριτήριο, όχι διότι ήταν ικανή να δώσει ένα τέλος στη φρίκη, αλλά καθώς απλώς απαιτούταν πρώτα απ όλα κανείς να εξοικειωθεί με την ίδια την πραγματικότητα ότι κάτι τρομερό είχε συμβεί, και ήταν, από την πλευρά του οργανισμού, αδιάφορο πώς θα επιτευχθεί αυτό.

 

105 λέξεις χωρίς τελεία. Το κάνεις σε αρκετούτσικα σημεία αλλά αυτό είναι το πιο μεγάλο νομίζω. Πρόσεξε το

 

*

Χρησιμοποίησες πολλές φορές τη λέξη "εικάζω". Όχι βέβαια τόσες πολλές που να πω αμάν πια, και ούτε που θα σκεφτόμουν να στο επισήμανα για άλλες λέξεις. Αλλά είναι λέξη που δεν χρησιμοποείται συχνά, οπότε χτυπάει λίγο άσχημα.

 

*

Γενικά σαν ιστορία δεν είναι ιστορία που περνάει αδιάφορη, ίσα-ίσα, αλλά δεν διαβάζεται και έυκολα μονορούφι. 'Εχει ένα ικανοποιητικό επίπεδο κλιμάκωσης (που όμως μερικές φορές διακόπτετε όμως από χμ... ανουσιες λεπτομέρειες ) και ένα απροσδόκητα δυνατό τέλος.

 

Τώρα όσον αφορά το αν μπορεί να είπε ο φίλος του στην κοπέλα κάτι τόσο σοβαρό μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα ώστε να του αξίζει τέτοια τιμωρία δεν ξέρω κατά πόσο φένεται αληθοφανές, αλλά το αφήνεις τελικά ανοιχτό, πράγμα που ίσως τελικά προστίθεται στα θετικά της ιστορίας.

 

Γενικά για να κλείσω να σου πω πως την βρήκα μέτρια αλλά ενδιαφέρουσα ενώ πιστεύω πως θα την θεωρούσα καλύτερη αν έβλεπα μέσα από το γράμμα ένα κόσμο πραγματικών συναισθημάτων και περιγραφής καταστάσεων και όχι μία προσπάθεια σου σοβαροφάνών εκφράσεων και τελειοποιήσεις των πάντων. Γιατί σίγουρα μπορείς και με το παραπάνω.

 

Πάντα φιλικά,

Παναγιώτης

[Nocturnal]

Αλλά θυμήσου οτι ο αφηγητής αληθινά δεν ξέρει τίποτα, είναι βουτηγμένος σε εικασίες και γενικά στον κόσμο του.

 

Φυσικά. Γι΄αυτό είπα πως τελικά αυτό μπαίνει στα θετικά... Γιατί αφήνεις εμάς να σκεφτούμε τι έγινε.

 

Τώρα όσον αφορά το ύφος, δεν θα έλεγα σε καμία περίπτωση ότι δεν μου άρεσε, απλά το θεώρησα υπερβολικό για το συγκεκριμένο κείμενο. Σε ένα άλλο ίσως λειτουργούσε καλύτερα. Είχες πολλά πράγματα που δεν χρειάζονταν, και μου έδωσες την αίσθηση πως έδωσες περισσότερη σημασία στις λέξεις και όχι στην ιστορία.

 

Ας πάρουμε για παράδειγμα αυτό :

Φυσικά δεν είναι κανένα μυστικό γιατί συνέβη αυτό. Δεν οφείλεται σε έλλειψη νοημοσύνης, ούτε σε κάποια απρόσμενη απουσία δυνατοτήτων που σε άλλους ανθρώπους υπάρχουν στο ακέραιο.

 

Είναι μία όμορφη οπτικά πρόταση αλλά δεν έχει κανένα λειτουργικό ρόλο στην ιστορία. Επίσης δεν έχει θέση μέσα σε ένα γράμμα από φίλο σε φίλο.

Νιώθω οτι μπήκε εκεί, όπως και αρκετές άλλες προτάσεις, μόνο και μόνο επειδή σου άρεσε εσένα και ήθελες να το βάλεις.Ελπίζω να καταλαβαίνεις τι εννοω.

Γενικά εκ πρώτης όψεως το κείμενο είναι γραμμένο με τέτοιο τρόπο σαν να επενδύεις περισσότερο στις λέξεις παρά στους χαρακτήρες.

 

Πραγματικά αν γράφεις έτσι από μέσα σου αυτό σημαίνει ότι μπορείς να χειριστείς κατάλληλα την γλώσσα και να μας δώσεις πολλές όμορφες εικόνες. Δυστυχώς εδώ νομίζω παρασύρθηκες και αυτό δεν λειτούργησε όπως θα έπρεπε. Δεν θέλω να το παίξω έξυπνος γιατί είμαι μικρός και νέος στον χώρο αλλά τελικά πρέπει να σκεφτόμαστε τί επίπτωση έχει η κάθε πρόταση μέσα στην ιστορία, και στην δική σου οι περισσότερες με τραβούσαν έξω από αυτη.

 

Ελπίζω να σε βοήθησα.

Τα λέμε

[Kafka]

Ευχαριστώ, και ναι, βοήθησες με την κριτική σου

 

Όσον αφορά την πρόταση που ανέφερες, σκεφτόμουν πως ο αφηγητής προσπαθεί, διαρκώς, και με τρόπο, ώστε να μην γίνει αντιληπτό αυτό, να παρηγορήσει τον φίλο του. Αυτό γίνεται διότι ο άλλος είναι σε τόσο άθλια θέση. Έτσι εκεί του λέει οτι δεν φταίει ο ίδιος (ούτε ο αφηγητής ούτε ο φίλος) που δεν κατάφεραν ακόμα να ξεπεράσουν αυτό που έγινε, και πως το αίτιο γι αυτή την αποτυχία δέν πρέπει να αναζητηθεί σε κάτι υπερβολικό, αλλά σε μία απλή προσκόλληση σε ένα μεμονωμένο συμβάν.

Φυσικά αν κανείς έχει καμμένο πρόσωπο είναι ακόμα δυσκολότερο να προσέξει οτιδήποτε άλλο, αλλά βέβαια αν ο αφηγητής ήταν πιο άμεσος, και έλεγε πχ "το πρόσωπό σου κάηκε, αλλά εσύ πρέπει να κάνεις αυτό και εκείνο κλπ" τότε θα κινδύνευε πολύ εύλογα να παρατήσει το γράμμα ο άλλος, να πονέσει και να θυμώσει

 

 

Α έχω και κάτι ακόμα να σε ρωτήσω: πώς σου φάνηκε η περιγραφή του βουβού πόνου του φίλου; Καθώς σε αυτήν αναφέρεται και ο τίτλος, έχει κεντρικό σημείο στη διήγηση.

[Nocturnal]

Μου άρεσε. Ωραία σκηνή, και ωραία λόγια στο τέλος.

Edited April 3, 2010 by Nocturnal