Το Μάτι

[khar]

Συγγραφέας: Κώστας Χαρίτος

 

Είδος: ΕΦ

 

Σεξ: Όχι

 

Βία: Όχι

 

Λέξεις: 1300

 

Το Μάτι

 

 

Όταν παίζεις κρυφτό με ένα μικρό παιδάκι, συνήθως σκέφτεσαι την παιδική σου αθωότητα. Δυστυχώς, εμένα το μόνο πράγμα που έρχεται στο μυαλό μου, σήμερα που έφερα τον ανιψιό μου στην εξοχή, είναι η στιγμή που έκλεισε για πρώτη φορά το Μάτι. Ήταν 20:35 am, ώρα Γκρήνουιτς. Κάποιοι κοιμόντουσαν αγκαλιασμένοι κάτω από ζεστά σκεπάσματα, κάποιοι κρατούσαν σφιχτά στα χέρια του κούπες με αχνιστό καφέ, κάποιοι έβλεπαν τον ουρανό να αποκτά ένα μικρό μαύρο μπάλωμα. Εγώ βρισκόμουν μόνος μου σε ένα μικρό γραφείο του τμήματος Φυσικής, μπροστά σε έναν παμπάλαιο υπολογιστή και πάλευα με το φυλλάδιο του συνεδρίου. Όσο σκέφτομαι ότι εκείνη τη στιγμή προσπαθούσα να καταλάβω πώς μπορώ να έχω στην οθόνη ταυτόχρονα δύο σελίδες κειμένου, ντρέπομαι για τον εαυτό μου. Δεν πήρα χαμπάρι τίποτε, όπως άλλωστε και οι περισσότεροι άνθρωποι.

 

Την επόμενη μέρα, διάβασα στα πεταχτά στο διαδίκτυο για το σκοτεινό νεφέλωμα, αλλά δεν έδωσα σημασία. Η αστρονομία δεν ήταν ποτέ ο αγαπημένος μου κλάδος. Εμένα με ενδιέφερε η κβαντική, και παρά τις αντιρρήσεις των γονιών μου, προτιμούσα να περάσω μια ολόκληρη μέρα σκαλίζοντας τα γραπτά του Bohr, παρά να βγω για έναν καφέ με τους φίλους μου. Ίσως γι’ αυτό δεν ξέρω πολλά πράγματα για τους καφέδες. Ούτε και για τους φίλους.

 

Πρέπει να πέρασαν αρκετοί μήνες μέχρι να ξανακλείσει το Μάτι. Το συνέδριο είχε φτάσει στην τελευταία του ημέρα, εγώ τα είχα πάει καλά με την ομιλία, πήρα αρκετά χειροκροτήματα, μίλησα με εκλεκτούς συναδέλφους για το νέο ρεύμα κβαντικού ιδεαλισμού και μαζευτήκαμε όλοι μαζί στο αίθριο του ξενοδοχείου για να θαυμάσουμε τον ξάστερο ουρανό. Όλοι έμειναν άναυδοι μόλις έκλεισαν τον κεντρικό φωτισμό και μας άφησαν στο σκοτάδι με τις φλόγες των κεριών να τρεμοπαίζουν. Μέτρησα τουλάχιστον είκοσι ανοιχτά στόματα. Μόνο, όμως, ένα είπε τη φράση που πρέπει να ακούστηκε εκατομμύρια φορές εκείνη τη νύχτα. «Πώς το κάνουν αυτό το εφέ με τα μαύρα κομμάτια;».

 

Όπως μάθαμε όλοι σύντομα, τα κενά, που είχαν γεμίσει τον νυχτερινό ουρανό σαν μεγάλες σταγόνες μελάνι, δεν ήταν εφέ. Τα άστρα εξαφανίζονταν κατά δεκάδες, χωρίς κανείς να μπορεί να δώσει μια λογική εξήγηση. Υπήρχε βέβαια μια σωρεία ερμηνειών, που μιλούσαν για νεφελώματα, μαύρες τρύπες, βαρυτικούς φακούς και άλλα πράγματα που σχεδόν κανείς δεν είχε ξανακούσει, αλλά μετά από χρόνια στην έρευνα μπορούσα να καταλάβω ότι στην πραγματικότητα κανείς δεν ήξερε τι συνέβαινε.

 

Αυτό, όμως, που έμαθα καλά τους επόμενους μήνες ήταν ότι οι άνθρωποι μπορούν να συνηθίσουν τα πάντα. Ακόμα και όταν εξαφανίστηκε ο Κρόνος, ελάχιστοι ένοιωσαν πραγματικά να απειλείται η καθημερινότητά τους. Κακά τα ψέματα, άλλωστε, τι είναι στ’ αλήθεια ο Κρόνος για τους περισσότερους. Μια εντυπωσιακή φωτογραφία στην οθόνη ενός υπολογιστή ή ένα ασήμαντο άσπρο σημάδι στον ουρανό που δεν φαίνεται καλά ούτε με τηλεσκόπιο. Έτσι, οι περισσότεροι διάβασαν στην εφημερίδα για την απώλεια του πλανήτη και από την επόμενη μέρα συνέχισαν κανονικά τη ζωή τους.

 

Οι μόνοι που τα χρειάστηκαν ήταν οι κοσμολόγοι. Ξαφνικά, όλες οι θεωρίες τους κατέρρευσαν σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Μαζεύονταν σε συνέδρια, γέμιζαν τα παράθυρα της τηλεόρασης, αρθρογραφούσαν σε περιοδικά ποικίλης ύλης, αλλά ήταν πια πολύ αργά. Ήταν θλιβερό να βλέπεις διάσημους φυσικούς και επιφανείς επιστήμονες, που μέχρι τότε κρύβονταν με ασφάλεια πίσω από κλίμακες ετών φωτός και θεωρίες για μεγάλες εκρήξεις, να πασχίζουν να αποδείξουν ότι τα είχαν προβλέψει όλα, αλλά απλώς κανείς δεν τους είχε καταλάβει.

 

Αντίθτα, αυτοί που κυκλοφορούσαν σαν παγώνια ήταν οι φυσικοί στοιχειωδών σωματιδίων. Ανάμεσά τους κι εγώ. Εξοικειωμένοι, όπως ήμασταν, με την επίδραση του παρατηρητή στα πειράματά μας, έχοντας δει σωματίδια να εμφανίζονται μόλις τα παρατηρούσες, και άλλα να χάνονται για πάντα όταν σταματούσες να τα καταγράφεις, πολύ σύντομα ήταν έτοιμος ο όρος που θα διαδιδόταν σαν τσουνάμι μέσα στη λαϊκή κουλτούρα. Άλλοι θα το έλεγαν Θεό, άλλοι υπερόν, άλλοι εξωδιαστατικό παρατηρητή, αλλά εμείς το είπαμε το Μάτι. Και την επόμενη φορά που έκλεισε, ανατρίχιασε ολόκληρη η ανθρωπότητα.

 

Στέκομαι, τώρα στην άκρη του υψώματος, παρέα με τον μικρό μου ανιψιό, που τσιρίζει ότι κλέβω και γι’ αυτό τον βρίσκω όταν κρύβεται, και κοιτάζω μια ιτιά που ισορροπεί λες και ετοιμάζεται να πέσει στο κενό. Το σφύριγμα του αέρα, ο ανοιχτός ορίζοντας και ο καταγάλανος ουρανός μου δίνουν την αίσθηση ότι είμαι ο τελευταίος άνθρωπος στον κόσμο. Κλείνω τα βλέφαρα μου για να μετρήσω μέχρι το εκατό, και σκέφτομαι το ερώτημα που τόσο βασάνισε τους φιλοσόφους. Εξακολουθεί να υπάρχει ο κόσμος; Η θάλασσα, ο άνεμος, η ιτιά, είναι ακόμα γύρω μου ή χάνονται για πάντα μαζί με εμένα. Υπάρχει ένα αντικειμενικό σύμπαν ή όλα είναι δημιούργημα της συνείδησης των έμβιων όντων; Αν χαθεί και ο τελευταίος άνθρωπος, τι θα απογίνει η πραγματικότητα; Μήπως θα χαθεί μαζί του;.

 

Δυστυχώς, τώρα που ξέρουμε την απάντηση σε αυτό το ακανθώδες ερώτημα, είναι κάπως αργά για να μας παρηγορήσει. Κάπου εκεί έξω, πέρα από τον κόσμο μας, κάθεται ο παρατηρητής μας. Το Μάτι. Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι είναι ματαιοπονία να προσπαθούμε να συλλάβουμε τη μορφή του και τα αισθητήρια όργανα που έχει. Έτσι, εγώ προτιμώ να τον φαντάζομαι σαν ένα μικρό παιδάκι, που βρίσκεται σε μια διπλανή διάσταση και μας έβλεπε σαν ένα υπέροχο παιχνίδι. Για κακή μας τύχη, απ’ ότι φαίνεται άρχισε να χάνει το ενδιαφέρον του για εμάς. .Ίσως ανακάλυψε κάποιο γειτονικό σύμπαν και ασχολείται όλο και λιγότερο με μαζί μας. Το βλέμμα του πέφτει όλο και συχνότερα αλλού, το Μάτι κλείνει, ότι και αν σημαίνει αυτό, και μαζί του χάνονται κομμάτια του σύμπαντος. Δεν έχω ιδέα τι είναι αυτό που το προσελκύει. Τι έχει ο γαλαξίας μας που δεν είχαν οι άλλοι; Τι έχει ο Δίας που δεν είχε ο Κρόνος; Τι έχει η Γη που δεν είχε η Σελήνη;

 

Το καταπληκτικό ήταν ότι, μόλις χάσαμε το φεγγάρι μας, σταμάτησαν αμέσως και όλοι οι πόλεμοι. Αν το ήξεραν αυτό οι ακτιβιστές, σίγουρα θα είχαν βρει κάποιον τρόπο να το καμουφλάρουν, αντί να στέκονται μπροστά στα τανκ ή να μαζεύονται σε πορείες προς τις πρεσβείες. Σταμάτησαν, βέβαια, και οι παλίρροιες, αλλά δεν σώθηκαν τόσο πολλοί άνθρωποι από αυτό. Το σίγουρο είναι ότι οι στρατιώτες κατάλαβαν μέσα σε μια ημέρα πως δεν έχουν πολύ χρόνο ακόμα για να ευχαριστηθούν τη ζωή τους. Το παράξενο ήταν ότι δεν το είχαν αντιληφθεί όλα αυτά τα χρόνια που πολεμούσαν με τις σφαίρες να περνούν δίπλα από τα κεφάλια του. Τι να πεις; Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.

 

Ξαφνικά, λοιπόν, γεμίσαμε με κινήματα που σκοπεύουν αποκλειστικά στο Μάτι. Η βασική τους επωδός είναι: Μην το αφήσετε να βαρεθεί. Είναι απίστευτο τι βλακείες μπορεί να κάνουν ξαφνικά οι άνθρωποι, μόλις συνειδητοποιήσουν ότι κινδυνεύουν. Το τι έχουν δει τα μάτια μας αυτές τις μέρες δεν περιγράφεται. Γιγάντια γκράφιτι σε χωράφια με τη φράση «ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ», ολονύχτιες λειτουργίες με μικρά επάργυρα διακοσμητικά σε σχήμα ματιού, χιλιάδες γυμνούς να περιφέρονται στους δρόμους, πιθανότατα έχοντας παρεξηγήσει τη λέξη Μάτι. Αν πάντως ισχύει η άποψη ότι το Μάτι έλκεται από τη νοημοσύνη, εμείς κάνουμε ότι μπορούμε για να το απομακρύνουμε από τον πλανήτη μας.

 

Δεν συμμετέχω σε αυτές τις προσπάθειες, ίσως επειδή ποτέ δεν συμμετείχα σε τίποτε συλλογικό, αλλά μπορώ πολύ καλά να καταλάβω το δέος που τους κυριεύει στην σκέψη ότι θα χαθούν όλα με μια απλή ματιά. Μπορεί η ενασχόληση με τη κβαντική φυσική να μου στέρησε πολλές μικρές χαρές της ζωής, αλλά τουλάχιστον με αποζημιώνει τώρα, λίγο πριν το μεγάλο φινάλε. Γιατί, είναι φανερό ότι αργά η γρήγορα η αυλαία θα πέσει. Κι όμως, καθώς ανοίγω τα μάτια και βλέπω τον ανιψιό μου να κυνηγάει μια γκριζογάλαζη σαύρα κάτω από την ιτιά με φόντο την σκουρόχρωμη θάλασσα, δεν νοιώθω απογοήτευση. Πιστεύω ότι το Μάτι θα ανοίξει ξανά, και το μόνο που με στενοχωρεί είναι που δεν θα βρίσκομαι εκεί για να αντικρίσω το καινούριο σύμπαν. Αλλά, μερικές φόρες σκέφτομαι ότι ίσως και να είμαι. Σήμερα, ο ανιψιός μου έφερε μαζί του τον πειρατή από το πλαυμομπίλ που του είχα χαρίσει πριν δύο χρόνια. Καλώς ή κακώς, ποτέ δεν ξέρεις ποιο παιχνίδι θα ξετρυπώσει ένα μικρό παιδάκι από το κουτί του. Μπορεί ξαφνικά να θυμηθεί έναν μοναχικό κβαντικό φυσικό που παίζει κρυφτό με τον μικρό του ανιψιό και να τους τραβήξει στο νέο κόσμο μέσα από το παλιό, παρατημένο σύμπαν.

 

 

 

ΤΕΛΟΣ

 

[Πυθαρίων]

Κβαντικός Λογοτεχνικός Ιδεαλισμός. (!! ?)

Edited April 11, 2010 by Πυθαρίων

[Cassandra Gotha]

Πολύ καλό!

 

Μόνο αυτή την παράγραφο:

Το καταπληκτικό ήταν ότι, μόλις χάσαμε το φεγγάρι μας, σταμάτησαν αμέσως και όλοι οι πόλεμοι. Αν το ήξεραν αυτό οι ακτιβιστές, σίγουρα θα είχαν βρει κάποιον τρόπο να το καμουφλάρουν, αντί να στέκονται μπροστά στα τανκ ή να μαζεύονται σε πορείες προς τις πρεσβείες. Σταμάτησαν, βέβαια, και οι παλίρροιες, αλλά δεν σώθηκαν τόσο πολλοί άνθρωποι από αυτό. Το σίγουρο είναι ότι οι στρατιώτες κατάλαβαν μέσα σε μια ημέρα πως δεν έχουν πολύ χρόνο ακόμα για να ευχαριστηθούν τη ζωή τους. Το παράξενο ήταν ότι δεν το είχαν αντιληφθεί όλα αυτά τα χρόνια που πολεμούσαν με τις σφαίρες να περνούν δίπλα από τα κεφάλια του. Τι να πεις; Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.

χρειάστηκε να τη διαβάσω δεύτερη φορά για να βγάλω νόημα, δεν ξέρω αν φταίει το κείμενο ή εγώ, αλλά σκέφτηκα να στο αναφέρω. Φυσικά, με τη δεύτερη ανάγνωση βγάζει μια χαρά νόημα.

[Adicto]

Πολύ καλό κύριε! Βαθύ, έξυπνο, φιλοσοφικό...Ευχαριστώ!

[Drake Ramore]

Όμορφο!

[Guest Anime_Overlord]

Έξυπνο αν και δεν κατάλαβα γιατί αν δε σε βλέπει το Μάτι ξαφνικά όλα σβήνουν. Γιατί δεν είπες μυαλό που σε λησμονεί, αρά δικαιολογείται που τα πάντα σβήνουν. Δηλαδή και καλά επειδή ο Ύψιστος μας σκέφτεται και ασχολείται υπάρχουμε κι επειδή πάει σε άλλο σύμπαν ή whatever ξαφνικά μας ξεχνάει και τώρα δεν υπάρχουμε. Αφήνει έτσι υλικό για πολλά περισσότερα.

[Μάρβιν ΑΑΠ]

Πολύ ωραία ιδέα!

 

Χρειάστηκε όμως να το ξαναδιαβάσω από την αρχή όταν έφτασα στην πέμπτη παράγραφο περίπου: από τη φράση

 

το μόνο πράγμα που έρχεται στο μυαλό μου, σήμερα που έφερα τον ανιψιό μου στην εξοχή, είναι η στιγμή που έκλεισε για πρώτη φορά το Μάτι.

νόμισα ότι το Μάτι το έκλεισε ο ανιψιός... Και ο ανιψιός δεν εμφανιζόταν, τουλάχιστον δεν εμφανιζόταν ως υπερήρωας () ή κάτι τέτοιο... Και έτσι μπήκα σε υποψίες ότι κάτι δεν κατάλαβα καλά.

 

Στη συνέχεια, βέβαια, λύθηκε και η παρεξήγηση και η απορία, αφήνοντας στη θέση τους μια ανατριχίλα.

Ίσως επειδή με ένα απλό βλεφάρισμα καταφέρνει πραγματικά υποβλητικά να ταλαντεύεται ανάμεσα στη ματαιότητα και την ελπίδα.

[SpirosK]

Αν θυμάμαι καλά, η εικόνα των άστρων που βλέπουμε είναι (εκατομμύρια) χρόνια παλιά.

Αυτό σημαίνει ότι για να εξαφανίζονται σχεδόν μαζικά, το "Μάτι" είχε αρχίσει να τα καταστρέφει πριν από (εκατομμύρια) χρόνια και συνέχιζε με ρυθμό ο οποίος συνέπεσε με κάποια γήινα χρόνια. Αν δεν υπάρχει κάποια πολύ καλή εξήγηση για αυτό, τότε δεν είμαι καθόλου ικανοποιημένος από την ιστοριούλα αυτή.

 

Επιπλέον, η εξαφάνιση της Σελήνης δεν μπορεί να αφήσει τόσο ανεπηρρέαστη τη Γη. (Απλώς σταματήσαν οι παλλίροιες;;)

 

Θετικό ήταν η παραλληλία με την κβαντική και την επίδραση του παρατηρητή. Είμαστε όμως σε μακροσκοπική κλίμακα δέσμιοι των κβαντικών κανόνων;;

 

Please, you can do better than that. Back to the drawing board.

[Guest Anime_Overlord]

^ Αν το θέτεις έτσι, το Μάτι την έχει κάνει εδώ και εκατομμύρια χρόνια και οι άνθρωποι την έχουν βάψει από εποχής που ήταν ακόμα επάνω στα δέντρα.

Και πραγματικά ένας πλανήτης που φεύγει ανακατεύει όλα τα βαρυτικά και μαγνητικά πεδία ολόγυρά του. Οπότε αν χάνονται ολάκεροι γαλαξίες, θα έπρεπε τα πάντα να εκσφεντονίζονται σε τυχαίες κατευθύνσεις.

Αλλά όλα αυτά από πλευράς σκληρής επιστημονικής. Εδώ ήταν απαλή κι ανάλαφρη.

Edited April 12, 2010 by Anime_Overlord

[SpirosK]

Τώρα το λες σε κάποιον που έχει "αφρίσει" σε αυτό το φόρουμ υπέρ της απαλής και που έχει τον Dick (που μου τον ανέφεραν ως "fantasy" κάποιοι) για θεό.

Συν ότι εδώ μιλάμε για τον khar.

[Guest Anime_Overlord]

Μπαίνουμε στα χωράφια της γνωστής διαμάχης σκληρο-μαλακών και μόνο ο ίδιος ο συγγραφέας μπορεί να θέσει τέλος σε αυτό με το να πει τι ήθελε και τι δεν ήθελε από αυτήν την ιστορία. Αν ποντάριζε απλά σε συμβολισμούς και συναίσθημα, μια χαρά το έχει.

[Μάρβιν ΑΑΠ]

Μπαίνουμε στα χωράφια της γνωστής διαμάχης σκληρο-μαλακών και μόνο ο ίδιος ο συγγραφέας μπορεί να θέσει τέλος σε αυτό με το να πει τι ήθελε και τι δεν ήθελε από αυτήν την ιστορία. Αν ποντάριζε απλά σε συμβολισμούς και συναίσθημα, μια χαρά το έχει.

 

Μα, αυτό το συγκεκριμένο διήγημα χωράει στη συζήτηση περί μαλακής/σκληρής εφ;

 

Το ρωτάω αυτό, γιατί κάθε φορά που επανέρχεται αυτή η συζήτηση, μου προκαλείται η αίσθηση ότι αποδίδει άκαμπτα και συνθηματικά την επίσης άκαμπτη και συνθηματική διάκριση μεταξύ «σκληρών» και «μαλακών» επιστημών. Μια διάκριση που συνήθως ορίζεται και με βάση τη θέση του παρατηρητή ως προς το αντικείμενο της παρατήρησής του. Οι θετικές επιστήμες που μετρούν και επαληθεύουν ή διαψεύδουν μια υποθετική περιγραφή προχωράνε χεράκι χεράκι με την υπόθεση ότι υπάρχει αυτός ο εξωτερικός, ουδέτερος παρατηρητής, που από κάποιον τόπο (ας πούμε) μετράει και επαληθεύει ή διαψεύδει τις υποθέσεις του, χωρίς να επηρεάζει το αντικείμενο της παρατήρησής του με όλα αυτά που κάνει. Στις «άλλες» επιστήμες -πώς να τις πούμε; να τις πούμε θεωρητικές; να τις πούμε επιστήμες;- ψάχνουν να βρουν τι θα κάνουν χωρίς αυτόν τον τόπο που ζητούσε και ο Αρχιμήδης για να κουνήσει τη γη.

 

Και σε όλα αυτά πού βρίσκεται ο φυσικός που έχουμε εδώ, σε αυτό το διήγημα; Δεν μου φαίνεται να βρίσκεται σε μια αποκλειστική διάζευξη, του τύπου ή το ένα ή το άλλο. Μου φαίνεται μάλλον πως βρίσκεται σε έναν τόπο όπου δεν βρίσκεται η διάζευξη αυτή, και μας καλεί να σκεφτούμε με αυτό ως προϋπόθεση.

 

Κι αν έλεγα για το διήγημα, αν αστειευόμουν σοβαρολογώντας γι' αυτό, θα έλεγα πως με αυτή την προϋπόθεση, το διήγημα είναι σκληρή, σκληρότατη εφ. Γιατί κάπου πήρε το μάτι μου ότι υπάρχει ένας τόπος όπου υπάρχει μια επιστήμη (αν την πούμε έτσι) που το όνομά της αρχίζει από ψ και μιλάει για κάτι που λέγεται «απάρνηση (της πραγματικότητας)».

 

[Guest Anime_Overlord]

Σε λίγο θα καθόμαστε να αναλύουμε πως η Ντόροθι γύρισε στο Κάνσας βαρόντας τα γοβάκια. Φάση είχε κι ας δεν είχε εξήγηση. Και παρεπιπτώντως κι εγώ είμαι της ορθολογικής σκέψης και πραγματικά αυτό το κείμενο το αφήνει κάπως χύμα το πως συνέβη ότι συνέβη. Και ξαναλέω ότι μόνο ο συγγραφέας μπορεί να πει αν το έκανε σκόπιμα έτσι ή αν δεν το είχε σκεφτεί και είναι λάθος από μέρος του.

[christina]

Μου άρεσε πολύ...Ειδικά το φινάλε...ήταν ''έξυπνο''

[khar]

Ευχαριστώ για το χρόνο που διαθέσατε και τα σχόλια. Κατά περίπτωση:

 

 

 

Πυθαρίων: Το έπιασες το «λογοτεχνικό» υπονοούμενο

 

 

 

 

Casandra: Κι όμως, έχω παρατηρήσει ότι οι λεπτομέρειες πολλές φορές κάνουν τη διαφορά σε ένα διήγημα. Ευχαριστώ για την παρατήρηση.

 

 

 

 

Anime και SpirosK: Η αναλογία του διηγήματος (προφανώς τραβηγμένη από τα μαλλιά) είναι η κβαντική θεώρηση των σωματιδίων στον μικρόκοσμο, τα οποία βρίσκονται σε μια κατάσταση υπέρθεσης και εμφανίζονται μόνο όταν τα παρατηρούμε, για να επιστρέψουν στην «αφάνεια» μόλις σταματήσει η παρατήρηση.Οπότε, το Μάτι βρίσκεται εκτός του σύμπαντος και άρα εκτός των δικών μας φυσικών νόμων. Στην πραγματικότητα συμμετέχει στη διαμόρφωσή τους.

 

 

 

 

 

Δεν το έχω ψάξει, αλλά αν εξαφανιστεί η Σελήνη πιστεύω ότι αυτό που θα δούμε άμεσα είναι η αλλαγή στις παλίρροιες. Ίσως να επηρεάζονται και οι τηλεπικοινωνιακοί δορυφόροι.

 

Αν πάλι χαθεί ο Κρόνος, διαισθάνομαι ότι δεν θα δούμε σημαντικά πράγματα για αρκετά χρόνια, αλλά θα ήθελα και τη γνώμη κάποιου αστροφυσικού. Για φαντάσου να πάρεις τηλέωνο τη NASA και να ρωτήσεις τι θα συμβεί αν χαθουν ο Κρόνος και η Σελήνη. Μαύρο φίδι που σε έφαγε

Edited April 13, 2010 by khar

[Mesmer]

Πολύ ωραία η ιστορία, καλογραμμένη και οι επιστημονικές αναφορές ήταν, γενικά, σωστά τοποθετημένες. Μου άρεσε πολύ η επίδραση που είχε το Μάτι στους ανθρώπους και ο τρόπος που δίνεται το κλίμα που επικράτησε μετά την παρατήρηση του φαινομένου.

 

Βέβαια, υπάρχουν και τα επιστημονικά ατοπήματα, ορισμένα εκ των οποίων έχουν εντοπιστεί από τα παιδιά που ήδη σχολίασαν.

 

Η απότομη εξαφάνιση της Σελήνης θα προκαλούσε δυο 20μετρα τσουνάμι που θα κινούνταν προς αντίθετες κατευθύνσεις και θα σάρωναν ολόκληρη την υδρόγειο. Επίσης, πιστεύεται ότι αυτή η μεγάλη αναστάτωση των ωκεανών θα προκαλούσε τεράστιες αλλαγές στα μεγάλα ωκεάνια ρεύματα, τα οποία ρυθμίζουν τον καιρό της Γης. Η μεγαλύτερη, όμως, επίπτωση της εξαφάνισης του φεγγαριού θα ήταν η αποσταθεροποίηση του άξονα της Γης. Το φεγγάρι είναι αυτό που διατηρεί την κλίση του άξονα της Γης σταθερή, η οποία είναι αυτή που μας δίνει της εναλλαγές των εποχών. Λίγο-πολύ, αν χαθεί το φεγγάρι, την κάτσαμε την βάρκα

 

Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να δείτε το 2ο επεισόδιο του 4ου κύκλου της σειράς THE UNIVERSE, με τίτλο "The Day the Moon was Gone". Υπάρχει και στο youtube, σε 5 μέρη.

 

 

[khar]

Πολύ ωραία η ιστορία, καλογραμμένη και οι επιστημονικές αναφορές ήταν, γενικά, σωστά τοποθετημένες. Μου άρεσε πολύ η επίδραση που είχε το Μάτι στους ανθρώπους και ο τρόπος που δίνεται το κλίμα που επικράτησε μετά την παρατήρηση του φαινομένου.

 

Βέβαια, υπάρχουν και τα επιστημονικά ατοπήματα, ορισμένα εκ των οποίων έχουν εντοπιστεί από τα παιδιά που ήδη σχολίασαν.

 

Η απότομη εξαφάνιση της Σελήνης θα προκαλούσε δυο 20μετρα τσουνάμι που θα κινούνταν προς αντίθετες κατευθύνσεις και θα σάρωναν ολόκληρη την υδρόγειο. Επίσης, πιστεύεται ότι αυτή η μεγάλη αναστάτωση των ωκεανών θα προκαλούσε τεράστιες αλλαγές στα μεγάλα ωκεάνια ρεύματα, τα οποία ρυθμίζουν τον καιρό της Γης. Η μεγαλύτερη, όμως, επίπτωση της εξαφάνισης του φεγγαριού θα ήταν η αποσταθεροποίηση του άξονα της Γης. Το φεγγάρι είναι αυτό που διατηρεί την κλίση του άξονα της Γης σταθερή, η οποία είναι αυτή που μας δίνει της εναλλαγές των εποχών. Λίγο-πολύ, αν χαθεί το φεγγάρι, την κάτσαμε την βάρκα

 

Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να δείτε το 2ο επεισόδιο του 4ου κύκλου της σειράς THE UNIVERSE, με τίτλο "The Day the Moon was Gone". Υπάρχει και στο youtube, σε 5 μέρη.

 

 

 

Ευχαριστώ και για τα σχόλια και για την πληροφορία σχετικά με την απώλεια της Σελήνης. Άλλος ένας λόγος για να ευχαριστιόμαστε την πανσέληνο τον Αύγουστο.