AftPeakTank Posted April 17, 2010 Share Posted April 17, 2010 (edited) Γεια σε όλους, είμαι καινούριος εδώ και χαίρομαι ιδιαίτερα που βρήκα αυτό το φόρουμ. Επιτέλους βλέπω πως δεν είμαι ο μόνος που έχει αυτά τα ενδιαφέροντα. Ελπίζω να σας αρέσει και το δικό μου μυθιστόρημα. Το γράφω σε μορφή blog και οποιοσδήποτε μπορεί να το παρακολουθήσει και αν θέλει μπορεί να γραφτεί κιόλας. Όπως καταλαβαίνετε δεν είναι ολοκληρωμένο αλλά προσθέτω κατά καιρούς καινούρια κομμάτια. Θα χαρώ ιδιαίτερα να μου πείτε την γνώμη σας και ελπίζω να περάσετε λίγο από το χρόνο σας ταξιδεύοντας στον φανταστικό αυτό κόσμο που επινόησα και που θα μπορούσε άνετα να είναι το πραγματικό μας μέλλον. το λινκ είναι το παρακάτω: ***το λινκ αφαιρέθηκε για λόγους δεοντολογίας. Naroualis*** Όνομα Συγγραφέα: Ανδρέας Οργέτας Είδος: φαντασία Βία; Ναι Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων: όχι ακόμη Αυτοτελής; Όχι - είναι σε μορφή blog Σχόλια: ***το λινκ αφαιρέθηκε για λόγους δεοντολογίας. Naroualis*** Edited April 18, 2010 by Naroualis Αφαίρεση συνδέσμου Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AftPeakTank Posted April 17, 2010 Author Share Posted April 17, 2010 (edited) Παραθέτω εδώ ένα δείγμα από το πρώτο κεφάλαιο ------------------------------------------------------------------- Το φως ξεπρόβαλε ανάμεσα στους λόφους. Αργά στην αρχή, και μόνο όταν έφτασε στο τέλος της λίμνης και ξεπέρασε τις όχθες της επιτάχυνε. Και αυτό γιατί το έδαφος είχε υποχωρήσει και ήταν κατηφορικό και απότομο. Νόμιζε κανείς πως η λίμνη έστεκε ψηλά έτοιμη να αδειάσει με την πρώτη ευκαιρία Στην πραγματικότητα όμως πιο πιθανό θα ήταν να αδειάσει από το νερό που κυλούσε αδιάκοπα από τις πλαϊνές χαράδρες που είχαν δημιουργηθεί, παρά από την υποχώρηση του τοιχώματος της απότομης μεριάς της. Και εκεί που κάποτε έστεκε το περίφημο έμβλημα του πολιτισμού μας, εκεί που γεννήθηκε η σοφία και η ελπίδα, εκεί χάθηκε ξανά. Τώρα, μετά από εικοσιπέντε χρόνια αυτής της σκοτεινής ημέρας, μόνο μαύρο σαν πίσσα χώμα έβλεπες. Η όψη του και μόνο σε γέμιζε απελπισία και οργή. Σαν βούρκος από τα σάπια οργανικά υλικά που είχαν κατρακυλήσει στο κέντρο του κρατήρα. Μερικές από τις χαράδρες οδηγούσαν νερό από την λίμνη στο κέντρο και το νερό δεν ξέπλενε τον βούρκο, αλλά τον συντηρούσε. Και καθώς ο ήλιος ξεπρόβαλε, το μαύρο χώμα, που αρχικά φαινόταν να καταπίνει το φως, λαμπύριζε σε τυχαία θαρρείς σημεία. Έτσι διέκριναν το βαλτώδες έδαφος που ήταν η μόνη εναλλακτική δίοδος... Μα το μόνο μέρος που μπορούσαν πια να κατοικήσουν οι λιγοστοί από εμάς που είχαν απομείνει, ήταν οι περιοχές γύρω από την λίμνη που βρίσκονταν κοντά στις άκρες του κρατήρα. Γιατί η έκρηξη είχε δημιουργήσει λόφους από κονιορτό στα χείλη του και το έδαφος ήταν εύφορο και αποδοτικό. Ναι, η γη ήταν γενναιόδωρη σε αυτές τις περιοχές όταν οδηγήσαμε το νερό της λίμνης σε αυτές. Εξάλλου ήταν πια το σπίτι τους και εκεί ήταν το μόνο μέρος που ήθελαν να βρεθούν. Αν ήταν δυνατό, στιγμιαία. Έστεκαν άφωνοι και ούτε μιλιά δεν βγήκε από τα χείλη τους έως τώρα, γιατί η κούραση ήταν μεγάλη και το ταξίδι δεν είχε τελειώσει. Τρεις ολόκληρους μήνες περιπλανήθηκαν και τώρα ένα βήμα από τον τόπο τους ένιωθαν πως βρίσκονταν από εκεί που ξεκίνησαν. Κατάκοποι και εξαντλημένοι. Σχεδόν νηστικοί και οι μπότες που τους είχε δωρίσει ο Γεροκυριάκος είχαν τρυπήσει στις μύτες και στις φτέρνες. Όταν το φως έφτασε στις άκρες των ποδιών τους ο Κώστας μίλησε: - Το φοβόμουν αυτό Μάνο. Η κατάσταση είναι χειρότερη από όταν ξεκινήσαμε. το βλέμμα του ήταν στραμμένο στο βαλτώδες έδαφος και κάνοντας μια κίνηση με το κεφάλι του σαν να θέλει να δείξει το μέρος στο οποίο αναφερόταν, συνέχισε: -Εκεί είναι η περιοχή των τσακαλιών και των παρανόμων. Εκεί είναι το σπίτι τους και όχι το δικό μας. Εμείς είμαστε παρείσακτοι και διαφορετικοί. Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο έπρεπε να φτιάξουμε το αερόστατο που μας πέρασε απέναντι. χωρίς να διστάσει για να σκεφτεί την απάντηση που έπρεπε να δώσει, ο Μάνος απάντησε απότομα και ψυχρά όπως συνήθιζε: - Ναι! Δεν με ένοιαξε τότε και δεν με νοιάζει τώρα. Το πρόσωπό του πάγωσε και γύρισε αργά το κεφάλι. Πρώτα με τα μάτια τον κοίταξε καθώς το πρόσωπό του γυρνούσε προς το μέρος του. Και ο Κώστας ένοιωσε αμφιβολίες για αυτό που είπε, μα το μυαλό του πια ήταν ώριμο και είχε συναίσθηση του λόγου του. Μόνος του, όπως οι μεγάλοι ηγέτες πρέπει να μπορούν να κάνουν, γέμισε με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση καθώς όσο περισσότερο το σκεφτόταν, τόσο περισσότερο σιγουρευόταν για την απόφαση που πήρε αρχικά. Και ενώ η αμφιβολία διαλυόταν, απάντησε υψώνοντας τον τόνο της φωνής του, στον μοναδικό άνθρωπο που δεν μπόρεσε ποτέ να υψώσει το ανάστημά του κανένας από τους συνανθρώπους τους: - Ελπίζω να μου δώσεις έστω την ίδια απάντηση, όταν θα έχουμε φτάσει στην κορυφή! Προχώρα! και προχώρησε μπροστά και άφησε τον σύντροφό του να τον ακολουθεί. Στην πραγματικότητα όμως θα ήθελε πολύ να τον τραβήξει από το χέρι δυνατά και να του δείξει το συναίσθημα σιγουριάς που τον δια κατέβαλε. Μα ήξερε πως, όποια ημέρα οποιοσδήποτε βρέθηκε αντιμέτωπος με τον Μάνο, μόνο ένας επιζούσε, γιατί ο Μάνος ήταν οξύθυμος και δεν σήκωνε πολλά πολλά. Ήταν ένας από τους λεγόμενους <<Τυχερούς>>. Έτσι ονόμαζαν τα παιδιά που δεν γνώρισαν τον παλαιό παρακμασμένο κόσμο, γιατί γεννήθηκαν μετά το ολοκαύτωμα. Είκοσι δύο χρονών και γεροδεμένος. Μακριά μαλλιά μα όχι ψηλός. Το δέρμα του ήταν περισσότερο άσπρο από των <<Παλαιών>>, όπως ονόμαζαν όσους έζησαν την άσχημη εκείνη βραδιά. Τα περισσότερα Τυχερά παιδιά είχαν δέρμα πιο λευκό και κανένας δεν καταλάβαινε τον λόγο. Λες και η φύση ήθελε να θυμόμαστε σε ποιανού τα χέρια βρίσκεται το μέλλον. Γιατί αυτό είχε ξεχαστεί πριν και ήταν μεγάλη η θλίψη των νέων λίγο πριν την μεγάλη καταστροφή. Για πολλούς, αυτός ήταν ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες που οδήγησαν στην σημερινή κατάσταση του ανθρώπινου γένους. Μα και ο Κώστας ήταν ένα από τα Τυχερά παιδιά και η διάπλαση του εξίσου ανάλογη, μα αυτός είχε κεφάλι χωρίς μαλλιά, όπως και πολλοί άλλοι μετά την έκρηξη. Ένα δείγμα από τρίχες λιγοξυρισμένες στο πρόσωπό του μαρτυρούσαν ότι βιάζεται να μεγαλώσει. Μα τώρα οι κακουχίες τους έβρισκαν και τους δύο ατημέλητους, αξύριστους και βρώμικους. Καθώς κατέβαιναν την απότομη πλαγιά ο Μάνος έδειχνε σκεπτικός ενώ ο Κώστας είχε τώρα το παγωμένο βλέμμα που πριν λίγες στιγμές ήταν διακριτό στον Μάνο. - Άκουσε με καλά και να μην γελιέσαι! Το ότι ένας από τους δυο μας θα κερδίσει την θέση του σαν αρχηγός στον οικισμό για μένα δεν ισχύει. ο Κώστας συνέχισε να προχωρά κάνοντας μερικά ξερά φυτά στην άκρη με το χέρι του και παράλληλα ρώτησε: - Τί είναι αυτά που συνέχεια σε ταλαιπωρούν Μάνο; Τί σκέψεις σε τυραννάνε; Δεν έχουμε να κερδίσουμε τίποτα καλέ μου φίλε... σταμάτησε και τον κοίταξε κατάματα, - Γνωρίζεις πολύ καλά πως εμείς οι δύο θα αποφασίσουμε ποιός από εμάς θα ηγηθεί. το πρόσωπο του σκοτείνιασε και οι φλέβες του λαιμού του φούσκωσαν όταν ο Μάνος απάντησε: - Αυτό το λες εσύ; Ο γιός του Μεγάλου μας αρχηγού; Του πατέρα σου; Αυτού που έγραψε τον νόμο του οικισμού μας; - Τί θες να πεις; - Θέλω να πω πως για την επιλογή του αρχηγού η διαδικασία της ψηφοφορίας είναι τριών βημάτων! Πρώτα θα αναγγείλουμε την επιλογή μας και μετά η κοινότητα θα ψηφίσει ανώνυμα. Στο τέλος λοιπόν όλοι ξέρουμε πως θα ψηφίσουν εσένα Κώστα! - Τί είναι αυτά που λες; Εξάλλου στο τέλος το τρίτο βήμα ξεδιαλύνει τα πράγματα. τότε συνέβη το αναπάντεχο, αυτό που ποτέ δεν μπόρεσε να ζήσει άλλος που ήξερε τον Μάνο. Το Τυχερό παιδί έπεσε στα γόνατα, και τα δάκρυα πλημμύρησαν τα μάτια του λες και ήταν έτοιμα και περίμεναν αυτή την στιγμή για καιρό! - Μα δεν βλέπεις πως ακόμα και αν εμείς δεν συμφωνήσουμε με το πλήθος, ο χαμένος θα κάνει πίσω! Γιατί τον ανεπιθύμητο τον καταδιώκει πάντα η αμφιβολία και ο φόβος του αναπάντεχου. Της απόρριψης και της κακεντρέχειας! Για μένα Κώστα αυτό είναι ένα χαμένο παιχνίδι από την αρχή και το ήξερα φίλε μου. ο Κώστας συμπαραστάθηκε αμέσως στο φίλο του και ανταγωνιστή του. Και ήταν δύσκολο μα τα κατάφερε να συγκρατεί τα δάκρυά του και του είπε, - Γνωρίζω καλά αυτά τα οποία μου λες με πόνο ψυχής. Μα άκου καλά, την τιμή αυτή εγώ δεν την θέλω πια. Γιατί θα το αφήσω το χωριό Μάνο, θα φύγω! Αυτός είναι και ο λόγος που δέχτηκα την πρόκλησή σου. Να ζήσω την μέγιστη δοκιμασία της επιβίωσης σε αυτό το αφιλόξενο μέρος. Τώρα ξέρω πως θα τα καταφέρω. - Και τι θα κάνεις φίλε μου, που θα γυρνάς και θα περιπλανιέσαι; - Στα πέρατα της γης, οπουδήποτε αλλού εκτός από τον τόπο μου. Να ζήσω θέλω και να κάνω την διαφορά και όχι να πεθάνω κάνοντας το ίδιο πράγμα που κάνουν όλοι οι υπόλοιποι. Βαθιά μέσα μου υπάρχει κάτι δυνατό, κάτι που με ωθεί να θέλω να γίνω κάτι σημαντικό. Να γίνω αθάνατος! ο Μάνος αναγνώριζε το πάθος του φίλου του. Ο πατέρας του είχε πεθάνει άδικα από έναν σκύλο που του επιτέθηκε στην αυλή του σπιτιού του. Το σκυλί τον άρπαξε από το λαιμό και τον έπνιξε και ακόμα και όταν το σκότωσαν οι φύλακες του σπιτιού τα σαγόνια του δεν ξεκολλούσαν από τον λαιμό του άτυχου αρχηγού. Ο Κώστας δεν έκλαψε ποτέ για τον θάνατο του πατέρα του και αυτό παραξένευε ακόμα και τον Μάνο που ήταν από τα ποιο σκληρά Τυχερά παιδιά όπως έχουμε προαναφέρει. Πάντα πίστευε πως αυτό ήταν το γεγονός που τον έκανε να αναζητά την αθανασία των αρχαίων. - Αυτό που ζητάς δεν θα το βρεις, παρά μόνο πόνο και δυστυχία θα φέρεις στη μητέρα σου και στους δικούς σου. Γιατί οι άνθρωποι νοιάζονται μόνο για την επιβίωση πια και όχι για υστεροφημία ανόητε. - Εσένα να μην σε ενδιαφέρει αυτό, γιατί θα γίνεις ο αρχηγός και θα έχεις αυτό που ποθείς. Εμένα άσε με να κυνηγήσω αυτό που αναζητά η καρδιά μου! Δεν είπαν κουβέντα άλλη καμία, και στη μέση της πλαγιάς είχαν κιόλας φθάσει. Μα προτού προχωρήσουν παραπέρα ακούστηκε το γρύλισμα ενός ζώου. Και είχε σκοτεινιάσει από νωρίς γιατί ο ουρανός είχε συννεφιάσει και ήταν γκρίζος και έδειχνε έτοιμος να ρίξει πάνω τους την κατάρα των προγόνων τους. - Το βλέπεις Μάνο; Είναι σκύλος... ψιθυριστά όπως τον ρώτησαν έτσι απάντησε - Ακούγεται πεινασμένος, μα εγώ πεινάω περισσότερο. Έμειναν ακίνητοι για λίγο και τότε μέσα από την σκιά ενός μεγάλου βράχου, που κάποτε ήταν ο τοίχος ενός κτιρίου, πετάχτηκε ένα μαύρο σκυλί. Ο Μάνος ήταν πιο μακριά μα πολύ πιο σβέλτος από τον φίλο του και με μια δρασκελιά έπιασε το ζώο από το λαιμό. Και εκεί καθόταν ακίνητος και με τεντωμένο το χέρι του καθώς μιλούσε: \ - Πώς σου φαίνεται να σε γραπώνουν από το λαιμό τέρας; γύρισε και κοίταξε τον Κώστα που αργά η άκρη του στόματός του γύρισε προς τα πάνω, - Πρόσεχε Μάνο, θα με ξεγελάσεις και θα πιστέψω πως έχεις αισθήματα! Και καθώς ο Κώστας κοιτούσε τον φίλο του να κρατά το ζώο από το λαιμό, νεκρό πια, με το δεξί του χέρι τεντωμένο και το δεξί του πόδι πάνω σε ένα από τα συντρίμμια, πιο ψηλά από το άλλο, ένας κεραυνός έπεσε. Και θαρρείς πως έγινε επίτηδες για να φανεί ο Μάνος πιο τρομερός, γιατί το φώς φώτισε το περίγραμμά του και σκοτείνιασε το πρόσωπό του και το σώμα του. Μόνο στα σημεία, που το σώμα του έδινε δύναμη εκείνη την στιγμή, έβλεπες λίγο φως και τα μάτια του τρομερά και γουρλωτά ήταν. Μα η μοίρα δεν έπαιξε δίκαια, γιατί καθώς ο Κώστας έστεκε εκεί αποσβολωμένος από το θέαμα και το αίμα του να βράζει από τον φόβο που θα ένοιωθε οποιοσδήποτε αντίκριζε τον Μάνο με αυτή την όψη, ακούστηκε στην αρχή ο ήχος από τα ρούχα του Μάνου που διαπεράστηκαν από μια λόγχη. Και δεν το κατάλαβε αμέσως ο Κώστας, καθώς η σκιά στο σώμα του Μάνου ακόμα δεν είχε εξαφανιστεί και έκρυβε την λεπίδα. Γιατί ο κεραυνός έπεσε και χτύπησε δυνατά για πολύ ώρα. Οι ουρανοί είχαν ανοίξει, και το νερό άρχισε να λαμπιρίζει στο σώμα του και αμέσως μόλις μια αστραπή βρόντηξε δυνατά, τόσο που το έδαφος νόμιζες πως κουνήθηκε και έτρεμε, η αιχμή της λόγχης φάνηκε να στάζει το αίμα του. Και τα μάτια του έμειναν ανοιχτά. Και το στόμα του γέμισε με το αίμα του. Και το κεφάλι του έγειρε και κοίταξε την αιχμή, ενώ παράλληλα το χέρι του άνοιξε αφήνοντας το άψυχο σώμα του ζώου να πέσει στη γη που είδη είχε μουσκέψει. Ο φίλος του έβγαλε μια κραυγή απελπισίας και τότε το δόρυ αποτραβήχτηκε. Και ήταν με τέτοιο τρόπο και δύναμη, που το σώμα του έγειρε τώρα προς τα μπρος και τα πόδια του ίσα που τον κρατούσαν. Η βροχή έπεφτε στο λυγισμένο του κορμί πάνω στην πλάτη του, και ένα χέρι ξεπρόβαλε από πίσω που έπιασε από τα μαλλιά το θήραμά του και τράβηξε το κεφάλι του πίσω. Και τόσο το τράβηξε που το σώμα του τραβήχτηκε προς τα πίσω και μετά τα μάτια του έχασαν την ζωντάνια τους και έβλεπες τον θάνατο να τον κοιτάει κατάματα. Μα ήταν ένας από τους παράνομους που τον σκότωσε και όχι κάποιο περίεργο και μυστήριο γεγονός. Γιατί δεν πίστευαν πια οι άνθρωποι σε πνεύματα, θεότητες και ανεξήγητα φαινόμενα. Η πραγματικότητα ήταν πολύ σκληρή και ωμή μετά την καταστροφή που έπρεπε να υποστούμε. Σε λίγες μέρες θα ανεβάσω και άλλο. Παρακαλώ θα ήθελα την γνώμη σας. Edited April 18, 2010 by AftPeakTank Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AftPeakTank Posted April 18, 2010 Author Share Posted April 18, 2010 (edited) Ο Κώστας έκανε ένα βήμαπίσω, γιατί το ήξερε καλά πως οι παράνομοι δεν κινούνται μόνοι μα σε ομάδες. Τοπόδι του ωστόσο δεν ανυψώθηκε πολύ γατί ο φόβος δεν τον άφηνε να ελέγχει ταάκρα του και έτρεμε σαν ψάρι, και σκάλωσε σε μια πέτρα που εξείχε από τουπόλοιπο έδαφος και έτσι βρεμένα όπως ήταν όλα, γλίστρησε και έπεσε στο χώμα. Οπαράνομος πέταξε το σώμα του φίλου του στα πλάγια απότομα και με γρήγορανευρικά βήματα πλησίασε τον Κώστα που ήταν πεσμένος ανάσκελα και στηριζόταν σταχέρια του πίσω από την πλάτη του. Τρία βήματα ήταν αρκετά για να φτάσει στοσημείο που ήθελε και με δύναμη κάρφωσε το δόρυ του ανάμεσα στα πόδι του Κώστα. Η βροχή έπεφτε στο πρόσωπο του παράνομου κυλώντας σαν ποτάμι και άχνιζε από τηνζεστασιά του σώματος του. Και καθώς ήταν βρώμικο από σκόνη, που προφανώςπροερχόταν από τα συντρίμμια, η βροχή το καθάριζε με κάθε σταγόνα περισσότερο.Και έσταζε σαν λάσπη προς τον λαιμό του και έμοιαζε σαν τα μάρμαρα των αρχαίωνναών που η βροχή τυραννούσε. Γιατί παλιά η μόλυνση του περιβάλλοντος ευθυνότανγια την όξινη βροχή, μα τώρα το φαινόμενο αυτό είχε εξαλειφτεί και μόνο ταπρώτα χρόνια ήταν πολύ ισχυρό λόγω της ραδιενεργούς σκόνης. Οι δυο άντρες κοιταζόντουσανστα μάτια και κανένας δεν μιλούσε, μέχρι που ο παράνομος σήκωσε το χέρι με τοοποίο κρατούσε το δόρυ και ενώ το είχε κλειστό σφικτά, το έφερε μπροστά του καιτο άνοιξε με την παλάμη του να κοιτά τον συννεφιασμένο ουρανό. Τότε άρχισε νατρέχει σαν καταρράκτης το νερό από το χέρι του. Και ήταν κόκκινο το νερό, απότο αίμα που κύλισε απάνω στο δόρυ κυκλικά σαν κοχλίας και κατέληξε στο χέρι τουόταν σκότωσε τον Μάνο. Edited April 18, 2010 by AftPeakTank Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted April 18, 2010 Share Posted April 18, 2010 Καλώς ήρθες, AftPeakTank. Έχω όλη την καλή διάθεση να διαβάσω την ιστορία σου και να σου πω δυο λόγια -υπόσχομαι να το κάνω- αλλά η μορφή που είναι ανεβασμένη με δυσκολεύει πολύ (και υποψιάζομαι ότι δυσκολεύει και άλλους). Εκεί που υπάρχουν οι διάλογοι είναι ανάγκη να αλλάζουν οι γραμμές, να μπαίνουν παράγραφοι. Παρατήρησα ότι κάπως παρόμοια είναι η κατάσταση και στο blog, οπότε κι εκεί είναι δυσανάγνωστο το κείμενο. Ξέρω ότι κάποιοι browsers έχουν μερικές δυσκολίες με κείμενα που γίνονται copy-paste από το word (προσθέτουν ή αφαιρούν γραμμές -εμένα συνήθως μου συμβαίνει να μπαίνουν εξτρά γραμμές εκεί που έχω παράγραφο αλλά έχω ακούσει άλλους να διαμαρτύρονται ότι τους εξαφανίζονται) και ίσως να οφείλεται σ' αυτό το πρόβλημα, αλλά, μια που το κείμενό σου είναι σχετικά μικρό και δεν έχεις ανεβάσει πολλά κομμάτια ακόμα, θα σου πρότεινα να κάνεις ένα edit και να προσθέσεις enter εκεί που αλλάζει ο ομιλητής για να μπορούμε να παρακολουθήσουμε ευκολότερα τι γίνεται. Από κει και πέρα, πρόσφατα έμαθα από κάποιο άλλο μέλος ένα κόλπο που λειτουργεί πάντα για να μην χάνονται οι αλλαγές των παραγράφων. Ανοίγεις ένα κείμενο στο σημειωματάριο (notepad) και κάνεις copy-paste από το word σε απλό text. Μετά το μεταφέρεις από εκεί εδώ και οι παράγραφοι διατηρούνται. Χάνονται δυστυχώς τα bold ή τα πλάγια ή τυχόν αλλαγές γραμματοσειράς και μεγέθους, αλλά οι παράγραφοι που διευκολύνουν την αναγνωσιμότητα παραμένουν. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AftPeakTank Posted April 18, 2010 Author Share Posted April 18, 2010 Καλώς ήρθες, AftPeakTank. Έχω όλη την καλή διάθεση να διαβάσω την ιστορία σου και να σου πω δυο λόγια -υπόσχομαι να το κάνω- αλλά η μορφή που είναι ανεβασμένη με δυσκολεύει πολύ (και υποψιάζομαι ότι δυσκολεύει και άλλους). Εκεί που υπάρχουν οι διάλογοι είναι ανάγκη να αλλάζουν οι γραμμές, να μπαίνουν παράγραφοι. Παρατήρησα ότι κάπως παρόμοια είναι η κατάσταση και στο blog, οπότε κι εκεί είναι δυσανάγνωστο το κείμενο. Ξέρω ότι κάποιοι browsers έχουν μερικές δυσκολίες με κείμενα που γίνονται copy-paste από το word (προσθέτουν ή αφαιρούν γραμμές -εμένα συνήθως μου συμβαίνει να μπαίνουν εξτρά γραμμές εκεί που έχω παράγραφο αλλά έχω ακούσει άλλους να διαμαρτύρονται ότι τους εξαφανίζονται) και ίσως να οφείλεται σ' αυτό το πρόβλημα, αλλά, μια που το κείμενό σου είναι σχετικά μικρό και δεν έχεις ανεβάσει πολλά κομμάτια ακόμα, θα σου πρότεινα να κάνεις ένα edit και να προσθέσεις enter εκεί που αλλάζει ο ομιλητής για να μπορούμε να παρακολουθήσουμε ευκολότερα τι γίνεται. Από κει και πέρα, πρόσφατα έμαθα από κάποιο άλλο μέλος ένα κόλπο που λειτουργεί πάντα για να μην χάνονται οι αλλαγές των παραγράφων. Ανοίγεις ένα κείμενο στο σημειωματάριο (notepad) και κάνεις copy-paste από το word σε απλό text. Μετά το μεταφέρεις από εκεί εδώ και οι παράγραφοι διατηρούνται. Χάνονται δυστυχώς τα bold ή τα πλάγια ή τυχόν αλλαγές γραμματοσειράς και μεγέθους, αλλά οι παράγραφοι που διευκολύνουν την αναγνωσιμότητα παραμένουν. Ευχαριστώ για το καλωσόρισμα και τις συμβουλές. Τα σχόλια σου τα λαμβάνω σοβαρά υπ'όψιν και θα διορθώσω αμέσως το κείμενο. Ελπίζω όντως να βελτιωθεί, γιατί δεν θεωρώ ότι είμαι και πολύ καλός χειριστής του γραπτού λόγου... Πραγματικά περιμένω να ακούσω την γνώμη σας με μεγάλη ανυπομονησία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted April 18, 2010 Share Posted April 18, 2010 Much better! Τώρα διαβάζεται με πολύ μεγαλύτερη ευκολία. Έχουμε λοιπόν έναν μετακαταστροφικό κόσμο, όπου ομάδες προσπαθούν να επιβιώσουν, άλλες οργανωμένες και άλλες παράνομες. Φαντάζομαι το πώς είναι οργανωμένες αυτές οι ομάδες θα το δούμε αργότερα. Είναι νωρίς να πούμε κάτι για την υπόθεση, γι αυτό επικεντρώνω τις παρατηρήσεις στην έκφραση: Υπάρχουν κάποια σημεία που χρειάζονται βελτίωση επειδή χρησιμοποιούνται συχνά οι ίδιες λέξεις π.χ. Ναι, η γη ήταν γενναιόδωρη σε αυτές τις περιοχές όταν οδηγήσαμε το νερό της λίμνης σε αυτές... Επίσης, καλό θα είναι να ξεκαθαρίσεις τη χρήση του ποιος-ποια κλπ από το πιο, πια, επειδή είναι λέξεις που εμφανίζονται συχνά και μπερδεύουν αν είναι γραμμένες λάθος. Το ποιος-ποια-ποιο γράφεται με "οι" όταν είναι ερωτηματικό, π.χ. "Ποιός ήρθε;" "Σε ποιο χωριό κατευθύνθηκαν;" κλπ. Αντίθετα, όταν λέμε "ήταν πια αργά", ή "έγινε η πιο μεγάλη καταστροφή", εκεί πρέπει να γράφεται με "ι". Ως προς τη γραφή, σημείο που μου φάνηκε παράξενο στην αφήγηση είναι η εναλλαγή του τρίτου προσώπου, π.χ. ο Κώστας είπε, ή ο Μάνος έκανε, με το πρώτο πληθυντικό, ... εκεί που κάποτε έστεκε το περίφημο έμβλημα του πολιτισμού μας... ... το μόνο μέρος που μπορούσαν ποια να κατοικήσουν οι λιγοστοί από εμάς που είχαν απομείνει... Αυτό δείχνει σαν να μην έχεις αποφασίσει αν είσαι μέσα ή έξω από την ιστορία. Γιατί αν γράφεις σε πρώτο πρόσωπο, πρέπει να φέρεσαι σαν να είσαι μαζί τους, σαν δηλαδή να είσαι ο τρίτος της ομάδας που περιγράφει από κοντά τι κάνουν οι άλλοι δυο, ενώ αν γράφεις αποκλειστικά σε τρίτο και δεν παίρνεις μέρος, τότε είναι καλύτερα να μην χρησιμοποιείς εκφράσεις σαν τις παραπάνω, επειδή δίνουν κάπως την εντύπωση έκθεσης. Αυτά προς το παρόν. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AftPeakTank Posted April 18, 2010 Author Share Posted April 18, 2010 (edited) Much better! Τώρα διαβάζεται με πολύ μεγαλύτερη ευκολία. Έχουμε λοιπόν έναν μετακαταστροφικό κόσμο, όπου ομάδες προσπαθούν να επιβιώσουν, άλλες οργανωμένες και άλλες παράνομες. Φαντάζομαι το πώς είναι οργανωμένες αυτές οι ομάδες θα το δούμε αργότερα. Είναι νωρίς να πούμε κάτι για την υπόθεση, γι αυτό επικεντρώνω τις παρατηρήσεις στην έκφραση: Υπάρχουν κάποια σημεία που χρειάζονται βελτίωση επειδή χρησιμοποιούνται συχνά οι ίδιες λέξεις π.χ. Ναι, η γη ήταν γενναιόδωρη σε αυτές τις περιοχές όταν οδηγήσαμε το νερό της λίμνης σε αυτές... Επίσης, καλό θα είναι να ξεκαθαρίσεις τη χρήση του ποιος-ποια κλπ από το πιο, πια, επειδή είναι λέξεις που εμφανίζονται συχνά και μπερδεύουν αν είναι γραμμένες λάθος. Το ποιος-ποια-ποιο γράφεται με "οι" όταν είναι ερωτηματικό, π.χ. "Ποιός ήρθε;" "Σε ποιο χωριό κατευθύνθηκαν;" κλπ. Αντίθετα, όταν λέμε "ήταν πια αργά", ή "έγινε η πιο μεγάλη καταστροφή", εκεί πρέπει να γράφεται με "ι". Ως προς τη γραφή, σημείο που μου φάνηκε παράξενο στην αφήγηση είναι η εναλλαγή του τρίτου προσώπου, π.χ. ο Κώστας είπε, ή ο Μάνος έκανε, με το πρώτο πληθυντικό, ... εκεί που κάποτε έστεκε το περίφημο έμβλημα του πολιτισμού μας... ... το μόνο μέρος που μπορούσαν ποια να κατοικήσουν οι λιγοστοί από εμάς που είχαν απομείνει... Αυτό δείχνει σαν να μην έχεις αποφασίσει αν είσαι μέσα ή έξω από την ιστορία. Γιατί αν γράφεις σε πρώτο πρόσωπο, πρέπει να φέρεσαι σαν να είσαι μαζί τους, σαν δηλαδή να είσαι ο τρίτος της ομάδας που περιγράφει από κοντά τι κάνουν οι άλλοι δυο, ενώ αν γράφεις αποκλειστικά σε τρίτο και δεν παίρνεις μέρος, τότε είναι καλύτερα να μην χρησιμοποιείς εκφράσεις σαν τις παραπάνω, επειδή δίνουν κάπως την εντύπωση έκθεσης. Αυτά προς το παρόν. Ευχαριστώ και πάλι για τα εποικοδομητικά σας σχόλια. Είναι αλήθεια πως μου έχουν ξεφύγει κάποια λαθάκια τέτοιου είδους, δυστυχώς. Ελπίζω με την νέα παραγραφοποίηση να είναι περισσότερο ευανάγνωστο το κείμενο. Παρεμπιπτόντως, όσων αφορά το τρίτο πρόσωπο, δεν ξέρω πόσο ενοχλητικός είναι ο τρόπος που το χρησιμοποιώ, ωστόσο το "μας" στην συγκεκριμένη πρόταση αναφέρεται "σε μας τους Έλληνες" και το σύμβολο είναι η Ακρόπολη. Πιστεύετε πως πρέπει να αλλάξει; Ευχαριστώ και πάλι για το χρόνο που διαθέσατε, το εκτιμώ ιδιαίτερα. Edited April 18, 2010 by AftPeakTank Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted April 18, 2010 Share Posted April 18, 2010 Καλώς ήλθες συνάδελφε ναυπηγέ. Διάβασα το απόσπασμα που ανέβασες και τα σχόλιά μου σε γενικές γραμμές συμφωνούν με όσα λέει η Tiessa. Δεν μπορώ να 'εχω άποψη για την υπόθεση και το νόημα της ιστορίας σου, καθώς το απόσπασμα δεν αποκαλύπτει και πολλά, αλλά ο λόγος σού θέλει σίγουρα αρκετή δουλειά. Πέρα από τη διαφορά ποιο-πιο, και διάφορα άλλα που σου έχουν ξεφύγει (πχ κάποιες περιόδους τις ξεκινάς με μικρό), πέρα από το μπέρδεμα με τα πρόσωπα το οποίο θέλει μεγάλη προσοχή, η έκφρασή σου είναι συχνά ξύλινη και οι διάλογοι μη ρεαλιστικοί. Κάποιοα πράγματα είναι κάπως δύσκολο να τα συγκεκριμενοποιήσεις, και είναι περισσότερο θέμα της γεύσης που αφήνουν, αλλά μπορώ να πω ότι προσπαθείς μάλλον να είσα υπερβολικά περιγραφικός, με αποτέλεσμα να χρησιμοποιείς κάποιες εκφράσεις μάλλον αποτυχημένες, που δείχνουν να μπήκαν εκεί γιατί ήθελες να γράψεις κάτι με πιο ιδαίτερο τρόπο, χωρίς όμως τελικά να το απαιτεί το κείμενο, ή η επιλογή σου να είναι άστοχη. (πχ Νόμιζε κανείς πως η λίμνη έστεκε ψηλά έτοιμη να αδειάσει με την πρώτη ευκαιρία). Επίσης μάλλον μπλέκεσαι μέσα στις περιόδους, χωρίς να τις χειρίζεσαι με την απαραίτητη προσοχή, με αποτέλεσμα το συντακτικό να γίνεται λίγο περίεργο (Μα ήταν ένας από τους παράνομους που τον σκότωσε και όχι κάποιο περίεργο και μυστήριο γεγονός), ενώ λείπουν και κάποια σημεία στίξης. Στους διαλόγους μάλλον προσπαθείς να δώσεις πάρα πολλές πληροφορίες, που θέλεις ο αναγνώστης να μάθει, με αποτέλεσμα να μην είναι ρεαλιστικοί. Και κάτι τελευταίο: Τα εισαγωγικά μπαίνουν με Shift+το πλήκτρο αριστερά του Enter, όχι <<>>. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AftPeakTank Posted April 18, 2010 Author Share Posted April 18, 2010 (edited) Καλώς ήλθες συνάδελφε ναυπηγέ. Διάβασα το απόσπασμα που ανέβασες και τα σχόλιά μου σε γενικές γραμμές συμφωνούν με όσα λέει η Tiessa. Δεν μπορώ να 'εχω άποψη για την υπόθεση και το νόημα της ιστορίας σου, καθώς το απόσπασμα δεν αποκαλύπτει και πολλά, αλλά ο λόγος σού θέλει σίγουρα αρκετή δουλειά. Πέρα από τη διαφορά ποιο-πιο, και διάφορα άλλα που σου έχουν ξεφύγει (πχ κάποιες περιόδους τις ξεκινάς με μικρό), πέρα από το μπέρδεμα με τα πρόσωπα το οποίο θέλει μεγάλη προσοχή, η έκφρασή σου είναι συχνά ξύλινη και οι διάλογοι μη ρεαλιστικοί. Κάποιοα πράγματα είναι κάπως δύσκολο να τα συγκεκριμενοποιήσεις, και είναι περισσότερο θέμα της γεύσης που αφήνουν, αλλά μπορώ να πω ότι προσπαθείς μάλλον να είσα υπερβολικά περιγραφικός, με αποτέλεσμα να χρησιμοποιείς κάποιες εκφράσεις μάλλον αποτυχημένες, που δείχνουν να μπήκαν εκεί γιατί ήθελες να γράψεις κάτι με πιο ιδαίτερο τρόπο, χωρίς όμως τελικά να το απαιτεί το κείμενο, ή η επιλογή σου να είναι άστοχη. (πχ Νόμιζε κανείς πως η λίμνη έστεκε ψηλά έτοιμη να αδειάσει με την πρώτη ευκαιρία). Επίσης μάλλον μπλέκεσαι μέσα στις περιόδους, χωρίς να τις χειρίζεσαι με την απαραίτητη προσοχή, με αποτέλεσμα το συντακτικό να γίνεται λίγο περίεργο (Μα ήταν ένας από τους παράνομους που τον σκότωσε και όχι κάποιο περίεργο και μυστήριο γεγονός), ενώ λείπουν και κάποια σημεία στίξης. Στους διαλόγους μάλλον προσπαθείς να δώσεις πάρα πολλές πληροφορίες, που θέλεις ο αναγνώστης να μάθει, με αποτέλεσμα να μην είναι ρεαλιστικοί. Και κάτι τελευταίο: Τα εισαγωγικά μπαίνουν με Shift+το πλήκτρο αριστερά του Enter, όχι <<>>. Ευχαριστώ πολύ τον συνάδερφο ναυπηγό. Βρίσκω αρκετά ενδιαφέρουσες τις παρατηρήσεις σου. Δυστυχώς για μένα κάποια από αυτά μου είναι αδύνατο να τα βελτιώσω. Μπορώ πάντως να προσπαθήσω. Για τα ορθογραφικά και τα συντακτικά δεν τίθεται θέμα συζήτησης καν, είναι απαραίτητο να διορθωθούν. Για τους διαλόγους δεν μπορώ να πω πως συμφωνώ απόλυτα, σαφώς όμως σέβομαι την γνώμη σου. Σκέψου πως οι δυο ταξιδιώτες είναι κατάκοποι και δεν έχουν κουράγιο για ομιλίες. Το περίεργο είναι πως η πρόταση που φέρεις σαν παράδειγμα (Μα ήταν ένας από τους παράνομους που τον σκότωσε και όχι κάποιο περίεργο και μυστήριο γεγονός), με γεμίζει διαφορετικά όταν την διαβάζω, από ότι αν την διατύπωνα διαφορετικά. Θα μπορούσες ίσως να μου προτείνεις κάποια εναλλακτική για να καταλάβω καλύτερα τι εννοείς; Ακόμα και η άλλη πρόταση που αναφέρεσαι (Νόμιζε κανείς πως η λίμνη έστεκε ψηλά έτοιμη να αδειάσει με την πρώτη ευκαιρία), δεν είναι μια τυχαία πρόταση που πρόσθεσα αυθαίρετα για να εμπλουτίσω το κείμενο (κάτι που γνωρίζω πως δεν κατέχω). Η πρόταση αυτή προσπαθεί να σου δώσει με πολύ λίγα λόγια, την εντύπωση που σου έδινε η λίμνη όταν την έβλεπες επιβλητική στο χείλος του κρατήρα. Σαν να είναι έτοιμη να παρασύρει τα τοιχώματα και να χυθεί. Ευχαριστώ και πάλι! Θα προσπαθήσω πιο σκληρά. Edited April 18, 2010 by AftPeakTank Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted April 19, 2010 Share Posted April 19, 2010 (edited) Πάμε σχόλια, λοιπόν. Η γενική εικόνα του κειμένου σου (τουλάχιστον όση βλέπω εδώ) είναι κάπως άνιση. Σα να έχεις κολλήσει μεταξύ τους διαφορετικές διηγήσεις. Οι πρώτες παραγραφοι είναι γεμάτες από μια προσωπική οπτική γωνία (το "μας" που σου είπε η Τιέσσα) και απότομα, χωρίς προεργασία άλλη, περνάς στο "αυτοί". Νομίζω ότι αν διατηρήσεις έναν κανόνα για την οπτική γωνία από την οποία αφηγείσαι θα έχεις ήδη κάνει το κείμενό σου πολλές κλάσεις πιο δεμένο, πιο σφιχτό και ομοιόμορφο. Μην ξεχνάς ότι το απόλυτο ζητούμενο ενός συγγραφέα είναι να κάνεις τους αναγνώστες του να ξεχάσουν την ύπαρξή του, να μπουν μέσα στην ιστορία και να τη ζήσουν. Αν τους αλλάζεις οπτική γωνία δε θα το καταφέρουν αυτό. Όπως δε θα το καταφέρουν αν τους θυμίζεις την ύπαρξή σου με φράσεις σαν κι αυτήν: όπως προαναφέραμε Γνώμη μου, εξαφάνισέ τες τελείως. Σε τόσο μικρή απόσταση από την αρχική δήλωση περί Τυχερών παιδιών, το θυμόμαστε πολύ καλά και το ότι το αναφέρεις, μας δίνει την αίσθηση ότι δεν έχεις αυτοπεποίθηση ή ότι πιστεύεις ότι δε σε προσέξαμε. Και ο αναγνώστης είναι πολύ δύστροπο ζωάκι. Αν δείξεις φόβο, θα σε κάνει μια χαψιά. Δεύτερο σημείο αν-ομοιομορφίας, είναι οι εναλλαγές στους χρόνους των ρημάτων. Παλαντζάρεις τον αναγνώστη σου μια στο παρόν, μια στο μέλλον κι αυτό μπορεί να προκαλέσει αναγνωστικές ναυτίες. Κράτα σταθερή μια χρονική στιγμή για τον αφηγητή σου και μια για την ιστορία σου, πχ. "κράτα" εσύ σαν αφηγητής μια θέση στο παρόν και διηγήσου αυτά που έγιναν στο παρελθόν (αυτά που ζουν ο Κώστας κι ο Μάνος). Μια παρατήρηση ακόμη. Όταν περιγράφεις σκηνές δράσης, καλό θα είναι να γράφεις με κοφτές μικρές προτάσεις. Δίνεις έτσι την αγωνία, την ταχύτητα και τις γρήγορες εναλλαγές. Τσιτώνεις τον αναγνώστη σου, του δίνεις το ρυθμό της πάλης, του τρεξίματος. Πάντως, αυτό που λες, απαντώντας στον Scanner, είναι μάλλον οψύμωρο: λες ότι οι δυο άντρες είναι κατάκοποι και γι' αυτό μιλάνε έτσι. Οι κατάκοποι άντρες μιλάνε με μονοσύλλαβα. Όμως οι ήρωές σου συνδιαλέγονται με πολύ γλαφυρές προτάσεις, σαν να είναι λόγιοι. Πιστεύω ότι θα πρέπει να το δουλέψεις λίγο περισσότερο σε αυτό το σημείο. Και μια ερώτηση: Η λίμνη είναι έξω από τον κρατήρα ή μέσα σε αυτόν; Προφανώς έξω και στο χείλος του. Αλλά και πάλι δεν καταλαβαίνω πώς θα μπορούσε να σχηματιστεί. Edited April 19, 2010 by Naroualis Ορθογραφικά Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AftPeakTank Posted April 19, 2010 Author Share Posted April 19, 2010 Πραγματικά δεν έχω λόγια να σας ευχαριστήσω όλους για τον χρόνο που αφιερώσατε και για να διαβάσετε αλλά και να γράψετε τις παρατηρήσεις σας και προτάσεις σας. Στα επόμενα κεφάλαια θα προσπαθήσω να ακολουθήσω τις συμβουλές σας και ελπίζω το αποτέλεσμα να είναι καλύτερο. Naouralis, βρίσκω τις παρατηρήσεις σου εξαιρετικές. Μου είναι λίγο δύσκολο να αλλάξω τους διαλόγους μου γιατί δουλεύω στο επόμενο κεφάλαιο, μα θα προσπαθήσω από εδώ και πέρα να ακολουθήσω τις συμβουλές σου. Για το ότι δεν δίνω πολλές πληροφορίες ακόμα, αλλά το ότι τις πετάω από εδώ και από κει σποραδικά, θα ήθελα απλώς να ρωτήσω την γνώμη σας. Υποτίθεται ότι το έχω κάνει επίτηδες για να μην αποκαλύψω τι συμβαίνει και που βρίσκεται ο αναγνώστης από την αρχή. Επιπλέον, ο κόσμος που γράφω δεν είναι απόλυτα στο μυαλό μου χτισμένος, μα τον χτίζω καθώς γράφω. Θα ήθελα με κάποιον τρόπο να κρατήσω αυτό το στυλ, αλλά είμαι ανοιχτός σε προτάσεις για το πως να το βελτιώσω. Ευχαριστώ και πάλι, όλους! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AftPeakTank Posted April 20, 2010 Author Share Posted April 20, 2010 (edited) Συνέχεια... Με ήρεμη φωνή μα βραχνή σαν να βγαίνει από τα βάθη των σωθικών του είπε στον Κώστα: - Ο φίλος σου έπρεπε να σέβεται τα ζώα και όχι να τα σκοτώνει, ιδιαίτερα όταναυτό το ζώο ανήκει σε κάποιον. Αυτός ανασηκώθηκε αργά και στάθηκε με το πλάι του σώματός του να κοιτά τον παράνομο και του απάντησε: - Ο σκύλος σου φίλε μου πεινούσε και αφού λυπάσαι την ζωή του, θα έπρεπε να το έχεις στο νου σου και να μην το αφήνεις να επιτίθεται σε ξένους. Ακόμα τα πόδια του έτρεμαν, αλλά τώρα ο θυμός άρχισε να πλημμυρίζει το μυαλό του και η αδρεναλίνη κυλούσεστις φλέβες του. Ο παράνομος δεν έχασε καιρό και με το χέρι, που είχε ακόμα να κοιτά τον ουρανό, άρπαξε το δόρυ και γυρνώντας γύρω από τον εαυτό του προσπάθησε με δύναμη να τρυπήσει τα πλευρά του Κώστα. Δεν πρόλαβε όμως, γιατί οΤυχερός που ακόμα στεκόταν όρθιος, έπρεπε να εκδικηθεί το θάνατο του φίλου του.Με την ίδια φορά έκανε και ο ίδιος μια κυκλική κίνηση πιάνοντας την άκρη του δόρατοςμε το αριστερό του χέρι και με το δεξί του χέρι έσπασε το ξύλο που συγκρατούσετην αιχμή και με μια συνεχόμενη κίνηση συνέχισε την κυκλική του φορά και τώραβρισκόταν πλάτη με πλάτη περίπου με τον παράνομο. Και κάθισαν εκεί πλάτη μεπλάτη μέχρι που μπορούσε κανείς να διακρίνει την λίμνη αίματος κάτω στα πόδιατους που δημιουργήθηκε από το καρφωμένο στην πλάτη του δολοφόνου κομμάτι τουδόρατος. Γιατί ο Κώστας το κράτησε καθώς κινήθηκε κυκλικά και το κατέληξε στηνπλάτη του αντιπάλου του. Όμως είχε περάσει πολύώρα από την στιγμή της πρώτης επίθεσης και οι σύντροφοι του παράνομου δεν είχανφανεί. Ο γιός του αρχηγού δεν το είχε ξεχάσει αυτό αλλά έπρεπε να προστατέψειτην ζωή του. Τράβηξε το φυλακτό του πατέρα του Μάνου από το νεκρό κορμί του καιέτρεξε να κρυφτεί στα συντρίμμια ενός κτηρίου, που έμοιαζε να κρύβει μια τρύπαστο έδαφος. Και αυτή ήταν η πραγματική αρχή της ιστορίας του γενναίου Αθάνατου,γιατί εκείνη την ημέρα βαπτίστηκε στο αίμα και στην μυρωδιά της αδρεναλίνης στοαίμα του. Εκείνη την ημέρα ένοιωσε τον πόνο, του να χάνεις τον καλύτερο σουφίλο και να ψάχνεις ανήμπορος να βρεις κάπου να κρυφτείς. Εκείνη την ημέραέκλαψε επιτέλους και για τον πατέρα του. Και ναι, αυτή ήταν η πραγματική αρχήτης ιστορίας του γενναίου Αθάνατου. Του γενναιότερου απότους Έλληνες, που περπάτησαν, μετά την μεγάλη καταστροφή, στη γη των προγόνωνμας. Edited April 20, 2010 by AftPeakTank Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest Anime_Overlord Posted April 21, 2010 Share Posted April 21, 2010 ^ Θα αναφερθώ μόνο στο τελευταίο κομμάτι, μιας που τα άλλα τα έχουν σχολιάσει ήδη. 1) Υπερβολικά μικρό 2) Η λέξη φίλος επαναλαμβάνεται πολλές φορές 3) Κάπως ξεκάρφωτα αναφέρεις το ότι θα είναι ο σπουδαιότερος Έλληνας ενώ δεν έκανε τίποτα ακόμα. Η προοικονομία θα μπορούσε να γίνει με πιο όμορφο τρόπο. Και δεν χαλάει το σασπένς να λες ότι σίγουρα θα γίνει σπουδαίος; Δε θα έπρεπε να το αφήσεις σαν πιθανότητα; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AftPeakTank Posted April 21, 2010 Author Share Posted April 21, 2010 ^ Θα αναφερθώ μόνο στο τελευταίο κομμάτι, μιας που τα άλλα τα έχουν σχολιάσει ήδη. 1) Υπερβολικά μικρό 2) Η λέξη φίλος επαναλαμβάνεται πολλές φορές 3) Κάπως ξεκάρφωτα αναφέρεις το ότι θα είναι ο σπουδαιότερος Έλληνας ενώ δεν έκανε τίποτα ακόμα. Η προοικονομία θα μπορούσε να γίνει με πιο όμορφο τρόπο. Και δεν χαλάει το σασπένς να λες ότι σίγουρα θα γίνει σπουδαίος; Δε θα έπρεπε να το αφήσεις σαν πιθανότητα; Καλημέρα! Ευχαριστώ που το διάβασες! χωρίς να δικαιολογούμε, απλώς αναφέρω... 1) Το συγκεκριμένο κομμάτι ολοκληρώνει το πρώτο κεφάλαιο, υποτίθεται...οπότε, πρέπει να διαβάσεις τα προηγούμενα για να το νιώσεις να στέκεται καλύτερα. Ίσως έπρεπε να το διευκρινίσω. 2) Έχεις δίκιο. Είμαι αδιόρθωτος... Ευελπιστώ πως θα βελτιώνομαι με τον καιρό 3) Ενδιαφέρον...Και εμένα να σου πω την αλήθεια δεν μου κάθεται καλά. Ίσως στο μέλλον να το αλλάξω... Επαναλαμβάνω, ευχαριστώ όλους για τα σχόλια. Ωστόσο έχω ένα παράπονο. Το ξέρω πως δεν κατέχω, όπως άλλοι, τον γραπτό λόγο και δεν έχω δουλέψει στην βελτίωσή του. Όλες οι παρατηρήσεις και προτάσεις δεκτές! Μου είναι, όμως, πραγματικά θεμιτή η γνώμη σας για το περιεχόμενο. Το κείμενο σας κρατάει; Θέλετε να δείτε τι θα γίνει στη συνέχεια; Η υπόθεση σας εξάπτει την φαντασία για πιθανές εκδοχές; Όπως θα έχετε καταλάβει, επίτηδες δεν αποκαλύπτω αμέσως τοποθεσίες και την ιστορία. Για να πω την αλήθεια ούτε καν μπαίνω στην διαδικασία να την ολοκληρώσω στο μυαλό μου ακόμα. Για μένα είναι ένα μαγικό ταξίδι το να ανακαλύπτω λίγο λίγο την πλοκή και θέλω να το περάσω στον αναγνώστη. Απλώς δεν έχω την εμπειρία σας και το λέγειν. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted April 21, 2010 Share Posted April 21, 2010 Κακά τα ψέματα, το 50% ενός κειμένου είναι η γλώσσα του. Αν ένα κείμενο δεν έχει έστω μια στρωτή ροή, είναι δύσκολο να συνεχίσει να το διαβάζει κανείς για να δει τι θα γίνει παρά κάτω. Όχι ότι δε συμβαίνει, αλλά θα πρέπει να είναι μια πάααααρα πολύ πρωτότυπη κι ενδιαφέρουσα ιστορία για να το κανει. Σε δεύτερη φάση, από το υπόλοιπο 50% το 30% είναι οι χαρακτήρες. Για να μείνει ο αναγνώστης και να διαβάζει, απαιτέι να μπορεί να νιώσει κάτι για τους χαρακτήρες σου -από το να ταυτιστεί έως και να τους μισήσει, γιατί όχι; Οπότε εκείνο που μας ρωτάς στην ουσία είναι αν μας ικανοποιεί το 20% του κειμένου σου; Εμένα ναι. Έχω κάτι που θυμίζει οικεία πράγματα (τα σύγχρονα ελλνικά ονόματα των δύο αντρών), έχω ένα εντυπωσιακό τοπίο (κρατήρας και στην άκρηλίμνη) έχω υπαινιγμούς για μια απίστευτη συμφορά, έχω το πολιτικό και κοινωνικό σου σχόλιο, και έχω και δράση. Γιατί να μη θέλω να διαβάσω παρακάτω; Κι όσο γι' αυτό που λες ότι δεν κατέχω, όπως άλλοι, τον γραπτό λόγο και δεν έχω δουλέψει στην βελτίωσή του με συγχωρείς, αλλά κανείς μας απολύτως δε γεννήθηκε μαθημένος. Όλοι μας έχουμε χύσει τόνους μελάνι για να γράψουμε με σωστή πρόταση και πολλοι, πρώτη και καλύτερη εγώ, γράφουμε χρόνια ολόκληρα ένα και μόνο κέιμενο μέχρι να αρέσει σε μας τους ίδιους. Οπότέ άσε τους χαρακτηρισμούς και τις τοποθετήσεις (και την τεμπελιά) και γράφε. Εξασκήσου. Όσο πιο πολλές φορές γράψεις και ξαναγράψεις ένα κείμενο, τόσο πιο άρτια θα είναι η γραφή σου στο τέλος. Τώρα για το νέο απόσπασμα που έβαλες: νομίζω ότι μιας και είναι τόσο κομβική η στιγμή στη ζωή του Κώστα θα έπρπε να τη μεγαλώσεις κάπως. Έπρεπε να γράψεις μια πιο "ενορχηστρωμένη" σκηνή μάχης και να δείξεις την πάλη και την προσπάθεια που κάνει για να πάρει εκδίκηση. Έτσι φαίνεται να είναι κάτι εύκολο που το διεκπαιρέωσε απλά και πήγε να κρυφτεί για να πάει η ιστορία παρακάτω. Και φυσικά το "μας", η τελευταία λέξη του κεφαλαίου, θα μπορούσε να είχε παραληφθεί εντελώς. Πάλι θυμίζεις την ύπαρξή σου στον αναγνώστη κι επιπλεόν κάνει τη φράση λίγο πομπώδη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AftPeakTank Posted April 21, 2010 Author Share Posted April 21, 2010 (edited) Κακά τα ψέματα, το 50% ενός κειμένου είναι η γλώσσα του. Αν ένα κείμενο δεν έχει έστω μια στρωτή ροή, είναι δύσκολο να συνεχίσει να το διαβάζει κανείς για να δει τι θα γίνει παρά κάτω. Όχι ότι δε συμβαίνει, αλλά θα πρέπει να είναι μια πάααααρα πολύ πρωτότυπη κι ενδιαφέρουσα ιστορία για να το κανει. Σε δεύτερη φάση, από το υπόλοιπο 50% το 30% είναι οι χαρακτήρες. Για να μείνει ο αναγνώστης και να διαβάζει, απαιτέι να μπορεί να νιώσει κάτι για τους χαρακτήρες σου -από το να ταυτιστεί έως και να τους μισήσει, γιατί όχι; Οπότε εκείνο που μας ρωτάς στην ουσία είναι αν μας ικανοποιεί το 20% του κειμένου σου; Εμένα ναι. Έχω κάτι που θυμίζει οικεία πράγματα (τα σύγχρονα ελλνικά ονόματα των δύο αντρών), έχω ένα εντυπωσιακό τοπίο (κρατήρας και στην άκρηλίμνη) έχω υπαινιγμούς για μια απίστευτη συμφορά, έχω το πολιτικό και κοινωνικό σου σχόλιο, και έχω και δράση. Γιατί να μη θέλω να διαβάσω παρακάτω; Κι όσο γι' αυτό που λες ότι δεν κατέχω, όπως άλλοι, τον γραπτό λόγο και δεν έχω δουλέψει στην βελτίωσή του με συγχωρείς, αλλά κανείς μας απολύτως δε γεννήθηκε μαθημένος. Όλοι μας έχουμε χύσει τόνους μελάνι για να γράψουμε με σωστή πρόταση και πολλοι, πρώτη και καλύτερη εγώ, γράφουμε χρόνια ολόκληρα ένα και μόνο κέιμενο μέχρι να αρέσει σε μας τους ίδιους. Οπότέ άσε τους χαρακτηρισμούς και τις τοποθετήσεις (και την τεμπελιά) και γράφε. Εξασκήσου. Όσο πιο πολλές φορές γράψεις και ξαναγράψεις ένα κείμενο, τόσο πιο άρτια θα είναι η γραφή σου στο τέλος. Τώρα για το νέο απόσπασμα που έβαλες: νομίζω ότι μιας και είναι τόσο κομβική η στιγμή στη ζωή του Κώστα θα έπρπε να τη μεγαλώσεις κάπως. Έπρεπε να γράψεις μια πιο "ενορχηστρωμένη" σκηνή μάχης και να δείξεις την πάλη και την προσπάθεια που κάνει για να πάρει εκδίκηση. Έτσι φαίνεται να είναι κάτι εύκολο που το διεκπαιρέωσε απλά και πήγε να κρυφτεί για να πάει η ιστορία παρακάτω. Και φυσικά το "μας", η τελευταία λέξη του κεφαλαίου, θα μπορούσε να είχε παραληφθεί εντελώς. Πάλι θυμίζεις την ύπαρξή σου στον αναγνώστη κι επιπλεόν κάνει τη φράση λίγο πομπώδη. Καταλαβαίνω απόλυτα! Δουλειά λοιπόν.... Πολύ ενδιαφέρουσα η πρόταση σου. Όταν έγραφα την σκηνή της μάχης, είχα στο μυαλό μου πως έπρεπε να έχει ένα οξύμωρο χαρακτήρα...Ενώ ο αναγνώστης περιμένει τον Μάνο να είναι ο φοβερός μαχητής, ο Κώστας με μια και μόνο κίνηση οδηγημένη από το ένστικτο της επιβίωσής του, ρίχνει κάτω "έναν" παράνομο. Ακόμα και αν πριν έτρεμε σαν το ψάρι. Τρομοκρατημένος από την φοβερή ατμόσφαιρα που φυσικά ήταν κατά της ψυχολογίας του (η βροχή που πέφτει, η τρομερή όψη του φωτισμένου από τους κεραυνούς τρυπημένο σώμα του Μάνου κλπ.) Ο παράνομος αυτός δεν ξέρουμε αν ήταν και ο καλύτερος μαχητής. Το ίδιο ισχύει και για τον Κώστα. Σαφώς όμως νομίζω έχεις δίκιο πως θα μπορούσε να μεγαλώσει. Ίσως όχι σαν μάχη, αλλά σαν σκέψεις, συναισθήματα...Πολύ πολύ ενδιαφέρον...Πρέπει να το δουλέψω στο μυαλό μου λίγο να δω πώς θα μπορούσα να το χειριστώ... Θα ποστάρω την συνέχεια και αρχίζω να δουλεύω το κομμάτι αυτό. Τα κείμενα αυτά τα έχω γράψει καιρό, μην φανταστείτε πως τα γράφω μέσα σε μια ημέρα!!! Απλώς ήθελα να δω αν υπάρχει ενδιαφέρον. Μιας και βλέπω οτι ίσως και να ενδιέφερε το 20% έστω, θα ποστάρω και το υπόλοιπο. Δουλειά λοιπόν!!!!!!! Ευχαριστώ πολύ για την κριτική και πάλι! Πιστεύω ότι βρήκα έναν από τους αγαπημένους μου ιστότοπους... Edited April 21, 2010 by AftPeakTank Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.