A Fantasy Story in Greece 2nd Chapter

[AftPeakTank]

Πιο σκοτεινό από το βαθύτερο σκοτάδι ήταν το τούνελ. Νόμιζες πως βρισκόσουν σε άλλο κόσμο, κάποιο κόσμο που δεν υπάρχει φώς μα μόνο ήχος. Και όταν μία από τις αισθήσεις σου δεν λειτουργεί όπως είναι ορισμένη να λειτουργεί, οι υπόλοιπες οξύνονται και την αναπληρώνουν.

 

Έτσι και ο Κώστας, περπατούσε μέσα στο βαθύ σκοτάδι χωρίς φως και μόνο με την αίσθηση της αφής και της ακοής. Μα και η όσφρησή του είχε οξυνθεί και η μυρωδιά του γεμάτου υγρασία τούνελ δεν ήταν καθόλου ευχάριστη. Η ατμόσφαιρα δεν ήταν φιλική εδώ κάτω και ποιος ξέρει τι θα συναντούσε μπροστά του. Η δύναμη της επιβίωσης ωστόσο είναι πολύ μεγάλη και σου δίνει κουράγιο.

 

Γιατί οι παράνομοι που σκότωσαν τον φίλο του τον κυνήγησαν και τράπηκε σε φυγή μέσα σε αυτό το μέρος. Δεν ήξερε που βρισκόταν μα κατάλαβε πως υπήρχε ολόκληρη σειρά από τούνελ, γιατί παρόλο που δεν έβλεπε, καθώς προχωρούσε, βρέθηκε σε διχάλες και διάλεξε στην τύχη την διαδρομή του. Και σκεφτόταν πως δεν μπορεί αυτό το μέρος να το κατοικούν άνθρωποι, γιατί δεν υπήρχε ίχνος φωτός, ούτε φυσικού, ούτε τεχνητού.

 

Θα είχε προχωρήσει για πάνω από μισή ώρα, όταν αποφάσισε να σταματήσει να ξεκουραστεί και να σκεφτεί τι να κάνει. Κάθισε πάνω σε κάτι που του έμοιαζε με μια συνεχόμενη μπάρα που ήταν σίγουρος πως υπήρχε διαμήκους όλου του τούνελ, σαν αυτές τις δύο που βρίσκονταν στο έδαφος και τον έκαναν να καταλάβει πότε πρόκειται το τούνελ να αλλάξει φορά. Γιατί όποτε το τούνελ έστριβε κατά κάποιο τρόπο, λίγο πριν, σκόνταφτε πάνω σε μία από αυτές τις μπάρες. Μα η τρίτη ήταν πιο ψηλά από τις άλλες και έτσι του ήταν πολύ ξεκούραστο να καθίσει πάνω της. Και ήταν αλήθεια πως βρισκόταν μέσα στα τούνελ του Μετρό, μα ο Κώστας δεν γνώριζε από κοντά πως ήταν.

 

Ο πατέρας του του είχε μιλήσει για το περίφημο Μετρό της πόλης. Για το πως οι πολίτες συνωστίζονταν για να πάνε στις εργασίες τους και στους φίλους τους και στα καταστήματα που είχαν κάθε λογής αγαθό. Και που τότε κανένας δεν εκτιμούσε όσο έπρεπε. Μα τώρα όλοι τα εκτιμούν ακόμα και οι νέοι, γιατί στο μυαλό τους μέσα, τα έχουν σαν φανταχτερά μέρη γεμάτα φώς και κίνηση και αφθονία. Και όταν πέφτουν για ύπνο να ξεκουραστούν, κλείνουν τα μάτια και φαντάζονται τα μέρη αυτά. Αυτά που κάποτε κανείς δεν εκτιμούσε όσο έπρεπε. Γιατί ο άνθρωπος είναι αχάριστος και αχόρταγος. Ο Κώστας στα χρόνια που θα ακoλουθούσαν θα το συναντούσε συνέχεια αυτό.

 

Τώρα, όμως, όπως καθόταν ακίνητος και κρατούσε το κεφάλι του με τα χέρια του που είχε στηρίξει στα γόνατά του, άρχισε να κρυώνει. Και καθώς οξυμένη όπως ήταν η ακοή του, το νερό της βροχής που έπεφτε στο έδαφος πάνω από το τούνελ, του φάνταζε κατακλυσμός. Και καθώς κυλούσε μέσα στο έδαφος από σχισμές, εκτελώντας ελεύθερη πτώση, ακουγόταν σαν καταρράκτες. Και είχε και ο ίδιος βραχεί και όσο περισσότερη ώρα έμενε ακίνητος τόσο περισσότερο κρύωνε. Έπρεπε σκέφτηκε, να ανάψει μια φωτιά. Και δεν ήταν επιπόλαια σκέψη και του πήρε ώρα να την συλλογιστεί. Δεν είχε περάσει πολύς καιρός από το ατύχημα στο ορυχείο σιδηρομεταλλεύματος το οποίο αυτός και ο Μάνος έπρεπε να διασχίσουν, μα αυτό είναι μια άλλη ιστορία που θα την διηγηθώ αργότερα.

 

Σκέφτηκε πρώτα αν θα ήταν δυνατό με την ποσότητα οξυγόνου που ένοιωθε να αναπνέει. Του φάνηκε πως ήταν αρκετή, γιατί ανέπνεε ελεύθερα και ένοιωθε ένα ρεύμα αέρα μέσα στα τούνελ. Αυτό ήταν που τον έκανε να αποκλείσει την περίπτωση ασφυξίας από τον καπνό. Το επόμενο που σκέφτηκε είναι αν θα έβρισκε κάτι να κάψει, μα όπως είπαμε βρισκόταν στις ράγες και ανάμεσα στις ράγες υπήρχαν ξύλα που τις συγκρατούσαν. Και το είχε καταλάβει γιατί σκόνταψε πολλές φορές απάνω τους. Και μάλιστα σε μερικές σπασμένες που βρίσκονταν παντού διάσπαρτες. Εξάλλου πάντα στο σακίδιό του είχε προσάναμμα και τσακμάκια που του τα είχε δωρίσει ο πατέρας του.

 

Άναψε την φωτιά λοιπόν και γύρω του εμφανίστηκε ένας καινούριος κόσμος! Γιατί ήταν πετρόκτιστο τούνελ , ψηλό και γεμάτο διάφορα αντικείμενα του παλαιού κόσμου. Και βρισκόταν στην αποβάθρα, και αντίκρισε μπροστά του τις πλατφόρμες και όλες τις εισόδους και του έμοιαζε μαγικό. Αμέσως μάζεψε λίγα ξύλα και ανέβηκε στην μία από τις πλατφόρμες. Άναψε εκεί μια ακόμα φωτιά και άρχισε να υποψιάζεται το που βρισκόταν. Πήρε στα χέρια του ένα ξύλο που ήταν αρκετά μακρύ και το χρησιμοποίησε σαν δάδα, για να του φέγγει καθώς θα περιεργαζόταν τον γύρω χώρο. Οι είσοδοι ήταν κλειστές από χώμα και βράχους. Ωστόσο σε μια από αυτές υπήρχε μια τρύπα από την οποία ίσα που χώρεσε να περάσει το αριστερό του χέρι με την δάδα και το μισό του σώμα. Έπαιζε αριστερά δεξιά την δάδα μέσα στην τρύπα και προσπαθούσε να ξεχωρίσει αυτό που φαινόταν ότι υπήρχε μέσα. Και το ξεχώρισε όταν το φώς χτύπησε στα δεξιά και του φανερώθηκε ένας σωρός από σκελετούς ανθρώπων που έμοιαζαν στοιβαγμένοι. Πραγματικά κατάλαβε ότι αυτοί οι δύστυχοι έτρεξαν να σωθούν και καταπάτησαν ο ένας τον άλλο και στο τέλος θα τους πλάκωσε το χώμα η λάσπη και οι βράχοι. Και τρόμαξε και έκανε πίσω.

 

Αργά με σταθερά βήματα γύρισε στην εστία και έκατσε κάτω να ζεσταθεί. Έπρεπε να στεγνώσει τα ρούχα του και ειδικά τα πόδια του. Είχε δει πολλούς στο χωριό του να χάνουν τα πόδια τους από Γάγγραινα και δεν ήθελε να του συμβεί κάτι αντίστοιχο. Εκεί τον πήρε ο ύπνος και κοιμήθηκε πολλές ώρες. Στην πραγματικότητα αυτός ήταν ένας ύπνος εξαιρετικός για τον Κώστα. Η κούραση του ταξιδιού τον ανάγκασε να κοιμηθεί πολλές ώρες και μόνο όταν έσβησε η φωτιά ξύπνησε, γιατί η εστία είναι καλή παρέα για τους μοναχικούς ταξιδιώτες και τρόμαξε όταν έσβησε. Γύρω από την φωτιά πάντα είσαι και πιο ασφαλής, γιατί τα μεγάλα ζώα την φοβούνται.

 

Ξύπνησε λοιπόν, και άναψε πάλι μια μικρή φωτιά και πήρε μια δάδα για να βλέπει. Το νερό ακόμα έτρεχε μέσα στο τούνελ και αυτή την φορά το έβλεπε να κυλάει στα τοιχώματα. Αφού σιγουρεύτηκε ότι στην αποβάθρα που βρισκόταν δεν υπήρχε καμία έξοδο, συνέχισε να προχωρά μέχρι την επόμενη. Και είχε περπατήσει μισή ώρα όταν βρήκε τον επόμενο σταθμό. Μα αυτός ήταν τελείως καταστραμμένος και έπρεπε να περάσει μεγάλους και ψηλούς βράχους για να συνεχίσει. Σχεδόν δεκαπέντε λεπτά ήταν αρκετά για να περάσει στην άλλη άκρη και συνέχισε στο τούνελ αφού ανανέωσε την δάδα του. Τελικά έφτασε σε ένα τρίτο σταθμό, ο οποίος από την μια μεριά είχε καταστραφεί ολοκληρωτικά και από την άλλη μπορούσε να διακρίνει μία είσοδο άθικτη. Έφτασε στην άκρη της και κοίταξε στο βάθος της που με δυσκολία έβλεπε ένα αμυδρό φώς.

 

Προχώρησε αρκετά και ένοιωθε αρκετά κουρασμένος. Το φώς στο βάθος όμως μεγάλωνε και ‘έπαιρνε κουράγιο. Τώρα πεινούσε και το δεν είχε τίποτα φαγώσιμο μαζί του, γιατί τα τρόφιμα τα κουβαλούσε ο Μάνος και δυστυχώς ξέχασε να τα πάρει όταν έτρεξε να ξεφύγει. Έφτασε όμως επιτέλους στο φώς και ήταν πραγματικά ωραίο θέαμα ο ουρανός. Γιατί τον ουρανό αντίκρισε πρώτο όταν κοίταξε μέσα από το άνοιγμα που βρισκόταν στο τοίχωμα. Και παρόλο που ακόμα έβρεχε και είχε πολύ συννεφιά, ο ουρανός του φάνηκε πιο όμορφος από ποτέ. Και από εκείνη την ημέρα ποτέ δεν παραπονέθηκε για τις πολύ κρύες, ή τις πολύ ζεστές μέρες που πέρασαν από την ζωή του.

 

Έβγαλε το κεφάλι του έξω από την τρύπα και κοίταξε έξω. Η τρύπα βρισκόταν στα τοιχώματα του κρατήρα, και ήταν πολύ ψηλά. Και τότε μέσα στη κούραση, την θλίψη για τον φίλο του και την πείνα, μία ελπίδα χαράς έκανε την εμφάνισή της. Γιατί αντίκρισε απέναντι το «Το δάσος της Στάχτης» το οποίο πριν λίγες μέρες είχαν διασχίσει μαζί με τον Μάνο. Αυτό σήμαινε πως από πάνω του βρισκόταν η λίμνη και ο οικισμός του. Και κοιτώντας απάνω ένοιωσε ότι αυτή η μέρα ήταν πολύ τυχερή, αντιθέτως με την προηγούμενη. Ο λόγος ήταν πως λίγα μέτρα πιο πέρα βρισκόταν το σκοινί με το οποίο κρατούσαν το αερόστατο που τους είχε μεταφέρει απέναντι στην αρχή. Το έπιασε και αναρριχήθηκε στην κορυφή. Και έτσι εξαντλημένος και κατάκοπος όπως ήταν έπεσε στα γόνατα, και μετά στις παλάμες του. Και το σώμα του γλίστρησε προς τα εμπρός, ακούμπησε στον ώμο του και έκλεισε τα μάτια του.

 

Το νερό έπεφτε πάνω του (γιατί έβρεχε ακόμα) και μούσκεψε τα ρούχα του πολύ. Και καθώς έτρεχε στο πρόσωπό του άνοιξε το στόματα για να μπουν λίγες σταγόνες μέσα να ξεδιψάσει. Και μέσα στη ζαλάδα του άκουσε μια φωνή μικρού παιδιού. Ήταν ένα νεαρό Τυχερό παιδί που τον είδε από ένα ψηλό δέντρο. Το όνομά του ήταν Αριστομένης και ήταν το παιδί του γιού του πιο κοντινού φίλου του πατέρα του. Τον γνώριζε τον Κώστα και άρχισε να φωνάζει δυνατά, «Γύρισε ο Κώστας! Γύρισε ο Κώστας!».

 

Και πολλοί από το χωριό μαζεύτηκαν και όλοι συζητούσαν γιατί ήταν μόνος του. Μα για αυτούς το σημαντικό ήταν πως γύρισε ένας άξιος Βασιλιάς. Ένας Βασιλιάς με αίμα Βασιλιά και που είχε περάσει την δοκιμασία της επιβίωσης. Ένας Βασιλιάς που θα του βοηθούσε και θα τους έσωζε από τον πόνο και την εξαθλίωση. Μα οι ελπίδες τους ήταν φρούδες, γιατί δεν ήξεραν αυτό που είχε στην ψυχή του ο γιός του αρχηγού. Θα το μάθαιναν όμως γρήγορα και όλες τους οι ελπίδες θα χάνονταν.

Edited April 21, 2010 by AftPeakTank

[AftPeakTank]

Θα εκτιμούσα πολύ σχόλια πάνω στο πως εξελίσσεται η ιστορία...

Σας παρακαλώ μην μείνετε πάλι μόνο σε σύνταξη και ορθογραφία.

[Naroualis]

Έχω λίγο αποσυντονιστεί, γιατί μου έκοψαν το σφφ στη δουλειά. Θα προσπαθήσω να σου γράψω μερικά σχόλια αύριο το απόγευμα.

[AftPeakTank]

Έχω λίγο αποσυντονιστεί, γιατί μου έκοψαν το σφφ στη δουλειά. Θα προσπαθήσω να σου γράψω μερικά σχόλια αύριο το απόγευμα.

 

Ωχ όχι, μεγάλο πλήγμα όντως...

 

Και σε μένα το ίδιο συνέβει, ευτυχώς όμως έχω το κινητό!!

[Sileon]

Έχω λίγο αποσυντονιστεί, γιατί μου έκοψαν το σφφ στη δουλειά. Θα προσπαθήσω να σου γράψω μερικά σχόλια αύριο το απόγευμα.

 

 

Στοχευμένα το sff ή το πήρε η μπάλα μαζί με άλλα;

[AftPeakTank]

Έχω λίγο αποσυντονιστεί, γιατί μου έκοψαν το σφφ στη δουλειά. Θα προσπαθήσω να σου γράψω μερικά σχόλια αύριο το απόγευμα.

 

 

Στοχευμένα το sff ή το πήρε η μπάλα μαζί με άλλα;

 

Εμένα το πήρε η μπάλα

[Naroualis]

Στοχευμένα, διότι αυξήθηκε η συχνότητα των επισκέψεων και θεωρήθηκε reason for procrastination. :Ρ

 

Στα δικά μας τώρα. Χουμ-χουμ.

 

Το σχόλιο για την υγρασία και τη γάγγραινα είναι ατυχές. Η γάγγραινα προέρχεται από αίμα που λιμνάζει και σάπισμα πληγής. Δεν έχει να κάνει με την υγρασία.

 

 

Απορία: εκεί που λες για τη φωτιά, ποια μεγάλα ζώα είχε γνωρίσει ο Κώστας; Πότε πρόλαβαν τα μεγάλα ζώα, να ξανακατοικήσουν την περιοχή που μέχρι την εποχή του πατέρα του ήταν ακόμη η Αθήνα; Κι επιπλέον, σε ένα μετακαταστροφικό τοπίο, όπως αυτό που περιγράφεις, τα ζώα δε θα φρόντιζαν να μείνουν μακριά;

 

 

Άλλη λεπτομέρεια: για να ανάψεις μια φωτιά δε θες πολλά πράγματα. Αλλά για να ανάψεις μια δάδα και να την κρατάς αναμμένη, χρειάζεσαι κάτι περισσότερο από ένα κομμάτι μακρόστενο ξύλο. Θες ένα είδος ρητίνης ή πετρελαίου, που να καίγεται με δυνατή φλόγα για μεγάλο χρονικό διάστημα, να βουτήξεις τη μια άκρη του ξύλου μέσα και αυτή να ανάψεις. Το ξύλο από μόνο του και κυρίως αυτό που έχει στις ράγες του μετρό δεν είναι αρκετό γι’ αυτή τη δουλειά.

 

 

Θα σε προτρέψω και πάλι να μην σποϊλεριάζεις το παρακάτω. Δεν προκαλεί δραματική κορύφωση το να μας πεις ότι οι ελπίδες των ανθρώπων θα αποδεικνύονταν φρούδες. Μπορείς να το κάνεις με άλλον τρόπο, πχ, να γράψεις ότι οι άνθρωποι πλησίασαν τον Κώστα με τη φλόγα της ελπίδας στα μάτια, ενώ στα δικά του μάτια υπήρχε κάτι άλλο πιο σκοτεινό. Και να το αφήσεις έτσι, δε χρειάζεται τίποτε άλλο. Θα το διαβάσουμε παρακάτω και καλό θα είναι να γίνει τότε πιο δραματικό κι όχι τώρα.

 

 

Πάντως, να ομολογήσω ότι με προβληματίζει η χρονική στιγμή. Αν ήταν Τυχερό Παιδί, σημαίνει ότι είμαστε 20-30 χρόνια μετά την καταστροφή. Σε 20 με 30 χρόνια, δεν προλαβαίνει να εκπέσει τόσο πολύ το επίπεδο του πολιτισμού, ώστε να μιλάμε για Βασιλιάδες. Για αρχηγούς συμμοριών ναι, για επικεφαλής ναι, αλλά βασιλιάδες; Και πόσο μεγάλη ήταν η κοινότητά τους;

 

 

[AftPeakTank]

Στοχευμένα, διότι αυξήθηκε η συχνότητα των επισκέψεων και θεωρήθηκε reason for procrastination. :Ρ

 

Στα δικά μας τώρα. Χουμ-χουμ.

 

Το σχόλιο για την υγρασία και τη γάγγραινα είναι ατυχές. Η γάγγραινα προέρχεται από αίμα που λιμνάζει και σάπισμα πληγής. Δεν έχει να κάνει με την υγρασία.

 

 

Απορία: εκεί που λες για τη φωτιά, ποια μεγάλα ζώα είχε γνωρίσει ο Κώστας; Πότε πρόλαβαν τα μεγάλα ζώα, να ξανακατοικήσουν την περιοχή που μέχρι την εποχή του πατέρα του ήταν ακόμη η Αθήνα; Κι επιπλέον, σε ένα μετακαταστροφικό τοπίο, όπως αυτό που περιγράφεις, τα ζώα δε θα φρόντιζαν να μείνουν μακριά;

 

 

Άλλη λεπτομέρεια: για να ανάψεις μια φωτιά δε θες πολλά πράγματα. Αλλά για να ανάψεις μια δάδα και να την κρατάς αναμμένη, χρειάζεσαι κάτι περισσότερο από ένα κομμάτι μακρόστενο ξύλο. Θες ένα είδος ρητίνης ή πετρελαίου, που να καίγεται με δυνατή φλόγα για μεγάλο χρονικό διάστημα, να βουτήξεις τη μια άκρη του ξύλου μέσα και αυτή να ανάψεις. Το ξύλο από μόνο του και κυρίως αυτό που έχει στις ράγες του μετρό δεν είναι αρκετό γι’ αυτή τη δουλειά.

 

 

Θα σε προτρέψω και πάλι να μην σποϊλεριάζεις το παρακάτω. Δεν προκαλεί δραματική κορύφωση το να μας πεις ότι οι ελπίδες των ανθρώπων θα αποδεικνύονταν φρούδες. Μπορείς να το κάνεις με άλλον τρόπο, πχ, να γράψεις ότι οι άνθρωποι πλησίασαν τον Κώστα με τη φλόγα της ελπίδας στα μάτια, ενώ στα δικά του μάτια υπήρχε κάτι άλλο πιο σκοτεινό. Και να το αφήσεις έτσι, δε χρειάζεται τίποτε άλλο. Θα το διαβάσουμε παρακάτω και καλό θα είναι να γίνει τότε πιο δραματικό κι όχι τώρα.

 

 

Πάντως, να ομολογήσω ότι με προβληματίζει η χρονική στιγμή. Αν ήταν Τυχερό Παιδί, σημαίνει ότι είμαστε 20-30 χρόνια μετά την καταστροφή. Σε 20 με 30 χρόνια, δεν προλαβαίνει να εκπέσει τόσο πολύ το επίπεδο του πολιτισμού, ώστε να μιλάμε για Βασιλιάδες. Για αρχηγούς συμμοριών ναι, για επικεφαλής ναι, αλλά βασιλιάδες; Και πόσο μεγάλη ήταν η κοινότητά τους;

 

 

 

 

 

Με εκπλήσσεις κάθε φορά!

 

Για να δούμε:

 

1. Στο μυαλό μου το έχω ως εξής, υγρασία ίσον μουσκεμένα ρούχα και πόδια, αυτό σημαίνει πως εύκολα θα πληγώσεις τα πόδια σου με ότι συνέπεια μπορεί αυτό να έχει. Ναι δεν το έψαξα και πολύ και ίσως πρέπει να το αλλάξω λίγο;

 

2. Τα ζώα αυτά μπορεί να είναι ακόμα και πεινασμένα σκυλιά. Πάντως όπως και να έχει, το να γεμίσει ο τόπος άγρια ζώα δεν πιστεύω πως θα πάρει πολλά χρόνια. Αντίθετα, όταν δεν υπάρχει τίποτα να τα φοβίσει και επιπλέον πεινάνε, νομιζω πως θα αρχίσουν να πλησιάζουν την εναπομένουσα τροφή.

 

3. Οκ, τα σπόιλερς θα εξαλειφθούν...

 

4. Στο μυαλό μου το έχω συνδέσει με περισσότερο με τα βαθύτερα ένστικτα του ανθρώπου. Επειδή δεν υπάρχει ο πολιτισμός όπως πριν, υπερίσχυσε αμέσως ο πιο δυνατός και αυτό αναπόφευκτα οδήγησε σε τυραννικά, μοναρχικά και βασιλικά καθεστώτα. Χμμμ....όχι;

 

Εκτιμώ πραγματικά τον χρόνο που αφιέρωσες και για τα πολύ εύστοχα σχόλια.

 

Μου έχουν γεμίσει το μυαλό αμφιβολίες και ιδέες!!!

 

 

 

 

 

[Naroualis]

Με εκπλήσσεις κάθε φορά!

 

Αχά! Ώστε δεν έχω χάσει τη φόρμα μου :Ρ

 

 

1. Στο μυαλό μου το έχω ως εξής, υγρασία ίσον μουσκεμένα ρούχα και πόδια, αυτό σημαίνει πως εύκολα θα πληγώσεις τα πόδια σου με ότι συνέπεια μπορεί αυτό να έχει. Ναι δεν το έψαξα και πολύ και ίσως πρέπει να το αλλάξω λίγο;

 

Καλό θα είναι να το κοιτάξεις για τη γάγγραινα πάντως. Είναι κατάσταση που θέλει καιρό για να αρχίσει να προκύπτει και κυρίως θέλει σάπιο αίμα. Η υγρασία μπορεί όντως να βοηθάει, αλλά δεν είναι ο κύριος παράγοντας, ούτε καν ο δεύτερος παράγοντας. Αν όμως θες να το κρατήσεις φρόντισε να το γράψεις ακριβώς όπως μου το εξηγείς εδώ. Ότι όπως τα πόδια του θα ήταν υγρά, θα μπορούσε να τραυματιστεί πιο εύκολα κλπ κλπ κλπ Πάντως, γνώμη μου, αν κάτι αρχίζει και γίνεται πολύ περίπλοκο, ειδικά σε σκηνές φυγής όπως αυτή (που θέλει η γραφή και το κείμενο να είναι snappy), μη το λυπάσαι, κόφτο το. Είναι μαγεία να ξέρεις ότι έχεις τη δύναμη να πετσοκόβεις το ίδιο σου το κείμενο για να μπορέσεις να το αναδείξεις τελικά. Και στην τελική μπορείς να κρατήσεις την ιδέα για κάποια άλλη σκηνή, μην πάει και χαμένη.

 

2. Τα ζώα αυτά μπορεί να είναι ακόμα και πεινασμένα σκυλιά. Πάντως όπως και να έχει, το να γεμίσει ο τόπος άγρια ζώα δεν πιστεύω πως θα πάρει πολλά χρόνια. Αντίθετα, όταν δεν υπάρχει τίποτα να τα φοβίσει και επιπλέον πεινάνε, νομιζω πως θα αρχίσουν να πλησιάζουν την εναπομένουσα τροφή.

 

Χμ, εδώ έχεις πρόβλημα στη σημειολογία. Μεγάλα ζώα δεν είναι ποτέ τα σκυλιά. Μεγάλα ζώα θα ήταν μια αρκούδα, ένα ελάφι, ένας γορίλας, κάτι τέτοιο. Ούτε καν ένας λύκος δε θεωρείται τις περισσότερες φορές μεγάλο ζώο. Πάντα σε σχέση με τον άνθρωπο θα το βλέπεις.

 

Σκέψου όμως αυτό: έπεσε βόμβα, κομήτης, δεν ξέρω κι εγώ τι, κι οι άνθρωποι από 6 εκατομμύρια μένουν πόσοι; δυο, τρεις χιλιάδες; Από τα ζώα που είναι ήδη λιγοστά στο αστικό τοπίο της Αθήνας, πόσα από αυτά περιμένεις να επιβιώσουν; Και ποια από αυτά είναι "μεγάλα ζώα"; Και τι θα τα κάνει να φύγουν από τα λαγκάδια, πχ του Κιθαιρώνα, και να ροβολήσουν προς το αφιλόξενο ακόμη κι έτσι τοπίο της Αθήνας; Και εφόσον δεν υπάρχει τροφή στα εν λόγω λαγκάδια τότε πώς επεβίωσαν μετά από 30+ χρόνια τα μεγάλα ζώα;

 

ΟΚ, σταματαω τις ερωτήσεις. Ήδη σε έχω κάνει να πιστέψεις ότι είμαι ένα φορτικό σπασικλάκι, οπότε θα επιστρέψω με περισσότερες αύριο ( )

 

Και για να εξηγούμαι, εγώ δεν έχω απαντήσεις στις ερωτήσεις αυτές. Αν με έβαζες να γράψω κατι ανάλογο, πιθανώς βλακεία θα έκανα. Θα ήθελα όμως, επειδή εσύ το γράφεις κι εσύ έχεις την ευθύνη της επιλογής, να κάτσεις και να το σκεφτείς.

 

3. Οκ, τα σπόιλερς θα εξαλειφθούν...

 

 

Σ' ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου.

 

4. Στο μυαλό μου το έχω συνδέσει με περισσότερο με τα βαθύτερα ένστικτα του ανθρώπου. Επειδή δεν υπάρχει ο πολιτισμός όπως πριν, υπερίσχυσε αμέσως ο πιο δυνατός και αυτό αναπόφευκτα οδήγησε σε τυραννικά, μοναρχικά και βασιλικά καθεστώτα. Χμμμ....όχι;

 

Γι' αυτό νομίζω ότι θα έπρεπε να μιλήσεις με έναν κοινωνιολόγο. Την προσωπική μου άποψη στην είπα. Θεωρώ το χρονικό περιθώριο πολύ μικρό για την ανάπτυξη βασιλείων. Πάρα πολύ μικρό για την ακρίβεια. Ακόμη κι η Τίνα Τέρνερ στο Μαντ Μαξ δεν είναι βασίλισσα. Η αρχιλησταρχίνα είναι. (Νομίζω)

 

Μου έχουν γεμίσει το μυαλό αμφιβολίες και ιδέες!!!

 

Τέτοια μου λες και με τουμπάρεις. Μην ξεχνάς ότι η αμφιβολία είναι η μητέρα κάθε νέας εποχής!