Write off #49 (Adicto vs Drake Ramore - Ο συγγραφέας Drake Ramore ζήτησε να αφαιρεθεί το διήγημά του)

[Sonya]

Λοιπόν!

 

Υποσχέθηκα ανοιχτή εισαγωγή που να έχει τέχνη (αν και όλοι μας γνωρίζουμε πού θα καταλήξει :Ρ)

 

Λάβετε! Όριο λέξεων δεν υπάρχει, κατ' απαίτηση των διαγωνιζόμενων, οπότε δημιουργήστε ελεύθερα. Υποβολή ιστοριών μέχρι την Δευτέρα 3 Μαΐου τις πρωινές ώρες κι αυτό είναι οριστικό!!! :Ρ

 

 

Κυρίες και κύριοι, ψηφίζετε την καλύτερη ιστορία μέχρι την Δευτέρα 10 Μαίου, μεσάνυχτα προς Τρίτη!

 

Κύριοι, ελπίζω η εισαγωγή να ικανοποιεί τα βίτσια γούστα σας.

 

 

 

 

Η αίθουσα ήταν σχεδόν γεμάτη από κόσμο κι οι ψίθυροι χάιδευαν μ’ ένα απαλό μουρμουρητό την ημιφωτισμένη ατμόσφαιρα. Η εκδήλωση είχε ήδη στεφθεί από απόλυτη επιτυχία κι οι δύο οργανωτές, φίλοι από μωρά παιδιά, πήγαιναν από παρέα σε παρέα κι από πίνακα σε πίνακα, έλυναν απορίες, σφυγμομετρούσαν τις αντιδράσεις κι έδιναν διακριτικές οδηγίες στους φωτογράφους.

 

 

Η ιδιοκτήτρια της γκαλερί σκόρπιζε το λαμπερό της χαμόγελο κι επιδείκνυε διακριτικά τ’ αποτελέσματα των πλαστικών εγχειρήσεων, του γυμναστηρίου και των ινστιτούτων καλλονής, στο πλούσιο μπούστο και τα καλλίγραμμα πόδια της. Με γατίσια βήματα, η Σιλβί Λερουά πλησίασε τους δύο φίλους και μειδίασε με ικανοποίηση.

 

 

«Κύριοι, οφείλω να ομολογήσω πως τέτοια έκθεση δεν έχω ξαναφιλοξενήσει στην γκαλερί μου. Άλλο πράγμα είναι να βλέπει κανείς τα έργα του Μπος, του Γκόγια κι όλων αυτών των ανατριχιαστικών σε κάδρα κι άλλο είναι να μπορούν εικονικά να μπουν μέσα στους πίνακες. Εγώ δεν το τολμώ, αν και οι νεότεροι δείχνουν ν’ απολαμβάνουν την εμπειρία…» γύρισε με το βλέμμα της σε μια παρέα νεαρών που είχαν φορέσει θαρρετά τα ειδικά γυαλιά και ακουστικά κι οι εκφράσεις τους έδειχναν πως ήταν ολότελα παρασυρμένοι.

 

 

Ο Ντείβιντ ακολούθησε το βλέμμα της, ενώ ο Σάιμον βρήκε την ευκαιρία να επιδοκιμάσει με τα μάτια την καινούργια ανόρθωση στήθους της οικοδέσποινας.

 

 

«Το πρώτο βήμα έγινε», χαμογέλασε ο Ντέιβιντ. «Σε λίγη ώρα θα βλέπεις να φορούν γυαλιά κι ακουστικά όλοι. Σε λίγες μόνο μέρες κανείς δεν θα μιλάει για τίποτε άλλο, παρά μόνο για την ικανότητα να μπορεί κανείς να διαδράσει με την τέχνη. Καλή μου Σιλβί», ψιθύρισε φιλώντας το χέρι της, «η γκαλερί σου φιλοξενεί μια επανάσταση, η οποία…»

 

 

Η φράση του έμεινε στη μέση…

 

 

 

Η ψηφοφορία έχει λήξει με τους δύο αντιπάλους ισόπαλους 9-9. Ακολουθεί print-screen του αποτελέσματος.

 

Ναρουάλις

 

Reson for edit: Clossing Poll

Edited May 11, 2010 by Naroualis

[Drake Ramore]

Εχμμ..γκουχ γκουχ....Χριστίνα μου, άλλο πράγμα εννοούσαμε με εισαγωγή απο πίνακα ή έργο τέχνης.

[Drake Ramore]

Παρόλα αυτά βέβαια έδωσες πολύ ωραία εισαγωγή!

 

See you in the arena gentlemen

[Sonya]

Καθώς, ως γνωστόν, αύριο είναι η απεργία της εργατικής Πρωτομαγιάς και όλοι θα πάμε να μαζέψουμε λουλουδάκια στους κάμπους, η υποβολή ιστοριών των κυρίων Σταμάτη και Απόστολου παρατείνεται για τα μεσάνυχτα της Κυριακής 2 Μαΐου.

 

Οι θαυμάστριες παρακαλούνται να μην σχίσουν τα σουτιέν τους, παρεκτός κι αν το κάνουν ενώπιον των υπολοίπων μελών του λογοτεχνικού μας φόρουμ. :Ρ

[Drake Ramore]

Όνομα Συγγραφέα:Drake Ramore

Είδος: Ε...χμμμ...Τρόμος φυσικά

Βία; Ψιλοπράγματα

Σεξ; Μπα

Αριθμός Λέξεων:3597

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: υπόμνημα σε μορφή spoiler με τους πίνακες που αναφέρονται στο διήγημα με σειρά εμφάνισης

 

 

 

The Awakening

[Adicto]

Το όνειρο του Κρόνου

 

Βία:Ελάχιστη

Σεχ: Υπόνοια

Λέξεις:3670κάτι...

 

Saturno_devorando_a_sus_hijos.jpg

 

 

 

γκαλερι2.doc

Edited May 3, 2010 by Adicto

[Drake Ramore]

-...ένα δύο, ένα δυο, φου φου, ένα δύο τρία

-Όχι φου φου Απόστολε, Σου φου φου

-Εντάξει Σταμάτη, τεστ κάνω, φου φου ένα δύο....ακούγομαι;

-Μια χαρά. Ευτυχώς δουλευει ο πειρατικός σταθμός του πατέρα μου. Δεν το περιμένα μετά απο τόσα χρόνια!

-Στο είπα οτι θα δουλεύει. Έπρεπε να δουλέψει! Είναι η μόνη μας ελπίδα!

-Κυρίες και κύριοι, μαινεν νταμεν ουντ χέρεν , μανταμ ε μεσιε

-Εκπέμπουμε ζωντανά απο ένα υπόγειο στο κέντρο της Αθήνας. Όπως ήδη έχετε αντιληφθεί τα υπόλοιπα μέσα ενημέρωσης έχουν ήδη νεκρώσει.

-Πριν απο δύο μέρες ο κόσμος βυθίστηκε σε μια τρέλα. Με την παρουσίαση των δύο διηγημάτων μας κάθε πίνακας σε κάθε σπίτι άρχισε να συμπεριφέρεται περίεργα είτε προβάλλοντας το θέμα του προς τα έξω, είτε ρουφώντας την πραγματικότητα μέσα του.

-Όσοι ακούτε αυτή την μετάδοση και είστε ακόμη ζωντανοί καλύψτε τους πίνακες σας με μαύρα πανιά. Θα εμποδισει οτιδήποτε να μπει ή να βγει απο τον πίνακα...έστω προσωρινά.

-Μην τρέφετε αυταπάτες, ακόμα και οι πιο αθώοι πίνακες μπορεί να είναι επικίνδυνοι. Μπορεί να βλέπετε ένα σπίτι δίπλα στην λίμνη, αλλά γνωρίζετε άραγε τι κρύβεται στο σπίτι;...ή στην λίμνη;

- Το μήνυμα αυτό ηχογραφείται και θα συνεχίσει να παίζει για όσο υπάρχει παροχή ρεύματος. Έπειτα ο καθένας είναι μόνος του.

-Μοναδική λύση άμυνας η εύρεση αδυναμιών των έργων τέχνης. Διαβάστε προσεκτικά, ψηφίστε και ίσως καταφέρετε να σωθείτε!

-Σταμάτη;

-Αποστόλη.

-έτοιμα τα φλογοβόλα;

-εδώ και ώρα.

-Πάμε!!!

[Adicto]

Αναφορά από το ολοσχερώς κατεστραμένο κέντρο της Αθήνας:

 

Φτάσαμε με τον Απόστολο λίγο μετά το χάραμα. Η ερείπωση που αντικρύσαμε ήταν πέραν πάσης περιγραφής. Διαλυμένα αυτοκίνητα, εγκαταλελειμένα από τους οδηγούς τους, ξεκοιλιασμένα περίπτερα με θλιβερά περιοδικά να κρέμονται σαν μαραμένα φύλλα από τα μανταλάκια, θραύσματα γυαλιών και τμήματα ασφάλτου ξεριζωμένα. Κανείς γύρω μας...

Ανάψαμε τα φλογοβόλα μας και αφήσαμε τη μυρωδιά του αερίου και τη ζέστη της φλόγας να ποτίσουν τις τρεμάμενες ψυχές μας.

-ΑΡΙΣΤΕΡΑ!!! φώναξε ο Απόστολος

Γύρισα το κεφάλι μου. Η Μόνα Λίζα με κοίταζε από τα σκαλιά του σταθμού του Μετρό. Στην άκρη των χειλιών της, κατηφορίζοντας ως το χλωμό σαγόνι της, γυάλιζε ένα αιμάτινο αυλάκι. Στα χέρια της κρατούσε ένα νεκρό σκυλί.

Γέλασε και χάθηκε στο σκοτεινό υπόγειο.

 

Τρέξαμε ξοπίσω της. Σταθήκαμε για μια στιγμή στο ψηλότερο σκαλί πριν αρχίσουμε την κάθοδό μας. Οπλιστήκαμε με Θάρρος...

 

Κόιταξα τον Απόστολο στα μάτια. Τα "Ηλιοτρόπια" κόντεψαν να μας κατασπαράξουν την τελευταία φορά...

 

-Πρέπει να διαβάσουν Απόστολε... Πρέπει, αλλιώς πάμε χαμένοι όλοι...

 

Πυκνοί καπνοί μαγάριζαν τον γαλανό ουρανό. Κάποιο προάστιο καιγόταν...

[Drake Ramore]

"Εκεί δεν είναι....;" έκανα να ρωτήσω δείχνοντας με το δάκτυλο τον καπνό.

"Ναι...μην το σκέφτεσαι, είναι ήδη αργά για αυτούς" είπε ο Σταμάτης αποστρέφοντας το βλέμμα του απο το σημείο του ορίζοντα που συνέχιζα να δείχνω.

 

Συνεχίσαμε να περπατάμε μέχρι που η άσφαλτος στα πόδια μας αντιικαταστάθηκε απο χώμα. Ξέρό χώμα και κιτρινισμένο γρασίδι. απάτητο γρασίδι που δεν πρόλαβε να γευτεί τις ακτίνες του ηλίου. Άρρωστο.

 

Κυκλωσαμε τον χώρο με το βλέμμα μας. Σε έναν πολυσύχναστο δρόμο της Αθήνας, ανάμεσα σε πολυκατοικίες, πεζοδρόμια, δρόμους και εγκαταλελειμμένα αυτοκίνητα, βρισκόταν το απόλυτο τίποτα. Μόνο χώμα. Μια μεγάλη τρύπα χώματος και κιτρινισμένου γρασιδιού που εκτεινόταν για κάποια στρέμματα.

 

"Λαγκολιέροι" είπε ο Σταμάτης και έσφιξε το φλογοβόλο του .

Πολυ που θα μας βοηθήσει το φλογοβόλο σκεφτηκα, "Ζούμε τον δικό μας εφιάλτη φίλε" είπα τελικά, "όχι του Στέφεν" και του έδειξα τι είχε προκαλέσει αυτό που βλέπαμε.

 

Εκει που τελείωνε το χώμα και άρχιζε ο πολιτισμός βρισκόταν μια τεράστια πινακίδα που διαφήμιζε το νέο μουσείο τέχνης Αθηνών. Έργα απο όλον τον κόσμο θα φιλοξενούνταν για λίγες μέρες στο μουσείο και τεράστιες αφίσες με διαφορετικά έργα είχαν τοποθετηθεί σε ολόκληρη την πόλη προβάλλοντας κάθε έργο σε τεράστιες διαστάσεις.

 

Σε αυτην την πινακίδα το θέμα που το μουσείο είχε επιλέξει ήταν η Κόλαση απο το τρίπτυχο του the Garden of Earthly Delights, μόνο που...δεν ήταν!

Αυτοκίνητα , άνθρωποι που έτρεχαν να σωθούν, μισογκρεμισμένα κτήρια και άλλα αντικείμενα της πραγματικότητας είχαν ενσωματωθεί στον πίνακα.

 

"Να το κάψουμε" φώναξε ο Σταμάτης και σήκωσε ψηλά το φλογοβόλο του.

"Και όλοι οι άνθρωποι μέσα;" είπα "μπορεί να γλυτώσουν κάπως..."

"Είναι τελειωμένοι" είπε ο Σταμάτης" κοίτα τους, ήδη τους βασανίζουν" και μου έδειξε το μαρτύριο μιας κοπέλας στα χέρια ενός γουρουνοπρόσωπου δαίμονα.

Δίστασα για μια στιγμή, και είμαι σίγουρος οτι δεν θα το έπαιρνα απόφαση αν μέσα απο τον πίνακα δεν εξερχόταν ένας δαίμονας που οδηγούσε ένα Καγιέν σέρνοντας απο πίσω δεμένους τρεις ανθρώπους που απο την τριβή ήδη είχαν ακρωτηριαστεί.

 

Οι φωνές απο τον πίνακα και η μυρωδιά της καμμένης σάρκας δεν με άφησαν να κοιμηθώ το βράδυ.

Edited May 4, 2010 by Drake Ramore

[DinMacXanthi]

[Waylander]

 

 

Θα συμφωνησω....

Οσον αφορα τα διηγηματα τωρα. Και οι δυο ιστοριες κινηθηκαν σε παρομοια κατευθηνση, μεσα στους πινακες. Αυτη που με κερδισε ηταν του Drake, με την περιγραφικοτητα των πινακων, το μυστιριο του Σαμ και τελος τους αναγεννημενους δαιμονες. Παρεπιπτοντος ο τυπος στο τελος ηταν ο Ντοριαν Γρευ? Το διηγημα του Αντικτο ηταν εξισου καλο. Το μονο σημειο που με ξενισε ηταν οι διαλογοι μεταξη τον τριων πρωταγωνιστων. Anyway GOOD job guys

[Drake Ramore]

 

 

Θα συμφωνησω....

 

 

Τον σκοπό του τον πέτυχε πάντως.

Ζωντάνεψε το νήμα.

 

 

 

[deadend]

Ψήφος στον adicto γιατί είναι πιο έντονη η διάδραση του θεατή με τον πίνακα και άρα είναι πιο κοντά στην εισαγωγή.

Σε κάποια σημεία νόμιζα ότι διάβαζα την ίδια ιστορία. Η εισαγωγή επέδρασε πανομοιότυπα και στους δυο. Η τεχνολογία είχε διακοσμητικό ρόλο και δεν εκμεταλλεύτηκε αρκετά από κανέναν.

[dagoncult]

Στο νήμα ψηφίζω Το όνειρο του Κρόνου.

 

Αρκετά δύσκολη απόφαση.

 

Κι οι δύο ιστορίες ήταν πολύ καλές και κύλησαν άνετα για μένα.

 

Η εισαγωγή καθόρισε τα όρια και χαίρομαι που κανείς δεν τα ξεπέρασε. Μείνατε εκεί και δώσατε τη μάχη σας.

 

Μια δόση παραπάνω πρωτοτυπίας στο Όνειρο του Κρόνου (τουλάχιστον όπως το είδα εγώ), σε σχέση με την εκδήλωση του υπερφυσικού παράγοντα.

Ωστόσο σαν να παραέπεσαν πολλές οι εξηγήσεις της Έλινορ...

 

 

Σε ότι έχει να κάνει με την κεντρική ιδέα του writeoff, θα έλεγα πως το Τhe awakening κάνει μια πιο μεγάλη, λεπτομερή βόλτα στους διάφορους καμβάδες,

με κορυφές το πέρασμα από το Le Moulin de la Galette και το El Triunfo de la Muerte.

 

 

Οι χαρακτήρες σκιαγραφούνται αποτελεσματικότερα στο Όνειρο του Κρόνου. Γίνονται πιο πειστικοί. Στο Τhe awakening δεν νομίζω ότι ένιωσα εντελώς το Ντέιβιντ.

 

 

Πιο συγκεκριμένα για το Τhe awakening, αυτή η παράγραφος μοιάζει σημαντική: ‘’Ο Ντέιβιντ πισωπάτησε και ήταν τότε που διαπίστωσε ότι όλοι οι παριστάμενοι κοιτούσαν μόνο εκείνον. Η κοροϊδία στο βλέμμα τους δήλωνε πως δεν έβλεπαν τον Ντέιβιντ Φιντς, τον οραματιστή που είχε κατορθώσει να βρίσκεται στα εκατό σημαντικότερα πρόσωπα της Νέας Υόρκης, αλλά τον μικρό Ντέιβι που φοβόταν να μιλήσει, που τραύλιζε όταν αγχωνόταν, που αν τον ζόριζες λίγο παραπάνω θα έβρεχε το παντελόνι του.’’ Νομίζω ότι εκεί θα μπορούσε να στηριχθεί ένα περισσότερο ανεπτυγμένο πλασάρισμα της ψυχοσύνθεσης του Ντέιβιντ.

 

 

Κάποιες ατάκες στο Όνειρο του Κρόνου νομίζω ότι είναι πιο ελληνικές απ’ ότι θα έπρεπε με βάση τα ονόματα των ηρώων.

 

Το φινάλε του Τhe awakening μου άρεσε πιο πολύ. Τράβαγε περισσότερο, ήταν βασανιστικά βδελυρό και έβαζε πιο βαθιά το μαχαίρι στο κόκκαλο -

έχει και τη μινι έκπληξη με το Ντόριαν.

Το Όνειρο του Κρόνου παρουσιάζει αδυναμία στον αντίστοιχο τομέα. Μπορεί να έχει να κάνει με το όριο των λέξεων, αλλά σίγουρα το ένιωσα να κόβεται απότομα, πάνω που, σαν αγνός οπαδός, ήθελα κι άλλο από κείνο το δαιμονικό πηγαινέλα.

 

Τα δύο στοιχεία που με έκαναν να κλίνω προς το Όνειρο του Κρόνου:

 

1)Δευτερευόντως, η επανάληψη του παρακάτω μοτίβου στους διαλόγους του Τhe awakening.

Πχ:

 

-«Γεια σου Ντέιβι» είπε ο Σαμ χαρωπά, «έπρεπε να ήσουν στο κρεβάτι σου εδώ και ώρα» και έσκασε στα γέλια

 

-«Ο Σάιμον είναι ένας πιστός σκύλος…» είπε ο Άντι γελώντας, διακόπτοντας τις σκέψεις του, «…τουλάχιστον εδώ και μια ώρα περίπου» και έδειξε τον πίνακα με τον σκύλο του Γκόγια

 

 

Μιλάω για τη σειρά ατάκα-αφήγηση-ατάκα-αφήγηση

 

2)Κυρίως, ο απλός, γρήγορος λόγος στο Όνειρο του Κρόνου. Στην αρχή είπα ότι και οι δύο ιστορίες βρίσκονται σε ψηλό επίπεδο, αλλά η ταχύτητα και η ευκολία με την οποία διάβασα το Όνειρο του Κρόνου με έκαναν πραγματικά να ενθουσιαστώ

(και να προτιμώ να μη μας άφηνες να φανταστούμε τα υπόλοιπα).

 

 

ΥΓ1: The awakening:

‘’Το βλέμμα του έμοιαζε να ψηλαφεί τον χώρο προσπαθώντας να γραπωθεί από κάτι οικείο το οποίο δεν έβρισκε.’’

 

Ωραίος.

 

ΥΓ2: Το όνειρο του Κρόνου:

‘’Τα μάτια του αντίκρυζαν το κενό, κανένα συναίσθημα δεν πήγαζε από μέσα τους, ήταν απλώς μία μηχανή, μία φονική μηχανή που επιτελούσε το καθήκον της. Κρατούσε το σώμα του Τζακ σαν μία άψυχη κούκλα και το καταβρόχθιζε σαν να επιτελούσε απλώς το καθήκον της.’’

 

 

Αν είναι απλά κάτι που ξέφυγε, οκ. Αν έγινε για να δωθεί έμφαση, σε μένα δεν λειτούργησε.

 

 

Συγχαρητήρια παίδες

[christina]

Επειδή είμαι newbie και απο οτι διάβασα τα σχόλια των αλλωνών, θα σχολιάσω κι εγω, γιατί κρατιόμουν με το ζόρι! Είστε και οι 2, ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΙ!! και τα δύο διηγήματα, ήταν καλλογραμμένα, τόσο πολύ, που σε άλλη περίπτωση θα έλεγα οτι γραφτηκαν απο ξένους συγγραφείς. Όχι βέβαια, οτι δεν υπάρχουν καλοί Έλληνες συγγραφείς.. Επειδή τα διάβαζα κλεφτά απο τη δουλειά, μπερδεύτηκα λίγο με τα ονοματα του διηγηματος του Adicto, χρειάστηκε σε κάποια σημεία να το διαβάσω 2 φορές για να συνειδητοποιήσω ιτ ήθελε να πει...Απεναντίας του Drake, όση ώρα το διάβαζα, ανέβλυζε απο μέσα του, ένα μυστήριο και με έκανε να νιώσω περισσότερο σαν να ήμουν κι εγω σε εκείνη την γκαλερί. Ο τρόπος που παρουσίαζε τους ήρωες, η πλοκή γενικώς, ήταν πιο ομαλή και έρρε απο μόνη της αβίαστα...Οπότε, ψήφισα του Drake to Awakening

 

Συγχαρητήρια και στους δυο σας...απο δω κ πέρα είμαι φαν σας

[Sonya]

Οι πρώτες τέσσερις ψήφοι μπήκαν στο σακούλι του πολλ και δείχνουν ισοπαλία. Ποιος πίνακας είναι ο πιο τρομαχτικός; Θα νικήσει η σατανική ομορφιά/ασχήμια του Ντόριαν Γκρέυ τον φρικιαστικό Κρόνο;

 

Stay tuned for the most frightening, most thrilling and most artistic horror stories!

 

Vote for the best!

 

Horror! Art! And a hard boiled egg!

Edited May 5, 2010 by Sonya

[KELAINO]

Ντρέικ για μένα, αλλά πάνω στο νήμα. Αυτό που έγειρε τη ζυγαριά ήταν το τέλος του.

 

Κατά τα άλλα βρίσκω τον Ντάγκονκαλτ να με έχει καλύψει, αν και καταλήξαμε σε διαφορετικά συμπεράσματα :Ρ

 

Επίσης, ένα πράγμα που με χαλάει γενικά σε Έλληνες συγγραφείς, είναι τα αγγλικά ονόματα. Δεν ξέρω γιατί, ίσως δίνουν την εντύπωση μετάφρασης;

 

 

[Sonya]

Έι, μην κατηγορείτε τους συγγραφείς για τα ονόματα! Εγώ τα έβγαλα. :Ρ

 

 

[KELAINO]

Εσένα κατηγορώ, αλλά δεν ήθελα να το πω έτσι στην ψύχρα, μελλοθ... ε, μελλόνυμφη γυναίκα είσαι, στο κάτω κάτω :Π (το ελληνοπρεπές :Ρ)

[wordsmith]

Ψήφισα το "Όνειρο του Κρόνου", επειδή έχω αδυναμία στην ελληνική μυθολογία, επειδή έχει λιγότερα επινοημένα/φανταστικά στοιχεία και τα ξεζουμίζει εκμεταλλεύεται περισσότερο και επειδή χρησιμοποιεί περισσότερο τις πληροφορίες της εισαγωγής, τους χαρακτήρες και τη σχέση μεταξύ τους. Επίσης το τέλος μού φαίνεται πιο ολοκληρωμένο, ενώ του awakening μένει κάπως μετέωρο.

Από πλευράς μορφής έχουν και τα δύο το ίδιο ποσοστό γλωσσικών λαθών (ασήμαντο) και έχει δίκιο ο dagoncult οτι μερικές εκφράσεις είναι πιο ελληνικές απ' ό,τι θα έπρεπε στον Κρόνο, αλλά γενικά η διαφορά μεταξύ των δύο είναι πολύ μικρή.

Enhorabuena, senores! Έτσι σας ξαναφέρνω σε ισοπαλία, χεχεχε...

[The Phantom]

Ψήφισα το «The Awakening».

Όχι ότι «Το όνειρο του Κρόνου» δεν μου άρεσε.

Απλά η ιστορία που ψήφισα μου τράβηξε περισσότερο το ενδιαφέρον.

Βρήκα και τις δύο ενδιαφέρουσες και γραμμένες καλά, με την ιστορία «The Awakening» λιγότερο τρομώδη και "ανοιχτή" στο τέλος της.

Edited May 6, 2010 by The Phantom

[Sonya]

Μετά από 7 ψήφους, προηγείται οριακά ο Ντρέικ. Οι φανς του Αντίκτο θα τον αφήσουν να ηττηθεί για πρώτη φορά σε write off ή θα γίνει το μεγάλο come back?

 

Ψηφίστε τώρα την αγαπημένη σας ιστορία τρόμου! Αφήστε την φρίκη να σας κυριεύσει και να ορίσει τους εφιάλτες σας!

 

 

[Διγέλαδος]

Πάρα πολύ ενδιαφέρουσα η ομοιότητα, των δυο διηγημάτων. Σαν να διάβαζα παράλληλους κόσμους. Ψήφησα "Το όνειρο του Κρόνου" επειδή γνώρισα πρώτα τους χαρακτήρες. Η σκηνή στο κρεβάτι ήταν ένα πλας για μένα. Πιο ομαλή η εξέλιξη του διηγήματος επίσης και πιο κοντά με το ζωώδες θέμα των πινάκων. Δεν μ' έπεισε όμως η "σίγουρη" εξήγηση που δώθηκε για το πως η τεχνολογία ενεργοποιήσε όλα αυτά. Ίσως απλώς η αναφορά για το

ασυνείδητο

αρκούσε (και να άφηνες τη τεχνολογικη λεπτομερεία για τη φαντασία);

 

Ο drake με είχε κερδίσει στην αρχή. Αλλά αργότερα μαζευόντουσαν τόσες πληροφορίες για τους πίνακες που κουραζόμουν κάπως. Ή ίσως έφταιγε που ήταν πολλοί οι πίνακες για μένα.

[Sileon]

Τα συγχαρητήρια και στους δύο συμμετέχοντες. Δύο καλογραμμένες ιστορίες οι οποίες με κάποιο τρόπο μοιράζονταν μια κοινή οπτική πάνω στο θέμα.

 

Με κέρδισε, όμως, του Drake γιατί μου φάνηκε πιο δεμένη και ισορροπημένη. Αν και η ιδεά του Adicto και τα τεκταινόμενα της ιστορίας του ήταν πιο φρικιαστικά -κατ'εμέ-, τα οποία στήριξε με όμορφη και συνετή γραφή, ο Drake κέρδισε στο σύνολο προσφέροντας μια ιστορία με καλύτερη κλιμάκωση και κατά τι πιο ρεαλιστικούς χαρακτήρες και διαλόγους.

 

 

[DinoHajiyorgi]

Ψήφισα το The Awakening του Drake Ramore.

 

Και οι δύο ιστορίες είναι πράγματι ισάξιες, εξίσου τρομακτικές και φρικιαστικές. Τι έκανε τη διαφορά για μένα; Ένα ψεγάδι στην άλλη. Χαλάστηκα από την εξεζητημένη επεξήγηση του τρόμου δια στόματος Έλινορ, στην ιστορία του Adicto. Φιλοσοφοψυχολογικοδιάλεξη εν μέσο φρικτού, υπερφυσικού θανατικού!