Write off #49 (Adicto vs Drake Ramore - Ο συγγραφέας Drake Ramore ζήτησε να αφαιρεθεί το διήγημά του)

[Cassandra Gotha]

Ψηφίζω το Όνειρο του Κρόνου, επειδή με άρπαξε από τα μαλλιά και μ' έσυρε

μέσα του. Το awakening δεν κατόρθωσε να με βάλει τόσο στο κλίμα, γιατί

μου φάνηκε πως προσπαθούσε πολύ να με πείσει. Αν και το πήγαινε καλά, με

κούρασε μετά από το σημείο που άρχισαν να μαζεύονται οι πληροφορίες.<br>

<br>Από την άλλη, adicto, με ξενέρωσε κάπως ο λόγος της κοπέλας, τον

βρήκα αφύσικα μεγάλο για την κατάσταση που βρίσκονταν. Πάντως λίγες

ιστορίες τρόμου καταφέρνουν να με παρασύρουν και ο Κρόνος το έκανε.

Edited May 6, 2010 by Cassandra Gotha

[Sonya]

Δεν βλέπω κίνηση... Για να ψηφίζουμε κι οι υπόλοιποι! Κοτζάμ ιστοριάρες έγραψαν τ' αγόρια μας!

[Tiessa]

Και οι δυο ιστορίες μού φάνηκαν πολύ ωραίες και οι ομοιότητές τους σε μερικά σημεία ήταν τόσο έντονες που κάποια στιγμή, έχοντας διαβάσει πρώτα το The Awakening, αισθάνθηκα με Το Όνειρο του Κρόνου σαν να διάβαζα μια συνέχεια της ίδια ιστορίας σε άλλο πίνακα!

 

Ψήφισα το The Awakening του Drake Ramore επειδή με τράβηξε περισσότερο η περιήγηση και φυσικά οι τελευταίες γραμμές. (Βοήθησαν βέβαια και τα spoilers με τις εικόνες - δεν είμαι σίγουρη πώς θα λειτουργούσε το διήγημα αν δεν είχα τη δυνατότητα να τις βλέπω μπροστά μου).

Μου άρεσε που καθε πίνακας ήταν η παγίδα για συγκεκριμένο άτομο και λειτουργούσε εντελώς ακίνδυνα για όλους τους υπόλοιπους. Πραγματικά αυτό με γοήτευσε.

Έπαιξε επίσης ρόλο και ο λόγος που αναφέρει και ο Ντίνος:

 

... Χαλάστηκα από την εξεζητημένη επεξήγηση του τρόμου δια στόματος Έλινορ, στην ιστορία του Adicto.

 

Μου φάνηκε κάπως μη πιστευτό το να έχει καταφέρει η Έλινορ να μαντέψει τόσα πολλά σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα και εν μέσω πανικού.

 

Πολύ καλή δουλειά πάντως. Πολύ υψηλού επιπέδου το αποτέλεσμα. Μπράβο και στους δυο.

[Nocturnal]

Ψηφίζω drake γιατί ένιωσα πως η ιστορία του ήταν πιο προσεγμένη και με καλύτeρη κλιμάκωση από αυτήν του adicto.

Και οι δύο ιστορίες ωστόσο ήταν πολύ ωραίες.

το Όνειρο του Κρόνου σε έμπαζε σε ένα κόσμο εξωπραγματικό και αποκρουστικό -Απολαυστικότατο θα έλεγα- αλλά με έπιασα πολλές φορές να ξινίζω το προσωπο μου από τους διαλόγους και από την τόσο ενδελεχή και καθόλου βεβιασμένη εξήγηση της κοπέλας.

 

Αντίθετα στου "Γιατρού" βρήκα τα πάντα πολύ 'συμπαγή' από την αρχή μέχρι το τέλος.Ίσως το τόσο ανοιχτό τέλος να είναι ένα μείον, αλλά μου άρεσε πάρα πολύ η χρήση των πολλών πινάκων και των φυλακισμένων ψυχών που ζωντανέυουνμέσα στα σώματα ζωντανών ...

 

Συγχαρητήρια και στους δύο...

[Naroualis]

Προλαβαίνω να ψηφίσω ως το βράδυ; Είχα κάτι ζόρια και αμέλησα να διαβάσω τα κείμενα των παιδιών.

[Sonya]

Μέχρι την Δευτέρα το βράδυ, Ευθυμία. Προλαβαίνεις μια χαρά!

 

 

[Naroualis]

Φιού! Αγχώθηκα λιγάκι να πω την αλήθεια μου. Οκ, πάω για διάβασμα.

[Sonya]

Έμειναν κάτι περισσότερο από 24 ώρες για να διβάσετε/ψηφίσετε την καλύτερη απ' τις ιστορίες τρο ρομάντζου, έρωτα και τέχνης που έγραψαν ο Απόστολος κι ο Σταμάτης. Η ζυγαριά, προς το παρόν, κλίνει προς την μεριά του Απόστολου, αλλά οριακά. Ε, μην αφήσετε τα παιδιά τώρα στις 13 ψήφους, γρουσουζιά! Ευθυμία, ακόμα διαβάζεις; Οι υπόλοιποι γνωστοί νεκροθά απαιτητικοί αναγνώστες του φόρουμ τι κάνουν;

[Πυθαρίων]

The Awakening / Drake Ramore:

Κλιμακούμενη παραστατικότητα, κλιμακούμενη ένταση. Ζωντανή η περιήγηση στο εσωτερικό των πινάκων και οι καλοδουλεμένες περιγραφές. Ωραία ιδέα, που αποκαλύπτεται στο τέλος. Καθαρό είδος.

Γκαλερί / Adicto:

Σταθερό ύφος, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα - για μένα - η αναφορά περί υποκειμενικής αντίληψης της πραγματικότητας ή/και, περί επίδρασης του υποσυνείδητου στην πραγματικότητα, ακόμα κι αν φαντάζει υπερβολικά ‘ψύχραιμη’ κάτω από τις περιγραφόμενες περιστάσεις, όπως παρατηρούν ο DinoHagiyorgi , ο Nocturnal και η Tiessa. Καλή η εικόνα στο κλείσιμο.

 

Και τα δυο διηγήματα ήταν συνεπή με το θέμα (δεν θα μπορούσε να γίνει κι αλλιώς με δεδομένη αυτήν την εισαγωγή -εξ ου και η αρχική εκπληκτική ομοιότητα-).

Διχάζομαι. Όποιο κι αν ψηφίσω, θα αδικήσω το άλλο.(*)

Sorry doctor, ψηφίζω τελικά Adicto επειδή, εν πάσει περιπτώσει, έχω έναν μαζοχισμό γι αυτά τα ψιλοφιλοσοφικά μπερδεψο-κεντρίσματα.

 

(*)Υποθέτω πως δεν έχει νόημα να προτείνω ισοπαλία.

Edited May 9, 2010 by Πυθαρίων

[Nihilio]

Και οι δύο ιστορίες ήταν παραλλαγές στο ίδιο θέμα. Προσωπικά ψήφισα Addicto, επειδή βρήκα πιο καλά γραμμένους τους χαρακτήρες. Αλλά και οι δύο δουλειές στέκουν πολύ καλά και μόνες τους και δίπλα-δίπλα

[mman]

Adicto, για την καλύτερη ατμόσφαιρα αγωνίας. Καλές προσπάθειες και οι δύο, αλλά οι πίνακες που χρησιμοποιήσατε έχουν δυναμικό για ακόμα χειρότερα πράγματα. Ίσως μου άρεσε και το ότι ο Adicto, επικεντρώθηκε σε έναν συγκεκριμένο πίνακα με αποτέλεσμα τη μεγαλύτερη εμβάθυνση. Συγνώμη που δεν μπορώ να έιμαι αναλυτικότερος, πήζω τρελά.

Thx!

[Sonya]

Κι έτσι φτάνουμε πάλι στην ισοπαλία...

 

Ποιανού η ψήφος (ή οι ψήφοι) θα χρίσουν το νικητή αυτού του write-off; Ψηφίζετε μέχρι τα μεσάνυχτα!

[Tiessa]

Κι έτσι φτάνουμε πάλι στην ισοπαλία...

 

Ποιανού η ψήφος (ή οι ψήφοι) θα χρίσουν το νικητή αυτού του write-off; Ψηφίζετε μέχρι τα μεσάνυχτα!

 

Δε θα παίξει παράταση; Πέναλτυ; Δε λέει τέτοιο ντέρμπι να λήξει ισόπαλο!

[Drake Ramore]

Κυρίες και κύριοι απομένουν μόλις 4 ώρες για την λήξη αυτού του write off.

Επειδή δεν προβλέπεται παράταση, ίσα που προλαβαίνετε να διαβάσετε, να ψηφίσετε και να αφήσετε κάποιο σχόλιο για τους διαγωνιζόμενους.

 

Άντε, άντε...ακόμα αυτό το ποστ διαβάζετε;

[Naroualis]

(Ελπίζω να ψηφίσει κι άλλος ένας και να μην είναι η δική μου ψήφος η καθοριστική! Μπρρρρ... Φαντάζεστε να στείλει ο χαμένος κανέναν πίνακα να με φάει; Κι έχω το πόστερ με τον Έλρικ του Αχιλλέως πάνω από το κρεβάτι μου...)

 

Διχάστηκα όσο ποτέ άλλοτε με αυτές τις δύο ιστορίες. Κι αυτό γιατί ενώ οι πλοκές ήταν περιπου παράλληλες όπως κι οι ιδέες, εντούτοις η καθε μιά τους ήταν καλή σε αυτό που η άλλη ήταν κακή (ή καλύτερα όχι και τόσο καλή). Ο Αντίκτο είχε στέρεους χαρακτήρες και δυνατή γραφή, αλλά έχανε πολύ στην τελική έκβαση και την κορύφωση του διηγήματος. Ενώ ο Ντρέικ είχε μέτριους χαρακτήρες (και πολλούς, τολμώ να πω), γραφή που δε μας δείχνει τις ικανότητές του (που έχει), αλλά φοβερό, δυνατό χαστουκιστικό και εντελώς κλιμακτικό τέλος.

 

Οπότε σαν παιδούλα έκατσα να τα ζυγίσω: τι αξίζει περισσότερο σε μια ιστορία, οι χαρακτήρες κι η γραφή, ή ο τρόπος που αυτή κλιμακώνεται και τελειώνει; Χμ; Εδώ σε θέλω, κάβουρα.

 

Παλεύω με τη απόφασή μου από χτες βράδυ κι αν είχα ακόμη έναν χρόνο και πάλι δε θα μπρούσα να αποφασίσω με το χέρι στην καρδιά. Η τελική ετοιμυγορία ήταν μάλλον λειψή, μιας και στην τελική, μόνο έναν μπορούσα να ψηφίσω.

 

Ντρέικ για μένα, λοιπόν. Γιατί το αίσθημα που αποκόμησα ήταν μια ιδεά (μια τρίχα ιδεάς) δυνατότερο.

[Adicto]

Μπρρρρ... Φαντάζεστε να στείλει ο χαμένος κανέναν πίνακα να με φάει; Κι έχω το πόστερ με τον Έλρικ του Αχιλλέως πάνω από το κρεβάτι μου...)

He is coming for you Barb..., εεε Ευθυμία!

Goya painting.gif

 

[Sonya]

Λοιπόοοοοοοον....

 

Έγραψα αυτή την εισαγωγή γνωρίζοντας εκ των προτέρων τα εξής:

α) ότι θα διαβάσω δυο ιστορίες τρόμου

β) ότι θα διαβάσω δυο πολύ καλές ιστορίες τρόμου

 

Οι διαγωνιζόμενοι μου ζήτησαν απ'την πρώτη κιόλας μέρα να ψηφίσω κι εγώ τους είχα υποσχεθεί ότι με την δική μου ψήφο (και κριτική) θα κλείσει το πολλ. Πιστή στην υπόσχεσή μου, τις δίνω και τις δύο τώρα.

 

Απόστολε, η σχέση που ανέπτυξες με τους πίνακες, τον καθένα ξεχωριστά κι όλους τους (φρικιαστικούς) ήρωες μαζί, ήταν ένα μαγικό παζλ, γοητευτικό και τρομαχτικό. Στο τέλος, ο Ντόριαν (ιδιαίτερη αδυναμία μου) ήταν ένα κερασάκι σε μια καταπληκτική νουγκατίνα.

 

Σταμάτη, ήξερα ότι θα διάβαζα κάτι πιο πικάντικο από σένα και δεν απογοητεύτηκα. Σου συγχωρώ μ' όλη μου την καρδιά μικρολαθάκια και απροσεξίες, στα συγχωρώ για τις ολοκάθαρες εικόνες φρίκης που μου χάρισες με τον στυγνό Κρόνο.

 

Παιδεύομαι μια βδομάδα τώρα ποιον να διαλέξω. Θεωρώ πως θ' αδικήσω τον άλλο. Με μια τρίχα, λοιπόν, για την σπαραχτική εικόνα του Κρόνου την στιγμή που πλησιάζει, θα ψηφίσω τον Σταμάτη κι έτσι, απ' το χέρι μου, θα κυρηχτεί (προς μεγάλη μου χαρά) αυτό το write off ισόπαλο.

 

Ένας μοντ να το κλειδώσει, παρακαλώ, κι ας έχουμε, για πρώτη φορά, με δεκαοχτώ ολόκληρες ψήφους, δύο νικητές και κανέναν ηττημένο σε μονομαχία. Για την ακρίβεια, σ' αυτήν εδώ κερδίσαμε εμείς οι αναγνώστες δύο υπέροχες ιστορίες.

Edited May 10, 2010 by Sonya

[Drake Ramore]

Χαίρομαι ιδιαίτερα για την συμμετοχή των μελών σε αυτό το write off. Μετά από το τελευταίο που είχα λάβει μέρος και έληξε με πέντε ψήφους στο σύνολο, ήμουν πολύ επιφυλακτικός.

Ευχαριστώ όλους όσους ψήφισαν και αυτούς που άφησαν και κάποιο εποικοδομητικό σχόλιο ή κάποιες επισημάνσεις. Φυσικά λίγο περισσότερο ευχαριστώ όσους ψήφισαν εμένα.

 

Παρακάτω θα προσπαθήσω να ρίξω φως σε καποια ερωτήματα που ένιωσα να υπάρχουν.

 

Σχετικά με την παρόμοια κατεύθυνση:

Ήταν κάτι αναμενόμενο νομίζω κοιτάζοντας την εισαγωγή της Χριστίνας, και το πρότερο συγγραφικό έργο των δύο διαγωνιζόμενων. Ήμουν μάλιστα τόσο σίγουρος ότι θα κινηθούμε σε παρόμοια μοτίβα με τον Σταμάτη που σε μια μεταξύ μας συνομιλία του είπα «κανόνισε να γράψουμε τα ίδια!». Δεν είναι κρυφό άλλωστε ότι κατά κύριο λόγο και οι δύο γράφουμε ιστορίες τρόμου. -Παρακάτω εξηγώ καλύτερα τι εννοώ σχετικά με τα ερεθίσματα συγγραφής-.

 

Σχετικά με τον Ντόριαν:

Ναι, ο τύπος στο τέλος του διηγήματος είναι ο Ντόριαν Γκρέυ. Νομίζω πως φαίνεται καθαρά και από το πορτραίτο του που είναι τελευταίο μέσα στο σπόιλερ. Ήθελα από καιρό να τον χρησιμοποιήσω σε μια ιστορία, και σε αυτήν μου δόθηκε η ευκαιρία.

 

Σχετικά με τον "διακοσμητικό ρόλο της τεχνολογίας", και πως τον χρησιμοποιήσα:

Αυτό νομίζω ότι έχει να κάνει κυρίως με τα προσωπικά κριτήρια του κάθε αναγνώστη σε σχέση με το είδος που προτιμά. Όμως με τον ίδιο τρόπο λειτουργούν τα κριτήρια και τα ερεθίσματα και στον συγγραφέα. Φανταστείτε τρεις συγγραφείς να κάθονται στην άκρη μιας λιμνης. Ο ένας συγγράφει κυρίως έργα τρόμου, ο άλλος επιστημονικής φαντασίας και ο τρίτος φαντασίας. Την ίδια ακριβώς στιγμή αντιλαμβάνονται έναν περίεργο λαμπύρισμα που έρχεται μέσα από την λίμνη. Με το ίδιο ερέθισμα ξεκινούν να γράφουν μια ιστορία. Το πιο πιθανό είναι αυτός που γράφει φάντασυ να γράψει για ένα χαμένο δακτυλίδι ή ένα πανίσχυρο σπαθί (που λαμπυρίζει) χαμένο από αιώνες στα βάθη της λίμνης και που το ανακαλύπτει ο ποιο απρόσμενος ήρωας κλπ. Ο συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας θα γράψει για ένα διαστημόπλοιο (που λαμπυρίζει η επιφάνεια του) που έπεσε χιλιάδες χρόνια πριν (που όμως είναι χιλιάδες χρόνια μετά στην πραγματικότητα) το οποίο κατά κάποιον τρόπο τίθεται σε λειτουργία και απελευθερώνει τους εξωγήινους που ήταν σε κρυογονική καταστολή. Ο συγγραφέας τρόμου μάλλον θα δει να λαμπυρίζει η λεπίδα κάποιου που σκοτώθηκε στην λίμνη και ζητάει εκδίκηση σκοτώνοντας τους τουρίστες (αυτό μάλλον γράφτηκε…Jason Vorhes!).

 

Σχετικά με το σπόιλερ που περιείχε τους πίνακες του διηγήματος:

Συνήθως προσπαθώ να αποφύγω τέτοιου είδους βοηθήματα. Νιώθω κάτι αντίστοιχο με το να προσπαθώ να επεξηγήσω ξανά και ξανά σε ένα κείμενο κάτι, ώστε να σιγουρευτώ ότι το έχουν καταλάβει όλοι. Εν τούτοις, σε αυτό το διήγημα ήθελα να το κάνω. Ήθελα να προσφέρω μια όσο το δύνατόν διαδραστικότερη εμπειρία στην ανάγνωση του. Πιστεύω ότι περισσότερο βοήθησε, παρά ξένισε.

 

Σχετικά με τον Αντι Λομπό:

Αν και κανένας δεν το επισήμανε, φαντάζομαι πως αντιληφθήκατε την ταυτότητα του. Σίγουρα όμως πέρασε απαρατήρητο ότι επρόκειτο για αναγραμματισμό του Ντιάμπολο.

 

Σχετικά με τους πολλούς χαρακτήρες:

Η αλήθεια είναι ότι ο Ντέιβιντ χρειαζόταν μια βαθύτερη σκιαγράφηση, αλλά οι υπόλοιποι που έπαιζαν στο διήγημα ήταν απλώς κομπάρσοι που πλαισίωναν την ιστορία. Αν εμβάθυνα σε περισσότερους χαρακτήρες θα έπαυε να ήταν διήγημα και θα προσομοίωνε μίνι νουβέλα.

 

So until the next write off …

Edited May 10, 2010 by Drake Ramore

[Adicto]

Mεγάλη χαρά (και τιμή) οι τόσες συμμετοχές παιδιά!!! Τόσο μεγάλη που μουτζώνω τον εαυτό μου για μια ιστορία που την άφησα να γραφτεί τελευταία στιγμή και που έχει μπόλικες (και χτυπητές) αδυναμίες όπως σωστά επισήμαναν κάποιες κριτικές! Κάποια στιγμή σκέφτηκα να εγκαταλείψω αλλά θα ήταν ξεφτίλα να άφηνα τον Απόστολο ξεκρέμαστο όπως και την εισαγωγή της δίδας (και συντόμως κυρίας) Σόνιας. Εκείνο το άτιμο τριήμερο μας τσάκισε...

Όμως, την χάρηκα τη συγγραφή της και πολύ περισσότερο το ντέρμπυ στο οποίο εξελίχθηκε (και είχε και παρασκήνιο ). Και φυσικά καταχάρηκα που ακόμα και έτσι, σας άρεσε! Ελπίζω κάποια στιγμή να την ξαναπιάσω, γιατί έχει ψωμάκι το στόρυ...