alkinem Posted May 6, 2010 Share Posted May 6, 2010 (edited) Η Μαύρη Πέτρα του Όναρ Η εικόνα της έρημης πεδιάδας του μάτωνε την καρδιά. Τρεις μέρες και τρεις νύχτες τη διέσχιζε πάνω στο ακούραστο άλογό του και το μόνο που είχε δει ήταν η πυκνή σκόνη που σήκωνε ο μανιασμένος, καυτός αέρας που φύσαγε. Ο Γκίμλας αποφάσισε πως έπρεπε να σταματήσουν για λίγο. Ο ίδιος ήξερε πως δεν είχε την πολυτέλεια της ξεκούρασης, μα ήταν αδύνατο να το εξηγήσει αυτό στον πιστό του σύντροφο. Αν και πάντα γνώριζε τις δυνατότητές του, πότε δεν θα μπορούσε να πιστέψει πως θα άντεχε τις κακουχίες του τελευταίου καιρού. Δεν υπήρχε το παραμικρό ίχνος ζωής γύρω του. Ούτε ζώα, ούτε φυτά. Μόνο μερικοί σάπιοι κορμοί, απομεινάρι των άλλοτε επιβλητικών δέντρων που έδιναν σε αυτό τον τόπο τον χαρακτηρισμό επίγειος παράδεισος. Ξεκαβαλίκεψε κι έδεσε το άλογο σ’ ένα σχετικά γερό κομμάτι ξύλου. Τον άφησε να ηρεμήσει κι αυτός ξάπλωσε στο χώμα, έχοντας στο προσκεφάλι του το σακίδιό του με τα λιγοστά, πλέον, εφόδια που του είχαν απομείνει. «Πώς φτάσαμε ως εδώ;...» αναρωτιόταν συνεχώς. Πριν πολλά χρόνια, η χώρα της Αρέντ ήταν έρμαια των διαθέσεων του Αφιάς του Σκοτεινού, του τελευταίου απογόνου μιας γενιάς καταγόμενης από τους παντοδύναμους δαίμονες της λάβας. Ο Αφιάς κυβερνούσε με τον ίδιο απάνθρωπο τρόπο που του είχαν διδάξει οι πρόγονοί του. Η δύναμη του οφειλόταν σ’ ένα σκουρόχρωμο πετράδι που κοσμούσε το μέτωπό του, τη Μαύρη Πέτρα του Όναρ, που περιέκλειε όλες τις δαιμονικές δυνάμεις που είχε. Το όνομά της το είχε πάρει από τον πρώτο της γενιάς του Αφιάς, τον Όναρ τον Αιμοσταγή. Αυτός ήταν που ήλεγχε τους Μάντεις, τους μοναδικούς που γνώριζαν την, απαγορευμένη πια, τέχνη της προφητείας. Αλλά αυτό δεν τον βοήθησε στο τέλος. Μάγοι από όλη τη χώρα ξεσηκώθηκαν, αποφασισμένοι να απαλλάξουν την Αρέντ από τη τυραννία του. Κι έπειτα από πολλές μάχες τα κατάφεραν. Το χτύπημα που σήμανε το τέλος, ήταν αυτό που δέχτηκε στο μέτωπό του ο Αφιάς κι έτσι έσπασε σε δώδεκα κομμάτια η Μαύρη Πέτρα. Μετά από αυτό ήρθε και το τέλος του... Κανείς δε θεώρησε συμπτωματικό το γεγονός πως η Πέτρα έσπασε σε δώδεκα μέρη, όσες και οι επαρχίες της χώρας. Αποφασίστηκε πως κάθε κυβερνήτης θα έπαιρνε από ένα κομμάτι και θα το προστάτευε μα κάθε κόστος, ακόμα και με την ίδια του τη ζωή. Αυτοί οι δώδεκα, υποτελείς μόνο στο βασιλιά, σχημάτισαν την Αδελφότητα των Φυλάκων του Σκότους. Μα η προειδοποίηση των μάγων ήταν σαφής... Τα κομμάτια δεν έπρεπε να βρεθούν ποτέ ξανά στον ίδιο χώρο Γιατί αυτό θα σήμαινε την επιστροφή του εφιάλτη... Τα χρόνια πέρασαν και η Αρέντ γνώρισε εποχές δόξας κι ευημερίας. Και οι Φύλακες ήταν οι βασικοί υπεύθυνοι για αυτό... Ο Γκίμλας άνηκε στην τέταρτη γενιά. Είχε κληρονομήσει το αξίωμά του από τον πατέρα του, όπως κι αυτός από το δικό του πατέρα κι όπως κι αυτός από το δικό του πατέρα. Όταν ήταν έφηβος τον είχε συνταράξει η προφητεία του δασκάλου του ο οποίος, άγνωστο πως, γνώριζε την τέχνη. «Να φοβάσαι τον κόκκινο άντρα από την Ανατολή. Αυτός θα φέρει την καταστροφή...» Κι έπειτα έφυγε και κανείς δεν ήξερε το ποια κατεύθυνση ακολούθησε. Για πολύ καιρό τον είχε ξεχάσει, κι αυτόν και την προφητεία του. Ειδικά από τότε που ανέλαβε τα καθήκοντά του ως Φύλακας, δεν είχε χρόνο να το σκέφτεται. Κι έτσι δεν πρόσεξε την άφιξη του Σόριν. Μέχρι που ήταν πολύ αργά... Κανείς δεν ήξερε από που καταγόταν. Το μόνο που ήταν γνωστό για αυτόν, ήταν πως είχε έρθει από την Ανατολή. Η ιδιότητά του ήταν απροσδιόριστη. Και ήταν περίεργο το πως κατάφερε να γίνει, σε ελάχιστο χρόνο, αρχιστράτηγος των δυνάμεων της Αρέντ. Η επιρροή που ασκούσε στο βασιλιά ήταν ανεξήγητη... Κανείς όμως δε μπορούσε να μην παραδεχτεί πως αυτή η επιλογή του ηγεμόνα τους, αποδείχτηκε άκρως επιτυχημένη. Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα ο στρατός της Αρέντ έγινε το φόβητρο των γειτονικών κρατών και το φιλειρηνικό τους έθνος μεταλλάχτηκε σε άγριους κατακτητές. Ο Γκίμλας δεν έβλεπε με καλό μάτι αυτή την αλλαγή. Μα όσο περνούσε ο καιρός, ο λόγος των Φυλάκων μετρούσε όλο και λιγότερο... Κι όταν δόθηκε στο Σόριν τι προσωνύμιο του, ο Κόκκινος Πολεμιστής, θυμήθηκε τα λόγια του δασκάλου του και κατάλαβε πως εκείνος ήταν ο άντρας της προφητείας. Μα ήταν πια αργά... Ο Σόριν ξεκίνησε ένα ανηλεή εσωτερικό πόλεμο εναντίον των Φυλάκων. Τους εξόντωσε έναν προς ένα και συγκέντρωσε τα κομμάτια της Μαύρης Πέτρας που είχαν στη φύλαξή τους. Σκοπός του ήταν να οικειοποιηθεί τις δαιμονικές δυνάμεις και να γίνει ο νέος βασιλιάς. Σχεδόν τα είχε καταφέρει και οι σκοτεινές δυνάμεις είχαν μετατρέψει την, άλλοτε όμορφη, χώρα σε μια άνυδρη κόλαση. Το μόνο εμπόδιο ανάμεσα σε αυτόν και την απόλυτη κυριαρχία ήταν ο Γκίμλας. Αν κατάφερνε να πάει το κομμάτι στον πύργο του Μον, ο Σόριν ποτέ δε θα το αποκτούσε και, αργά ή γρήγορα, θα νικιόταν. Αλλά για να γίνει αυτό θα έπρεπε να περάσει από τα στενά της Οντέρα. Καταραμένο μέρος, ακόμα και τις καλές εποχές, και το πλέον κατάλληλο για να του στήσουν παγίδα. Μα δεν είχε άλλη επιλογή... Το άλογο είχε ξεκουραστεί. Υπέφερε από την έλλειψη νερού μα ο Γκίμλας ήταν ανήμπορος να το βοηθήσει. Αυτό που είχε ίσα που έφτανε για τον ίδιο. Κι έπρεπε πάση θυσία να μείνει ζωντανός. Προχωρούσαν αρκετά γρήγορα και τα στενά είχαν ήδη αρχίσει να φαίνονται στο βάθος του ορίζοντα. Οντέρα. Τρομαχτικό μέρος... Οι ιστορίες που λέγονταν γι’ αυτό το μέρος, γέμιζαν με τρόμο τη ψυχή κάθε ανθρώπου. Ακόμη θυμόταν τα λόγια της μητέρας του όταν την εκνεύριζε με κάποια παιδική του αταξία. «Θα σε στείλω στην Οντέρα και τα μαύρα στοιχειά θα σε φάνε ζωντανό...» Ποτέ δεν είχε καταλάβει αν αυτά τα λόγια ήταν υπερβολές, μόνο για τρομάξουν ένα παιδί, ή έκρυβαν κάποια αλήθεια. Η μοίρα όμως τον έφερε εκεί. Σύντομα θα μάθαινε την πραγματικότητα... Παλιά, τα στενά ερχόταν σε τέλεια αντίθεση με τον υπόλοιπο τόπο. Για κάποιο μυστηριώδη λόγο, η ζωή δεν ευδοκιμούσε σε αυτά τα μέρη κι όλοι πίστευαν πως ήταν η πύλη της κόλασης. Μα πια έμοιαζαν σα μια απολύτως φυσιολογική συνέχεια της υπόλοιπης χώρας. «Όχι για πολύ όμως. Όχι αν περνάει από το χέρι μου...» σκέφτηκε ο Γκίμλας και χτύπησε δυνατά το άλογό του, αναγκάζοντάς το να τρέξει ακόμα πιο γρήγορα. Μπήκε στα στενά και η καρδιά του χτυπούσε όλο και πιο δυνατά. Αν κατάφερνε να βγει αλώβητος από εκεί, τίποτα δε θα μπορούσε να τον σταματήσει. Είχε φτάσει στα μισά της διαδρομής και τίποτε το κακό δεν είχε συμβεί. Και τότε το άκουσε... Στην αρχή ήταν ένας αδύναμος, απροσδιόριστος ήχος. Μα ξαφνικά έγινε πολύ πιο δυνατός κι ο Γκίμλας τον αναγνώρισε. Κοίταξε πάνω και είχε άντρες με τη στρατιωτική στολή της Αρέντ να πετάνε βράχους και να προσπαθούν να προκαλέσουν κατολίσθηση. Σπιρούνιασε το άλογο και με άνεση τους απέφυγε. Αφού είχε οριστικά γλυτώσει, σταμάτησε. «Σόριν, παλιοδειλέ...» φώναξε. «Αν τολμάς, βγες να με αντιμετωπίσεις σαν άντρας...» Για λίγο επικράτησε ησυχία. Σύντομα όμως έκανε την εμφάνισή του ο Σόριν. Στεκόταν σ’ ένα ύψωμα, όχι μακριά από τον Γκίμλας. «Εδώ Γκίμλας...» είπε και η φωνή του έκανε τον τόπο να σειστεί. «Έλα κι ετοιμάσου να πεθάνεις...» Άφησε το άλογο κι άρχισε να σκαρφαλώνει. Ο Σόριν ήταν μόνος του εκεί, σημάδι πως δεν είχε αμφιβολία για τη νίκη του. Στο πρόσωπό του ήταν ζωγραφισμένο ένα περιφρονητικό χαμόγελο, κάτι που έκανε το Γκίμλας έξαλλο. Έφτασε. «Αλήθεια, πιστεύεις πως μπορείς να νικήσεις και ήρθες από εδώ;» ρώτησε ο Σόριν. Όχι, ο Γκίμλας δεν το πίστευε, μα δε μπορούσε να κάνει κάτι άλλο. Όμως δε θα έδινε στον αντίπαλό του καμία ικανοποίηση. «Ποιος ξέρει, Σόριν. Τα πάντα είναι πιθανά.» είπε τελικά. Ο Σόριν εκτόξευσε μια πύρινη σφαίρα προς το Γκίμλας. Χωρίς ιδιαίτερο κόπο, εκείνος την απέκρουσε. Ο Σόριν δε ξαφνιάστηκε. «Βέβαια...» είπε. «Το κομμάτι που έχεις στη κατοχή σου, σου δίνει μεγάλες αμυντικές δυνάμεις. Για πόσο όμως θα αντέξεις να τις χρησιμοποιείς, Γκίμλας;»\ Και συνέχισε ρίχνοντας αλλεπάλληλες μπάλες φωτιάς. Ο Γκίμλας απέκρουε αλλά ήταν φανερό πως δε θα άντεχε για πολύ. Η τελευταία σφαίρα, και πιο ισχυρή, τον έριξε κάτω μισολιπόθυμο. Ο Σόριν τον πλησίασε, έσκυψε από πάνω του και πήρε το χρυσό μενταγιόν που είχε στο λαιμό του, αυτό που είχε μέσα του το τελευταίο κομμάτι. «Επιτέλους...» ούρλιαξε. «Όλη η δύναμη είναι δική μου...» Έπειτα πήγε προς τους άντρες του. Τα μάτια του Γκίμλας ήταν θολά, έτσι δε μπόρεσε να καταλάβει αν ο γέρος που τον πλησίαζε ήταν πραγματικός ή προϊόν της φαντασίας του. «Ο ηλίθιος έπεσε στη παγίδα μου.» είπε ο γέρος. Ο Γκίμλας τον αναγνώρισε. Ήταν ο παλιός του δάσκαλος. Επιστράτευσε όση δύναμη του είχε απομείνει και σηκώθηκε όρθιος. Με πολύ κόπο, σέρνοντας τα βήματά του, τον πλησίασε. «Δάσκαλε, γιατί δε με προειδοποίησες για όλα αυτά;» κατάφερε να τον ρωτήσει. Ο γέρος τον κοίταξε με συμπόνια. «Σε προειδοποίησα.» είπε γελώντας ικανοποιημένος. «Αλλά ήξερα ότι δε θα καταλάβαινες... Ή μάλλον θα καταλάβαινες αυτά που θα σου επέτρεπε η λιγοστή σου εκπαίδευση...» Ο Γκίμλας έπεσε στα γόνατα. Οι δυνάμεις του είχαν εξαντληθεί και πολύ σύντομα θα ερχόταν ο θάνατος... Κοίταξε το γέρο στα μάτια. Υποψιαζόταν την αλήθεια αλλά δεν ήθελε να την παραδεχτεί. «Ναι παιδί μου. Σωστά μαντεύεις. Τα πάντα ήταν δικό μου σχέδιο. Χάρη στις δικές μου συμβουλές ο Σόριν κατάφερε να γίνει ο πιο ισχυρός άντρας της Αρέντ.» είπε στοργικά. «Μα δε χρειάζεται να πεθάνεις εδώ. Έλα μαζί μου, τελείωσε την εκπαίδευσή σου και υπηρέτησέ τον.» «Ποιον; Τον Σόριν;» Ο γέρος άρχισε να γελάει δυνατά. «Αυτόν τον ηλίθιο; Όχι, σε έχω σε μεγάλη εκτίμηση για να σε δω υπηρέτη του. Οι δυνάμεις μου κατάγονται από τους παλιούς Μάντεις, τους ακολούθους του Αφιάς. Μόνο αυτόν υπηρετώ. Ο Σόριν θα πάψει να υπάρχει σε λίγο. Δεν είναι ανάγκη να τον μιμηθείς...» Ο Γκίμλας τα κατάλαβε όλα. Ο δάσκαλός οργάνωνε αυτήν τη συνομωσία για πολλά χρόνια. Δε μπορούσε να την πραγματοποιήσει ο ίδιος γιατί θα κινούσε υποψίες. Έτσι βρήκε τον Σόριν, ένα άπληστο υποκείμενο και αυτός τα έκανε όλα. Μα εκείνος δε γνώριζε τον αληθινό λόγο. Όλα γίνονταν για να επιστρέψει ο Αφιάς. «Λυπάμαι δάσκαλε. Δε μπορώ να υπηρετώ αυτόν που είχα ορκιστεί να κρατώ δέσμιο.» είπε τελικά. Ο γέρος έδειξε να ξαφνιάζεται. Μάλλον δεν περίμενε αυτήν την απάντηση. Δεν ένοιωσε όμως καθόλου δισταγμό. Αποκάλυψε ένα περίτεχνο στιλέτο που έκρυβε στο μανδύα του και το έμπηξε στην καρδιά του Γκίμλας. «Τότε λυπάμαι γιε μου, μα πρέπει να πεθάνεις. Όχι όμως πριν δεις την επιστροφή του αφέντη...» ψιθύρισε στον έκπληκτο Γκίμλας. Τον ακούμπησε σ’ ένα μεγάλο βράχο. Ο Σόριν ήταν έτοιμος να τοποθετήσει το τελευταίο κομμάτι στη θέση του και να ξανακάνει ολόκληρη τη Μαύρη Πέτρα. Εκείνη τη στιγμή ο γέρος, με τα χέρια υψωμένα στον γκρίζο ουρανό, έψελνε σε μια ακατανόητη, για τον Γκίμλας, γλώσσα. Η ένωση ολοκληρώθηκε. Η Μαύρη Πέτρα υψώθηκε στον ουρανό, μακριά από τα χέρια του Σόριν. Γλώσσες φωτιάς βγήκαν από μέσα της κι έκαψαν εκείνον και τους στρατιώτες του. Μέσα από τις στάχτες τους, μια ανθρώπινη φιγούρα άρχισε να ξεπροβάλλει. Εκείνη τη στιγμή ο Γκίμλας ξεψύχησε. Πέθανε ξέροντας πως είχε αποτύχει. Η Μαύρη Πέτρα ήταν στην παλιά της θέση κι ο εφιάλτης είχε επιστρέψει στη χώρα της Αρέντ... Edited May 6, 2010 by Naroualis Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest Anime_Overlord Posted May 6, 2010 Share Posted May 6, 2010 Εισαγωγή για ένα μεγαλύτερο έπος; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted May 6, 2010 Share Posted May 6, 2010 Καλωσήρθες! Δεν έχω διαβάσει το Lord of the Rings, έχω δει μόνο τις ταινίες. Αλλά νομίζω ότι αυτό το κείμενο μοιάζει υπερβολικά πολύ. Στη μορφή του κειμένου τα πας καλά, απλώς διάλεξε ένα θέμα πιο πρωτότυπο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
alkinem Posted May 7, 2010 Author Share Posted May 7, 2010 Ευχαριστώ και τους δύο. Την ιστοριούλα αυτή την έγραψα μετά από ένα όνειρο που είχα δει. Δε με απασχολούσε εκείνη τη στιγμή η πρωτοτυπία, απλά ήθελα να δώσω στο όνειρό μου μια συγκροτημένη μορφή. Δεν σκοπεύω αυτό τον καιρό να την επεκτείνω σε μεγάλο έπος, καθώς είμαι απασχολημένος, ψάχνοντας να βρω εκδότη για το πρώτο μου μυθιστόρημα, ενώ ήδη έχω αρχίσει να κάνω τα προσχέδια για τη συνέχεια. Ίσως στο μακρινό μέλλον να το σκεφτώ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest Anime_Overlord Posted May 7, 2010 Share Posted May 7, 2010 Δε μπορούμε να έχουμε δείγμα από το άλλο μυθιστόρημα; Πόσο μεγάλο είναι; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted May 7, 2010 Share Posted May 7, 2010 Το γεγονός ότι στηρίζεται σε όνειρό σου, με ενδιαφέρει πολύ γενικά το κάνω κι εγώ αυτό. Θέλεις να γράψεις κάποια πράγματα για σένα στο σχετικό τόπικ καλωσορίσματος; Για να σε γνωρίσουμε λίγο πριν σε διαβάσουμε Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
alkinem Posted May 7, 2010 Author Share Posted May 7, 2010 O Anime_Overlord είχε ζητήσει κάποια στοιχεία για το μέγεθος του μυθιστορήματος καθώς κι ένα μικρό δείγμα αυτού. Λοιπόν, το μυθιστόρημα σε σελίδες του Word, είναι 186 σελίδες. Παρακάτω παραθέτω το 2ο μισό του τελευταίου κεφαλαίου. Είναι πιο αντιπροσωπευτικό από την αρχή, αν και κάπως υπερβολικά συναισθηματικό. Πάντως η ιστορία παρουσιάζει αρκετές διακυμάνσεις και σε κάποια σημεία δεν έχει καμία σχέση, σε ύφος πάντα, με το παρακάτω κομμάτι. ... Τα νέα, όπως ήταν λογικό, συντάραξαν την Καίτη. Δεν είχε αμφιβολία πως όλα όσα της είπε ο Μάρκος ήταν αλήθεια. Όχι, ήταν σίγουρη γι’ αυτό, μα και πάλι όλα έμοιαζαν να έχουν αλλάξει τόσο γρήγορα. Αυτή είχε πέσει για ύπνο και νόμιζε πως απλά είχε κοιμηθεί για μια νύχτα. Αλλά οι μέρες είχαν κυλήσει, χωρίς αυτή να το αντιληφθεί, και όλον αυτόν τον καιρό το σώμα της το κυβερνούσαν οι αναμνήσεις, οι σκέψεις και τα αισθήματα μιας άλλης, κάποιας που τόσο τραγικά είχε πεθάνει. Αλλά είχε επίσης μάθει ότι όλα έγιναν επειδή ο Μάρκος πίστευε πως έτσι θα μπορούσε εκείνη να συνεχίσει, χωρίς προβλήματα τη ζωή της και όλα αυτά στοίχισαν τη ζωή σε κάποια άτομα που θεωρούσε φίλους της Και τώρα όλες τις ελπίδες βασίζονταν σε μια γυναίκα την οποία ποτέ δεν είχε συμπαθήσει, μια γυναίκα που κάποτε μίσησε, θεωρώντας την υπεύθυνη για τα όσα έκανε ο Μάρκος. «Και πως είσαι τόσο σίγουρος πως αυτή θα επικοινωνήσει;» τον ρώτησε. «Μπορεί πια...» «Τί;» «Μπορεί πια να αδιαφορεί για σένα και το μέλλον σου...» ολοκλήρωσε, αν και αρκετά δισταχτικά, τη φράση της. Ο Μάρκος την είχε κάνει και ο ίδιος αυτήν τη σκέψη. Όχι φυσικά πως υπήρχε πιθανότητα η Άρτεμις να αδιαφορήσει γι’ αυτόν. Ποτέ της όμως δε δρούσε όπως το περίμενε αυτός. Αυτό φοβόταν και για εκείνη τη φορά. Πως δηλαδή θα τον άφηνε να βρει μόνος του το μονοπάτι που θα βάδιζε. Για τον εαυτό του δεν τον πείραζε. Όμως πια είχε μαζί του και την Καίτη, την οποία ένοιωθε υποχρεωμένος να προστατέψει. Δεν ήθελε να σκέφτεται το ενδεχόμενο πως θα ήταν αναγκασμένος να φύγει πάλι μακριά της. «Δεν ξέρω γιατί, μα είμαι σίγουρος πως εκείνη θα μου πει τι πρέπει να κάνω...» της είπε τελικά. «Μα μη φοβάσαι, δεν πρόκειται να σε ξαναφήσω μόνη σου...» Λέγοντάς της αυτά τα λόγια, αποσύρθηκε και πήγε στο δωμάτιό του, προσποιούμενος ότι ξαφνικά είχε νυστάξει. Εκείνο το μεσημέρι προτίμησε να μείνει μόνος του στην κρεβατοκάμαρα. Ήταν απόγευμα πια και δεν είχε το θάρρος να την αντικρίσει και να παραδεχτεί πως δεν είχε ιδέα για το τι έπρεπε να κάνουν. Η ατμόσφαιρα είχε βαρύνει. Αυτό που είχε πει πριν σα δικαιολογία, ήταν πια αλήθεια. Όντως είχε νυστάξει και, ενώ δεν ήθελε να κοιμηθεί, τα μάτια του έκλειναν συνεχώς. Αποκοιμήθηκε... Και τότε έγινε κάτι που, ενώ ήξερε πως ονειρευόταν παράλληλα, το αισθανόταν τόσο αληθινό όσο και οποιαδήποτε καθημερινή του εμπειρία. Άνοιξε τα μάτια το και είδε πως δεν ήταν στο υπνοδωμάτιο του. Είχε μεταφερθεί κάπου άλλο, έμοιαζε σαν ήταν το δωμάτιο σε κάποιον πύργο, πλούσια διακοσμημένο, και χτισμένο από πέτρα. Τα πάντα γύρω του ήταν θολά, σα να τα σκέπαζε ένα αδιόρατο πέπλο ομίχλης. Μπροστά από αναμμένο τζάκι ήταν δυο πολυθρόνες και στη μία ήταν καθισμένη μια γυναίκα, που όμως δε μπορούσε να διακρίνει το πρόσωπό της. Ξαφνικά οι φλόγες φούντωσαν και το επιπλέον φως αποκάλυψε την ταυτότητά της. Ήταν αυτή, η Άρτεμις! Την πλησίασε. «Το ήξερα πως θα έρθεις να με βρεις...» της είπε. «Είναι η πραγματικότητα ή ένα όνειρο;» «Τα όνειρα είναι η πραγματικότητα του υποσυνειδήτου. Γι’ αυτό μπορούν να μας επηρεάζουν όπως όσα γίνονται όταν είμαστε ξύπνιοι.» του απάντησε. Ο Μάρκος γέλασε. «Πάντα μιλάς με γρίφους. Ας μου έλεγες ότι απλά δεν έχει σημασία...» Εκείνη σηκώθηκε. Τον πλησίασε αργά, κάθισε στα πόδια και τον φίλησε στα χείλη. «Δεν ξέρεις πόσο υπέφερα όταν έβλεπα τι περνάς και δε μπορούσα να σε βοηθήσω...» του είπε. Ήταν η σειρά του Μάρκου να τη φιλήσει. «Τί σε εμπόδιζε;» ψιθύρισε. «Δεν έχει σημασία. Δεν ήρθες να με ρωτήσεις αυτό...» «Εσύ ήρθες...» τη διόρθωσε. «Όχι αγάπη μου. Η δικιά σου θέληση μας ένωσε. Δυστυχώς αυτό δεν είναι αρκετό και σε λίγο θα πρέπει να χωριστούμε και πάλι...» «Γιατί;» «Επειδή ακόμα δεν είναι η ώρα να είμαστε και πάλι μαζί. Όσα έζησες όλον αυτόν τον καιρό ήταν ένα είδος δοκιμασίας. Μαζί μου άκουσες το κάλεσμα για ένα νέο κόσμο και δοκιμάστηκες για να αποδείξεις πως ήσουν άξιος να εισέλθεις σε αυτόν...» «Σε ποιους να το αποδείξω;» «Στους θεούς της μοίρας...» απάντησε εκείνη χαμογελώντας. «Και τώρα τί γίνεται;» Τον αγκάλιασε. «Συνεχίζεις τη ζωή σου μαζί της. Όταν θα πρέπει να συνεχίσεις, θα το καταλάβεις...» «Πάλι γρίφοι; Κι άλλα σημάδια που πρέπει να περιμένω;» «Αυτήν τη φορά όμως φρόντισε να τα ερμηνεύσεις σωστά...» Του έδωσε ένα τελευταίο φιλί κι εκείνος κατάλαβε πως αυτό το όραμα πλησίαζε στο τέλος του. «Να θυμάσαι, σε αγαπώ...» του είπε κι αιωρούμενη άρχισε να απομακρύνεται από κοντά του. Τα πάντα άρχισαν να ξεθωριάζουν, οι λεπτομέρειες άρχισαν να χάνονται σα μια ζωγραφιά που έπεσε πάνω της νερό. Ο Μάρκος έκλεισε τα μάτια το κι όταν τα ξανάνοιξε κατάλαβε πως είχε επιστρέψει στον αληθινό κόσμο. «Κι εγώ σε αγαπώ...» ψιθύρισε. * * * * * * Κατέβηκε στο σαλόνι. Είχε πια βραδιάσει και η Καίτη, με τη συντροφιά του αμυδρού φωτός που εξέπεμπε ένα μικρό φωτιστικό, καθόταν κι έμοιαζε να αγωνιά για το μέλλον της. Μόλις τον είδε, σηκώθηκε και άρχισε να τον πλησιάζει. Σταμάτησε ένα μέτρο μακριά του κι άρχισε να τον κοιτάζει επίμονα. «Κάτι έχει αλλάξει επάνω σου...» του είπε μετά από λίγο. Αυτός παρέμεινε σιωπηλός κι εκείνη πήγε και στάθηκε δίπλα του. «Την είδες;» τον ρώτησε δισταχτικά. Αυτός πάλι δε μίλησε κι απλά έγνεψε καταφατικά. «Τί... τί σου είπε;» τον ξαναρώτησε και η καρδιά της παλλόταν από αγωνία. Αγωνιούσε γιατί νόμιζε πως θα άκουγε αυτό που τόσο φοβόταν... Ο Μάρκος την κοίταξε στα μάτια και κατάλαβε τι αισθανόταν. «Μην ανησυχείς...» απάντησε. «Τα πάντα θα πάνε καλά από δω και στο εξής. Στο υπόσχομαι.» Άρχισε να βαδίζει προς τη μεγάλη πόρτα του σαλονιού, αυτή που οδηγούσε στον πίσω κήπο του σπιτιού, και αυτή τον ακολούθησε. Ο Μάρκος την άνοιξε, προχώρησε λίγα μέτρα μπροστά και ύψωσε το βλέμμα του προς το συννεφιασμένο ουρανό. Εκείνη τη στιγμή φύσηξε ένα απαλό αεράκι. Τα σύννεφα άρχισαν να διαλύονται και το φεγγάρι και τα αστέρια φώτισαν το σκοτεινό ουρανό. «Είναι όμορφα...» είπε ο Μάρκος. «Ποτέ στην Αθήνα δε φρόντιζα να τα κοιτάω. Τώρα το μετανιώνω...» Η Καίτη τον πλησίασε. Το χέρι της άγγιξε το δικό του και το κεφάλι της ακούμπησε απαλά στον ώμο του. Έπειτα έστρεψε κι αυτή το βλέμμα της ψηλά. «Έχεις δίκιο...» του απάντησε. «Είναι όντως πολύ όμορφα...» * * * * * * Στο πάρκο απέναντι από τη μονοκατοικία, καλυμμένοι από το πυκνό φύλλωμα των μεγάλων δέντρων, δύο άγνωστοι τους παρακολουθούσαν. «Ας τους αφήσουμε...» είπε ο άντρας. «Προς το παρόν, δεν είναι πρόβλημα.» Η γυναίκα δυσαρεστήθηκε όταν το άκουσε αυτό κι εκείνος το κατάλαβε. «Ναταλία, αυτό δεν ήταν το όνομά σου κάποτε;» της είπε. «Μάθε να υπακούς.» Εκείνη έσκυψε το κεφάλι της κι αναγκαστικά εκπλήρωσε το θέλημά του. «Έχε υπομονή και κάποια στιγμή θα πάριες την εκδίκηση που ποθείς....» συμπλήρωσε αυτός. «Απλά, ακόμα δεν είναι ακόμα η κατάλληλη στιγμή...» Σκέπασαν το κεφάλι τους με τους μανδύες που φορούσαν και χάθηκαν ανάμεσα στις σκοτεινές συστάδες των δέντρων... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest Anime_Overlord Posted May 7, 2010 Share Posted May 7, 2010 Μάλιστα, αρκετά ονειρικό και ταξιδιάρικο από όσα κατάλαβα. Είχα ζητήσει ένα κομμάτι για να βεβαιωθώ ότι δεν πάνε όλα πολύ γρήγορα ή ξερά και βλέπω ότι μια χαρά γράφεις αν το θέλεις. Πάντως βλέπω ότι το μοτίβο στις ιστορίες σου είναι τα όνειρα. Γιατί όχι, είναι καλή πηγή έμπνευσης. Αν εγώ έγραφα ιστορίες για τα όνειρά μου, θα με κλείνανε τρελοκομείο. Τώρα για τον όγκο του βιβλίου, θα προτιμούσα αριθμό λέξεων αντί σελίδων αλλά δε βαριέσαι... πρακτικά θα είναι 200 σελίδες στην τελική του μορφή εκδιδομένο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.