Η Ψυχή του Αστροβάτη

[aScannerDarkly]

1385 Λέξεις

 

Ναι, ήθελα να παίξω και με τις καινούργιες γραμματοσειρές μου.

 

Astrovatis.pdf

 

Αυτό το εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Greece .

Edited September 4, 2010 by aScannerDarkly

[Adicto]

Μικρό αλλά βαθύ και πανέμορφο Σκάνερ. Πραγματικό ποίημα...

Διαμαντάκι που ίσως και μία λέξη παραπάνω να το χάλαγε. Ίσως κάποιους να το φανεί "κάπως" η γλώσσα αλλά εγώ την λάτρεψα. Οι περιγραφές ήταν το κάτι άλλο, με έκανες να ταξιδέψω στα αστέρια. Σε ευχαριστώ!

 

Ισως να ήθελα να μου δείξεις το κίνητρο της κοπέλλας, γιατί επιζητούσε το τέλος πια αλλά σε μια τέτοια ιστορία είναι καλό να αφήνεις και χώροο στον αναγνώστη για να σκεφτεί και να δώσει τις δικές του ερμηνείες.

 

Μια απορία: ο υπερνεολαμπής είναι το ίδιο με τον υπερκαινοφανή;

 

[aScannerDarkly]

Μικρό αλλά βαθύ και πανέμορφο Σκάνερ. Πραγματικό ποίημα...

Διαμαντάκι που ίσως και μία λέξη παραπάνω να το χάλαγε. Ίσως κάποιους να το φανεί "κάπως" η γλώσσα αλλά εγώ την λάτρεψα. Οι περιγραφές ήταν το κάτι άλλο, με έκανες να ταξιδέψω στα αστέρια. Σε ευχαριστώ!

 

Ισως να ήθελα να μου δείξεις το κίνητρο της κοπέλλας, γιατί επιζητούσε το τέλος πια αλλά σε μια τέτοια ιστορία είναι καλό να αφήνεις και χώροο στον αναγνώστη για να σκεφτεί και να δώσει τις δικές του ερμηνείες.

 

Μια απορία: ο υπερνεολαμπής είναι το ίδιο με τον υπερκαινοφανή;

Ναι, το ίδιο πράγμα είναι.Super Nova

[Διγέλαδος]

Πανοραμικές εικόνες! κι ένα ταξίδι που ελπίζω να κάνει η ψυχή μου όταν αφήσει το σώμα μου για πάντα. Συγχαρητήρια!

[deadend]

Ποιητικό κείμενο, ωραίες εικόνες. Ο θάνατος αναγνωρίζεται σαν ο υψηλότερος στόχος της αυτοσυνείδησης και αυτό απλώνει μια σκοτεινή ατμόσφαιρα στο κείμενο με υπόγειο τρόπο.

 

Καλή πρόζα στη διάνυα, όχι τόσο καλή στην αστροναύτη.

 

Το κείμενο έχει εσωτερική μουσικότητα, μπράβο γι αυτό.

 

 

[Drake Ramore]

Την πρώτη φορά που το διάβασα δεν το "έπιασα".Ούτε και την δεύτερη για να πω την αλήθεια.

Μάλλον φταίει οτι ένιωσα να με κουράζει και πηδούσα γραμμές.

Το διάβασα και τρίτη φορά αυτήν την φορά με συνέπεια. Το κατανόησα.

Είναι ένα όμορφο ποίημα (γραμμένο ως πεζό) που μου φάνηκε εξαιρετικά κουραστικό στην ανάγνωση.

[Tiessa]

Υπέροχο. Με ταξίδεψε εκεί που πάντα ήθελε να πάει η ψυχή μου.

Οι εικόνες ήταν καταπληκτικές, όλο το κείμενο γραμμένο σαν ποίημα.

 

Σκέφτηκα στο δεύτερο πέρασμα να γκρινιάξω λίγο για θεματάκια πλοκής και αληθοφάνειας, αλλά στο τέλος είπα: "Κράτα την πρώτη αίσθηση, κράτα το συναίσθημα που ένιωσες και άσε τα υπόλοιπα. Αυτό είναι ένα από τα κείμενα που αρκεί να κρατήσεις τις εικόνες και δεν χρειάζεται να εκλογικεύσεις".

 

Πάρα πολύ όμορφο, Scanner. Συγχαρητήρια.

[Cassandra Gotha]

Σκάνερ, το διάβασα πρώτο και το σχολιάζω τελευταίο. Και καλά έκανα. Γιατί την πρώτη φορά δεν είδα την ομορφιά του, με άφησε αδιάφορη. Με τη δεύτερη ανάγνωση όμως με ταξίδεψε με τις εικόνες του. Κατάλαβα ότι όλα αυτά που περιγράφεις με τόσο ενθουσιασμό είναι το πιο μεγάλο, σημαντικό πράγμα στην ιστορία σου. Πολύ καλά δεμένη δουλειά, ένα κομμάτι που μπορεί να ξεγελάσει στην αρχή με τη -φαινομενική- φλυαρία του, (ας την πούμε εμμονή στις εικόνες), αλλά έχει πετύχει άψογα το σκοπό του.

 

Συγχαρητήρια.

[dagoncult]

Psychedelic space διήγημα, με εντονότατο ποιητικό/αφηρημένο στήσιμο θα το έλεγα. Δε λειτούργησε καλά για μένα. Ωστόσο, δεν γίνεται να μην μείνω στον άσο μπαστούνι του κειμένου, που δεν είναι άλλος από τις υπέροχες, συμπαντικές εικόνες, οι οποίες δεν σταματούν να αναδύονται σε κάθε ‘στροφή’ της ιστορίας. Θα ήταν αδικία να ξεχωρίσω μία από αυτές… αλλά ας πάει στα κομμάτια:

‘’Άστρα νετρονίων ρουφούσαν τη ζωή των γιγάντιων συντρόφων τους – έβλεπε γαλάζια, χρυσαφιά και κόκκινα ποτάμια αστρικής ύλης να στροβιλίζονται, πέφτοντας στην καρδιά του μικρού βρικόλακα. Σπειροειδείς γαλαξίες με εκτυφλωτικά κοντάρια φωτός μπηγμένα στην καρδιά τους. Και, πιο κοντά, ένα μικροσκοπικό αστρικό σύστημα, με τρεις πολύχρωμους αέριους γίγαντες να γυροφέρνουν έναν τρίδυμο ήλιο.’’

Ουάου!!

[Naroualis]

Γενικά: Ένα υπαρξιακό ποίημα. Σαν τέτοιο χτυπάει αόρατες χορδές και με ταράζει. Αλλά ευτυχώς ήσουν τρυφερός με τους ήρωές σου κι εκείνο που έμεινε στο τέλος ήταν μόνο γλύκα. Να ‘σαι καλά.

 

Μου άρεσε: Οι ήρωές σου. Η επαφή τους, Η επιλογή των λέξεων. Η πλοκή. Κοντολογίς και πλην ενός, όλα.

 

Δε μου άρεσε: Τα κίνητρα της γυναίκας είναι κάπως ασαφή, με την έννοια ότι δεν πατάνε σε κάτι σταθερό. Απλά αποφάσισε ν’ αυτοκτονήσει; Ίσως το γιατί να είναι αδιάφορο για σένα ή ακόμη και για την πλοκή, όμως δίνει τη δυνατότητα στον αναγνώστη να ταυτιστεί. Και κάτι που, δεν είναι ότι δε μου άρεσε, αλλά το είχα απορία: γιατί γυναίκα;

 

 

[Adinol Doy]

Ἕνα ὑπέροχο πεζὸ ποίημα. Γιὰ τί νὰ πρωτογράψω; Γιὰ τὴν μουσικότητα τοῦ κειμένου; Γιὰ τὶς ζωντανὲς εἰκόνες; Τί σημασία ἔχει ἂν ὑπάρχουν νοηματικὰ κενά; Σ' ἕνα ποίημα τέτοιες παρατηρήσεις φαντάζουν ἄκαιρες καὶ ἄστοχες. Γιατὶ τὸ ποίημα στοχεύει στὸ συναίσθημα, ὄχι στὴν διάνοια. Κι ἐσὺ τὸ ἐπέτυχες ἀπόλυτα.

 

ΥΓ1. Παίζεις ἐκτὸς συναγωνισμοῦ. Μᾶς τὴν ἔφερες!

ΥΓ2. Λάτρεψα τὶς γραμματοσειρές. Βγαίνουν καὶ σὲ πολυτονικό;;)

[Nienor]

Ax... δε σε αντέχω ρε παδί μου. Δε μπορώ να έρθω κοντά με τα κείμενά σου ούτε κατά διάνοια, μάλιστα με κάνουν και αισθάνομαι χαζή γιατί ποτέ δε μπορώ να σου πω κάτι που να μπορείς να το χρησιμοποιήσεις. Για ότι κι αν μετράει, όσο διάβαζα τα έβλεπα μπροστά μου όλα αυτά, τα χρώματα, το γαλάζιο πάγο, τις γιγάντιες περιστρεφόμενες σφαίρες, σαν να έπλεα μέσα τους. Με ταξίδεψε.

[DinMacXanthi]

They should have sent a poet που έλεγε και η Jodie Foster στο Contact. Κι εδώ έχουμε το αποτέλεσμα αν όντως είχαν στείλει έναν ποιητή.Πανέμορφες εικόνες αλλά έπνιξαν τα πάντα. Στο τέλος, οι χαρακτήρες χάνονται, η πλοκή χάνεται, η φωνή χάνεται, και το αποτέλεσμα μοιάζει περισσότερο με πίνακα παρά με λογοτεχνικό κείμενο. Προσωπικά, δεν το κατατάσσω σαν διήγημα, αλλά σαν μια περιγραφή εικόνων του σύμπαντος με πανέμορφες, πανέμορφες εκφράσεις από κάποιον που πραγματικά ξέρει να γράφει.

[greenmist]

Ψυχεδέλεια, πολύ χρώμα, εκπληκτικές εικόνες, όμορφος λόγος, μελαγχολία ίσως αλλά και ελπίδα. Όλα αυτά υπάρχουν στο διήγημά σου όμως δεν υπάρχει μία δυνατή πλοκή που θα το απογείωνε και θα το έκανε πραγματικά μία εκπληκτική μικρή ιστορία. Είμαι σίγουρος ότι μπορούσες να το κάνεις αλλά ίσως θεώρησες ότι έτσι θα έχανε πολύ από την "μελωδία" που έχει τώρα. Χειροκροτώ την γραφή σου και τις νέες σου γραμματοσειρές , δεν μου αρέσει όμως η "αυτοκτονική" αίσθηση που κυριαρχεί στο κείμενο.

[KELAINO]

Δεν το είδα σαν αυτοκτονία, αλλά μπήκα σε τριπάκι "η εξέλιξη της ανθρώπινης συνείδησης περνάει στο επόμενο επίπεδο και, όπως σε κάθε 'μύηση', πρέπει να προηγηθεί ο 'θάνατος" και λοιπά, κατάλαβες πώς την είδα;

 

Κατά τα άλλα, αυτά που λένε και οι άλλοι, πολύ όμορφο.

 

 

[NewReality]

Μια όμορφη εικόνα Συμπαντικών διαστάσεων αποδοσμένη με πεζό λόγο. Δεν ξέρω αν θα προτιμούσα να κρατήσω τις εικόνες που γεννήθηκαν μέσα μου διαβάζοντάς το, ή το λογοτεχνικότατο κείμενο. Μάλλον το πρώτο. Μου θύμισε αποσπάσματα παιδικής ηλικίας (με την καλή έννοια) γιατί υποθέτω πως σε όλους μας θα άρεσε να παίζουμε με νεφελώματα και γαλαξίες.

[aScannerDarkly]

Με μεγάλη καθυστέρηση, λόγω κωλύματος, απαντώ, και κατ' αρχάς σας ευχαριστώ πάρα πολύ, όλους όσους διάβασαν και όσους έγραψαν μερικά λόγια για το κείμενό μου. Είναι αλήθεια ότι υπάρχει έλλειψη σε πολλά πράγματα, πλοκή, χαρακτήρες, κίνητρα, και μια εικονολατρία, αλλά ήθελα να δοκιμάσω κάτι διαφορετικό, με το οποίο είμαι ευχαριστημένος. Είναι μάλιστα από τις ελάχιστες φορές που το κείμενο μου βγαίνει σχεδόν με τη μία, αβίαστα. Όσο για το τελευταίο σχόλιο του DinMacXanthi, τον ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ, πόσο μάλλον όταν το σχόλιο προέρχεται από κάποιον που σίγουρα ξέρει να γράφει.

 

Όσο για τις γραμματοσειρές, adinol, και όποιος άλλος μπορεί να θέλει, υπάρχουν, μαζί με πολλές άλλες (και φυσικά και με πολυτονικό), στην Ελληνική Εταρεία Τυπογραφικών Στοιχείων.

 

ΥΓ: Γιατί γυναίκα; Κατ' αρχάς, γιατί όχι;:tongue: Αλλά, επίσης, πιστεύω ότι έδινε άλλη διάσταση στην επαφή των δυο τους. Όχι απαραίτητα ερωτική, απλά πιο τρυφερή, πιο συναισθηματική.

Edited June 5, 2010 by aScannerDarkly

[Stanley]

Δεν έχω ανάγκη την πλοκή για να αγαπήσω ένα λογοτέχνημα, δεν θεωρώ την υπόθεση, ειδικά σε τόσο μικρή έκταση, αναπόσπαστο κομμάτι. Εδώ είδα ευαισθησία και προβληματισμό, αποτυπωμένα όλα με όμορφη γραφή και συνέπεια. Ας το δούμε σαν ένα κομμάτι των Tangerine Dream, δεν μπορεί να κριθεί με βάση αυστηρούς λογοτεχνικούς όρους, παρά μόνο κρατάς της μυρωδιά. Το μόνο που με χάλασε ήταν οι ΄΄στιχομυθίες΄΄. Δεν ξέρω, δεν μου αρέσει να βλέπω σε κείμενα να είναι μια λέξη σε κάθε σειρά. Προτιμώ τις απαριθμήσεις στη σειρά.

 

ΥΓ: Δεν ξέρω αν το έχεις διαβάσει, αλλά το όλο σκηνικό μου θύμισε πολύ το Star Maker του Stapledon.

 

edit: Να συμπληρώσω, ωστόσο, ότι βλέπω στα κείμενά σου μια μανιέρα: έχεις κάποιες εμμονές και κάποια μοτίβα σίγουρα, και το σέβομαι απολύτως, γιατί κι εγώ έχω. Αλλά όταν σε διαβάζω, ως αναγνώστης δηλαδή, δεν μπορώ να το δω έτσι. Σαν ΄΄συγγραφέας΄΄ σε καταλαβαίνω απόλυτα, αλλά ίσως πρέπει να πας και κάπου αλλού. Εσύ ξέρεις το πότε, καλύτερα από τον καθένα.

Edited December 12, 2010 by Stanley