Local Regulator Posted May 12, 2010 Share Posted May 12, 2010 ΣΧΟΛΙΑ: Η ιστορια γραφτηκε εν μια νυκτι, αυθόρμητα, οποτε... Η ψυχρή αίθουσα των readiness στην Αεροπορική Βάση της 130 Σμηναρχίας Μάχης φιλοξενούσε τους πιλότους επιφυλακής δυο ζευγών μαχητικών. Περίμεναν, φορώντας τις ειδικές στολές τους, το χτύπημα του τηλεφώνου και την μαγική λέξη, στο άκουσμα της οποίας τινάζονταν όρθιοι σαν να είχαν ελατήρια στα πόδια και έσπευδαν προς αναχαίτιση ‘αγνώστων ιχνών’: scramble! Ρουτίνα για αυτούς, εδώ και χρόνια. Μόνοι σύμμαχοί τους στις ατέλειωτες και έως θανάτου βαρετές ώρες αναμονής, η καλή παρέα και ο φραπές. Ο Υποσμηναγός Αντώνης Αλεξιάδης ξεπρόβαλλε μπροστά τους κρατώντας τέσσερις φραπεδιές και φορώντας το καλό του χαμόγελο. «Ενισχύσεις!» είπε κεφάτα, ενώ ένα χασμουρητό ακούστηκε από κάπου… «Πολύ ευγενικό, Κωστάκη…» στράφηκε προς τον φαλακρό ομόβαθμό του, Κώστα Αρβανίτη. «Τι θες ρε τζιμάνι της Πι Άλφα;» του απάντησε δήθεν εκνευρισμένος αυτός, «εγώ φταίω που κοιμάσαι με τις κότες;» «Με ποια κότα κοιμόσουν πάλι Αντώνιε;» σάρκασε πονηρά ο Σμηναγός Κομιτάτος, γνωστός και ως ‘Κόμης’ στα στέκια της Μονάδας του. Ο Αντώνης έσκυψε το κεφάλι γελώντας και μοίρασε τους καφέδες στα πληρώματα. Το δροσερό ρόφημα κύλισε ευχάριστα ως το στομάχι του, ενώ η άφθονη καφεΐνη χαστούκισε το μυαλό του, προκαλώντας του ταυτόχρονα απίστευτη διαύγεια. «Αααα… Άγιο πράμα τούτο ‘δω…» έκανε ευχαριστημένος ο Κόμης μετά την πρώτη γουλιά. Βυθίστηκαν για λίγο στην απόλαυση του φραπέ, ίσα-ίσα έως ότου αρχίσει να παίρνει στροφές το μυαλό. «Ε, ρε να χαρώ εγώ κάτι φραπεδομάχους!» έκανε ειρωνικά ο Σμήναρχος Τζανετάκης, μπαίνοντας στην αίθουσα. Στάθηκαν προσοχή. «Καθίστε, καθίστε…» τους έγνεψε ο μυστακοφόρος παλαίμαχος της μάχης στους αιθέρες. «Όλα καλά;» Αυτοί έγνεψαν καταφατικά και ο Σμήναρχος έφυγε σιγοτραγουδώντας ένα λαϊκό σουξέ. Κάθισαν και πάλι στις σκονισμένες δερμάτινες πολυθρόνες και ο Κώστας άρχισε να λέει: «Έχω ένα ξάδελφο στο Γενικό Επιτελείο, στο Πέμπτο Γραφείο, ξέρετε αυτό με τις μεταθέσεις-αποστρατεύσεις, και τον αγκάρευσα να ρίξει μια ματιά στον κατάλογο με τα ονόματα. Μαντέψτε τι βρήκε.» «Ε, μη μας σκας ρε χαμένε, λέγε.» «Ωπα, ωπα, μισό… Δηλαδή αν κατάλαβε το φτωχό μου το μυαλό, εσύ ξέρεις τώρα που θα πάμε όλοι μας;» «Στο άπειρο, και ακόμα παραπέρα…» μουρμούρισε ο τέταρτος της παρέας, ο Γιάννης. «Ναι ‘Αντώνιε’, ξέρω για όλους σας.» «Τι είναι αυτός ρε παιδιά;» «Αλλά μη νομίζετε πως πρόκειται να σας πω.» «Τώρα μας βγάζεις το φραπόγαλο από την μύτη…» έκανε απογοητευμένος ο Κόμης. « Να αρχίσω να κλαίω;» είπε ο Γιάννης. «Σταματήστε να πω κάτι. Δεν θα σας ανακοινώσω τίποτα σχετικά με τις μεταθέσεις σας. Απλά, θέλω να σας πω για τον Αναστασίου.» «Τον Τάκη;» ρώτησε ο Αντώνης. «Ναι, τον Τάκη. Μαντέψτε πού τον στέλνουν! Μαντέψτε!» «Όποιος το βρει κερδίζει λουκουμάκι;» «Έλα ρε λέγε, πρήχτη, πρωί-πρωί με τους γρίφους σου…» Ο Κώστας άνοιξε το στόμα του, μα αντί για την φωνή του, βγήκε ένα ψηφιακό κουδούνισμα. Ο ‘Κόμης’ άρπαξε το ακουστικό και το έφερε στο αυτί του. «SCRAMBLE!» και πετάχτηκαν όλοι τους όρθιοι. «Τέσσερα άγνωστα ίχνη! Έρχεστε όλοι μαζί μου!» είπε δυνατά ο Σμηναγός και έτρεξαν προς τα θωρακισμένα καταφύγια των μαχητικών. Όλα έγιναν σε μερικά δευτερόλεπτα. Ανέβηκε την σκαλίτσα που οδηγεί στο πιλοτήριο, δέθηκε στο κάθισμα, οι υπόλογοι έλεγχαν για τυχόν διαρροές στο σκάφος. Ο Αντώνης κοίταξε το ρολόι του. «220 δεύτερα…» σκέφτηκε αγχωμένος. Τα ίχνη όλο και πλησίαζαν. Πιάνει γρήγορα την συχνότητα της επικοινωνίας με τον πύργο ελέγχου και η φωνή της υπαξιωματικού που κατευθύνει τις πτήσεις ηχεί στον εγκέφαλό του. «Έτοιμος!» του φωνάζει ο Α’ Μηχανικός και ο Αντώνης κλείνει την καλύπτρα του πιλοτηρίου. Πλέον, έχει απομονωθεί από τον έξω κόσμο. Ακούγεται μόνο ένα υπόκωφο βουητό. Είναι μόνος του, αυτό που σιχαίνεται περισσότερο, ειδικά όταν βρίσκεται ‘εκεί πάνω’. Τα δευτερόλεπτα τρέχουν. Ο κινητήρας ζωντανεύει, και σε 20 δεύτερα ακόμη, το μαχητικό σκάφος βγαίνει έξω από το φυσικώς και ηλεκτρομαγνητικώς προστατευμένο καταφύγιό του. Τα μαχητικά των άλλων τριών, φαίνονται και αυτά να κινούνται αργά, μα αέρινα προς την πίστα. *** Η αναχαίτιση έλαβε τέλος. Οι ανάσα ξαναπαίρνει τους κανονικούς της ρυθμούς, ενώ ο ιδρώτας παγώνει στην πλάτη του. Ρίχνει μια τελευταία ματιά στο ραντάρ ‘Nemesis 360’, με κάλυψη 360 μοιρών, και ξεφυσά ανακουφισμένος. Τελείωσε. Η φωνές του ‘Κόμη’ και των συναδέλφων του, αντηχούν στο μυαλό του, μέσω του συστήματος επικοινωνιών με χρήση ELF (Extra Low Frequencies) που το διαπερνούν μεταφέροντας φωνή, εικόνα και δεδομένα σε αυτό. Απόλυτα ασφαλής τρόπος επικοινωνίας. Δεν αντιγράφεται, δεν υποκλέπτεται. «Τελειώσαμε και με αυτούς… Γυρίζουμε σπίτι μας!» «Αλήθεια ρε Κώστα…» «Τι είναι ρε Αντώνη;» «Τελικά πού πήρε μετάθεση ο Τάκης; Δεν μας είπες.» «Στον Θεό σου, άκου και φρίξε… Στην Γη!» «Ήμαρτον Κύριε…Ακόμη στέλνουν κόσμο σε αυτό το ρημαδιό;» Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted May 12, 2010 Share Posted May 12, 2010 (edited) φραπεδιές ακόμα και σε άλλους πλανήτες ; ενδιαφέρον. Θύμησε πολύ τη φανταρική ζωή. Προσπάθησε να κόψεις τις προτάσεις με τα πολλά κόμματα σε μικρότερες! Edited May 12, 2010 by Διγέλαδος Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted May 14, 2010 Share Posted May 14, 2010 Δεδομένου ότι η 130 Σμηναρχία Μάχης είναι στην Λήμνο, μια μετάθεση στην Γη θα ήταν αρκετά καλή :Ρ Φυσικά, αστειεύομαι. Τα παιδιά εκεί κάνουν εξαιρετική δουλειά, κι όσοι έχουν πάει, έχουν περάσει καλά, συμπεριλαμβανομένου και εμού. Αν κι εγώ δεν ήμουν στην 130 ΣΜ. Ενδιαφέρουσα η ανατροπή στο τέλος της ιστορίας. Επίσης, γίνεται, για ακόμη μια φορά, εμφανής η συμπαντική οικουμενικότητα του φραπέ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.