Έμπνευση: Ψυχική διαταραχή;

[DinMacXanthi]

Ναι, αυτό είναι

 

οκ, off me 'ead's top, κανα 2 που θυμάμαι.

 

"Κάποιος εκεί έξω θέλει να σου τη φέρει." (εννοείται)

"Κάποιος θέλει να σε δηλητηριάσει. (Όχι, τον έφαγε αυτός που θέλει να μου την φέρει)

"Έχεις κάνει πράγματα επειδή κάποιος κάποτε σε υπνώτισε" ( μια απροσδιόριστη φωνή στο κεφάλι μου λέει πως πρέπει να απαντήσω όχι και επίσης να δολοφονήσω τον πρόεδρο...)

"Δεν λες σχεδόν ποτέ ψέμματα" (εδώ ότι και να απαντήσεις, χαμένος θα βγεις.)

"Σου κατεβαίνουν περίεργες ιδέες" (umm, hello? fiction writer here?)

"Μερικές φορές τη βδομάδα, ξυπνάς ξεσηκωμένος" (γιατρέ, μου την πέφτετε; )

"Θα ήθελες να γίνεις ανθοπώλης" (χμμ... μπα, κωλοαλλεργίες.)

"Διάφορα άτομα μιλάνε για σένα" (μπες στο σφφ να δεις τι γίνεται ντόκτορ)

"Ώρες-ώρες θες να φωνάξεις" (μόνο όταν βλέπω μαζεμένα επίθετα κι επιρρήματα)

 

 

Και πάει λέγοντας. Αν θυμηθώ άλλα, θα τα γράψω

Edited August 17, 2010 by DinMacXanthi

[wordsmith]

Χέυ αυτό το τεστ δεν είναι που κάνουμε και για το στρατό (κυρίως για αυτούς που είναι υποψήφιοι για δόκιμοι). Η ερώτηση επίσης "Ακους φωνές όταν δεν υπάρχει κανείς εκεί;" είναι η καλύτερη..

 

Χαχα ναι η αδερφή μου πρόσφατα συμπλήρωσε ένα ερωτηματολόγιο στο νοσοκομείο όταν πήγε για εξετάσεις αίματος και είχε τέτοιες παρόμοιες ερωτήσεις "ακους φωνές, βλέπεις διάφορα που οι άλλοι δε βλέπουν;". Τους αξίζει για απάντηση ένα: I see dead people!

Τι να πω κι εγώ που το συμπλήρωσα στα 13 μου για το περιβόητο ερωτηματολόγιο των "Παιδιών του '83" δηλαδή;

 

Γιατί, τι είχαν τα παιδιά του '83; Τάσεις λυκανθρωπισμού; Γιατί; Αν ήταν του '86, με το Τσερνομπίλ, να το καταλάβω.

[Drake Ramore]

Μετά απο την άγνοια για τον Dr Who και τα quotations του Κούντερα, έρχεται η άγνοια για τα παιδιά του ΄83.

Ρε συ Κέλλυ...μπας και είσαι mainstream και δεν το ξέρεις;

[wordsmith]

Λοιπόν, σοβαρά τώρα, η παρατήρηση που έχω να κάνω εγώ είναι ότι υπάρχει καλή και κακή τρέλα και αυτόν το διαχωρισμό δεν είμαι σίγουρη ότι τον έχετε υπόψη σας. Καλή τρέλα είναι η ανατρεπτική διάθεση/τρόπος σκέψης, το χιούμορ που δεν καταπιέζεται από την απόλυτη λογική, η φαντασία που φυτρώνει σε μέρη απροσδόκητα. Τρελοί αυτής της κατηγορίας πιθανόν να θεωρήθηκαν όχι μόνο μεγάλοι καλλιτέχνες, αλλά και μεγάλοι επιστήμονες/στοχαστές. Είναι όσοι κατέβασαν, πρώτοι από την εποχή τους, μια ιδέα, που σήμερα την παραδέχεται όλος ο κόσμος, αλλά τότε το αυτονόητο ήταν άλλο, και κατέληξαν γι' αυτό στην πυρά (που λέει ο λόγος). Π.χ. Δαρβίνος, Γαλιλαίος κλπ. Αυτή δεν είναι ψυχική διαταραχή, θα μου πείτε, βέβαια, αλλά μην είστε τόσο σίγουροι ότι σήμερα ο κόσμος είναι τόσο πιο ανοιχτόμυαλος από την εποχή του Δαρβίνου που καμιά καινούρια και πρωτοποριακή ιδέα δε γίνεται δεκτή στην αρχή ως δείγμα τρέλας. Ο Dick έγραψε: Sometimes the appropriate response to reality is to go insane. Κάποιος εδώ μέσα το έχει στην υπογραφή του, δε θυμάμαι ποιος.

 

Η κακή τρέλα είναι η καθαρά μη παραγωγική, αυτή που εμποδίζει τους καλλιτέχνες όχι μόνο να ζήσουν ευτυχισμένοι, αλλά και να δημιουργήσουν. Μπορεί όλοι αυτοί οι διαγνωσμένοι καταθλιπτικοί/σχιζοφρενείς κλπ καλλιτέχνες που θαυμάζετε να δημιουργούσαν ακόμα μεγαλύτερα αριστουργήματα αν ήταν στα καλά τους. Πόσων χρονών πέθανε ο Dick; Δε θα προτιμούσατε να είχε ζήσει και γράψει περισσότερο; (Δε θα το προτιμούσε και ο ίδιος;) Για να μην πιάσουμε τον Λαβκραφτ ή τη Σύλβια Πλαθ. Οπότε όχι, δε νομίζω ότι η ψυχική διαταραχή χρειάζεται για να δημιουργήσεις. Μάλλον η απουσία της είναι απαραίτητη.

 

Άλλο θέμα είναι το αν ωφελεί την παραγωγικότητα και την έμπνευση ενός καλλιτέχνη το να έχει περάσει βάσανα στη ζωή του (μέσα στα οποία μπορεί να είναι και κάποια ψυχική διαταραχή), έντονες εμπειρίες, να έχει πιάσει πάτο σε κάποιον τομέα. Νομίζω ότι, ανάλογα με τη δύναμη του χαρακτήρα του (και ίσως του ταλέντου του), είτε θα εκμεταλλευτεί τα βάσανα και θα τα βγάλει σε καλλιτεχνική δημιουργία, είτε θα τον παρασύρουν στον πάτο. Βάσανα ως ένα σημείο, βέβαια, μπορούν να αξιοποιηθούν καλλιτεχνικά, γιατί από ένα σημείο και μετά εμποδίζουν. Π.χ. θα ήταν μια έντονη εμπειρία για έναν καλλιτέχνη να έχει χάσει τα χέρια του. Αλλά μετά πώς θα έφτιαχνε τα έργα του; (που λέει ο λόγος, γιατί θα είχε τεχνολογική υποστήριξη)

 

Μη νομίζετε ότι η κακή τρέλα είναι μόνο η διαγνωσμένη ή υπάρχει μόνο στα φρενοκομεία. Οι χειρότεροι τρελοί είναι οι μετρίως τρελοί, γιατί δεν την περνάνε αρκετά βαριά για να τους κλειδαμπαρώσουν κάπου και κυκλοφορούν ελεύθεροι και ταλαιπωρούν τον κόσμο. Εγώ να δείτε στην τράπεζα πόσους βλέπω κάθε μέρα! Κυρίως υπαλλήλους, οι πελάτες είναι τυχαίο δείγμα. Αλλά τους υπαλλήλους φαίνεται τους τρελαίνει το είδος της δουλειάς. Κι εγώ νιώθω εκεί μέσα ότι το μυαλό μου κρατιέται με το ζόρι να μην το πάρει ο αέρας και πρέπει να έχω εξαντλητικά επιχειρήματα για τα πάντα, ακόμα και για τα πιο αυτονόητα. "Υπογράψτε εκεί που λέει υπογραφή" Πόσες φορές και σε πόσους ανθρώπους την ημέρα μπορείτε να πείτε μια τέτοια φράση χωρίς να εκνευριστείτε; Γι' αυτό μπαίνω εδώ, διαβάζω λογικές σκέψεις (ναι, σοβαρά το λέω, δε συγκρίνεται κανείς εδώ με τους απέξω) και ηρεμώ...

 

Ουφ! Ψυχοπλακώθηκα τώρα... Πάω να φτιάξω μια μακαρονάδα.

[DinMacXanthi]

μμμ...μακαρονάδα. Τι σάλτσα; (ελπίζω να την φτιάχνεις μόνη σου).

 

Συμφωνώ στα παραπάνω. Απλά νομίζω τρελός (που δεν υφίσταται ο όρος ιατρικά αλλά τέσπα) με την κακή έννοια είναι αυτός που λόγω κάποιας mental πάθησης, μπορεί να προκαλέσει ζημιά στον εαυτό του, στους γύρω του ή στην κοινωνία. Έτσι τουλάχιστον καταλαβαίνω εγώ τον όρο.

[Nihilio]

"Μερικές φορές τη βδομάδα, ξυπνάς ξεσηκωμένος" (γιατρέ, μου την πέφτετε; )

Αν το έπιασα καλά, μάλλον εννοεί ότι το ανησυχητικό είναι ότι δεν έχεις κάθε μέρα morning wood.

 

Ή μήπως πρέπει να αρχίσω να ανησυχώ;

[wordsmith]

Xμμ. Αυτό τώρα είναι άλλο θέμα. Δηλαδή κάτι θεωρείται πάθηση μόνο όταν τα συμπτώματά του είναι αισθητά από τους απέξω ή ενοχλούν κάποιον; Όσοι έχουν κατάθλιψη (μανιό- ή σκέτη) υποθέτω υποφέρουν οι ίδιοι, αλλά δεν προκαλούν ζημιά σε άλλους. Ούτε στον εαυτό τους, ορατή, αν δεν αυτοκτονήσουν ή δεν εκδηλωθεί ψυχοσωματικά κλπ. Αλλά φεύγουμε απ' το θέμα.

Τη μακαρονάδα από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου την προτιμώ χωρίς σάλτσα, μόνο με τυρί, και τελευταία έχω ανακαλύψει ένα πολύ ωραίο ρεγκάτο Ιρλανδίας, αν σε ενδιαφέρει. Για να φύγουμε ακόμα περισσότερο απ' το θέμα, δηλαδή.

[Stanley]

Πατάγατε τα κενά στα πλακάκια...;

[lizbeth_covenant]

Πατάγατε τα κενά στα πλακάκια...;

 

Ναι το έκανα αυτό! Επίσης μετρούσα τις κολώνες στους δρόμους(ειδικά της εθνικής που ξεχωρίζουν). Κάποια στιγμή δεν πατούσα την οποιαδήποτε γραμμή έβλεπα κάτω, ακόμα και αν τη δημιουργούσε σκιά! Βέβαια τα έχω σταματήσει όλα αυτά(ήταν άκρως κουραστικά), αν και καμιά φορά με πιανει πάλι! Να ανησυχώ;

[aScannerDarkly]

Διαφωνώ ωστόσο για το ότι αν η Plath ή ο Dick δεν ήταν άρρωστοι, θα είχαν γράψει αριστουργήματα. Μπορεί και να μην είχαν γράψει τίποτα - ή τέλος πάντων, θα είχαν σίγουρα γράψει κάτι εντελώς διαφορετικό. ΧΩΡΙΣ βέβαια να σημαίνει ότι χρειάζεται να είσαι διαταραγμένος για να γράψεις.

[Cassandra Gotha]

Επαναφέρω το θέμα, γιατί έγινε (πάλι) κάτι που επιβεβαίωσε (ξανά) αυτό που πίστευα από καιρό: η έλλειψη έμπνευσης είναι ψυχική διαταραχή, και όχι το αντίθετο. (Δηλαδή, πώς γίνεται να μην έχεις φαντασία; Πώς γίνεται να έχει νεκρώσει αυτή η λειτουργία του εγκεφάλου σου και να νιώθεις και ικανοποίηση γι' αυτό; "Μπράβο μου, τα κατάφερα: έγινα ένας καθώς πρέπει ενήλικας" ). Απλά, θεωρείται ψυχική διαταραχή ό,τι ξεφεύγει από το καθιερωμένο. Είναι θέμα πλειοψηφίας.

 

Οι περισσότεροι άνθρωποι (το υπογράμμισα, γιατί υπάρχουν και λαμπρές εξαιρέσεις), νομίζουν ότι είναι φυσιολογικοί επειδή τους απασχολούν μόνο τα θέματα εργασία, σπίτι, οικογένεια, (άντε και βαριά-βαριά) κοινωνικές σχέσεις. Και δεν μπορούν να καταλάβουν τη σημασία που έχει ο λεγόμενος "προσωπικός χρόνος" κάποιου που τον απασχολούν και άλλα θέματα, τα λεγόμενα "χόμπι" (τι σαχλή λέξη), όπως η συγγραφή. Στην καλύτερη περίπτωση, (σπανιότατα), δείχνουν κατανόηση. Αλλά και πάλι, πέφτουν από τα σύννεφα όταν ανακαλύπτουν ότι ασχολείσαι σοβαρά με τη συγγραφή, δηλαδή ναι, (υστερική φωνή εδώ) δεν μπορείς να πιεις καφέ τώρα ρε παιδί μου, γιατί γράφεις! Δείχνουν κατανόηση, αλλά, έχω την εντύπωση ότι το κάνουν με μια κρυφή λύπηση, ότι κάθεσαι και κάνεις ό,τι κάνεις επειδή δεν έχεις παιδιά, δουλειά, ή ξέρω κι εγώ τι άλλο.

 

Είμαι πολύ (δια)ταραγμένη.

 

Το ότι έχω τα θεματάκια μου (ψυχολογικής φύσης) το συνδέω όλο και λιγότερο με την τάση μου για δημιουργικότητα. Έχω γνωρίσει πολύ κόσμο που ξέφευγε από αυτά διαβάζοντας μανιωδώς τα μαθήματα του σχολείου και παίρνοντας άριστους βαθμούς. Άλλοι ξέσπαγαν κάνοντας βλακείες. Άρα, θεωρώ ότι είναι τυχαίο. Κοντολογίς, κάποιοι συγγραφείς έχουν ψυχολογικές διαταραχές, κάποιοι όχι. Όπως όλοι οι άνθρωποι.

 

 

Δηλαδή, συγνώμη, αλλά ήθελα να μιλήσω ρε παιδιά.

 

Edited July 6, 2015 by Cassandra Gotha

[Tiessa]

Επαναφέρω το θέμα, γιατί έγινε (πάλι) κάτι που επιβεβαίωσε (ξανά) αυτό που πίστευα από καιρό: η έλλειψη έμπνευσης είναι ψυχική διαταραχή, και όχι το αντίθετο. (Δηλαδή, πώς γίνεται να μην έχεις φαντασία; Πώς γίνεται να έχει νεκρώσει αυτή η λειτουργία του εγκεφάλου σου και να νιώθεις και ικανοποίηση γι' αυτό; "Μπράβο μου, τα κατάφερα: έγινα ένας καθώς πρέπει ενήλικας" ). Απλά, θεωρείται ψυχική διαταραχή ό,τι ξεφεύγει από το καθιερωμένο. Είναι θέμα πλειοψηφίας.

 

 

Πω πω! Τι λες τώρα;! Μέσα από την καρδιά μου θα συμφωνήσω!

Οι πιο δυστυχισμένες εποχές της ζωής μου είναι τόταν δεν έχω έμπνευση. Κι όχι μόνο αυτό. Ξέρω και το ξέρω πια πολύ καλά πως όταν περνάω τέτοιες παρατεταμένες φάσεις ξηρασίας, μπορεί να έχω λίγο περισσότερο ελεύθερο χρόνο (ο οποίος σπάνια είναι ποιοτικός) αλλά κάτι μέσα μου ουρλιάζει πως τα πράγματα στη ζωή μου δεν πάνε καλά και πως πρέπει κάτι να αλλάξει για να επανέλθει η έμπνευση και ο πόνος της δημιουργίας.

[WILLIAM]

Άννα μπορώ να πάρω το ποστ σου να το τυπώσω και να το καρφώνω στο κούτελο σε όποιον με κοιτάει λοξά ακούγοντας για βιβλία και φάντασι; Αν βάλω και το όνομά σου από κάτω θα είσαι διάσημη σαν να έχεις γράψει best seller! ( ναι είναι πολύ που με κοιτάζουν λοξά )

 

Λοιπόν εγώ πάντα πίστευα ότι η φαντασία και η έμπνευση είναι ζωτικής σημασίας αλλά δυστυχώς οι δυτικές κοινωνίες έχουν θέσει σαν σημείο εξόδου από την παιδική ηλικία και ωρίμανσης το να παύεις να έχεις φαντασία, να ονειρεύεσαι με ανοιχτά τα μάτια και να θες να γράψεις κάτι που δεν είναι λίστα για το σούπερ μάρκετ ή σταυρόλεξο! Αν έπαυα να γράφω, ενώ ακόμα η φαντασία μου θα έδινε ιδέες και θα έπλαθε ιστορίες δεν θα αργούσα να τρελαθώ.

Δεν μπορώ να καταλάβω τους ανθρώπους που είναι συνέχεια έξω, εντάξει θα πάω και γω με ένα φίλο για καφέ ή μια βόλτα να ξελαμπικάρω αλλά συνέχεια ( με έναν φίλο στις 7, με έναν άλλο στις 10 και το πρωί πάλι! ); Ή εκείνους που είναι συνέχεια στην τηλέοραση και τους λες μα δεν έχει κάτι, και έρχεται η απάντηση αυτόματα κάτι θα βρεθεί.

[wordsmith]

http://www.lifo.gr/team/u12321/56685

[Ιρμάντα]

Χμ. Δεν είμαι σίγουρη πού βρίσκεται το όριο.

Εναλλαγές ακατάβλητης δημιουργικότητας και τελματωμένης απραξίας δεν ξέρω αν μπορούν να χαρακτηριστούν ως ισορροπία. Περισσότερο ως ακρότητα μου φαίνεται. Έχω την εντύπωση ότι περίοδοι έντονης παραγωγής, όταν εναλλάσσονται με στάση και απομάκρυνση έχουν και κλινικό όνομα, ως κατάσταση, διπολική διαταραχή, μανιοκατάθλιψη;

 

 

Να, ορίστε:

 

http://www.clickatlife.gr/euzoia/story/2412

[Sonya]

Κι εγώ διαγνώστηκα σχετικά πρόσφατα με σχετικά ήπια αγχωτική διαταραχή, και μετά από κουβέντες με την κυρία therapist (η οποία βρίσκει πολύ διασκεδαστικό και χρήσιμο ότι έχω κάνει τον εαυτό μου case study), έχω καταλήξει στο ότι όταν με βαράει η κρίση στο δοξαπατρί, όχι να γράψω δεν μπορώ, αλλά ούτε να βρω το πόμολο της πόρτας.

 

Γενικά, είναι πάρα πολύ κακό για τις ψυχικές παθήσεις και τους παθόντες το να συγχέουμε ως κοινωνία μια ασθένεια με την απολύτως φυσιολογική, ανθρώπινη ανάγκη για δημιουργία. Η φαντασία, η τέχνη, απ' την πιο μικρή (φτιάχνω ένα ροδώνα στον κήπο) μέχρι την πιο μεγάλη μορφή τους (Μόνα Λίζα), είναι μέσα στον κάθε ένα από εμάς. Το αν η σπίθα της δημιουργίας θα γίνει φωτιά ή όχι, εξαρτάται απ' τα ερεθίσματα, απ' την ενθάρρυνση ή όχι του άμεσου και έμμεσου περίγυρου κι απ' τη δουλειά που θα ρίξει ο καθένας μας. Οι ψυχικές παθήσεις, more often than not, εμποδίζουν τη διαδικασία αυτή. Όχι μόνο αυτό, αλλά μας μαθαίνουν, ως κοινωνικό σύνολο, να μην τις παίρνουμε στα σοβατά, με αποτέλεσμα άνθρωποι που υποφέρουν, με μικρούς και μεγάλους τρόπους, κάθε μέρα της ζωής τους, να μην λαμβάνουν τη βοήθεια που χρειάζονται.

 

(Προφανώς υπάρχουν και ψυχικά ασθενείς στους οποίους η πάθηση έγινε δημιουργία και μάλιστα εξαιρετική δημιουργία, αλλά αν πάρουμε το ratio ανάμεσα σε ασθενείς που δεν την παλεύουν με καμία παναγίτσα και αυτούς στους οποίους η ασθένεια έγινε ιδιοφυΐα, η αναλογία είναι τόσο γελοιωδώς μικρή που αγγίζει τη σύμπτωση)

[Nihilio]

Εγώ πάντως τις περιόδους που γράφω είμαι ήρεμος, νηφάλιος, χαλαρός και αισιόδοξος. Τις περιόδους που δεν γράφω είμαι σαν ένα σακί γεμάτο γάτες. Πιθανότατα το γράψιμο είναι μία βαλβίδα χαλάρωσης για εμένα.

 

Τώρα, αν αυτό είναι ψυχική διαταραχή, αυτό μόνο η επιστήμη μπορεί να το πει

[WILLIAM]

Εγώ είμαι άνθρωπος ήρεμος, δεν με ταράζουν εύκολα οι άλλοι και δε θυμώνω αλλά ταράζομαι μόνος μου πολύ εύκολα. Έχω φοβερό άγχος, (σε σημείο να τινάζομαι από τον ύπνο τη νύχτα και δε μιλάμε να ξυπνάω απλά, περνάω από τον ύπνο σε πλήρη συνείδηση σε χρόνο dt και σηκώνομαι από το κρεβάτι, και συμβαίνει κάμποσες φορές κάθε νύχτα), εκτός και αν γράφω. Όταν γράφω είμαι απόλυτα ήρεμος,σαν να είμαι μόνος στον κόσμο με τους ήρωές μου.

[alkinem]

Σαν να λέμε δηλαδή "συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα"...

Κι εμένα το γράψιμο με αποφορτίζει. Όταν δεν γράφω, έχω κρίσεις αϋπνίας, άγχος χωρίς λόγο... γενικά, τα πάντα μού φταίνε και δεν ξέρω γιατί.

[WILLIAM]

Εγώ το άγχος το έχω μόνιμη παρέα, δε γλιτώνω όσο και ό,τι και να γράφω!

[wordsmith]

Για μένα η σχέση συγγραφής και ψυχικής κατάστασης οδηγεί στο procrastination: γράφω όταν έχω κακή διάθεση, για να νιώσω καλύτερα, επειδή θα κάνω κάτι δημιουργικό. Και όταν γίνει αυτό, σταματάω να γράφω.

[Cassandra Gotha]

Μου αρέσει πάρα πολύ αυτό που έγραψε η wordsmith.

 

Λοιπόν, εξομολόγηση.

Τελευταία (κάτι μήνες) έχω παρουσιάσει το εξής... ανησυχητικό σύμπτωμα: είμαι καλύτερα χωρίς τη συγγραφή! Πρώτη φορά από τότε που ξεκίνησα να γράφω. Απλά, δεν την έχω ανάγκη. Συνεχίζω όλες τις άλλες ασχολίες μου, βέβαια, αλλά τη συγγραφή ούτε να τη σκέφτομαι δεν θέλω. Κι αυτό γιατί είχαμε φτάσει πια, εγώ κι αυτή, σε σημείο να μου παίρνει μόνο, χωρίς να μου δίνει. Χρειαζόμαστε, λοιπόν, ένα διάλειμμα (και θα δούμε).

 

Παιδιά... φοβάμαι...   Γίνομαι νορμάλ;

[Sonya]

Όχι, απλά διοχετεύεις αλλού τη φαντασία και τη δημιουργικότητά σου αυτό το διάστημα. And that's a good thing.

[Ιρμάντα]

Κάπου είχα ακούσει τη φράση: Συγγραφέας είναι αυτός που εξακολουθεί να γράφει και μετά την ψυχανάλυση. Δεν θυμάμαι διόλου που το είχα βρει.

[Nienor]

Λέω να κάνω μια προσπάθεια να φέρω τον Τέταρτο πίσω, έστω για να με βρίσει

 

Δεν πιστεύω πως υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει απολύτως καμία διαταρραχή. Μου φαίνεται εξωφρενικό. Μου φαίνεται δηλαδή πως θα ήτανε ένας άνθρωπος-ρομπότ. Μόνο που διάφοροι τύποι διαταρραχών μάλλον ταιριάζουν με άλλους και αντίστοιχα άλλους τους απωθούν. Μου φαίνεται πως είναι θέμα χημείας. Και αυτό. Και πως οι άνθρωποι έρχονται κοντά (όπως και απομακρύνονται) εξαιτίας των διαταρραχών τους. Ε, τώρα εντάξει, προφανώς μιλάω για ελαφριές περιπτώσεις και προφανώς μιλάω για ένα σύνολο το οποίο έχει μια στοιχειώδη παιδεία έτσι ώστε να μπορεί να είναι λειτουργικό, παρά τις διαταρραχές του.

 

Η φάση με το γράψιμο (τη ζωγραφική, τη γλυπτική, την κηπουρική και την ξυλουργική, νομίζω το πιάνετε το νόημα) για μένα τελευταία έχει γίνει λίγο ξεκάθαρη. Τουλάχιστον συναισθηματικά. Είμαι ευλογημένη που μπορώ να το κάνω αυτό. Είμαι τυχερή που έχω αυτή την ικανότητα. Γιατί γράφοντας συνειδητοποιείς, ξορκίζεις, δημιουργείς, ξεφεύγεις, πραγματεύεσε, χαίρεσαι, λυπάσαι, ζεις. Σίγουρα οφείλεται σε (και τρέφεται από) κάποια/ες διαταρραχή/ες που έχω, όπως αυτές συνδυάζονται με λιγότερο διαταρραγμένα μέρη του χαρακτήρα μου, όμως ενώ για τις διαταρραχές μου συνήθως ενοχλούμαι, για το ότι μπορώ και γράφω αισθάνομαι ευγνωμοσύνη.

 

Ακόμα, δεν υπάρχει ζωή χωρίς πόνο. Δηλαδή, νομίζω πως θα σταματήσω να πονάω όταν θα σταματήσω να αναπνέω. Κι αυτό δεν συμβαίνει λόγω των διαταρραχών μου, αλλά επειδή έτσι είναι η ζωή. Κι όπως υπάρχει σε αυτήν χαρά έτσι υπάρχει και η λύπη, η λαχτάρα, ο θυμός, η ζέση, ο φόβος, η οργή και όλα αυτά τα συναισθήματα που έχουμε λέξεις για να τα εκφράσουμε. Οι λέξεις υπάρχουν γιατί όλα αυτά υπάρχουν στη ζωή. Το θέμα για μένα είναι να μπορεί κανείς να επιτρέπει στον εαυτό του να τα νιώθει όλα αυτά, να μην είναι απαγορευμένα, γιατί -και δεν το βγάζω από το μυαλό μου, το βλέπω κάθε μέρα- όταν δεν αφήνεις τον εαυτό σου να πονέσει (γιατί, χαλόου, πονάει) δεν τον αφήνεις μετά ούτε και να χαρεί, ούτε να ενθουσιαστεί. Αν μπορείς να τον κάνεις κάτι και αυτόν τον πόνο (αλλά και όλα τα άλλα) και να αποδέχεσαι πως ο καθένας πονάει διαφορετικά κι ο δικός σου τρόπος δεν είναι ντροπή (αλλά ούτε και ο καλύτερος) ίσως και να γράφεις. Ίσως κι απλά να κλαις. Μου φαίνεται τόσο απλό, τόσο ξεκάθαρο, σήμερα. Και λέω σήμερα, γιατί έχω διαβάσει αυτό το τόπικ εδώ και τόσα χρόνια και τίποτα από όλα αυτά μάλλον δε μου ήτανε ξεκάθαρο προηγουμένως ώστε να το διατυπώσω.

 

Τώρα, η κατανόηση των άλλων μάλλον είναι μια άλλη συζήτηση, αλλά νομίζω πως καταλαβαίνω εν μέρη πώς κάποιος που δεν το κάνει αυτό που κάνεις εσύ δε σε καταλαβαίνει κι εσένα που το κάνεις. Δηλαδή, οκ, πολλές φορές έχει τύχει να ενοχληθώ που κάποιος άλλος δεν κάνει κάτι (ό,τι) επειδή βλέπει ποδόσφαιρο στην τιβι. Όπως δεν το πιάνω εγώ αυτό, έτσι ακριβώς δεν πιάνει κι εκείνος εμένα. Απλώς τελικά δεν έχει να κάνει με μένα, έχει να κάνει με τον άλλο και (παρόλο που προσπαθώ προφανώς, ανεπιτυχώς στις περισσότερες περιπτώσεις) ξέρω πως δε θα έπρεπε να με ενοχλεί.