Chronicles of Siala - Alexei Pehov

[Naroualis]

Όπως υποσχέθηκα πριν από λίγες μέρες, έρχομαι να σας κάνω μια μίνι-παρουσίαση ενός βιβλίου, που δε θεωρώ τέλειο, αλλά ωστόσο κατάφερε να με κάνει να το εκτιμήσω.

 

 

 

Ο λόγος για το Shadow Prowler (Ο Κλέφτης στη Σκιά, αν θέλετε την προσωπική μου μετάφραση), το πρώτο βιβλίο της τριλογίας Chronicles of Siala του Alexey Pehov. Ένα βιβλίο που οι φιλολογικοί κύκλοι της αλλοδαπής θεωρούν ότι κρατάει στα χέρια του τη μοίρα του ρωσικού φάντασυ στη Δύση.

 

 

 

 

 

 

Αλλά ας πούμε πρώτα τα πιο σημαντικά.

 

 

 

Ήρωας του βιβλίου είναι ο Shadow Harold, ένας νεαρός, κατά πώς φαίνεται, master thief στην πρωτεύουσα Avendoom, του κράτους που λέγεται Valiostr. Υπάρχει ένα μικρό θέμα σχετικά με την κοσμοπλασία, με την έννοια ότι δεν υπάρχει χάρτης που να κάνει τα πράγματα εύκολα οπότε πρέπει να κρατάτε τις πληροφορίες στο μυαλό σας για να προσανατολίζεστε. Μπράβο του, λέω εγώ, του Αλεξέι, διότι πολύ έχουμε τεμπελιάσει ως αναγνώστες. Ευκαιρία για λίγη νοητική εξάσκηση.

 

 

 

Είδατε πώς γλιστράει το μυαλό; Το βιβλίο δίνει τόσες πολλές λαβές για συζήτηση που μοιάζει με λεωφορείο.

 

 

 

Που λέτε, ο Χάρολντ είναι μάστερ κλέφτης, αλλά δεν τα πάει και πολύ καλά με τον αρχηγό της σέκτας των κλεφτών (Guilt of Thieves). Έχει τα δικά του προβλήματα και τις δικές του νόρμες κι όταν τον στριμώχνουν ξέρει να αντιδρά ανάλογα. Το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου (τουλάχιστον τα 2/3) είναι ένα κλασσικό φάντασυ νουάρ, στο οποίο, ο Χάρολντ καλείται

 

α) να κλέψει ένα αγαλματίδιο από το σπίτι ενός στρατηγού,

 

β) να βρει τρόπο να μπει στην Forbidden Territory, ένα τμήμα της πόλης του Avendoom το οποίο έχει τειχιστεί και αποκλειστεί μαγικά, λόγω μιας στραβής με κάτι ξόρκια στο παρελθόν,

 

γ) να μπει μέσα στη Απαγορευμένη Περιοχή και να κλέψει τους χάρτες του Hrad Spein (θα πούμε μετά τι είναι αυτό),

 

δ) να βρει ένα κειμήλιο των Doralissians, των κατσικάνθρωπων και να τους το επιστρέψει,

 

ε) να μην αφήσει τον αρχηγό της σέκτας των κλεφτών να τον φάει λάχανο και

 

στ) το κερασάκι στην τούρτα, να μην επιτρέψει σε ένα δαίμονα να “suck the marrow off his bones”.

 

 

 

Και ταυτόχρονα, να ετοιμάζεται για μια αποστολή, στην οποία τον στέλνει -χωρίς τη θέλησή του- ο βασιλιάς Stalkon, σε ένα μέρος περίπου ένα μήνα απόσταση από τo Avendoom, που λέγεται Hrad Spein. Μια γοητευτική σύλληψη, που θα μπορούσε να είναι ένα πολύ πολύ-πολύ-πολύ επικίνδυνο Khazad-dûm, αν δεν το είχαν φτιάξει οι νάνοι, αλλά κάποιοι που δεν ξέρουμε ποιοι και αν τα ξωτικά, τα ορκς και οι άνθρωποι είχαν στη διάρκεια των αιώνων βάλει χέρι και χρησιμοποιήσει ως νεκροταφείο των επιφανών τους νεκρών. Εκεί είναι θαμμένος ένας αρχαίος στρατηγός, με το Rainbow Horn στα χέρια, το οποίο Κέρας διατηρεί τη μαγεία του φράγματος που κρατάει τον Nameless One φυλακισμένο στις Desolate Lands.

 

 

 

Το τελευταίο τρίτο του βιβλίου είναι το ξεκίνημα αυτής της αποστολής, στην οποία περιλαμβάνεται ο Χάρολντ, δέκα Wild Hearts (ένα είδος ακριτών), τρία ξωτικά κι ο γελωτοποιός του βασιλιά, ο Κλι-Κλι (ο οποίος είναι φανερό ότι κάτι κρύβει σχετικά με τις ικανότητές του). Το τέλος του βιβλίου είναι η στιγμή που το quest party ολοκληρώνει το πρώτο μισό της διαδρομής.

 

 

 

Όπως βλέπετε είναι όντως μια γενναία μίξη Tolkien (κλασσικό quest) και Steven Brust (φάντασυ νουάρ, του στυλ του Vlad Taltos). Καθόλου κακό σαν αρική σκέψη και αρκετά πετυχημένο στην εκτέλεσή του. Φυσικά, το ότι στην αρχή ο Χάρλντ περιφέρεται μέσα στο Avendoom, εκτελώντας κάποια αποστολή που θα του δώσει κάτι που θα του επιτρέψει να εκτελέσει την επόμενη, θυμίζει λιγάκι παιχνίδι adventure. Αλλά το όλο θέμα τελειώνει καλά κι έτσι μετά από λίγο η αίσθηση δυσφορίας ξεχνιέται.

 

 

 

Θα μπορούσα να γράψω έναν ντορβά ακόμη πράγματα γι’ αυτό το βιβλίο, αλλά μάλλον θα σταματήσω εδώ. Θα δώσω μερικά link, το site του Πεχόβ στα αγγλικά και τα ρωσικά (παρακαλώ κάντε έναν κόπο και δείτε τις galleries, είναι κα-τα-πλη-κτι-κες. Ακόμη και στο ρώσικο σάιτ, βάλτε το στο Google Translate και δειτε πέντε πράγματα, είναι τέλειες οι εικονογραφήσεις...) και το site του νεαρού που έφτιαξε το αγγλικό εξώφυλλο, του Kekai Kotaki, ο οποίος μου φαίνεται ότι θα γίνει ο επόμενος αγαπημένος μου εικονογράφος.

 

 

 

Και κάτι που είδα μόλις τώρα: Στο αγγλικό σάιτ του Πεχόβ, αναφέρεται ως international publisher for Greece, ο Λιβάνης! Λέτε να το δούμε στα ελληνικά κι αν ναι, θα το δούμε άραγε ολόκληρο;

 

 

[D'Ailleurs]

είναι παιδικό/εφηβικό ή για ενήλικες;;;

[Naroualis]

Καθόλου παιδικό και ούτε καν εφηβικό. Ενηλικότατο. Δεν υπάρχει αθώος χαρακτήρας (τύπου Φρόντο ή Χάρρυ Πόττερ) ούτε για δείγμα. Κι επιπλέον κάποιες σκηνές αγγίζουν τα όρια του τρόμου. Έχει πολλά σκότεινά πράγματα στο Βαλιόστρ.

[Cassandra Gotha]

Εμένα πάντως με χοντροέψησε απ' αυτά που γράφεις.

Ευχαριστώ Ευθυμία. Θα τον ψάξω τον κύριο.

[BladeRunner]

Πολύ ενδιαφέρον μου φαίνεται! Αλλά αν είναι να το πάρω, θα το πάρω στα ελληνικά.

[trillian]

Όντως ενδιαφέρον, και μ' έψησε κι εμένα, αλλά... για κάποιο λόγο μου θυμίζει πολύ το Lies of Locke Lamora... (τούλάχιστον επιφανειακά, όπως φάνηκε η υπόθεση). Το χεις διαβάσει εσύ Ευθυμία, μοιάζουν όντως;

[Naroualis]

Δυστυχώς δεν έχω διαβάσει το Lock Lamora, αλλά έχω την εντύπωση ότι ο Ρώσος δεν είναι τόσο ρεαλιστής όσο ο Σκοτ Λιντς. Το σέτινγκ είναι καθαρά μεσαιωνικό (αν και αναφέρονται τα κανόνια που έχουν εφεύρει τα γκόμπλινς) αντί του αναγεννησιακού του Λιντς κι επιπλέον ο Πεχόβ ρέπει λίγο προς το high fantasy.

 

Πχ, η περιγραφή της πόλης είναι λίγο επιφανειακή, λίιιιγο εξωραϊσμένη. Αλλά από την άλλη, όταν ο Χάρολντ κατεβαίνει από το άλογο την πρώτη μερα που περνούν στο δρόμο, νιώθει σαν να του έχουν γδάρει τα πισινά από την ολοήμερη καβαλαρία. Κι η ξωθιά, η elfess, έχει γκρίζα μαλλιά και χαυλιόδοντες σαν του αγριογούρουνου.

[D'Ailleurs]

ξωτικό με χαυλιόδοντες;;;

[Naroualis]

The bewitching charm of the elves. It was invented by the same storyteller who thought up the goblins' thirst for blood. It is only in fairy tales that elves are beautiful, only in fairy tales that they are immortal, only in fairy tales do they have golden hair, green eyes, melodic voices, and a light, floating step. And only in fairy tales are elves wise, truthful, just, and chivalrous. In real life...

 

In real life anyone who knew no better could take an elf from the forests of Zagraba and I'alyala for an orc. Because the fairy tale beauty of the elves lauded to the heavens by drunken storytellers in the taverns simply doesn't exist.

 

Well, of course, there are some attractive faces even among this race, but they're certainly no paragon for beauty. Elves look like people, except for their swarthy skin, yellow eyes, black lips, and ash-grey hair. And those protruding fangs put a real scare into the unsophisticated philistine and the lover of old wives' tales.

 

Got you covered?

[D'Ailleurs]

horny horntoads!!!:dazzled::dazzled:

[Naroualis]

Κι απ' ότι φαντάζομαι ο Χάρολντ θα τη νοστιμευτεί τη χαυλιοδοντού μέχρι το τέλος. Πέρα από την πλάκα, το κομμάτι είναι χαρακτηριστικό της μοντέρνας τάσης του φάντασυ (τρομάρα της) που υπηρετεί κι ο Πεχόβ: πάρτε μια πολύ κλισέ ιδέα που την έχουν κάνει όλοι τελατίνι από τη χρήση και αλλάξτε της τα φώτα.

[jjohn]

κάνω bump

αφενώς γιατί το Shadow Chaser(δεύτερο βιβλίο της τριλογίας)

έχει κυκλοφορίσει σε Hardcover και αναμένεται σε paperback μέχρι το τέλους του μήνα

αλλά και για να πω ότι το Shadow Prowler μου άρεσε αρκετά και πως συστήνεται σε όλους

αφού έχει αρκετή δράση αλλά και από ένα σημείο και μετά μπόλικη δόση χιούμορ(που για μένα είναι μαστ)

(και βεβαίως μία ενδιαφέρουσα ιστορία ,η οποία φαίνεται πως έχει πολύ ψωμί ακόμα)

 

kli kli ftw

[Naroualis]

Μόλις πριν από λίγες στιγμές τελείωσα το Shadow Chaser, το δεύτερο της τριλογίας και χμ. Δεν ξέρω τι να πω γι’ αυτό. Δεν ξέρω καταρχήν αν μου άρεσε ή δε μου άρεσε. Δε λέω, πέρασα ευχάριστα, γιατί ώρες και φορές έχει ένα πολύ ωραίο χιούμορ. Αλλά είναι λίγο βαρετό. Ξεκινάει πάλι όπως και το πρώτο των Χρονικών της Σιάλα, με τον Χάρολντ σε μια πόλη (αυτή τη φορά είναι η πρώην πρωτεύουσα του Βαλιοστρ, το Ράννεγκ), κάνουμε μια μικρή περιήγηση για να βρει το γκόμπλιν της παρέας οδοντίατρο, πίνουμε στο τοπικό καπηλειό, καυγαδίζουμε σαν τους Γαλάτες, έτσι για το φίλινγκ και μετά πάμε να κλέψουμε. Κατόπιν της κλοπής, ξεκινάμε πάλι την περιήγηση εις τα εξοχάς, όπως και στο πρώτο βιβλίο. Το καλό είναι ότι έχει δράση, άσχετα που εγώ βαρέθηκα. Υποθέτω ότι η βαρεμάρα είναι αποτέλεσμα του ότι ο Πεχώφ προσπαθεί να γεμίσει μερικέςσελίδες μέχρι να έρθει η ώρα να μας πει τι γίνεται στο Χραντ Σπέιν (στο οποίο με το πέρας του δεύτερο βιβλίου δεν έχουμε ακόμα φτάσει). Επίσης καλό (γουέλ, όχι για τους ίδιους) είναι ότι

το body count είναι σημαντικό: στο τέλος του πρώτου βιβλίου η συντροφιά έχει χάσει έναν άντρα, στο τέλος του δεύτερου έχουν απομείνει τρεις κι ο κούκος κι ένας ετοιμοθάνατος.

Edited May 16, 2011 by Naroualis

[Naroualis]

Πριν από λίγες μέρες τελείωσα και το τρίτο βιβλίο το Shadow Blizzard. Εξακολουθεί να έχει τα πραβλήματά του, αλλά η περιπλάνηση στο Χραντ Σπέιν και το μυστικό του Κλι-Κλι είναι αρκετά για να σε κρατήσουν. Δεν είμαι σίγουρη ότι τελειώνει έτσι, πάντως κλείνει κάποιες πλοκές ικανοποιητικά κι άλλες με αστεία τεχνάασματα. (πχ.

 

 

 

πρέπει να δείξει από κοντά τη μεγάλη μάχη, στην οποία ο Χάρολντ δε συμμετέχει και τι κάνει; Τον βάζει να τη βλέπει... στο όνειρό του. Καταπληκτικό εύρημα, τι να σου πω τώρα κι εσένα. )

 

 

 

[jjohn]

Ε, και στο Prowler ο Harold είχε

ξεσκιστεί να βλέπει οράματα(τρία τουλάχιστον μου έρχονται στο μυαλό τώρα)

, αλλά όντως μοιάζει κάπως γελοίο αυτό

Κατά τα άλλα, πρέπει κάποια στιγμή να βρω και να διαβάσω τα δύο επόμενα,μιας και το Shadow Prowler έκανε το ακατόρθωτο: να με κρατήσει για epic fantasy

Edited June 12, 2012 by jjohn

[Naroualis]

Τουλάχιστον στο Prowler

 

 

δεν ήταν οράματα που κρατούν, ξέρω 'γω, είκοσι σελίδες και μοιάζουν με κάποιο κείμενο από άλλο μυθιστόρημα, που για να μην το πετάξει, το κοτσάρησε εκει πέρα. Δε φαίνεται καν ο Χάρολντ κάπου στα οράματα αυτά, σαν αόρατος παρατηρητής. Είναι μια απλή, σκέτη, ξεροσφύρι βρε παιδί μου, αφήγηση μιας μάχης, με εναλλαγές οπτικής γωνίας και δραματικούς διαλόγους και εμβάθυνση στο χαρακτήρα κάποιων Αγνώστων Στρατιωτών. Παντελώς άκυρο με το υπόλοιπο βιβλίο σου λέω.

 

[BladeRunner]

Για όσους ενδιαφέρονται, μόλις σήμερα κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο της σειράς, με τον τίτλο Κυνηγός σκιών, από τις εκδόσεις Λιβάνη. Περισσότερα στο τόπικ με τις Νέες Κυκλοφορίες.

[alanon]

Για όσους ενδιαφέρονται, μόλις σήμερα κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο της σειράς, με τον τίτλο Κυνηγός σκιών, από τις εκδόσεις Λιβάνη. Περισσότερα στο τόπικ με τις Νέες Κυκλοφορίες.

 

χτες πηγαινοντας στον ευριπιδη στο χαλανδρι τοειδα και το πηρα. μια ματια που του εριξα καλο φαινεται. σε λιγες μερες μαλλον θα το πιασω

[tholin]

το πήρα στα ελληνικά αλλά εμένα δε μου άρεσε. κυρίως δε μου αρεσε ο τρόπος γραφης που ίσως χάνει στα ελληνικά. ατάκες "πρέπει να μπουκάρω", "είναι φως φανάρι", "με το συμπάθιο", "ωστε είχε επιζήσει ο πεισματάρης κερατάς" και το πρωτο πρόσωπο τα βρήκα αρκετά κόντρα σε οτι εχω συνηθίσει να διαβάζω. ξαναλέω οτι ίσως χάνει στη μετάφραση κ στα αγγλικά να ταιριάζει καλύτερα αυτη η αμεσσότητα. καταλαβαίνω επίσης οτι λόγω του πρώτου προσώπου και καθώς η ιστορία ξετυλίγεται απο τα μάτια ενώς κλέφτη οτι "κολλάει" αυτός ο τρόπος αφήγησης αλλά εμένα δε μου άρεσε.

ισως στην πορεία να βελτιώνεται και να συνηθίζεται αλλά δε το προχώρησα για να είμαι ειλικρινής.

 

επίσης Naroualis πραγματικά καταπληκτική η σελίδα του Kekai Kotaki. τρομερή δουλειά και μακάρι να τον δούμε και σε άλλα εξώφυλλα. η ελληνική έκδοση έχει διαφορετικό εξώφυλλο το οποίο είναι ψιλοαδιάφορο

Edited November 27, 2012 by tholin

[Cassandra Gotha]

Διάβασα το πρώτο βιβλίο, στα ελληνικά, το "Κυνηγός Σκιών". Δεν μου άρεσε. Δηλαδή, θα μπορούσε, αλλά όχι. Ο συγγραφέας σαν να προσπαθεί πολύ να γίνει ευχάριστος, αστείος. Δηλαδή, δεν μπορεί σε κάθε σκέψη του πρωταγωνιστή να χώνει και μια εξυπνάδα, χωράει δεν χωράει.  Από την άλλη, πάρα πολλή δράση, δεν το άντεχα σε σημεία. Όλο δράση είναι το βιβλίο, βασικά. Ενώ ξεκίνησε ωραία, και σκέφτηκα ότι θα είναι διασκεδαστικό και ενδιαφέρον, τελικά δεν κατάφερε να με κερδίσει. Δεν με ενδιέφερε καθόλου το τι θα γίνει, αν θα κάνουν αυτό που ξεκίνησαν να κάνουν (άλλο αυτό: στο τρίτο βιβλίο θα δούμε τη θρυλική περιοχή! ) και αν θα πάθει κάτι ο πρωταγωνιστής.

Νομίζω ότι μου έγινε τελείως βαρετό από τη στιγμή που ξεκινάει το quest party. Πωωω... βαρεμάρα... Μέχρι τότε είχε καλές στιγμές το βιβλίο, από 'κει κι έπειτα ήθελα να τελειώσει, απλά.

[Mhtsos]

Τελείωσα το πρώτο βιβλίο της σειράς πριν μερικές μέρες.

Πρέπει να πω ότι ήταν ευχάριστο, αν και σε μερικά σημεία έκανε κοιλιά.Ιδίως στο δεύτερο μέρος.

Η κεντρική φιγούρα-ήρωας είναι σοφτ-κορ αντι-ήρωας, στυλ Ρομπέν των Δασών στο χειρότερο/"εγωιστικότερο" του,αλλά τίποτα συνταρακτικό.

Οι λοιποί ήταν επίσης ψιλοκλισεδιάρικο καστ "ηθοποιών" και κομπάρσων,γενικά είδα ότι δυστυχώς δεν ξεπερνά το μέτριο στον τομέα.

 

Ωραίο στοιχείο στο βιβλίο ήταν ότι έχωσε και ολίγη από τρόμο,αν και δεν το πολυγουστάρω σαν genre,κόλλησε επιτυχημένα διότι ήταν αρκετά καλογραμμένο.

Κατά τα άλλα προσπαθώντας να το παίξει μετάμοντερνος φάνταζι, πήρε όλα τα κλισέ και τους άλλαξε τα φώτα με ελάχιστη φαντασία(pun intended) και ακόμη λιγότερη πειστικότητα & επιτυχία.

Από τα μεγάλα μείον του βιβλίου,θα ήταν πολύ τιμιότερο εάν έκανε απλή αντιγραφή της τολκινικής νόρμας.

 

Μόλις τελειώσω την σειρά του Broken Empire,μάλλον θα το ξαναπιάσω.

[WILLIAM]

   Κυνηγός Σκιών

   Το βασίλειο της Βαλιόστρ διάγει μια ειρηνική περίοδο, είναι μια ανήσυχη ειρήνη ωστόσο. Πέρα από τα σύνορα στην ερημιά ο Ακατονόμαστος ένας μάγος με φοβερές δυνάμεις και εχθρός του βασιλείου αρχίζει να αφυπνίζεται. Στην πρωτεύουσα της Βαλιόστρ Αβέντουμ, ένας κλέφτης, ο Χάρολντ, αναλαμβάνει μια δουλειά που τον μπλέκει πολύ άσχημα. Τώρα είναι υποχρεωμένος να πάρει μέρος σε μια αποστολή που είναι η μόνη ελπίδα κατά του Ακατανόμαστου αλλά και εξαιρετικά επικίνδυνη. Και σαν να μην φτάνει αυτό φαίνεται να υπάρχει και τρίτη πλευρά στην ιστορία αποφασισμένη να φτάσει στην επίτευξη των στόχων της πρώτη χωρίς να νοιάζεται ποιους ή πόσους θα σκοτώσει στη διάβα της.

   Πρώτη φορά διάβασα ένα βιβλίο φαντασίας από μη αγγλόφωνο συγγραφέα και ο Αλεξέι Πεχόφ με δικαίωσε. Η ιστορία κυλάει και δεν κουράζει, η γλώσσα μερικές φορές είναι κάπως αλλά ταιριάζει στον αφηγητή και πρωταγωνιστή που είναι κλέφτης. Έχει όλα τα καλούδια των βιβλίων φαντασίας, διάφορες φυλές, μαγικά αντικείμενα και όπλα. Λίγα πράγματα είναι περιττά και θα μπορούσαν να λείπουν όπως το όραμα του Χάρολντ για τη μάχη της ερημιάς του Χόργκαν (όχι ότι δεν ήταν ωραίο κομμάτι ή ότι δεν έδενε με το σύνολο αλλά δεν ήταν τόσο απαραίτητο όσο τα άλλα δύο που είχαν προηγηθεί).

   Σε γενικές γραμμές ένα βιβλίο για να περάσουν ευχάριστα την ώρα τους οι φίλοι του είδους. Θα διάβαζα ευχαρίστως και τα άλλα δύο αν τα έβρισκα.

[Rithan]

Εμένα προσωπικά με άρεσε πολύ το βιβλίο. Μπορεί να φταίει το ότι ψήνομαι γενικά πολύ για τέτοιου είδους βιβλία νομίζω λέγονται high fantasy από ότι κατάλαβα από την συζήτηση...).

Μια χάρη θα ήθελα: Μήπως ξέρει κανείς εάν τα υπόλοιπα βιβλία της σειράς έχουνε μεταφραστεί, γιατί τα ψάχνω και τα ψάχνω αλλά δεν βρίσκω τίποτα να πάρει η ευχή. Δεν θα μου ήτανε  πρόβλημα να τα διαβάσω στα Αγγλικά, αλλά μπορείτε να καταλάβετε ότι είναι πάντα προτιμότερο και ευκολότερο να διαβάζει κανείς στην μητρική του γλώσσα...

Οπότε, οποιασδήποτε πληροφορία θα ήταν χρήσιμη.

Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

[Naroualis]

Κοίτα, επειδή μιλάμε για την ελληνική εκδοτική σκηνή, πάει να πει, ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει, πιθανόν να υπάρχει μια μικροσκοπική ελπίδα. Αυτή τη στιγμή πάντως δεν βλέπω πουθενά δεύτερο μέρος και δεν βλέπω και σχέδια να βγει το δεύτερο μέρος