Διγέλαδος Posted May 17, 2010 Share Posted May 17, 2010 (edited) Όνομα συγγραφέα: Αλέξανδρος Είδος: Μεταφυσική Κωμωδία Σεξ : Όχι Αριθμος λέξεων: 1888 Αυτοτελής: Ναι Σχόλια: Οποιαδήποτε ομοιότητα ονόματος με πραγματικά πρόσωπα είναι τελείως συμπτωματική. mia_psyxh_sthn_oura.doc «Ώρα θανάτου: έξι και τριάντα τρία λεπτά μετά μεσημβρίας», ανήγγειλε η νοσοκόμα καθώς κοιτούσε το πλαστικό ρολόι που ήταν τυλιγμένο στον καρπό της. Ένας πνιχτός αναστεναγμός βγήκε από την κοπέλα που κρατούσε σφιχτά τα χέρια του νεκρού γέρου. Η νοσοκόμα έτεινε το χέρι της προς το μηχάνημα που κατέγραφε τους παλμούς της καρδιάς. Από αυτό ακούγονταν πια ένα μονότονο σφύριγμα μέχρι που πάτησε με τον αντίχειρά της το διακόπτη για να το σιωπήσει. «Μπορείτε να με αφήσετε με τον πατέρα μου 2 λεπτά, αδερφή;» ζήτησε η κοπέλα χωρίς να κοιτάξει τη νοσοκόμα. «Φυσικά κ. Ασκληπιού», απάντησε και αποχώρισε από το δωμάτιο. Η κοπέλα άφησε τα χέρια του νεκρού πατέρα της και χάιδεψε το πρόσωπό του. «Έλα κόρη μου, μη στεναχωριέσαι» είπε ο πατέρας της ακριβώς από πίσω της. Καμιά όμως απάντηση δεν πήρε. Πήγε να την αγγίξει στον ώμο, αλλά το χέρι του το διέσχισε σαν να ήταν μια οπτασία. Κοίταξε ξανά την πλάτη της και της υποσχέθηκε ότι θα τα ξαναπούν. Η κόρη του άφησε ένα παραπονεμένο χαμόγελο να χαραχτεί στο πρόσωπο της. Έσκυψε και του φίλησε το μέτωπο. Γύρισε και πέρασε μέσα από το είδωλο της ψυχής του πατέρα της, ο οποίος είχε ανοίξει τα μάτια και στόμα διάπλατα φοβούμενος κάποια σύγκρουση. Αφού ξεπέρασε την πρώτη τρομάρα προχώρησε με τη σειρά του στη θέση που ήταν η κόρη του και μίλησε στο σώμα του: «Ά ρε γέρο, κοίτα πως κατάντησες», παρατηρώντας με λύπη το ζαρωμένο δέρμα του και τα άσπρα μαλλιά. Ξαφνικά ένα δυνατό φως τον περικύκλωσε. Με μισάνοιχτα τα μάτια του γύρισε το πρόσωπο να δει την πηγή του λαμπρού φωτός. Μια φωτεινή πύλη είχε πια αντικαταστήσει την πόρτα του δωματίου. Μάλλον θα πρέπει να περάσω από εκεί, σκέφτηκε ο γέρος και προχώρησε προς την πόρτα. Μόλις πέρασε μέσα από το περίγραμμα, το οποίο ίσα-ίσα φαινόταν λόγω του έντονου φωτός, όλα έγιναν σκοτάδι. «Άντε, καιρός ήταν», είπε ανυπόμονα μια φωνή. Ένα σύρσιμο ροδών ακούστηκε με ένα κάτοπτρο κολλημένο σε κάτι που γυάλιζε σαν πρίσμα να ξεχωρίζει μέσα στο σκοτάδι. Ο γέρος έκανε πέρα στηρίζοντας το ένα χέρι του σε κάποιο τοίχο - τουλάχιστον εδώ υπάρχει μια κάποια υλική υπόσταση - για να δώσει χώρο στη συσκευή και το πλάσμα που το έσπρωχνε. «Τι συμβαίνει εδώ; Εσύ έφτιαξες το φως; » ρώτησε με απορία ο νεκρός γέρος. «Ωχ κοίτα να δεις τώρα, μπλέξαμε και με αργόστροφο», και συνέχισε με ένα ξεφύσημα. «Πώς νόμιζες ότι βλέπετε το φως; με ένα μαγικό τρόπο; εστιάζουμε το φως μέσα από αυτό το μαραφέτι», διέκοψε το λογύδριό του χτυπώντας - με κάτι που φαινόταν σαν δάχτυλο - τη συσκευή βγάζοντας ένα μεταλλικό ήχο «και το προβάλλουμε έξω σε σας. Είναι ο μόνος τρόπος για να τραβήξουμε την προσοχή σας αλλιώς μπερδεύεστε και χάνεστε μέσα σε καθρέφτες κι άλλα τέτοια» «Μα δεν βλέπω κανένα φως εδώ», παρατήρησε με το ίδιο απορημένο ύφος ο γέρος. «Λογικό είναι, ακόμα προσπαθείς να χρησιμοποιείς τα μάτια σου όπως είχες μάθει εκεί» έδειξε πάλι με το ίδιο παράξενα σχηματισμένο δάχτυλο προς τα εκεί που θα βρισκόταν η πόρτα από την οποία μπήκε αν συνέχιζε να υπάρχει. «Εδώ το φως είναι η αλήθεια, μην προσπαθείς να διακρίνεις. Απλώς δες! » Ο γέρος προσπάθησε, έκλεισε τα μάτια του σφιχτά και τα ξανάνοιξε. «Πάλι δεν βλέπω τίποτα», είπε απογοητευμένα. Το πλάσμα του έδωσε μια γερή ανάστροφη στο πίσω μέρος του κεφαλιού του γέρου. «Τί στα κομμάτια;» Ο γέρος έβαλε το χέρι του πίσω από το σβέρκο του για να τρίψει το κεφάλι του, περισσότερο από συνήθεια γιατί τελικά δεν είχε νοιώσει κάποιο πόνο. Άνοιξε τα μάτια κι όντως έβλεπε τώρα φυσιολογικά. «Απίστευτο! » φώναξε με έκπληξη ο γέρος. «Ναι, μερικές φορές χρειάζεται να το κάνω αυτό για να δείτε στα γρήγορα. Όχι, ότι δεν το απολαμβάνω» και άφησε ένα γελάκι να ξεφύγει από το στόμα του. Ο γέρος ενοχλημένος αγνόησε τη γύμνια και τα άφυλα χαρακτηριστικά του πλάσματος και κοίταξε γύρω του. Το μόνο αξιοπρόσεκτο που έβλεπε ήταν ένας διάδρομος ο οποίος οδηγούσε σε ένα κιόσκι εξυπηρέτησης. Όμως μπροστά από αυτό βρισκόταν μια μεγάλη σειρά από ανθρώπους, νεκρούς ανθρώπους προφανώς. Η ουρά ήταν τόσο μεγάλη που ούτε καν φαινόταν ποιος ήταν πίσω από το κιόσκι που τους εξυπηρετούσε. Ο γέρος γύρισε να κοιτάξει πάλι το πλάσμα φανερά ενοχλημένος. «Τί νόμιζες; Γιατί το κατ' εικόναν και καθ’ ομοίωσιν να αναφερόταν μόνο στην εξωτερική εικόνα κι όχι και στον τρόπο ζωής; ή ακόμα καλύτερα στον τρόπο οργάνωσης; Τώρα τράβα από εκεί το χαρτάκι για να πάρεις σειρά προτεραιότητας» τον ενημέρωσε το άφυλο πλάσμα που στεκόταν τόση ώρα δίπλα του. Ο γέρος κοίταξε δίπλα του και είδε ένα ρολό από χαρτάκια που χωρίζονταν από διακεκομμένες γραμμές. Η μια άκρη χανόταν μέσα στον τοίχο και η άλλη κρεμόταν προς την μεριά του σαν να τον περίμενε. Τραβάει με δύναμη την άκρη αποκεφαλίζοντας τον υπόλοιπο σορό. Το χαρτάκι έγραφε: αριθμός 3.293.982, μέσος χρόνος αναμονής 151 χρόνια «Τί γράφει εδώ;» φώναξε ο γέρος εκνευρισμένος. «Πώς γίνεται να περιμένω τόσα χρόνια για να έρθει η σειρά μου»; «Εδώ δεν υπάρχει η αίσθηση του χρόνου, ο χρόνος είναι κάτι που υπάρχει για βιολογικούς σκοπούς. Δεν έχεις βιολογικό σώμα; Δεν έχεις τότε και την αίσθηση του χρόνου» Ο γέρος γύρισε την πλάτη του στο παράξενο πλάσμα χωρίς να έχει ικανοποιηθεί από την απάντησή του και πήρε τη θέση του στην ουρά. Πέρασαν 151 χρόνια κι έφτασε η σειρά του μπροστινού του. Το πλάσμα που βρισκόταν πίσω από το γκισέ είχε κάποια θηλυκά χαρακτηριστικά στο πρόσωπά του που πρόδιδαν την υπερισχύουσα γυναικεία του πλευρά. Κοιτούσε τα χαρτιά που του είχε παραδώσει ο μπροστινός κύριος. «Φαίνεται ότι όλα είναι εντάξει. Έχετε ολοκληρώσει την εξέλιξη της εσωτερικής ενέργειάς σας και είστε έτοιμος να προχωρήσετε στο επίπεδο αποδέσμευσης. » «Επιτέλους! » Αναφώνησε χαρούμενα ο κύριος μπροστά του. «Ακολουθήστε, τις ενδείξεις στον τοίχο στα αριστερά σας και μπείτε στην κάψουλα αποσύνθεσης, παρακαλώ. » Ο κύριος κοιτάζει προς την κάψουλα με ένα τρόμο στο βλέμμα του. Η κάψουλα βρισκόταν στην αδιέξοδο του αριστερού διαδρόμου. Δεν θα πήγαινε πουθενά μετά. «Ε, συγνώμη», μίλησε διστακτικά στο θηλυκό πλάσμα πίσω από το τζάμι «κάψουλα αποσύνθεσης;» «Μάλιστα, κύριε, αποσύνθεσης. Πώς αλλιώς θα προχωρήσετε στο επόμενο επίπεδο αν δεν απελευθερωθείτε από το είδωλο που περιορίζει την ψυχή σας; Άντε προχωρήστε τώρα, καθυστερείτε την ουρά!» Ο κύριος χωρίς να βλέπει άλλη λύση προχώρησε προς την κάψουλα. Ο γέρος τον είδε να μπαίνει μέσα καταβεβλημένο κι ένας υπόκωφος βόμβος αναπαράχθηκε από εκείνο το σημείο. Μικρά κομματάκια άρχισαν να αποχωρίζονται από το σώμα του κυρίου. Άρχισε να ουρλιάζει μέχρι που όλα τα κομμάτια μετατράπηκαν σε ένα χρυσό φως κι αυτό διασκορπίστηκε σε όλο το χώρο. Ο γέρος είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό και προχώρησε προς το γκισέ με πολύ μικρά βήματα καθυστερώντας μάταια τη διαδικασία. «Τα χαρτιά σας, παρακαλώ» απαίτησε το πλάσμα. «Ποια χαρτιά;» «Πρέπει να πάρετε πρώτα την καρτέλα απόδοσής σας από το γραφείο που είναι στα δεξιά σας και μετά να έρθετε σε μένα», είπε το πλάσμα βαριεστημένα σαν να είχε προσφωνήσει αυτές τις λέξεις ήδη πάρα πολλές φορές. Ο γέρος έφυγε ανήσυχος προς το δεξί γραφείο. Η ανησυχία του έφτασε στο κατακόρυφο όταν διάβασε τη πινακίδα πάνω από το κιόσκι, Γραφείο Απόδοσης Κρίσης. Μόλις έφτασε στο τζαμάκι, έγειρε προς αυτό για να μιλήσει στον κύριο με την περίεργη μάσκα. Ήταν μια μάσκα που έμοιαζε με κεφάλι μαύρου τσακαλιού. Αν και τα αληθοφανή χαρακτηριστικά της πρόδιδαν κάτι άλλο από μια απλή μάσκα. Στο βάθος δέσποζε μια αντίκα με μια ξεθωριασμένη χρυσή επίστρωση. Φαινόταν σαν μια ζυγαριά, με δυο βάσεις. «Γεια σας κ. Ασκληπιέ, σας έχω εδώ. Θα πρέπει πρώτα να κάνουμε την αξιολόγησή σας.» Ο κριτής άρχισε να διαβάζει από τη πρώτη γραμμή της λίστας. «Για να δούμε, στο 6ο έτος σας, διαβάζω ότι ασκήσατε βία πάνω σε άλλα είδη ζωής. Συγκεκριμένα, στη γάτα της οικογένειάς σας. Ενώ σε ολόκληρες στοιχίσεις από κάμπιες βάζατε φωτιά» «Ε, μα ήμουν μόνο ένα παιδί», απολογήθηκε ο γέρος. «Αυτό είναι ένα πολύ μικρό ελαφρυντικό. Στην εφηβεία σας όμως βλέπω κάνατε τις αταξίες σας» «Τί; Κάτι φάρσες ήταν σε ένα παιδί που δεν χωνεύαμε» απάντησε ο γέρος σαν να μη φταίει σε τίποτα. «Α, ναι σωστά ήταν κι αυτό», υπογράμμισε μια πρόταση ο μασκοφόρος κριτής που είχε παραβλέψει. Πήγε να διακόψει πάλι ο γέρος, αλλά το μετάνιωσε. «Και τώρα πάμε στα σοβαρά» Πήρε μια βαθιά ανάσα και άρχισε να υπαγορεύει: «Εξήντα χιλιάδες τετρακόσιες τρεις φορές που βρίσατε ή προσβάλλατε κάποιον συνάνθρωπό σας. Είκοσι χιλιάδες διακόσιες πενήντα φορές που δεν βοηθήσατε έναν συνάνθρωπό σας όταν είχατε την ευκαιρία. Τρεις φορές που κλέψατε. Δώδεκα χιλιάδες φορές που είπατε ψέματα» «Δεν έχω πει τόσα ψέματα!» δεν άντεξε ο γέρος νεκρός «Δώδεκα χιλιάδες και μια φορές» επανέλαβε το πλάσμα-τσακάλι διορθώνοντας το κείμενο μπροστά του. «Δεν νομίζω να χρειάζεται να σας διαβάσω όλη τη λίστα» Ο νεκρός κοίταξε χωρίς να ξέρει τι να πει. Όπως ένας κατηγορούμενος στο ειδώλιο του δικαστηρίου. Ο ζωόμορφος κριτής φάνηκε να είναι απορροφημένος στους υπολογισμούς που έκανε ανοιγοκλείνοντας τη μουσούδα του. Έγραψε το αποτέλεσμα στην κάτω πλευρά της λίστας κι έβαλε τη τζίφρα του. Έπειτα την έδωσε στο νεκρό γέρο. Ο γέρος την πήρε και επέστρεψε στην ουρά που βρισκόταν πριν, ζητώντας ευγενικά να πάρει την προτεραιότητα από τις άλλες ψυχές που περίμεναν. Όταν πια έφτασε στο κιόσκι την πήρε η κυρία μπροστά και τη διάβασε. «Μάλιστα, απ' ότι βλέπω δεν έχει εξελιχθεί η ενέργειά σας στον απαιτούμενο βαθμό και θα πρέπει να ξαναπεράσετε τη διαδικασία συνεχίζοντας από ένα συγκεκριμένο επίπεδο» «Τη διαδικασία;» ρωτάει σαστισμένος ο νεκρός γέρος «Τη διαδικασία εξέλιξης σας» «Δηλαδή;» «Δηλαδή, θα πρέπει να γυρίσετε από εκεί που ήρθατε» είπε το θηλυκό πλάσμα δείχνοντας πίσω από τη πλάτη του γέρου. Χτύπησε μια σφραγίδα πάνω στην καρτέλα και αυτόματα άνοιξε κάτω από τα πόδια του γέρου νεκρού ένα είδος καταπακτής που τον κατάπιε ακαριαία. Μια δέσμη φωτός είχε τυφλώσει για μια ακόμα φορά το γέρο και αισθανόταν σαν να έπεφτε μέσα σ' αυτήν. Ωσότου ένα μαλακό στρώμα τον αγκάλιασε και του προσέφερε ζεστασιά. Ενώ το φως πάλι έγινε σκοτάδι. Όμως αυτή η ήρεμη κατάσταση δεν κράτησε και πολύ. Ένοιωσε ένα δυνατό παλμό, πέρα από αυτόν της δικής του καρδίας, να γίνεται όλο και πιο ταχύρρυθμος. Το μαλακό στρώμα άρχισε να τον σφίγγει γύρω από το σώμα του. Μια μικρή χαραμάδα μπροστά από τα πέλματα των ποδιών του άρχισε να ανοίγει κι ένα φως να διεισδύει μέσα στο εσωτερικό του ζεστού κουκουλιού που βρισκόταν. Κάτι τον έσπρωχνε προς το μέρος της με τα πόδια του να περνάνε πρώτα μέσα από αυτήν. Μια αύρα τα δρόσισε καθώς ένα τράβηγμα παρέσυρε όλο σώμα του έξω με τελευταίο το κεφάλι που βγήκε με δυσκολία λόγω του στενού περάσματος κάνοντας το να ανοιχτεί περισσότερο. «लड़का!»* Φώναξε ενθουσιασμένα η μαμή καθώς πήρε το μωρό στην αγκαλιά της. Το σκούπισε βιαστικά με μια βρώμικη πετσέτα και το άφησε απαλά πάνω στο στήθος της Ινδής μητέρας του. Το βρέφος άνοιξε τα μάτια του και χωρίς να βλέπει καλά διέκρινε μια θολή κι ασπρόμαυρη εικόνα ενός σπιτιού ετοιμόρροπου με τρύπιους τοίχους που έβγαζαν σε μια παραγκούπολη. Τα 8 αδέρφια είχαν ήδη σταθεί πάνω από τη μητέρα έχοντας παρακολουθήσει με περιέργεια την είσοδό του μωρού σ' αυτόν τον κόσμο. Η μητέρα του κοίταξε με συγκίνηση και κούραση το μελαχρινό μουτράκι του γιού της και χάιδεψε τα καστανά μαλλιά του που ήταν ακόμα μούσκεμα. Το μωράκι έκλαψε σπαρακτικά. * μτφ: Αγόρι! ----------------------------------------------------------------------- Κομμένος Διάλογος: Όταν ο νεκρός γέρος μαθαίνει από το θηλυκό πλάσμα για την κρίση του: «Πώς και δεν πάω σε καμιά Κόλαση;» «Γεμίσαμε κύριε, γεμίσαμε!» απαντάει απαυδισμένα Edited May 17, 2010 by Διγέλαδος Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted May 19, 2010 Share Posted May 19, 2010 (edited) Διγέλαδε, μπαίνω κατευθείαν στο ψητό. Επαναλαμβάνεις πολλές φορές τη λέξη γέρος και νεκρός γέρος. Μερικές μάλλον δεν χρειάζονταν. Αντίθετα, δεν μας λες ποιος/ποια/τι του μιλάει όταν ακολουθεί το φως. Σ' αυτή την πρόταση ή το του έπρεπε να λείπει, ή το του γέρου. Το πλάσμα του έδωσε μια γερή ανάστροφη στο πίσω μέρος του κεφαλιού του γέρου. Ο γέρος έβαλε το χέρι του πίσω από το σβέρκο του για να τρίψει το κεφάλι του, Τρία του στη σειρά βαραίνουν τη φράση. «Ναι, μερικές φορές χρειάζεται να το κάνω αυτό για να δείτε στα γρήγορα. Όχι, ότι δεν το απολαμβάνω» και άφησε ένα γελάκι να ξεφύγει από το στόμα του. Ποιος μωρέ; Ο γέρος ενοχλημένος αγνόησε τη γύμνια και τα άφυλα χαρακτηριστικά του πλάσματος Κοντέψαμε να κάνουμε παιδί με το άφυλο πλάσμα για να μας πεις τι είναι... Ο γέρος τον είδε να μπαίνει μέσα καταβεβλημένο Σου ξέφυγε ένα ς εδώ. «लड़का!»* Φώναξε ενθουσιασμένα η μαμή καθώς πήρε το μωρό στην αγκαλιά της. Το σκούπισε βιαστικά με μια βρώμικη πετσέτα και το άφησε απαλά πάνω στο στήθος της Ινδής μητέρας του. Το βρέφος άνοιξε τα μάτια του και χωρίς να βλέπει καλά διέκρινε μια θολή κι ασπρόμαυρη εικόνα ενός σπιτιού ετοιμόρροπου με τρύπιους τοίχους που έβγαζαν σε μια παραγκούπολη. Γιατί καλέ βρώμικη πετσέτα; Στην Ινδία όλα βρώμικα είναι, ακόμη και στα μαιευτήρια; Επίσης, τα νεογέννητα μωρά βλέπουν μόνο μέχρι λίγα εκατοστά (ως το πρόσωπο της μάνας όταν θηλάζει). Εσύ μας λες όχι μόνο ότι βλέπει το σπίτι αλλά και την παραγκούπολη έξω από αυτό! Λοιπόν, αυτή εδώ ήταν η δεύτερη, γραμμή-γραμμή ανάγνωση, για να σ' τα χώσω. Γενικά, αν δεν είχες κάνει αυτά τα εκνευριστικά λαθάκια που χαλάνε λίγο, το κείμενο θα ήταν πιο ανάλαφρο. Όχι αστείο, αν και προσπάθησες, αλλά τουλάχιστον ανάλαφρο. Μου άρεσαν κάποια σημεία, όπως αυτό Ο γέρος γύρισε την πλάτη του στο παράξενο πλάσμα χωρίς να έχει ικανοποιηθεί από την απάντησή του και πήρε τη θέση του στην ουρά. Πέρασαν 151 χρόνια κι έφτασε η σειρά του μπροστινού του. που δείχνουν τι θα μπορούσες να είχες κάνει αν το δούλευες ακόμα λίγο. Λυπάμαι, αλλά το αποτέλεσμα ήταν κάπως χλιαρό, άτονο για κωμωδία. EDIT: Δεν ήταν στο μαιευτήριο ήταν στο σπίτι-παράγκα της μητέρας. Ναι μωρέ, αυτό... Τέλος πάντων... Edited May 19, 2010 by Cassandra Gotha Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted May 19, 2010 Author Share Posted May 19, 2010 Δεν πειράζει πρώτη μου προσπάθεια ήταν για κωμωδία Ευχαριστώ για την παρατήρηση των λαθών. Θα τα διορθώσω αφού λάβω τις παρατηρήσεις όλων των παιδιών. Δεν ήταν στο μαιευτήριο ήταν στο σπίτι-παράγκα της μητέρας. Ήθελα να υπερβάλω στην τραγικότητα της κατάστασης με τη βρώμικη πετσέτα. Ίσως το παράκανα Ναι όντως ισχύει αυτό που λες με τα μάτια του μωρού.... αλλά you never know Αλλά θα μπορούσα κάπως αλλιώς να το δείξω, ναι. Untill next time λοιπόν! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
alkinem Posted May 19, 2010 Share Posted May 19, 2010 Δε θα παραθέσω ένα-ένα τα σημεία που δε μου άρεσαν, το βρίσκω αχρείαστο, αλλά όντως η ιστορία ήταν κάπως... κάπως. Βεβαιώς είναι αρκετά δύσκολο να παντρέψεις με επιτυχία φαντασία και κωμωδία, αλλά το αποτέλεσμα ήταν γενικά χλιαρό. Πάντως η όλη διάρθρωση του κόσμου μετά το θάνατο μου θύμισε λίγο Σκαθαροζούμη. Θα μπορούσε να ήταν καλύτερο, και πιο αστείο, αλλά από την άλλη θα μπορούσε να ήταν και χειρότερο. Γενικά δηλαδή το βρήκα μέτριο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Drake Ramore Posted May 19, 2010 Share Posted May 19, 2010 Πολυχρησιμοποιημένη η ιδέα της μετενσάρκωσης, αλλά ο τρόπος που την έδωσες μου άρεσε. Χιουμοριστικό και κυνικό. Αυτό και μόνο θα έφτανε. Στα επιμέρους κομμάτια δεν βλέπω τον λόγο να επαναλάβω αυτά που σου τόνισε η Άννα. Ήθελε λίγο περισσότερο προσοχή στην διόρθωση και την επιμέλεια και θα είχες γλυτώσει το 90% αυτών των επιπόλαιων λαθών. Τώρα ένα μικρό που μου χτύπησε άσχημα. Πέρα απο το γεγονός οτι ανοίγει το μωρό τα μάτια και καταφέρνει να διακρίνει το ετοιμόρροπο σπίτι με τους τρύπιους τοίχους και την παραγκούπολη, μας δίνεις την οπτική του βρέφους. Αυτό βγάζει τον αναγνώστη απο την ιστορία για δύο λόγους. - Τα βρέφη δεν μπορούν να περιγράψουν τοίχους και παράγκες - Δίνεις συναίσθηση και κυρίως μνήμη υλικών πραγμάτων στο βρέφος (τοιχοι, παράγκες). Θα έπρεπε μετά απο την "Πτώση" η ψυχή του και η μνήμη του να είναι tabula rasa, άγραφα, λευκά. Όταν το ξαναπιάσεις δώσε την εικόνα μέσα απο τα μάτια κάποιου άλλου στο δωμάτιο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
deadend Posted May 20, 2010 Share Posted May 20, 2010 Καλή σάτιρα και πολή γέλιο. Ναι πολή γιατί μας έβγαλες τα ματάκια με τα λαθάκια σου. Διάβασε το δυνατά για να τα διορθώσεις. Τώρα που πρόλαβες τον διαγωνισμό έχεις το χρόνο να το κάνεις με ηρεμία, είναι κρίμα να το αφήσεις έτσι. (το ίδιο θα κάνω κι εγώ στο δικό μου) Η σημείωση στην αρχή ελπίζω να είναι μέρος του κειμένου και μην τολμήσεις να την βγάλεις. Τι έμπνευση να το λένε κύριο Ασκληπιό! Αμ’ το άλλο αντί εξομολόγηση, αξιολόγηση… «Τί νόμιζες; Γιατί το κατ' εικόναν και καθ’ ομοίωσιν να αναφερόταν μόνο στην εξωτερική εικόνα κι όχι και στον τρόπο ζωής; ή ακόμα καλύτερα στον τρόπο οργάνωσης;» , έλα μου ντέμου … Αλέξανδρε να μας κάνεις πάντα να γελάμε με τα χάλια μας για να κρατήσουμε την ψυχή μας. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted May 20, 2010 Share Posted May 20, 2010 Αυτή ήταν μια πολύ δροσερή ιστορία (παρά τη θεματολογία της). Η γραφή ήταν ανάλαφρη, ούτε φορτωμένη, ούτε τίποτα, και γι’ αυτό έρεε για μένα μια χαρά. Δεν νομίζω ότι θα ήθελα κάτι περισσότερο ή λιγότερο, εκτός από αυτό το σημείο: ‘’Μια δέσμη φωτός είχε τυφλώσει για μια ακόμα φορά το γέρο και αισθανόταν σαν να έπεφτε μέσα σ' αυτήν. Ωσότου ένα μαλακό στρώμα τον αγκάλιασε και του προσέφερε ζεστασιά. Ενώ το φως πάλι έγινε σκοτάδι. Όμως αυτή η ήρεμη κατάσταση δεν κράτησε και πολύ. Ένοιωσε ένα δυνατό παλμό, πέρα από αυτόν της δικής του καρδίας, να γίνεται όλο και πιο ταχύρρυθμος. Το μαλακό στρώμα άρχισε να τον σφίγγει γύρω από το σώμα του. Μια μικρή χαραμάδα μπροστά από τα πέλματα των ποδιών του άρχισε να ανοίγει κι ένα φως να διεισδύει μέσα στο εσωτερικό του ζεστού κουκουλιού που βρισκόταν. Κάτι τον έσπρωχνε προς το μέρος της με τα πόδια του να περνάνε πρώτα μέσα από αυτήν. Μια αύρα τα δρόσισε καθώς ένα τράβηγμα παρέσυρε όλο σώμα του έξω με τελευταίο το κεφάλι που βγήκε με δυσκολία λόγω του στενού περάσματος κάνοντας το να ανοιχτεί περισσότερο.’’ Εδώ θα συμφωνήσω με τον Drake (σ' αυτό που λέει με τη μνήμη). Μάλιστα, δες τι έγραψα πριν διαβάσω το σχόλιό του: ‘Σκέφτομαι ότι θα ήταν ενδιαφέρον σε κάποιο από τα στάδια που περιγράφονται να μπλεκόταν κάπως και το σβήσιμο των αναμνήσεων, το χάσιμο της συνείδησης του γέρου. Προσωπικά, νομίζω ότι καλό σημείο θα ήταν η πρώτη πρόταση, όπου η δέσμη φωτός θα μπορούσε να λειτουργήσει εξαγνηστικά’ ΥΓ: ‘’ Το κατ' εικόναν και καθ’ ομοίωσιν…’’ ήταν καλό… χεχε... μπράβο Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted May 20, 2010 Author Share Posted May 20, 2010 Ευχαριστώ guys Πολύ εποικοδομητικά τα σχόλιά σας, ειδικά αυτά για το τέλος. Μέσα στο μυαλό μου είχα κι εγώ αυτή ιδέα, δηλαδή σιγά σιγά να χάνεται η συνείδηση του γέρου, αλλά ρε γμτ είχα πρόβλημα σ'αυτό γιατί δεν ήξερα πως να το δείξω μέσα από το μυαλό ενός μωρού που όσο να' ναι δεν έχει και πολλές σκέψεις, γι αυτό προτίμησα να το δείξω από την απουσία των σκέψεων του. Ένα ξαναγράψιμο όμως του τέλους σύμφωνα με τα σχόλιά σας σίγουρα θα βοηθούσε να το δείξω αυτό.. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted May 20, 2010 Share Posted May 20, 2010 Ωραίο το κείμενό σου, ευχάριστο και ανάλαφρο. Διαβάζετε πολύ εύκολα. Μ' άρεσε που προσπάθησες να δώσεις μια χιουμοριστική πνοή σε ένα θέμα που μας έχει συνηθήσει σε άλλα είδη. Τα δηκτικά υπονοούμενα για την γραφειοκρατία που μας ακολουθεί παντού, είναι αυτά που ευχαριστήθηκα παραπάνω. Ενδιαφέρουσα προσπάθεια, πράγματι. Από εκεί και πέρα, συμφωνώ με τις παρατηρήσεις των άλλων παιδιών και θα σταθώ κι εγώ σε δυο σημεία: 1. Ένα σύρσιμο ροδών ακούστηκε με ένα κάτοπτρο κολλημένο σε κάτι που γυάλιζε σαν πρίσμα να ξεχωρίζει μέσα στο σκοτάδι. Η πρόταση είναι λίγο δυσνόητη, αν και καταλαβαίνουμε τι θέλεις να πεις. Ίσως θα έπρεπε να την χωρίσεις σε μικρότερες προτάσεις ή να χρησιμοποιήσεις μερικά κόμματα. 2. Και πάλι στο θέμα του μωρού, που φαίνεται να μας απασχολεί όλους Τα μωρά, τις περισσότερες φορές, κατά την γέννα, βγαίνουν με το κεφάλι. Αν έβγαινε με τα πόδια, η γέννα δεν θα ήταν τόσο εύκολη, όσο την περιγράφεις στο κείμενό σου. Επίσης, αν αυτή λαμβάνει χώρα μέσα σε ένα χαμόσπιτο, είναι πιθανό να αποβεί και ανεπιτυχής, με δυσάρεστα αποτελέσματα. Αυτά κι από μένα Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted May 20, 2010 Share Posted May 20, 2010 (edited) Μου άφησε λίγο χλιαρή εντύπωση, ενώ θα μπορούσε να ήταν αρκετά "ανεβαστικό". Μάλλον γι' αυτό φταίει αρκετά η παρουσίαση του περάσματος στον άλλο κόσμο σαν μια ατελείωτη γραφειοκρατία . Μου φαίνεται αρκετά εύκολη λύση για σάτιρα. Επίσης μου φάνηκε θρησκειολογικά λίγο μπλεγμένο, αφού μιλάει αφ' ενός για πλάσιμο του ανθρώπου "κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση", αφ' ετέρου για μετενσάρκωση . Βέβαια, αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, ίσως να χρειαζόταν απλά μια επεξήγηση. Πραγματικά επιτυχημένο και διορατικό βρήκα το σημείο όπου στον πρωταγωνιστή απαριθμούνται οι αμαρτίες του. Προσωπικά θα προτιμούσα να κινούνταν σε μεγαλύτερο μέρος του το κείμενο σε αυτό το ύφος της σάτιρας, που να αφορά στην ανθρώπινη φύση. ΥΓ: Γιατρέ, αυτό που σου λένε για τη γέννα (με τα πόδια) έπρεπε να το έχεις προσέξει! Edited May 20, 2010 by aScannerDarkly Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted May 20, 2010 Author Share Posted May 20, 2010 (edited) Επίσης μου φάνηκε θρησκειολογικά λίγο μπλεγμένο, αφού μιλάει αφ' ενός για πλάσιμο του ανθρώπου "κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση", αφ' ετέρου για μετενσάρκωση . Βέβαια, αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, ίσως να χρειαζόταν απλά μια επεξήγηση. Το λοιπόν, προσπάθησα να συνδυάσω διάφορες θρησκείες και θεωρίες για την μετα θάνατον ζωή. Αλλά δεν ήθελα επίτηδες να το εξηγήσω έτσι ξερά.. Μάλλον δεν πέτυχε. χαχα. Έχουμε και λέμε: Χριστιανισμός, Ινδουισμός, το τσακάλι-άνθρωπος είναι από την αιγυπτιακή αρχαία θρησκεία, και η απελευθέρωση σε ενέργεια / η αλήθεια από τον Πλάτωνα / κι άλλους φιλοσόφους κτλ.. Το μωρό δεν μπορούσε να γεννηθεί ανάποδα δηλαδή; Edited May 20, 2010 by Διγέλαδος Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted May 20, 2010 Share Posted May 20, 2010 Το μωρό μπορεί να γεννηθεί ανάποδα, απλά είναι κάτι που δεν συνίσταται. Υπάρχουν ειδικές τεχνικές με τις οποίες το μωρό, σε περίπτωση που δεν είναι στην σωστή θέση, μπορεί να γυρίσει ανάποδα, όσο αυτό βρίσκεται μέσα στην μήτρα. Αυτό αν η γέννα δεν γίνεται στο νοσοκομείο. Στα νοσοκομεία, για να αποφευχθούν τυχόν επιπλοκές από αυτού του είδους τον τοκετό, προτιμάτε η καισαρική τομή. Παρόλ' αυτά, η γέννηση ενός μωρού, με τα πόδια να έρχονται πρώτα, είναι εφικτή, αλλά είναι πολύ πιθανό να προκαλέσει τραύματα και στην μητέρα και στο μωρό. Σίγουρα, πάντως, δεν είναι τόσο εύκολη όσο φαίνεται στην ιστορία σου. Για περισσότερες πληροφορίες συμβουλευτείτε έναν μαιευτήρα. Αυτά είναι τα λίγα που ξέρω Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted May 20, 2010 Author Share Posted May 20, 2010 Οκ θα έπρεπε να την κάνω πιο δύσκολη.. άρα από την αρχή έπρεπε να την κάνω από το κεφάλι.. oh well.. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted May 21, 2010 Share Posted May 21, 2010 Το τσακάλι έπρεπε να το πιάσω.... μα στραβός είμαι; Και μου έκανε και εντύπωση κιόλας. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Adinol Doy Posted May 21, 2010 Share Posted May 21, 2010 Γιὰ τὰ μειονεκτήματα τοῦ κειμένου ἤδη ἔγραψαν ἀρκετοί, ὅπως ἐπίσης καὶ γιὰ τὶς ἀρετές του. Αὐτὲς οἱ ἀρετὲς συνοψίζονται στὸ ἀνάλαφρο ὕφος καὶ στὴν ροὴ τῆς ἱστορίας. Δὲν μπορῶ νὰ πῶ ὅτι γέλασα, ἀλλὰ σίγουρα μοῦ ἔφτιαξες τὴν διάθεση. Θὰ συμφωνήσω μὲ τοὺς προγράψαντες (sic) νὰ ξαναδουλέψεις τὸ διήγημα. Καλὴ συνέχεια! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted May 24, 2010 Share Posted May 24, 2010 Πολύ ευχάριστο το κείμενο με τη γραφειοκρατία του και τους μπελάδες του πεθαμένου. Σαφώς έχει δυνατότητες να απογειωθεί, αν δουλευτεί λίγο περισσότερο. Δεν είναι τόσο τα λαθάκια όσο ότι χρειάζεται ένα κλικ παραπάνω σε κάποιες σκηνές για να γίνει πραγματικά κωμικό. Για το μωρό στα είπαν και οι προηγούμενοι. Εννοείται ότι στο επόμενο πέρασμα θα βάλεις κάπου μέσα και την κομμένη σκηνή. Υ.Γ. Μ' αρέσει πολύ που βρήκες τα ινδικά και τα έβαλες στο κείμενο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted May 25, 2010 Share Posted May 25, 2010 Γενικά: Χαριτωμένη, ως είναι το συνήθειό σου, καλέ μου, με τις αδυναμιούλες της να σε κάνουν να χαμογελάς. Μου άρεσε: Η παραγωγή του φωτός, η κρίση, η καταπακτή (ήταν όσο καρτουνίστικα απότομη την ήθελα!) Δε μου άρεσε: Χμ. Καταρχήν, προσωπικά θα προτιμούσα ένα πιο generic όνομα για τον κύριο Ασκληπιού. Διαμαντόπουλος, ας πούμε ή Κεμεντζεντζίδης ή Τουρνάς. Να ταυτιστώ εξαρχής γιατί το Ασκληπιού βάζει μια κάποια απόσταση ανάμεσα στον ήρωα και τον αναγνώστη. Είναι σα να μου κλείνεις το μάτι και να μου λες ότι αυτός έχει το κατιτί διαφορετικό από μένα. Δεύτερον, τα 151 χρόνια περνάνε πολύ γρήγορα! Χωρίς να μου λες τίποτε γι’ αυτά. Ακόμη κι αν έβαζες τη φράση στη δική της παράγραφο, χωρίς να προσθέσεις τίποτε άλλο, ε, αυτό θα μου έλεγε περισσότερα γι’ αυτά τα 151 χρόνια απ’ όσα μου λες έτσι όπως το έγραψες. Τέλος, καλή η ιδέα του φωτός κάτω από τα πόδια του, αλλά εκτός από σπάνιες περιπτώσεις, που είναι και επικίνδυνες για την υγεία και τη βιωσιμότητα, τα μωρά γεννιούνται με το κεφάλι (εκτός από μένα και την αδελφή μου που γεννηθήκαμε με ισχυακή προβολή.) Αν η μαμή τον πιάσει να τον τραβήξει από τα πόδια, πιθανόν να τον αφήσει κουτσό. Πόσα και πόσα έχω ακούσει τέτοια… Από την άλλη θα ήταν μια ενδιαφέρουσα τροπή νομίζω, να του προκαλέσει αυτό το τραύμα η μαμή τελικά. Ξέρεις, και καλά, Ινδός, σε παραγκούπολη και κουτσός. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted May 26, 2010 Share Posted May 26, 2010 Πέρασα καλά μαζί της. Θέλει τουλάχιστον τρία χέρια διόρθωμα, αλλά όχι η ιστορία αλλά ο λόγος και το ύφος της. Η ιστορία είναι χαριτωμένη και ανάλαφρη κι αυτά που έχεις κρύψει μέσα της για μένα ήταν ξεκάθαρα. Ίσως ήθελα να ξέρω τι έκανε όλα αυτά τα χρόνια στην ουρά... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
greenmist Posted May 26, 2010 Share Posted May 26, 2010 Ευχάριστη ιστορία. Χρησιμοποιείς όλα τα γνωστά κλισέ με έντεχνο τρόπο καταφέρνοντας να δώσεις στον αναγνώστη το συγγραφικό σου στίγμα. Η ιστορία έχει αρκετά στοιχεία που μοιάζουν με σκηνές από την ταινία "Ο Σκαθαροζούμης", ειδικά με τον αριθμό στο χαρτί προτεραιότητας και τον χρόνο αναμονής. Χρειαζόταν περισσότερη πλοκή το διήγημά σου κατα τη γνώμη μου. Μας έχεις βάλει σε ένα κόσμο και ένα συγκεκριμένο κλίμα πολύ όμορφα και ευχάριστα με καλή ροή λόγου και ρυθμό και ξαφνικά μας "σπρώχνεις" στο τέλος! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinMacXanthi Posted May 27, 2010 Share Posted May 27, 2010 Ευχάριστο. Σίγουρα θέλει τον χρόνο του και τις διορθώσεις του για να γίνει καλύτερο αλλά είναι ήδη ευχάριστο. Θα σου πρότεινα έναν διαφορετικό θάνατο στην αρχή, για να συνάδει με το χιουμοριστικό του πράγματος (φαντάζεσαι να πέθαινε περιμένοντας στην εφορία ή στη τράπεζα για τη σύνταξη; Ποια ουρά θα ήταν χειρότερη; )Εμένα πάλι, το " Πέρασαν 151 χρόνια και ήρθε η σειρά του" με έκανε να γελάσω. Είναι αστείο με τη φύση του χρόνου, με τη φύση του μέρους κλπ. Καλό το τέλος, και πράγματι ίσως η διαύγεια του μωρού να μην ήταν αρκετή για να περιγράψει αυτά τα χαρακτηριστικά, όμως με λίγο tweaking μπορεί να δουλέψει. (Ο γέρος να είναι ακόμη εκεί μέσα έστω και σαν τελευταίες στιγμές της προηγούμενης φύσης του; ) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
KELAINO Posted May 27, 2010 Share Posted May 27, 2010 Και μένα μ' άρεσαν τα 151 χρόνια στην ουρά. Θυμίζει λίγο τον τρόπο γραφής των παραμυθιών, όπου επικρατούν άλλοι κανόνες. Αυτό που σκάλωσα είναι κάτι αλλάγές χρόνων, από αόριστο σε ενεστώτα, τε περίφημα πλέον πόδια, καθώς και αρχή-αρχή, η νοσοκόμα που φορούσε το ρολόι στον καρπό. Επιτρέπεται αυτό στην Ελλάδα; Εδώ πάντως απαγορεύονται ρολόγια/κοσμήματα. Επίσης με θύμισε ένα κόμικ που είχα κάνει πριν από καμιά ντουζίνα χρόνια, στην οποία επίσης έπαιζε "ουρά" (όχι τόσο μεγάλη όμως! ) και ανακάτωμα θρησκειών. Σε γενικές γραμμές το χάρηκα. Τον παραλειπόμενο διάλογο πρέπει οπωσδήποτε να τον βάλεις μέσα, είναι σύμφωνος και με τον γενικότερο αχταρμά θρησκειών που επικρατεί. Η δικιά μας κόλαση γέμισε σε στέλνουμε στων άλλων, κι έτσι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Adicto Posted May 28, 2010 Share Posted May 28, 2010 Ανάλαφρο και γλυκό, με ήπιο χιούμορ Λείπουν τέτοιες ιστορίες. Δεν έχω να κάνω κάποια παρατήρηση που να μην έχει ήδη προαναφερθεί από άλλα παιδιά νωρίτερα. Πιστεύω πως με λίγη "κοπτοραπτική" ώστε να σφίξει λιγάκι το κείμενο και να αποκτήσει λίγο νεύρο παραπάνω, η ιστορία θα αναδειχτεί πολύ περισσότερο! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.