Τρελή πορεία

[deadend]

Όνομα Συγγραφέα: Τέτη

Είδος: τρόμος- αστικός μύθος

Βία; (Ναι/Όχι)

Σεξ; (Ναι/Όχι)

Αριθμός Λέξεων:2609

Αυτοτελής;Ναι

 

 

Τρελή πορεία2.doc

 

Τρελή πορεία

 

 

 

 

 

Εμείς τα παιδιά ξέρουμε ότι η κυρά Σταυρούλα δεν είναι τρελή, όπως λένε οι μεγάλοι, αλλά μένει με τα φαντάσματα. Τα βλέπουμε που περπατάνε πάνω στον ίσκιο της, ανάμεσα στα πόδια της, όταν βγαίνει από το σπίτι της και κατηφορίζει τον δρόμο. Η ίδια η κυρά Σταυρούλα δεν έχει καθόλου ίσκιο. Έχει ένα μικρό κόκκινο νάνο, στο χρώμα που έχουν τα κεράσια και ένα γκρίζο δαίμονα. Ο δαίμονας πηγαίνει πρώτος και προσπαθεί να γλυτώσει από τον νάνο, ο νάνος τρέχει από πίσω του και τον δέρνει. Για αυτό η κυρά Σταυρούλα είναι πάντα τόσο φοβισμένη και τρέμει συνέχεια. Εμείς τα παιδιά δεν πετροβολάμε την κυρά Σταυρούλα κι ας κάνει χαζά πράγματα. Να όπως όταν στην μεγάλη λιτανεία που έγινε στην κεντρική πλατεία στεκόταν στην μέση της πορείας με ένα κερί αναμμένο και προσπαθούσε να πάει ανάποδα από όλο τον κόσμο. Εμείς ξέραμε ότι κάτι είχε ξεχάσει και πήγαινε να το πάρει πίσω, αλλά οι μεγάλοι δεν το καταλαβαίνουν αυτό και γελάνε μαζί της. Ακόμα λένε οι μεγάλοι ότι η κυρά Σταυρούλα είναι τοκογλύφα, δηλαδή δανείζει λεφτά και μετά έρχεται και τα ζητάει με τόκο κι όταν δεν της τα δίνεις κλαίει και χτυπάει το κεφάλι της στην πόρτα σου μέχρι να της τα δώσεις γιατί δεν αντέχεις να την βλέπεις συνέχεια εκεί. Στην πραγματικότητα δεν αντέχεις να βλέπεις τον νάνο και τον δαίμονα να δέρνονται εκεί έξω από την πόρτα σου και την κυρά Σταυρούλα να προσπαθεί να τους εμποδίσει να μπουν μέσα στο σπίτι σου.

 

Μια μέρα που κυρά Σταυρούλα έκλαιγε έξω από ένα σπίτι ο νάνος άρπαξε την μάνα της Λίτσας από το πόδι και την δάγκωσε και τα αίματα τρέχανε και βάψανε την παντόφλα της. Ήρθανε οι γειτόνοι και την πήγαν στον νοσοκομείο για να της βάλουν ράμματα και όταν γύρισε σπίτι είδαν ότι είχαν χαλάσει τα κεραμίδια πάνω από την πόρτα. Είπανε οι μεγάλοι ότι τα κεραμίδια πέσανε και την χτύπησαν στο πόδι, αλλά εμείς είδαμε τον νάνο να την δαγκώνει. Η κυρά Σταυρούλα τρόμαξε κι έφυγε από το σπίτι της Λίτσας και μετά ήρθαν να την πάρουν από το τρελοκομείο για να την κλείσουν μέσα. Έτσι εμείς τα παιδιά πήγαμε την άλλη μέρα να δούμε το σπίτι της κυρά Σταυρούλας που ήτανε άδειο.

 

Πίσω από το σπίτι ήτανε η αποθήκη με την πόρτα ανοιχτή και στο κατώφλι της καθόταν ο νάνος. Μας κούνησε το χέρι του για να πάμε κοντά του και μετά χώθηκε πίσω από ένα σακί με γαλαζόπετρα. Καβαλήσαμε την μάντρα και πήγαμε να δούμε και βρήκαμε τον νάνο να τρώει βερίκοκα. Κάθε φορά που έτρωγε ένα αυτό έβαζε τα κλάματα και μετά έπαιρνε το χερούλι της πόρτας και το έβαζε κι αυτό στο στόμα του και έλεγε :«Ωραία!». Αν έκλεινε η πόρτα εκείνη την στιγμή θα κλεινόμαστε μέσα και δεν μπορούσαμε να βγούμε γιατί η πόρτα δεν θα είχε χερούλι. «Γιατί γλύφεις το χερούλι νάνε;» τον ρωτήσαμε εμείς τα παιδιά και ο νάνος μας είπε: «Γιατί σ’ αυτό χερούλι κρατιόταν η Σταυρούλα όταν ήταν παιδάκι και την κλείδωνε εδώ η μητριά της». Εμείς τα παιδιά το ξέρουμε ότι αυτό είναι η χειρότερη τιμωρία και κοιταχτήκαμε μεταξύ μας όταν μας το είπε. «Θέλετε βερίκοκα;», μας είπε ο νάνος και έδειξε το καλάθι που τα είχε και ήταν όλα γεμάτα λάσπες και μαγαρισμένα. «Γιατί ουρλιάζουν τα βερίκοκα όταν τα τρως;» ρώτησε ένα από τα παιδιά. «Γιατί έτσι φώναζε η Σταυρούλα όταν ήταν κλεισμένη εδώ μέσα», είπε ο νάνος και έφαγε άλλο ένα. «Εδώ μένεις;», ρώτησε ένα άλλο παιδί και ο νάνος είπε:« Ναι, εδώ μένω, μέσα στα ξύλα της στέγης.» Και μετά ο νάνος σηκώθηκε και μας κυνήγησε κι εμείς τρομάξαμε και φύγαμε τρέχοντας.

 

Όταν φτάσαμε στην μάντρα δεν μπορούσαμε ν’ ανεβούμε γιατί πάνω στα κάγκελα στεκόταν ο γκρίζος δαίμονας και μας πετούσε χαλίκια. «Άσε μας να φύγουμε», είπε ένα από τα μεγαλύτερα παιδιά αλλά ο δαίμονας άρχισε να μας βρίζει. Φοβηθήκαμε τότε ότι θα τον άκουγαν οι γονείς μας και θα ανακάλυπταν ότι είχαμε μπει κρυφά στο σπίτι της κυρά Σταυρούλας κι έτσι βάλαμε όλη μας την δύναμη και σπάσαμε την αυλόπορτα και το σκάσαμε.

 

Την μεθεπόμενη μέρα η κυρά Σταυρούλα γύρισε σπίτι. Την έφερε ο γιός της με ταξί από το τρελοκομείο. Από τότε έρχεται και την βλέπει κάθε δεύτερη μέρα και πάντα τσακώνονται. Μια μέρα έφερε μαζί του τον παπά και έτσι μάθαμε ότι της απαγόρεψαν να κοινωνάει στην εκκλησία. Αλλά η κυρά Σταυρούλα κάνει πάντα του κεφαλιού της και πηγαίνει κάθε απόγευμα στην εκκλησία όπως πηγαίνει και κάθε Δευτέρα στην λαϊκή αγορά με το καροτσάκι της. Την βλέπουμε τις Δευτέρες που προχωράει σκυφτή. Δεν γυρνάει ποτέ να μας κοιτάξει και πάντα το στόμα της μουρμουρίζει. Οι μεγάλοι λένε ότι λέει βρισιές, ότι βλαστημάει. Εμείς τα παιδιά ξέρουμε ότι βρίζει τα φαντάσματα. Είναι λάθος να βρίζεις τα φαντάσματα γιατί δεν υπάρχουν, κι άμα τα βρίζεις τότε αυτά υπάρχουν. Εμείς τα παιδιά τα βλέπουμε αλλά ξέρουμε ότι είναι η ψυχή της κυρά Σταυρούλας.

 

 

 

Η μικρή αποθήκη στο πίσω μέρος του κήπου ήταν γεμάτη με ουρλιαχτά, εκεί ανάμεσα στα φτυάρια και το σακί με την γαλαζόπετρα είχαν χωθεί και οι κραυγές της Σταυρούλας. Η μητριά της συνήθιζε να την κλειδώνει μέσα σε αυτό το σκοτεινό δωματιάκι για να την τιμωρήσει για την ανυπακοή της. Άδικα φώναζε και χτυπιόταν το κοριτσάκι, δεν συγκινούσε κανέναν με τα κλάματα του. Τραβούσε την μπετούγια της πόρτας με την δύναμη που της έδινε ο μάταιος πανικός της ενώ το σκοτάδι της έπαιρνε σιγά- σιγά το μυαλό και την θέληση. Τότε ακολουθούσαν τα παρακάλια τα γεγενημένα από τον τρόμο της και υποσχόταν πράγματα: «Δεν θα το ξανακάνω μανούλα μου. Βγάλε με από δω και θα σφουγγαρίζω μανούλα μου, θα είμαι φρόνιμη και θα σε ακούω. Άνοιξε μου, άνοιξε μου, άνοιξε μου. Ήμαρτον, είμαι καλό παιδί, θέλω την μανούλα μου. Δεν θα ζητήσω ποτέ τίποτα, αφήστε με να βγω στο φως» και οι λυγμοί της έπνιγαν τις λέξεις και της έφραζαν τον λαιμό μέχρι που βράχνιαζε και ακουγόταν σαν άρρωστο αγρίμι. Στην αυλή δεν είχαν ούτε μια γάτα, ούτε ένα σκυλί που θα μπορούσε να συμπαρασταθεί με το αλύχτημα του στο παιδί και να ηρεμήσει τον φόβο του κι έτσι η Σταυρούλα έμενε στην χειρότερή της τιμωρία μέχρι το μεσημέρι που ερχόταν ο πατέρας της.

 

Όλες αυτές τις ώρες οι Σταυρούλα κρατιόταν από το χερούλι της πόρτας και στεκόταν ακίνητη στο σκοτάδι γιατί πίσω της, ήξερε καλά, στεκόταν ο μικρός κόκκινος νάνος. Πρώτα ξεκινούσαν τα ριξίματα κάτω από την στέγη και ακουγόταν άμμος να στάζει πάνω στο χάρτινο σακί του φυτοφάρμακου, μετά ένας γδούπος την έκανε να νιώσει το τράνταγμα που κάνει ένα σώμα που πέφτει από μικρή απόσταση προς τα κάτω και τέλος άκουγε το βουητό που έκανε πάντα ο νάνος όταν εμφανιζόταν. Το κορμί της τότε γινόταν άκαμπτο και σταματούσε κάθε της κίνηση. Προσπαθούσε να ελέγξει τον προδοτικό ήχο της καρδιά της που αντηχούσε μέσα στα αυτιά της σαν βαριά απειλητικά βήματα και η Σταυρούλα έκανε απόλυτη ησυχία. Ο νάνος στην αρχή καθόταν στο πάτωμα και αφουγκραζόταν τους ήχους σαν αρπακτικό που παραμονεύει το θύμα του και μετά με σιγανές και προσεκτικές κινήσεις πλησίαζε όλο και κοντύτερα στο κορίτσι. Ένοιωθε την καυτή του ανάσα στα πόδια της και τις προσεκτικές του κινήσεις καθώς την πλησίαζε για να την αγγίξει με τα μακριά νύχια του. Μέσα στην απόλυτη τρέλα του φόβου η Σταυρούλα άφηνε ένα νέο κύμα ουρλιαχτών να βγει από το λαρύγγι της και χτυπιόταν σαν λυσσασμένη πάνω στην πόρτα. Αλλά ούτε τότε ερχόταν κανείς να την βγάλει από την φυλακή της και ο νάνος ορμούσε πάνω της με όλη του την μοχθηρία και την δάγκωνε και την γρατζουνούσε και μιλούσε στην ψυχή της με βρισιές καυτές που της επιβεβαίωναν ότι είναι βρώμικη και κακιά.

 

Όταν την ελευθέρωνε πια η μητριά της ήταν σε κακά χάλια, με ασταθές βάδισμα, πρησμένα και γουρλωμένα μάτια, τα κατσαρά μαύρα μαλλιά της πετούσαν προς όλες τις κατευθύνσεις και της ήταν αδύνατον να αρθρώσει λέξη. Ο νάνος εύρισκε κι αυτός την ευκαιρία να βγει από την αποθήκη και να την ακολουθήσει στο σπίτι για λίγο. Τα ροζ μάτια του κοιτούσαν λαίμαργα τα πάντα και με τα βρώμικα χέρια του μαγάριζε ό,τι έπιανε. Ήταν η τρίτη συνεχόμενη φορά που συνέβαινε το ίδιο περιστατικό και η Σταυρούλα ήξερε ότι οι καινούριες ζημιές θα έφερναν ένα νέο κύμα τιμωρίας γι’ αυτήν. Προσπαθούσε να είναι φρόνιμη και απαρατήρητη. Η γκρίνια της μητριάς της περνούσε σαν σκόνη μέσα από τα αυτιά της και κατακάθιζε πάνω στην ψυχή της όπως η πράσινη μούχλα στο λεμόνι. Ένοιωθε τον νάνο να κυκλοφορεί στο σπίτι και να ανακατεύει το ντουλάπι με τα τρόφιμα αλλά δεν τολμούσε να γυρίσει να τον κοιτάξει. Αντιθέτως η μητριά της έκανε τις δουλείες της αμέριμνη, μουρμουρίζοντας πάντα κατηγόριες για την Σταυρούλα, χωρίς να τον παίρνει είδηση. Μια φορά η Σταυρούλα τόλμησε να την ρωτήσει:« Τι είναι αυτό που κάνει θόρυβο μέσα στο ντουλάπι;» και η μητριά της τής απάντησε : «Ο καλικάντζαρος που ήρθε να σε πάρει». Τόση εντύπωση της έκανε εκείνη η απάντηση που πέρασε την επόμενη βδομάδα χωρίς να παίξει καθόλου κρατώντας τον εαυτό της σε συνεχή επιφυλακή και προσπαθούσε να προλαμβάνει κάθε επιθυμία της μητριάς της. Παρ’ όλες τις φιλότιμες προσπάθειες η Σταυρούλα δεν κατάφερε να ηρεμήσει την γυναίκα, αντίθετα η υποταγμένη συμπεριφορά της τής έδωσε αφορμή να την κατηγορήσει στον πατέρα της. Η απάθεια της θεωρήθηκε τεμπελιά και η αφηρημάδα της αναίδεια. Κι πατέρας της έβγαλε την ζώνη από το παντελόνι του κι άρχισε να την δέρνει.

 

Η μητριά της δεν είχε συμπαθήσει ποτέ αυτό το κορίτσι με τα πολύ λεπτά πόδια και τα κατσαρά μαύρα μαλλιά. Την τρόμαζε το γουρλωμένο βλέμμα της Σταυρούλας και το χαζό χαμόγελο που ήταν χαραγμένο στα χείλη της. Όταν κατάφερε να την διαβάλει στον ίδιο της τον πατέρα αισθάνθηκε δικαιωμένη για την γνώμη που έτρεφε για την προγονή της. Το παιδί ήταν άχρηστο και χαιρόταν που έβλεπε να το τιμωρούν. Όμως η δικής της συμπεριφορά είχε φέρει το κοριτσάκι σε τέτοια απελπιστική κατάσταση τρόμου που είχε πια παραισθήσεις κι ακόμα χειρότερα η κατάστασή του ήταν τέτοια που ήταν αδύνατον να το συμπαθήσεις. Αυτό συνέβη και στον πατέρα της Σταυρούλας. Η όψη του παιδιού που ήταν αλλοιωμένη από τον φόβο και η αποβλακωμένη έκφραση που έπαιρνε όταν το τιμωρούσαν έκανε τον πατέρα της να θέλει να την τιμωρεί όλο και περισσότερο. Ώσπου μια μέρα που την βρήκε κλεισμένη στην αποθήκη να τσιρίζει από την αγωνία της, άνοιξε την πόρτα κι αφού την έσπασε στο ξύλο την βίασε. Η Σταυρούλα θα ήταν τότε περίπου έντεκα χρόνων. Ο πατέρας από εκείνη τη μέρα συνέχιζε να βιάζει την κόρη του όταν έλειπε η μητριά από το σπίτι, μέχρι που ένα απόγευμα η γυναίκα του γύρισε νωρίτερα από ότι περίμενε και είδε τι έκανε στην κόρη του μέσα στην αποθήκη. Παρ’ όλα τα αισθήματα μίσους που έτρεφε για την προγονή της η γυναίκα δεν ένοιωσε ικανοποίηση από το θέαμα. Κατάλαβε ότι αν αποκάλυπτε αυτό που είχε δει θα κινδύνευε και η ίδια και έτσι εγκατέλειψε το σπίτι όσο πιο γρήγορα γινόταν.

 

Ο πατέρας δεν είχε και πολλές επιλογές μετά από αυτό. Έμεινε με την Σταυρούλα μόνος στο σπίτι και ανέθεσε στο κορίτσι όλες τις δουλειές του νοικοκυριού. Η μικρή δεν έδειχνε και πολύ ικανή και δεν τα κατάφερνε πάντα να έχει το σπίτι καθαρό ή το φαγητό μαγειρεμένο. Ζήτησε βοήθεια από την γειτονιά και για κάθε περίπτωση διέδωσε ότι ήθελε να παντρέψει το κορίτσι. Δεν ήταν εύκολη δουλειά η εξεύρεση γαμπρού γιατί η Σταυρούλα ήταν άσχημη και η κακοποίηση της είχε αφήσει μια αστάθεια στις κινήσεις. Όμως η Σταυρούλα διέθετε προίκα που είχε κληρονομήσει από την μάνα της κι έτσι και γαμπρός βρέθηκε τελικά και ήταν και καλός άνθρωπος.

 

Σαν νύφη η Σταυρούλα ήταν τρομαχτική. Τα μαλλιά της πετούσαν ατίθασα κάτω από ένα κακόγουστο πέπλο και τα μάτια της ήταν γουρλωμένα από τον καινούριο τρόμο που ερχόταν να την συναντήσει στην ζωή της. Ο μικρός κόκκινος νάνος που την ακολουθούσε σε κάθε της βήμα από την εποχή της μητριάς της βημάτιζε πίσω της όταν μπήκε στην εκκλησία για να σταθεί δίπλα στον άντρα της. Κοιτούσε τον παπά επίμονα και αναρωτιόταν αν μπορούσε να δει τον νάνο που τραβούσε το φόρεμα της. Ο παπάς σ’ εκείνο το γάμο έκανε τον σταυρό του πολύ περισσότερες φορές από ότι απαιτούσε η τελετή εξ’ αιτίας του βλέμματος της νύφης. Η Σταυρούλα λίγο πριν τα δεκατρία της χρόνια πίστευε ότι ο παπάς θα μπορούσε να ξορκίσει το φριχτό όραμα της ψυχής της που είχε την μορφή του νάνου, αλλά και πάλι δεν ήταν σίγουρη ότι τον έβλεπε ο παπάς γιατί κι εκείνη δεν είχε ποτέ το κουράγιο να γυρίσει να τον κοιτάξει, απλώς τον ένιωθε δίπλα της να την ενοχλεί, να την βρίζει και να τις θυμίζει ότι ήταν αμαρτωλή. Παρατηρούσε λοιπόν επίμονα κάθε κίνηση του παπά και του ψάλτη και προσπαθούσε να καταλάβει τι έλεγαν αυτά τα μαγικά λόγια ελπίζοντας να την απαλλάξουν από το βάσανό της. Φοβόταν όμως πως ίσως τιμωρηθεί ακόμα μια φορά για τις αμαρτίες της, τι τιμωρία την περίμενε δεν μπορούσε να φανταστεί, αλλά η ψυχή της είχε βουλιάξει ακόμα μια φορά από τρόμο.

 

Όταν τελείωσε ο γάμος, η Σταυρούλα γύρισε στο ίδιο σπίτι μαζί με τον πατέρας της και τον άντρα της. Μαζί τους ήρθε κι ένα γκρίζος δαίμονας που τους ακολούθησε από την εκκλησία μέχρι το σπίτι. Αυτός ο δαίμονας πήρε μια καρέκλα από την κουζίνα, ψάθινη, και την έβαλε έξω από την πόρτα και κάθισε εκεί. Από εκείνη τη μέρα ο νάνος δεν μπορούσε να ξαναμπεί στο σπίτι. Η κυρά Σταυρούλα πολλές φορές πήγαινε και καθόταν δίπλα στον δαίμονα κι έπιανε κουβέντα μαζί του. «Γιατί δεν σκοτώνεις τον πατέρα σου;», την ρωτούσε εκείνος. «Δεν κάνει», απαντούσε αυτή. «Θα πεθάνει ο άντρα σου σύντομα», της έλεγε ο δαίμονας και η Σταυρούλα σήκωνε το κεφάλι της και κοιτούσε τον άντρα της να φυτεύει βερικοκιές στον κήπο.

 

Ο άντρας της κυρά Σταυρούλας είχε γίνει φίλος με τον πεθερό του, τους έβλεπαν οι γειτόνοι κάθε απόγευμα να εργάζονται στον κήπο, φτιάχνοντας ένα κοτέτσι, σχεδιάζοντας παρτέρια ή φυτεύοντας. Ο κόκκινος νάνος τους ακολουθούσε και κατούραγε αμέσως ότι είχαν φτιάξει. Η Σταυρούλα τριγύριζε στο σπίτι δύσθυμη και προσπαθούσε πολλές φορές να τους φτιάξει καφέ με αποτέλεσμα να έχει μια καταλερωμένη ποδιά. Ο άντρας της Σταυρούλας πάντα αναλάμβανε με τρυφερότητα να την βοηθήσει και την έβαζε να καθίσει κοντά τους. Τότε ο γκρίζος δαίμονας την πλησίαζε και της έλεγε: «Πότε θα σκοτώσεις τον πατέρα σου;». «Τι θα κερδίσω αν το κάνω;» τον ρωτούσε η Σταυρούλα. Ο δαίμονας χαμογελούσε πονηρά και την ρωτούσε τότε: «Εσύ τι θα ήθελες να κερδίσεις;».

 

Την επόμενη χρονιά η Σταυρούλα έγινε μητέρα και ο πατέρας της σταμάτησε να δουλεύει, ασχολήθηκε με την τοκογλυφία και έμεινε στο σπίτι για να την βοηθάει. Την βίαζε καθημερινά και η Σταυρούλα εκείνες τις ώρες άκουγε τον νάνο να ξύνει με τα νύχια του το παράθυρο και έβλεπε τον δαίμονα να κάθεται και να παρακολουθεί την σκηνή με το χαμόγελο χαραγμένο στο χείλια του. Όταν τελείωνε το καθημερινό της μαρτύριο ο πατέρας της την έβριζε και την απειλούσε για την ανικανότητά της και την έλεγε τρελή. Η Σταυρούλα κλαίγοντας σιωπηλά σκουπιζόταν από τις σιχαμερές ορέξεις του πατέρα της και έπαιρνε τους δρόμους παρέα με τον γκρίζο δαίμονα, ο κόκκινος νάνος τους ακολουθούσε τρέχοντας πίσω τους. Εκείνες τις στιγμές τα νιάτα χάνονταν από τα μάγουλα της Σταυρούλας και το λεπτό της πρόσωπο γινόταν λιπόσαρκο, όπως αυτό που θα αποκτούσε χρόνια αργότερα και τα δάκρυα που αυλάκωναν τα μάγουλά της καλούσαν την γραφίδα του χρόνου να αρχίσει να δουλεύει πάνω σ’ αυτά. Ο γκρίζος δαίμονας καθώς περπατούσε μπροστά είπε στη Σταυρούλα: «Ακούμπα απάνω μου για ν’ αντέξεις» και η Σταυρούλα κρατήθηκε από τους ώμους του αποβάλλοντας πια τελείως την ψυχή της και την συνείδησής της ενώ πίσω της άκουγε το κόκκινο νάνο να της μουρμουρίζει βρισιές και απειλές που θα έκανε πράξη αν δεν γύριζε γρήγορα στο σπίτι.

 

 

(Μόλις κατάφερα να ανεβάσω και το αρχείο για να είναι τα πράγματα πιο εύκολα.)

Edited May 19, 2010 by deadend

[aScannerDarkly]

Έχεις μια καταπληκτική ιδέα, μια πολύ ζωντανή και βασανιστική συμβολοποίηση των βασάνων της Σταυρούλας και του φόβου που φωλιάζει στην ψυχή της (αν και δεν μπόρεσα να συγκεκριμενοποιήσω πού ακριβώς αναφέρεται ο νάνος και πού ο δαίμονας, που μου φαίνεται λίγο διακοσμητικός, και θα ήθελα να υπήρχε κάποιος διαχωρισμός). Μόνο που η ιδέα σου με άφησε ξεκρέμαστο. Βάζεις σαν πλαίσιο το παρόν της Σταυρούλας και τη σχέση της με τον κόσμο, και διηγείσαι το παρελθόν της. Μόνο που κάποια στιγμή, σχεδόν αυθαίρετη χρονικά, σταματάς, χωρίς να δέσεις αρμονικά το παρελθόν που διηγείσαι με τον παρόν που έχεις στην "κορνίζα". Και αυτό με απογοήτευσε αρκετά, γιατί η ιστορία μου είχε γεννήσει πολύ μεγάλες προσδοκίες.

 

Αφηγηματικά είναι πολύ καλή, με πειστικό παιδικό ύφος (ωραία ιδέα το πρώτο πληθυντικό), που δεν κάνει όμως το κείμενο ναΐφ. Λίγα λαθάκια έχουν απλά ξεφύγει από κεκτημένη ταχύτητα.

[Adicto]

Θα συμφωνήσω σε όλα με τον Σκάνερ αλλά θα δώσω λίγο μεγαλύτερη έμφαση σε μία πτυχή του κειμένου που μου άρεσε πολύ. Το παιδικό ύφος είναι απόλυτα πειστικό (και όλοι ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι αυτό)! Πραγματικά ένιωσα πως είχα μια παρέα παιδιών απέναντί μου να μου λέει την ιστορία! Μπερδεμένα, παραστατικά, μιλώντας όλα μαζί ταυτόχρονα. Γενικά, ωραία ιδέα, σκληρή στον πυρήνα της ιστορία, αλλά άνιση.

Θα ήθελα πάρα πολύ να δω κάτι από εσένα στο ίδιο στυλ πάντως!

 

 

[Drake Ramore]

Μπράβο, και κρίμα!

 

Μπράβο γιατί μας δίνεις μια πάρα πολύ καλή ιδέα πολύ παραστατικά, και κρίμα γιατί αφήνεις το διήγημα άνισο, με ερωτηματικά και χωρίς φινάλε. Μια ιστορία όσο καλή και να είναι στο σύνολο της αν δεν έχει φινάλε χάνει πολλούς πόντους.

Μέχρι το σημείο του γάμου με είχες καθηλώσει! Είχα καταλάβει τον χαρακτήρα του Νάνου και περίμενα με αγωνία να μάθω για τον Δαίμονα. Εκεί έχασες το παιχνίδι. Βιαστικά μας τον παρουσίασες, και βιαστικά προχώρησες με την ιστορία απο εκεί και πέρα, ως το τέλος. Ηθελε πολύ περισσότερη ανάπτυξη ο Δαίμονας και στο τέλος έπρεπε να δένει κάπως το παρελθόν με το παρόν.

 

Γενικά θα έλεγα πως είναι ένα διήγημα με πολύ καλή ατμόσφαιρα (και λόγω των αφηγητών παιδιών) πάνω σε μια πολύ καλή ιδέα και με καλή γραφή (στα σημεία που δεν βιαζόσουν), που όμως δεν κατάφερες να αναδείξεις την ποιότητα του λόγω βιασύνης.

[DinoHajiyorgi]

Έξοχο κείμενο, και ταυτόχρονα... ψυχοβγάλτης. Δεν με ένοιαξε αν δείχνει μισό κι ατέλειωτο. Την δική μου την ψυχή τη μαύρισε μια χαρά. Μου έχει περάσει φευγαλέα από το μυαλό η κατασκευή ενός κειμένου - διηγήματος, όπου με φρικιαστική, λεπτομερή περιγραφή να δίνεται ο βασανισμός ενός μωρού από έναν άντρα κτήνος. Όπως όμως θα αδυνατούσα να το διαβάσω, δεν θα μπορούσα και να το γράψω, ούτε καν μια πρόταση. Αυτό σκέφτηκα διαβάζοντας αυτή τη μαρτυρική τρελή πορεία, και όχι δεν το διαβάζω δεύτερη φορά για να το κρίνω σωστότερα. Δεν του αρνούμαι την δύναμη του που είναι καθαρά γκραν-γκινιόλ. Ίσως "γέρασα" αρκετά για να ξέρω, απελπισμένα, πόσες τέτοιες ιστορίες δεν είναι καθόλου φανταστικές.

[Διγέλαδος]

Το απόλαυσα. Η αφήγηση των παιδιών με παρέσυρε. Κάπου λίγο μου ξύνισε όταν η αφήγηση των παιδιών μεταλλάχτηκε στη δική σου αφήγηση. Θα ήθελα να ήταν πιο ξεκάθαρο το σημείο που από το ένα πήγες στο άλλο. Το μόνο που δεν κατάλαβα είναι τι σχέση έχει ο δαίμονας με το γάμο ή το ότι εμφανίσθηκε όταν άλλαξε σπίτι. Δεν θα μπορούσε να εμφανισθεί και νωρίτερα; Μ' άρεσε το γεγονός ότι κάλλιστα αυτή η ιστορία θα μπορούσε να ήταν βασισμένη στη λαογραφία.

[Cassandra Gotha]

Το πρώτο μέρος μου άρεσε. Και παραξενεύτηκα όταν το αφήσαμε πίσω μας τόσο απότομα και αρχίσαμε να βλέπουμε το παρελθόν, και μάλιστα με διαφορετικό αφηγητή. Το δεύτερο μέρος δεν μου άρεσε τόσο. Δεν ξέρω ακριβώς τι του λείπει, αλλά κάτι λείπει σίγουρα. Λυπάμαι που δεν μπορώ να βοηθήσω άλλο, όμως το ίδιο το διήγημα μου άφησε μια αίσθηση μισού.

 

Ο δαίμονας επίσης μου άρεσε, μου θύμησε την Κατάρα στο μυθιστόρημα του Καζαντζάκη Ο τελευταίος πειρασμός.

 

Κάτι που ξέρω με σιγουριά να σου πω ότι λείπει, είναι η αιτιολόγηση του χαρακτήρα του πατέρα. Δεν τον γνωρίζουμε, κάνει αυτά που κάνει ξαφνικά, τίποτα απ' αυτά που γράφεις δεν με προετοίμασε, ίσα-ίσα που στην αρχή περίμενα να την υπερασπίζεται. Δηλαδή είναι σαν να μας λες "αυτός είναι, έτσι ήταν απ' την αρχή, δεχτείτε το".

(Εντάξει, η μητριά είναι μητριά: δηλαδή κακιάααα! )

 

Επίσης, κάτι για τη Σταυρούλα εκτός από τους φόβους της; Κάτι που της άρεσε να κάνει πριν τρελαθεί, κάτι στο οποίο ήταν καλή; Φίλους δεν είχε;

 

Ο νάνος πολύ τρομακτικός, στα συν.

Ο τίτλος μου φαίνεται κακός.

 

Το διήγημα δεν είναι κακό, αλλά θέλει πολλή δουλειά ακόμα για να γίνει καλό.

[Adinol Doy]

Γενικὰ τὸ κείμενο μοῦ ἄρεσε πολύ. Ὁ ζόφος εἶναι πολὺ ἰσχυρός, ἡ ψυχικὴ κατάπτωση ἀληθοφανὴς καὶ ἡ παιδικὴ ἀφήγηση δίνει μιὰ ξεχωριστὴ νότα στὴν ἱστορία.

 

Ὡστόσο, εἶναι ἐμφανὲς πὼς τὸ διήγημα χρειάζεται ἀνάπτυξη (ξέρω πὼς τὸ ὅριο λέξεων γιὰ τὸν διαγωνισμὸ δὲν βοηθᾶ σ' αὐτό) καὶ θεωρῶ σκόπιμο νὰ τὸ ξαναδουλέψεις κάποια στιγμή. Γιὰ τὴν ἀλλαγὴ ὕφους ἔγραψαν ἤδη ἄλλοι· τὸ ἴδιο καὶ γιὰ τὰ ζητήματα ἐπεξήγησης καταστάσεων (τί ρόλο εἶχαν ὁ δαίμονας κι ὁ νάνος; προϋπῆρχαν στὸ σπίτι ἢ τοὺς κάλεσε ἡ βασανισμένη ψυχὴ τῆς Σταυρούλας ἤ - πρᾶγμα ποὺ προτείνω - ἔχουν ἀλληλεπίδραση ὥστε νὰ μὴν μάθουμε ποτὲ ποιός γέννησε τί;).

 

Τὸ διήγημα ἔχει τρομερὲς προοπτικὲς καὶ ἐνδιαφέροντες συμβολισμούς. Ὅταν ἀποστασιοποιηθεῖς ἀπ' τὸ κείμενο, θὰ δεῖς καὶ ἡ ἴδια τὶς ἐλλείψεις καὶ ἐπιμένω πὼς θὰ ἤθελα νὰ τὸ ξαναδῶ ἐπιμελημένο.

 

Κατὰ τ' ἄλλα, πρόκειται γιὰ ἕνα πολὺ δυνατὸ διήγημα ποὺ κατάφερε νὰ μὲ στοιχειώσει ἀπ' τὶς πρῶτες κιόλας γραμμές. Αὐτὸ ἀπὸ μόνο του εἶναι ἤδη ἕνας δύσκολος στόχος ποὺ ἐσὺ μὲ εὐκολία πέτυχες.

[dagoncult]

Αρχικά είπα: ΑΑΡΓΚΧΧΧ! ΤΕΛΕΙΩΣΕ?

 

Μετά, διάβασα τα σχόλια των παιδιών, με τα περισσότερα από τα οποία συμφωνώ

(πχ: ο πατέρας κάνει ότι κάνει χωρίς να έχουμε κάποια γενικότερα στοιχεία γι' αυτόν, η αφήγηση αλλάζει, τρέχει το δεύτερο μισό, απότομο φινάλε)

.

Η ιδέα και η εκτέλεση ήταν πολύ καλές μέχρι ένα σημείο, τόσο που βιαζόμουν να δω τι θα γίνει παρακάτω. Η οπτική από την πλευρά του παιδιού λειτούργησε μια χαρά. Έκανε το κείμενο να τρέχει. Ταυτόχρονα, μολονότι η φάση 'ο τρελός του χωριού' είναι κάτι σχετικά γνώριμο, το όλο στήσιμο δεν άφηνε το ενδιαφέρον να πέσει. Σίγουρα, θα συμφωνήσω με τον adinol σ' αυτό που λέει για τις προοπτικές και τους συμβολισμούς.

 

 

 

''Εμείς τα παιδιά ξέρουμε ότι βρίζει τα φαντάσματα. Είναι λάθος να βρίζεις τα φαντάσματα γιατί δεν υπάρχουν, κι άμα τα βρίζεις τότε αυτά υπάρχουν.''

 

 

''Στην αυλή δεν είχαν ούτε μια γάτα, ούτε ένα σκυλί που θα μπορούσε να συμπαρασταθεί με το αλύχτημα του στο παιδί''

 

 

''...και τα δάκρυα που αυλάκωναν τα μάγουλά της καλούσαν την γραφίδα του χρόνου να αρχίσει να δουλεύει πάνω σ’ αυτά''

 

 

''Όταν κατάφερε να την διαβάλει στον ίδιο της τον πατέρα αισθάνθηκε δικαιωμένη για την γνώμη που έτρεφε για την προγονή της''

Αυτό για μένα ήταν πολύ πρώτο, αλλά ίσως θα μπορούσε να δωθεί και καλύτερα/σαφέστερα.

[Dark desire]

Τρομαχτικο, σκληρο, νοσηρο...Και λογω θεματος και εξαιτιας του οτι το αφηνεις χωρις φιναλε. Αν το τελειωνες, με οποιονδηποτε τροπο, θα υπήρχε μια λυτρωση. Αντ' αυτου αφηνεις την ηρωιδα σου να βασανιζεται, να συνεχιζει την "τρελή της πορεια" (εξαιρετικος τιτλος κατα τη μετριοτητα μου) χωρις καμια ελπίδα διαφυγης. Και κανεις και τον αναγνωστη να νιωθει λυπημενος που δεν μπορει να τη σώσει...

Απο τα καλυτερα που εχω διαβασει τελευταια

 

 

 

Ίσως "γέρασα" αρκετά για να ξέρω, απελπισμένα, πόσες τέτοιες ιστορίες δεν είναι καθόλου φανταστικές.

 

Απειρες δυστυχως...Η πραγματικοτητα ξεπερνα και την πιο αρρωστημενη φαντασια...

[Tiessa]

Ξεκινώντας να διαβάσω το διήγημα, μπήκα πραγματικά σε μια "Τρελή πορεία".

Την πρώτη φορά το διάβασα τόσο γρήγορα που μου ξέφυγαν πολλά. Δε λέω ότι δεν ήταν μέσα, λέω ότι υπήρχε κάτι απίστευτα αγχωτικό στο κείμενο, που με έκανε να πρέπει να διαβάσω γρήγορα, πιο γρήγορα, πιο γρήγορα. Αισθανόμουνα ότι έτρεχα κι εγώ λαχανιασμένη πίσω από τη Σταυρούλα, βλέποντας το νάνο και αργότερα το δαίμονα, θέλοντας να τους παρακολουθήσω, να τους διώξω, δεν ξέρω κι εγώ τι...

 

Δεν ξέρω πώς κατάφερες κι έδωσες τέτοιο ρυθμό στην αφήγηση. Από τη μια σε θαυμάζω, από την άλλη θεωρώ ότι για να περάσουν όλα όσα πρέπει στον αναγνώστη και να μην αφήσει το κείμενο στην άκρη πανικόβλητος, χρειάζεται να κουλάρεις λίγο, να κατεβάσεις το ρυθμό, να διηγηθείς ορισμένα πράγματα λίγο διαφορετικά.

 

Θα σου έλεγα κι εγώ σημεία και προτάσεις που μου άρεσαν εξαιρετικά, αλλά -μάντεψε!- τα έχει γράψει ο dagoncult μέσα στα spoilers. Αλλά να κι ένα-δυο που δεν ανέφεραν άλλοι:

 

 

Η γκρίνια της μητριάς της περνούσε σαν σκόνη μέσα από τα αυτιά της και κατακάθιζε πάνω στην ψυχή της όπως η πράσινη μούχλα στο λεμόνι.

 

 

Καταπληκτικό!

 

 

 

Η μικρή αποθήκη στο πίσω μέρος του κήπου ήταν γεμάτη με ουρλιαχτά, εκεί ανάμεσα στα φτυάρια και το σακί με την γαλαζόπετρα είχαν χωθεί και οι κραυγές της Σταυρούλας.

 

 

Φρίκη! Απίστευτη και απόλυτη φρίκη.

 

Αξίζει τον κόπο να το δουλέψεις λίγο περισσότερο. Ας πούμε, να ξεμπερδευτεί λίγο το παρόν από το παρελθόν, που ανακατεύονται και μας παρασέρνουν μπρος και πίσω (Αναρωτιέμαι τώρα που το γράφω μήπως αυτό είναι που δίνει αυτή την αίσθηση του κυνηγητού). Να προσέξεις λίγο κάποιες εναλλαγές χρόνων καθώς και την οπτική γωνία της αφήγησης.

Επίσης, η αίσθηση που αναφέρουν και οι προηγούμενοι ότι το δεύτερο μέρος είναι λειψό, αυξάνεται από στοιχεία που μένουν στον αέρα. π.χ

 

 

Θα πεθάνει ο άντρας σου σύντομα,

λέει κάπου ο δαίμονας

 

Στο κείμενο δεν αναφέρεται αν πέθανε ή όχι. Υποψιάστηκα ότι πέθανε και γι αυτό απόμεινε και πάλι ο πατέρας να αλωνίζει κυριολεκτικά. Αλλά θέλω να μας το δείξεις αυτό.

 

 

 

Τι κατάλαβα από τους συμβολισμούς, αλλά μπορεί να είναι και τελείως λάθος:

 

 

Ο νάνος είναι η υλοποίηση των φόβων και ίσως της οργής της Σταυρούλας και γι αυτό είναι και κόκκινος. Εδώ τα πράγματα είναι κάπως σαφή. Είναι το πλάσμα που γεννάει ο εγκλεισμός στην αποθήκη και τρέφει η κακοποίηση από τον πατέρα.

 

Ο δαίμονας έχει τη μορφή πειρασμού -αυτό συμπεραίνω από τις ερωτήσεις και τις προτροπές του. Γυρίζει μαζί τους από την εκκλησία, μετά το γάμο. Η Σταυρούλα αντιμετωπίζει την υλοποίηση των πειρασμών να σκοτώσει τον πατέρα από τη στιγμή που υπάρχει κάποιος άλλος άνθρωπος δίπλα της, ο άντρας της. Επειδή όμως και ο σύζυγος φαίνεται ένα καλό ανθρωπάκι που δεν ανακατεύεται (συνένοχος ή όχι, δεν μας το διευκρινίζεις) ο δαίμοντας παραμένει γκρίζος, ας το πούμε θαμπός. Για μένα ο νάνος είναι πιο τρομακτικός από τον δαίμονα και νομίζω αυτό θα ήθελες να δείξεις.

 

 

 

Έχω καθόλου δίκιο;

 

Πίσω στο διαγωνισμό τώρα: Πολύ ενδιαφέρουσα η σύνδεση της ψυχής με τη συνείδηση και πώς τη χάνει σιγά-σιγά η Σταυρούλα

 

Από όλα τα διηγήματα τρόμου του διαγωνισμού, αυτό ήταν ασφαλώς το πιο ζόρικο.

Κι αν όχι τρομακτικό με την κλασική έννοια, ήταν αυτό που με άφησε με την καρδιά πραγματικά πονεμένη.

Χρειάζεται κάποιες βελτιώσεις. Περίμενε να μαζέψεις και τα υπόλοιπα σχόλια και ξαναπιάστο.

[Naroualis]

Γενικά: Ενώ η ίδια η ιστορία είναι συγκλονιστική, η εκτέλεσή της έχει ένα-δυο προβλήματα που κόβουν πολλά από την αρτιότητά της.

 

Μου άρεσε: Η ιδέα, η πλοκή και οι χαρακτήρες. Το κομμάτι που αφηγούνται τα παιδιά είναι έξοχα γραμμένο, όπως επίσης και το δεύτερο μέρος με την ιστορία της Σταυρούλας.

 

Δε μου άρεσε: Ενώ ξεκινάς με ένα υπέροχο εύρημα, την αφήγηση μέσα από τα μάτια των παιδιών, απότομα και χωρίς εξήγηση αλλάζεις τον κεντρικό αφηγητή σου με οπτική γωνία παντογνώστη αφηγητή. Πρώτον, μας στερείς από τη συνέχεια του ευρήματός σου και δεύτερον, ποιος μιλάει τώρα; Σε ποιον τα λέει; Το τέλος είναι κάπως απότομο, αν και θα μπορούσε να είναι μέρος του όλου αλλοπρόσαλλου ψυχισμού της Σταυρούλας.

 

 

[Nienor]

Αυτό εδώ μάλλον μου άρεσε περισσότερο από όλα. Η πυκνή γραφή του και τα νοήματα που αποδίδεις αρισδτοτεχνικά σε μια μόνο φράση το καθένα υποθέτω πως ήταν αυτά που με κέρδισαν περισσότερο από όλα. Καλά... και σαφέστατα η εκπληκτική πρώτη εικόνα του.

 

Δύο πραγματάκια έχω μόνο: 1) ο τίτλος σε πάει αλλού, περιμένεις άλλα και σου δίνονται άλλα 2) το ότι ξέχασες κάπου στα μισά ποιος μας μιλάει (αν και ομολογώ ότι το ξέχασα κι εγώ μαζί σου διαβάζοντας)

[DinMacXanthi]

Πρέπει να γίνει petition να μπορούμε να ανεβάζουμε και ρεαλιστικά κείμενα στους γενικούς διαγωνισμούς. Υπάρχουν τουλάχιστον 3 (ή μήπως παραπάνω; ) εδώ, ελαφρώς μασκαρεμένα σαν genre. Κανείς group στο Facebook;

Δεν έχω να προσθέσω πολλά. Πρέπει να κάνεις τις απαραίτητες διορθώσεις, να κάνεις πιο φυσική την μεταφορά της φωνής στο κείμενο (από τα τζιτζέκια στον αφηγητή) και, σημαντικό, να μεγαλώσεις το τέλος. Ως ιστορία μου κάνει σαν να έχει ακόμα σκαλωσιές γύρω της αλλά οι εικόνες είναι πραγματικά δυνατές και η γραφή είναι ισορροπημένη και επαγγελματική. Θετικό πρόσημο από μένα. (Που ήσουν τόσα χρόνια; Πόσες ιστορίες σου χάσαμε;)

[greenmist]

Μία πολύ καλή ιστορία με ρυθμό, ζωντανές σκηνές και πολύ καλή διαχείριση χαρακτήρων. Υπάρχουν, βέβαια, αρκετά σημεία που θέλουν περισσότερη δουλειά γιατί όταν στήσεις έναν αστικό μύθο πρέπει να δικαιολογήσεις τις καταστάσεις που τον διέπουν με περισσότερες λεπτομέρειες, συν ότι πρέπει να δώσεις και μία διαφορετική άποψη για τον μύθο από ένα μέρος των ανθρώπων που πιστεύουν σε αυτόν.

 

Γενικά, η ιδέα σου μου άρεσε πολύ και η εκτέλεσή της ήταν αρκετά ικανοποιητική.

[KELAINO]

Εμένα με έπεισε, σαν περιγραφή σχιζοφρένειας ήταν ακριβέστατη.

Ο πατέρας δε χρειάζεται περισσότερη ανάλυση στα κίνητρά του, συνήθως διάφορες νευροψυχολογικές καταστάσεις είναι κληρονομικές.

Πάρα πολύ καλό.

Για τις τεχνικές λεπτομέρειες, τα είπαν οι άλλοι.

[deadend]

Ευχαριστώ για τα σχόλια.

[deadend]

Λοιπόν μετά τις ευχαριστίες επανέρχομαι στα σχόλια σας.

 

Ναι δεν πρόλαβα να την επεξεργαστώ όσο ήθελα την ιστορία γιατί μόλις που πρόλαβα τον διαγωνισμό.

 

Σας ευχαριστώ που όλοι συμφωνήσατε ότι το κείμενο έχει καλό ρυθμό ανάγνωσης ακόμα κι έτσι. Ήταν ο μεγαλύτερος προβληματισμός μου γιατί ήθελα ένα κείμενο που πάει ανάποδα, δηλαδή το τέλος και η ανατροπή του να είναι η αρχή.;)

 

Θα σας μαλώσω όμως λιγάκι (να τόσο δα) γιατί δεν αναγνωρίστε στη λέξη δαίμονας τη λέξη ψυχή, θεϊκή ουσία, διαμοιρασμένη τύχη- πεπρωμένο. Αλλά δεν πειράζει λειτουργήσατε σαν αναγνώστες και είναι ευθύνη του συντάκτη να ξαναθυμίζει τις λέξεις.

 

Σε γενικές γραμμές συμφωνήσατε όλοι για τον συμβολισμό και αυτό είναι θετικό.

 

Συμφωνήσατε όλοι ότι αλλάζω αφηγητή. Αμ δε! Απλώς δεν προλάβαινα να το δέσω. Είναι αυτές οι (γρουμφ) δυσκολίες. Ο αφηγητής είναι ο ίδιος σε διαφορετική ηλικία, αλλά ήθελε κομματάκι σκέψη πώς να το χώσω στο κείμενο. Αφού ηρέμισα μια βδομαδούλα είπα, ρε συ, γιατί τα σκέφτηκα όπως τα σκέφτηκα και τσίκι-τσίκι (πληκτρολόγιο) το έβαλα μέσα.

 

Πολύ χρήσιμο ήταν το σχόλιο της Κασάνδρας να παρουσιάσω τι άρεσε στην Σταυρούλα. Το έκανα , δεν είχε η φτωχή χρόνο να της αρέσει τίποτα. (Άντε άνοιξες άλλη μια πύλη προς το έρεβος.)

 

Μελέτησα το σχόλιο της Βάσως και προσπάθησα να ηρεμίσω λίγο το κείμενο αλλά θα την στεναχωρήσω, δεν γίνεται.( άσε που μου βγαίνουν και χειρότερα:ghost:).

 

Λοιπόν τώρα που έφτασε σε νέα μορφή το κείμενο, είναι έτοιμο και για άλλες διορθώσεις και ψειρίσματα και μπορώ να αφήσω κατά μέρος τα βιβλία ψυχολογίας που διάβαζα.

 

Και πάλι σας ευχαριστώ πολύ.

[mman]

Bump σ' αυτή την κάθοδο στην παράνοια, γιατί το αξίζει!

 

Η κυρα-Σταυρούλα δεν έχει καθόλου ίσκιο, αλλά ζει με τα φαντάσματα.

[deadend]

κύριε με κακομαθαίνετε

[wordsmith]

Ωραίο, πολύ ατμοσφαιρικό, τρομαχτικό, σκοτεινό, με κάμποσες ωραίες φράσεις που τις ανέφεραν οι από πάνω. Συμφωνώ ότι από δομή είναι κάπως μισοτελειωμένο και το δαίμονα δεν τον εκμεταλλεύεσαι αρκετά, αλλά δε με πεόραξαν όλα αυτά. Μου άρεσε κυρίως το πολύ απλό ύφος και λεξιλόγιο, που δεν εμποδίζει καθόλου τη φρίκη να περάσει στον αναγνώστη. Να του βάλεις μια βαριά κορνίζα και να κοπανάς τον ως άνω γνωστό ψείρα στο κεφάλι κάθε φορά που λέει "Show (ΝΤΟΥΠ!) don't (ΝΤΟΥΠ!) tell (ΝΤΟΥΠ! ΝΤΟΥΠ!)". Συγχαρητήρια και περιμένω την άλλη Κυριακή να τον δω με τα καρούμπαλα

 

edit: Α, ναι: από ιδεολογικής πλευράς νομίζω ότι

ο βιασμός

ήταν κάτι σαν δικλείδα ασφαλείας, για να είμαστε σίγουροι, δηλαδή, ότι θα θεωρηθεί τραυματική η παιδική ηλικία της Σταυρούλας. Το κάνουν πολλοί αυτό και ειδικά αμερικάνικες ταινίες. Αλλά γιατί είναι απαραίτητο; Μπορεί να τραυματιστεί γερά ένα παιδί (συναισθηματικά) και χωρίς να του συμβεί τίποτα παράνομο, μην τα πάμε όλα στην αρμοδιότητα της αστυνομίας. Νομίζω ότι θα έφταναν και όλα τα υπόλοιπα που πέρασε η Σταυρούλα για να γίνει όπως έγινε... Απλώς μια σκέψη.

Edited January 13, 2012 by wordsmith