Αναζητώντας τη Γνώση

[Ad Noctum]

Όνομα Συγγραφέα: Αντώνης Κατσαρός

Είδος: Ηρωική φαντασία

Βία; Ναι (όχι υπερβολική όμως)

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: ακόμα άγνωστο

Αυτοτελής; Οχι. 1ο μέρος πιθανόν

 

 

 

Ο Εόνας άνοιξε τα μάτια του. Αρχικά έβλεπε θολά, αλλά γρήγορα διορθώθηκε η όραση του. Βρισκόταν ξαπλωμένος σε ένα ξέφωτο ενός πολύ πυκνού δάσους. Κρατούσε ακόμα το κέρας στο χέρι του, εκείνο με το οποίο είχε χρησιμοποιήσει για να βρεθεί εδώ και να συναντήσει τον Αντωνίδας. Έκανε να σηκωθεί, αλλά ένας ισχυρός πονοκέφαλος τον ανάγκασε να ξαπλώσει ξανά. Προσπάθησε να συνέλθει. Κοίταξε προς το δάσος, ενώ ο πόνος στο κεφάλι ήταν ακόμα έντονος. Αφού κατεύνασε ο πόνος, εστίασε την ακοή του προς τα δέντρα μήπως ακούσει κάποιον εκεί γύρω, ώστε να φωνάξει για βοήθεια. Δεν άκουσε ήχους όμως, τουλάχιστον όχι ανθρώπινους. Άκουσε πουλιά και ζώα, τα οποία όμως δεν τα είχε ξανακούσει πότε στη ζωή του. Ακούγονταν παραδεισένια αλλά και επικίνδυνα συνάμα. Κοίταξε προς τον ουρανό για να καταλάβει τι ώρα ήταν. Ο ουρανός είχε το πιο περίεργο χρώμα που είχε δει ποτέ του. Είχε μια βαθιά μπλε απόχρωση, πράγμα που έκανε τα πάντα δείχνουν μπλε. Προσπάθησε να σηκωθεί ξανά, αλλά ο ίδιος πονοκέφαλος έριξε τον Εόνα ξανά στο έδαφος, αυτή τη φορά λιπόθυμο…

 

Κάποιες ώρες μετά ο Εόνας άνοιξε ξανά τα μάτια του. Αυτή τη φορά ένιωθε κάπως καλύτερα. Προσπάθησε να σηκωθεί σε πιο αργούς ρυθμούς από πριν. Ο πονοκέφαλος ήταν εκεί, αλλά σαφώς μικρότερης έντασης. Μετά από αρκετά επίπονη προσπάθεια κατάφερε να κάτσει. Πιάνοντας το κεφάλι του με το ένα χέρι, κοίταξε το κέρας που κρατούσε το άλλο. Είχε σπάσει! Το κέρας είχε γίνει δύο κομμάτια. Ο Εόνας μόρφασε από απογοήτευση λέγοντας «Μάλλον κόλλησα εδώ…». Πέταξε το κέρας λίγο πιο μακριά του και έκανε την μεγάλη προσπάθεια να σηκωθεί. Αρχικά έχασε την ισορροπία του και έκανε αρκετή ώρα μέχρι να την βρει. Κρατούσε ακόμα το κεφάλι του το οποίο κουδούνιζε σε κάθε του κίνηση. Κατευθύνθηκε προς το δάσος, κοιτάζοντας τον ουρανό για να προσπαθήσει να καθορίσει την ώρα ξανά. Αυτό όμως φαινόταν αδύνατο, κυρίως λόγο του ιδιόμορφου χρωματισμού του. Πάντως υπέθετε πως δεν έχει νυχτώσει ακόμα. Έλεγξε για να ανακαλύψει κάποιο μονοπάτι. Θα έπρεπε να υπάρχει ένα. Αφού ο Αντωνίδας έδωσε το κέρας αυτό στον πατέρα του για να έρθει εδώ και να τον βρει, τότε κάποιο μονοπάτι θα οδηγούσε στο σπίτι του Αντωνίδα. Όμως δεν βρήκε τίποτα. Μάλιστα τα δέντρα ήταν τόσο πυκνά φυτρωμένα μεταξύ τους που με δυσκολία μπορούσες να περάσεις ανάμεσα τους. Πως θα μπορούσε να ειδοποιήσει τον Αντωνίδας ότι ήταν εκεί; Έψαξε παντού να βρει κάποιον τρόπο. Σκέφτηκε ακόμα και να περάσει μέσα στο δάσος, αλλά κυρίεψε η λογική. Ίσως νυχτώσει σύντομα και το δάσος δεν ακουγόταν και τόσο φιλόξενο. Έπρεπε να μείνει εκεί και να βρει κάποιον άλλον τρόπο. Πήγε στον τόπο στον οποίο είχε ξυπνήσει. Έκατσε και κοιτούσε ψηλά τον ουρανό. Το δεξί του χέρι ψηλαφούσε νευρικά το έδαφος, τις πέτρες που υπήρχαν εκεί. Σε κάποια στιγμή ακούμπησε το κέρας. Το κοίταξε και το έπιασε στο χέρι του. Παρατήρησε το ένα σπασμένο κομμάτι του και είδε ότι στο κέντρο του είχε ένα κενό. Ένα κενό στο οποίο θα μπορούσε να υπάρχει κάτι εκεί. Πήρε και το δεύτερο κομμάτι και είδε το υπόλοιπο κενό. Βλέποντας και τα δύο κομμάτια συνειδητοποίησε ότι το αντικείμενο που θα ταίριαζε στο κενό αυτό ήταν ένα … καμπανάκι! Πετάχτηκε πάνω. Ο πονοκέφαλος επέστρεψε με αυτή την απότομη κίνηση, αλλά δεν του έδωσε σημασία. Κοίταξε με αγωνία κάτω στο έδαφος για να βρει το καμπανάκι. Δεν το έβλεπε πουθενά. Έπεσε στα γόνατα και ψηλαφούσε ανάμεσα στις πέτρες. Σίγουρα ήταν μικρό το καμπανάκι, αλλά θα έπρεπε να φαίνεται ανάμεσα στις πέτρες που είχε το έδαφος. Έψαχνε, έψαχνε, αλλά μάλλον μάταια. Μετά από αρκετή ώρα, ο Εόνας απογοητεύτηκε και ανακάθισε για να σκεφτεί. Τότε ένιωσε κάτι να τον ενοχλεί στο αριστερό του πόδι. Κοίταξε, αλλά δεν είδε τίποτα που να του προκαλέσει τέτοια ενόχληση. Έβαλε το χέρι του και έπιασε ένα αντικείμενο, το οποίο όμως… ήταν αόρατο! Σήκωσε το αντικείμενο σχεδόν σίγουρος ότι ήταν το καμπανάκι και το ψηλάφησε για να βεβαιωθεί. Όταν έπιασε το γλωσσίδι του, βεβαιώθηκε ότι αυτό ήταν. Βρήκε στο πάνω μέρος ένα κυκλικό σημείο, το οποίο έμοιαζε σαν δαχτυλίδι για το κράτημα του. Το κράτησε από εκεί και αφού σκέφτηκε για μια στιγμή ότι γι αυτό τον λόγο καταστράφηκε το κέρας, για να αποκαλυφθεί το καμπανάκι και ότι αυτή ήταν η σωστή κίνηση που έπρεπε να κάνει, το χτύπησε.

 

Ήχος δεν ακούστηκε. Ο Εόνας απόρησε μήπως έκανε κάτι λάθος. Δοκίμασε να το ξαναχτυπήσει βάζοντας το άλλο του χέρι στο γλωσσίδι για να καταλάβει αν όντως χτυπάει. Έκανε την κίνηση και κατάλαβε ότι όντως το γλωσσίδι χτύπαγε στο χείλος της καμπάνας. Το ξαναχτύπησε, αλλά ήχο δεν άκουσε καμία από τις 3 φορές που προσπάθησε. Όμως στην τέταρτη φορά που δοκίμασε, έγινε κάτι. Το καμπανάκι έγινε ορατό. Ήταν φτιαγμένο από μπρούτζο και είχε σκαλισμένο πάνω του ένα κεφάλι λιονταριού. Το λιοντάρι είχε μια πολύ ανακατωμένη χαίτη, ενώ το στόμα του ήταν ανοιχτό αποκαλύπτοντας τα θανατηφόρα δόντια του, ενώ παράλληλα η γλώσσα του ήταν έξω και κρεμόταν στο πλάι. Η όλη αίσθηση που έδινε αυτή η εικόνα ήταν ένα πεινασμένο λιοντάρι να τρέχει κατά πάνω του. Ο Εόνας σχεδόν τρόμαξε από την εικόνα και πέταξε το καμπανάκι. Άκουσε ήχους γύρω του. Το δάσος φαινόταν να ξύπνησε. Φύλλα έτρεμαν, κλαδιά έτριζαν και φωνές αλλόκοτων ζώων ακούγονταν σε όλο το μήκος και πλάτος του δάσους. Ο Εόνας κοιτούσε νευρικά γύρω του, ενώ είχε πεταχτεί από τη θέση του και είχε πάρει μια αμυντική στάση κραδαίνοντας το σπαθί του. Η φασαρία που είχε δημιουργηθεί στο δάσος μεγάλωνε κάθε στιγμή και περισσότερο. Έγινε σχεδόν αφόρητη στα αυτιά του Εόνα, ο οποίος είχε ιδρώσει και προσπαθούσε να μην χάσει τον έλεγχο και δεχτεί επίθεση χωρίς να το καταλάβει. Και ξαφνικά… η απόλυτη σιωπή! Ο Εόνας έκανε και αυτός ησυχία, αλλά συνέχισε να κοιτάζει νευρικά. Τότε άκουσε ένα φτερούγισμα από προφανώς κάποιες πολύ ισχυρές φτερούγες…

 

 

[Cassandra Gotha]

Το πρώτο μέρος της ιστορίας σου τελειώνει πολύ απότομα, (εκτός κι αν δεν τελειώνει ακόμα). Πάντως μας άφησες στη μέση μιας σκηνής.

Το κομμάτι που διάβασα έχει πολλά εκφραστικά λάθη, και σε κάποια σημεία χρησιμοποιείς λάθος χρόνο στα ρήματα.

Ίσως νυχτώσει σύντομα και το δάσος δεν ακουγόταν και τόσο φιλόξενο.

Το κάνεις και κάπου αλλού. Το σωστό βέβαια είναι"Ίσως νύχτωνε σύντομα..."

Σε κάποια άλλα σημεία έχεις επαναλήψεις λέξεων, που ενοχλούν.

 

Γενικά θέλει αρκετή δουλειά ακόμη για να γίνει ένα ευχάριστο ανάγνωσμα.

[Naroualis]

Ωραία ιδέα με το καμπανάκι! Πολύ ωραία, φρέσκια και πρωτότυπη. Κι αναρωτιόμουν τι ταρζανιά θα κάνει ο Έονας για να βγει από ‘κει.

 

Έκανα μερικές σημειώσεις στο κείμενό σου, εκείνες που μου φάνηκαν πιο χτυπητές, και σημείωσα και μερικά ορθο/τυπογραφικά με κόκκινο μαρκαδόρο.

 

Η μεγαλύτερη παρατήρησή μου είναι να προσέχεις τις παραγράφους σου. Είναι τεράστιες και προσωπικά με αγχώνουν. Σπάσ’ τες, να μην είναι περισσότερες από 10 σειρές η καθεμιά.

 

Ένα ακόμη σημείο είναι η κλίση των ονομάτων. Ή θα πεις «ο Έονας, του Έονας», ή «ο Έονας, του Έονα» και θα το κρατήσεις έτσι σε όλη τη διάρκεια του κειμένου. Λες «του Έονα» και παρακάτω «του Αντωνίδας». Μπερδεύει.

~Eonas2.doc