Πελοπίδας κοιμώμενος

[dagoncult]

Όνομα Συγγραφέα: dagoncult

Είδος: φαντασία

Βία; Όχι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 1514

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Χίλια ευχαριστώ σ' αυτούς που ξέρουν ποιοι είναι.

 

 

 

 

 

Πελοπίδας κοιμώμενος

 

 

 

Όταν στις 21 Δεκεμβρίου του 2012, στις 03:33 πμ., η ανθρωπότητα τελικά αφυπνίστηκε αντί να καταστραφεί, ο στρατηγός εν αποστρατεία Πελοπίδας Νεμεναλλέας, που τίποτα δε διέκοπτε τον ύπνο του άπαξ και την έπεφτε, στριφογύριζε ανήσυχος κάτω από τα σκεπάσματά του. Η επιφοίτηση (ή όπως αλλιώς την πούμε) χτύπησε και τη δική του πόρτα, όμως δε στάθηκε λεπτό. Ανατριχιάζοντας από αηδία απομακρύνθηκε νικημένη μπροστά στο αδυσώπητο ροχαλητό. Ο στρατηγός ξύπνησε την επομένη στις 06:30 πμ. Ύστερα από σαράντα χρόνια στα χακί, εκείνο το πρωί, δεν κατάλαβε να έχει αλλάξει κάτι.

 

Ποιός ξέρει τι πραγματικά συνέβη; Αναμφισβήτητα, οι μαγνητικοί πόλοι είχαν μείνει στη θέση τους, κανένας κομήτης δε μας αφάνισε μέσα στη νύχτα, καμιά πυρηνική βόμβα δεν έσκασε ξεκινώντας ένα σύντομο μα εντυπωσιακό ολοκαύτωμα. Το παραπαίον κλίμα δεν έδωσε κάποιο υπερφυσικό τσουνάμι - ικανό να πλήξει την κεντρική Ευρώπη ως την Ελβετία - ή έναν ισοπεδωτικό σεισμό της τάξης των δεκατριών Ρίχτερ. Ούτε καν μια ηφαιστειακή έκρηξη, που θα κάλυπτε τον ουρανό με στάχτες για πέντε χρόνια.

 

Απλά, ένα σωρό άνθρωποι, σε κάθε γωνιά της Γης, άρχισαν να νιώθουν, πιο έντονα από ποτέ, ένα ιδιαίτερα ανυψωτικό συναίσθημα, γνωστό ως καλοσύνη. Οι λόγοι για τους οποίους κάποιοι τα κατάφεραν και κάποιοι όχι, παραμένουν άγνωστοι. Το θέμα είναι ότι από το Θιβετιανό γεωργό ως το ζάπλουτο Νεοϋορκέζο μάνατζερ, οι homo sapiens, κατά εκατομμύρια, άρχισαν να εκτοξεύουν με μανία την καλοσύνη τους προς αλλήλους. Βέβαια, όπως είδαμε, το φαινόμενο δεν επηρέασε τους πάντες. Στην πραγματικότητα, ένα υπερβολικά μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού έμεινε - να το πούμε ψυχοπνευματικά; - ακριβώς εκεί όπου βρισκόταν και πριν.

 

Αυτοί που είδαν το φως δε διέφεραν σε τίποτα, εξωτερικά, απ’ αυτούς που είχαν παραμείνει στα σκοτάδια. Δεν είχαν ένα φωτοστέφανο γύρω από το κεφάλι, μια κονκάρδα, ένα περιβραχιόνιο… κάτι, τέλος πάντων, που να τους ξεχωρίζει απ’ την πλέμπα βρε αδερφέ. Έτσι, τις πρώτες μέρες, ο κύριος Πελοπίδας (όπως όλοι) δεν έδωσε σημασία στις χαιρετούρες και τα χαμόγελα που απαντούσε στο δρόμο για την καθημερινή του εφημερίδα. Δεν έδωσε σημασία στον περιπτερά, που τον κοίταζε με μάτια γεμάτα χαρά και που, μαζί με τα ρέστα, του έκανε δώρο και δυο τσίχλες.

 

Κύλησαν μερικές εβδομάδες. Όλο και περισσότερες κυβερνήσεις τριπλασίαζαν τους κατώτερους μισθούς, επιδοτούσαν την παιδεία με τεράστια ποσά, ενίσχυαν τη μέριμνα για τους ασθενέστερους. Σε μια σύσκεψη στις Βρυξέλες, τραπεζίτες και πολυεθνικές πρότειναν την αλλαγή του χρηματοοικονομικού συστήματος, σε συνδυασμό με την επαναξιολόγηση του παραγόμενου έργου, προς όφελος της εργατικής τάξης. Υπέρογκα χρέη λαών σβήνονταν, οι πόλεμοι σταματούσαν, τα αγαθά ήταν φτηνά, η εγκληματικότητα παρουσίαζε ραγδαία ύφεση και, για να μην τα πολυλογούμε, όλα ήταν μπερεκέτι.

 

«Χμ», έκανε μορφάζοντας δύσπιστα ο κύριος Πελοπίδας, καθώς οι οδηγοί σταματούσαν τα αμάξια τους για να περάσει – μια γιαγιά οδηγός τού είχε σκάσει δυο πεταχτά φιλιά, πριν συνεχίσει το δρόμο της με την εξοργιστική ταχύτητα των τριανταπέντε χιλιομέτρων την ώρα. Ούτε ένα κορνάρισμα δεν είχε ακουστεί.

 

Όχι, ο ήρωάς μας δεν ήξερε απ’ αυτά τα πράγματα. Παιδιά, σκυλιά δεν είχε, η συχωρεμένη τον είχε αφήσει από χρόνια - πάντα της, από την πρώτη μέρα του γάμου τους (ναι, ήταν συνοικέσιο) του έλεγε: «Είσαι χοντροκομμένος άνθρωπος Πελοπίδα… κι ο κόσμος ν’ άλλαζε σ’ ένα βράδυ, εσύ δε θα ‘παιρνες χαμπάρι». Όταν όμως, ύστερα από μερικές ημέρες, οι πρόεδροι των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ρωσίας εμφανίστηκαν από κοινού στις κάμερες, δηλώνοντας ότι παύουν κάθε στρατιωτική επιχείρηση των χωρών τους, ακόμα κι αυτός άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι κάτι συνέβαινε. Ίσως, ενδόμυχα, να το είχε ψυλλιαστεί νωρίτερα, όταν ο περιπτεράς, την προηγούμενη μέρα, είχε προσπαθήσει να του δώσει πενήντα ευρώ παραπάνω ρέστα, κι όταν δεν πέτυχε αυτό, προσπάθησε να του χαρίσει το μπουφάν του.

 

Τα κανάλια το έπιασαν νωρίς. Άρχισαν να μιλούν για το τέλος της δυστυχίας, βροντοφώναζαν το μήνυμα της αναγέννησης του πνεύματος, το άγγιγμα – ίσως; - του Θεϊκού Δακτύλου? μετά έβαζαν καλόγουστα ντοκιμαντέρ με φάλαινες. Κανείς δεν ήξερε τι ακριβώς συνέβαινε… αλλά συνέβαινε. Σίγουρα οι ‘Καλοσυνάτοι’, όπως εύστοχα τους ονόμασε ο τύπος, έδειχναν νορμάλ (τόσο που δεν ήξερες ούτε για τον εαυτό σου αν ήσουν ένας απ’ αυτούς), μόνο από τις πράξεις τους τους έπαιρνες χαμπάρι. Το φαινόμενο θεωρήθηκε ως η πιο αίσια έκβαση των προφητειών για το 2012.

 

Φυσικά, οι επιστήμονες βάλθηκαν να κατανοήσουν το μυστήριο - μια μετάλλαξη στον εγκέφαλο; Κάποια επιρροή από τα μικροσωματίδια στην ατμόσφαιρα, υπεύθυνη για τις νέες, ανθρώπινες βάσεις του τρόπου ζωής που θα ακολουθούσε από ‘δω και στο εξής ο άνθρωπος; Μ’ αυτά και μ’ αυτά, η αλλαγή συνέχιζε να δρα. Η φιλική διάθεση αγκάλιαζε τις καρδιές των Καλοσυνάτων, τους έσπρωχνε να βοηθήσουν, να ανακουφίσουν. Το φως έδιωχνε τις σκιές. Το δυσκίνητο κάρο της αυτοσυνείδησης τραβούσε μπροστά, στη Νέα Εποχή.

 

Μέχρι εδώ όλα καλά. Ωστόσο, ο κύριος Πελοπίδας, εκτός απ’ το ότι δεν είχε διαφωτιστεί, όπως άλλωστε είπαμε και πολλοί – αλλά όχι και τόσοι πολλοί – άλλοι, ήταν και παλαιών αρχών (οι φαντάροι του θα τον αποκαλούσαν κάπως αλλιώς, όμως ας μην αρχίσουμε μ’ αυτά). Η επαφή του με οποιαδήποτε μορφή προοδευτικής σκέψης, ήταν μικρότερη κι από ενός δεινόσαυρου με το LSD. Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια τα μισά του πιστεύω. Πειθαρχεία, Τάξη, Ασφάλεια τ’ άλλα μισά. Έτσι, κάτι του βρωμούσε σ’ όλο τούτο το πανηγύρι πωρωμένης αγαθοεργίας - τι Καλοσυνάτοι και μαλακίες… μήπως ήταν σχέδιο των κομουνιστών; Όπως και να ‘χε, δεν του άρεσαν καθόλου αυτές οι παλαβομάρες.

 

Θα πείτε: Είναι δυνατό να μην του άρεσαν; Δεν τον συγκίνησε η καλοσύνη; Ποιός είναι αυτός που νιώθει άβολα μπροστά στη χαρά; Πώς γίνεται;

 

Η απάντηση είναι απλή, αλλά η εξήγησή της έχει τόσο βάθος, που μπροστά της η άβυσσος των Μαριαννών μοιάζει με μπανιέρα. Ας περιοριστούμε να συνοψίσουμε τα πάντα στη φράση ‘’γίνεται και παραγίνεται’’. Είπαμε… δε διαφωτίστηκαν όλοι• άσε που ο Νεμεναλλέας είχε και τα πιστεύω του, που λέγαμε πιο πάνω…

 

Ποιος ξέρει αν ο φίλος μας δεν είχε αφουγκραστεί τα ζόρια να έρχονται με θόρυβο από μακριά, πολύ πριν αυτά πραγματικά φτάσουν στην πόρτα του.

 

Πέρασε κι άλλος καιρός. Η ατμόσφαιρα που επικρατούσε σε έκανε να αισθάνεσαι λες κι ήσουν έτοιμος να πετάξεις απ’ τη χαρά σου. Αναρωτιόσουν αν ήσουν Καλοσυνάτος, προσπαθούσες να το επιβεβαιώσεις με πράξεις, κάποιος μαγαζάτορας σου έδινε τσάμπα αυτό που ήθελες να αγοράσεις. Ένας μπάτσος, με την εξάρτηση παρατημένη καταγής, χτυπούσε δυνατά τα πούλια στο τάβλι, κάνοντας άλλη μια πόρτα. Το ταλαντευόμενο πρεζάκι, καθισμένο χαλαρά απέναντί του, με εσπρέσο και τυρόπιτα στο χέρι, χαχάνιζε ανάλαφρα, αποδεχόμενο την επικείμενη ήττα στην παρτίδα.

 

Όμως, τελικά, τα άσχημα ήρθαν.

 

Στην αρχή, ήταν απλά μια έλλειψη προσοχής στα πρόσωπα των ανθρώπων με τους οποίους ερχόταν σε επαφή ο κύριος Πελοπίδας… σαν να μην έδιναν σημασία στην παρουσία του, σαν να μην άκουγαν τη φωνή του. Μετά, ήρθε κι αυτό με τα αντικείμενα, που τελευταία του γλιστρούσαν συνέχεια από τα χέρια.

 

Ένα πρωινό, όταν ζήτησε από τον περιπτερά την εφημερίδα του, χρειάστηκε να περιμένει δύο ολόκληρα λεπτά, πριν ο αγενής επαγγελματίας (λες και δε στεκόταν τόση ώρα, εκεί μπροστά του, ολόκληρος Νεμεναλλέας) ανοιγοκλείσει με έκπληξη τα μάτια και πει: «Καλημέρα σας. Εφημεριδούλα θέλουμε;». Στο γυρισμό, η εφημερίδα ξέφυγε από τα δάχτυλά του δέκα ολόκληρες φορές.

 

Το ίδιο βράδυ, για πρώτη φορά εδώ και καιρό, άκουσε στα δελτία ένα νέο που ξεχώριζε ανάμεσα στην πληθώρα των ευχάριστων ειδήσεων. Μέσα στους τελευταίους μήνες, ο αριθμός των ανεξιχνίαστων εξαφανίσεων, σε τουλάχιστον 175 χώρες, είχε σαρανταπλασιαστεί. Ένας δημοσιογράφος είχε τυχαία σκοντάψει μπροστά στα στοιχεία, κατά τη διάρκεια μιας έρευνας για επανεμφανίσεις χαμένων προσώπων, που, στις ίδιες 175 χώρες, σημείωναν μια μανιασμένη αύξηση, της τάξης του 1200%. Κάποιοι από αυτούς τους ανθρώπους έλειπαν για περισσότερο από πέντε δεκαετίες. Το φοβερό ήταν πως όλοι τους είχαν εντελώς – μα εντελώς - λασκαρισμένες τις βίδες. Αν και άσχετοι μεταξύ τους, υποστήριζαν ότι δεν είχαν φύγει ποτέ, μόνο είχαν εξαφανιστεί, παραμένοντας άυλοι, αόρατοι ανάμεσά μας. Σ’ αυτήν την κατάσταση τριγύριζαν, όπως έλεγαν, εδώ κι εκεί, πασχίζοντας μάταια να κάνουν τους άλλους ανθρώπους να αντιληφθούν την παρουσία τους.

 

Τι τρέλα, σκέφτηκε ο κύριος Πελοπίδας, ενώ το τηλεκοντρόλ ξανάπεφτε από το χέρι του. Το ρεπορτάζ τελείωσε κι ακολούθησε η επόμενη είδηση – οι αλιευτικές οργανώσεις της Ιαπωνίας κατέβαλαν προσπάθεια για τη διάσωση της μπλε φάλαινας και του δελφινιού νάνου (μια πράξη εξιλέωσης, την οποία οι μεγαλύτερες εταιρίες καλλυντικών και τροφίμων ενίσχυαν οικονομικά με περισσή αυταπάρνηση). Γι’ αυτούς που είχαν χαθεί το τελευταίο διάστημα, δεν ειπώθηκε κουβέντα. Ο κύριος Πελοπίδας έπεσε για ύπνο νωρίς, επαναλαμβάνοντας μέσα του: Τι τρέλα... τι τρέλα.

 

Την επομένη, στο δρόμο για το περίπτερο, παρατήρησε ότι κανείς δεν είχε γυρίσει να τον κοιτάξει σ’ όλη τη διαδρομή.

 

Έφτασε στο μέρος, καλημέρισε και ζήτησε την εφημερίδα του. Ο περιπτεράς κοίταξε για μια στιγμή προς την κατεύθυνσή του, όμως τα μάτια του έβλεπαν κάτι πέρα απ’ αυτόν, σάμπως ο κυρ-Πελοπίδας να ήταν αόρατος. Ο δικός μας είπε κάτι, όμως ο άλλος δε φάνηκε να τον ακούει. Το βλέμμα του περιπτερά έμεινε λίγο ακόμα στο σημείο όπου έστεκε ο γέρος. Ύστερα, τραβήχτηκε σαν μην υπήρχε τίποτα εκεί που κοιτούσε. Ο κύριος Πελοπίδας ένιωσε την καρδιά του να χτυπάει πιο γρήγορα, μια στάλα ιδρώτα πρόβαλε στο μέτωπό του. Προσπάθησε να κάνει τον άνθρωπο να αντιληφθεί την παρουσία του. Άπλωσε το χέρι του στις αραδιασμένες σοκολάτες που υπήρχαν δίπλα στο πιατάκι για τα ρέστα. Φώναξε από έκπληξη και τρόμο.

 

Ο περιπτεράς συνέχισε να κοιτάζει αλλού… ακριβώς σαν να μην υπήρχε κανείς μπροστά του.

[Παρατηρητής]

Μου άρεσε πολύ και εύχομαι πραγματικά το επερχόμενο "τέλος του κόσμου" να είναι όπως το περιγράφεις στις πρώτες παραγράφους. Με προβλημάτισε το τέλος και είμαι περίεργος να μάθω αυτό το τι συνέβη καθώς και γιατί συνέβη.

Μπράβο by the way.

[Tiessa]

Ενδιαφέρουσα άποψη. Πραγματικά μου άρεσε πολύ ο τύπος που δεν τον άγγιξε τίποτα και δεν χαμπάριαζε τι γινόταν γύρω του. Για κάτι τέτοιους τύπους μια αλλαγή σαν κι αυτή που προτείνεις είναι όντως το τέλος του κόσμου.

Μια χαρά και η κατάληξη.

 

Εκείνο που δεν κατάλαβα πολύ καλά ήταν τι ρόλο έπαιζαν οι επανεμφανίσεις. Ηταν κάποια μορφή προηγούμενης επέμβασης της ίδιας 'αρχής'; Είχαν κάτι κοινό αυτοί οι τύποι με τον Πελοπίδα; Θα γινόταν κάτι ανάλογο γι αυτόν κάποια στιγμή στο μέλλον;

[wordsmith]

Πολύ ωραία ιδέα, δοσμένη με το κατάλληλο μίγμα αισιοδοξίας και ειρωνείας για να γίνει πειστική και διασκεδαστική. Θα ήθελα να την αναπτύξεις περισσότερο, να γράψεις πιο πολλά με το ίδιο θέμα, έχει ακόμα ψωμί για να βγάλεις πλάκα, σάτιρα, αισιοδοξία και να τα χώσεις σε κάποιους σαν τον Πελοπίδα. Μπράβο, anyway!

[Nienor]

Σου έχω ξαναπεί πόσο κοντά αισθάνομαι στις λέξεις και τη γλώσσα που χρησιμοποιείς έτσι? Με κερδίζει από την αρχή σε κάθε κείμενό σου σχεδόν.

Μια πολύ ωραία ιδέα εδώ, γλαφυρά δοσμένη, με έναν εξαίσιο χαρακτήρα, άκρως ενδιαφέροντα. Τα ερωτηματικά τα έχω κι εγώ, αλλά δε με πολυνοιάζει. Αν είχα ένα βιβλιαράκι στα χέρια μου με ιστοριούλες διαφόρων χαρακτήρων, ολοκληρωμένες όσο αυτή εδώ δε θα ρωτούσα κανέναν να μου πει τι ακριβώς έγινε. Μου αρκεί όσο ξέρω.

[Cassandra Gotha]

Μου αρέσει αυτή η ιστορία. Μου αρέσει και η μορφή της. Την έχεις αποδώσει καλά. Πάρα πολύ καλή η αντιμετώπιση του θέματος "το τέλος του κόσμου". Εξαιρετική.