Spam

[Solonor]

Όνομα Συγγραφέα: Σόλων Ορρ

Είδος: Ηρωική ρουτινία

Βία; Όχι. Μόνο βρισιές.

Σεξ; Όχι. Μόνο ελπίδες.

Αριθμός Λέξεων: 1397.

Αυτοτελής; Ναι. Τίποτα σπουδαίο δεν ξανασυμβαίνει στον ήρωα.

Σχόλια: Έχω κακές επιρροές τελευταία.

 

 

SPAM.

 

Κάθε δευτερόλεπτο που περνάει κάνει τον κόσμο χειρότερο κι εσύ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι’ αυτό. Κάθε πρωτοβουλία, κάθε οργάνωση, κάθε ιδέα, είναι καταδικασμένη με το που γεννηθεί ν’ αποτύχει ή να κάνει την κοινωνία λίγο πιο χάλια. Δεν αλλάζει τίποτα απολύτως, ο εγωισμός, η ιδιοτέλεια, όλα τα σκατά που κουβαλά ο άνθρωπος στο κεφάλι του, είναι προορισμένα για να κάνουν το κακό, χειρότερο. Κι αν ελπίζεις σε κάτι καλύτερο, σε οτιδήποτε πέρα από το δικό σου συμφέρον, είσαι μαλάκας.

 

Αυτά σκεφτόταν ο Γιάννης επιστρέφοντας με τα πόδια στο σπίτι από τη δουλειά, μόνο που οι ελπίδες του είχαν εξανεμιστεί νωρίτερα στο γέλιο του αφεντικού του μόλις είχε ακούσει την πρότασή του για αύξηση. «Να είσαι τυχερός αν δεν είσαι ένας από τους πέντε που έχει εισηγηθεί το συμβούλιο ν’ απολυθούν», του είχε απαντήσει ο διευθυντής όταν τα χαχανητά του κόπασαν.

 

«Καλημέρα», είπε το κορίτσι με το πράσινο μπλουζάκι που έγραφε Green Peace. «Θα θέλατε να γίνετε μέλος της οργάνωσης…»

 

Ο Γιάννης δεν είχε σκοπό να κάνει το κοριτσάκι να κλάψει. Όχι ότι τον ένοιαζε αν θα της έκανε καλή εντύπωση, ήταν πολύ όμορφη για να ενδιαφερθεί για έναν τύπο σαν κι αυτόν. Όμως όταν έφτασε να της πει να πάει να γαμηθεί, είχε πια χάσει κάθε αυτοέλεγχο –γεγονός που δεν συνέβη νωρίτερα με το αφεντικό του. Όταν όμως άκουσε τη λέξη «οργάνωση», οι σκέψεις του ξεχύθηκαν σαν χείμαρρος από το στόμα του: «Κάθε δευτερόλεπτο που περνάει», ξεκίνησε, «όλα τα σκατά που κουβαλά ο άνθρωπος στο κεφάλι του», είπε, «είσαι μαλάκας», τελείωσε. «Άντε γαμήσου, κι εσύ και η κωλοοργάνωσή σου», πρόσθεσε, αφήνοντας το κοριτσάκι άφωνο και με δάκρυα στα μάτια.

 

 

Είστε τόσο άχρηστοι που δεν μπορείτε να κάνετε ούτε μια κωλοεξαπάτηση σωστά. Ακούς εκεί θα μου δώσεις πέντε χιλιάδες Ευρώ για δυο-τρεις ώρες δουλειά την ημέρα! Ποιος θα σου απαντήσει έτσι, μαλάκα, ούτε η μάνα μου δεν θα το έχαφτε! Και μην μου πεις ότι θέλεις να ενδιαφερθούν και φτωχοί και πλούσιοι, με το να βάζεις κάτι τόσο εξώφθαλμα ψεύτικο, είναι σαν να λες: «αν είσαι μαλάκας, όχι απλός, αλλά πραγματικός, γνήσιος μαλάκας, τότε και μόνο τότε απάντησε στο σκατο-e-mail».

 

Ειλικρινά αναρωτιέμαι, πόσοι μαλάκες σου απαντούν;

 

Αρχίδια. Κανείς δεν θα σου απαντά. Κι αν βρίσκονται έστω και μια χούφτα πεταμένοι, τότε να ξέρεις πως αυτή η χούφτα άνθρωποι θα μπορούσαν να γίνουν πολλοί, πολλοί περισσότεροι, χιλιάδες, εκατομμύρια μούντζες που θα χάφτουν τις μπούρδες σου. Ξέρεις τι θα έκανα εγώ;

 

Θες να σου απαντήσουν; Θες να καεί ο σκληρός μου με τον ιό σου; Θες να δω το μουνί της αδερφής σου, τον πάτο σου; Θες να αυξήσεις την κίνηση στην μπουρδελοσελίδα σου;

 

Ξέρεις τι θα έκανα εγώ;

 

Πες κάτι ρεαλιστκό, γαμώ την πουτάνα μου!

 

Μη μου λες ότι θα μου δώσεις πέντε χιλιάδες ευρώ για δυο ώρες δουλειά! Μη μου λες ότι θες ένα λογαριασμό να καταθέσεις ένα εκατομμύριο!

 

Πες κάτι που θα πιστέψω!

 

Ξέρεις πόσο εύκολο είναι;

 

Ξέρεις πόσα παίρνω;

 

Πληρώνομαι εξακόσια σαράντα ευρώ το μήνα.

 

Όχι χίλια. Όχι εννιακόσια. Ούτε καν οκτακόσια. Εξακόσια σαράντα ευρώ.

 

Και δίνω κι εκατόν πενήντα ευρώ στο ενοίκιο. Κι είκοσι στη σύνδεση του internet για να απαντώ σε κάτι παπάρες σαν και σένα.

 

Και θα απολύσουν τους πέντε από τους δώδεκα συναδέλφους μου.

 

Ένας από αυτούς ίσως να είμαι εγώ. Ξέρεις πόσα θα παίρνω τότε, μαλάκα;

 

Καθόλου ευρώ το μήνα.

 

Και θα εξακολουθώ να δίνω εκατόν πενήντα ευρώ ενοίκιο.

 

Πιστεύεις ότι μετά από πέντε χρόνια με διαστήματα ανεργίας, δουλειάς με χειρότερους μισθούς που με έφεραν σ’ αυτή τη θέση, θα πιστέψω πως υπάρχει έστω και ένας μαλάκας εκεί έξω διατεθειμένος να με προσλάβει με πέντε χιλιάδες Ευρώ για δυο ώρες;

 

Το ξέρω ότι είμαι μαλάκας –παίρνω εξακόσια σαράντα Ευρώ το μήνα. Αλλά δεν είμαι και τόσο μαλάκας!

 

Θες ν’ απαντήσω στο κωλοemail σου; Πες κάτι ρεαλιστικό. Βλάκα. Δώσε μου τετρακόσια ευρώ το μήνα, για δυο ώρες δουλειάς την ημέρα. Πες ότι η δουλειά θα είναι εύκολη, θα γίνεται από τον υπολογιστή μου. Πες ότι δεν θα έχω αφεντικό πάνω απ’ το κεφάλι μου.

 

Μαλάκα, ξέρεις πόσοι άνθρωποι θα έτρεχαν για μια δουλειά που θα τους έδινε τετρακόσια ευρώ το μήνα, με δυο ώρες την ημέρα;

 

Γι’ αυτό αν θες ν’ ασχοληθώ μαζί σου, να κολλήσω τον ιό σου, να δω το μουνί της αδερφής σου, ή τον πάτο σου, να ρίξω μια ματιά στην κωλοιστοσελίδα σου πριν την κλείσω για πάντα… Στείλε κάτι γαμημένα ρεαλιστικό.

 

Αυτά έγραφε ο Γιάννης εκείνο το απόγευμα στον υπολογιστή του. Ο εκνευρισμός του δεν είχε μειωθεί στο ελάχιστο –σπάνια μειωνόταν- όμως αυτό το e-mail τον είχε πραγματικά εξοργίσει. Δεν ήταν μόνο ότι το αφεντικό του είχε υπονοήσει ότι θα τον απέλυε, έπρεπε και να συναντά συνεχώς μπροστά του τη μαλακία του κόσμου. Πρώτα το ηλίθιο κορίτσι και μετά αυτό το μήνυμα.

 

 

Είσαι ένα μυρμήγκι στο χωράφι της κοινωνίας. Χτίζεις φωλιές με άλλα μυρμήγκια, τρέφεσαι από τα κόπρανα που σου δίνουν κι ελπίζεις. Εκείνοι χέζουν κι εσύ συνεχίζεις να κουβαλάς σβώλους από χώμα και σκατά, μεγαλώνεις τη φωλιά, όλο και περισσότερο. Μέχρι να περάσει ένας μαλάκας και να την πατήσει. Κι εσύ πρέπει να νιώθεις ευγνωμοσύνη που δεν πάτησε κι εσένα.

 

Ο Γιάννης κοίταξε το κορίτσι της Green Peace με μίσος. Εκείνη του ανταπέδωσε ένα βλέμμα απορίας. Έπειτα το πρόσωπό της φωτίστηκε, θυμήθηκε ποιος είμαι, σκέφτηκε ο Γιάννης. Και τώρα θα χαμογελάσει ειρωνικά κι εγώ θα τη βρίσω. Έφτυσε στο βρώμικο πεζοδρόμιο. Προέτεινε το χέρι με το φυλλάδιο στον περαστικό. Εκείνος τον αγνόησε. Ο Γιάννης δεν πίστευε ποτέ πως θα φτάσει να μοιράζει φυλλάδια στο δρόμο για να ζήσει στα τριάντα του. Όμως η ζωή ήταν χειρότερη απ’ όσο φανταζόταν. Επιβεβαίωνε τις ιδέες του. Τέντωσε το χέρι μπροστά από μια δεκαπεντάχρονη κοπελίτσα. Εκείνη αδιαφόρησε για το φυλλάδιο. Ο Γιάννης ήταν τελικά ένας από τους πέντε που απέλυσε το αφεντικό του. Ορκίστηκε πως αν το κορίτσι της Green Peace χαμογελούσε θ’ άνοιγε το στόμα του κι όποιον πάρει ο χάρος. Έδωσε ένα φυλλάδιο σ’ έναν εικοσάρη, εκείνος το πήρε, το τσαλάκωσε και το πέταξε σ’ έναν κάδο.

 

Το κορίτσι δεν χαμογέλασε.

 

 

Έμεινε να κοιτάζει σαν χάνος την οθόνη του υπολογιστή του. Δεν απάντησε στο νέο e-mail. Η απαισιοδοξία του όμως είχε δεχθεί ένα ισχυρό πλήγμα. Του είχαν κόψει το τηλέφωνο και δεν ήξερε για πόσο ακόμα θα είχε σύνδεση στο διαδίκτυο. Και τα είκοσι τέσσερα Ευρώ που είχε στην τσέπη μετά από δυο μέρες διανομής φυλλαδίων δεν θα έφταναν ούτε για τα φτηνά πακέτα μακαρόνια. Όμως πλέον δεν τον ένοιαζε που σε λίγο δεν θα είχε internet, αδιαφορούσε για το σούπερ μάρκετ. Αυτό το e-mail, θα μπορούσε να είναι το τελευταίο μήνυμα που θα δεχόταν. Γιατί είχε αλλάξει κάτι μέσα του.

 

Το κορίτσι της Green Peace τον κοίταξε με απορία καθώς την πλησίαζε περπατώντας γοργά. Όταν την έφτασε εκείνη πισωπάτησε, ίσως να την είχε τρομάξει.

 

«Όχι πως πιστεύω ότι θα αλλάξει κάτι», της είπε, «ούτε θέλω να γίνω μέλος και ν’ ασχοληθώ με τέτοιες παπαριές». Έβαλε το χέρι στην τσέπη, η κοπέλα τον κοιτούσε φανερά φοβισμένη. «Όμως αν ήμουν στη θέση σου… Αν ήμουν στη θέση του μαλ- του τύπου που έκανε την κωλ- την οργάνωση τέλος πάντων…», έκανε μια παύση, έβγαλε από την τσέπη του είκοσι τέσσερα Ευρώ. «Θα το έκανα σε φάση Unicef, ξέρεις να πουλούσα, να έβγαζα κανένα φράγκο, ν’ αποκτούσα δύναμη ρε παιδί μου… Τα λεφτά έχουν δύναμη». Της έδωσε τα χρήματα.

 

Η κοπέλα έμεινε να τον κοιτάζει.

 

«Πες τα σε κάποιον αυτό. Ή μην το πεις. Τέλος πάντων, αυτά», είπε και πήγε να φύγει.

 

«Περίμενε», άκουσε από πίσω του. «Τι στοιχεία να γράψω;»

 

«Γιάννης… Άσ’ το μη γράφεις τίποτα καλύτερα».

 

«Το τηλέφωνό σου;»

 

«Μην το γράφεις, δεν πειράζει…»

 

«Για μένα το θέλω».

 

Της το έδωσε. Επέστρεψε σπίτι. Συνέχιζε να είναι απαισιόδοξος. Το κορίτσι αποκλείεται να του τηλεφωνούσε. Ποτέ δεν του τηλεφωνούσαν. Δεν πίστευε ότι θα άλλαζε τίποτα. Όλα αυτά ήταν μαλακίες. Ο άνθρωπος είναι ένα μυρμήγκι. Δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα.

 

Άνοιξε τον υπολογιστή. Άκουσε τους ήχους της σύνδεσης, άραγε θα είχε ακόμη internet; Είχε. Τσέκαρε τα e-mail του. Είχε δεχθεί αρκετά ακόμη spam. Επτά από αυτά που είχε πάρει εκείνη την ημέρα, έλεγαν πάνω κάτω το ίδιο πράγμα με το e-mail που είχε αλλάξει κάτι μέσα του.

 

Εύκολη δουλειά.

 

Από το σπίτι.

 

Από τον υπολογιστή.

 

Χωρίς πιεστικό αφεντικό.

 

Χρειάζεται μόνο ν’ απαντήσεις σ’ αυτό το μήνυμα.

 

Μόνο δυο ώρες την ημέρα.

 

Απάντησε τώρα.

 

Τετρακόσια Ευρώ το μήνα.

 

Μόνο με δυο ώρες την ημέρα δουλειά.

 

Ο Γιάννης δεν απάντησε. Χτύπησε το κινητό του τηλέφωνο. Άγνωστο νούμερο. Άραγε ήταν το κορίτσι;

 

 

[DinMacXanthi]

Α ωραία, καιρό είχα να διαβάσω Πάσχο.

Λοιπόν πρόεδρε, ωραία ιδέα και μου φαίνεται πως άνετα μπορείς να το μεγαλώσεις. Η ιστορία με το μειλ φαίνεται πως έχει περισσότερο ζουμί. Κάποιες βρισιές δεν στέκονται πολύ καλά, θέλουν κανα 2 "ρε" για το fluidity του πράγματος. Διάβαστο δυνατά και θα το παρατηρήσεις. Σου προτείνω πάντως να το μεγαλώσεις, αλλά ακόμη κι αν θες να το αφήσεις στο ίδιο μέγεθος, κάνε τουλάχιστον τις εναλλαγές στις τοποθεσίες λίγο πιο εμφανείς. Επίσης, άλλαξε την Green Peace σε Greenpeace.

Αυτά.

DinMacXanthi, Γενικός Γραμματέας Σ.Φ. Πάσχου "Οι Συμπάσχοντες"

 

Υ.Γ: Α, ορίστε και τι μου θύμισε το ύφος:

 

http://www.youtube.com/watch?v=GHWRo5gzxl0

 

[mman]

Σκηνικά προβληματάκια με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τα προθύστερα σχήματα της τέταρτης παραγράφου. Πρόσεξε την αλληλουχία των προτάσεων και θα καταλάβεις.

Κάποια τυπογραφικά και λίγα εκφραστικά. Γενικά χρειάζεται επιμέλεια.

Υπερβολικά μεγάλο και με αρκετές επαναλήψεις το κομμάτι που απαντάει στο spam. Έτσι θα το έγραφε στην πραγματικότητα, αλλά λογοτεχνικά κουράζει.

Στο τέλός μου άφησε την εντύπωση του ανολοκλήρωτου ή τουλάχιστον του όχι "στρογγυλά" ολοκληρωμένου.

 

Καλή η φάση με την κοπέλα, την απόλυση και τη νέα δουλειά του σε σχέση με το spam. Γενικά κατάφερες να με κρατήσει μέσα στην ιστορία.

 

 

 

 

[Cassandra Gotha]

Συνυπογράφω τα σχόλια του mίστερ mαν, ιδίως για την απάντηση στο mail. Πάντως το κείμενο με κράτησε πολύ καλά, και είχε το σωστό μέγεθος (λίγες παράγραφοι ακόμα σ' αυτό το στυλ και θα είχα εξοντωθεί, θα έχανε την ουσία του).

Στο τέλος με τσάκισες. Έψαχνα να βρω το υπόλοιπο!

[Tiessa]

Καλό το κομμάτι. Μια χαρά μεταφέρεται στο χαρτί η καθημερινή οργή του ήρωα. Ήταν παραστατικός λες και τον έβλεπα μπροστά μου.

Θα συμφωνήσω ότι σε κάποια σημεία υπάρχουν μικρά άλματα από το ένα σημείο στο άλλο που θα μπορούσαν να είναι πιο ομαλά.

 

Στο τέλος με τσάκισες. Έψαχνα να βρω το υπόλοιπο!

 

 

+1

Περίμενα κι εγώ ότι τώρα ξεκινούσε το "ψητό"!

[Kelley]

Νομίζω ότι ο συγγραφέας έκρινε το κείμενο του από μόνος του, όταν συμπλήρωσε την εισαγωγική φόρμα. Με λίγα λόγια: ηρωική ρουτίνα, γεμάτη ελπίδες που μένουν ελπίδες και όλοι ξέρουμε πως οι χαμένες ή διαψευσμένες ελπίδες οδηγούν ή στη θλίψη ή στην οργή.

 

Προσωπικά το βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον, ίσως επειδή είναι αρκετά ρεαλιστικό και καυστικό απέναντι σε κάποιες συμπεριφορές που συναντάμε κάθε μέρα στη ζωή μας. Η ζωή μας είναι γεμάτη κακές επιρροές.

 

 

[Rhayader]

Άνοιξε τον υπολογιστή. Άκουσε τους ήχους της σύνδεσης,

 

Μα τι λες τώρα; Αυτά είναι αναμνήσεις της προϊστορικής εποχής. Μόνο τα ταχυδρομεία μας έχουν ακόμα PSTN σύνδεση.

Πάντως πέρα από την πλάκα μου άρεσε σαν ύφος και θεματολογία και προτιμώ που τέλειωσε όπως τέλειωσε. Άλλωστε δε με ενδιαφέρει ως αναγνώστη αν η κοπελίτσα βλέπει τον ήρωα σαν zorro. Εγώ τον βλέπω σαν porky. (μήπως μπέρδεψα λίγο τα post;)

[Solonor]

Thnx για τα σχόλια, η βελτιωμένη version τα έχει ενσωματώσει!

Το συγκεκριμένο διήγημα έχει αποκτήσει τη δική του ιστορία.

Το είχα στείλει πριν μήνες σ' ένα λογοτεχνικό διαγωνισμό για μια συλλογή.

Έλαβα απάντηση με θερμά συγχαρητήρια και μια άκρως λογοτεχνική αξιολόγηση του έργου μου.

Στο τέλος ανέφεραν πως για να συμμετέχει στην ανθολογία θα πρέπει να καταθέσω 150 Ευρώ.

Έτσι, προς το παρόν, παραμένει εδώ...

 

 

[wordsmith]

Στο τέλος ανέφεραν πως για να συμμετέχει στην ανθολογία θα πρέπει να καταθέσω 150 Ευρώ.

Α, ώστε γίνεται και με τα διηγήματα αυτό, να σου ζητάνε να πληρώσεις για να τα εκδώσουν. Νόμιζα μόνο για μυθιστορήματα. Καλά έκανες και δεν πλήρωσες.

Το κείμενο πολύ ζωντανό, άμεσο και ρεαλιστικό. Πιο "ώριμο", μπορώ να πω, από άλλα σου που έχω διαβάσει. Αλλά σαν να δίνει την εντύπωση ότι είναι απόσπασμα από κάτι μεγαλύτερο. Αν το μεγαλώσεις, κάποιος το είπε πιο πάνω, να μην τον αφήσεις να είναι συνέχεια θυμωμένος, θα κουράζει τον αναγνώστη. Και, κατά την προσωπική μου άποψη, είναι πολύ νέος για να παίρνει τόσο βαριά το οικονομικό. Υπάρχουν πολλά "παιδιά" τριάντα χρονών σήμερα, που δεν έχουν βγάλει ποτέ τους φράγκο και δεν τους νοιάζει - τους χαρτζιλικώνουν οι γονείς. Πάντως εγώ, που δεν είμαι απ' αυτά, ταυτίστηκα αρκετά με τον Γιάννη σου.

Συγχαρητήρια που "ωριμάζεις" σαν συγγραφέας!

[Διγέλαδος]

Στο τέλος ανέφεραν πως για να συμμετέχει στην ανθολογία θα πρέπει να καταθέσω 150 Ευρώ.

Έτσι, προς το παρόν, παραμένει εδώ...

 

Σου ζήτησαν 150 Ευρώ γιατί ήξεραν ότι αν ζητούσαν 400 δεν θα ήταν τόσο πειστικοί...

[Asgaroth]

φίλε μου μου άρεσε πολύ το κείμενό σου.Η γραφή σου δε με ενόχλησε καθόλου ίσα ίσα με έκανε να ξεχαστώ και να ζωγραφίσω τέλεια την πραγματικότητα του διηγηματός σου.Ελάχιστα σε κάποιο σημείο απλά το μαλάκας ειπώθηκε μια δυο φορές παραπάνω απ όσο θα χρειαζόταν

Χαίρομαι για αυτήν την παράγραφο

 

"Αυτά έγραφε ο Γιάννης εκείνο το απόγευμα στον υπολογιστή του. Ο εκνευρισμός του δεν είχε μειωθεί στο ελάχιστο –σπάνια μειωνόταν- όμως αυτό το e-mail τον είχε πραγματικά εξοργίσει. Δεν ήταν μόνο ότι το αφεντικό του είχε υπονοήσει ότι θα τον απέλυε, έπρεπε και να συναντά συνεχώς μπροστά του τη μαλακία του κόσμου. Πρώτα το ηλίθιο κορίτσι και μετά αυτό το μήνυμα."

 

γιατί με αποσύνδεσε από σένα στα μισά του διηγήματος και με συνέδεσε με το φανταστικό γιάννη καθώς ήταν αρκετά βιωματική η περιγραφή σου.Θα του κάνω μια ακόμα ανάγνωση.Σε ευχαριστω

 

[Solonor]

Σ' ευχαριστώ πολύ Σπύρο κ Κέλλυ

(Και Stanley)

Edited September 13, 2010 by Solonor

[Stanley]

χοχο,πολύ ενδιαφέρον! Δυο τρεις βρισιές μου χτύπησαν λίγο (Στείλε κάτι γαμημένα ρεαλιστικό.,δεν το λέμε νομίζω,είναι αγγλισμος...) αλλά βγάζει πολλή οργή και τσαγανό,ενώ κυλάει αέρας.