wordsmith Posted June 2, 2010 Share Posted June 2, 2010 Όνομα Συγγραφέα: Κέλλυ Θεοδωρακοπούλου Είδος: επιστημονική φαντασία Βία; Όχι Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων:2330 Αυτοτελής; Ναι Σχόλια: Γράφτηκε για σεμινάριο δημιουργικής γραφής και διαβάστηκε στις 30/5/2010 σε εκδήλωση της ΑΛΕΦ Η εφαψίας Εντάξει, τώρα που βγήκες από το σπίτι, το έχεις πάρει πια απόφαση, δε γυρίζεις πίσω. Κλείνοντας πίσω σου την εξώπορτα νιώθεις σαν παιδάκι που μόλις έβγαλε τις βοηθητικές ρόδες από το ποδήλατο. Σαν έμπλαστρο θάρρους, προσπαθείς να τυπώσεις στο μυαλό σου τη φράση που έχεις κρεμάσει πάνω από το κρεβάτι σου, στη θέση που βάζουν τα εικονίσματα: Κανείς δεν είναι υπεύθυνος για ό,τι δε μπορεί. Κι εσύ, δυστυχώς, μπορείς... Στη διαδρομή ως το σταθμό ψάχνεις πάνω σου για σκοινιά απ' όπου θα πιανόταν η σιγουριά σου: έχεις φορέσει μια φούστα μάλλον φαρδιά, κάτω απ' τα γόνατα, παπούτσια ίσια, να νομίζει όποιος σε βλέπει ότι θέλεις να μπορείς να τρέξεις στην ανάγκη, και η μπλούζα σου σε σκεπάζει όσο επιτρέπει η ζέστη. Τέλεια. Λίγο πιο φοβισμένη να έδειχνες και θα έπρεπε να ανησυχείς εσύ για επιθέσεις... Φτάνεις στον υπόγειο σταθμό, κατεβαίνεις τις σκάλες και νιώθεις τη σήραγγα να σε προστατεύει από τον αέρα και τον ήλιο. Προσπαθείς να κατασιγάσεις τους χτύπους της καρδιάς σου με το ψέμα ότι, ναι, αυτά είναι που σε φοβίζουν. Μόλις το μετρό ανοίγει τις πόρτες του για να αναπνεύσει, χώνεσαι στο βαγόνι σαν ιός που μεταδίδεται με τον αέρα. Διώχνεις τη σκέψη ότι έξω ήσουν πιο ασφαλής. Ο κόσμος πήχτρα και νόμιζες ότι αυτή η πανοπλία θα σε τυλίξει καλά, αλλά τώρα διαπιστώνεις ότι είναι από τσιγαρόχαρτο, όχι, χειρότερα, από δίχτυ. Μόλις κλείνουν οι πόρτες το μετανιώνεις. Παίρνεις δυνάμεις βρίζοντας για χιλιοστή φορά το νόμο που πας να παραβείς: πού ακούστηκε να απαγορεύεται η χρήση μιας ικανότητας της οποίας αμφισβητείται η ύπαρξη, και μάλιστα στην καθαρεύουσα! Αντιμετωπίζει ποινική δίωξη οιοσδήποτε αποπειραθεί να εισχωρήσει κατ' οιονδήποτε τρόπον εις οιουδήποτε... Οι παλιοί εφαψίες δεν είχαν να αντιμετωπίσουν και νομικά κωλύματα. Φαίνεται σε κάποιον πολύ υψηλά ιστάμενο θα προσπάθησε κάποιος να εισχωρήσει και χάλασε ο κόσμος. Τυπικά, βέβαια, δε μπορείς να διαφωνήσεις, προστασία προσωπικών δεδομένων, για σένα ποτέ ο σκοπός δεν αγίαζε τα μέσα. Αλλά αυτό θα ήταν το μοναδικό σου επιχείρημα: ένοχη, κύριοι δικαστές, αλλά το αποτέλεσμα... Το οποίο επίσης το στερούνταν οι παλιοί συνάδελφοι... Τέλος πάντων, τώρα μπήκες και κοιτάς γύρω γύρω για υποκείμενα: όλοι κάποια τρύπα έχουν, αλλά δεν έχεις καιρό για ψιλολόγια, πρέπει να πας μόνο στους κρατήρες, ας σε τσουβαλιάσουν για καλό λόγο. Αφήνεις τα μάτια σου να ξεχωρίσουν τα κριάρια που οδηγούν το κοπάδι: ναι, ναι, και οι παράνομοι έχουν αδυναμία στα «κέντρα εξουσίας». Να, αυτός εκεί ο καθιστός, με το επαγγελματικό βαλιτσάκι: υψηλόμισθο κοστούμι, σεβαστή γραβάτα, η ιστορία ενός αγώνα να βγάλει το κεφάλι του πάνω απ' τους άλλους γραμμένη με ρυτίδες και γκρίζα μαλλιά. Τουλάχιστον καθηγητής. Για πόσους άραγε ο ήλιος να ανατέλλει και να δύει ανάλογα με το πόσο τον πονάνε τα τραύματα αυτού του πολέμου; Το μυαλό του αποκλείεται να χωράει την πιθανότητα αποδοχής της δικής σου ύπαρξης, έστω και με την καθαρεύουσα για λιπαντικό. Βγάζεις στεναγμό και «εισχωρείς». Καλά που έχεις εξασκηθεί να μη φαίνονται στο πρόσωπό σου οι συσπάσεις της έκπληξης: το φανταζόσουν ότι η τρύπα θα ήταν μεγάλη, αλλά όχι και από τον καιρό των δεινοσαύρων! Οι άκρες της έχουν πετρώσει και απάνω τους έχει χτιστεί ολόκληρο χωριό που ζεσταίνεται από τη γεωθερμική ενέργεια... Πάει να πει πολύ δύσκολο, αλλά και επείγον. Εσύ ήσουν που προτιμούσες κάτι χτυπητό. Δε θα μπορέσεις να την κλείσεις ολόκληρη, αλλά έστω και έτσι... Δουλεύεις με σφιχτά κλεισμένα μάτια, αυτό είναι το μόνο που θα του έβαζε ψύλλους στ' αυτιά, προς λάθος βέβαια κατεύθυνση, αλλά δεν το ρισκάρεις. Το ξέρεις ότι ξεπερνάει τις δυνάμεις σου, αλλά είσαι σε φόρμα και οι προκλήσεις σού ανοίγουν την όρεξη. Εστιάζεις εκεί ολόκληρη, κρατώντας για τον εαυτό σου μόνο τη λαβή του χεριού σου στη μεταλλική μπάρα του βαγονιού και τα πόδια σου που διατηρούν τυπικά την όρθια στάση. Δεν παίρνεις χαμπάρι ούτε τους σταθμούς του μετρό που περνάνε, τις πόρτες που ανοιγοκλείνουν κόβοντας τον αγώνα σε...ημίχρονα; Τέταρτα; Πέντε, έξι κομμάτια; Δεν ξέρεις και ούτε πρόκειται να διαθέσεις ενέργεια για να μάθεις. Ίσως καλύτερα να είχες καθίσει απ' την αρχή, δεν το σκέφτηκες. Τέλος πάντων, τώρα κοντεύεις... Τέλος! Ξέρεις πάντα ακριβώς πότε δεν μπορείς να κάνεις τίποτα άλλο πια, γεννήθηκες μ' αυτήν την ικανότητα και έχεις εξερευνήσει όλα της τα ντουλαπάκια από παιδί, ψάχνοντας για την πιο νόστιμη μαρμελάδα. Αντιστέκεσαι στον πειρασμό να γυρίσεις να κοιτάξεις απότομα, αυτό σου φέρνει πονοκέφαλο. Ιδρώτας μέσα στα μαλλιά σου. Σαν να λυπάσαι λίγο τα καινούρια καθαρά ρούχα που έχεις φορέσει σήμερα και το μπάνιο που έκανες πριν φύγεις απ' το σπίτι. Αλλά έχεις πια ανοίξει τα μάτια σου. Για μια στιγμή σε πιάνει ανησυχία: πού πήγε; Δε μπορεί να κατέβηκε και να μην τον κατάλαβες. Ύστερα τον γνωρίζεις απ' το κοστούμι και κρατιέσαι να μη χαμογελάσεις: σου θυμίζει μια γνωστή σου που έκανε στο πρόσωπο ανόρθωση, πλαστική, τέλος πάντων, και την κορόιδευες πώς μπορεί να πιστεύει τη διαφήμιση «θα σας αφαιρέσει δέκα χρόνια ηλικίας». Μέχρι που την είδες μετά την επέμβαση... Οι πόρτες κλείνουν και σου θυμίζουν χειρουργείο. Το υποκείμενό σου σηκώνεται όρθιο, το επαγγελματικό βαλιτσάκι κρεμιέται στο πλάι του. Το απλανές του βλέμμα σε αγχώνει: Mερικοί αποτελούνται μόνο από τρύπες, χωρίς αυτές δεν έχουν σχήμα. Αλλά ύστερα τα μάτια του πέφτουν στο τζάμι της πόρτας, η θέα είναι τσιμέντο μόνο πια που κινείται ιλιγγιωδώς, τα αυτιά του κάνουν το συνειρμό με το ηχογραφημένο μήνυμα, επόμενος σταθμός, και σε καθησυχάζει μια λάμψη αναγνώρισης και ξαφνιάσματος κάτω απ' όσες ρυτίδες του έχουν απομείνει: έχασε τη στάση του. Η επόμενή του έκφραση ξαφνιάζει εσένα: χαμογελάει. Καλυμμένη από το θόρυβο της πόρτας που ξανανοίγει και του ανθρώπινου κοπαδιού που πηγαινοέρχεται, σωριάζεσαι σε μια θέση που άδειασε πίσω σου. Περνάς από έναν γρήγορο έλεγχο τα χειρουργικά εργαλεία: όλα εντάξει, δε φτάνει αυτό για να φθαρούν. Ας μην τα ζορίσουμε όμως ξανά αμέσως. Ώρα για κάτι εύκολο. Η γυναίκα απέναντί σου, στο παραδιπλανό κάθισμα, είναι σαν να την πήραν από επιθεώρηση, από το νούμερο της αναξιοπαθούσας νοικοκυράς. Θα ήθελε να είναι ακόμα της μόδας να τα δίνει όλα στους άλλους, αλλά έχει καταλάβει ότι, για να μη σε κουτουλήσουν τα άλλα κατσίκια στο κοπάδι, πρέπει να βάψεις το μαλλί σου ίδιο χρώμα. Εσένα, βέβαια, δε σε ξεγελάει, και όχι μόνο επειδή βλέπεις κάτω από τη βαφή. Περπατάει πίσω πίσω στο κοπάδι, τη σέρνουνε, ίσα να μη χαθεί, με τα μάτια και το μυαλό αλλού και το ένα πόδι στη νοοτροπία του κουφαριού που το γυροφέρνουν όρνια. Κάποια έντομα ή πιράνχας, δε θυμάσαι ακριβώς, προτιμούν ζωντανά τα θηράματά τους την ώρα που τα τρώνε. Φοράει ένα άνετο μπλουζάκι και φαρδιά φούστα, κακόγουστα μέσα στην ανόρεχτη τους προσπάθεια να αρπάξουν την ουρά της μόδας. Ποτέ φόρεμα, να χρειάζεται να το πλύνει ολόκληρο με κάθε λεκέ, ούτε παντελόνι, να θέλει με τις ώρες σιδέρωμα. Τα πόδια της δε φαίνονται, έχουν χαθεί ανάμεσα σε σακούλες του σουπερμάρκετ, φτηνές, τσαλακωμένες, σαν να κοιτάζουν αλλού κι αυτές, σακούλες μαγαζιού όπου ψωνίζεις από ανάγκη, όχι για διασκέδαση. Το μόνο ενθαρρυντικό θέαμα οι μυς του κορμιού της που ακόμα πολεμάνε, αντίθετα με τις στοιχειωδώς περιποιημένες ζάρες του προσώπου της, που φέρουν το ελάχιστο δυνατό μακιγιάζ σαν να προσκομίζουν δείγμα μπογιάς. Συνήθως δεν το βρίσκεις ενδιαφέρον να προσπαθείς να αναστήσεις ένα πτώμα. Αλλά ντρέπεσαι. Ακουμπάς το κεφάλι στο τοίχωμα, κλείνεις τα μάτια και εισχωρείς προσεχτικά, να μην πυροδοτήσεις κανένα κρυμμένο ντεσιμπέλ. Δεν αντιδράει καθόλου, δε σε παίρνει χαμπάρι, κι αυτό σου ξυπνάει περιφρόνηση και λύπηση μαζί. Όχι, εδώ δεν έχουμε τρύπα, έχουμε γκρεμό, ολόκληρο κομμάτι λείπει και τα διπλανά έχουν αρχίσει να διαβρώνονται. Προσπαθείς να δεις τα θετικά: μπήκες εύκολα και τα πιο μακρινά σημεία είναι πολύ πιο ζωντανά και τρυφερά από του πρώτου σου υποκειμένου. Διστάζεις τι κατεύθυνση να ακολουθήσεις. Αλλά όταν τελικά πιάνεις δουλειά, όλα προχωράνε σαν σκάψιμο στην άμμο. Εδώ έχεις την εντύπωση ότι θα μπορούσες να τινάξεις πέρα όλη τη ζημιά και να την αφήσεις να αστράφτει. Αλλά φοβάσαι μην κουραστείς. Όχι, δικαιολογίες: ντρέπεσαι να της φερθείς σαν σε πόδι με γάγγραινα. Βγαίνεις χωρίς να ανοίξεις τα μάτια. Το καταλαβαίνεις και χωρίς να βλέπεις ότι σηκώνεται και φορτώνεται τις σακούλες της αφηρημένη. Ακούς τις πόρτες να κλείνουν πίσω της και ξαφνικά σε νικάει η περιέργεια. Το τελευταίο που καταφέρνεις να δεις πριν σε τυλίξει η θέα του τσιμέντου είναι ότι έχει μείνει μόνη της στην αποβάθρα, τελευταία, και κάνει το σταυρό της. Καλά που κάθισες. Έχεις αρχίσει να ζαλίζεσαι και ο τοίχος που σε χωρίζει από την πραγματικότητα χοντραίνει. Νιώθεις την ενέργειά σου σαν να στέκεσαι πάνω σε ένα σωρό από φρούτα και κάποιοι έχουν τραβήξει τα κάτω κάτω. Αλλά ακόμα δεν πάτησες το πάτωμα. Με κλειστά ακόμη μάτια, τινάζεις το κεφάλι σου λες και η ζάλη είναι τραπεζομάντιλο και γκαπ! γδούπος και πόνος από κουτουλιά. -Συγγνώμη! Η διπλανή σου στο κάθισμα, μια γλυκιά κοπελίτσα με κόκκινα μάγουλα, σε κοιτάζει κακομοίρικα τρίβοντας το κεφάλι της. Δεν έχεις τη διάθεση ούτε την ενέργεια παρά να επαναλάβεις τη λέξη, «συγγνώμη», σαν να μαθαίνεις μια γλώσσα από κασέτα, κι αμέσως αγχώνεσαι μήπως νομίσει ότι την κοροϊδεύεις. Αγνοώντας το προειδοποιητικό σύμπτωμα, όταν αρχίσεις να ανησυχείς με το παραμικρό, σημαίνει ότι κουράστηκες, υποκύπτεις στον πειρασμό και εισχωρείς ξανά. Κρατιέσαι με τα δόντια να μη μείνεις με το στόμα ανοιχτό και τα μάτια γουρλωμένα: η τρύπα είναι τόσο φρέσκια που σου έρχεται να γυρίσεις γύρω γύρω και να ψάξεις για το δολοφόνο που απομακρύνεται έχοντας αφήσει καρφωμένο μαχαίρι. Τώρα θυμάσαι ότι, πριν λίγο που κοιταχτήκατε, τα μάτια της ήταν κόκκινα και δαγκώνεσαι που ξέμαθες να βλέπεις με την έξω όραση. Συγκεντρώνεσαι και αφήνεις να σε πλημμυρίσει το αίσθημα του αυτοκράτορα που σώζει ζωές με μια κίνηση του σκήπτρου του: κάτι τέτοια εσύ τα τρως για πρωινό. Προσπαθείς μόνο να το πας μαλακά, για να μην παραείναι εύκολο και γιατί σίγουρα θα σε πάρει χαμπάρι, μην κοροϊδευόμαστε. Ήδη γυρίζει προς το μέρος σου και βλέπεις το σούφρωμα της απελπισίας να φεύγει από το μέτωπό της και στη θέση του τα φρύδια της να σμίγουν σε αναγνώριση. Βλέπεις στη μνήμη της ότι τα άρθρα για τους ανθρώπους του είδους σου τα έχει διαβάσει ως το τέλος, ως εκεί που αναφέρεται το νομικό πλαίσιο... Εντάξει, ώρα να πηγαίνεις, σαν να το παρακάναμε σήμερα. Σηκώνεσαι τρέμοντας από την εξάντληση, διοχετεύοντας όση ενέργεια σου έχει μείνει στην προσπάθεια να μην πέσεις πάνω σε κανέναν άλλο, να μην ξεχάσεις την τσάντα σου, να μην τραβήξεις την προσοχή πριν ξανανοίξουν οι πόρτες. Αλλά η κούραση σε έχει μεθύσει, έχει μπερδευτεί σαν σεντόνι στα πόδια των φόβων σου και αφήνει τον αυτοκράτορα ελεύθερο να κάνει τρέλες. Διαλέγεις το πιο περίεργα κουρεμένο κεφάλι, ξυρισμένο από τη μια μεριά, μαύρες και πράσινες τούφες απ' την άλλη και ένα ροζ λοφίο στην κορφή, και το «αγγίζεις» απαλά, σαν αποχαιρετιστήριο χάδι. Κι αυτό, σαν σε όνειρο, γυρίζει αμέσως, σε καρφώνει με μάτια μαύρα από το αϊ-λάινερ, σκουλαρίκια σε φρύδια και μύτη, μοβ χείλη, και σε δείχνει με το δάχτυλο αδίστακτα: -Εφαψίας μυαλού! Εκεί! Οι πόρτες έχουν ανοίξει και βουίζουν προειδοποιώντας ότι σε λίγο θα κλείσουν. Τινάζεσαι έξω σαν να βγαίνεις από τα σαγόνια ενός δράκου και κουτρουβαλάς στην αποβάθρα λαχανιασμένη, ένα δευτερόλεπτο πριν οι πόρτες δαγκώσουν στη μέση την αγωνία σου. Μέσα απ' το τζάμι, βλέπεις τα μοβ χείλη να φωνάζουν. Ρίχνεις την τελευταία ανήσυχη ματιά γύρω σου, ναι, είναι σίγουρα άδεια η αποβάθρα, όσοι κατέβηκαν πριν από σένα έχουν φύγει, και ξεφυσάς, τρέμοντας ακόμα. Το μετρό αρχίζει να κινείται. Πριν το χάσεις απ' τα μάτια σου, προλαβαίνεις να δεις την κοπελίτσα με τα κόκκινα μάγουλα να έχει κολλήσει στο τζάμι και να χαμογελάει γέρνοντας το κεφάλι της. Προς τη μεριά σου. Αρχίζεις, μια που είσαι μόνη, να παίρνεις βαθιές αναπνοές με σταθερό ρυθμό, για να πάψεις να τρέμεις και να κατέβουν οι σφυγμοί σου στο φυσιολογικό πριν σε δει κάποιος. Κλείνεις τα μάτια και προσπαθείς να διώξεις από τη μνήμη σου την εικόνα του περίεργα κουρεμένου κεφαλιού να στρέφεται εναντίον σου. Την ανάμνηση του χαμόγελου της τελευταίας κοπελίτσας την κάνεις σφουγγάρι για τους φόβους σου, αλλά... αλλά... δε φτάνει... Νιώθεις την κατηγόρια των μοβ χειλιών, το νομικό πλαίσιο και το «δυστυχώς» της αρχής της μέρας σου να σου φράζουν το λαιμό, να ανεβαίνουν προς τα πάνω και να απειλούν να χυθούν από τα μάτια. Τα ανοίγεις μήπως και στεγνώσουν και μένεις κόκαλο! Κάποιος είναι στην αποβάθρα! Και μάλιστα τόσο κοντά σου, που θα έπρεπε να τον έχεις πάρει χαμπάρι ακόμα και με κλειστά μάτια! Προς στιγμή τρομάζεις με το πόσο πολύ έχουν εξασθενήσει οι δυνάμεις σου. Ύστερα, όμως, προσέχεις και άλλες λεπτομέρειες: είναι κοντά στα εξήντα και ντυμένος ολόκληρος στα μαύρα, πράγμα συνηθισμένο, βέβαια, αλλά όχι και τόσο σε ανθρώπους της ηλικίας του. Άσε τα υπόλοιπα: καμπαρντίνα με σηκωμένους γιακάδες, καπέλο παλιομοδίτικο και ρυτίδες σε ασυνήθιστο σχηματισμό. Τους ομοίους σου τους αναγνωρίζεις σχεδόν αμέσως. Τρομοκρατείσαι για λογαριασμό του: μα δε φοβάται να ντύνεται έτσι; θα τον πάρουν χαμπάρι! Αλλά το επόμενο δευτερόλεπτο μαντεύεις ότι πρόκειται για κάποια από τις μορφές που παίρνουν οι δυνάμεις σας καθώς εξελίσσονται με την ηλικία και την εξάσκηση: Μπορεί να διώχνει από πάνω του την προσοχή των άλλων, να γίνεται πρακτικά αόρατος. Τον ζηλεύεις. Σε πλησιάζει, πάντα κοιτώντας αλλού, με το πιο σταθερό βήμα του κόσμου, γεμάτο αυτοπεποίθηση, σχεδόν θυμό. Ακόμα και αν δεν το επέβαλλε ο κώδικας της αδελφότητάς σας, δε θα μπορούσατε να αντισταθείτε και θα τα λέγατε όλα, όπως τώρα, μέσα σε εκατοστά του δευτερολέπτου, πάντα με πρόσωπα ανέκφραστα και κοιτάζοντας αλλού. Παραλίγο/τρόμαξα/στο τέλος με κατάλαβαν γιατί δεν κρατήθηκα να μην ξαναγγίξω κουρασμένη- Ηρέμησε/θα τα σβήσω εγώ/μόνο μην κάνεις ξανά το ίδιο λάθος/μην ξαναγγίξεις πριν ξεκουραστείς. Σαν βρεγμένη γάτα υποχωρείς αθόρυβα προς τις κυλιόμενες σκάλες και αισθάνεσαι το «δυστυχώς» να σε πνίγει. Αλλά, λίγο πριν πατήσεις το πρώτο κινούμενο σκαλοπάτι, νιώθεις ένα τελευταίο δικό του «άγγιγμα», που ξεφουσκώνει απαλά την αγωνία σου, και άλλο ένα μήνυμα: μη φοβηθείς μια ατυχία/είναι έγκλημα αμέλειας να κρατάς σε αχρησία αυτές τις δυνάμεις/κανείς δεν είναι υπεύθυνος για ό,τι δε μπορεί/κι εμείς μπορούμε... Μέχρι τα κινούμενα σκαλοπάτια να σε βγάλουν στο φως, νιώθεις σχεδόν σαν να μην υπήρξε ποτέ, σε καμία γλώσσα, η λέξη «δυστυχώς». Αν δεν υπήρχε εκείνο το «σχεδόν», θα είχες την εντύπωση ότι είσαι τόσο ανάλαφρη, που κοντεύει να σε παρασύρει ο άνεμος... Κέλλυ Θεοδωρακοπούλου, 09/10/2008 edited: 23/5/2010 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted June 4, 2010 Share Posted June 4, 2010 (edited) Ενδιαφέρουσα ιστορία, αλλά στο τέλος με άφησε μ' ένα «γιατί;». Θα ήθελα να υπάρχει μια ανατροπή, λίγη περιπέτεια, μια εξέλιξη που θα ξέφευγε λιγάκι από τα όρια της «καθημερινότητας». Επειδή, έτσι όπως το είδα εγώ, μου φάνηκε σαν να περιέγραψες μια συνηθισμένη μέρα, μιας κοπέλας η οποία έχει μια ιδιαίτερη ικανότητα. Επίσης, αν θα μπορούσε σχετιστεί με την εφαψιομανία, θα μπορούσαμε να βλέπαμε την ψυχωτική ανάγκη που έχει η κοπέλα για να κάνει αυτό που κάνει. Πέρα από τα της ιστορίας, το κείμενο είναι καλογραμμένο και η αφήγηση στο β' πρόσωπο του δίνει ένα ξεχωριστό ύφος. Νομίζω ότι οι πολλές παρομοιώσεις με κούρασαν λίγο, αλλά αυτό είναι επειδή προτιμώ περισσότερη δράση. Όπως πάντα, κρίνω βάσει των προσωπικών προτιμήσεων Καλή σου μέρα Edit (αφού διάβασα και τα παρακάτω σχόλια): Έχοντας διαβάσει και άλλα σου κείμενα, θα συμφωνήσω με τον Απόστολο και θα πω ότι έχεις ένα ιδιαίτερο στιλ γραφής που θα ταίριαζε πολύ σε ιστορίες τρόμου. Αν έχεις καμιά εύκαιρη μπορείς να μας την προσφέρεις ή θα μπορούσες να ασχοληθείς με μια. Οι ιδέες σου είναι πάντα πρωτότυπες και ενδιαφέρουσες. Edited June 4, 2010 by Mesmer Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted June 4, 2010 Share Posted June 4, 2010 Τα έχω ήδη πει δυο φορές δια ζώσης, αλλά είναι άδικο να μην υπάρχουν κάπου και γραπτά, γι αυτό μεταφέρω εδώ μέρος από τα σχόλια που έκανα στο 15ο εργαστήριο της ΑΛΕΦ, όπου παρουσίαστηκε το διήγημα σε μια πιο σύντομη μορφή του -δεν έχει νόημα να τα μεταφέρω όλα, επειδή ήδη η τελική μορφή με έχει ήδη καλύψει σε πολλά σημεία. Λοιπόν: Αυτή η ιστορία μού άρεσε πάρα πολύ. Είχε ιδιαίτερη πρωτοτυπία, ατμόσφαιρα, εντυπωσιακές περιγραφές -χωρίς να κουνηθούμε καν από το βαγόνι του μετρό-, είχε ακόμα και νομικό πλαίσιο. Όσο και να θέλω, δεν μπορώ να βρω τίποτα αρνητικό, εκτός από ένα: Είναι πολύ λίγη! Και παρεμπιπτόντως, λύσε μου μια απορία αν μπορείς: Κυκλοφορούσα πολλά χρόνια καθημερινά με τον ηλεκτρικό. Γιατί δε συνάντησα κανένα τέτοιο πλάσμα να με βοηθήσει σε δύσκολες στιγμές; Ή μήπως ειδικεύονται στο μετρό και τον ηλεκτρικό τον έχουν φτύσει; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Drake Ramore Posted June 4, 2010 Share Posted June 4, 2010 Πάρα πολύ καλή γραφή, σε μια ιστορία που κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον μου, κι ας διαδραματιζόταν μονάχα μέσα στα λίγα τετραγωνικά μέτρα ενός βαγονιού. Η ιδέα σηκώνει βέβαια μέχρι και μυθιστόρημα, αλλά έχω την εντύπωση οτι αν συνέχιζες να γράφεις στο ίδιο στύλ (περιγραφές, β πρόσωπο κλπ) θα έπεφτες εσύ κάτω απο την κούραση. Υ.Γ Έχεις σκεφτεί ποτέ να γράψεις τρόμο; Κάτι μου λέει οτι θα τα πήγαινες πολύ καλα! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
deadend Posted June 4, 2010 Share Posted June 4, 2010 Τίτλος σοκαριστικός, γραφή δύσκολη , πρωτότυπη περιγραφή χαρακτήρα, επιστημονική βάση στην ψυχολογία, συναισθήματα καθημερινά και συνειρμικά, κείμενο χειμαρρώδες. Μπράβο Κέλλυ, στην πίστη σου να το γράψεις, μπράβο στις διορθώσεις που έκανες, στην τόλμη σου να το δημοσιοποιήσεις. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Πυθαρίων Posted June 5, 2010 Share Posted June 5, 2010 (edited) Ωραία ιδέα, όντως, δοσμένη συναρπαστικά. Μοναδική η σημειολογία σου και οι εμβόλιμες στιγμιαίες εμβαθύνσεις χαρακτήρων και καταστάσεων, που προσθέτουν, από τη μια, περιγραφικό αλατοπίπερο - σαν φυλλαράκια λεπτομέρειας στον κορμό της ιστορίας – και, από την άλλη, λειτουργούν σαν να ξεδιπλώνουν κρυμμένες διαστάσεις στο διήγημά σου. Την έχω παρατηρήσει και σε άλλες ιστορίες σου, περισσότερο στο: ‘ο έρωτας στον πλανήτη Πλούτωνα’. Πολύ ενδιαφέρον το στυλ γραφής σου. Συγχαρητήρια για την βραδιά που σου αφιερώθηκε. Edited June 5, 2010 by Πυθαρίων Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted June 6, 2010 Author Share Posted June 6, 2010 Ευχαριστώ πολύ και τους πέντε σας! Στη διορθωμένη εκδοχή, Βάσω και Τέτη, προσπάθησα να λάβω υπόψη μου την κριτική που μου έγινε στο εργαστήρι, το κίνητρο να φαίνεται πιο καλά κλπ. Από την ανάγνωση του διηγήματος στις 30/5 ως την ανάρτησή του εδώ έκανα άλλη μία διορθωσούλα, εκεί που παρομοιάζω τη νοικοκυρά με κατσίκι που θα το δαγκώσουν τα άλλα του κοπαδιού αν δε συμβαδίζει. Ο κος Μανώλης Μανωλάς μού επεσήμανε στις 30/5 ότι τα κατσίκια δε δαγκώνουν και έτσι άλλαξα το ρήμα (κι εγώ που νόμιζα ότι ο πιο ψείρας της ΑΛΕΦ ήταν ο mman!). Ευχαριστώ τον Πυθαρίωνα που παρομοιάζει τις παρομοιώσεις μου με φυλλαράκια στον κορμό της ιστορίας και όχι με αναρριχητικά που πνίγουν το δέντρο! It's a relief, γιατί ως τώρα μου έλεγαν στα σεμινάρια ότι τα παραστολίζω τα κείμενα και κουράζουν οι τόσες παρομοιώσεις (ναι, Mesmer, έχεις δίκιο). Αλλά εμένα έτσι μου αρέσει να γράφω και επίσης, ακόμα και ως αναγνώστρια, νομίζω ότι οι ατάκες και οι παρομοιώσεις μένουν περισσότερο στη μνήμη, αν είναι πετυχημένες, και δείχνουν κιόλας ότι ο συγγραφέας έχει κάτσει να ασχοληθεί με το κείμενο, να κατεβάσει ιδέες και να τις κεντήσει μέσα. Θα προσπαθήσω να το κρατήσω υπό έλεγχο αυτό και να μην τις αφήνω να κουράζουν. Τι είναι η σημειολογία; Κάτι με τον Ουμπέρτο Έκο μου θυμίζει αλλά δεν ξέρω ακριβώς. Όσο για τον τρόμο, Mesmer και Drake, το μόνο που έχω γράψει και θα μπορούσε, με πολλή επιείκεια, να θεωρηθεί κάπως θρίλερ λέγεται " Η συνέντευξη" και μπορείτε να το βρείτε στο παρακάτω μπλογκ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Drake Ramore Posted June 6, 2010 Share Posted June 6, 2010 Την είχα διαβάσει την "συνέντευξη" όταν μας είχες παρουσιάσει το μπλογκ σε κάποιο άλλο ποστ. Ίσως με πολύ επιείκεια μπορεί να θεωρηθεί θρίλερ, αλλά είναι ένα κείμενο απο αυτά που ονομάζω εγώ "προπόνησης". Διασκευή ενός γνωστού αστικού μυθου είτε για κάποιο εργαστήρι,είτε για να δεις πως θα σου βγει η γραφή. Έτσι μοιάζει σε εμένα τουλάχιστον. Εγώ εννοώ να γράψεις τρόμο. Πιστεύω οτι μπορείς πραγματικά να μας τρομάξεις. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Πυθαρίων Posted June 7, 2010 Share Posted June 7, 2010 Σημειολογία: Η τάση ν’ ασχολείσαι με τα σημεία, τις λεπτομέρειες, τους συμβολισμούς και τους κώδικες (δίνοντας έκταση και ιδιαίτερο περιεχόμενο στις εικόνες που περιγράφεις). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted June 9, 2010 Share Posted June 9, 2010 Εγώ, αντίθετα με την Βάσω, δεν θα αντιγράψω εδώ τα σχόλιά μου από το 15ο Λογοτεχνικό Εργαστήριο της ΑΛΕΦ, γιατί η τεχνικά προσανατολισμένη φύση τους ίσως δώσει την (τελείως) λάθος εντύπωση ότι το διήγημα δεν μου άρεσε. Σίγουρα έχει περιθώρια βελτίωσης σε πολλούς τομείς (πλοκή, κεντρικός χαρακτήρας, κοινωνικό υπόβαθρο κλπ.) αλλά το σημαντικό είναι ότι την ιστορία φέρει μια συμπαγής, δυνατή και ενδιαφέρουσα γραφή που υπόσχεται ακόμα πιο ωραία και απολαυστικά πράγματα όταν η κατάλληλη αναγνωστική πείρα στο είδος συνδυαστεί με την απαιτούμενη έκταση. Γενικά είναι μια καλή ιστορία και νομίζω ότι η προσθήκη του τελευταίου κομματιού την έκανε καλύτερη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Amandel Posted June 13, 2010 Share Posted June 13, 2010 Χμου. Λοιπόοοον, αυτή είναι η πρώτη σου ιστορία που διάβασα/σχολιάζω γιατί ομολογώ ότι με τράβηξε ο τίτλος. Έχω δει ότι έχεις γράψει κι άλλες (αλλά δεν προλάβαινα μέχρι τώρα οπότε μιας που τώρα ευκαιρώ ) yadda yadda yaddda Δεν ήξερα τι σημαίνει εφαψίας (μπορούσα να φανταστώ περίπου δηλαδή ) οπότε όταν διάβασα πρώτη φορά το άφησα στην μέση και κατέληξα να ψάχνω ψυχιατρικούς όρους με διαστροφικό περιεχόμενο Frotteurism refers to a paraphilic interest in rubbing, usually one's pelvis or erect penis, against a non-consenting person for sexual gratification. It may involve touching any part of the body including the genital area. A person who practices frotteurism is known as a frotteur. The majority of frotteurs are male and the majority of victims are female,[1] although female on male, female on female, and male on male frotteurs exist. Adult on child frotteurism can be an early stage in child sexual abuse.[2] This activity is often done in circumstances where the victim cannot easily respond, in a public place such as a crowded train or concert. http://en.wikipedia....iki/Frotteurism οπότε η πρώτη λογική απορία μου είναι αν γνώριζες για τον συγκεκριμένο όρο όταν αποφάσισες να τον επιλέξεις για τίτλο στο διήγημά σου Τώρα όσον αφορά στο κείμενο είναι σαφώς ωραία γραμμένο και δεν έχει κενά ή τα λογοτεχνικά pauses που είχα ακούσει ως όρο σε κάποια μαθήματα. Εμένα μου φάνηκε σαν απόσπασμα ενός μεγάλου κεφαλαίου ενός βιβλίου. Κάποιο από τα παιδιά παραπάνω είπε ότι είναι σαν ένα απόσπασμα απο μια καθημερινή μέρα μιας εφαψία και συμφωνώ μαζί του, αν και πιστεύω ότι έχεις μεταφέρει πολύ καλά το τι συμβαίνει στο μυαλό της και την αλληλεπίδραση με το εξωτερικό περιβάλλον (τους άλλους ανθρώπους δηλαδή και το τι συμβαίνει μέσα στο κεφάλι της). Εντομεταξύ, να παρατηρήσω κιολα ότι αν είχες βάλει καμποσες πιο ισχυρές sci-fi πινελιές θα ήταν ένα θαυμάσιο διήγημα με πρωταγωνιστή έναν psion (όπως λέμε στο dnd ) σε ένα ελαφρώς μεταμοντέρνο κόσμο με unexplained phenomena. All in all με φάνηκε σαν ένα περιποιημένο απόσπασμα με καλό και περιεκτικό ανάγνωσμα στο θέμα που επέλεξες. Τώρα δε ξέρω τι θα με πρότεινες να διαβάσω από τα υπόλοιπα που έχεις γράψει και σε τι στυλ είναι (και αν έχω πέσει και έξω σε ό,τι σας είπα παρακαλούμε μη μας δείρετε ) και γενικά είμαστε ανοιχτοι σε προτάσεις Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted June 13, 2010 Author Share Posted June 13, 2010 Thanx, Amandel! Τον τίτλο ΔΕΝ τον διάλεξα εγώ, το διήγημα το έγραψα για σεμινάριο δημιουργικής γραφής και το θέμα ήταν επιβεβλημένο. Επειδή ΔΕ μου άρεσε και δεν ήθελα να γράψω για έναν κανονικό εφαψία (ναι, τη λέξη την ήξερα, την αγγλική δεν ήξερα και ευχαριστώ που μου την έμαθες), το γύρισα στην εφ. Τον όρο psion τον έχω διαβάσει στα βιβλία του R.A.Salvatore (ναι, απ'αυτόν πρωτοδιάβασα φάντασυ-βαράτε ελεύθερα...). Είμαι σκράπας στις εφ τεχνικούρες και ως αναγνώστρια με κάνουν να μην καταλαβαίνω τα διηγήματα (π.χ. Laguna Seca του mman=), οπότε ούτε στα δικά μου βάζω τεχνικούς όρους. Αυτό μάλλον εννοείς ότι χρειάζεται "Η εφαψίας" για να γίνει περισσότερο εφ... Έχω ανεβάσει εδώ νομίζω 7 διηγήματα, και στις 3 κατηγορίες, εφ (3), φάντασυ (2) και διάφορες(2). Εμένα μου αρέσει πιο πολύ απ' όλες το "Τζάκομο", που είναι φάντασυ, αλλά γενικά νιώθω πιο άνετα στην εφ, το φάντασυ δεν το ξέρω το ίδιο καλά (μέχρι το 2002 δεν ήξερα καν ότι υπάρχει τέτοιο είδος λογοτεχνίας και τώρα γράφω κι εγώ-το απόλυτο ψώνιο;;)). Τώρα προσπαθώ να τελειώσω ένα μυθιστόρημα εφ, γραμμένο σε ύφος "Ο έρωτας στον πλανήτη Πλούτωνα" (διάφορες ιστορίες). Από κει είναι και οι χαρακτήρες του Πλούτωνα και ο "Νεν"(επίσης στις διάφορες ιστορίες-διάβασε τα σχόλια, έχουν πλάκα!). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Adicto Posted June 22, 2010 Share Posted June 22, 2010 Mόλις το διάβασα και εγώ! Μου άρεσε πολύ Κέλλυ, μπράβο! Είναι πρωτότυπο θέμα και το β' ενικό όταν δουλεύει καλά (όπως στο διήγημά σου) είναι απολαυστικό. Η γραφή σου με εξέπληξε ευχάριστα, είναι άνετη, φρέσκια και ζωντανή και ορισμένες μεταφορές/παρομοιώσεις είναι άψογες. Μόνο στην αρχή με ξένισε λιγάκι το γεγονός ότι πέσανε μαζεμένες (σαν παιδάκι..., σαν έμπλαστρο..., σαν ιός...) σε λίγο χώρο. Επίσης η περιγραφή του πρώτου υποκειμένου στο βαγόνι δεν νομίζω ότι συνάδει με την εικόνα καθηγητή. Εμένα για τραπεζίτης μου έκανε ο τύπος ! Χάρηκα και γω που δεν το φόρτωσες με τεχνικούς όρους για να γίνει πιο "εφ", μου αρκεί η αναφορά στο νομοθετικό πλαίσιο για τους εφαψίες για να καταλάβω που ανήκει η ιστορία. Εν ολίγοις, Μια πολύ ωραία ιστορία! Well done! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted July 5, 2010 Share Posted July 5, 2010 Είχα κάνει και σχόλια από κοντά, μετά την ανάγνωση του κειμένου στην εκδήλωση της ΑΛΕΦ, αλλά, ξαναδιαβάζοντας το κείμενο νομίζω ότι πρέπει να τα γράψω. Για αρχή, η ιδέα που έχεις είναι πολύ καλή, ενώ και η γραφή σου είναι στρωτή και πολύ καλά δουλεμένη. Αυτά τα δύο στοιχεία κάνουν σίγουρα το κείμενο να στέκεται μια κατηγορία πιο πάνω από τη μέση σύντομη ιστορία που πετυχαίνει κάποιος στο ίντερνετ. Τη βοηθάει πολύ η ΟΓ δευτέρου προσώπου και κάποια πολύ δυνατά σημεία που εκτοξεύονται κατά στιγμής. Με άλλα λόγια είναι μια αξιόλογη δουλεία. Αν όμως θέλει να παίξει με τα "μεγάλα παιδιά" σκοντάφτει στην οικονομία του κειμένου. Ίσως είναι προσωπική αναγνωστική ιδιοτροπία, αλλά νομίζω ότι κάπου κάπου χάνεται η ισορροπία της. Παίρνω ως δεδομένο ότι, όταν κάποιος γράφει μια ιστορία*, το κάνει για να διηγηθεί κάτι σημαντικό. Και ο τόνος του κειμένου οφείλει να ακολουθεί την ιστορία που διηγείσαι. Όπως διαβάζω την ιστορία, έχεις κάτι που μοιάζει με μια απλή μέρα της πρωταγωνίστριας που καταλήγει να είναι ένα πολύ σημαντικό μάθημα για τη μετέπειτα ζωή της, αλλά μέσω μιας πολύ εσωτερικής διαδικασίας. Νιώθω λοιπόν ότι αυτό που μας λές είναι κάτι καθημερινό, απλό, μικρό σε κλίμακα. Subtle που λένε και εδώ οι Άγγλοι. Η γλώσσα όμως είναι εξεζητημένη. Μέσα στη δανδέλα. Verbose. Εκτός κλίμακας. Και αυτό μου χτυπάει λίγο άσχημα. Μαζί με τη γραφή όμως, κάπου με χαλάει και ο τρόπος με τον οποίο εξελήσσεται η ιστορία. Έχουμε το τρένο. Αρχίζει να μπαίνει σε σκέψεις επιβατών και βλέπει διάφορες αντιδράσεις. Αντιμετωπίζει τον φόβο που την πετάει εκτός του γκρουπ των "κανονικών", αλλά δέχεται και ένα χαμόγελο ευγνωμοσύνης. ΚΑΤ! Εδώ έχεις ένα εξαιρετικό τέλος της μικρής και subtle ιστορίας σου. Όταν πρωτάκουσα το κείμενο και έφτασα στο σημείο αυτό (και έχοντας υπόψη τον τρόπο γραφής σου) φανταζόμουν να πετάγονται από το πουθενά ΜΑΤατζίδες και να την τραβολογάνε σε κάποιο κρυφό εργαστήρι. Όχι για άλλο λόγο, αλλά επειδή η μεγαλόσχημη γραφή μέχρι εκείνο το σημείο απαιτούσε ένα μεγάλο και εκκρηκτικό φινάλε. Αντίθετα, επιμένεις να συνεχίσεις με μια ύφεση που οδηγεί σε μια εσωτερική αλλαγή της ηρωίδας σου. Η ασυμετρία αυτή ιστορίας-γραφής είναι, κατά τη γνώμη μου το μεγαλύτερο πρόβλημά του κειμένου σου. Δεν είναι κακό να γράφεις βαριά, με πολλές παρομοιώσεις και στολίδια, αλλά πρέπει και η ιστορία σου να σηκώνει ένα τέτοιο ύφος. Δε νομίζω ότι το συγκεκριμένο κείμενο το κάνει αυτό και, για να αναδείξει την πολύ καλή ιδέα σου, χρειάζεται ένα γερό ξαναγράψιμο με διαφορετικό ύφος. * Βέβαια ότι γράφεται για εργαστήριο (όπως το συγκεκριμένο κείμενο) εν μέρει γράφεται και για να γραφτεί. Απλά ο συγγραφέας έπειτα επιλέγει στη συνέχεια αν έχει κάτι να πει και αν μπορεί να γίνει καλύτερο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
SpirosK Posted July 6, 2010 Share Posted July 6, 2010 Το διάβασα μετά από προτροπή του twocows. Θα συμφωνήσω 100% με το αρχικό (χωρίς το edit) post του Mesmer. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Big Fat Pig Posted January 21, 2011 Share Posted January 21, 2011 Εξαιρετικό. Είναι το καλύτερο δικό σου διήγημα που έχω διαβάσει. Η γραφή κρατάει σε υψηλό επίπεδο αυτή την ιστορία και οι "τεχνικές" επιλογές είναι αυτές που το κάνουν να ξεχωρίζει. Δε νομίζω ότι χρειάζεται τίποτα περισσότερο για να χαρακτηριστεί άνετα ΕΦ (αν αυτό σε αγχώνει). Και μάλιστα καλή ΕΦ. Πλοκή και λίγο πιο έντονη σκιαγράφηση του χαρακτήρα θα το απογείωναν. Τα προηγούμενα πάντως, πιστεύω ότι τα χρειάζεται σε επίπεδο πινελιάς κι όχι ριζικής αλλαγής. Γιατί, για μένα, το "subtle" που αναφέρει και ο Nihilio, είναι η δύναμή του. Προσωπική μου γνώμη είναι ότι πρέπει να επενδύσεις πάνω σε αυτό το γράψιμο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted January 21, 2011 Author Share Posted January 21, 2011 Ευχαριστώ. Αλλά με έχετε μπερδέψει τελικά: να γράφω γεμίζοντας τον τόπο παρομοιώσεις ή όχι; Εμένα αυτό μου έρχεται αυθόρμητα, να μη γράφω "λιτά", αλλά σε στυλ γεύματος Χατζηγιώργη: τρία πιάτα στο McDonald's (:tongue:). Αλλά όλοι μου λένε ότι το παρακάνω. Νόμιζα ότι το να κόψω παρομοιώσεις είναι βελτίωση. Ναι, ξέρω, η απάντηση είναι "παν μέτρον άριστον", αλλά... στην πράξη; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Big Fat Pig Posted January 21, 2011 Share Posted January 21, 2011 (edited) Ευχαριστώ. Αλλά με έχετε μπερδέψει τελικά: να γράφω γεμίζοντας τον τόπο παρομοιώσεις ή όχι; Εμένα αυτό μου έρχεται αυθόρμητα, να μη γράφω "λιτά", αλλά σε στυλ γεύματος Χατζηγιώργη: τρία πιάτα στο McDonald's (:tongue:). Αλλά όλοι μου λένε ότι το παρακάνω. Νόμιζα ότι το να κόψω παρομοιώσεις είναι βελτίωση. Ναι, ξέρω, η απάντηση είναι "παν μέτρον άριστον", αλλά... στην πράξη; Α. Μαζεύεις γνώμες και κάνεις το πολύ πρακτικό: κρατάς αυτά που θεωρείς ότι σου ταιριάζουν ( και προφανώς αυτών που τη γνώμη/γραφή/δε-ξέρω-τι-άλλο εκτιμάς ) και ζυγίζεις να δεις τι βαραίνει. Τα υπόλοιπα είναι δική σου δουλειά! Β. Κι εγώ είμαι του "λιτού" αλλά απέφυγα να το αναφέρω επειδή α) (το κυριότερο) δε νομίζω ότι το παρακάνεις εδώ β) είναι και λίγο θέμα προσωπικού στιλ (ή εργαλείου αναλόγως τι έχεις να κάνεις) και γ) αν το ανέφερα ο Stanley θα έλεγε ότι γράφω σε όλους τα ίδια . Γ. ΟΚ λοιπόν. Θα μου άρεσε (ταίριαζε) περισσότερο αν είχε πιο λιτή γραφή. Δε ξέρω κατά πόσο θα ήταν πραγματικά καλύτερο. Εγώ ένας φτωχός αναγνώστης είμαι μόνο. Edited January 21, 2011 by Big Fat Pig Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Drake Ramore Posted January 22, 2011 Share Posted January 22, 2011 Ευχαριστώ. Αλλά με έχετε μπερδέψει τελικά: να γράφω γεμίζοντας τον τόπο παρομοιώσεις ή όχι; Εμένα αυτό μου έρχεται αυθόρμητα, να μη γράφω "λιτά", αλλά σε στυλ γεύματος Χατζηγιώργη: τρία πιάτα στο McDonald's (:tongue:). Αλλά όλοι μου λένε ότι το παρακάνω. Νόμιζα ότι το να κόψω παρομοιώσεις είναι βελτίωση. Ναι, ξέρω, η απάντηση είναι "παν μέτρον άριστον", αλλά... στην πράξη; Δεν επιλέγουν μονο οι αναγνώστες συγγραφείς, αλλά και οι συγγραφείς αναγνώστες. Θεωρώντας πάντα οτι μιλάμε για καλή γραφή υπάρχουν πολλοί δρόμοι που μπορείς να ακολουθήσεις, αλλά αντίστοιχα και κάποιοι που θα χάσεις ακολουθώντας τους πρώτους. Συγγραφικά μπορεί να οδηγούν όλοι στο ίδιο αποτέλεσμα (υψηλή αναγνωσιμότητα) όμως δεν αφορούν σίγουρα το ίδιο είδος αναγνωστών. Υπάρχει μερίδα αναγνωστών που αρέσκεται στα φορτωμένα κείμενα, γεμάτα παρομοιώσεις και περιγραφές και στολίδια όλων των ειδών. Υπάρχει και μια άλλη μερίδα που απολαμβάνει πιο λιτά κείμενα, πιο αφαιρετικά. Ενδιάμεσα σε αυτούς (αλλά και παράπλευρα) υπάρχει μια τεραστια μερίδα που θέλει τις διαβαθμίσεις ή και ολοκληρωτικά διαφορετικό στυλ γραφής. Στο χέρι σου -σαν συγγραφέας- είναι να επιλέξεις ποιους θα ικανοποιήσεις και που θα απευθυνθείς. Το μονο σίγουρο είναι οτι δεν μπορείς να τους ικανοποιήσεις όλους. Σε αυτήν την περίπτωση, η πιο σίγουρη μέθοδος είναι να γράψεις με τον τρόπο που αισθάνεσαι εσύ καλά χωρίς να προδώσεις το στυλ γραφής σου. Όταν είσαι αληθινός φαίνεται (και εκτιμάται). Προσωπικά είμαι αναγνωστης του λιτού και της ουσίας, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει οτι δεν θα απολαύσω ένα καλό αλλά "βαρύ" κείμενο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted January 22, 2011 Share Posted January 22, 2011 Εμένα αυτό μου έρχεται αυθόρμητα, να μη γράφω "λιτά", αλλά σε στυλ γεύματος Χατζηγιώργη: τρία πιάτα στο McDonald's. Και όποιος δεν κατάλαβε την αναφορά που να κοιτάξει; Στο google ή στο wikipedia; Good grief! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted January 22, 2011 Author Share Posted January 22, 2011 Εμένα αυτό μου έρχεται αυθόρμητα, να μη γράφω "λιτά", αλλά σε στυλ γεύματος Χατζηγιώργη: τρία πιάτα στο McDonald's. Και όποιος δεν κατάλαβε την αναφορά που να κοιτάξει; Στο google ή στο wikipedia; Good grief! (άντε πάλι) Δεν είχες κάπου γράψει πρόσφατα ότι συναντηθήκατε με άλλους σουφουφίτες στα McDonalds και ένιωθες περίεργα γιατί ήσουν ο μόνος που μάσαγε, επειδή των άλλων δεν τους άρεσε το φαΐ κλπ και πήρες τρία πιάτα; Εδώ. Ποστ #39. Αυτό εννοώ.No offence - εσύ το έγραψες, κε Τουίτι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted January 22, 2011 Share Posted January 22, 2011 (edited) Εμένα αυτό μου έρχεται αυθόρμητα, να μη γράφω "λιτά", αλλά σε στυλ γεύματος Χατζηγιώργη: τρία πιάτα στο McDonald's. Και όποιος δεν κατάλαβε την αναφορά που να κοιτάξει; Στο google ή στο wikipedia; Good grief! (άντε πάλι) Δεν είχες κάπου γράψει πρόσφατα ότι συναντηθήκατε με άλλους σουφουφίτες στα McDonalds και ένιωθες περίεργα γιατί ήσουν ο μόνος που μάσαγε, επειδή των άλλων δεν τους άρεσε το φαΐ κλπ και πήρες τρία πιάτα; Εδώ. Ποστ #39. Αυτό εννοώ.No offence - εσύ το έγραψες, κε Τουίτι. Eπικοινωνείς; Είπα εγώ ότι δεν το είπα; Όταν όμως με κάνεις σημείο αναφοράς, αυτόματα υποθέτεις ότι και ο άλλος ξέρει για τι πράγμα μιλάς. Είμαι τόσο διάσημος και δεν το ξέρω; Δηλαδή θα βρω την έκφραση "Γράφω σε στυλ γεύματος Χατζηγιώργη" στο λεξικό του Μπαμπινιώτη; Edited January 22, 2011 by DinoHajiyorgi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Adicto Posted January 22, 2011 Share Posted January 22, 2011 Kelly, σαν να έχεις μία εμμονή με τον Ντίνο, ε; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted January 22, 2011 Share Posted January 22, 2011 (edited) Ωραία η ιστορία, αλλά να σταθώ σε κάτι που -έλα, πείτε την αλήθεια- το περιμένατε. Εμένα μου αρέσει η πληθωρική γραφή. Μου αρέσουν και οι παρομοιώσεις και οι μεταφορές, όχι όμως όσο πιστεύεται εδώ μέσα, απλώς έτυχε οι πρώτες μου ιστορίες να είναι άλλης υφής που -για μένα- δικαιολογούν μια πιο ενθουσιώδη προσέγγιση. Οπως θα έχετε διαπιστώσει, δεν γράφω συνέχεια με επίθετα και όλα τα σχετικά. Για να μην περιαυτολογώ, όμως, να πω ότι εδώ δεν είδα κάποιο ιδιαίτερο γενικά, εκτός από μερικές συγκεκριμένες στιγμές. Π.χ Μόλις το μετρό ανοίγει τις πόρτες του για να αναπνεύσει, χώνεσαι στο βαγόνι σαν ιός που μεταδίδεται με τον αέρα. Διώχνεις τη σκέψη ότι έξω ήσουν πιο ασφαλής. Ο κόσμος πήχτρα και νόμιζες ότι αυτή η πανοπλία θα σε τυλίξει καλά, αλλά τώρα διαπιστώνεις ότι είναι από τσιγαρόχαρτο, όχι, χειρότερα, από δίχτυ. Εδώ το πρόβλημα είναι ότι με 2-3 παρομοιώσεις στη σειρά, αφενός φορτώνεται το κείμενο, αφετέρου χάνει η καθεμία την δύναμή της. Τώρα, μπορεί να πει ο Χ "έλα ρε, εσύ το λες αυτό;" αλλά η απάντηση είναι απλή: ναι. Edited January 22, 2011 by Stanley Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted January 22, 2011 Author Share Posted January 22, 2011 Εμένα αυτό μου έρχεται αυθόρμητα, να μη γράφω "λιτά", αλλά σε στυλ γεύματος Χατζηγιώργη: τρία πιάτα στο McDonald's. Και όποιος δεν κατάλαβε την αναφορά που να κοιτάξει; Στο google ή στο wikipedia; Good grief! (άντε πάλι) Δεν είχες κάπου γράψει πρόσφατα ότι συναντηθήκατε με άλλους σουφουφίτες στα McDonalds και ένιωθες περίεργα γιατί ήσουν ο μόνος που μάσαγε, επειδή των άλλων δεν τους άρεσε το φαΐ κλπ και πήρες τρία πιάτα; Εδώ. Ποστ #39. Αυτό εννοώ.No offence - εσύ το έγραψες, κε Τουίτι. Eπικοινωνείς; Είπα εγώ ότι δεν το είπα; Όταν όμως με κάνεις σημείο αναφοράς, αυτόματα υποθέτεις ότι και ο άλλος ξέρει για τι πράγμα μιλάς. Είμαι τόσο διάσημος και δεν το ξέρω; Δηλαδή θα βρω την έκφραση "Γράφω σε στυλ γεύματος Χατζηγιώργη" στο λεξικό του Μπαμπινιώτη; Όχι στο λεξικό του Μπαμπινιώτη, αλλά στο λεξικό του sff. Σε σουφουφίτες απευθύνομαι και νομίζω ότι, ναι, εδώ μέσα είσαι τόσο διάσημος. Αν έβαζα και το post link, δηλαδή, θα ήσουν εντάξει; Πλάκα κάνομεν, αγαπητέ Ντίνο. Τι θέλεις να σου φέρω αύριο για να με συγχωρήσεις; Το "Κοράκι σε άλικο φόντο" δανεικό; Ένα μπλουζάκι που να γράφει "wordsmith is busting my balls"; Ένα DVD με το Soylent Green; Να σε κεράσω στη μπυροσύναξη που θα ακολουθήσει την ταινία; Να σε λέω "αφέντη μου" για ένα μήνα, σαν να έχω χάσει ρακόρ από σένα; (ρακόρ δεν παίζω, αλλά ένα write off δε θα ήταν κακή ιδέα...) Έεεελα! Θα βάλω και member title "DinoHajiyorgi's slave". Λοιπόν; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.