9 χιλιοστά

[Local Regulator]

 

 

Σε βρήκα πεταμένο στο δρόμο καθώς με κυνηγούσαν οι διώκτες μου. Το μέταλλό σου άστραψε σε ένα κεραυνό, βρεγμένο καθώς ήταν από την καταιγίδα, και μου φανερώθηκες ανάμεσα στα χαλάσματα της πόλης. Σαν να μου ‘λεγες «Εδώ είμαι!»

 

Σαν να με περίμενες για αυτή την στιγμή.

 

Σε μάζεψα γρήγορα από κάτω, κοιτώντας προσεκτικά τριγύρω μήπως εμφανιστούν οι εχθροί μου. Ήσουν τέλειο στην πρώτη ματιά. Στη δεύτερη, διέκρινα μερικές γρατζουνιές, μερικές ανεπαίσθητες γρατζουνιές, στις άκρες σου. Και πάλι όμως είσαι όμορφο… Μου δείχνεις πως έχεις μια ιστορία. Εγώ, ναι εγώ, θα έχω την τιμή να την συνεχίσω. Συγχώρεσε με αν σε προδώσω, μα είμαι ταλαιπωρημένος από την μάχη. Τα ρούχα μου μουσκεμένα και το τραύμα στο πόδι δεν λέει να σταματήσει να αφήνει πίσω μου αυτή την κόκκινη γραμμή… Θα με βρουν. Από τα σημάδια μου, θα με βρουν. Αργά ή γρήγορα, θα με βρουν. Αλλά έχω εσένα. Εσένα και τα 10 πυρωμένα σου βέλη. Ή μήπως 9; Να κρατήσω το τελευταίο για μένα άραγε; Θα το σκεφτώ μετά.

 

Τώρα, λουφαγμένος σε αυτό το ερείπιο ευελπιστώ να μη με δουν. Όταν σκοτεινιάσει, με εσένα μοναδικό σύντροφο, θα δοκιμάσω να δραπετεύσω από αυτή την πόλη-φάντασμα. Οι σκόρπιοι ήχοι της μάχης έχουν αρχίσει να αραιώνουν, σημάδι πως κάτι δεν πάει καλά για εμάς. Μας νικάνε. Αν και αυτό είναι το τελευταίο που με ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή… Δεν θέλω να πεθάνω σε μια κατεστραμμένη Ρώσικη πόλη. Δεν θέλω να πεθάνω μέσα στην βροχή. Με περιμένουν σπίτι, πολύ μακριά από εδώ, όπου όλα είναι όμορφα και δεν βρέχει ποτέ.

 

Μπορώ να ησυχάσω λίγο. Οι σφυριές του πόνου έχουν σταματήσει- προς το παρόν. Κλείνω τα μάτια και ακούω μόνο την αναπνοή μου, την καρδιά μου και τον ήχο της βροχής στη σκεπή. Μπορώ να οσφριστώ τον φόβο, την απελπισία και την καταστροφή που επιφέραμε. Μπορώ να γευτώ στα χείλη μου την όξινη γεύση των σταγόνων που κυλούν από το κεφάλι μου. Και τέλος, μπορώ να νοιώσω στο χέρι μου το κρύο σου μέταλλο. Ψυχρό, ανέκφραστο και θανατηφόρο. Σαν λεπίδα που περιμένει να κατακόψει αυτούς που με κυνηγούν.

 

 

 

******************************************************************

 

 

 

Ακούω άγριες φωνές στο ισόγειο, πνιγμένες πίσω από τις αντιασφυξιογόνες μάσκες. Σε γλώσσα ακατάληπτη από εμένα. Ήρθαν.

 

Η ώρα μας έφτασε φονικέ, μικρέ μου φίλε. Η ώρα που θα σε οπλίσω και θα ακουστείς σαν να τους αποδοκιμάζεις για την μωρία τους να τα βάλουν με εσένα. Που θα σε αδειάσω πάνω στην θανάσιμη παρέα τους, με προσοχή και ψυχραιμία, και το ευωδιαστό σου λιβάνι θα πλημμυρίσει το χώρο. Και τότε, θα σωπάσουν για πάντα, όταν ΕΣΥ μιλήσεις. Εγώ δεν θα πω τίποτα. Είναι η δική σου ώρα…

 

Έρχονται. Ανεβαίνουν τη παλιά ξύλινη σκάλα, που αγκομαχεί από το βάρος τους. Εμπρός σωτήρα μου! Τώρα θα κριθούν τα πάντα! Έτοιμος; Τρία… Δυο…Ένα…

 

 

 

[DinMacXanthi]

Πολύ ωραίο φλασάκι. Αν θα έκανα μια τροποποίηση (2 μάλλον), θα έβαζα κάτι λιγότερο ποιητικό από το "πυρωμένα βέλη" και σίγουρα θα 'σβηνα το "Ρώσικη" . grats.