Το Βιβλίο της Μεταβολής

[Adicto]

Δεν θυμάμαι τις ακριβείς συνθήκες υπό τις οποίες το βιβλίο βρέθηκε στα χέρια μου. Δεν θυμάμαι πολλά πράγματα από τη ζωή μου τους τελευταίους μήνες. Όχι μόνο για τους μήνες αυτους καθεαυτούς, αλλά και για όλο το παρελθόν μου. Μόνο θολές αναμνήσεις που έρχονται πρόσκαιρα στην επιφάνεια και έπειτα βυθίζονται πάλι στα φρέατα του ασυνείδητου, απρόσιτες και ανέγγιχτες. Τεντώνω το χέρι μου να τις πιάσω και αυτές ξεγλυστράνε μέσα από τα δάχτυλά μου, αφήνοντάς μου μια πρόσκαιρη αίσθηση οικιότητας. Πρόσωπα, μυρωδιές, ονόματα, εικόνες. Ελπίδες, όνειρα, ανέφικτοι στόχοι. Αγάπες και μίση, έχθρες και πρότερες λατρείες. Όλα χάνονται σιγά σιγά, χάνονται για πάντα, λες και ό,τι υπήρξα ως τώρα διαγράφεται σταθερά και μεθοδικά από ένα αόρατο χέρι.

 

Έχει να κάνει με το βιβλίο. Δεν μπορώ να το εξηγήσω με βάση τη λογική, αλλά με κάποιο τρόπο που την υπερβαίνει είμαι σίγουρος.

 

Φταίει το βιβλίο. Μα δεν μπορώ να σταματήσω το φυλλομέτρημα...

 

Με κάθε νέα σελίδα που διαβάζω ένα κομμάτι του εαυτού μου χάνεται, εξοβελίζεται σε ένα απροσδιόριστο και απρόσιτο μέρος. Ένα μέρος στο οποίο δεν έχω καμμία πρόσβαση, ένα κόσμο σκότους και αιώνιας νύχτας.

 

Με κάθε σελίδα που διαβάζω, ένα κομμάτι του εαυτού μου πεθαίνει. Με κάθε λέξη που διαβάζω μια Σφραγίδα χαράσσεται στο σώμα του κόσμου, μία επίκληση πραγματώνεται.

 

Και εγώ, μέρα με τη μέρα, ξεφυλλίζω το βιβλίο.

 

Η ανάγνωση του έθεσε σε κίνηση ακατανόητα γρανάζια. Τα ακούω να συστρέφονται γύρω μου, κουμπώνουν το ένα με το άλλο τέλεια και το καθένα με τη σειρά του εμπλέκει και ένα νέο. Έτσι που στο τέλος, βυθισμένος στην ανάγνωση του μικρού δερματόδετου τόμου, στέκομαι στο κέντρο μιας πραγματικότητας που έχει μετατραπεί σε μία ρυθμισμένη στην εντέλεια μηχανή. Με κάθε στροφή των γραναζιών, ο ρυθμός του κόσμου μεταβάλλεται, αλλάζει σε κάτι νέο και απροσδιόριστο του οποίου στιγμιαίες εκλάμψεις και απεικονίσεις μόνο μπορώ να παρατηρήσω.

 

Αυτή είναι η μόνη βεβαιότητα στη ζωή μου πλέον. Είμαι σε μία διαδικασία μετάλλαξης, μεταμόρφωσης. Και μεταλλασόμενος εγώ, μεταβάλλω και την πραγματικότητα που με περιβάλλει. Γιατί εγώ είμαι ο κόσμος μου και το σύνολο του κόσμου μου είμαι εγώ, τα άπειρα σχεδόν, μα πεπερασμένα εντέλει, στοιχεία μου αποτελούν την ουσία του. Παραλλάσοντας την ουσία, παραλλάσεις τον κόσμο. Η εικόνα έπειτα, σχεδόν ακαριαία, ακολουθεί για να συνταιριάξει. Την μεταβολή της την αντιλαμβάνομαι ολόγυρά μου.

 

Στον πυρήνα αυτής της τερατώδους μα γοητευτικής αλλαγής, στο κέντρο της, εξαπολύωντας ανείπωτες κεντροφυγές δυνάμεις, στέκει αυτό το βιβλίο που κρατάω στα χέρια μου.

 

Σήμερα το πρωί διάβασα άλλες δύο σελίδες. Τόσο αντέχω να διαβάζω την ημέρα. Παραπάνω θα μπορούσε να αποβεί καταστροφικό και αυτό μπορώ να το πω μετά βεβαιότητας. Δεν μπορείς να βιάσεις την αλλαγή να λάβει χώρα. Πρέπει να την αφήσεις να κυλήσει με τους δικούς της ρυθμούς, να αφεθείς στην ειμαρμένη που χάραξε κάποιος άλλος για σένα. Ειδάλλως τα αποτελέσματα θα είναι καταστροφικά. Δύο σελίδες. Τόσο είναι το όριο. Τόσο είναι το όριο ώστε να μπορώ να διατηρήσω μια επαφή με το κόσμο των υπόλοιπων ανθρώπων μετά την ανάγνωση. Γνωρίζω πως κάποια στιγμή θα διαβώ το σημείο χωρίς επιστροφή αλλά πιστεύω πως αυτό θα πρέπει να γίνει ομαλά και εν πλήρει συνειδήση. Ειδάλως, η μετάβαση θα είναι ημιτελής, καταστροφική. Θα βρεθώ μισός εδώ, μισός εκεί, δίχως τα στοιχειώδη εφόδια να ζήσω σε κανέναν από τους δύο τόπους, αιώνια λειψός.

 

Χτες έχασα το όνομά μου.

 

Είχα μόλις κλείσει το βιβλίο και έτρωγα. Μετά από λίγη ώρα συνειδητοποίησα ότι το βλέμμα μου είχε μείνει προσηλωμένο σε κάποιους απο καιρό αφημένους φακέλλους που μάζευαν σκόνη πάνω στο τραπέζι της κουζίνας. Και αυτό που μου προξενούσε την μεγαλύτερη και ζωηρότερη εντύπωση ήταν το όνομα του παραλήπτη. Δεν τον γνώριζα και πάσχιζα να θυμηθώ ποιός μπορεί να είναι αυτός και πως οι φάκελλοι αυτοί βρέθηκαν στην κατοχή μου όταν με τρόμο η αποκάλυψη ξεπήδησε στο μυαλό μου. Ήταν το δικό μου όνομα αυτό, το ίδιο όνομα με το οποίο πέρασα όλη μου τη ζωή ως τώρα, ένας από τους θεμέλιους λίθους της ταυτότητάς μου. Έμεινα εκεί, καθισμένος στο τραπέζι, νιώθοντας την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά και ένα αίσθημα ναυτίας να με κατακλύζει. Προσπάθησα να ηρεμήσω παίρνοντας βαθιές ανάσες, αναλογιζόμενος ότι αυτή ήταν μια αναμενόμενη συνέπεια της μεταμόρφωσης που λάβαινε χώρα. Αυτό που ήμουν, οτιδήποτε υπήρξα ήταν ένα φύλλο χαρτιού που γινόταν παρανάλωμα από μία φωτιά που κανείς δεν μπορούσε πια να σβύσει. Και ακόμα και αν το κατάφερνε, αυτό που θα απέμενε δεν θα ήταν τίποτα παραπάνω παρά ένα μισοκαμμένο κομμάτι χαρτιού άχρηστο για οτιδήποτε πλέον. Αυτά που ήταν γραμμένα πάνω του θα ήταν δυσανάγνωστα ή ολοσχερώς κατεστραμμένα, αυτά που θα έπρεπε να γραφούν στο μέλλον θα ήταν αδύνατο να μεταφερθούν εκεί. Έπρεπε να αφήσω τη φωτιά να με κάψει, να με μετατρέψει σε ένα κομμάτι στάχτης έτοιμης να δκορπίσει με το ελάχιστο άγγιγμα ή φύσημα. Και να περιμένω (ή να ελπίσω) οτι η παράλληλη συγγραφή μιας άλλης σελίδας προχωρούσε με αδιάλλειπτους ρυθμούς κάπου αλλού.

 

Έτσι άφησα το όνομά μου πίσω. Άφησα το ρεύμα των γεγονότων να με παρασύρει δίχως να τολμήσω να κολυμπήσω κόντρα του. Έχασα το όνομά μου μαζί με τις μνήμες μου, μαζί με τα αισθήματα που έτρεφα για τους ανθρώπους που κάποτε γέμιζαν τη ζωή μου.

 

Και συνεχίζω να διαβάζω.

 

 

[Drake Ramore]

Adictio κείμενο, απο μακριά!

Ακόμη και αν δεν έβλεπα τον συγγραφέα θα καταλάβαινα οτι είναι δικό σου Σταμάτη.

Καλή η επιλογή σου να το βάλεις στις διάφορες ιστορίες και ένα πολύ καλό φλασάκι, αν και θα ήθελα κάτι παραπάνω απο τις εικόνες που μας δίνεις. Να διαφαίνεται περισσότερο κάποιο νόημα στο κείμενο, που έτσι όπως είναι γραμμένο απλά αχνοφαίνεται, και πρέπει ο αναγνωστης να το αντιληφθεί.

[wordsmith]

Πολύ καλό! Μου θύμισε πάρα πολλά άλλα: τον "Υφαντόκοσμο" του Μπάρκερ, το "Βιβλίο των Αλλαγών" του Σίλβερμπεργκ (νουβέλα στις συλλογές "Θρύλοι" του Ανούμπις), το "Τείχος του Πάγου" του Cesar Mallorqui, που λέει για τη μνήμη και ότι όλα εξαρτώνται από το πώς αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο, αλλιώς ο κόσμος δεν υπάρχει για μας. Από κει πάμε στο "1984" του Όργουελ, "αν ελέγχεις τη μνήμη, ελέγχεις και το παρελθόν" ή κάτι τέτοιο. Και τέλος τη φράση των βουντού: όποιος ξέρει το αληθινό όνομα κάποιου, μπορεί να φυλακίσει την ψυχή του. Μπορεί να γίνει σύμβολο για πάρα πολλά πράγματα και αρχή κάποιου μεγάλου έως "τούβλου" μυθιστορήματος τρόμου/φάντασυ. Διάλεξε συμβολισμό.

[Tiessa]

Πολύ όμορφο.

Υπάγεται βέβαια και στη θεματολογία που με ενθουσιάζει. [Βιβλίο, αναγνώστης, αλλαγές].

Μου αρέσει που ξεκινάει με τον ήρωα να μη θυμάται πώς βρέθηκε το βιβλίο στα χέρια του, αφενός γιατί αυτό ταιριάζει με την τροπή που παίρνει η ιστορία κι αφ' ετέρου γιατί σε ρίχνει κατευθείαν στη γοητεία και το μυστήριο του ίδιου του βιβλίου, χωρίς να προηγηθεί όλη η σκηνή της απόκτησής του.

[Naroualis]

Αποσπασματικό, απολαυστικό, με κενά όμως στη ροή του (ειδικά προς το τέλος) και αν μου επιτρέπεις απεριποίητο. Μα κι εσύ καημένε, φάκελλοι με δύο «λ»; Έχω την εντύπωση ότι πρέπει να πεις κάτι ακόμη για να μας τρομάξεις πραγματικά. Η απώλεια της ταυτότητας, εμένα τουλάχιστον, δε με τρόμαξε όσο περίμενα. Πάντως ο Ντρέικ έχει δίκιο, φωνάζει από χιλιόμετρα ότι είναι δικό σου!

Edited June 27, 2010 by Naroualis

[Tattoman]

Πανέμορφο, σαν μαγικό διήγμα σε ταξηδεύει. Πολύ όμορφη έκφραση και νόημα. (Προσωπικά)-μην αλλάξεις είδος, πειραματήσου σε αυτόν τον τομέα. Έίναι τέλειο!

 

 

[Adicto]

Ευχαριστώ παιδιά

[DinMacXanthi]

Τι να σχολιάσω εδώ... Καλό μου παιδί, κι άξιε φορουμοτρομολαγνε, τέτοιες ιστορίες τις διηγούμαστε, δεν την φταρνιζόμαστε. Κάντο εκεί 2-3000 λέξεις επιπλέον να γουστάρει ο κόσμος.

Πάρε την ιδέα και μεγάλωσε την. Δεν περιγράφω άλλο.

[Adicto]

To δουλεύω ήδη μεσιέ Ντιν!

[Woka]

Ο άνθρωπος είχε Alzheimer.

 

Πέρα απο την πλάκα, πολύ ωραίο διήγημα. Νομίζω οτι θα ήταν καλύτερο αν όλη αυτή η αλλάγη που συμβαίνει στον πρωταγωνιστή γίνονταν πιο αργά. Δηλαδή το μαζί με τις μνήμες μου, μαζί με τα αισθήματα που έτρεφα για τους ανθρώπους που κάποτε γέμιζαν τη ζωή μου θα μπορούσε να αναπτυχθεί παραπέρα. Αλλά και έτσι όπως είναι, είναι πολύ ωραίο.

Edited July 11, 2010 by Woka

[Nihilio]

Ωραίο φλασάκι, αλλά νομίζω ότι χάνεται λόγω μεγέθους. Αν το ξαναδουλέψεις ως μία σταδιακή μεταμόρφωση (ας πούμε μέσα σε 4-5 χιλιάδες λέξεις) τότε το αποτέλεσμα θα είναι πολύ πιο τρομαχτικό. Τώρα απλά κάποιος μας τα λέει, δεν βλέπουμε να συντελούνται εμπρός μας.

Επίσης, γιατί όλο σε πλάγια γράμματα;

[Adicto]

Δεν υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος για τα πλάγια Νιχ. Έτσι μου βγήκε απλά! Σαν να διαβάζουμε τις σκέψεις του πρωταγωνιστή.