Η νεκροψία

[Nihilio]

Είδος: φαντασία, με λίγο από τρόμο και steampunk

Βία; Φυσικά

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 2296

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Εισαγωγή Ντίνος Χατζιγιώργης. Για το ςrite-off#50 που ακυρώθηκε.

----

«Όχι άλλο αίμα» άκουσε μια κραυγή βαθιά στο κεφάλι του.

Ο Ίθαν δεν άντεχε άλλο. Θαρρείς και μόνο με την λογική διατηρούνταν αρτιμελής. Την ελάχιστη λογική που του είχε απομείνει. Είδε να κουβαλούν δύο από τους άλλους γιατρούς έξω, μέσα σε κουβάδες. Ήθελε να αναπνεύσει. Άκουσε να φωνάζουν το όνομα του και μετά να τον βρίζουν. Τους αγνόησε. Πήρε τον διάδρομο προς την επιφάνεια και σπρώχνοντας την μεταλλική πόρτα βγήκε στο χιόνι.

 

Η φρίκη είχε ποτίσει πάνω του, μέσα του. Η ποδιά, κατάμαυρη από ιχώρ, είχε πετσιάσει πάνω του σαν δεύτερο δέρμα. Αντιλήφθηκε ότι κρατούσε ακόμα το νυστέρι σφιχτά στο χέρι, σαν προέκταση του εαυτού του. Άκουσε χλιμίντρισμα. Είδε πέρα στον περίβολο την άμαξα με τα μαύρα άλογα. Την άμαξα του Γενικού Ιατροδικαστή. Θα πρέπει να είχε μόλις φτάσει, με τα χνώτα των αλόγων να στάζουν καυτά από τις γλώσσες τους. Πολλοί είχαν κρεμάσει τις ελπίδες τους στον Γενικό Ιατροδικαστή. Ο Ίθαν είχε χάσει την οποιαδήποτε πίστη του.

 

Η σκιά του άντρα τον ξάφνιασε. Στεκόταν ήδη δίπλα του, ψηλός, επιβλητικός, τα μάτια του κρύα σαν λεπίδες, ένα πρόσωπο γεμάτο αβυσσαλέες χαρακιές. Προσάρμοζε ένα ζευγάρι γάντια στα χέρια του.

«Τι λέει η αυτοψία, γιατρέ;» ρώτησε τον Ίθαν.

Το μεταλλικό βλέμμα φανέρωνε ότι δεν ενδιαφερόταν πραγματικά για την εκτίμηση του γιατρού. Ο Ίθαν ένιωσε να τον κατακλύζει η απελπισία. Δεν ήθελε να γυρίσει σε εκείνο το νεκροτομείο, σε εκείνη την χυδαία ανατομία. Δεν υπήρχε διέξοδος για κανέναν τους. Κι όμως, βρήκε τον εαυτό του να ακολουθεί τον Γενικό Ιατροδικαστή σαν ερίφιο στο σφαγείο, πίσω στα έγκατα του βουνού.

 

 

 

“Γιατρέ Ρόμπινς,” ξαναρώτησε με αυστηρότητα ο Γενικός Ιατροδικαστής, “γιατί δεν απαντάτε;”

Ο Ίθαν ξεροκατάπιε. Πήρε μια βαθιά ανάσα και ένιωσε την πικρή γεύση του εμετού να γαργαλάει τον ουρανίσκο του. Νόμιζα ότι τα είχα βγάλει όλα, σκέφτηκε. Έβγαλε από την τσέπη το μαντήλι του και ανέπνευσε βαθιά. Το άρωμα λεμονιού έσβησε προσωρινά τον κόμπο που ανέβαινε από το στομάχι του πάνω προς τον οισοφάγο του.

“Συγνώμη, κύριε Ιατροδικαστά, αλλά... δεν αισθάνομαι καλά.”

“Τρία χρόνια στην Υπηρεσία και θα έπρεπε να είχατε συνηθίσει τις συνθήκες εργασίας,” τον κατσάδιασε ο Ιατροδικαστής.

“Αυτή τη φορά ήταν πολύ χειρότερα από κάθε άλλη.” Ο Ιατροδικαστής κοίταξε τον Ίθαν, σα να περίμενε για κάτι. “Κύριε,” συμπλήρωσε ο γιατρός και ο προϊστάμενός του χαμογέλασε αχνά. “Θα δούμε,” του είπε και προχώρησε προς την πόρτα του χειρουργείου.

Ο φρουρός στάθηκε ευθύς προσοχή και χαιρέτησε με ζήλο τον Γενικό Ιατροδικαστή. Εκείνος απλά του έκανε ένα νεύμα να ανοίξει την πόρτα.

Δεν έχει ιδέα τι συμβαίνει μέσα, σκέφτηκε ο Ίθαν και ένιωσε το στομάχι του σφίγγεται ξανά.

Ο φρουρός άνοιξε την πόρτα και οι δύο άντρες πέρασαν μέσα. Ο Ίθαν περίμενε ότι οι αιματοβαμμένοι τοίχοι και οι λεκέδες από τα υγροποιημένα κορμιά των συναδέλφων του θα του ξαναέφερναν ναυτία, όμως, όταν αντίκρισε το φρικιαστικό θέαμα, ανακάλυψε με ανακούφιση ότι η φαντασία του είχε ξεπεράσει αυτό που έβλεπαν τα μάτια.

“Τι ακριβώς συνέβη;” ρώτησε ο Ιατροδικαστής, εξετάζοντας προσεκτικά το πτώμα που βρισκόταν ανοιγμένο στο τραπέζι στο κέντρο του δωματίου.

“Καθώς διενεργούσαμε την ιατροδικαστική εξέταση του τρομοκράτη,” του εξήγησε ο γιατρός Μάρτινς, “φαίνεται ότι σπάσαμε μία από τις σφραγίδες που φύλαγαν το κορμί του... πλάσματος και οι γιατροί Σόντερς και Σμιθ... ρευστοποιήθηκαν.”

“Ρευστοποιήθηκαν;” τον ρώτησε ο Γενικός Ιατροδικαστής με ένα σαρδόνιο χαμόγελο.

Μοιάζουν σαν τη γάτα με τον ποντικό, σκέφτηκε ο Ίθαν. Τον καημένο τον Φρανκ, συνέχισαν οι σκέψεις του, βλέποντας τον συνάδελφό του να ξεροκαταπίνει μπροστά στον προϊστάμενό τους, όμως δεν είπε τίποτα.

Όλοι τους φοβούνταν τον Γενικό Ιατροδικαστή. Οι τρόμοι που αναμφίβολα είχε αντικρίσει τόσα χρόνια στην Υπηρεσία είχαν αφήσει το ανεξίτηλο σημάδι τους στο άδειο βλέμμα και την αυστηρή έκφραση του Γρηγορίου Μάνσφιλντ.

“Μάλιστα, κύριε,” είπε ο γιατρός Μάρτινς. “Η σκελετική δομή τους εξαφανίστηκε και χύθηκαν στο πάτωμα.”

“Και τα αίματα στους τοίχους;”

“Τα αίματα... η νοσοκόμα Σάλφορντ δεν άντεξε το θέαμα και έσκισε τις αρτηρίες της με ένα νυστέρι.”

“Ποιες αρτηρίες ακριβώς;”

“Όλες, κύριε Ιατροδικαστά,” απάντησε ο γιατρός Μάρτινς. Ο Ίθαν θυμήθηκε τη νεαρή νοσοκόμα, μόλις είκοσι ετών, όμορφη σαν τριαντάφυλλο και μόλις ένα μήνα στην Υπηρεσία. Ήταν γενναία γυναίκα, σκέφτηκε, εγώ δε θα τολμούσα να δραπετεύσω από όλην αυτή την τρέλα.

“Μέτρα προστασίας δεν είχατε λάβει;” ρώτησε ο Γενικός Ιατροδικαστής.

“Όλοι μας φορούσαμε τα πέταλα μας, όπως προβλέπει ο κανονισμός,” μπήκε στην κουβέντα ο Ίθαν και, όταν το βλέμμα του Ιατροδικαστή στράφηκε προς το μέρος του, το μετάνιωσε. “Απλά...” συνέχισε, νιώθοντας τη φωνή του να χάνεται, “πρέπει η... το... η ισχύς της σφραγίδας να ήταν... τόσο ισχυρή... που τα πέταλα απλά μείωσαν την αποτελεσματικότητά της.”

“Κατανοητό,” του είπε ο Ιατροδικαστής, ενώ το μειδίαμά του πάγωσε τα πόδια του γιατρού. Μπράβο, του έλεγε το στραβό χαμόγελο, χαίρομαι που δεν είπες λέξεις όπως 'μαγεία' και 'ξόρκι'. Τέτοιες λέξεις δε χωρούν στους πεφωτισμένους μας καιρούς.

“Τι ανακαλύψατε για το δράστη;” ρώτησε τους δύο γιατρούς.

“Η ανατομία του είναι έξω από οτιδήποτε άλλο έχουμε συναντήσει, κύριε” απάντησε ο γιατρός Μάρτινς. “Το πλάσμα, αν και εξωτερικά έχει εμφάνιση ανθρώπου, με εξαίρεση ίσως τα μυτερά αυτιά και τους κυνόδοντές του, το εσωτερικό του αποκλίνει δραματικά από τον ανθρώπινο μορφότυπο.

“Για παράδειγμα,” συνέχισε, ανοίγοντας την τομή κατά μήκος της κοιλιακής χώρας του πτώματος, “το πλάσμα στερείται πεπτικού και αναπνευστικού συστήματος. Αντίθετα, φαίνεται ότι διαθέτει πέντε διακριτές καρδιές οι οποίες και συνδέονται με ένα πλέγμα αγγείων.”

Ο Ίθαν κοίταξε το ανεστραμμένο πεντάγραμμο που σχημάτιζαν οι καρδιές του όντος και ένιωσε μια ανατριχίλα να τον διαπερνά. Το φως από τις λάμπες παραφίνης τρεμόπαιζε, σχηματίζοντας απειλητικές σκιές στο δωμάτιο.

“Επιπρόσθετα,” συνέχισε ο γιατρός Μάρτινς, “ενώ εξωτερικά το πλάσμα φέρει τα γεννητικά όργανα και των δύο φύλων, η εσωτερική του ανατομία φανερώνει ότι τα όργανα αυτά δεν είναι λειτουργικά.”

Σαν μια παρωδία ανθρώπου, σκέφτηκε ο Ίθαν

“Κατάλαβα,” σχολίασε ο Ιατροδικαστής. Ύστερα, με μια άνετη κίνηση, πήρε ένα νυστέρι από το το αιματοβαμμένο ράφι τους και πλησίασε το πτώμα.

“Έχετε ολοκληρώσει την αφαίμαξη;” ρώτησε

“Μάλιστα,” είπε ο Ίθαν, δείχνοντας τη δεξαμενή με το σκοτεινό ιχώρ. Η ατμοκίνητη αντλία δίπλα της στεκόταν απενεργοποιημένη. “Όλα δείχνουν ότι το κυκλοφορικό σύστημα του πλάσματος δεν μετέφερε αίμα, αλλά μία ουσία άγνωστη σε εμάς, παρόμοια όμως με αυτές που είχαν βρεθεί στις αρτηρίες παρόμοιων πλασμάτων στο παρελθόν.”

“Παρόμοια;”

“Θα αποσταλεί δείγμα στους αλχημιστές για να επιβεβαιώσουμε αν η σύσταση της είναι ίδια με κάποια από τις ουσίες που βρέθηκαν σε πλάσματα του παρελθόντος, αν και ως τώρα έχουμε διαπιστώσει ότι το ιχώρ που τρέχει στις φλέβες τους είναι ελαφρώς διαφοροποιημένο από πλάσμα σε πλάσμα. Κύριε.”

Ο Ιατροδικαστής ένευσε καταφατικά. “Θα συνεχίσω εγώ προσωπικά τη νεκροτομή” τους είπε, και έφερε το νυστέρι του στην πάνω αριστερή καρδιά του πλάσματος.

“Γιατρέ Μάρτινς,” είπε, “μπορείτε να κρατήσετε τα πλευρά του πλάσματος έτσι ώστε να μην με εμποδίζουν;”

Ο γιατρός έκανε όπως τον διέταξε ο ανώτερός του, παίρνοντας μια λαβίδα και τραβώντας στο πλάι τα πλευρά. Ο Ίθαν ένιωσε να ανατριχιάζει καθώς ο ήχος από τα κόκαλα που έτριζαν έφτασε στα αφτιά του. Και η ανατριχίλα του συνεχίστηκε καθώς ο Ιατροδικαστής χάραξε με το νυστέρι του την καρδιά του πτώματος. Μερικές σταγόνες από το υγρό που κυλούσε στις φλέβες του πλάσματος έτρεξε από την τομή και ο μυς άνοιξε στα δύο για να αποκαλύψει το εσωτερικό ενός οργάνου που ελάχιστα έμοιαζε με καρδιά.

“Ενδιαφέρον,” είπε ο Ιατροδικαστής και με μια λαβίδα άρχισε να σκαλίζει τις σάρκινες κυψελίδες που έκρυβε μέσα του το όργανο. Ο Ίθαν πλησίασε πιο κοντά για να δει καλύτερα την ανατομία του πτώματος, αλλά μια αστραπή που ξεπετάχτηκε από την τομή τον έκανε να πισωπατήσει έντρομος. Οχι! Ούρλιαξαν οι σκέψεις του.

Και ο γιατρός Μάρτινς ούρλιαζε. Οι αστραπές τον περιέβαλαν, χαϊδεύοντας το πέταλο που κρεμόταν από το λαιμό του. Οι φλέβες του προσώπου του είχαν διογκωθεί και πάλλονταν με έναν φριχτό ρυθμό. Την ίδια στιγμή ο Ιατροδικαστής, πεσμένος στα γόνατα, αγωνιζόταν να πάρει μια ανάσα.

Ο Ίθαν είδε με τρόμο τον γιατρό Μάρτινς να αρπάζει ένα νυστέρι και να χαράζει μια από τις αρτηρίες του κροτάφου του: το αίμα πετάχτηκε σαν από έναν πίδακα, βάφοντας τον τοίχο με μια πιο φρέσκια απόχρωση του κόκκινου καθώς συμπλήρωνε το φρικιαστικό αφηρημένο μοτίβο που το ξεραμένο αίμα της νοσοκόμας είχε αφήσει στους τοίχους.

Η αφαίμαξη όμως αυτή δε φάνηκε να σταματάει το πρήξιμο του κεφαλιού του. Τα μάτια του άρχισαν να πετάγονται από τις κόγχες του, ενώ δάκρυα από αίμα κυλούσαν στα μάγουλά του.

Ο γιατρός Μάρτινς προσπάθησε ξανά να κόψει άλλη μια φλέβα του, αυτή τη φορά στον άλλο του κρόταφο. Πλησίασε το νυστέρι του σε αυτή, σχίζοντας το δέρμα που είχε τραβηχτεί πάνω από την χοντρή σα σκοινί φλέβα του.

Δεν πρόλαβε όμως. Με έναν ανατριχιαστικό ήχο το κρανίο του εξερράγη, γεμίζοντας το δωμάτιο με σάρκα, αίμα, θραύσματα οστών και κομμάτια από το, κάποτε φωτεινό, μυαλό του γιατρού.

“Ο Θεός να μας φυλά,” μουρμούρισε τρομαγμένος ο Ίθαν.

Ο ιατροδικαστής σηκώθηκε όρθιος με κόπο, κρατώντας σφιχτά ένα ματωμένο πανί πάνω στην τραχεία του. “Θα χρειαστώ ράμματα επειγόντως,” ανακοίνωσε.

Ο Ίθαν όμως δεν τον πρόσεξε. Όλη του η προσοχή είχε στραφεί στη λαβίδα που είχε μείνει ξεχασμένη μέσα στην καρδιά του πλάσματος. Με μια προσεχτική κίνηση τράβηξε το ατσάλινο όργανο και αντίκρισε ένα κομμάτι χαρτί διπλωμένο στην άκρη του.

Ο Ιατροδικαστής τον πλησίασε, ενώ μια νοσοκόμα προσπαθούσε να καυτηριάσει την τομή στον λαιμό του. “Νόμιζα οι σφραγίδες των πλασμάτων βρίσκονταν μόνο πάνω σε σάρκα.”

Ο Ίθαν δεν του μίλησε. Αντίθετα πήρε το κομμάτι χαρτί και το ξεδίπλωσε προσεχτικά. Πάνω του, γραμμένο με προσεχτικά χαραγμένους χαρακτήρες, βρισκόταν το εξής μήνυμα:

Άνθρωποι,

Στο όνομα της Βασίλισσάς σας βεβηλώνετε τη Γη μας. Στο όνομα του θεού σας κυνηγάτε το λαό μας. Στο όνομα της 'Επιστήμης' σας βεβηλώνετε τα κορμιά των νεκρών μας.

Ας είμαι εγώ ένα μήνυμα για το πώς από εδώ και πέρα θα τιμωρηθούν οι ασπόνδυλοι και ανεγκέφαλοι βέβηλοι του είδους σας.

Άλμπερον της Αυλής του Χειμώνα.

 

Η νεκροτομή του άγνωστου τρομοκράτη που αποπειράθη να επιτεθεί στο βασιλικό παλάτι διακόπηκε όταν, κατά τη διάρκειά της, ο ιατρός Μάρτινς Φ. απεβίωσε έπειτα από βαρέα κρανιοεγκεφαλική βλάβη, αποτέλεσμα της εκτόνωσης εξαιρετικά υψηλής αρτηριακής πίεσης, που προκλήθηκε από τις ενέργειες που έφερε ο δράστης [βλ. Εξώτερες Μορφολογίες, εδάφιο 3.5.71], ενώ και ο Γενικός Ιατροδικαστής Μανσφιλντ Γ. υπέστη σοβαρά τραύματα. Πιο πριν οι γιατροί Σόντερς Κ. και Σμιθ Τζ. είχαν υποστεί βαρέα βλάβη στη σκελετική δομή τους από άλλη μορφή ενέργειας και εξετάζονται από το τμήμα Επιστημονικής Έρευνας για να θεραπευτούν. Κατά τη διάρκεια της εξέτασης ανακαλύφθηκε μήνυμα που απεκάλυπτε ότι το πτώμα ήταν παγιδευμένο ώστε να προξενήσει βλάβες σε όσους ιατρούς συμμετείχαν στη νεκροτομή.

Τα συμπεράσματα στα οποία καταλήξαμε από τη διαδικασία ήταν ότι-

Ο Ίθαν άφησε κάτω την πένα του, αδυνατώντας να συνεχίσει την αναφορά του. Οι εικόνες φρίκης από τη νεκροτομή δεν έλεγαν να σβήσουν από το κεφάλι του. Όμως, ακόμα και η ασφάλεια του σπιτιού του δεν μπορούσε να πνίξει την υγρή κραυγή της ρευστής μάζας σάρκας και αίματος που κάποτε ήταν ο Τζέιμς, ούτε τους πίδακες από το αίμα της νοσοκόμας ούτε την αναγούλα που ένιωθε όταν καθάριζε τα γυαλιά του από τα κομμάτια μυαλού του Φρανκ. Στο τέλος της εξέτασης έτρεξε κατευθείαν στην κουζίνα και καταβρόχθισε όση σούπα είχε μείνει από το μεσημεριανό, μόνο και μόνο για να την κάνει αμέσως εμετό. Πεσμένος στα γόνατα μπροστά από μια λίμνη κρύας σούπας και γαστρικών υγρών ένιωσε για πρώτη φορά από την αρχή της νεκροψίας μια αίσθηση ότι βρισκόταν στον κανονικό κόσμο, ότι ήταν ένας ακόμα υπήκοος της πεφωτισμένης βασιλείας, ένας σύγχρονος κάτοικος του 19ου αιώνα. Όμως, με κάθε λέξη που η πένα του χάραζε στο χαρτί οι εφιάλτες ξαναζωντάνευαν.

Όλοι μας πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να αντέξουμε αυτή την τρέλα, σκέφτηκε. Η Ελίζαμπεθ, η σύζυγός του, είχε αποκοιμηθεί εδώ και ώρα, τα παιδιά τους είχαν πέσει για ύπνο πολύ πριν έρθει στο σπίτι. Κλείδωσε την πόρτα του γραφείου του και ξεκλείδωσε το ντουλάπι με τα προσωπικά του αντικείμενα. Από μέσα έβγαλε έναν μικρό ναργιλέ, τοποθέτησε σε αυτόν λίγο από το όπιο που είχε πάντα πρόχειρο για νύχτες σαν κι αυτή και τον άναψε.

Υπηρεσία Προστασίας από Εξώκοσμες Απειλές. Γιατί άραγε δέχτηκα να γίνω μέλος;

Τράβηξε μια ρουφηξιά κι ένιωσε τον γλυκό καπνό να θολώνει τις αισθήσεις του. Από την τσέπη του σακακιού του έβγαλε το πέταλο που φορούσε στη νεκροτομή και το κράτησε σφιχτά στο χέρι του. Οι κηλίδες από αίμα πάνω του ήταν ενθύμιο από την φρίκη της ημέρας, δεν ήταν όμως αυτό που τον ενδιέφερε.

Έχουμε ανακαλύψει ότι το σίδερο απορροφά την ενέργεια των πλασμάτων που διάγουν πόλεμο στην Αυτοκρατορία, του είχαν πει από τις πρώτες κιόλας μέρες του στην υπηρεσία. Και το πέταλό του, πέρα από το αίμα της νοσοκόμας και του γιατρού είχε ποτιστεί και με την ενέργεια από τις σφραγίδες του πλάσματος.

Η ζάλη από το όπιο είχε αρχίσει να βαθαίνει, και πλέον ένιωθε την ενέργεια να φεύγει από το σίδερο και να περνάει στα χέρια του και από εκεί, μέσα από τα νεύρα του, να πηδάει στον εγκέφαλό του.

Έκλεισε τα μάτια και αντίκρισε το γνώριμο σκηνικό. Μια χώρα τόσο γνώριμη μα και τόσο εξωτική τον περίμενε: Η πάλλαμπρη φύση, η καταπράσινη εξοχή, ο καταγάλανος ουρανός καθαρός από την αιθάλη των εργοστασίων και των τρένων, ένα δάσος με πανύψηλα δέντρα, μονόκερους και δράκους, πανέμορφες νύμφες να γελούν ενώ τσαλαβουτούσαν στα κρυστάλλινα νερά μιας λίμνης.

Ένα δάκρυ συγκίνησης έτρεξε στο μάγουλό του, μην μπορώντας να αντέξει την ομορφιά που αντίκριζε.

Κάποτε μια νεαρή νοσοκόμα τον είχε ρωτήσει πώς άντεχε αυτή την τρέλα. Της είχε μουρμουρίσει κάτι για πατριωτισμό και καθήκον, όμως μέσα του ήξερε την απάντηση: αυτή η φρίκη που αντιμετώπιζε καθημερινά ήταν το τίμημα που πλήρωνε για τις λίγες αυτές στιγμές αγνής ομορφιάς που βίωνε.

Και, καθώς έβλεπε τον εαυτό του να καβαλάει έναν πήγασο πάνω από τα κρυστάλλινα παλάτια της Αυλής του Χειμώνα, ένιωθε ότι ίσως η φρίκη αυτή να ήταν ένα πολύ μικρό αντίτιμο.

Edited June 26, 2010 by Nihilio

[Adicto]

Μου άρεσε αρκετά Νιχίλιο! Έπαιζε σε πολλά "ταμπλό" και αυτό το έκανε ακόμα καλύτερο. Και οι σπλατεριές απολαυστικές Για κάποιο λόγο το "έβλεπα" να λαμβάνει χώρα στα Βουνά της Τρέλλας του Χ.Φ

Άνετα γραμμένο, αφήνει αρκετά στον αναγνώστη να φανταστεί δίχως να είναι λειψό και το τέλος είναι πολύ δυνατό. Θα μπορούσε άνετα να είναι κομμάτι από κάτι μεγαλύτερο (που εγώ θα γούσταρα πολύ να δω)!

 

Ωραίος!!!

[Tiessa]

Δεν ήταν ακριβώς ένα ευχάριστο ανάγνωσμα, αλλά νομίζω ότι έπαιξε πολύ καλά με την εισαγωγή που δόθηκε.

Ήμουνα πολύ περίεργη να δω τι θα γραφόταν πάνω στη συγκεκριμένη αρχή, και η Νεκροψία ομολογώ ότι την υπηρέτησε πιστά, πηγαίνοντας και αρκετά απροσδόκητα παραπέρα. Η ιδέα ήταν καλή και θα συμφωνήσω με τον Adicto ότι έβαλε τα θεμέλια για κάτι που θα μπορούσε να γίνει πολύ μεγαλύτερο. Έχεις μια υποσχόμενη κατάσταση εδώ, και βεβαίως ένα πάντρεμα πολλών ειδών μαζί.

[Drake Ramore]

Θα συμφωνήσω για το πάντρεμα πολλών ειδών.

Με μια τόσο "δεσμευτική" εισαγωγή θεωρώ οτι έκανες πολύ καλή δουλειά, και οδήγησες την ιστορία πέρα από το προφανές.

Κι εγώ θα το ήθελα μεγαλύτερο και πιο αναπτυγμένο γιατί όλα αυτά τα "ταμπλό" στα οποία παίζεις απαιτούν περισσότερες πληροφορίες. Μου φάνηκε κάπως λακωνικό σαν διήγημα (όχι σαν γραφή).

[Nienor]

Ναι συμφωνώ με τη Βάσω, δεν είναι καθόλου ευχάριστο ανάγνωσμα Οκ, σαφέστατα δεν ήταν και στις προθέσεις σου. Επίσης, δεν είναι κι ακριβώς ιστορία, είναι μια κατάσταση, είναι ένας χαρακτήρας και μια σκιαγράφιση της κατάστασης στην οποία βρέθηκε και γιατί.

Είναι πολύ καλογραμμένο και πολύ πραγματικό. Συμβαίνουν μπροστά στα μάτια μας όλα όσα συμβαίνουν και για αυτό ακριβώς δεν είναι καθόλου ευχάριστο επομένως είναι επιτυχημένο.

Την ευχαριστήθηκα την εξήγησή του με έναν περίεργο τρόπο, ειρωνικό.

 

Ένα πολύ δικό σου διήγημα. Κρίμα που δεν έγινε αυτό το write off.

[Nihilio]

Ναι συμφωνώ με τη Βάσω, δεν είναι καθόλου ευχάριστο ανάγνωσμα Οκ, σαφέστατα δεν ήταν και στις προθέσεις σου. Επίσης, δεν είναι κι ακριβώς ιστορία, είναι μια κατάσταση, είναι ένας χαρακτήρας και μια σκιαγράφιση της κατάστασης στην οποία βρέθηκε και γιατί.

Το πιο δύσκολο κομμάτι ήταν να αντισταθώ στην παρόρμηση να κάνω flashback. Τα υπόλοιπα, δούλεψα με τα όσα μου έδινε ο πρόλογος, κάτι καθόλου εύκολο.

 

Ένα πολύ δικό σου διήγημα. Κρίμα που δεν έγινε αυτό το write off.

Κρίμα, αλλά μόλις ξεμπερδέψουμε λέμε να ξαναπροσπαθήσουμε.

[Nienor]

Το πιο δύσκολο κομμάτι ήταν να αντισταθώ στην παρόρμηση να κάνω flashback. Τα υπόλοιπα, δούλεψα με τα όσα μου έδινε ο πρόλογος, κάτι καθόλου εύκολο.

Και πολύ καλά έκανες πιστεύω. Θα του δινες μια και θα σπαγε με φλασμπακ αυτουνού εδώ. Όχι, προσωπικά βρίσκω την ισορροπία στη σκιαγράφηση τέλεια και τις επιλογές του όσο ακριβώς χρειαζότανε.