Η Τελευταία Πνοή

[Tattoman]

 

 

 

Η Τελευταία Πνοή

 

 

 

Της άρεζε να περπατά ανάμεσα στα φιλικά δέντρα και στις καταπράσινες φυλλωσιές, την ημέρευε. ¨Αλλόκοτο πράγμα για την ηλικία σου¨ της έλεγαν οι άλλοι. ¨Πήγαινε σε κανένα μπαράκι να διασκεδάσεις¨. Για αυτήν ήταν η πιο απολαυστική στιγμή της ημέρας, να βαδίζει παρέα με τα μελαγχολικά πλατάνια και να κουβεντιάζουνε. Ένιωθε πως αυτά μόνο άκουγαν και την συμβούλευαν απλά και μόνο με την παρουσία τους. Δεν είχαν σκοπό να την κατακρίνουν, απλά μόνο να την βοηθήσουν. Ήτανε η συντροφιά της. Δεν ήθελε να έχει άλλους φίλους, τους θεωρούσε διπρόσωπους εχθρούς της. Για αυτό και είχε επιλέξει να ζει πλάι στα δέντρα.

 

 

…Έτσι και σήμερα καθώς ήτανε σπίτι άφησε πίσω της τις πολύβουες επικρίσεις των γονιών της και τράβηξε για το μικρό δασάκι. Ήταν έντεκα το βράδυ. Δεν την ένοιαζε η ώρα, ήθελε μόνο να ηρεμήσει να απομακρυνθεί από τις αποκρουστικές φωνές των διπλανών της. Να αδειάσει το μυαλό της. Πέρασε από το λιθόστρωτο δρομάκι που οδηγούσε στο άλσος. Ήταν μόνη της, το άδειο καλντερίμι φάνταζε έρημο και σκοτεινό. Από μια άποψη έμοιαζαν. Ήταν και οι δυο τους το ίδιο άδειοι και απομακρυσμένοι από τον περίγυρο.

 

Αφού το διάβηκε ολόκληρο μπήκε στο μικρό πλατανόδασος. Ξαφνικά ένιωσε την ίδια ζεστασιά που αισθάνονταν κάθε φορά που περνούσε το κατώφλι του μέρους αυτού. Μύρισε την απαλή ανάσα των δέντρων που χάιδευε τα παγωμένα μάγουλά της. Ένιωσε θαλπωρή. Βούλιαξε στο αίσθημα της αγαλλίασης. Βρίσκονταν στο σπίτι της πλέον.

 

Προχώρησε και είδε το συνηθισμένο ξύλινο παγκάκι να στέκεται μόνο του δίπλα από ένα πλατάνι. Αποφάσισε να του κάνει παρέα. Το πλησίασε και κάθισε επάνω του. Αμέσως ξεκουράστηκε. Στάθηκε για λίγο και τελικά έβγαλε ένα πακέτο τσιγάρα από την τσέπη του παλτού της. Το άνοιξε και άναψε ένα τσιγάρο. Πότισε την ατμόσφαιρα με τον πυκνό καπνό από το στόμα της. Πήγε να τραβήξει άλλη μια τζούρα όταν άκουσε έναν διαπεραστικό ήχο σαν θρόισμα. Ο ήχος προέρχονταν από κοντινή απόσταση. Δεν ήξερε τι τον προκαλούσε, όμως τον αγνόησε. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα πνιχτής σιωπής ο ήχος ξανακούστηκε.

 

¨Τι στο διάβολο¨ σκέφτηκε το κορίτσι. Ανατρίχιασε και τέντωσε τα αφτιά της για να αφουγκρασθεί. Δεν πρόλαβε να απομονώσει τον ήχο κάποιας κίνησης όταν ένιωσε έναν έντονο πόνο στο σβέρκο. Έπεσε κάτω. Ένιωθε να χάνει τις αισθήσεις της, να λιώνει στο άπειρο. Το χτύπημα επαναλήφθηκε για μία ακόμη φορά, τώρα πιο δυνατά και ένιωσε τον πόνο στο κρανίο της. Ένα κόκκινο λαμπερό χρώμα διαπέρασε τα μάτια της καθώς έχανε την ακοή της. Σε λίγα δευτερόλεπτα θα έκλεινε τα μάτια της και θα έσβηνε, το διαισθάνθηκε. Είχε λίγα δευτερόλεπτα στην διάθεσή της. Έβαλε όλη την δύναμη του κορμιού της και πάλεψε για να συρθεί τρεκλίζοντας μέχρι το γέρικο πλατάνι που έστεκε δίπλα στο παγκάκι. Ήταν η τελευταία της επιθυμία και δεν μπορούσε να τα παρατήσει, το ήθελε όσο τίποτε άλλο. Έκανε δυο ακόμη προσπάθειες και τελικά τα κατάφερε.

 

Στάθηκε δίπλα στο αιωνόβιο δέντρο- της είχε σταθεί και το ίδιο κάποτε. Άπλωσε τα ματωμένα χέρια της για να το αγκαλιάσει. Ένιωσε και πάλι την ζεστασιά του. Ήταν πλέον έτοιμη να παραδοθεί. Ένα μαύρο πέπλο κάλυψε τις κόρες των ματιών της.

 

 

Εκεί άφησε την τελευταία της πνοή. Επέλεξε το μέρος εκείνο γιατί εκεί μεγάλωσε, εκεί έζησε και εκεί πέρασε τις πιο ευχάριστες στιγμές της ζωής της. Ήθελε εκεί να πεθάνει, δίπλα στον πιο πιστό της φίλο, αγκαλιά μαζί του…

 

 

…Ήταν ευτυχισμένη!

 

 

[Cassandra Gotha]

Λοιπόν, γεια σου, κατ' αρχήν. Αυτό είναι το πρώτο σου κείμενο που διαβάζω.

Έχεις μια άνεση στο γράψιμο και αυτή ήταν και η πρώτη μου εντύπωση από το κείμενο (όχι, η πρώτη εντύπωση ήταν εκείνο το "'Αρεζε". Χτυπάει άσχημα. )

 

Ως προς την ίδια την ιστορία, έχει το πρόβλημα ότι δεν μας δίνεις τίποτα από τη ζωή της κοπέλας. Μόνο την αγάπη της προς το δάσος. Ούτε μια σκηνή, μια φράση που θα ήταν πολύ σημαντική. Ξέρουμε μόνο πως είναι δυστυχισμένη (ή απλά άδεια; Ούτε αυτό δεν κατάλαβα) και ότι αγαπά το συγκεκριμένο μέρος. Αυτό δεν με βοήθησε να τη νιώσω κοντά μου, να νιώσω τον θάνατό της και την έκσταση που προφανώς ένιωσε καθώς άφηνε την τελευταία της πνοή κάτω απ' το δέντρο.

 

Ελπίζω να δούμε κι άλλες ιστορίες σου εδώ.

[Eroviana]

Γεια σου και καλώς ήρθες κι από μένα.

 

1ον: "Τελευταία Πνοή" λέγεται η εκπληκτική αυτοβιογραφία του Λουίς Μπουνιουέλ (σκηνοθέτη). Γι' αυτό και μπήκα στο ποστ, μήπως έκανες κάποια συσχέτιση. Μήπως να το άλλαζες; Είναι και τρομερά περιγραφικός σαν τίτλος.

 

Το κείμενο "πάσχει" σε πολλά σημεία. Πρώτα-πρώτα, δε μας λες τίποτα για την ηρωίδα, πέραν της αγάπης της για τη φύση. Δεν υπάρχει καμία αιτιολόγηση για το θάνατό της κι η ίδια δεν αντιδρά λογικά. Δηλαδή κάποιος τη σκοτώνει κι εκείνη θέλει απλά να φτάσει στο δέντρο; Λες ότι το διάλεξε το μέρος, μήπως επέλεξε και το θάνατό της τη δεδομένη στιγμή;

 

Εκεί που περιγράφεις τους ήχους υπάρχει πρόβλημα. Διαπεραστικός ήχος σαν θρόισμα, δε βγάζει τη σωστή εικόνα κατά τη γνώμη μου. Το θρόισμα είναι από μόνο του διακριτικός ήχος. Κι η κοπέλα δεν αντιδράει. Η σιωπή γιατί ήταν πνιχτή;

 

Η καταληκτική παράγραφος δε με πείθει πάντως.

 

Αυτά από μένα, ελπίζω να μη με μισήσεις

[Drake Ramore]

Μ' άρεσε η γραφή , αλλά βρήκα φτωχή την ιστορία.

Δεν μας λες τίποτα για την κοπέλα, δεν αιτιολογείς τίποτα για όσα συμβαίνουν και το τέλος (που θα μπορούσες ίσως να μας δώσεις κάτι, έστω και λιτά) είναι αδύναμο.

 

Παρόλα αυτά δεν σου λείπει ούτε το λεξιλόγιο ούτε η παραστατικότητα ούτε η σωστή δόμηση των παραγράφων. Μάλιστα δίνεις πολύ ωραία την ατμόσφαιρα των σκηνών.

 

Θέλω να δω κι άλλα δικά σου, πιο ολοκληρωμένα.

[Tattoman]

OK, παιδιά, απλά θέλω να πω πως ενώ εδώ και δυο μήνες δουλεύω ένα αστυνομικό, αποφάσησα έτσι ξαφνικά να γράψω κάτι καθώς καθόμουνα. Το έγραψα σε δέκα λεπτά και δεν έκανα διωρθώσεις ούτε σκέφτικα να το δουλέψω και άλλο. Επομένως απλά το έβαλα, γιατί ήθελα να γράψω κάτι διαφορετικό, έστω μια σελίδα.

 

Πάντως ευχαριστώ για τα σχόλια και τις παρατηρήσεις πιστεύω πως θα με βοηθήσουν αρκετά. Το ξέρω πως το κείμενο μπάζει γιατί πολυ απλά δεν το δούλεψα.

 

(όσο για τον τίτλο) του τελευταία πνοή δεν το ήξερα οτι υπήρχε και άλλο με αυτό τον τίτλο.

 

Ευχαριστώ και πάλι παιδιά! θα δημοσιεύσω και άλλα και πιστεύω να βελτιωθώ!

 

thanks

 

Μ' άρεσε η γραφή , αλλά βρήκα φτωχή την ιστορία.

Δεν μας λες τίποτα για την κοπέλα, δεν αιτιολογείς τίποτα για όσα συμβαίνουν και το τέλος (που θα μπορούσες ίσως να μας δώσεις κάτι, έστω και λιτά) είναι αδύναμο.

 

Παρόλα αυτά δεν σου λείπει ούτε το λεξιλόγιο ούτε η παραστατικότητα ούτε η σωστή δόμηση των παραγράφων. Μάλιστα δίνεις πολύ ωραία την ατμόσφαιρα των σκηνών.

 

Θέλω να δω κι άλλα δικά σου, πιο ολοκληρωμένα.

 

δημοσίευσα άλλο ένα στο ¨διάφορες ιστορίες¨που θα το συνεχίσω, άμα θες δέστο, λέγεται ¨Οι Συννομότες¨

[Bonanza Jellybean]

Μου αρέσει οτρόπος που γράφεις, απλά θα προτιμούσα περισσότερη ιστορία, για να έρθω και πιο κοντά στην ηρωίδα σου...

[Innerspaceman]

H ιστορία σου αυτή, από πολλές όψεις έχει σίγουρα πολλές αδυναμίες. Θέλει δουλειά. Αλλά δεν θα γράψω για αυτό τώρα. Γνωρίζεις καλύτερα τις αδυναμίες. Εγώ θέλω να σου γράψω για το συν της ιστορίας σου που θεωρώ ότι είναι αυτό: η απλότητα της. Έχει μια απλότητα με μια βαθιά εσωτερική δυναμική. Μια αυστηρή "ψυχολογία". Ούτε πλοκή , ούτε τίποτα. Απέριττο. Ένα αυστηρό κάθετο χτύπημα (όπως το ύπουλο χτύπημα στην κοπέλα). Αλλά όλο αυτό δεν κατάφερες να το φέρεις σωστά στην επιφάνεια. Είναι πολύ ακατέργαστο και πνίγεται μέσα στην "βιασύνη". Κράτα απο το "βιαστικό" όμως εκείνο το στοιχείο που χρειάζεται και μεταδίδει την αμεσότητα και την ζωντάνια που έρχεται από το ακατέργαστο "αυθόρμητο" γράψιμο.

Δηλαδή, θέλω να πώ, ότι δεν είναι απαραίτητα μείον που είναι "απλή" η ιστορία σου αλλά ο τρόπος που το χειρίστηκες. Θα μπορούσε, αν δουλευτεί πάρα πολύ και με τον απαιτούμενο τρόπο- και ας είναι υπερβολική απλή - να μεταμορφωθεί σε ένα μικρό αριστούργημα.

[Tattoman]

H ιστορία σου αυτή, από πολλές όψεις έχει σίγουρα πολλές αδυναμίες. Θέλει δουλειά. Αλλά δεν θα γράψω για αυτό τώρα. Γνωρίζεις καλύτερα τις αδυναμίες. Εγώ θέλω να σου γράψω για το συν της ιστορίας σου που θεωρώ ότι είναι αυτό: η απλότητα της. Έχει μια απλότητα με μια βαθιά εσωτερική δυναμική. Μια αυστηρή "ψυχολογία". Ούτε πλοκή , ούτε τίποτα. Απέριττο. Ένα αυστηρό κάθετο χτύπημα (όπως το ύπουλο χτύπημα στην κοπέλα). Αλλά όλο αυτό δεν κατάφερες να το φέρεις σωστά στην επιφάνεια. Είναι πολύ ακατέργαστο και πνίγεται μέσα στην "βιασύνη". Κράτα απο το "βιαστικό" όμως εκείνο το στοιχείο που χρειάζεται και μεταδίδει την αμεσότητα και την ζωντάνια που έρχεται από το ακατέργαστο "αυθόρμητο" γράψιμο.

Δηλαδή, θέλω να πώ, ότι δεν είναι απαραίτητα μείον που είναι "απλή" η ιστορία σου αλλά ο τρόπος που το χειρίστηκες. Θα μπορούσε, αν δουλευτεί πάρα πολύ και με τον απαιτούμενο τρόπο- και ας είναι υπερβολική απλή - να μεταμορφωθεί σε ένα μικρό αριστούργημα.

 

 

συμφωνώ με αυτά που έγραψες. Αυτό το κείμενο το έγραψα πριν καιρό(που το ξέθαψες. Δεν το είχα δουλέψει καθόλου. Απλα είναι αυτό που λες, οτι απλά έγραφα, είχα την ιδέα και μετέδηδα τις εικόνες. Ευχαριστώ για τον χρόνο σου...

Edited August 27, 2010 by Tattoman

[Zaratoth]

Ούτε εγώ θα μιλήσω για αρνητικά. Έχει αδυναμίες, αλλά σε καταλαβαίνω απόλυτα. Ξέρω τη μανία "θέλω να γράψω κάτι για ένα συγκεκριμένο θέμα, έστω μια παράγραφο". Διαβάζοντας την ιστορία από αυτή την οπτική γωνία τολμώ να πω πως είναι πολύ καλή και όμορφη. Δεν ήθελες να μας μιλήσεις για τη ζωή της, δεν ήθελες να αναφερθείς με περισσότερες λεπτομέρειες σε "άσχετα"¨θέματα εκτός από το συγκεκριμένο συμβάν και τις σκέψεις της γυναίκας. Και ούτε θέλω να τα μάθω. Μην το αλλάξεις, εκτός και αν αποφασίσεις από μόνος σου να το κάνεις κομμάτι ενός μεγαλύτερου κειμένου. Αυτά από εμένα.

 

Υ.Γ. Όντως, άλλαξε αυτό το "άρεζε", χτυπάει πολύ άσχημα στο μάτι.