DinMacXanthi Posted July 8, 2010 Share Posted July 8, 2010 (edited) Όνομα Συγγραφέα: Κωνσταντίνος Κέλλης Είδος: ένα αμάλγαμα φαντασίας, dark μαγικού ρεαλισμού κ παρωδία cthulhu mythos fiction Βία; Όχι Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων: 1590 Αυτοτελής; Ναι Σχόλια: ιστορία που γράφτηκε σε μιαμιση ώρα από την αρχική ιδέα. Δεν πρέπει να έχω κατεβάσει ιδέα και να την μετατρέψω σε ιστορία πιο γρήγορα. Είναι η αληθινή απάντηση για το μυστήριο του φετινού μουντιάλ. Διαβάστε την απόκρυφη γνώση... αν έχετε κουράγιο (σατανικό γέλιο... ) Κατ’ Εικόνα και Καθ’ Ομοίωση Ο ήλιος έχει σχεδόν δύσει. Η ώρα ζυγώνει. Η φωνή της Έρικα στο ηχείο του γραφείου μου, κάνει τα μάτια μου να ανοίξουν. «Κύριε Πώλσον, ο πιλότος σας με ενημέρωσε πως το ελικόπτερο είναι έτοιμο για απογείωση. Η γυναίκα και τα παιδιά σας βρίσκονται ήδη στην προσωπική σουίτα σας, στο γήπεδο.» «Σ’ευχαριστώ Έρικα. Το κτίριο έχει αδειάσει;» «Μάλιστα, όπως το ζητήσατε. Δεν χρειάστηκε και πολύς κόπος. Ξέρετε πόσο καιρό περίμεναν οι υπάλληλοι αυτό τον αγώνα.» Ναι, ξέρω… σκέφτομαι και χαμογελώ. Όλοι τους ντόπιοι, όλοι περίμεναν την σημερινή μέρα. Άραγε ξέρουν πόσο πολύ την περίμενα κι εγώ; «Επικοινώνησες με τις εταιρίες όπως σου ζήτησα;» «Πριν λίγη ώρα μίλησα και με τον τελευταίο συνεργάτη μας. Κύριε, οι συντελεστές τους είναι εξοργιστικά μειωμένοι. Περισσότερο κι από την τελευταία φορά.» «Πόσο μειωμένοι;» «Κατά σαράντα τοις εκατό.» Ένας γρήγορος υπολογισμός. Κέρδος πάνω από εφτά εκατομμύρια. «Μου φτάνει.» «Είστε βέβαιος κύριε; Είναι πραγματική κλοπή, οι δικηγόροι σας σίγουρα θα μπορούσαν–» «Έρικα, το έχουμε ξανασυζητήσει,» της λέω με τόνο που δεν σηκώνει αντίρρηση. «Μου φτάνει.» Άλλωστε δεν υπάρχει χρόνος. Ο αγώνας ξεκινάει σύντομα. «Φυσικά κύριε, όπως επιθυμείτε. Περιμένω τα προγνωστικά σας για να καταθέσω το ποσό.» Αναγνωρίζω τον κόμπο στην φωνή της. Το ποσό είναι τεράστιο, αρκετό για να ζήσει μια από τις εκατοντάδες φαβέλες αυτής της πόλης για χρόνια. Η καημένη νομίζει πως τζογάρω. Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, που έλεγε κι ο ψευτοπροφήτης τους. Ευχαριστώ την βοηθό μου και τερματίζω την σύνδεση. Προγνωστικά… μέσα σε όλη την μεγαλοπρεπή κυριολεξία της, η λέξη μου μοιάζει πια τόσο αστεία. Από τον δέκατοέβδομο όροφο, το πλήθος στον δρόμο ακούγεται σαν σμάρι από πεινασμένες μέλισσες. Ένα ανθρώπινο ποτάμι από χρώματα και φωνές καλύπτει την άσφαλτο. Το καρναβάλι μοιάζει να επέστρεψε στο Ριο Ντι Τζανέιρο, οχτώ μήνες νωρίτερα από το αναμενόμενο. Η Βραζιλία γιορτάζει, ο μεγαλύτερος θεσμός του ποδοσφαίρου επιστρέφει στο σπίτι του. Οι φωνές, τα τύμπανα, οι βουβουζέλες –αυτές οι άθλιες καραμούζες, το χειρότερο πράγμα που συνέβη στον κοσμο εκείνο το υπέροχο καλοκαίρι πριν τέσσερα χρόνια – ήχοι ευδαιμονίας σαν τους ανθρώπους των σπηλαίων που έδειχναν την χαρά τους με τη φασαρία. Όσο κι αν θέλουν να το πιστέψουν, το ανθρώπινο γένος δεν έχει αλλάξει. Ήρθε η ώρα. Κοιτάζω μια στιγμή έξω, προτού κατεβάσω τα στόρια –πυροτεχνήματα σκάνε στον ουρανό, πάνω από το άγαλμα του ψευδοπροφήτη, στο τελευταίο φως του ηλίου. Ψηλά τολύπες που εκρήγνυνται, χαμηλά κόσμος που πανηγυρίζει. Όλα λάμπουν σε χίλια χρώματα. Στην αυγή του νέου μουντιάλ, οι άνθρωποι γίνονται ζηλωτές. Πιστεύουν. Ή μάλλον νομίζουν πως πιστεύουν. Ακόμη κι έτσι, φτάνει. Τώρα καταλαβαίνω γιατί μου ζητήθηκε να χτίσω τα γραφεία μου εδώ. Το ποδόσφαιρο είναι παγκόσμια θρησκεία και οι φανατικότεροι πιστεοί βρίσκονται σ’αυτόν εδώ τον τόπο. Το σκοτάδι μέσα στο γραφείο σπάει μονάχα από το ηλεκτρικό φως του υπολογιστή που γυαλίζει στις ακριβές ξύλινες επιφάνειες, κι από τις εκρήξεις χρώματος που ξεγλιστρούν ανάμεσα από τις περσίδες. Κάθε πυροτέχνημα που σκάει, χτυπάει στο ασημένιο βλέμμα του Δούκα Ρισαντ, την ελαιογραφεία που κοσμεί τον τοίχο απέναντι από την καρέκλα μου. Παρά τα μηδενικά στον προσωπικό λογαριασμό μου, το γραφείο μου είναι γυμνό από διακοσμήσεις, με εξαίρεση τον Δούκα. Ένας επιβλητικός πίνακας –αντίγραφο φυσικά του αυθεντικού Πίκμαν που βρίσκεται στο υπόγειο, εκεί όπου μπορώ να τον χαίρομαι μόνος μου, εκεί που τα βλέμματα των άλλων δεν μπορούν να διασταυρωθούν με το δικό του. Η γραβάτα μου με πνίγει, καθώς νιώθω την έξαψη να ανεβοκατεβαίνει στον λαιμό μου. Βγάζω το κουστούμι της δουλειάς, αυτό το πετσί των μοντέρνων καιρών. Τα άμφια μου με περιμένουν. Η σέντρα για το παγκόσμιο κύπελλο απέχει λίγες ώρες. Όλα είναι έτοιμα. Ο κόσμος πιστεύει ξανά, και η πίστη τους γίνεται ποτάμι, αέρας που σαλεύει. Οι φωνές τους ακούγονται δυνατά, δισεκατομμύρια ψυχές ριγούν εκκωφαντικά. Ακούγονται. Από τις ψηλότερες κορυφές, στα χαμηλότερα βάθη. Ακούγονται. Ανάμεσα στη λάσπη και τις πέτρες του βυθού του, το μυαλό του Μεγάλου Κθούλου ονειρεύεται και περιμένει, περιμένει και ονειρεύεται. Ο καιρός του έφτασε ξανά. Νιώθω τον μανδύα βαρύ, μα το βάρος του βρίσκεται πιο πολύ στο μυαλό μου παρά στους ώμους μου. Ήταν τόσο βαρύς και την πρώτη φορά που τον φόρεσα. Ιούνιος του 2010, στην άλλη πλευρά της Γης, στον παλιό κόσμο. Εκεί με βρήκε, και με οδήγησε εδώ. Πάντα πίστευα, ήξερα την αλήθεια. Μέσα στα εξωγήινα μάτια του υπηρέτη Του, αντίκρυσα αυτό που άλλοι έβλεπαν για αστείο. Κανείς δεν πίστευε, όλοι γελούσαν. Μιλούσαν για συμπτώσεις, για τύχη. Κανείς δεν έβλεπε αυτό που στεκόταν μπροστά τους. Ένα πάτημα του κουμπιού πίσω από τον πίνακα, και ο Δούκας Ρισάντ ανοίγει τον δρόμο για τα ενδότερα του κτιρίου. Το σκοτάδι του μυστικού ανελκυστήρα είναι βαθύτερο από εκείνο του γραφείου μου. Καθώς με αγκαλιάζει και νιώθω τον θάλαμο να κατεβαίνει γοργά τους ορόφους, κλείνω τα μάτια μου για να συνηθίσουν. Δεν με τρομάζει το σκοτάδι. Γνωρίζω πως το δικό Του φως βρίσκεται στο τέλος αυτής της πορείας προς τα κάτω. Συμπτώσεις και τύχη. Δεν υπάρχουν συμπτώσεις. Δεν υπάρχει τύχη. Όλοι είμαστε όργανα των Μεγάλων Παλαιών. Όμως δεν μπορούν όλοι να είναι τα μάτια ή τα χέρια τους. Υπό αυτή την έννοια θα μπορούσα να θεωρήσω τον εαυτό μου… τυχερό. Μέσα στο φιλεύσπλαχνο σκοτάδι του ανελκυστήρα, οι μνήμες γίνονται εικόνες μπροστα στα τυφλά μάτια μου. Ιούνιος 2010. Τότε ήταν που ήρθε στα όνειρα μου και είδα την απόκοσμη ανατομία του να ανοίγεται μπροστά μου, ένα όνειρο πιο αληθινό από την πραγματικότητα. Ένιωσα τα πλοκάμια του να τυλίγονται γύρω από τη νόηση μου, και το ψύχος τους με κάλυψε. Όμως εκεί που άλλοι θα τυφλώνονταν από την τρέλα της γνώσης, εγώ είδα. Τον είδα να στέκεται εκεί, ο όγκος του ανάμεσα στη λάσπη του βυθού, στο θολό νερό, να περιμένει και να ονειρεύεται, να ονειρεύεται και να περιμένει. Κι εγώ αποδέχτηκα το κάλεσμα του, και η μηδαμινή μου ύπαρξη απέκτησε νόημα. Οι παλιοί φίλοι μου με κοιτούσαν με λύπη, αυτοί που με θεωρούσαν εχθρό τους με κοιτούσαν με κακία. Ναι, άφησα τους δικούς μου στον δρόμο και πούλησα τα πάντα, στο μισό της αξίας τους, ότι είχα και δεν είχα, τους κόπους τριάντα ετών, επειδή πίστεψα σ’ Εκείνον που ήρθε στα όνειρα μου. Σ’ εκείνον που μου έδειξε τον δρόμο μέσα από το πλάσμα που οι άνθρωποι αποκαλούσαν Πάουλ –γιατί το αληθινό του όνομα, ανθρώπινη λαλιά δεν μπορούσε να αρθρώσει. Δεν μίλησα. Αν το έκανα, θα με αποκαλούσαν τρελό, και θα μ’ έδεναν με δεσμά, και θα με νάρκωναν με φαρμάκια, και δεν θα μπορούσα να εξηγήσω ή να πραγματοποιήσω την βούληση Του. Κράτησα το στόμα μου κλειστό και στοιχημάτισα τα πάντα, εκεί που ο Μεγάλος Κθούλου μου υποδείκνυε μέσω του υπηρέτη του. Έδειχνε την αλήθεια σε όλο τον κόσμο, αλλά κανείς δεν πίστευε. Ευτυχείς ηλίθιοι, πνιγμένοι στην άγνοια του πιθηκήσιου μυαλού τους. Την αποκαλούν Θεά, «στρογγυλή Θεά», κι όμως τα αυτιά τους είναι κλειστά στα ίδια τους τα λόγια. Το ασανσέρ άνοιξε μπροστά μου και νιώθω το κρύο στο πρόσωπο μου. Ψαχουλεύω τον τοίχο μέχρι να βρώ τον διακόπτη. Γαλάζιο φως διαχέεται μέσα από το ενυδρείο. Πάνω από το τζάμι, ο αυθεντικός Δούκας Ρισάρντ μου χαμογελά. Και μέσα από το τζάμι, εκεί κοιμάται ο υπηρέτης Του, κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση πλασμένος, εκεί ονειρεύεται και περιμένει στον βυθό του, γνωρίζοντας. Ξεκινώ την ψαλμωδία, και στον ήχο των αρχαίων λέξεων τα εξωγήινα μάτια του ανοίγουν. Κατεβάζω τα κουτιά με τις σημαίες μέσα στο νερό του. Με περιεργάζεται. Μέσα τους, βρίσκεται εκείνος, το νιώθω. Ο Μεγάλος Παλαιός με κοιτάζει. Με το τέλος του μουντιάλ της μαύρης ηπείρου, τα χρήματα που είχα μαζέψει στην ως τότε ασήμαντη ζωή μου, είχαν δεκαπλασιαστει. Δεν μπορούσα παρά να φέρω τον υπηρέτη Του κοντά μου. Τον αντικατέστησα με ένα κοινό χταπόδι, και στην πρώτη λάθος εκτίμηση του ανίδεου ζωντανού, οι άνθρωποι γέλασαν δυνατά, ευτυχείς που ο κόσμος λειτουργούσε ξανά «σωστά». Με τα λεφτά που κέρδισα, τους έκανα να με ξεχάσουν. Γι’ αυτούς, ήμουν ένας τρελός κανένας που στοιχημάτιζε τα πάντα στις προβλέψεις ενός χταποδιού, που έχασε τα πάντα στην πρώτη λάθος διάγνωση. Μόνο αν ήξεραν… Μακριά από τα μάτια τους, ο υπηρέτης Του συνέχισε να μου δείχνει τον σωστό δρόμο, ποτέ δεν μ’ έστρεψε στην λάθος κατεύθυνση. Στοιχήματα κι έπειτα μετοχές, αγορές και πωλήσεις, επιλογές της προσωπικής μου ζωής, η αυτοκρατορία μου ορθώνεται, όλα στο όνομα Εκείνου και στο απώτερο σχέδιο που δεν μου έχει αποκαλύψει ακόμα. Τα κουτιά βρίσκονται στις θέσεις τους κι εγώ γονατίζω μπροστά του. Μέσα στο σκοτάδι του βυθού του, βαθιά κάτω από τη γή της Βραζιλίας, εκεί περιμένει. Εκεί που η καρδιά της ηφυλίου χτυπάει σήμερα και η πίστη τους συρρέει, ο υπηρέτης Του, κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση πλασμένος, εκεί περιμένει για να μου υποδείξει τον νικητή. Κάθε κουτί που περιμένει το άγγιγμα του, περιέχει και μια θυσία. Καθώς η λάσπη του βυθού σείεται κάτω από το σώμα του, ολοκληρώνω την επίκληση μου και περιμένω την βούληση Του για να τον κινήσει ορθά. Το πλάσμα που οι άνθρωποι αποκαλούσαν Πάουλ, σαλεύει ξανά. Τα άκρα του χαιδεύουν το τελευταίο κουτί. Η σημαία –πράσινο, κίτρινο, μπλέ και καταμέσης των χρωμάτων, τι ειρωνεία, η Γη –κρύβεται κάτω από τις γκρίζες βεντούζες. Έχω την απάντηση μου. Χαμογελώ και λέω χαμηλόφωνα τις ευχαριστίες μου. Λίγες ώρες απέμειναν προτού η γιορτή ξεκινήσει, προτού η τελετή έναρξης δώσει τη θέση της στον πρώτο αγώνα. Τελετή. Ταιριαστός όρος. Σβήνω τα φώτα του ενυδρείου και τον αφήνω να ξεκουραστεί ως την επόμενη φορά. Μέσα στον ανελκυστήρα που ανεβαίνει, σκέφτομαι το ελικόπτερο που με περιιμένει στην οροφή για να με οδηγήσει στην σουίτα του γηπέδου. Στον Ναό, εκεί που ο λαός θα προσκυνήσει την στρογγυλή Θεά. Είναι ώρα να τοποθετήσω το επόμενο στοίχημα μου κι έπειτα, να παρακολουθήσω το θέλημα Του να πραγματοποιείται από την καλύτερη θέση που μπορούν να αγοράσουν τα χρήματα μου. Edited July 9, 2010 by DinMacXanthi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted July 8, 2010 Share Posted July 8, 2010 Χαχα, από τη στιγμή που το άνοιξα έλεγα μέσα μου σίγουρος: Wait for it, Wait for it Και νατος ο Μεγάλος Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Drake Ramore Posted July 9, 2010 Share Posted July 9, 2010 http://www.e-go.gr/news/article.asp?catid=18108&subid=2&pubid=24890656 Τυχαίο; Δεν νομίζω! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted July 10, 2010 Share Posted July 10, 2010 Να τι γίνεται όταν ένας ποδοσφαιρόφιλος-μουντιαλικός-κολλημένος τυγχάνει και αναγνώστης του Λάβκραφτ! :lol: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinMacXanthi Posted July 10, 2010 Author Share Posted July 10, 2010 Νομίζω πως το κείμενο βγήκε μετα-παρωδία, ή μου φαίνεται; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted July 19, 2010 Share Posted July 19, 2010 Σου φαίνεται. Σκέτη παρωδία θα το έλεγα εγώ...:tongue: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
OxAp0d0 Posted August 8, 2010 Share Posted August 8, 2010 Χεχε, οραίος! Πάντως δεν έπρεπε να κακολογεί τις βουβουζέλες ο ήρωάς σου. Το απόκοσμο βούισμα εντόμων είναι ιδιαίτερα αρεστό στους μεγάλους παλαιούς. Κάθε φορά που έβλεπα αγώνα νόμιζα ότι έκαναν επίκληση... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted October 31, 2010 Share Posted October 31, 2010 Λατρεύω τις ιστορίες με ποδόσφαιρο,πρέπει να γράψω κι εγώ κάτι,ρε γαμώτο! Εκτός από παρωδία εδώ, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε και τις πετρούλες που πετιούνται προς το άγαλμα του ψευδοπροφήτη και το δίπτυχο θρησκεία-ποδόσφαιρο. Γέλασα πολύ!Ωστόσο: Α)Έπρεπε να την είχα διαβάσει το καλοκαίρι την ιστορία,μήπως μεσολαβούσε(ς) να το σήκωνε το $#%^%ένο η Ολλανδάρα! Β)Αν κάνουμε μια περαιτέρω γενίκευση κατ΄εικόνας και καθ΄ομοίωσης,την επόμενη φορά που θα πάω σε ψαροταβέρνα,θα χαρώ πολύ να δοκιμάσω χταποδάκι ψητό!! Γ)Το απαράδεκτο υπονοούμενο περί κατάκτησης από την Βραζιλία που έδωσες,το παραβλέπω...Η Ολλανδία θα το σηκώσει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted October 31, 2010 Share Posted October 31, 2010 Λατρεύω τις ιστορίες με ποδόσφαιρο,πρέπει να γράψω κι εγώ κάτι,ρε γαμώτο! Μμμ... μπόλικα πιπεράτα επίθετα! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted October 31, 2010 Share Posted October 31, 2010 Λατρεύω τις ιστορίες με ποδόσφαιρο,πρέπει να γράψω κι εγώ κάτι,ρε γαμώτο! Μμμ... μπόλικα πιπεράτα επίθετα! Με ένα ανεπανάληπτο,εκκωφαντικό,περιδεές,ηδυπαθές,φιλάρεσκο,συνονθυλευματικό....ευθύβολο σουτ,ο Γιογκ-Σοθθόθ στέλνει την μπάλα στην πάνω δεξιά,τόσο όμορφη και καλοσχηματισμένη,γωνία του εκπληκτικού τέρματος της Κθούλου FC. ΥΓ:Καλύτερα να σου βγει το μάτι,παρά το όνομα!!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Celestial Posted November 2, 2010 Share Posted November 2, 2010 ο μικρος Πωλ πηγε να ενοσει την ψυχη του με τον μεγαλο αρχαιο απο οτι ακουσα ¨ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted November 2, 2010 Share Posted November 2, 2010 ο μικρος Πωλ πηγε να ενοσει την ψυχη του με τον μεγαλο αρχαιο απο οτι ακουσα ¨ Έλα,παρατράβηξε το αστείο...Φανερώσου επιτέλους,ρε Tatooman!!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.