DinoHajiyorgi Posted July 26, 2010 Share Posted July 26, 2010 Χίλια χρόνια μετά την πτώση του τελευταίου δράκου, χίλια τριακόσια χρόνια μετά το σβήσιμο του τσουκαλιού και του τελευταίου τσαρλατάνου μάγου, το ανθρώπινο πνεύμα βρήκε τον δρόμο του να τσουλήσει παρακάτω, στις αληθινές επιστήμες. Στην ένδοξη διαστημική εποχή, έχτισαν τον πρώτο πύραυλο που θα πήγαινε ως τη Σελήνη και θα επέστρεφε πίσω. Το όλο εγχείρημα βρισκόταν στο πειραματικό στάδιο και δεν θα διακινδύνευαν να στείλουν έναν αστροναύτη. Είχαν να διαλέξουν ανάμεσα σε έναν χιμπατζή, έναν σκύλο και μία γάτα. Η γάτα, μαρκαρισμένη ως Σεραφίνα-2000, μπορεί να μην καταλάβαινε πολλά, καταλάβαινε όμως ένα πράγμα. Ήθελε να πάει στο φεγγάρι. Πόσες φορές δεν είχε χρησιμοποιήσει τη λάμψη του στο βλέμμα της για να αναγκάσει ανθρώπους να υπακούσουν στα καπρίτσια της; Όπως τώρα κοιτούσε τον Θοδωρή, τον επιστήμονα που ετοιμαζόταν να ρίξει κορώνα-γράμματα για να αποφασίσει ποιο τυχερό ζωάκι θα έμπαινε στα κιτάπια της ιστορίας. Εμένα Θοδωρή, εμένα θα στείλεις στη Σελήνη του έλεγε υπνωτίζοντας τον με τα μάτια και την ουρά της. Το όνομα και η φωτογραφία της ήταν την επομένη σε όλες τις εφημερίδες του κόσμου. Την μεγάλη ημέρα, πριν την τοποθετήσουν στην άκατο στην κορυφή του πυραύλου, έπρεπε να υποστεί ώρες πομπωδών προσφωνήσεων από αμέτρητους χοντρούς πολιτικούς και αραχνιασμένους επιστήμονες, όλα σε τηλεοπτική κάλυψη. Καθόταν ως οδαλίσκη, με την μικρή εφαρμοστή αστρογατίσια στολή της, πάνω σε ένα βελούδινο μαξιλάρι, κουνώντας νευρικά την ουρά της. Ήταν ανυπόμονη για το ταξίδι, με το βλέμμα της κολλημένο στον ασημί δίσκο που άστραφτε στον ουρανό. Ο χρόνος δεν μπορούσε παρά να κυλήσει μπροστά, και η στιγμή που ο πύραυλος τρανταζόταν κάτω από τις πατούσες της ήρθε επιτέλους. Ανυψώθηκε στον ουρανό, καβάλα σε μια πυρακτωμένη βελόνα, με κατεύθυνση τη μάνα όσων ιερών και μαγκανιών είχαν υφάνει κάποτε τον κόσμο. Θα περνούσε ξυστά από την επιφάνεια του δορυφόρου και οι τρίχες της θα ρουφούσαν και θα αποθήκευαν απίστευτες ποσότητες λάμψης. Η Σεραφίνα-2000 θα γινόταν η πιο ισχυρή γάτα του κόσμου. Η ίδια δεν χρειαζόταν να κάνει τίποτα, πλην από το να παραμείνει ζωντανή. Όλα τα άλλα ήταν προγραμματισμένα και αυτοματοποιημένα. Είχε ένα μικρό, στρογγυλό φινιστρίνι για να μπορεί να κοιτάζει έξω. Μόλις ένιωσε τον όγκο της Σελήνης να σκιάζει την άκατο, πλησίασε το κυκλικό τζάμι και κοίταξε έξω. Της πέσανε τα σαγόνια από το θέαμα που αντίκρισε. Ένιωσε τις τρίχες μέσα στην στολή της να ασφυκτιούν φουντωμένες. Απ’άκρη σ’άκρη η επιφάνεια του δορυφόρου πάλλονταν ζωντανή. Δισεκατομμύρια ποντικάκια, με ασημί γούνες, στριμωγμένα το ένα δίπλα στο άλλο, με μάτια που έκαιγαν σαν αναμμένα κάρβουνα, της επέστρεφαν το βλέμμα και τους έτρεχαν τα σάλια. Φευγαλέα μόνο πρόσεξε ότι το έδαφος του φεγγαριού κάτω από τις μικροσκοπικές τους πατούσες ήταν σταχτί. Η ανταύγεια της Σελήνης οφειλόταν στη γούνα των σεληνιασμένων τρωκτικών και τίποτα άλλο. Τραγουδούσαν όλα μαζί έναν περίεργο σκοπό, σαν σειρήνες που πάσχιζαν να ρίξουν την άκατο, για τον μεζέ που έκρυβε μέσα. Ευτυχώς, αυτή τη φορά, ο επιστημονικός προγραμματισμός επικράτησε της μαγείας. Πιτσιλωτό σε πορτοκαλί και μαύρες ανταύγειες ήταν το στιλπνό τρίχωμα της Σεραφίνας-2000 όταν απογειώθηκε για το μεγάλο της ταξίδι. Κάτασπρο, κατσαρό, και κατσιασμένο είχε καταλήξει όταν προσγειώθηκε επιτυχώς πίσω στην terra firma. Πέραν αυτής της λεπτομέρειας, δεν βρήκαν τίποτα άλλο στραβό πάνω στην ηρωική γάτα. Η ψυχολογία των ζώων δεν είχε καθιερωθεί ακόμα σαν επιστήμη, και το μεγάλο πείραμα στέφτηκε πανηγυρικά επιτυχές. Τώρα ο πύραυλος ετοιμάζεται επανδρωμένος, και αυτή τη φορά η άκατος θα προσγειωθεί στην επιφάνεια της Σελήνης. Κάποιοι είχαν την φαεινή ιδέα, ο αστροναύτης να έχει μαζί του και την Σεραφίνα-2000. Το βρήκαν επικοινωνιακά έξυπνο. Η Σεραφίνα καθόλου. Κάθε μέρα, με τις ώρες, κοιτάζει τον Θοδωρή στα μάτια και του κουνάει την ουρά της. Όχι εμένα Θοδωρή, καθόλου καλή ιδέα, όχι εμένα στη Σελήνη Θοδωρή, του λέει, αλλά ο Θοδωρής δε λέει να υπνωτιστεί. Τρίβει τα χέρια του χαρούμενος, σίγουρος ότι η γάτα μοιράζεται τον ενθουσιασμό του. Και τα ποντίκια στη Σελήνη περιμένουν. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted July 26, 2010 Share Posted July 26, 2010 Μόνο φάντασυ??? Κι εναλλακτική ιστορία, και κάτι ψιλά από εφ και τρόμος... Υπέροχο Έχω αρχίσει να τις αγαπώ τις Σεραφίνες Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nocturnal Posted July 26, 2010 Share Posted July 26, 2010 No comments... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Zaratoth Posted July 26, 2010 Share Posted July 26, 2010 Ποντίκια ο θησαυρός ε; Respect. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
christiana Posted July 29, 2010 Share Posted July 29, 2010 Καθώς είμαι υπηρέτρια-σερβιτόρα-καθαρίστρια-σωφέρ-νοσοκόμα-διασκεδάστρια-αγουροξυπνημένη σύντροφος 2 γατιών που παραπαίει πολλές φορές ανάμεσα σε συναισθήματα λατρείας-θαυμασμού και θα-σε-πετάξω-απο-το-παράθυρο-τώρα , γέλασα (λίγο χαιρέκακα μπορώ να πω ) με άλλο ένα απο τα διαμάντια που συνεχίζεις να μας δίνεις Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted August 2, 2010 Share Posted August 2, 2010 Ε, εδώ θα γεροντοκορίσω, δεν αντέχω: ΣΥΜΜΕΡΙΖΕΤΑΙ, όχι "μοιράζεται", όταν πρόκειται για αίσθημα ("τον ενθουσιασμό του"). Πολύ συχνό λάθος και αγγλισμός... Κατά τα άλλα πολύ χαριτωμένη ιστοριούλα και μου αρέσει ιδιαιτέρως που ο Ντίνος πειραματίζεται με μια γλώσσα λίιιγο πιο ειρωνική/νευρώδη από του παραμυθιού. Δε βλάπτει και καμιά μικρή αλλαγή γκαρνταρόμπας στο γλωσσικό στυλ πότε πότε. Γιατί ακριβώς είναι φάντασυ αυτό και όχι εφ; Και θα τελειώσω με ένα spoiler σχόλιο: Μου θύμισε την ιστοριούλα ενός βιβλίου που λεγόταν "Η γάτα μας" και, καθώς έμεινε πολύ καιρό απούλητο στα ράφια, Αθήνα, τέλη 19ου αιώνα, το έτρωγαν τα ποντίκια. "Η μόνη γάτα που την έφαγαν οι ποντικοί", έλεγε ο συγγραφέας της. Τώρα υπάρχει κι άλλη μία! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted August 2, 2010 Author Share Posted August 2, 2010 Ε, εδώ θα γεροντοκορίσω, δεν αντέχω: ΣΥΜΜΕΡΙΖΕΤΑΙ, όχι "μοιράζεται", όταν πρόκειται για αίσθημα ("τον ενθουσιασμό του"). Πολύ συχνό λάθος και αγγλισμός... - Α πα-πα-πα... - Τι, wordsmith κι εσείς; - Την ξέρετε; - Ναι, όντως α-πα-πα... - Ούτε στα ισπανικά την γλυτώνουμε... - Ψείρα... - Ωχ, είστε σίγουρος; - Ψείρα σας λέω... - Όχι, είστε σίγουρος "Ψείρα" με έψιλον γιώτα; Μην μας περιλάβει κι εκεί. - Ε, νομίζω... Ναι, "ψείρα" με έψιλον γιώτα... μάλλον... δεν ξέρω... Αργκ, με τρελαίνει! - Δεν έχει σημασία. Και δίκιο να έχετε κάπου αλλού θα έχουμε κάνει λάθος. - Σαν που; - Μη το ψάχνετε, είναι άσκοπο. - Δεν ξέρει το Star Trek, το Doctor Who, το Battlestar Galactica, το... - Α πα-πα-πα... - Αυτό ήταν και το τελευταίο μου πουκάμισο. Δεν μου έμεινε πέτο για πέτο... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted August 3, 2010 Share Posted August 3, 2010 Εγώ τώρα τι να γράψω για να μη βγω off topic; 1)χεχεχε... επατάχθη η ανορθογραφία εν Χαλκίδι! 2)Μα το "συμμερίζεται" δεν είναι ορθογραφικό!... Τέλος πάντων. 3)Γι' αυτό σου έκανα δωράκια, ως προκαταβολική συγγνώμη για το πείραγμα/διόρθωμα/ψείρισμα! 4)...και το φοβόμουν ότι θα μου βγει το όνομα(αναστεναγμός)... 5)Αυτό με το πουκάμισο και το πέτο δεν το κατάλαβα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted August 3, 2010 Author Share Posted August 3, 2010 5)Αυτό με το πουκάμισο και το πέτο δεν το κατάλαβα... Συνήθως, από αγανάκτηση, κάποιος τραβάει το πέτο του πουκαμίσου του (φωνασκώντας "α-πα-πα-πα"). Σχίσαν τα πέτα τους οι κύριοι... Μα, σοβαρά, από ποιον πλανήτη μας ήρθες; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinMacXanthi Posted August 3, 2010 Share Posted August 3, 2010 Μα, σοβαρά, από ποιον πλανήτη μας ήρθες; από τον Izanrammarg-5 μάλλον :-)Κέλλυ, έχεις ελεύθερο χρόνο για proofreading σε μεγαλύτερα volumes; Αν ναι, dibs. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted August 3, 2010 Share Posted August 3, 2010 Ντίνο μεγάλε: Α, εντάξει, το ξέρω αυτό με το πουκάμισο, αλλά δεν πήγε το μυαλό μου. Είμαι αφηρημένη όπως όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες... Ντίνο μικρέ: Ναι, έχω χρόνο (σχετικά)και θα με ενδιέφερε να κάνω proofreading, για ορθογραφία κυρίως, άντε και γλωσσικά γενικώς. Από πού είναι αυτό το όνομα πλανήτη; Δικό σου; Να ξέρω αν με βρίζεις ή απλώς με δουλεύεις, δηλαδή... Και τι σημαίνει dibs; Ντίνοι και οι δύο: Είχα για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου τη συνήθεια να διαβάζω και να βλέπω στην tv τα ίδια και τα ίδια (όπως η Έμιλυ Ντίκινσον, αλλά αυτή διάβαζε Πλάτωνα και Σαίξπηρ), οπότε είμαι ή του ύψους ή του βάθους: σε άλλα άσχετη, σε άλλα ψείρα... Είμαι από τη χώρα Λαπούτα του Gulliver's Travels... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Adicto Posted August 3, 2010 Share Posted August 3, 2010 Grammarnazi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted August 3, 2010 Share Posted August 3, 2010 Grammarnazi :lol: A! Aυτό εννοεί; Αναγραμματισμός; Δε θα το έβρισκα με τίποτα! Thanx, Adicto! Αλλά υπερβάλλεις, Ντίνο! (Μάλλον Spellingnazi... :lol:) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted August 12, 2010 Share Posted August 12, 2010 Τώρα αξιώθηκα να το διαβάσω. Οφείλω να πω ότι ήταν πανέξυπνο φλασάκι και, στον λίγο χώρο του, έλεγε όλα όσα θα έπρεπε να πει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
kleo Posted August 16, 2010 Share Posted August 16, 2010 Μου άρεσε...όμως συγχωρέστε με που θα το πω, σαν να έχει παρά το μικρό του μέγεθος πολύ βερνίκι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted December 4, 2012 Share Posted December 4, 2012 Κάπου είδα ότι σήμερα γιορτάζουν οι Σεραφίνες, και τους κάνω bump! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Andkand Posted December 8, 2012 Share Posted December 8, 2012 Πολύ όμορφη η γατο-ιστοριούλα σου Ντίνο. Όντως, θα συμφωνήσω με την Κιάρα ότι συνδυάζει φάντασυ, επιστημονική φαντασία και τρόμο. Ξεκινά σαν φάντασυ «Χίλια χρόνια μετά την πτώση του τελευταίου δράκου, χίλια τριακόσια χρόνια μετά το σβήσιμο του τσουκαλιού και του τελευταίου τσαρλατάνου μάγου...», συνεχίζει σαν επιστημονική φαντασία (πύραυλοι, αποστολή στη σελήνη και ποντικόμορφοι εξωγήινοι) και κλείνει με την τρομακτική προοπτική η πρωταγωνίστρια Σεραφίνα να γίνει βορά των ποντικιών. Αν θα άλλαζα κάτι, θα τοποθετούσα το διαστημικό ταξίδι σε κάποιον άλλα άγνωστο πλανήτη (ή φεγγάρι) αφού η κοινή πλέον γνώση ότι στη Σελήνη δεν υπάρχουν ποντίκια, θεωρώ ότι, αποδυναμώνει λίγο την ιστορία. Ευχαριστώ την Κέλλυ που ξέθαψε την ιστορία και μας έδωσε την ευκαιρία να την διαβάσουμε… Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.